รักสุดท้ายของหัวใจ

 
 
 
 
 
 
ปลายปากกาถูกเซ็นลงในใบหย่าของป๊อปปี้ที่อำเภอ ฟางมองป๊อปปี้และหวายที่เซ็นใบหย่ากันและ
อดหดหู่ไม่ได้ ใบหน้าของป๊อปปี้มีรอยฟกช้ำจากการชกต่อยกับโทโมะ
 
 
“ฮือๆ พ่อป๊อป แม่หวาย”ยอร์ชยืนร้องไห้ตรงนั้นฟางเองอดสงสารยอร์ชไม่ได้
 
 
“ต่อไปนี้ยอร์ชอยู่กับพ่อ2คนนะ”ป๊อปปี้พูดแล้วกอดยอร์ชไว้พยายามซ่อนน้ำตาตัวเอง
 
 
“ไม่เอา ยอร์ชอยากให้แม่หวายอยู่ด้วย”ยอร์ชร้องไห้จ้า แล้วจะไปหาหวาย
 
 
“ยอร์ช ไปอยู่กับพ่อเถอะ แม่เลี้ยงแกไม่ได้หรอก”หวายพูดสั้นๆก่อนจะเดินไปควงโทโมะที่ยิ้มอย่าง
สะใจ
 
 
 
 
“คงจะสะใจมากใช่มั้ยที่ทำลายครอบครัวคนอื่นแบบนี้น่ะไอ้โทโมะ”ป๊อปปี้เดินไปว่าโทโมะทันที
 
 
“หึ อย่าทำเป็นพูดดีหน่อยเลยมึงเองไม่ใช่หรอที่แย่งหวายไปจากกู แล้วมันแปลตรงไหนที่กูจะทวง
ของๆกูคืน”โทโมะพูดเยาะเย้ยป๊อปปี้หลังจากออกมาจากอำเภอ
 
 
“ไอ้โทโมะ ไอ้เลว”ป๊อปปี้พูดจบก็กระชากโทโมะไปต่ายทันที โทโมะล้มคว่ำแล้วเช็ดเลือดที่ปาก
ก่อนจะจัดการต่อยป๊อปปี้กลับอย่างไม่กลัวทั้งคู่ชกต่อยกันไปมาอย่างไม่มีใครยอมใคร
 
 
 
 
“พอได้แล้วค่ะ คุณป๊อปปี้ คุณหวายห้ามพวกเค้าที”ฟางพูดพลางบอกหวายที่กอดอกไม่รู้ร้อนรู้หนาว
อะไร
 
 
“หาเรื่องต่อยกันเองก็ปล่อยเค้าไปสิ ยุ่งทำไม โตๆกันแล้ว”หวายว่า
 
“พ่อ ฮืออออ”ยอร์ชยืนร้องไห้จ้า ทำให้ป๊อปปี้ที่ชกต่อยกับโทโมะได้ยินเสียงก็หยุดชะงัก
 
“ยอร์ชลูก”ป๊อปปี้มองยอร์ชที่ร้องไห้แล้วปล่อยมือจากคอเสื้อโทโมะ
 
“เสร็จกูละ”โทโมะพูดแล้วง้างหมัดจะต่อย
 
“พอได้แล้ว”ฟางร้องแล้ววิ่งไปขวางทำให้ฟางโดนหมัดโทโมะเข้าจังๆ
 
“ยัยบ้า มาขวางทำไม มึงทำเด็กในบ้านกูหรอ”ป๊อปปี้รีบประคองฟางก่อนจะหันไปเดือดใส่โทโมะ
แล้วง้างหมัดจะต่อยโทโมะกลับ
 
 
 
เพี้ยะ
 
 
 
“เลิกบ้ารึยัง ถ้าไม่เลิกน่ะ ก็อายเค้าคนอื่นเค้าบ้างนะป๊อป พอได้แล้ว”หวายตบหน้าป๊อปปี้หันก่อนจะ
วิ่งไปประคองโทโมะทันที ป๊อปปี้มองภาพหวายดูแลโทโมะอย่างเจ็บปวด
 
