รักสุดท้ายของหัวใจ

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว ตาป๊อปเป็นอะไรหรอฟาง แล้วรถไปไหนล่ะ”ย่าใหญ่ถามขึ้นเมื่อเห็นฟางประคองป๊อปปี้เข้ามา

ในบ้าน

 

 

“คุณป๊อปไม่สบายค่ะขับรถไม่ไหวเลยมาแท๊กซี่แล้วเอารถไว้ที่บริษัทค่ะ”ฟางบอก

 

 

“งั้นพาตาป๊อปไปพักก่อน ละเอียดต้มข้าวต้มให้หลานชั้นที”ย่าใหญ่พูดก่อนจะสั่งคุณละเอียดไปทำ

ข้าวต้มขึ้นไปให้ป๊อปปี้

 

 

“ยอร์ชอย่าใกล้พ่อนะลูกเดี๋ยวติดไข้พ่อ”ป๊อปปี้บอกเมื่อยอร์ชเดินมาหาพ่อตัวเอง

 

 

“ฮะ ถ้าพรุ่งนี้พ่อไม่ไหวพ่อไม่ต้องไปทำงานนะฮะ”ยอร์ชพูด

 

“แล้วแก้วล่ะหาคนสอนพิเศษให้ยอร์ชรึยัง”ป๊อปปี้ถาม

 

“เรียบร้อยค่ะ เพื่อนแก้วเองชื่อเฟย์ ว่าจะเริ่มสอนพรุ่งนี้ค่ะ”แก้วบอกก่อนจะพายอร์ชมาห่างๆป๊อปปี้

ชายหนุ่มหันไปสบตาฟางที่ยืนข้างๆคุณละเอียด

 

 

 

“พรุ่งนี้เข้าบริษัทเอาเอกสารมาให้หน่อยสิ ชั้นต้องมีเรื่องต้องคุยเรื่องงานกับแม่แฟนเธออยู่”ป๊อปปี้

สั่งงาน

 

 

“ไม่ใช่แฟนซักหน่อย”ฟางพูดเบาๆก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินกลับห้องไป

 

 

 

“นี่ตกลงเธอมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วหรอแล้วมาหลอกพี่โทโมะทำไม”แก้วเดินตามฟางแล้วถาม

 

“ฟางกับพิชชี่ไม่ใช่แฟนกันนะคะเราเป็นเพื่อนกัน”ฟางอธิบาย

 

“หรอถ้าไม่ใช่แฟน เธอก็เลยมีสิทธิที่จะโปรยเสน่ห์ให้ใครก็ได้งั้นหรอ”แก้วพูด

 

“ฟางไม่โปรยเสน่ห์นะคะคุณแก้ว”ฟางอธิบาย

 

 

“เหอะ ชั้นไม่ถามอะไรเธอต่อละ เอาเป็นว่าเลือกเอาสักคนเพราะจะได้ไม่ต้องมีใครคิดไปเองฝ่าย

เดียวอีก”แก้วพูดก่อนจะเดินไป ฟางมองแล้วส่ายหน้าก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตัวเอง

 

 

 

 

 

 

วันต่อมา แก้วไปเอารถป๊อปปี้กับฟางที่บริษัท

 

 

“โชคดีจัง ตอนแรกพี่ก็นึกว่าเราไม่มาซะแล้ว นี่ครับดอกไม้”โทโมะพูดก่อนจะเดินเอาดอกไม้มาให้

ฟาง

 

 

“น้อยๆหน่อยนะคะพี่โทโมะ ถ้านางไม่เลือกใครซักคนพี่เป็น1ในสต๊อกของนางเดี๋ยวผิดหวังมาจะ

เจ็บเอาเปล่าๆนะคะ”แก้วพูดจีบปากจีบคอใส่โทโมะที่ทำตัวเป็นพ่อบุญทุ่มให้ฟาง

 

 

“อ้าวแก้ว อยู่ด้วยหรอพี่ไม่ยักสังเกต”โทโมะหันไปทักแก้ว

 

“แหม ก็ดอกไม้มันคงบังหน้ามั้งคะ ใหญ่ซะขนาดนี้”แก้วแขวะเรื่องช่อดอกไม้ต่อ

 

 

“เอกสารได้แล้วนะฟาง ให้เราไปด้วยมั้ยจะได้อธิบายงานให้เจ้านายด้วย”กั้งอาสาแล้วเบีดตัวเอง

