รักสุดท้ายของหัวใจ

 

 

 

 

 

“อย่าทำหนูเลย คุณป๊อป ฟางกลัวแล้ว”ฟางสะดุ้งตื่นมาในตอนเช้า พบว่าตัวเองนอนที่ห้องนอนตัว

เองเหมือนเดิม

 

 

“ฝันไปสินะ”ฟางพูดพอลุกขึ้นมา ฟางต้องร้องด้วยความเจ็บเมื่อพบว่าตัวเองมีอาการเจ็บที่ท้องน้อย

ก่อนจะหันไปมองตัวเองในกระจกที่โต๊ะเครื่องแป้งพบว่าที่คอและเนินอกฟางเต็มไปด้วยรอยแดงจ้ำๆ

และรอยกัด ภาพเมื่อคืนที่ป๊อปปี้ทำการข่มขืนเธออย่างป่าเถื่อนก็ผุดเข้ามาในหัวอีกครั้ง

 

 

 

“กรี๊ดดดด ฮือๆ”ฟางร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว คุณละเอียดรีบวิ่งเข้ามากอดปลอบฟางไว้

 

 

“ไม่เป็นไรนะหนูฟาง ป้าอยู่นี่แล้วนะๆไม่มีใครทำร้ายหนูอีกแล้ว”คุณละเอียดกอดปลอบฟางที่

ร้องไห้จนตัวสั่นหวาดกลัวกับเรื่องเมื่อคืนก็สงสารมาก

 

 

 

“เป็นถึงขนาดนี้เลยหรอละเอียด”ย่าใหญ่เดินมาดูอาการฟางที่ร้องไห้หนักอีกครั้งหลังจากอาบน้ำ

แต่งตัวเสร็จ คุณละเอียดพยักหน้าอย่างสงสารฟาง

 

 

“อาบน้ำก็ร้องไห้ค่ะคุณ เห็นรอยตามตัวก็ตัวสั่นไปหมดแล้ว ครั้งนี้คุณป๊อปทำเกินไปแล้วนะคะ

คุณ”คุณละเอียดพูดอย่างสงสารฟางมาก เพราะเธอแค่อายุ15เองเธอต้องมาโดนเรื่องแบบนี้จาก

คนในบ้านอีก

 

 

“เดี๋ยวละเอียดพาฟางไปหาชั้นที่ห้องทำงานนะ แล้วเอาตายอร์ชออกไปเล่นข้างนอกด้วย”ย่าใหญ่

สั่งก่อนจะเดินไปรอที่ห้องทำงานตัวเอง

 

 

 

ก๊อกๆ

 

 

 

ละเอียดพาฟางมาในห้อง ฟางหน้าซีดเกาะแขนคุณละเอียดแน่นเพราะในห้องนั้นมีป๊อปปี้อยู่

 

 

“ไม่เอาคุณละเอียด อยู่กับหนูก่อน”ฟางขอร้องทั้งน้ำตาเพราะกลัวป๊อปปี้มากก่อนจะเดินออกจาก

ห้องไป

 

 

 

 

“ชั้นไม่ฆ่าเธอหรอกน่า นั่งซะห่างเลย”ป๊อปปี้ที่รู้สึกผิดกับฟางเหมือนกันกับเรื่องเมื่อคืน แต่ด้วยความ

ปากไวของตัวเองเลยพูดดีๆกับฟางไม่ค่อยเป็น

 

 

“อย่านะ อย่าทำหนู”ฟางเอามือป้องเมื่อป๊อปปี้ลุกขึ้นจะพาฟางมานั่งที่โซฟา ป๊อปปี้ชะงักแต่ก็ตัดสิน

ใจอุ้มฟางขึ้นมาแล้วพามานั่งข้างตัวเองดีๆ

 

 

 

“กรี๊ดดด ไม่เอา ปล่อยฟางนะ ฮือๆอย่าทำอะไรฟางเลย ฟางกลัวแล้ว”ฟางดิ้นร้องในอ้อมกอดป๊อปปี้

ป๊อปปี้ชะงักเมื่อเห็นร่องรอยที่ตัวเองทำไว้กับฟาง เสียงที่ตัวเองพูดกับเพื่อนมาในวันนั้นก็ดังขึ้นมาใน

หัว จริงสิฟางพึ่ง15เอง แต่เขากลับทำแบบนี้กับฟางได้ยังไงกัน

 

