รักสุดท้ายของหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมไม่รับสายนะ”แก้วหงุดหงิดที่โทโมะไม่รับสายตัวเองจนป๊อปปี้ที่อยู่ข้างๆก็แปลกใจ

 

 

“เป็นอะไรรึเปล่าแก้ว”ป๊อปปี้ถามน้องสาว

 

 

“พี่โทโมะอ่ะดิไม่รับสายแก้วอ่ะ ปกติโทรไปแค่1มิสคอลก็น่าจะรับไม่ก็โทรกลับแล้วนะ”แก้วโวยวาย

 

“เป็นแฟนมันรึไง”ป๊อปปี้มองน้องสาว

 

“โนว พี่น้องกันนี่ล่ะ”แก้วบอก

 

“แหม ละที่พี่นี่แทบไม่โทรจิกแบบนี้ คิดอะไรกับมันป่ะเนี่ย”ป๊อปปี้มองแก้ว

 

“ไม่มีทางอ่ะ ก็แค่ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยเฉยๆเท่านั้นเองไม่มีอะไร”แก้วบอก

 

“แล้วไปโทรจิกมันทำไมล่ะถ้าไม่ใช่แฟนกัน”ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

“ก็แก้วให้พี่โทโมะช่วยตามหายัยฟางไง ตอนแรกโทรไปมีโทรกลับนะ แต่จู่ๆก็ไม่รับ อ๊ายยยย ปิด

เครื่องอีก”แก้วโวย

 

 

“นิสัยมันไม่ใช่คนแบบนั้นนะ”ป๊อปปี้พูดเพราะจำได้ว่าโทโมะเป็นพวกโทรมาแล้วโทรกลับแน่นอน

 

“หรือว่าไม่ทำตามที่แก้วขอแล้วหนีไปซุกกิ๊กชัวร์เลย”แก้วโวยก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าทันที

 

 

“แกหึงมันรึไงวะ”ป๊อปปี้ไม่เข้าใจน้องตัวเอง

 

 

“ไม่ได้หึง เอ๊ะ เดี๋ยวนะ พี่โทโมะเคยบอกแก้วว่า นานทีมีเวลาสวีทกับฟางพี่เค้าจะไม่ยอมเปิดเครื่อง

กันสาวๆมาขัดจังหวะ นี่เท่ากับว่าตอนนี้ปิดเครื่อง งั้นก็หมายความว่าพี่โทโมะกับฟาง”แก้วสันนิษฐาน

ป๊อปปี้คว้ามือน้องสาวทันที

 

 

“งั้นไปรถพี่ บอกมาด้วยคอนโดมันอยู่ไหน”ป๊อปปี้รีบขับรถออกไปด้วยความเร็ว

 

 

“ย่าทวด น้าเฟย์ฮะ ตอนนี้ยอร์ชเริ่มกลัวคนที่จะมาเป็นแฟนพี่แก้วจังเลย”ยอร์ชมองตามอย่างกลัวๆ

 

 

“แหม เห็นแบบนี้แก้วน่ะรักใครรักจริงนะจ้ะ เอาล่ะไปๆ เรียนต่อได้แล้ว”เฟย์บอกก่อนจะพายอร์ชไป

เรียนกับตัวเองต่อ

 

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมยังไม่กลับไปอีกเนี่ย”กั้งตื่นมาต้องแปลกใจที่เห็นโบว์นั่งอยู่ที่ปลายเตียงตัวเอง

 

“ชั้นต้องดูให้แน่ใจว่านายน่ะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีกมั้ย”โบว์พูด กั้งมองไปที่ระเบียงพบว่าเสื้อผ้าตัว

เองถูกซักเรียบร้อยแล้ว

 

 

“นี่เธอซักผ้าเป็นด้วยหรอ”กั้งถามเพราะจำได้ว่าโบว์นั้นทำอะไรไม่เป็นเลย

 

“ก็หัดทำอะไรเองตอนย้ายมาอยู่คอนโดคนเดียวน่ะ”โบว์ตอบกั้งสังเกตเห็นว่ามือโบว์แดงๆก็ลุกจาก

เตียงมาจับมือโบว์ทันที

 

 