เข้าไปแทรกระหว่างโทโมะและฟางทันที

 

 

“ฮอตจริงๆนะยะ นี่ถ้าไม่เห็นกับตาก็คงไม่รู้”แก้วแขวะ

 

 

“นี่ก็จิกฟางจังเลย ป่ะ ด้านล่างเห็นมีร้านกาแฟเดี๋ยวเลี้ยงโกโก้ที่เราชอบละกันจะได้ไม่ไปไล่แขวะ

เค้า ฟางเดี๋ยวพี่มานะจ้ะ”โทโมะล๊อคคอแก้วก่อนจะพาเดินลงลิฟท์ไปโดยไม่วายจ้องตาเขม่นกับกั้ง

อยู่

 

 

 

“เค้าจีบฟางหรอ กั้งบอกเลย ท่าทางหมอนี่ไม่เห็นน่าไว้ใจเลย”กั้งมองโทโมะแล้วไม่ค่อยชอบเท่า

ไหร่

 

 

“เอาน่ากั้ง เค้าเป็นเพื่อนเจ้านายเรานะอย่าไม่เขม่นเค้าเลย”ฟางพูดคุยกับกั้งรอแก้วกับโทโมะ

 

 

 

 

โครม

 

 

 

“ว้าย โบว์เจ็บตรงไหนรึเปล่าพี่บอกแล้วไงว่าถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องขน ตายล่ะเลือดออกหมดแล้ว”รุ่นพี่

ที่ทำงานช่วยกันหามโบว์ที่ตกจากบันไดที่ชั้นเก็บของเมื่อโบว์ขนของไปเก็บเองโดยไม่ร้องขอคนอื่น

ให้ช่วยจนตกลงมาจากบันได

 

 

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ แผลแค่นี้เอง”โบว์ทั้งกลัวเลือดแต่ก็พยายามพูดให้รุ่นพี่ที่ทำงานสบายใจ

 

“กั้ง อยู่แถวนี้พอดีไปส่งโบว์หน่อยได้มั้ย โบว์หน้าซีดหมดแล้ว”รุ่นพี่ที่ทำงานหันไปขอกั้ง

 

 

“ทำไมต้องเป็นผมล่ะฮะ”กั้งพูด

 

 

“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ ถ้าเค้าไม่ต็มใจก็ไม่ต้องให้เค้าไปส่งโบว์ โบว์ดูแลตัวเองได้”โบว์พูดก่อนจะฝืน

ตัวเองลุก แต่พอเห็นเลือดอีกครั้งก็หน้ามืดเวียนหัวละเป็นลมกั้งรีบวิ่งไปประคองโบว์ก่อนจะอุ้มโบว์

ทันที

 

 

 

“อ๊าย ปล่อยนะ”โบว์ดิ้นเมื่อถูกกั้งอุ้ม

 

 

“พี่งั้นผมลางานช่วงบ่ายเลยนะฮะ ฟางเราขอโทษนะที่ไปด้วยไม่ได้ละ”กั้งพูด

 

 

“ช่างเถอะไปส่งโบว์เถอะเดี๋ยวฟางไปดูคุณป๊อปเองก็ได้”ฟางพูดก่อนจะมองกั้งที่อุ้มโบว์ออกไปแล้ว

ตัวเองก็เอาเอกสารลงมาหาแก้วและโทโมะที่ร้านกาแฟด้านล่าง

 

 

 

 

“นี่กะจะกินจนอิ่มถึงวันพรุ่งนี้เลยรึไง”โทโมะมองแก้วที่นั่งทานเครปเค้กก่อนจะมองบนโต๊ะที่มีเค้กช๊

อกโกแลต คัพเค้กและมาการองหลากสีจำนวนหนึ่ง

 

“เอาน่าพี่โทโมะ นานทีพี่จะเลี้ยงแก้ว แก้วก็ต้องกินให้คุ้ม”แก้วพูด

 

“คุ้มไปมั้ยล่ะแก้ว ถ้าอ้วนมาละหาแฟนไม่ได้นะ พี่จะสมน้ำหน้า”โทโมะพูด

 

“ไม่อ่ะ แก้วไม่อยากมีหรอกแฟน มีแล้วปวดหัว”แก้วพูดก่อนจะตักคัพเค้กเข้าปาก

 

