รักสุดท้ายของหัวใจ

 
 
 
 
 
 
 
 
“ใส่เนยไปอีก”ฟางสั่งป๊อปปี้ที่นั่งคนแป้งไปเรื่อยๆแทนตัวเอง
 
 
 
 
“นั่นมันเกลือ ไม่ใช่น้ำตาล นี่คุณมีสติหน่อยสิ”ฟางดุแล้วเอาที่นวดแป้งตีมือป๊อปปี้เมื่อชายหนุ่มจะ
หยิบเกลือน้ำตาล
 
 
 
“จะเอาเข้าเตาอบวอร์มเครื่องรึยังล่ะ อย่าลืมสิ คุณจะช่วยชั้นรว่าทำให้ชั้นทำเค้กส่งไม่ทันเนี่ย”ฟาง
ว่าเมื่อป๊อปปี้จะเอาเค้กเข้าเตาอบแล้วไม่เปิดเครื่องวอร์มก่อน
 
 
“ก็พึ่งลองทำครั้งแรกนี่มันเก้ๆกังๆผิดถูกอย่าถือสาเลยนะ”ป๊อปปี้ยิ้มให้ฟาง
 
 
“แต่ถ้าเค้กชั้นส่งไม่ทันใครจะรับผิดชอบล่ะห้ะ ชั้นมีงานมีการต้องทำนะ”ฟางว่า
 
“ชั้นรับผิดชอบให้ไงฟาง ชั้นจะกินให้หมดเลยเค้กที่ชั้นทำน่ะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
“บ้า เดี๋ยวก็อ้วนพอดีหรอก”ฟางพูด
 
 
“อ้วนเดี๋ยวก็ผอม เธอไม่ต้องกลัวนะ เธอไม่มีสามีลงพุ้งแน่นอน”ป๊อปปี้กระซิบข้างหูฟาง ฟางรีบถอย
ออกห่าง
 
 
 
“ไม่ ชั้นไม่หลงผิดซ้ำ2หรอก แค่ครั้งเดียวที่ได้คุณเป็นสามีก็เจ็บเกินพอแล้ว”ฟางพูดแล้วหันหน้า
หนีเมื่อนึกถึงป๊อปปี้ที่ไม่ไยดีเธอที่เชียงใหม่เลย
 
 
 
“ฟาง ชั้นจอโทษจะต้องให้ชั้นพูดอีกเป็นร้อยเป็นพันครั้งชั้นก็จะบอกว่าชั้นผิดไปแล้ว ที่ไม่ใส่ใจเธอ
กับแม๊ค แต่ชั้นยืนยันได้นะชั้นไม่มีอะไรกับหวายและชั้นเลือกเธอมีเธอเป็นเมียคนปัจจุบันแค่คน
เดียว”ป๊อปปี้พูดฟางนิ่งฟัง
 
 
“ยอร์ชเองก็ยังขอร้องให้เธอกลับมาอยู่ด้วยกันเลยนะ ฟางอย่าใจแข็งแบบนี้สิ ชั้นรักเธอมากเลยนะ
ชั้นขอโทษ”ป๊อปปี้จับมือฟางมาแล้วพูด
 
 
 
“คุณทำให้ชั้ยเสียใจมาแล้ว2ครั้ง ครั้งแรกคุณข่มขืนชั้นจนท้อง ครั้งที่2คุณไม่ไยดีชั้นทั้งๆที่มันเป็น
ช่วงฮันนีมูนของเรา ชั้นเจ็บมา2ครั้งแล้วนะ คุณจะมาขอโทษชั้นอีกเพื่ออะไร คุณมีความสุขนักหรอ
ที่เห็นชั้นเสียใจน่ะ”ฟางพูดออกมาอย่างอัดอั้น รักกับผู้ชายคนนี้ทำไมถึงมีแต่น้ำตาแม้กระทั่ง
แต่งงานแล้วก็ยังจะมีน้ำตาอีก
 
 
 
