รักสุดท้ายของหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

ตุบ

 

ป๊อปปี้ที่โดนซ้อมถูกผลักล้มลงไปกองข้างๆฟาง

 

 

 

“นึกว่าจะแน่ ทีหลังอย่าซ่าอีก จำไว้”โทโมะที่อยู่ในชุดโจรพูดขึ้น

 

 

“แกคิดว่าพวกแกซ้อมชั้นละพวกแกจะเอาเงินชั้นไปใช้เงินอย่างสบายงั้นหรอ ยังไงซะตำรวจจะต้อง

ตามล่าแก”ป๊อปปี้ว่า หนอยไอ้โทโมะ ต่อยมาได้ แถมไม่ให้เอาทิชชู่ซับเลือดให้อีก บอกมาได้ว่า

ฟางจะได้สงสาร

 

 

 

“ยังจะปากดีอีก อยากเจออีกใช่มั้ย ได้”โทโมะพูดแล้วง้างปืนจะตบป๊อปปี้ ฟางรีบเอาตัวเข้ามาขวาง

 

 

 

“พอแล้ว อย่าทำร้ายคุณป๊อปนะ ถ้ายังอยากได้เงินน่ะ”ฟางรีบพูด

 

 

 

“เหอะๆ ที่แท้ก็ยังห่วงกัน ดี อยู่กันในนี้ล่ะอย่าคิดหนี ถ้าไม่อยากเจอดี”พิชชี่พูดขู่ก่อนที่โทโมะ

เขื่อน กั้งและพิชชี่จะเดินออกไปแล้วปิดประตูลงกลอน

 

 

 

 

“คะ คุณเป็นยังไงบ้าง”ฟางรีบเข้ามาดูป๊อปปี้ โดยที่มือตัวเองถูกมัดไว้2ข้าง

 

 

“มะ ไม่เป็นไร พวกโจรนั่นไม่ได้ทำอะไรเธอใช่มั้ย”ป๊อปปี้ที่ถูกโจรจับไปซ้อมก็ขยับตัวมาใกล้ฟาง

 

 

“นี่ ดูตัวเองก่อนสิ เนื้อตัวมีแต่เลือดแต่คราบดินคราบโคลนยังจะมาห่วงชั้นอีก”ฟางพูดแล้วใช้2มือที่

ถูกมัดพยายามเอื้อมมือไปแตะดูอาการป๊อปปี้

 

 

 

“เรื่องชกต่อยมันเป็นธรรมดาของพวกผู้ชายแค่นี้ไม่เป็นไรหรอก เธอล่ะ โดนมัดจนแดงเลย คงดิ้น

มากสินะ”ป๊อปปี้พูดแล้วนึกถึงเมื่อกี้ที่พวกของโทโมะทั้งพาเขาไปกลิ้งกับดินกับโคลนแล้วเอาเลือด

ปลอมป้ายๆทั่วตัวก่อนจะจับเขามัดตามเดิม ป๊อปปี้พยายามดูมือที่แดงจากแรงดิ้นของฟางด้วยความ

เป็นห่วง หนอย ไอ้พวกนี้ ถ้าฟางหายโกรธเขานะ เจอคิดบัญชีรายคนแน่

 

 

 

“เอ่อ คุณป๊อป”ฟางมองป๊อปปี้ที่เคลื่อนตัวมาใกล้มือของฟางแล้วก้มลงจูบที่ข้อมือแดงของตัวเอง

เล่นเอาฟางใจสั่นรัว มองป๊อปปี้ด้วยแววตาอ่อนลง

 

 

 

“ขอโทษนะที่ต้องพาเธอมาลำบากแบบนี้ ถ้าเธอกลับไปกับเขื่อน เธอคงได้อยู่กับลูกแล้ว”ป๊อปปี้พูด

เศร้าๆ

 

 

 

“ช่างเถอะค่ะ เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว เรามาช่วยหาทางหนีจากที่นี่กันดีกว่า”ฟางพูดแล้วชักมือกลับก่อน

จะมองไปรอบๆหาทางหนีออกไป

 

 

 

 

“ที่นี่มันที่ไหนกันนะ ทำไมพวกนั้นถึงจับเรามาที่นี่”ฟางลุกแล้วเดินสำรวจ ป๊อปปี้กลัวว่าฟางจะรู้ว่า