 

 

 

“หยุดนะตาป๊อป ยังจะทำร้ายฟางอีกรึไง”ย่าใหญ่เข้ามาในห้องเห็นฟางดิ้นในอ้อมกอดป๊อปปี้ก็ว่า

ทันที

 

 

“เปล่าซักหน่อย ยัยนี่น่ะกลัวไปเองนะครับ”ป๊อปปี้พูด ย่าใหญ่ทนไม่ไหวตบหน้าป๊อปปี้หันก่อนจะดึง

ฟางออกห่างจากป๊อปปี้โดยที่ตัวเองนั่งคั่นกลางทันที ย่าใหญ่กอดปลอบฟาง ทำให้ป๊อปปี้กำหมัดไว้

มองฟางที่กอดย่าใหญ่ตัวสั่นก็นึกหมั่นไส้ที่ฟางได้ความสงสารไปแบบนี้

 

 

“ฟางยังเด็กแกทำแบบนี้ได้ยังไงป๊อป ย่าผิดหวังในตัวแกมากเลยนะ อุตส่าห์เรียนจบที่ดีๆแต่แกก็มา

ทำแบบนี้ เหมือนกับสิ่งที่ชั้นสอน สิ่งที่แกเรียนมามันไม่มีประโยชน์อะไรเลย แกมันยังใช่คนรึเปล่า

ห้ะ”ย่าใหญ่ว่าป๊อปปี้

 

 

“ถ้าผมมันเลวมันไม่ใช่คนแล้ว ผมก็คงไม่ดีพอที่จะอยู่ที่นี่ได้หรอก เพราะจะให้ผมรับผิดชอบยัย

ขอทานนี่คงไม่ไหว ยัยนี่ก็เด็กเกิน”ป๊อปปี้พูดอย่างร้ายกาจและปัดความรับผิดชอบ จริงอยู่ที่เขา

ข่มขืนฟางเขาต้องรับผิดชอบแต่ยัยนี่อายุยังไม่ถึง20เลยและยังไม่บรรลุนิติภาวะอีก

 

 

 

“ถ้าฟางท้องขึ้นมาล่ะ แกจะทำยังไง”ย่าใหญ่ถาม

 

“ถ้ายัยนี่ท้องผมก็แต่งจะไปยากอะไร”ป๊อปปี้พูด

 

 

“ไม่เอาฟางไม่แต่งกับคนใจร้าย ไม่เอานะคะคุณท่าน ฮือๆ”ฟางร้องไห้ไม่เอา ไม่ยอม

 

"ฟาง แต่ถ้าเราท้องขึ้นมาชั้นก็ไม่ยอมให้เธอเอาเด็กออกนะ และก็ไม่ยอมให้เราเสียการเรียนด้วย

จะต้องมีคนรับผิดชอบกับสิ่งที่เค้าทำให้เราต้องมีราคี"ย่าใหญ่พูดแล้วมองไปทางป๊อปปี้ดุๆ

 

 

"ไม่เอา ฟางไม่แต่งกัยเค้า ฟางขอร้องค่ะอย่าให้ฟางแต่งงานกับเค้าเลย ฟางท้องฟางไม่ทำแท้ง

ก็ได้แต่อย่าให้ฟางอยู่กับเค้า ฮือๆ เค้าไม่ใช่คน เค้าไม่มีหัวใจฮือๆ"ฟางร้องไห้ไปตามประสาเด็กไม่

ยอมท่าเดียวที่จะอยู่ใกล้ป๊อปปี้ เพราะมันคือฝันร้ายของเธอไปแล้วกับผู้ชายคนนี้

 

 

“ยัยนี่เห็นผมคงจะเกลียดผมแล้ว คุณย่าจะเอายังไงครับ ถ้ายัยนี่ท้องผมยินดีจะรับผิดชอบ”ป๊อปปี้

พูดตัดบท แวบนึงก็ปวดใจแต่ความหมั่นไส้ฟางที่ไม่ยอมเขาก็เลยพูดขึ้นเรื่องรับผิดชอบ

 

 

“ป๊อปไม่ได้รักฟาง ย่าไม่อยากเห็นฟางมีความสุข”ย่าใหญ่พูด

 

 

“ครับผมรักหวายมากและแต่งงานแค่หวายแต่ถ้ายัยนี่ท้อง เด็กในท้องก็คือลูกของผม ผมจะต้องรับ