“ฟาง ความรักนะ มันไม่ได้มีแค่ความสุข ความหวาน ไม่ได้มีแค่ด้านดีเสมอไปหหรอก มันอาจจะมี
ทุกข์บ้าง เสียใจบ้าง ทะเลาะกันบ้าง ปะปนเคล้ากันไป แต่พอมีปัญหาเราหันหน้ามาคุยกันถึงปัญหา
ของเรา แล้วเราเชื่อใจกันว่าคนที่เรารักจะไม่ทำให้เราต้องเสียใจอีก เท่านี้เราก็ใช้ชีวิตคู่ด้วยกันได้
แล้ว ชั้นขอโทษฟาง ที่ชั้นคอยแต่ทำร้ายหัวใจเธอ แต่เธอเองก็ทำร้ายกหัวใจชั้นเหมือนกันนะ เธอรู้
มั้ย ตอนแรกที่ชั้นเจอเธอชั้นไม่ชอบเธอ แต่พอชั้นได้ทำเลวร้ายครั้งนั้นกับเธอ ในหัวใจชั้นมันมีแต่
ความรู้สึกผิดเต็มหัวใจ ชั้นอาจจะไม่ยอมรับในตอนแรกว่าชั้นน่ะเริ่มรักเธอแล้ว แต่ตอนนี้ชั้นยืนยันให้
เธอมั่ใจในตัวชั้นได้เลยว่าชั้นรักเธอ รักเธอมากที่สุดเลยนะฟาง”ป๊อปปี้พูดทุกอย่างออกมาจากใจ
เขายอมรับเขาอาจะน้อยใจที่ฟางใจแข็งไม่ยอมให้อภัยเขา แต่ทั้งหัวใจเขาเลือกฟางไปแล้ว เขา
ยอมทุกอย่างเพื่อขอให้ฟางกลับมาหาเขา มาอยู่กับเชาในฐานะภรรยาของเขาตามเดิม
 
 
 
 
“ชั้นขอไม่เชื่อคำพูดที่คุณพูดนะ แต่ชั้นจะขอดูการกระทำของคุณ ถ้าคุณยังยืนยันทำทุกอย่าง
เหมือนเดิมจนชั้นคลอดลูกมาแล้วคุณไม่ทิ้งชั้นไปไหนหรือทำให้เสียใจอีกชั้นจะยอมกลับไปอยู่กับ
คุณ”ฟางพูดแต่ไม่ยอมมองหน้าป๊อปปี้
 
 
 
“ขอบคุณมากนะฟาง ขอบคุณมากที่ยอมใจอ่อนให้อภัยชั้น”ป๊อปปี้พุดแล้วโผกอดฟางแน่น
 
 
“ให้เค้าให้อภัยคุณ ชั้นยังไม่ได้บอกเลย ถอยห่างกลับไปนั่งที่เดิมเลยนะ”ฟางพูดแล้วดันป๊อปปี้ออก
ห่าง ป๊อปปี้แอบซึมลงไปทันทีที่ฟางยังตั้งแง่กับตัวเอง
 
 
“หน้าคุณเลอะแป้งน่ะ”ฟางหยิบทิชชู่แล้วเช็ดหน้าให้ป๊อปปี้ ชายหนุ่มอึ้งแล้วหน้าแดง
 
 
“ใส่ใจชั้นแบบนี้ไม่เรียกว่าใจอ่อนแล้วจะเรียกว่าอะไรล่ะจ้ะ”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มๆ
 
 
“งั้นคุณก็เช็ดเองเลย เดี๋ยวถ้าเค้กอบเสร็จแล้วบอกชั้นนะ เดี๋ยวชั้นจะให้คุณแต่งหน้าเค้ก”ฟางดัน
ป๊อปปี้แล้วเดินหนีป๊อปปี้ไป ป๊อปปี้เลยนั่งเฝ้ากน้าเตาอบคนเดียวอย่างตื่นเต้นกับเค้กชิ้นแรกของตัว
เอง ฟางที่ไปลับตาป๊อปปี้แล้วก็แอบย่องกลับมาดูป๊อปปี้ก็แอบยิ้ม
 
 
 