 
“หวาย อย่าไปนะหวาย”ป๊อปปี้วิ่งไปกอดหวายทันทีที่หวายเดินไปกับโทโมะ
 
 
“โอ๊ย เราหย่ากันแล้ว ปล่อยหวาย”หวายร้องโวยวาย
 
 
“แล้วป๊อปกับยอร์ชจะอยู่ยังไงล่ะ”ป๊อปปี้ขอร้องหวาย
 
 
“งั้นก็จำเอาไว้เลยนะ ว่าตลอดเวลาที่หวายแต่งงานกับป๊อปปี้ไปน่ะ หวายเบื่อ หวายต้องทนเป็นแม่
คนทั้งๆที่หวายยังไม่พร้อม หวายไม่ชอบ หวายอึดอัด เข้าใจมั้ยว่าหวายไม่ชอบ”หวายสะบัดป๊อปปี้
แล้วตบหน้าชายหนุ่มอีกครั้งก่อนจะตะคอกใส่ป๊อปปี้
 
 
“แต่ป๊อปรักหวายมากนะ”ป๊อปปี้อึ้งก่อนจะพูดั้งน้ำตา โทโมะมองภาพนั้นด้วยความสะใจ
 
“ผู้หญิงไม่รักแล้วจะรั้งไว้ทำไม ไม่หน้าด้านหน่อยรึไง”โทโมะเยาะใส่ป๊อปปี้
 
 
 
“แต่คนที่แย่งของคนอื่นมา มันก็เรียกหน้าด้านเหมือนกันนะคะ แม้ว่าเมื่อก่อนเค้าจะเคยเป็นแฟนคุณ
ก็ตามแต่การที่คุณทำแบบนี้มันก็เหมือนกับการหน้าด้านแย่งภรรยาคนอื่นมาเป็นของตัวเอง”ฟางที่
เหลืออดพูดขึ้น โทโมะมองฟางขึ้นด้วยแววตาอ่อนลงเพราะเลือดที่มุมปากจากแรงหมัดของเขา
ทำให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กคนนี้เลือดออกเลยรึ
 
 
“แกกล้าว่าโทโมะหรอ นังขอทาน”หวายปรี้ดแตกตบหน้าฟางจนล้ม โทโมะตกใจจะเข้าไปประคอง
 
“ปล่อยค่ะ”ฟางหันไปจ้องหน้าโทโมะอย่างเอาเรื่อง แวบแรกโทโมะมองสายตาดุภายในใบหน้า
หวานของฟางทำให้เขารู้สึกผิดวูบลงไปทันที
 
 
“โทโมะ จะไปดูมันทำไม ไปได้แล้ว”หวายโวยวายแล้วดึงโทโมะไป
 
 
“แม่หวาย ฮือๆ”ยอร์ชร้องไห้วิ่งตามรถไป ฟางรีบเข้าไปห้าม แล้วกอดปลอบยอร์ชไว้
 
 
“กลับบ้านเถอะ”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆก่อนจะพาฟางกับยอร์ชกลับบ้านไป
 
 
 
 
“จะไปไหนน่ะป๊อป”ย่าใหญ่เห็นป๊อปปี้แต่งตัวใหม่แล้วออกไปข้างนอก
 
“ให้ผมออกไปเถอะครับย่า ถ้าผมจมอยู่ที่เดิมผมต้องบ้าตายแน่ๆ”ป๊อปปี้พูดจบก็ขับรถออกไปจาก
บ้านอย่างรวดเร็ว
 
 
“ย่าทวด วันนี้ยอร์ชนอนกับย่าทวดนะครับ”ยอร์ชที่ทานข้าวเย็นเสร็จแล้วก็มาอ้อนย่าใหญ่พลางหาว
วอดๆ
 
“ค่ำแล้วรึเนี่ย ละเอียดก็ลากลับบ้านด้วย ฟางเก็บของคนเดียวได้นะ”ย่าใหญ่พูด
 
 
“ได้ค่ะ เดี๋ยวฟางนั่งรอซักรอเปิดประตูให้คุณป๊อปด้วยเลยค่ะ”ฟางตอบก่อนที่ย่าใหญ่จะขึ้นไปนอน
กับยอร์ช ฟางจึงจัดการล้างจานและทำความสะอาดโต๊ะทานข้าวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินตรวจทั่วๆ
บ้าน
 
“จะเที่ยงคืนแล้วหรอเนี่ยทำไมคุณป๊อปไม่มาอีกนะ”ฟางมองที่ระตูบ้านแล้วหาว
 
 
“ง่วงแล้วก็ไปนอนสิ จะมารอคนชั่วๆอย่างมันทำไม”โทโมะพูดขึ้นจากด้านหลังฟางหันไปมองก็ตกใจ
 