“ว้าย ปล่อยนะ”โบว์ชักมือกลับแล้วไม่ยอมให้กั้งดู

 

 

“นี่เธอแพ้ผงซักฟอกขนาดนี้ทำไมยังจะซักอีก”กั้งถาม โบว์หลบตา นี่อะไรเนี่ย จากคุณหนูที่มีแต่

คนใช้ทำอะไรให้มาตั้งแต่เด็กย้ายมาอยู่คนเดียวที่คอนโด ทำงานที่บริษัทออกแบบภายในที่ทำงาน

หามรุ่งหามค่ำ ฝืนทำกับข้าวเอง ซักผ้าเองจนตัวเองต้องมือเป็นแผลแบบนี้

 

 

“เธอทำแบบนี้ทำไมโบว์ มันลำบากขนาดนี้ทำไมไม่ใช่ชีวิตสุขสบายในบ้านแสนสุขมีคนใช้คอยดูแล

ประคบประหงมตามเดิมก็ดีแล้วนิ”กั้งว่า

 

“ชั้นอยากลองออกมาใช้ชีวิตเองคนเดียว อยากทำอะไรตามใจตัวเองบ้างมันผิดนักรึไง”โบว์ว่า

 

“ปกติพ่อเธอสั่งอะไรเธอทำตามตลอดไม่มีบ่นแล้วนี่นึกยังไงถึงทำแบบนี้”กั้งถาม

 

 

“ชั้น เอ่อ คือชั้น”โบว์อึกอัก

 

 

“ถ้าอยากทำอะไรตามใจตัวเอง แล้วตอนที่เรียนอยู่พ่อเธอสั่งให้เลิกกับชั้น เธอก็ทำ ทำไมตอนนั้น

ไม่ทำตามใจตัวเองบ้างล่ะ”กั้งพูดออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อนึกถึงอดีตที่เขากับโบว์เคยรักกัน แต่

เพราะโบว์รวยเขาจน พ่อของโบว์เกลียดเขา เลยสั่งให้โบว์เลิกกับเขาและโบว์ก็ทำ

 

 

“ถ้าชั้นไม่ทำแบบนั้นพ่อชั้นก็ต้องส่งคนมากระทืบนายบ่อยๆน่ะสิ”โบว์บอกความจริง เพราะพ่อเธอขู่

แบบนั้นทำให้โบว์ต้องเลือกบอกเลิกกั้ง แล้วด่ากั้งว่าจน และดูถูกสารพัดเพื่อให้กั้งเกลียดเธอ

 

 

 

“แล้วมาทำดีกับชั้นแบบนี้ไม่กลัวพ่อเธอจะทำอะไรชั้นงั้นหรอ”กั้งถาม

 

 

“ตอนนี้ชั้นคิดแล้วว่า ถ้ามันจะเกิดอะไรชั้นก็พร้อมจะเสี่ยงไปกับนาย กั้งชั้นขอโทษ ฮืออ ชั้น

ขอโทษ”โบว์ร้องไห้ออกมากั้งอึ้งเมื่อเห็นอดีตแฟนเก่าตัวเองร้องไห้

 

 

“ชั้นรู้ว่าตอนนี้ทั้งใจนายมันไม่ได้มีให้ชั้นอีกแล้ว ชั้นผิดเอง ฮือๆ ชั้นไม่ขอให้นายกลับมาคบเหมือน

เดิม ไม่เป็นไร ฮือๆไม่เป็นไร”โบว์เพราะรู้ตัวเองดีว่าถึงจะบอกตอนนี้มันก็สายไปแล้ว กั้งไม่มีใจให้

เธออีกแล้ว เพราะกั้งชอบฟางไม่ใช่เธอ

 

 

“อย่าร้องไห้เลยโบว์”กั้งขัยบตัวไปใกล้ๆแล้วเช็ดน้ำตาให้โบว์ โบว์มองกั้งอย่างอึ้งๆก่อนจะเลื่อนริม

ฝีปากไปจูบฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

“อื้ออ”โบว์ร้องครางเมื่อถูกกั้งจูบกลับก่อนที่กั้งจะดันตัวโบว์ลงไปนอนกับเตียง

 

 

 

 

 

 

 

 

ปังๆๆๆๆ

 

 