“ฟาง มันดึงติ้งแล้วต้องเอาออกเลยมั้ย”ป๊อปปี้ตะโกนถามฟาง
 
 
“เอาออกเลย แต่ใส่ถุงมือด้วยนะมันร้อนมาก”ฟางบอกขณะหาพวกท้อปปิ้งให้ป๊อปปี้แต่ช้าไปแล้ว
ป๊อปปี้เอามือตัวเองเข้าไปจับเรียบร้อย
 
 
 
 
“โอ๊ย ร้อน”ป๊อปปี้ร้องแล้วชักมือกลับ ฟางได้ยินเสียงก็รีบวิ่งมาดูป๊อปปี้
 
 
“ทำไมไม่ฟังเลยนะ มานี่เดี๋ยวแช่น้ำไว้ก่อนนะ”ฟางพูดแล้วเอามือป๊อปปี้แช่น้ำเย็นไว้ก่อนจะไปหา
ยามาทาให้ป๊อปปี้
 
 
 
“ทายานี่นะมันจะไปไม่บวม ทีหลังน่ะถ้าจะช่วยชั้น อย่าลืมว่าต้องใช้ถุงมือเอาเค้กออกมาเข้าใจ
มั้ย”ฟางดุป๊อปปี้
 
 
“ครับ จะไม่ทำอีกแล้วครับแม่”ป๊อปปี้พูดเหมือนเด็กโดนแม่ดุ ฟางหันขวับค้อนใส่ป๊อปปี้ทันที
 
 
 
“เดี๋ยวชั้นเอาออกเองละกัน คุณตีครีมให้หน่อยละกัน อย่าตีแรงล่ะ”ฟางพดแล้วเอาเค้กออกมาพัก
ด้านนอกแทนป๊อปปี้ที่ตีครีมแทนฟาง
 
 
 
“อร่อยจัง มิน่าสาวๆถึงได้ชอบ”ป๊อปปี้เอานิ้วจิ้มครีมไปดูดแล้วพูดฟางเห็นก็เอาที่ปาดเค้กตีป๊อปปี้ไป
ทีนึง
 
 
 
“อายุก็ไม่ใช่เด็กๆแล้วยังจะมากินอะไรเป็นเด็กแบบนี้อีกนะ”ฟางดุก่อนจะเอาเค้กที่เย็นมาแต่ง โดย
ป๊อปปี้เอาอีกก้อนมาทำตามจนเค้กของป๊อปปี้และฟางเสร็จ
 
 
 
“แบบนี้มันจะไปขายได้ไงเนี่ย หน้าตาอย่างกับสัตว์ประหลาด”ฟางมองเค้กที่ป๊อปปี้แต่งแล้วแอบขำ
 
 
“งั้นต้องลองชิม เผื่อมันจะอร่อยไม่เหมือนหน้าตา”ป๊อปปั้ดเค้กแล้วยื่นให้ฟาง ฟางมองนิดนึงเมื่อเห็น
สายตาอ้อนของป๊อปปี้จึงอ้าปากกิน
 
 
 
“แค่กๆ”ฟางสำลักไอออกมา
 
 
 
“ฟางมันไม่อร่อยขนาดนั้นเลยหรอ เดี๋ยวชั้นเอาไปทิ้งก็ได้”ป๊อปปี้จ๋อยลงไปทันทีแล้วจะเอาเค้กไป
ทิ้งแต่ฟางรั้งมือไว้
 
 
 
“ไม่ต้อง ถึงแม้จะไม่อร่อยเท่าชั้นทำแต่มันก็กินได้เอาใส่ตู้เย็นไว้เถอะ”ฟางพูดแต่ไม่มองหน้าป๊อปปี้
ชายหนุ่มยิ้มดีใจก่อนจะเอาเค้กไปเก็บให้ฟางแล้วเอาเค้กไปส่ง
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวชั้นเอาเค้กไปส่งให้พิชชี่นะฟาง อยู่ที่นี่ก็ล๊อคบ้านดีๆล่ะ ถ้ามีอะไรก็ตะโกนเรียกป้านิ่มที่หน้า
บ้านเลยนะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อเอาเค้กไปใส่รถ
 
