House&Holmes
-
เขียนโดย asamon
วันที่ 2 ธันวาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.01 น.
4 ตอน
0 วิจารณ์
8,309 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 2 ธันวาคม พ.ศ. 2556 21.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) Shirley House
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ" มิสเตอร์วัตสัน? ต้องขอโทษที่ฉันสายไปหลายนาที อยากจะโทรบอกคุณแต่เพิ่งรู้ตั วว่าแบตหมด ขอโทษด้วยนะคะ"
ผู้หญิงผมหยักศกสีน้ ำตาลทองออกแดงเอ่ยละล่ำละลักพลางทิ ้งตัวลงนั่งอีกฝั่งโดยไม่ต้ องรอคำเชิญ
" เอ่อ มีสเฮาส์?? ยินดีที่ได้พบครับ" หมอหนุ่มเอ่ยไม่เต็มเสียงนัก
" เรียกเชอร์ลีก็ได้คะ ขอโทษด้วยนะคะ เพิ่งเลิกงานมาหมาดๆ สภาพฉันดูไม่ได้เลย คงทำคุณตกใจ" หญิงสาวเอ่ยเสียงอ่อย
" เพิ่งเลิกงาน!!!" หมอหนุ่มรำพึงกับตัวเองเบาๆชั กไม่แน่ใจกับการตัดสินใจของตั วเอง
" ฉันไม่ใช่โสเภณีอย่างที่คุณคิ ดหรอกคะ แค่บางครั้งมีงานค้างคาให้ต้ องสะสางยันเช้าบ้าง" หญิงสาวหัวเราะให้กับท่าทีอึกอั กของอีกฝ่าย
" โอ้ ไม่ ไม่ครับ ผมไม่ได้คิดแบบนั้น จะรับอะไรดีครับ"
" ขอบคุณมากกคะ ฉันมาที่ร้านนี้ประจำ จนพนักงานจำได้ละคะ" หญิงสาวพูดยังไม่ทันจบ มื้อเช้าชุดใหญ่ถูกเสริ ฟลงตรงหน้าอย่างรู้ทัน"
" โอ้ ว้าว" ชายหนุ่มอุทานอย่างลืมตั วเพราะเขาไม่คิดว่าผู้หญิงตั วเล็กๆอย่างเธอจะจัดการกั บแพนเค็กและวาฟเฟิลหลายแผ่น ยังไม่นับรวมกับกล้วยและแอปเปิ้ ลที่เสริฟมาคู่กัน
" มื้อเช้าเป็นมื้อที่สำคัญนะคะ ถ้าคุณไม่ว่าอะไรฉันขออนุญาติ ทานไปคุยไปนะคะ" เธอยิ้ม
" เคยมีคนบอกคุณไหมคะว่าคุณเป็ นคนโกหกไม่เก่งเลย ทุกอย่างคล้ายเขียนอยู่บนหน้าคุ ณ"
หญิงสาวเอ่ย หมอหนุ่มพยักหน้ารับอย่างยอมแพ้ เพราะเชอร์ล็อคมักเสียดสี ในความซื่อของเขาเสมอๆเช่นกัน
" แต่ฉันคิดว่ามันเป็นเรื่องดี นะคะ ยิ่งคุณมีแฟลทเมทแสนพิเศษแบบนั้ น เพราะถ้าไม่ใช่คุณ รับประกันได้เลยว่าปรี๊ดแตกทุ กๆวินาที"
หญิงสาวยังคงพูดไปกินไป เธอเงยหน้ามองอีกฝ่ายนิดนึงเมื่ อเห็นอีกฝ่ายเงียบผิดปกติ
" ไม่มีใครในลอนดอนไม่รู้จั กเขาหรอกนะคะ แล้วในจะรีวิวของคนเก่าๆที่ เคยย้ายเข้าไปอยู่ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขาต้องไม่ ธรรมดา เพราะฉะนั้น ฉันเชื่อเลย คุณก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน"
ชายหนุ่มพยักหน้าคล้อยตาม เพราะไม่ง่ายเลยจริงๆที่จะอยู่ ร่วมกับเชอร์ล็อค หมอหนุ่มมองหญิงสาวทานอาหารเพลิ นจนไม่ได้พูดอะไร จนเมื่ออีกฝ่ายจ้องกลับมาด้ วยความสงสัยจึงรู้สึกตัว
" เอ่อ คือ ขอโทษครับ" ชายหนุ่มกระแอมแก้เขินเบาๆ
" คือผมไม่ค่อยได้ มองใครทานอาหารมานาน หมายถึงคนรอบข้างผม พูดง่ายๆก็เมทผม"
ชายหนุ่มพูดเสียงติดขัด หญิงสาวยิ้มหันไปแตะหลังมืออี กฝ่ายเบาๆ
" ไม่ต้องอธิบายก็ได้คะ ฉันไม่ได้ว่าอะไร"
****************************** *************
" ไง แฟลทเมทใหม่นาย"
จอห์นวางของที่เพิ่งซื้อมาจากซุ ปเปอร์พลางเหลือบมองคนที่นั่ งหลังตรงดีดไวโอลินติ๊งๆ เหมือนไม่ใส่ใจกับคำตอบ แต่เขารู้ดีภายใต้ท่าทีนิ่งๆนั้ นกระหายจะได้คำตอบสุดชีวิต"
" ดี ชาสักถ้วยไหม" ประโยคท้ายเขาหันไปถามอีกฝ่าย ซึ่งเริ่มมีเค้าหงุดหงิด
" นายหายไปครึ่งวันได้คำตอบมาแค่ ดีนี่อะนะ"
อีกฝ่ายเริ่มขึ้นเสียง อาการเคาะเท้ากับพื้นติดๆกันนั่ นละแสดงว่ากำลังถูกขัดใจอย่ างแรง
" อือหือ" จอห์นรับคำเอื่อยๆเหมือนไม่มี อะไรสำคัญ
" ยังไม่ได้รับการติดต่ อจากเลอสเตรด?"
หมอหนุ่มเอ่ยถามเมื่อย้ายมานั่ งบนโซฟาตัวโปรด อาการสะบัดหน้าหนีของอีกฝ่ายเป็ นคำตอบที่ชัดเจน เกือบเดือนแล้วที่สารวัติไม่ เคยติดต่อขอคำปรึกษาเกี่ยวกั บเหตุการฆ่าตกรรมโดยเฉพาะกับคดี ฆ่าตกรรมตำรวจติดต่อกัน2รายแล้ วในระยะเวลาแค่เดือนเดียว ที่น่าแปลก เจ้าหน้าที่ตำรวจกลั บตอบคำถามได้ดีมีเหตุผลโดยไม่ต้ องอาศัย" จอมเกรียน" ตรงหน้า เจ้าตัวถึงได้หงุดหงิดงุ่นง่ านอย่างที่เห็น จอห์นจิบน้ำชาซ่อนรอยยิ้ มแอบสะใจเล็กๆ
" ฉันรู้นายหัวเราะฉันอยู่" อีกฝ่ายหันมาเอ่ยหน้านิ่ง
" โทษที ฉันไม่รู้" หมอหนุ่มกระแอม ทำหน้าเฉย
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