ผิดชอบ”ป๊อปปี้พูด ย่าใหญ่ทิ้งพลางมองป๊อปปี้สลับกับฟางท่ร้องไห้อยู่

 

 

“ป๊อปไปอยู่เมืองนอกมั้ย ไปต่อโท ไปอยู่กับแก้วที่โน่น”ย่าใหญ่พูด

 

"อะไรนะครับ นี่คุณย่าเห็นยัยขอทานนี่ดีกว่าหลานตัวเองถึงกับไล่ผมไปเมืองนอกเลยหรอฮะ"ป๊อปปี้

พูดอย่างหงุดหงิดปนน้อยใจ

 

"ไม่ใช่นะ ย่ารักหลานเหมือนเดิมแต่สิ่งที่ป๊อปทำกับฟางมันเกินกว่าที่ย่าจะรับได้ ฟางยังเด็กไปนะ

แล้วสภาพจิตใจฟางตอนนี้มันแย่มาก เห็นหน้าเราก็มีแต่จะกลัว ผวาตลอด เราเองก็ไม่ได้รักฟาง ถึง

แต่งไปก็หย่าเหมือนครั้งที่ผ่านมา นี่ย่าคิดว่ามันคือทางออกที่ดีที่สุดแล้วของพวกเรา2คน"ย่าใหญ่

พูดสรุปให้ปีอปปี้เข้าใจ

 

 

 

“แล้วยัยนี่ล่ะครับ”ป๊อปปี้มองฟางแล้วพูดหลังจากที่อารมณ์ตัวเองเย็นลง

 

 

“ถ้าฟางท้องย่าจะให้ฟางไปคลอดที่เมืองนอกแล้วให้ญาติของเราดูแลเพราะฟางยังเด็กย่าไม่อยาก

ให้ฟางต้องมาหมดอนาคตเพราะการไม่ยับยั้งสติของเรา”ย่าใหญ่ผู้ยิ่งทำให้ป๊อปปี้สะอึกในลำคอ

 

 

“แล้วย่าเลี้ยงยอร์ชไหวหรอฮะ ให้ผมพายอร์ชไปเมืองนอกด้วยมั้ย”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“ถ้ามันจะทำให้ยอร์ชเลิกงอแงร้องไห้คิดถึงแม่ย่าก็ยอม”ย่าใหญ่พูดก่อนจะพาฟางกลับขึ้นไปบน

ห้องนอนตัวเอง

 

“เอ่อ ให้ผม ดูยัยนี่ได้มั้ยครับย่า”ป๊อปปี้พูดแล้วขอฟางเข้าไปในห้องย่าใหญ่มองอย่างไม่ไว้ใจ

 

 

"แต่ว่า"ย่าใหญ่มองป๊อปปี้อย่างไม่ไว้ใจกลัวป๊อปปี้จะทำร้ายฟางอีก

 

 

“พรุ่งนี้ย่าก็จะให้ผมไปเมืองนอกแล้ว ให้ผมได้เข้าไปดูยัยนี่เถอะครับ ผมสัญญา ผมไม่ทำอะไร

แน่นอน”ป๊อปปี้พูดเสียงหนักแน่น ย่าใหญ่นิ่งก่อนจะยอมให้ป๊อปปี้เข้าไปหาฟาง

 

 

แอ้ด

 

 

ป๊อปปี้เข้ามาในห้องของพบว่าฟางหลับอยู่ ที่โต๊ะข้างๆเตียงเป็นรูปของผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาเคยได้ยิน

ว่าเป็นแม่บุญธรรมของฟางก่อนที่ฟางจะมาอยู่กับพวกตัวเอง ถัดจากนั้นก็เป็นรูปตอนที่ฟางแสดง

ละครเวทีที่โรงเรียน และรูปตอนที่เขารับปริญญา ภาพที่ฟางถ่ายกับครอบครัวของเขา ครอบครัว

ที่2ของฟาง ป๊อปปี้มองฟางแล้วรู้สึกผิดจาดจากเนื้อตัวที่เขาทำร้ายเธอเมื่อคืนนั้น ข้อมือที่ช้ำแดงจน

ม่วงจาดรอยเข็มขัดของเขา ตามคอที่มีรอยที่เขาสร้างราคีไปจนถึงเนินอก ป๊อปปี้ลุกไปปิดไฟเหลือ