ข้างนอกคือเพื่อนๆของเธอก็รีบล้มไปกองกับพื้น

 

 

 

 

“โอ๊ย”และก็เป็นอย่างที่ป๊อปปี้คิดฟางรีบวิ่งกลับมาหาเขาจริงๆ

 

 

“คุณป๊อป คุณป๊อปเป็นอะไรน่ะ”ฟางรีบถามด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

“สงสัยเมื่อกี้พวกนั้นซ้อมชั้นหนักไปหน่อยนะ เลยเจ็บไปหมด”ป๊อปปี้แกล้งไอก่อนจะทำท่าจะสลบ

ฟางตกใจรีบประคองป๊อปปี้ด้วย2มือที่ถูกมัด

 

 

“อย่าหลับนะคุณป๊อป ถ้าคุณหลับฟางจะไม่ให้อภัยคุณ”ฟางโวยวาย

 

 

“ตอนนี้เธอก็ไม่ให้อภัยชั้นอยู่แล้วนิ”ป๊อปปี้ปรือตามองฟาง

 

 

 

“คุณน่ะเป็นคนใจร้ายดีแต่ชอบทำให้ฟางเสียน้ำตา ดีแต่ทำให้ฟางเสียใจ แล้วนี่จะหนีฟางไปงั้น

หรอ”ฟางพูดก่อนที่น้ำตาอุ่นๆจะไหลออกมาจากตา ป๊อปปี้อึ้ง แล้วพยายามเอามือที่ถูกมัดเช็ดน้ำตา

ให้ฟาง

 

 

 

“เรื่องของเนยชั้นไม่มีอะไรกันจริงๆนะ เนยน่ะแต่งงานมีลูก3คนแล้วนะ ตอนนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ

ไม่ใช่อย่างที่เธอคิด ชั้นมีเธอแค่คนเดียวจริงๆนะฟาง”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“ถ้ามีแค่ฟางงั้นอย่าเป็นอะไรนะ”ฟางพูดแล้วเอาหัวซบลงที่อกป๊อปปี้ ป๊อปปี้แอบเหวอเมื่อภรรยาสาว

บทจะยอมก็ยอมง่ายๆแบบนี้

 

 

 

“ฟาง”ป๊อปปี้อึ้ง

 

 

 

 

“ฟางจะไม่ยอมให้คุณเป็นอะไรนะ ถ้าเราจะรอด เราต้องรอดพร้อมกัน กลับไปหาลูก กลับไปหา

ยอร์ช แม๊คและก็น้องฟิว”ฟางพูดทั้งน้ำตา ป๊อปปี้ยิ้มออกก่อนจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ฟาง

 

 

 

“ชั้นรักเธอนะฟาง ชั้นขอโทษที่ทำเธอร้องไห้อีกแล้ว”ป๊อปปี้พูด

 

 

 

“เราต้องรอดนะคะคุณป๊อป เราต้องรอดกลับไปหาลูก”ฟางพูด ป๊อปปี้จึงพยายามสวมกอดฟางให้ได้

ก่อนจะโน้มตัวไปจูบฟางอย่างอ่อนโยนโดยที่ฟางเองก็หลับตารับกับสัมผัสนั้น

 

 

 

 

 

 

 

“จูบกันแล้ว”โบว์ที่ใช้ความยาวของช่วงขาเป็นประโยชน์แอบดูในช่องห้องขังของป๊อปปี้กับฟางแล้ว

วิ่งมาบอกทุกคนด้านนอก

 

 

“โห ขนาดเจ็บตัวมันก็ยังทำนะเนี่ย”โทโมะทึ่ง

 

 

“เหอะๆ อย่าพึ่งมาดีใจกับคู่นั้นเลย เรามาคิดกันดีกว่าจะเอายังไงต่อไปดี ในเมื่อ2คนนั้นดีกัน

แล้ว”แก้วพูด

 

 

“นั่นน่ะสิพี่เขื่อน อย่าลืมสิคะว่าตอนนี้พวกเราคือโจรจับตัวพี่ป๊อปกับฟางมาด้วยสิ”เฟย์พูด

 

 

