รักสุดท้ายของหัวใจ

 

 

 

 

 

 

“ตื่นได้แล้ว นี่ถึงกรุงเทพแล้วนะ”ป๊อปปี้เขย่าเรียกฟางให้ตื่นเมื่อถึงที่บ้าน ฟางรีบลงจากรถแล้วไม่

พูดอะไร ป๊อปปี้แอบมองการกระทำของฟางนิ่งๆไม่พูดอะไร

 

 

“พ่อป๊อป”ยอร์ชวิ่งมากอดป๊อปปี้ทันที

 

 

“พี่ป๊อปทำไมเป็นแบบนี้อ่ะ ไปดูงานที่เขาใหญ่หรือสนามรบกันแน่เนี่ย”แก้วเดินมาเห็นสภาพป๊อปปี้

ที่มีผ้าพันแผลที่หัวและมือก็ทักขึ้น

 

 

“เอาน่า อุบัติเหตุตอนเดินทางไปดูสถานที่นิดหน่อยน่าไม่เป็นอะไรมากซักหน่อย”ป๊อปปี้พูด

 

“นี่เธอเป็นเลขาประสาอะไรเนี่ยไม่ดูแลพี่ชั้นเลย”แก้วว่าฟางทันที

 

 

“ช่างเถอะแก้ว เค้าเป็นเลขาไม่ใช่ซุปเปอร์เกิร์ลซักหน่อยจะต้องมาดูแลพี่อ่ะ”ป๊อปปี้บอกและมอง

ฟาง ฟางเมื่อถูกป๊อปปี้มองก็รีบเมินไปทางอื่น

 

 

“งั้นฟางต้องขอโทษด้วยนะคะที่ดูแลคุณป๊อปไม่ดีเอ่อ ฟางขอตัวก่อนนะคะ”ฟางพูดก่อนจะรีบเดิน

ขึ้นไปบนห้องทันที

 

 

“อะไรกันยัยนี่”แก้วบ่นอุบก่อนจะพายอร์ชไปเล่นที่หลังบ้านเพื่อให้ป๊อปปี้ขึ้นไปพักผ่อน

 

 

 

 

“ตายล่ะ ลืมคืนเสื้อคุณป๊อป”ฟางเมื่อรื้อเสื้อผ้าจะมาซักก็พบว่าตัวเองเอาเสื้อแจ๊กเก็ตของป๊อปปี้ติด

มาด้วยจึงเดินไปคืนป๊อปปี้ที่ห้อง

 

 

 

แอ้ดด

 

 

 

“ขอโทษค่ะ ฟางเอาเสื้อมาคืน”ฟางร้องตกใจเมื่อป๊อปปี้เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว

 

 

“ช่างเถอะ มาก็ดีแล้ว ทำแผลให้หน่อยสิ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะมานั่งรอฟางที่เตียง ฟางนิ่งซักพักก่อนจะ

วางเสื้อป๊อปปี้ไว้ที่เก้าอี้แล้วเดินมานั่งทำแผลให้ป๊อปปี้

 

 

“ทำไมตัวอุ่นๆคะ คุณป๊อปทานยารึยัง”ฟางถามเมื่อตอนทำแผลให้ป๊อปปี้แล้วสัมผัสได้ว่าชายหนุ่ม

ตัวอุ่นๆ

 

 

“กินพาราแล้วช่างเถอะ”ป๊อปปี้พูดแล้วมองฟางทำแผลที่มือให้ตัวเองเงียบๆ

 

 

“เสร็จแล้วค่ะ เอ่อ ฟางขอตัวก่อนนะคะ”ฟางพูดแล้วไม่สบตาป๊อปปี้จะลุกขึ้นออกจากห้องไป

 

 

 

หมับ

 

 

“เดี๋ยวจะไปไหน”ป๊อปปี้ดึงฟางมานั่งตามเดิมแล้วพูด

 

 

“ก็ทำแผลเสร็จแล้ว คืนเสื้อแล้วไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฟางจะต้องอยู่ห้องนี้นิคะ”ฟางพูดแล้วไม่

มองหน้าป๊อปปี้

 

 

“มองหน้าชั้นสิ หลบหน้าชั้นทำไม”ป๊อปปี้พูด

 

“ฟางไม่ได้หลบนะคะ”ฟางเงยหน้ามาแต่ไม่สบตาป๊อปปี้

 

 

“งั้นก็มองตาชั้นสิ มองตา”ป๊อปปี้พูดแต่ฟางไม่มองตาตัวเองก็เอามือจับแก้มฟางสองข้างให้ฟางมอง

ตาตัวเอง

 

 

 

 

ตึกๆ

 

 

 