แต่ไฟที่โคมไฟดวงเดียว ในห้องตกอยู่ในความมือสลัว ป๊อปปี้เดินไปลูบผมฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

“อย่าทำอะไรหนูเลย หนูกลัวแล้ว”ฟางละเมอถึงสิ่งที่เขาทำ ชายหนุ่มนิ่งรู้สึกผิด

 

 

“เช็ดตัวก่อนนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินไปยกกะละมังมาเช็ดตัวฟาง ผ้าขนหนูลูบไล้ไปที่แขนฟาง

อย่างอ่อนโยน

 

 

“ขอโทษนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะลูบผ้าขนหนูเข้าไปในขาอ่อนของฟางก่อนจะพยุงฟางลุกขึ้นแล้วถอด

เสื้อฟางออกเช็ดตัวให้ฟางที่หลังและทั้งตัว โชคดีที่ฤทธิ์ยาแก้ไข้ทำให้ฟางหลับสนิทถึงจะรู้สึกตัว

ฟางก็ไม่รู้ว่าเธออยู่กับคนที่ได้ชื่อว่าทำร้ายฟาง

 

 

“ขอโทษกับเรื่องเมื่อคืนนะ พรุ่งนี้เธอก็ตื่นมาไม่เจอหน้าชั้นแล้ว หน้าของคนที่สร้างฝันร้ายให้กับเธอ

ไง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะมองดูฟางใกล้ๆ เหมือนบางสิ่งดึงดูดให้ป๊อปปี้ก้มลงไปจูบฟางอย่างอ่อนโยน

ต่างจากเมื่อคืนที่ทำร้ายฟางโดยสิ้นเชิง

 

 

“ขอโทษนะ”ป๊อปปี้ถอนจูบแล้วกระซิบลงข้างหูฟางก่อนจะปิดฟี่โคมไฟให้ฟางนอนหลับได้สบายๆ

 

 

 

 

 

 

 

“ชั้นมาหาคุณโทโมะ”หมายเดินลากกระเป๋ามาหาโทโมะที่บ้าน แล้วมองไปรอบๆ คิดแล้วเจ็บใจตัว

เองที่คืนนั้นไม่น่าพลาดให้ป๊อปปี้เลย ไม่งั้นเธอได้แต่งงานกับโทโมะไปแล้ว ทั้งหล่อ รวย เอาใจเก่ง

อีกต่างหาก

 

 

 

“เอ่อ เหรงว่าวันนี้จะไม่ได้น่ะค่ะ”สาวใช้บอกหวาย

 

 

“อะไร ชั้นเป็นเมียเค้างั้นหลีกชั้นไปหาเค้าเอง”หวายพูดแล้วผลักสาวใช้ล้มลงก่อนจะวางกระเป๋า

แล้วเดินไปตามหาโทโมะที่ชั้นบนจนมาถึงหน้าห้องนอนของโทโมะ

 

 

 

“ว้าย นี่มันอะไรกันคะโทโมะ”หวายโวยวายเมื่อเปิดเข้ามาพบว่าโทโมะกำลังนัวเนียกับสาวคนหนึ่ง

บนเตียง สภาพเหมือนพึ่งผ่านเพลงรักที่ร้อนแรงมา

 

 

“ใครน่ะโทโมะ มาขัดความสุขของเรา”สาวคนนั้นพูดแล้วเบ้ปากมองหวายหัวจรดเท้า

 

 

“ชั้นเป็นเมียเค้า ออกไปเลยนะนังหน้าด้าน”หวายว่า สาวคนนั้นไม่พูดลุดม่าใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ

 

 

“เมียหรอ สมองฟั่นเฟือนรึเปล่ายัยโง่ ถ้าแกเป็นเมียโทโมะนะ งั้นสาวๆที่เมืองนอกเป็นสิบก็เป็นเมีย

งั้นสิ อย่าสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลย”สาวคนนั้นกอดอกว่าหวาย หวายโมโหตบสาวคนนั้นทันที

 

 

“แกตบชั้นหรอได้”สาวคนนั้นว่าแล้วก็กระชากตัวหวายไปตบหลับทันที แต่เนื่องจากเป็นคนตัวเล็ก

ทำให้หวายได้เปรียบตบสาวคนนั้นหลายครั้งจนล้ม

 