“พี่มีวิธีหนีของพวกเรา ไม่ต้องเป็นห่วง”เขื่อนยิ้มก่อนจะเปิดกล่องเก็บของที่มีพลุ ประทัดมากมาย

 

 

 

 

 

 

“คุณป๊อปลองเอาเชือกที่ข้อมือสีกับเสานั่นดูสิคะมันอาจจะหลุดก็ได้”ฟางพูดขณะพยายามเอาเชือก

ที่มัดมือเธอไปสีกับเสาอีกต้น

 

 

“เอ่อ มันจะหลุดแน่หรอฟาง”ป๊อปปี้อึกอักเพราะกลัวว่าแผนจะแตก

 

 

“ได้ไม่ได้ก็ต้องลองดูค่ะ”ฟางพูดแล้วพยายามสีไปเรื่อยๆ

 

 

 

 

ปังๆๆๆๆ

 

 

 

เสียงดังมาจากด้านนอกทำให้ป๊อปปี้และฟางหันไปมองที่หน้าต่าง

 

 

“เสียงอะไรน่ะคุณป๊อป”ฟางถามอย่างตกใจ

 

 

“นั่นน่ะสิฟาง มาอยู่ใกล้ๆชั้น”ป๊อปปี้เรียกฟางมาใกล้ๆเขา

 

 

 

“เห้ย อย่าหนีนะ”เสียงของโทโมะตะโกนมาก่อนที่พิชชี่และเขื่อนจะรีบเปิดประตูเข้ามา

 

“แก”ฟางเมื่อเห็นเขื่อนในชุดโจรเดินเข้ามาก็ง้างเตะเขื่อนจนตัวงอล้ม

 

 

 

“คุณป๊อปเราไปกันเถอะ”ฟางพูดเมื่อถีบพิชชี่ล้มคว่ำก่อนจะวิ่งหนีออกมาพร้อมป๊อปปี้แล้วต้องตกใจ

เมื่อเห็นโทโมะและกั้งที่อยู่ในชุดโจรวิ่งมาหาพวกเขา

 

 

 

“พวกตำรวจกำลังมา จับพวกมัน”โทโมะเล่นละครต่อแล้วให้กั้งวิ่งไปจับป๊อปปี้และฟาง

 

“อย่าให้มันหนีไปได้”พิชชี่ในชุดโจรพูดขึ้น

 

 

“อย่าเข้าใกล้ฟางนะ”ป๊อปปี้ที่หวงฟางรีบเอาตัวมากันไม่ให้พิชชี่เข้าใกล้ฟางก่อนจะคว้ามือฟางวิ่งหนี

เพราะเชือกที่มัดมือตัวเองนั้นมันไม่ได้แน่นมาก

 

 

“ทำไมมือคุณป๊อปเชือกถึงหลุดง่ายคะ”ฟางมองแล้วไม่เข้าใจ

 

“อย่าพึ่งถามมากฟาง เรารีบหนีไอ้โจร4คนนั้นเถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วพาฟางวิ่งหนีไปเรื่อยๆ

 

 

“อย่าเข้าไปในนั้นนะ”พิชชี่ตะโกนเพราะในนั้นจะเป็นถนนใหญ่อาจจะมีรถขับเข้ามาและทำให้ป๊อปปี้

และฟางเป็นอันตรายแต่ฟางสะดุดล้มทำให้พวกโทโมะวิ่งตามมาได้

 

 

 

“ฟาง”โทโมะ พิชชี่ เขื่อนและกั้งร้องเรียกชื่อฟางอย่างตกใจ ฟางชะงักหันกลับไปมอง

 

 

“ทำไมโจรถึงเรียกชื่อฟางคะคุณป๊อป”ฟางหันไปถาม

 

 

“ก็ชั้นเรียกเธอไง มันเลยจำชื่อได้ล่ะมั้ง”ป๊อปปี้โกหก

 

 

 

“แต่ฟางว่าไม่ใช่ เมื่อกี้เสียงของโจรไม่ได้เสียงใหญ่น่ากลัวเหมือนที่มันพูดกับพวกเรา แต่เสียง

เหมือนกับพวกพี่โทโมะ”ฟางพูดทำให้โทโมะ พิชชี่ เขื่อนและกั้งหยุดชะงักเพราะเริ่มรู้สึกได้ว่าแผน