 
“นี่คุณ ชั้นน่ะมาอยู่ก่อนคุณนะ เรื่องแค่นี้ชั้นไม่ต้องให้คุณมาสอนหรอก ไปได้แล้ว”ฟางว่า
 
 
“งั้น เรียกกำลังใจ ไปละนะ”ป๊อปปี้พูดจบก็จูบฟางทีนึงก่อนจะสตาร์ทรถออกไป
 
 
 
“คนฉวยโอกาส”ฟางพูดแล้วเอามือแตะที่ปากตัวเองอมยิ้มก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
 
 
 
 
 
 
“ครีมช้อคโกแลตยังเหลือแฮะ”ฟางพูดเมื่อเปิดตู้เย็นมาเจอก่อนะนั่งทำเค้กช้อกโกแลตก้อนเล็กๆ
ก้อนหนึ่งให้ป๊อปปี้ แล้วทำอาหารที่ป๊อปปี้ชอบไว้ให้ จนกระทั้งตอนเย็นฟ้ามือแล้วป๊อปปี้ก็ยังไม่มา
 
 
 
 
 
“ทำไมยังไม่มาอีกนะ”ฟางกอดอกรอป๊อปปี้อยู่ที่ชานบ้านชะเง้อดูก็ไม่เห็นรถของป๊อปปี้
 
 
“พ่อป๊อปยังไม่กลับมาอีกหรอหนูฟาง”ป้านิ่มเดินมานั่งอยู่เป็นเพื่อนฟาง
 
 
“ไปส่งก็แค่แปปเดียวนี่มืดแล้วทำไมยังไม่กลับมาอีกก็ไม่รู้”ฟางบ่นเบา
 
 
 
ครืน เสียงท้องฟ้าร้องฟางและป้านิ่มมองเมฆที่ก่อตัวหนาเป็นสัญญาณว่าฝนกำลังจะตก
 
 
 
 
“ตายล่ะหนูฟาง ป้ากลับบ้านก่อนนะยังไม่ได้เก็บผ้าเลย ถ้าหนูจะรอพ่อป๊อปน่ะ อย่าลืมปิดหน้าต่าง
กันฝนสาดล่ะ”ป้านิ่มพูดแล้วเดินกลับบ้านไป ฟางมองฝนที่เริ่มตกปรอบๆก็รีบเดินไปปิดหน้าต่างแล้ว
นั่งรอป๊อปปี้ในบ้านที่เก้าอี้ยาวพลางมองกับข้าวที่ตัวเองทำรอเขาอยู่ตรงนั้น
 
 
 
“นี่น่หรอจะให้ชั้นใจอ่อน แค่นี้ก็ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง”ฟางพูดก่อนจะหลับตาลง
 
 
 
“หนาวๆ”ป๊อปปี้วิ่งถือช่อดอกไม้เข้ามาในบ้านแล้วฝ่าฝนเข้ามา หมดกัน ของขวัญที่จะให้ฟางเปียก
หมด ช่อดอกไม้ก็เปียก ป๊อปปี้เดินเช้ามาในบ้านแล้วพบว่าฟางนอนหลับอยู่ด้านนอกก็เดินไปหา
พลันสายตาหันไปเห็นบนโต้ะอาหารที่มีแต่ของชอบของเขาและเค้กช้อกโกแลตเขียนว่า ขอบคุณ
วางอยู่
 
 
 
“นี่เธอทำให้ชั้นหรอฟาง”ป๊อปปี้มองฟางแล้วยิ้มดีใจก่อนจะลงมือทานข้าว เมื่อฟางได้ยินเสียงก็
ลืมตาตื่นแล้วพบว่าป๊อปปี้กลับมาแล้ว
 
 
 
“ใครให้คุณกิน”ฟางว่า
 
 
 