 

“พอ เลิกบ้าได้แล้ว”โทโมะที่ใส่เสื้อคลุมมาแล้วตบหน้าหวายจนหันก่อนจะผลักหวายล้มลงไปกอง

กับพื้นแล้วประคองผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาทันที

 

 

“คุณเข้าข้างมันงั้นหรอ”หวายร้อง

 

 

“พิมเจ็บตรงไหนมั้ยครับ”โทโมะดูพิมไม่สนใจหวายเลย หวายกรี๊ดก่อนจะวิ่งไปกระชากพิมออกจาก

โทโมะ แต่โทโมะผลักหวายล้มอีกที

 

 

“โทโมะบอกนังบ้านี่ไปเถอะค่ะ”พิมพูดแล้วจ้องหวายอย่างสะใจ

 

 

“ออกไปจากบ้านผมได้แล้ว ไม่งั้นผมจะทำร้ายคุณข้อหาทำร้ายเมียผม”โทโมะพูด

 

 

“หมายความว่ายังไง เมีย คุณโกหกหวายให้หวายหย่ากับป๊อปปี้งั้นหรอ”หวายอึ้ง

 

 

 

“จุๆ อย่าพูดคำว่าโกหกเลยสิครับ คุณไม่ถามผมไม่ได้บอกเฉยๆ ส่วนเรื่องหย่าน่ะ คุณเองไม่ใช่หรอ

ที่อยากหย่าเอง มาพูดตอนนี้ก็ไม่ช่วยอะไรหรอกนะเพราะหย่ามาแล้ว หึ สะใจชะมัด”โทโมะพูด

เยาะทำเอาหวายหน้าชาเหมือนถูกตบหน้าทันที

 

 

 

“ได้ยินชัดแล้วสินะว่าที่โทโมะทำน่ะเพื่อต้องการแก้แค้นล้วนๆไม่ได้พิศวาสอะไรแกเลย เพราะผัว

ชั้นเจ็บแล้วก็จำ จำไว้นังโง่”พิมเยาะ หวายกรี๊ดจะไปตบพิม โทโมะเข้ามาห้ามแล้วชี้หน้าหวาย

 

 

“ออกไปจากบ้านนี้ ไป๊ ไม่งั้นได้ไปนอนที่คุกแน่”โทโมะว่า หวายมองอย่างแค้นเคือง

 

 

“ชั้นะกลับมาจัดการแกไอ้โทโมะ”หวายคาดโทษก่อนจะออกากบ้านนั้นไป โทโมะและพิมหัวเราะ

ก่อนจะหันไปเล่นบทรักของพวกเขาต่อจากเมื่อกี้นี้

 

 

 

 

 

 

 

“ตื่นแล้วหรอคะหนูฟางลงมาทำไมเดี๋ยวป้าเอาข้าวไปให้ด้านบนก็ได้”คุณละเอียดทักเมื่อเห็นฟาง

เดินลงมา

 

 

“ค่ะ ฟางเบื่อด้วยน่ะค่ะเลยว่าจะลงมาช่วยคุณละเอียดดูแลทุกๆคนดีกว่า”ฟางยิ้ม พลางสายตาแอบ

สาดส่องหาป๊อปปี้

 

 

“คุณท่านล่ะคะ”ฟางถามถึงย่าใหญ่

 

“ท่านไปส่งคุณป๊อปที่สนามบินค่ะ”คุณละเอียดพูด

 

“ส่งไปไหนหรอคะ”ฟางถาม

 

 

“ไปฝรั่งเศสค่ะไปอยู่กับคุณแก้วแล้วต่อโทที่โน่นด้วย”คุณละเอียดพูดก่อนจะเดินหายไปในครัวฟาง

ฟังแล้วนิ่งที่ป๊อปปี้ไปเมืองนอกเพราะเธอสินะ แต่ก็ดีแล้วเพราะถ้ายังอยู่เจอหน้ากันเธอต้องกลาย

เป็นบ้าลืมฝันร้ายนั่นไม่ได้แน่ๆ

 

 

ขอโทษที่มาอัพช้าน้า เรื่องนี้มีหวานแน่นอน แต่ตอนนี้ขอเวลาให้ฟางรักษาแผลที่ป๊อปปี้

ทำให้ก่อนนะ แล้วจะกลับมารักกัน

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตด้วยนะๆ