เขาเริ่มจะแตกแล้ว

 

 

 

“โทโมะมันก็อยู่กับแก้วน่ะสิ จะมาหนีตายอะไรกับพวกเรา ฟางมันมาแล้ว”ป๊อปปี้เปลี่ยนเรื่องตัดสิน

ใจอุ้มฟางหนี

 

 

 

“ปล่อยก่อนนะคะคุณป๊อป ปล่อยฟาง”ฟางยิ่งดิ้นยิ่งทำให้ป๊อปปี้อุ้มฟางไปอย่างยากลำบากและ

จังหวะนั้นเองป๊อปปี้เสียหลักเพราะฟางดิ้นทำให้ล้ม

 

 

 

“ฟาง ไอ้ป๊อป”ทุกคนตะโกนอย่างตกใจ ป๊อปปี้ที่ล้มหันไปมองฟางที่ได้ยินหมดทุกอย่าง

 

 

 

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน”ฟางถอยหนีแล้ววิ่งออกถนนใหญ่ไป แต่ด้วยความที่ฟางรีบวิ่งทำให้ไม่ได้ดูว่า

ทางด้านหน้ามีรถกำลังขับมาอย่างเร็ว

 

 

 

 

“กรี๊ดด”ฟางยืนตกใจก้าวไม่ออกหลับตาปี๋ ป๊อปปี้รีบวิ่งเข้าไปผลักฟางออกจากตรงนั้น แต่ตัวเองกลับ

ถูกรถชนกระเด็นต่อหน้าต่อตาฟาง

 

 

 

“คุณป๊อปปป”ฟางร้องอย่างตกใจก่อนที่ทุกคนจะพาป๊อปปี้ไปโรงพยาบาล

 

 

 

 

 

 

อาทิตย์ต่อมา

 

 

 

“เฟย์พาฟิวไปนอนที่ห้องทีนะ”ฟางพูดกับเฟย์หลังจากให้นมลูกเสร็จแล้ว ก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่

ยังหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงไม่มีทางจะรู้สึกตัว

 

 

 

“ยังไม่ฟื้นอีกหรอฟาง”ย่าใหญ่กลับมาจากทำสมาธิที่วัดเข้ามาในห้องหลานชายที่ฟางนั่งเฝ้าอยู่

 

 

“ยังเลยค่ะ หมอบอกว่าไม่มีอาการน่าเป็นห่วงอะไรแต่ทำไมคุณป๊อปถึงยังไม่ฟื้นก็ไม่รู้”ฟางพูด เมื่อ

อาทิตย์ก่อนที่พวกของเขื่อนเล่นอะไรแผลงๆจับเธอกับป๊อปปี้ไปขังไว้จนทำให้ป๊อปปี้โดนรถชนจนนี่

ก็ปาไปอาทิตย์นึงแล้วป๊อปปี้ไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นเลย แม้ว่าทุกคนจะมาขอโทษเธอแล้วบอกว่าที่ทำ

ไปเพราะอยากให้เธอกับป๊อปปี้ดีกันก็จริง แต่มันก็อดห่วงป๊อปปี้ไม่ได้เพราะหลับนานเกินไปแล้วนะ

 

 

 

 

“อืม”ป๊อปปี้เริ่มขยับตัวทำให้ฟางหยุดคุยกับย่าใหญ่แล้วรีบหันไปมองป๊อปปี้

 

“คุณป๊อป ค่อยๆค่ะ”ฟางรีบไปประคองป๊อปปี้ขึ้นนั่งก่อนจะรีบหาน้ำดื่มให้ป๊อปปี้ดื่ม

 

 

 

“เสียงของฟาง ฟางเธออยู่ที่นี่หรอ”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“ค่ะ ฟางอยู่ข้างๆคุณนี่ไงคะ”ฟางพูด

 

 

 

“ทำไมชั้นไม่เห็นอะไรเลย ทำไมมันมืดไปหมด”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางและย่าใหญ่หันมองหน้ากัน

อย่างตกใจ

 

 

 

 

เอ้าาา ไหนๆก็จะจบละไงก็ขอส่งท้ายแบบหนักๆหน่อย เรื่องอะไรจะให้รักกันง่ายๆล่ะ555