รักสุดท้ายของหัวใจ

 

 

 

 

 

 

เวลาตี5ใกล้จะ6โมงเช้าของเช้าวันใหม่ บนเตียงมีร่างของป๊อปปี้ที่กอดฟางนอนหลับไปหลังจาก

ผ่านกิจกรรมรักไปไม่กี่ชั่วโมงนี้โดยที่ฟางนอนนิ่งมีน้ำตาไหลออกมาไม่ขยับไปไหน ฟางนอนบทวน

กับสิ่งที่เพิ่งผ่านมากับตัวเอง ผู้คนนี้ทำกับเธออีกแล้ว ทำเธอ2ครั้งแล้ว

 

 

 

“ฟางง”ป๊อปปี้ละเมอเพ้อเรียกชื่อของฟางออกมา ฟางค่อยๆพลิกตัวกลับไปมองป๊อปปี้ที่หลับอยู่และ

ด้วยฤทธิ์ของน้ำเมาทำให้ป๊อปปี้คงไม่ตื่นง่ายๆ ฟางหันไปมองที่หน้าต่างพบว่าพระอาทิตย์กำลังขึ้น

จึงค่อยๆลุกขึ้นแล้วใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปจากห้องนั้นโดยเร็ว

 

 

 

“ฮือๆ”ฟางเดินออกมาตามทางเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมายมองดูเช้าวันใหม่ มองดูรอบๆทางก่อนจะนั่ง

ลงที่ป้ายรถเมล์ก่อนจะร้องไห้ออกมากับเรื่องที่เกิดขึ้น

 

 

“อ้าว กลับมาซะเช้าเชียวบอกแล้วให้เอาเสื้อผ้าไปอาบน้ำที่โน่นแล้วเลยทำงานเลยก็ไม่เชื่อ”ย่า

ใหญ่พูดเมื่อเห็นฟางนั่งแท๊กซี่กลับมา

 

 

“อ่อค่ะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ความจริงงานมันก็ไม่มีอะไรมาก แต่ฟางแค่เผลอหลับที่โน่นน่ะค่ะ กว่าจะ

ตื่นก็เช้าเลย”ฟางโกหก แล้วเดินขึ้นไปบนห้องนอนตัวเองก่อนจะจัดการอาบน้ำทันที

 

 

 

 

“ฮือๆ คนเลว”ฟางร้องไห้อยู่ในสายน้ำของฝักบัวที่ไหลรดร่างกายคนตัวเล็กก่อนจะเอาสบู่มาถูตัว

เพียงแค่หวังให้รอยแดงจ้ำๆที่คอและเนินอกนั้นหายไป

 

 

 

 

 

 

 

“ทำไมไม่รับนะ”ป๊อปปี้ที่ตื่นขึ้นมาแล้วในเช้าวันใหม่ก็ตกใจที่ไม่เจอฟาง เขาเดินออกไปพบว่ามีข้าว

กล่องเมื่อวานและเสื้อผ้าชุดใหม่ของเขาที่ฟางเอามาให้เมื่อคืน ป๊อปปี้รีบโทรหาคนตัวเล็กแต่ก็ไม่มี

เสียงตอบรับ

 

 

 

“อ้าว เจ้านายเมื่อคืนนอนที่นี่หรอคะ”ป๊อปปี้เปิดประตูห้องทำงานไปก็เจอโบวืที่มาทำงานแล้วถาม

 

“ก็ งานไม่ค่อยเสร็จดีเท่าไหร่น่ะเลยเช็คงานที่นี่เลย”ป๊อปปี้เดินมาชงกาแฟกับโบว์แล้วคุย

 

 

“แล้วนี่เลขาของเจ้านายไปไหนคะถึงได้ให้เจ้านายมาชงกาแฟเองแบบนี้”โบว์ถามถึงฟาง

 

 

“เอ่อ เค้าคงกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าน่ะ เมื่อคืนเค้าอยู่ที่นี่กับผมน่ะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบเดินกลับ

เข้าห้องไป

 

 

 