“พี่ เอ้ย คุณเข้ามาในบ้านได้ยังไงคะ ออกไปนะ”ฟางร้องก่อนจะไล่โทโมะ
 
 
“อย่าตีพี่นะ พี่มาดี พี่แค่จะมาดูแผลเราเฉยๆ ไม่เชื่อดูสิพี่พกมาด้วยนะ”โทโมะพูดก่อนจะชูพวกยา
ที่เขาซื้อมาให้ฟางดู ฟางที่เห็นยาและท่าทางโทโมะก็วางไม้กวาดที่คว้าได้เมื่อกี้ลง
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณท่านให้ฟางประคบยาไปแล้ว”ฟางตอบ
 
 
“เอ่อ น้องฟาง พี่ขอโทษนะ วันนี้”โทโมะพูดออกมาจากใจอย่งรู้สึกผิด
 
 
“ช่างเถอะค่ะ อย่าขอโทษฟางเลย คนที่พี่ต้องขอโทษคือคุณป๊อปปี้คนที่พี่แย่งเมียเค้ามาไงคะ”ฟาง
พูดตามตรง
 
 
“พี่ผิดมากรึไง แค่อยากให้มันเจ็บบ้าง อย่างที่มันเคยแย่งหวายไปจากพี่”โทโมะพูดอย่างอัดอั้น
 
“ผิดค่ะ เพราะคุณป๊อปกับคุณหวายเค้าแต่งงานกันแล้วนะคะแถมยังมีลูกแล้วอีกด้วย”ฟางพูดให้
เหตุผล
 
 
“แต่หวายเต็มใจหย่ากับไอ้ป๊อป ถึงไม่มีสุดท้ายยังไงมันก็ไปไม่รอดอยู่ดี”โทโมะพูดตามตรงเพราะ
สังเกตจากหวายที่สารภาพกับตัวเองเมื่อคืนก่อน
 
 
 
 
 
“มึงมาทำอะไรที่บ้านกู”ป๊อปปี้พูดขึ้นที่ประตูบ้าน โทโมะและฟางหันไปมองป๊อปปี้ในสภาพเมามาย
ยืนที่ประตูบ้าน
 
 
“คะ คุณป๊อปมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะทำไมฟางไม่ได้ยินเสียงรถ”ฟางรีบถาม
 
 
“ก็เพราะมัวแต่ออดอ้อนผู้ชายไง เลยไม่ได้ยินเสียงรถชั้น ทำไม นี่คงนัดมันเข้ามาล่ะสิ”ป๊อปปี้ว่า
ฟางทันที
 
 
“น้องฟางจะนัดไม่นัดยังไงกูก็มาหาน้องฟางอยู่แล้วมึงจะทำไม”โทโมะออกรับแทนฟาง
 
“นี่สรุปนัดกันมาจริงๆสินะ เธอนี่มันต้องการผู้ชายมากขนาดนี้เลยหรอห้ะ”ป๊อปปี้ว่าฟางอีก
 
 
“อย่าว่าน้องฟางนะ”โทโมะโวยวาย
 
“ทำไมมึงชอบยัยนี่รึไง”ป๊อปปี้ว่า
 
 
“เออ กูชอบน้องฟาง”โทโมะตอยตามตรง ฟางอึ้ง
 
 
“มึงเอาหวายไปคนนึงแล้ว ทำไมมึงไม่รู้จักพอวะ”ป๊อปปี้ว่า
 
 
“ก็แค่เกมส์ล้างแค้นมึงแล้วจะทำไม แต่น้องฟางกูชอบจริงๆ”โทโมะพูดออกมา ป๊อปปี้อึ้งปนเดือดจัด
ง้างหมัดจะชกโทโมะฟางรีบเข้าไปห้าม
 
 
“พอเถอะค่ะ อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ พี่คะ พี่กลับไปก่อนเถอะค่ะ ถ้าพี่ชอบฟางจริงถือว่านี่คือ
คำขอร้องของฟาง”ฟางหันไปขอร้องโทโมะเพราะไม่อยากให้มีเรื่องกัน
 