“อยากจะเห็นจังเลยยย คนที่จะมาเป็นแฟนเราเนี่ย”โทโมะพูด

 

 

“แก้วขอแบบพี่โทโมะนะ เพราะพี่โทโมะเป็นคนเดียวที่ยอมให้แก้วกินขนมเยอะๆแบบนี้น่ะ ฮิฮิ”แก้ว

ยิ้มก่อนจะนั่งกินเค้กต่อ โทโมะมองแก้วที่มีความสุขกับการกินแล้วอดยิ้มไม่ได้ เพราะแก้วคือผู้หญิง

คนแรกที่กินแล้วไม่ห่วงสวยไม่กลัวว่าตัวเองจะอ้วนเหมือนสาวๆคนอื่นที่เขาเคยเดทมาก่อน

 

 

 

 

 

 

 

“ปล่อยชั้นลงได้แล้ว”โบว์พูดเมื่อกั้งอุ้มเธอมาถึงคอนโดของเธอเอง

 

“ไม่อยู่บ้านแล้วหรอ ทำไมถึงแยกมาอยู่คอนโดคนเดียวแบบนี้มันอันตรายนะ”กั้งบ่นพลางมองคอน

โดสุดหรูของโบว์ที่ใหญ่กว่าห้องเช่าราคาถูกเขามาก

 

 

“อันตรายอะไร มีทั้งยาม กล้องวงจรปิด ระบบสัญญาณกันขโมยอย่างดีจากเมืองนอก แถมคอนโด

หรูย่านสุขุมวิทแบบนี้โจรขึ้นยากน่า และอีกอย่างชั้นโตแล้วไม่จำเป็นต้องอยู่ใต้คำสั่งคุณป๋าอีกแล้ว

นะ”โบว์พูด

 

 

“ทีเมื่อก่อนล่ะพ่อเธอสั่งอะไรเธอก็ค่ะๆ เดินตามต้อยๆ”กั้งแขวะ

 

“ก็นั่นเป็นพ่อของเรา เราก็ต้องเชื่อฟังท่านไง”โบว์พูด

 

“ฟังจนคิดอะไรเองไม่เป็นน่ะสิ”กั้งพูด

 

“อย่ามาว่าชั้นนะ นายจะไปไหนก็ไปเลย”โบว์ไล่กั้ง

 

 

 

“นี่ยังเก็บมันอยู่หรอ”กั้งถามเมื่อเดินผ่านรูปที่ชั้นวาง เป็นรูปคู่ของเขาและโบว์สมัยเรียนมหาลัย

 

 

“อย่างน้อยมันก็เป็นความทรงจำดีๆช่วงหนึ่ง”โบว์นิ่งก่อนจะพูดออกมา กั้งเงีบไม่พูดอะไรก่อนจะเดิน

ออกไปจากห้องโบว์

 

 

 

 

 

 

 

“อ้าว นี่จะไปไหนกันหรอคะ”ฟางกลับมาที่บ้านต้องแปลกใจที่เห็นเฟย์พายอร์ช ย่าใหญ่และคุณ

ละเอียดออกจากบ้าน

 

 

“อ๋อ วันนี้คุณท่านเค้าจะพาน้องยอร์ชไปซื้อของเตรียมตัวเปิดเทอมน่ะค่ะแล้วพาเฟย์ไปทานข้าว

แล้วนี่แก้วไปไหนหรอคะฟาง”เฟย์พูดก่อนจะถามหาเพื่อนสาว

 

“เห็นบอกว่าจะไปช่วยพี่โทโมะกันกิ๊กของพี่เค้าน่ะค่ะเย็นๆถึงจะกลับ”ฟางพูดถึงแก้วที่แวบมาส่งเธอ

ที่บ้านแล้วขับรถออกไปเมื่อกี้นี้

 

 

 

“ฟาง ชั้นฝากเธอดูเจ้าป๊อปหน่อยนะ เมื่อกี้ลงมาเอาน้ำชั้นล่างดูท่าทางไม่ค่อยไหวเท่าไหร่”ย่าใหญ่

พูดก่อนจะเดินพาเฟย์ คุณละเอียดและยอร์ชออกไปข้างนอก ฟางมองก่อนจะเอาของไปเก็บและยก

เอกสารมาที่ห้องป๊อปปี้

 

 

 

 

แอ้ด

 

 