“หรือว่าเธออยู่กับกั้ง”ป๊อปปี้คิดก่อนจะออกไปหาโบว์แล้วชวนโบว์ไปเยี่ยมกั้งที่โรงพยาบาลทันที

 

 

 

 

 

“อ้าวเจ้านาย สวัสดีครับ”กั้งทักป๊อปปี้และโบว์ที่เข้ามา

 

“นายอยู่คนเดียวหรอกหรอ”ป๊อปปี้ถาม

 

“ครับ อยู่คนเดียว มีอะไรรึเปล่า”กั้งถามกลับ

 

“ชั้นก็นึกว่าฟางมาเฝ้านายซะอีก”โบว์พูดแล้วมองไปรอบๆห้อง

 

 

“ทำไมหรอ อย่าบอกนะฟางหายไปน่ะ”กั้งถามขึ้น ป๊อปปี้และโบว์ไม่ตอบ เพราะป๊อปปี้โทรไปที่บ้าน

แก้วบอกว่าฟางออกมาทำงานแต่เช้าแล้ว ไม่อยู่ที่บ้าน ไม่อยู่ที่ทำงาน แล้วเธออยู่ไหนกันฟาง

 

 

 

“กั้ง นายทำแบบนี้ไม่ได้นะกั้ง”โบว์วิ่งตามกั้งที่เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลุกออกากเตียงเพื่อจะออกจากโรง

พยาบาล

 

 

“นายทำแบบนี้ไม่ได้นะกั้งนายยังไม่หาย”ป๊อปปี้ช่วยพูดก่อนจะวิ่งตามกั้งที่ออกไปจากโรงพยาบาล

พร้อมๆกับโบว์

 

 

“ชั้นไม่ยอมหรอกนะที่ฟางจะหายไปแบบนี้”กั้งโวยวายทำเอาโบว์สะอึกเพราะแววตากั้งเป็นห่วงฟาง

มาก แล้วถ้าเธอหายไปบ้างล่ะ เขาจะห่วงเธอแบบฟางบ้างไหม

 

 

 

“กั้งงง”โบว์ร้องเมื่อกั้งทรุดลงไป

 

 

 

“มี2ทางให้เลือกคือนายจะกลับบ้านนายหรือนอนโรงพยาบาล”ป๊อปปี้พูดเมื่อวิ่งมาดูอาการกั้ง

 

 

“ผมไม่ยอมนอนโรงพยาบาลอีกแน่”กั้งตอบ

 

 

“โบว์ ฝากพากั้งกลับบ้านหน่อยนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะรีบไปตามหาฟางต่อ

 

“ถ้านายหายชั้นจะไม่ห้ามให้นายตามหาคนรักของนายเลย”โบว์พูดออกมาเศร้าๆก่อนจะลุกขึ้นพยุง

กั้งขึ้นรถแท๊กซี่แล้วพากั้งไปส่งที่หอพักของเขา

 

 

 

 

 

 

 

 

“ที่นี่สินะ”ฟางมาถึงที่วัดแล้วเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่เก็บกระดูกของแม่เลี้ยงของเธอ

 

 

 

 

“ฟางไม่มีเวลามาหาแม่ชบาเลยตั้งแต่เรียนจบ วันนี้ฟางมาไหว้แม่ชบานะคะ”ฟางถือช่อดอกมาวาง

แล้วเอื้อมมือแตะที่รูปของชบา

 

 

 

“เมื่อเช้าเขื่อนบอกว่าอาทิตย์หน้าเขื่อนกับแม๊คก็จะกลับมาแล้ว ฟางจะพาลูกมาไหว้แม่ชบานะ

คะ”ฟางพูดก่อนจะนิ่งคิดถึงป๊อปปี้ที่ทำกับเธอเมื่อคืนนี้

 

 

 

 

ครืดดด

 

 

ฟางหันไปมองโทรศัพท์ที่ป๊อปปี้โทรหาเธอสลับกับย่าใหญ่ตั้งแต่เช้า แต่เธอเลือกจะไม่รับสายใคร

ทั้งนั้นแม้แต่ตัวย่าใหญ่เอง

 

 

 