“นี่เพราะน้องฟางขอนะ ไม่งั้นมึงเจอดีแน่”โทโมะคาดโทษก่อนจะเดินออกจากบ้านไปตามทางเดิม
ที่มา ฟางมองตามเมื่อพบว่าโทโมะไปแล้วจริงๆก็รีบปิดประตูบ้านแล้วจะขึ้นไปนอน แต่ถูกป๊อปปี้คว้า
ตัวมาและกระชากเข้าห้องนอนตัวเองทันที
 
 
 
 
“คุณป๊อปปล่อยฟาง ฟางจะกลับไปนอนแล้วค่ะ”ฟางพูด
 
“ทำไมผู้หญิงถึงได้หลงไอ้โทโมะนักหนา มันมีอะไรดี ทั้งหวายและก็เธอถึงได้ไปติดมันนัก”ป๊อปปี้
ตะคอกใส่ฟาง
 
 
“ฟางไม่ได้ชอบเค้านะคะคุณป๊อป”ฟางพูด
 
 
“ไม่ต้องมาแก้ตัว ดี มันบอกมันชอบเธอใช่มั้ย เดี๋ยวมันก็มาเอาเธอไปอีกคนเหมือนกับมันเอาหวาย
ไปจากชั้น งั้นชั้นจะให้มันลิ้มลองรสชาติที่เหลือเดนจากชั้นละกัน”พูดจบป๊อปปี้ก็เหวี่ยงฟางลงไปที่
เตียงแล้วขึ้นคร่อมก่อนจะซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวของฟาง โดยมือหนึ่งรวบมือฟางไว้ทั้ง2ข้างใน
มือเดียวอีกมือหนึ่งก็ขยำสะโพกสวยของฟาง
 
 
 
“ฟางเจ็บนะคะ อื้ออ”ฟางร้องแต่ก็ถูกจูบปิดปากจากป๊อปปี้ จูบแรกที่แสนจะป่าเถื่อนและโหดร้าย
ทำให้ฟางถึงกับน้ำตาไหลด้วยความกลัว
 
 
 
 
แควก
 
 
ชุดนอนสีชมพูหวานฉีกออกเป็นริ้วๆขาดวิ่นเผยให้เห็นอกสวยที่ไม่ได้ใส่บราเวลานอนของฟาง ป๊อปปี้
มองอย่างหื่นกระหายก่อนจะก้มลงจูบและขบกัดไปที่อกสวยโดยไม่สนใจว่าฟางจะร้องด้วยความเจ็บ
อย่างไรจนทั่วอกสวยและลำคอของฟางมีแต่รอยที่ป๊อปปี้ตีตราจอง
 
 
“อย่าทำหนูเลย หนูกลัวแล้ว ฮืออ”ฟางรีบยกมือไหว้ขอร้องป๊อปปี้ แต่อารมณ์ที่โกรธจัดของชาย
หนุ่มไม่สนใจอะไรทั้งนั้นก็ถอดเข็มขัดตัวเองขึ้นมารัดมือของฟางทั้งสองข้าง ก่อนจะถอดกางเกง
ออกเผยให้เห็นแกนกลางความเป็นชายของชายหนุ่ม
 
 
 
“อมมันเดี๋ยวนี้”ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นฟางหลับตาปี๋ไม่ยอมก็จัดการบีบปากกับจมูกฟางจนหญิงสาวอ้า
ปากอมแกนกลางของชายหนุ่มไป ก่อนจะจับหัวฟางแล้วกระแทกมันเข้าออกหลายๆครั้ง จนฟาง
แทบสำลักกับน้ำสีขาวขุ่นที่ไหลออกมา
 
 
 
“แค่กๆ ฮืออ”ฟางร้องไห้และพ่นน้ำเหล่านั้นออกมา แต่ยังไม่ทันจะทำอะไรหลังจากป๊อปปี้ถอนแกน
กลางออกจากปากฟาง ชายหนุ่มถอดเสื้อเชิ้ตออกจนร่างกายเปลือยเปล่าก่อนจะจัดการฉีกชุดนอน
ออกมาจากร่างบางของฟางอย่างไม่ไยดีว่าเนื้อผ้ามันจะบาดเนื้อตัวฟางจนแดงเป็นรอยเท่าไหร่ก็ตาม
 
 
 