“ใครครับ”โทโมะถามหน้าประตู

 

 

“รูมเซอร์วิสครับ”เสียงบอกด้านนอกทำให้โทโมะเดินไปเปิด

 

 

 

ตุบ

 

 

 

“หนอยได้พี่โทโมะไม่รับสายงั้นหรอ กล้าดียังไงห้ะ”แก้วกระโดดบีบคอโทโมะทันทีที่เข้าไปได้

 

 

 

“แก้ว แค่กๆ ปล่อยพี่นะ”โทโมะร้อง แต่ไม่กล้าผลักแก้วให้ล้มเพราะแก้วเป็นผู้หญิงเลยทำให้ตัวเอง

โดนบีบคอแบบนั้น

 

 

 

“เห้ย พอแล้วแก้ว เรามาตามหาคนนะไม่ใช่มาฆ่าโทโมะ”ป๊อปปี้ดึงแก้วออกมาเมื่อได้สติ

 

 

“ตอบมาไม่รับสายไม่พอทำไมต้องปิดเครื่อง”แก้วถามทันที

 

 

“เอ่อ คือ”โทโมะอึกอัก

 

 

 

“ใครมาคะพี่โทโมะเสียงดังจัง”ฟางเดินเช็ดผมออกมาในชุดนอนที่เป็นเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของโทโมะก็

ตกใจที่เห็นป๊อปปี้และแก้วอยู่ ป๊อปปี้ช๊อคเมื่อเห็นฟางและโทโมะอยู่ด้วยกัน

 

 

“ถึงชั้นจะเกลียดแกนะไอ้ป๊อป แต่มั้นไม่ได้เป็นอย่างที่แกคิด”โทโมะบอกแต่ช้าไปเมื่อป๊อปปี้จัดการ

ซัดเข้าไป1หมัด โทโมะล้มลงไปกองกับพื้น

 

 

“ทำไมถึงทำพี่โทโมะแบบนี้คะคุณป๊อป”ฟางรีบไปดูอาการโทโมะทันที

 

 

“แคร์ผู้ชายทุกคนยกเว้นชั้น ดีจริงๆ ให้มันได้อย่างงี้สิ”ป๊อปปี้มองฟางอย่างปวดใจ

 

 

“ต่อให้เธอจะมีลูกกับชั้นอีกกี่คนชั้นก็ไม่เคยอยู่ในสายตาเธอเลยสินะ”ป๊อปปี้พูดอย่างน้อยใจ

 

 

“หา อะไรนะ ลูก”โทโมะตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน แก้วตบหน้าผากตัวเองเบาเมื่อพี่ชายหลุดเรื่องราวใน

อดีตออกมา

 

 

“ทำไมต้องพูดแบบนี้คะ พูดต่อหน้าคนอื่นทำไม”ฟางตกใจ

 

 

“อายมากงั้นหรอที่เธอมีลูกกับชั้น”ป๊อปปี้เสียใจก่อนจะเดินออกากห้องไป ฟางตกใจ

 

 

 

“พี่โทโมะคะ เดี๋ยวฟางมานะคะ”ฟางรีบวิ่งตามป๊อปปี้ไปจนรั้งแขนป๊อปปี้ไว้ได้แล้วอึ้งเมื่อเห็นชาย

หนุ่มร้องไห้

 

 

 

 

“อย่ามอง มันคือน้ำตาคนเลวของเธอไงล่ะ อย่ามองให้มันเสียสายตา”ป๊อปปี้พูดอย่างช้ำใจ ฟางจึง

ลากป๊อปปี้ลงลิฟท์มาจนถึงรถของป๊อปปี้

 

 

 

“คุณป๊อปมีอะไรอยากจะคุยกับฟางมั้ยคะ”ฟางพูดออกมา ทำให้ป๊อปปี้ชะงักมองฟางที่กอดอกมอง

ชายหนุ่อย่างสงบนิ่งไม่มีท่าทีจะหนีหรือโวยวายอะไร

 

 

 

 ตอนหน้า2คนนี้เค้าจะเคลียร์กัน มาดูซิว่าฟางจะเปิดใจให้ป๊อปปี้รึยัง

 

 

อัฟให้เเล้วอย่าเม้นกับโหวตน้า