“เอกสารค่ะ”ฟางเดินมาหาป๊อปปี้ที่นั่งซุกตัวในผ้าห่มแล้วนอนดูหนัง โดยมีเจลลดไข้แปะไว้ที่หัว

 

 

“แค่กๆ”ป๊อปปี้ไอออกมาทำให้ฟางที่จะเดินออกไปเปลี่ยนใจลากเก้าอี้มานั่งข้างๆป๊อปปี้

 

 

 

“เอ่อ ฟางแค่มาช่วยดูเอกสารน่ะค่ะ”ฟางพูดก่อนจะช่วยป๊อปปี้เช๊คเอกสารโดยที่ป๊อปปี้ลอบมองฟาง

 

 

“ฟางว่าคุณป๊อปเช็ดตัวเถอะนะคะเพราะตัวคุณไม่มีท่าจะเย็นลงเลย”ฟางพูดก่อนจะแกะเจลลดไข้

ออกแล้วหยิบกะละมังและผ้าขนหนูมาให้ป๊อปปี้

 

 

 

“เช็ดตัวให้หน่อย”ป๊อปปี้พูดฟางนิ่งซักพักก่อนจะนั่งลงข้างๆป๊อปปี้แล้วแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตป๊อปปี้

ออกเผยให้เห็นแผงอกกว้างของป๊อปปี้ฟางใจสั่นเล็กน้อยก่อนจะคุมตัวเองทำเป็นไม่สนใจแล้วเช็ด

ตัวให้ป๊อปปี้ เมื่อฟางใกล้กับป๊อปปี้แล้วเช็ดไปตามตัวและหลัง ลมหายใจร้อนๆของป๊อปปี้กระทบลง

ที่แก้มของฟางจนฟางรู้สึกได้และตอนนี้เธอและป๊อปปี้ใกล้กันมาก

 

 

 

“ข้างล่างชั้นเช็ดเอง เธอไปเอาเสื้อผ้ามาให้หน่อยสิ”ป๊อปปี้พูดฟางพยักหน้าก่อนจะเอาเสื้อผ้ามาให้

ป๊อปปี้เปลี่ยนส่วนตัวเองก็เอากะละมังไปเก็บและกลับมาช่วยแยกเอกสารไว้แล้วพบว่าเป็นเวลาเย็นก็

ยกเอาอาหารมาให้ป๊อปปี้

 

 

“เอาข้าวของเธอมากินด้วยกันนี่สิ ไหนๆก็ไม่มีใครอยู่บ้านแล้ว กินด้วยกันจะได้ไม่เหงา”ป๊อปปี้พูด

ฟางพยักหน้าแล้วเดินไปเอาอาหารของตัวเองแล้วนั่งข้างๆป๊อปปี้แล้วทั้งคู่ก็ทานข้าวจนเสร็จ

 

 

“ยาหลังอาหารค่ะ”ฟางยื่นยาหลังอาหารให้ป๊อปปี้ ป๊อปปี้มองซักพักก่อนจะดึงฟางมานั่งที่ตักตัวเอง

แล้วจับหน้าฟางไว้ก่อนจะก้มลงจูบฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

“นี่คุณป๊อปคะทำแบบนี้ทำไมคะ”ฟางถอนจูบป๊อปปี้มาแล้วพูด

 

 

 

“ก็ของหวานหลังอาหารไง”ป๊อปปี้ตอบหน้าตายฟางหน้าแดงเต้นรัวนิ่งซักพักก่อนจะปรับสีหน้าเป็น

ปกติ

 

 

 

 

 

“แต่ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะคะ มันไม่ดี”ฟางพูดก่อนจะเดินเก็บของแล้วออกห้องป๊อปปี้ไป

 

 

“แค่ชั้นรู้สึกดีกับเธอมันไม่ดีมากขนาดนั้นเลยรึไง”ป๊อปปี้พึมพำเบาๆเมื่อฟางออกจากห้องไปแล้ว

 

 

 

 

“เค้าคือคนที่ทำลายเรา อย่าหวั่นไหวเด็ดขาด”ฟางเอามือจับที่อกตัวเองพูดกับตัวเองหลังจากออก

มาจากห้องป๊อปปี้

 

 

 

 

 ตอนนี้ป๊อปปี้เริ่มจะเปิดใจละนะ แต่ฟางน่ะสิ เมื่อไหร่จะเริ่มเปิดใจน้ออออ

 

 

เม้นกับโหวตเยอะๆนะทุกคนนน