“อ๊ะ เจ็บค่ะ เอาออกไป ฮือๆ”ฟางร้องเมื่อสิ่งแปลกปลอมถูกยัดเข้าไปในร่างกายจนมิดด้าม ก็ร้องไห้
ด้วยความกลัวและขอร้องให้ป๊อปปี้หยุดแต่ไม่มีท่าทีว่าป๊อปปี้จะหยุดมัน และโยกสะโพกเข้าออก
ด้วยความเร็วและแรงโดยไม่สนว่าคนด้านล่างตัวเองจะเจ็บซักเท่าไหร่ เลือดบริสุทธ์ไหลออกมาจน
เลอะเตียงนอนผสมกับคราบขาวขุ่นที่ไหลออกมา
 
 
 
 
“ฮือๆ พะ พอได้แล้ว ฟะ ฟางเจ็บ ฟางกลัวแล้ว”ฟางร้องไห้หนักขอร้องให้ป๊อปปี้ปล่อย ชายหนุ่มที่
ไม่สนใจร่างบางก็โยกสะโพกต่อไปก่อนจะจัดการปลดเข็มจัดที่มัดมือฟางออก ฟางเมื่อเป็นอิสระ
แล้วก็จัดการใช้มือเล็กนั้นข่วนไปทั่วหน้าอกกว้างของป๊อปปี้และดันหวังว่าชายหนุ่มจะเอาแกนกลาง
ออกไปจากตัวเอง แต่แรงอันน้อยนิดของผู้หญิงมีหรอจะสู้ผู้ชายได้ ฟางจึงได้แต่ฝังรอยเล็บไว้ที่แผ่น
หลังป๊อปปี้จนเลือดออก
 
 
 
“อึก”ป๊อปปี้ร้องเมื่อฟางพยายามดิ้นหนีกัดเข้าที่หัวไหล่ป๊อปปี้ แต่ป๊อปปี้ไม่ปล่อยกับกระแทกฟางต่อ
ไปเรื่อยแล้วกัดที่อกสวยของฟาง
 
 
“ฟางเจ็บ ฮือๆ”ฟางร้องไห้ออกมาแล้วเริ่มเหนื่อยที่จะขัดขืนป๊อปปี้อีกต่อไปเพราะร้องไปก็หยุด
ป๊อปปี้ไม่ได้
 
 
“อ๊า”ป๊อปปี้ร้องครางออกมาพลางฉีดสายธารสีขาวขุ่นเข้าไปในตัวฟางอีกครั้ง ฟางกระตุกเกร็งแล้ว
เผลอผวากอดปีอปปี้แน่นเมื่อถูกฉีดบางอย่สงเข้าไปในตัว
 
 
“ฮึก ฮือๆ”เมื่อฟางถูกปล่อยเป็นอิสระ ฟางก็นอนกอดซากเสื้อผ้าที่เหลือน้อยนิดติดตัวเองแล้วนอน
ขดจนตัวงอเหมือนกุ้งเพราะเจ็บที่ท้องน้อยตัวเอง
 
 
 
 
“จะร้องไห้เป็นนางเอกละครทำไมห้ะ หนวกหูโว้ย”ป๊อปปี้ที่หันหลังให้ฟางได้ยินเสียงฟางก็หันมา
ตะคอกใส่ฟางยิ่งทำให้ฟางร้องไห้หนักกว่าเดิม
 
 
 
 
ก๊อกๆ
 
 
“ป๊อป ย่าได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้ในห้องป๊อปซะดังเลย เกิดอะไรขึ้นเปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ”ย่าใหญ่
เคาะประตูห้องป๊อปปี้ทำให้ชายหนุ่มตกใจหันไปมองฟางที่ยังนอนสะอึกสะอื้นด้วยความกลัวป๊อปปี้
อยู่
 
 
“เงียบดิ เดี๋ยวย่าใหญ่ก็เข้ามาในห้องได้หรอก”ป๊อปปี้ดุฟาง ฟางไม่ยอมหยุดร้องไห้เพราะกลัวป๊อปปี้
มาก
 
 
 
คลิก
 
 
 
“ป๊อปปี้ หนูฟาง”ย่าใหญ่เปิดประตูห้องจากกุญแจสำรองที่มีอยู่เขามาก็ช๊อคกับภาพที่เห็น ป๊อปปี้และ
ฟาง
 
 
 วงแตกสิงานนี้ พึ่งหย่าแท้ๆ
 
อยากรู้เป็นไงเม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆน้าาาาา