“ไว้ฟางจะมาหาแม่ชบาใหม่นะคะ”ฟางพูดก่อนจะลุกขึ้นไปแล้วเดินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีจุดหมาย

ตอนนี้เธอยังไม่อยากกลับบ้าน ไม่อยากไปทำงาน เพราะเธอยังไม่พร้อมที่จะเจอป๊อปปี้

 

 

 

ปี้น

 

 

ฟางหันไปมองรถที่บีบแตรใส่เธอ

 

 

“ยัยจอมป่วนอยู่ที่นี่นิเอง รู้บ้างมั้ยคนอื่นเค้าเป็นห่วงกันเนี่ย”โทโมะเลื่อนกระจกรถลงแล้วพูดขึ้น

ก่อนจะชวนฟางขึ้นรถไป

 

 

“แล้วพี่โทโมะรู้ได้ไงคะว่าคนอื่นเค้าตามหาฟาง”ฟางถาม

 

 

“ยัยแก้วอ่ะดิ โทรมาบ่นให้พี่ฟัง เพราะคิดว่าพี่จะพาเราไป โอ๊ย โดนบ่นซะหูชาเลย”โทโมะบ่นถึง

แก้วที่โทรมาจิกเข้าตั้งแต่บนเตียงจนเขาอาบน้ำแต่งแล้วตามหาฟางยังไม่เลิกโทรจิก

 

“แก้วน่ารักดีนะคะเอาใจใส่พี่ดีออก”ฟางพูดแล้วยิ้มๆ แก้วยังดูเหมาะกับโทโมะเป็นไหนๆ

 

 

“จุ้นจ้านน่ะสิไม่ว่า คอยดูนะ จะไม่เลี้ยงขนมแล้วคราวหน้า”โทโมะพูดแกมงอนแก้วที่ขัดเวลานอนตัว

เองตอนเช้า

 

 

“มีน้อยใจ มีงอนกันด้วย เป็นแฟนกันป่าวเนี่ย”ฟางแซว

 

 

“บ้าหรอ ไม่ใช่นะฟาง พี่จีบฟางอยู่นะจะเป็นแฟนแก้วได้ยังไง”โทโมะแย้ง

 

 

“ฟางไม่ดีพอให้พี่รักหรอกค่ะ”ฟางยิ้มเศร้าๆ

 

 

“ทำไมอ่ะ ฟางมีอะไรปิดพี่ก็บอกมาสิ”โทโมะถาม

 

 

“ซักวันพี่จะรู้เองล่ะค่ะ”ฟางยิ้มแล้วไม่พูดอะไรต่อก่อนจะมองข้างทางไป

 

 

 

“แล้วจะให้พี่ไปส่งที่บ้านเลยมั้ย”โทโมะถาม

 

“เอ่อ ฟางยังไม่อยากกลับตอนนี้ค่ะ”ฟางพูด

 

 

“เอ่อ ถ้าฟางมีอะไรในใจแล้วไม่สบายใจที่จะกลับบ้านตอนนี้พี่จะไม่ห้ามเรานะ งั้นเราไปอยู่คอนโด

พี่ก่อนละกัน พี่สัญญาเลย พี่จะไม่ทำอะไรเรา”โทโมะพูดพลางชูมือมาข้างหนึ่งแล้วทำ3นิ้วเพื่อ

สาบาน

 

 

 

“ค่า ขอบคุณพี่โทโมะมากนะคะ”ฟางพูดก่อนจะเดินตามโทโมะเข้าไปในห้องแล้วนั่งมองไฟใน

กรุงเทพที่กระจกใสบานใหญ่

 

 

 

 

ครืดๆ

 

 

 

“โทรมาตลอดจัง เป็นแม่รึเปล่าเนี่ย”โทโมะมองโทรศัพท์ตัวเองที่แก้วโทรจิกมาตั้งแต่เย็นแล้วเขา

ไม่ได้รับ ยัยแก้ว พี่ขอได้มั้ย นานทีได้อยู่กับฟาง2คนอย่าพึ่งโทรมาแบบนี้สิ

 

 

มาดูป๊อปปี้จะทำยังไงในเมื่อฟางหนีไปแล้ว

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตนะจ้ะ