“ก็เธอทำให้ชั้นไม่ใช่หรอ ชั้นก็กินไงมีแต่ของชอบชั้นทั้งนั้น”ป๊อปปี้พูด
 
 
“ตอนแรกให้แต่ตอนนี้ไม่ให้แล้ว คุณไปไหนมาทำไมกลับมาดึก”ฟางดุ
 
 
 
 
“พอดีส่งเค้กเสร็จแล้วคุยกับแม่พิชชี่นานไปหน่อย ก็เลยรู้ว่าเธอทำงานเหนื่อย ชั้นเลยคิดว่าน่าจะ
เอาอะไรให้เธอที่ทำงานเหนื่อยเลยจะไปซื้อของให้ แต่ดูสิ ดันเปียกฝนหมดแล้ว ดอกไม้นี่ก็เปียก
อีก”ป๊อปปี้วางกล่องเพลงสีชมพูและช่อกุหลาบขาวไว้ ฟางมองนิดนึงแล้วมองป๊อปปี้ที่ตัวเปียดสลับ
กัน
 
 
 
 
“ตัวเปียกแล้วไม่ยอมไปอาบน้ำเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก ถ้าไม่สบายนะ ชั้นจะไม่ให้คุณใกล้ชั้นกับลูก
แน่”ฟางดุ
 
 
 
 
“ครับผม จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ แต่กินข้าวได้อยู่ใช่มั้ยห้ามยึดนะ”ป๊อปปี้พูดแล้ววิ่งไปอาบน้ำสระผม
สักพักก็เดินออกมาที่โต้ะกินข้าวแล้วกินข้าวด้วยความหิว
 
 
 
“ทำไมถึงเห็นแก่กินแบบนี้นะ ทำไมไม่จัดการตัวเองให้เสร็จก่อนล่ะดูสิผมยังเปียกอยู่เลย”ฟางบ่น
แล้วเอาผ้าเช็ดหัวเช็ดผมป๊อปปี้ที่นั่งทานข้าว ชายหนุ่มยิ้มเมื่อฟางมาดูแล
 
 
 
“ดีจังมีเธอคอยดูแลชั้น ทั้งทำกับข้าวให้ เช็ดผมให้คืนนี้ขอนอนกอดได้มั้ยจ้ะ”ป๊อปปี้พูด
 
 
 
“ใครให้นอนด้วย นอนข้างนอกเลยนะ โทษฐานปล่อยให้ชั้นรอ”ฟางดุก่อนจะเดินออกไปเอาหมอน
กับผ้าห่มบางๆให้ป๊อปปี้เตรียมนอนที่เก้าอี้ยาว
 
 
“มันเข็งนะฟางไม่สงสารชั้นรึไง”ป๊อปปี้ที่ล้างจานเสร็จแล้วมองเก้าอี้ที่ฟางวางหมอนให้
 
 
 
“รึจะนอนตากฝนหน้าบ้านก็เลือกเอา ชั้นไปนอนล่ะ ปิดไฟด้วย”ฟางพูดจบก็หนีเข้าห้องไปทันที
 
 
“เมียใครวะดุจัง”ปีอปปี้มองฟางแล้วยิ้มก่อนจะนอนขดตัวบนเก้าอี้ยาวหลับไปด้วยความเพลีย
 
 
 
 
 
แอ้ด
 
 
ผ่านไปซักครึ่งชั่วโมงฟางเดินย่องออกมาจากห้องนอนพร้อมผ้าห่มผืนหนากว่าเดิม
 
 
 
“นี่ให้เพราะไม่อยากให้นอนหนาวตายหรอกคนบ้า”ฟางพูดแล้วห่มผ้าให้ป๊อปปี้ก่อนจะวิ่งกลับไปที่
ห้อง
 
 
 
 
“ขอบคุณนะ”ป๊อปปี้พูดเมื่อเห็นฟางวิ่งเข้าห้องไปแล้วหลับตาลงอย่างมีความสุข
 
 
 
 
 
ฟางปากบอกไม่ใจอ่อนแต่ดูทำตัวสิ น่ารักใข่มั้ยล่ะ
 
 
 
อย่าลืมเม้นกับโหวตน้าาา