ฟางสบตากับป๊อปปี้ก็นึกถึงเมื่อคืนที่ป๊อปปี้จูบฟางและฟางก็เผลอจูบตอบ แต่ไม่มีอะไรเกินเลยเพราะ

โทรศัพท์ของฟางดังแล้วฟางก็ออกไปรับโทรศัพท์โดยที่ป๊อปปี้นั่งทานข้าวเงียบๆคนเดียว ฟางรอ

ป๊อปปี้ทานข้าวทานยาเสร็จแล้วค่อยกลับเข้าไปนอนเพราะไม่กล้าจะมองชายหนุ่มนั่นเอง ฟางจ้อง

ไปในตาที่ดำสนิทของป๊อปปี้นิ่งเช่นเดียวกับชายหนุ่มที่มองตากลมโตของคนตัวเล็กก่อนจะค่อยๆ

โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ

 

 

 

 

“พะ พอได้แล้ว”ฟางได้สติรีบดันตัวป๊อปปี้ออกห่างก่อนจะรีบไปนั่งห่างๆป๊อปปี้

 

 

“เอ่อ ขอโทษ”ป๊อปปี้พูด

 

 

“ฟางขอตัวก่อนนะคะ”ฟางรีบวิ่งหนีป๊อปปี้ออกจากห้องไป

 

 

 

 

“เธอคงจะไม่ชอบชั้นสินะ”ป๊อปปี้ส่ายหน้าก่อนจะไปใส่เสื้อผ้าของตัวเอง

 

 

 

 

“ได้ข่าวว่าไปตกน้ำตกมาจริงดิฟาง”กั้งเดินมาทักฟางเมื่อฟางมาทำงาน

 

 

“ก็นิดๆหน่อยๆ พอดีว่าหินมันลื่นอ่ะเลยตกน้ำไป”ฟางบอกก่อนจะเอาเอกสารไปถ่ายเอกสารให้

ป๊อปปี้ กั้งเลยอาสาเดินไปเป็นเพื่อน

 

 

“ละนี่ฟางเจ็บตรงไหนรึเปล่า เป็นอะไรมากมั้ย”กั้งถามฟางด้วยความเป็นห่วง

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกจ้า ดีที่คุณป๊อปเค้ามาช่วยฟางไว้”ฟางบอก กั้งชะงักเพราะเห็นจากแผลที่ปิดพลาส

เตอร์ของป๊อปปี้ที่มาทำงานเมื่อเช้านี้ ชอบว่าฟางแต่ก็ช่วยเหลือฟางจนตัวเองเจ็บตัวแบบนี้ น่าแปลก

 

 

“นี่ถ้าไม่เห็นว่าฟางกับคุณป๊อปเป็นเจ้านายเลขากันนะ นี่คิดว่าเป็นแฟนกันซะแล้ว”กั้งพูดเล่นเอาฟาง

สะอึกนิ่งเงียบ เพราะถูกทักเรื่องนี้มาจากแบงค์แล้ว

 

 

“ไม่ใช่หรอกน่า ก็แค่เจ้านายกับลูกน้องน่า”ฟางเปลี่ยนเรื่องเดินมาชงกาแฟแล้วเห็นโบว์เก้ๆกังจะ

หยิบกาแฟก็เดินไปหาโบว์ทันที

 

 

 

 

“ฟางช่วยนะโบว์”ฟางบอกก่อนจะตักกาแฟใส่แก้วให้โบว์ก่อนจะสังเกตว่ามือของโบว์มีผ้าพันแผลไว้

และที่แขนเหมือนเป็นรอยน้ำมันกระเด็นแดงๆ

 

 

“ขอบใจ”โบว์ตอบนิ่งๆก่อนจะเอาเอกสารวางลงแล้วยืนคนกาแฟ กั้งเข้ามาก็มองโบว์นิ่ง

 

 

“แล้วนี่ไปโดนอะไรมาหรอโบว์”ฟางถามด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

“อย่าไปสนเลยฟาง ก็แค่พวกที่รู้ว่าทำกับข้าวไม่เป็นแล้วยังจะดันทุรังทำจนต้องเจ็บตัวแบบนี้”กั้งพูด

ดักคอฟางหันไปมองกั้งที่พูดแล้วไม่มองโบว์เลย

 

 

“เออ ใช่สิ ชั้นมันไม่ดีทำอะไรก็ไม่เป็นนิ ใครจะไปดีอย่างผู้หญิงของนายเล่า”โบว์พูดก่อนจะเดิน

ปึงปังออกไปทันที

 

 

 

“ทำไมถึงรู้ล่ะว่าโบว์โดนอะไรมา”ฟางถาม

 

 

 

“เอ่อ ก็กั้งเคยเรียนที่เดียวกับโบว์นินา เลยรู้ว่ายัยนั่เป็นคุณหนูจะตาย ทำอะไรแบบนี้ไม่ถนัดเหมือน

คนจนๆหรอก”กั้งพูดนิ่งๆ ก่อนจะชวนฟางออกไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน โบว์ที่แอบมองกั้งเทคแคร์

ฟางก็นิ่งไม่พูดอะไรก่อนจะเอากล่องข้าวที่มีหมูทอด ไก่ทอดไหม้ๆออกมาแล้วคีบหมูทอดเข้าปาก

 

 

 

 

“ของง่ายๆแค่นี้ใครๆก็ทำได้”โบว์พูดก่อนจะเอามือปาดน้ำตาตัวเองทิ้งมองข้าวกล่องในมือที่เมื่อ

ก่อนสมัยเรียนเคยมีคนมาทำให้เธอกินทุกวัน

 

 

 

 

 

 

“สวัสดีค่ะคุณท่าน”สาวสวยคนหนึ่งไหว้ย่าใหญ่ที่นั่งบนโซฟากับแก้วและยอร์ช

 

“นี่ล่ะค่ะ เฟย์เพื่อนแก้วเอง เพิ่งกลับมาจากอังกฤษกำลังหางานทำ แก้วเลยว่าชวนเฟย์มาเป็นครู

สอนพิเศษให้ยอร์ชค่ะ”แก้วพูดแล้วแนะนำเฟย์ให้ยอร์ชและย่าใหญ่

 

 

“เฟย์สอนได้ทุกวิชาเลยนะคะ ไม่ว่าจะอังกฤษ คณิต วิทย์ เฟย์สอนได้หมดค่ะ”เฟย์ยิ้มให้ย่าใหญ่

และยอร์ช

 

“เอางั้นได้ก็ดีสิ สอนทุกวิชาในคนเดียว ว่าแต่เราไม่เหนื่อยใช่มั้ย”ย่าใหญ่ถาม

 

“ไม่ค่ะแค่นี้สบายมาก”เฟย์ยิ้มก่อนจะพูดคุยตกลงเรื่องวันสอนและค่าจ้าง แก้วเลยพาเฟย์เดินชม

บ้าน

 

 

“คนนี้ใครหรอแก้ว”เฟย์ถามแล้วชี้รูปของเขื่อนที่ถ่ายกับแม๊คที่อังกฤษ

 

 

“อ่อ พี่เขื่อนญาติชั้นเอง เห็นว่ากำลังจะกลับมาจากอังกฤษ แกรู้จักหรอ”แก้วถาม

 

 

“อ่อ เปล่าๆ ไม่รู้จักหรอก”เฟย์ปรับสีหน้าเป็นปกติก่อนจะเปลี่ยนเรื่องให้แก้วพาเดินไปดูที่อื่น

 

 

 

 

 

 

“ทำไมป่านนี้คุณป๊อปยังไม่ลงมาอีกนะ ไม่กลับบ้านรึไง”ฟางมองนาฬิกาพบว่าเป็นเวลา6โมงกว่า

แล้ว ป๊อปปี้บอกว่าจะขึ้นไปสูดอากาศบนดาดฟ้ายังไม่ลงมาอีกฟางจึงเดินขึ้นไปด้านบนดาดฟ้าบริษัท

เพื่อตามป๊อปปี้

 

 

“ว้าว สวยจัง”ฟางพูดเมื่อขึ้นมาเห็นท้องฟ้ายามเย็นของดาดฟ้าบริษัท พลางเดินไปเรื่อยๆแล้วสูด

อากาศบริสุทธิ์

 

 

 

กึก

 

 

 

ฟางต้องมองที่พื้นอย่างตกใจเมื่อพบว่าตัวเองเดินชาขาของป๊อปปี้ที่นั่งหลับอยู่ มิน่าล่ะถึงไม่ลงมา

 

 

“แค่กๆ”ป๊อปปี้ไอก่อนจะบิดหน้าไปอีกทาง

 

 

 

“ตัวร้อนจัง”ฟางพูดเมื่อเอามืออังที่หน้าผากป๊อปปี้ใกล้ๆ ตอนนั้นเองป๊อปปี้ลืมตาตื่นขึ้นทำให้ฟาง

ตกใจอึ้ง ทั้งคู่สบตากัน

 

 

 

“แค่กๆ”ป๊อปปี้ไออีกครั้ง

 

 

“ข้างบนนี้ลมมันแรงคุณป๊อปยังจะขึ้นทำไมล่ะคะ”ฟางถาม

 

 

“ก็ขึ้นมาดูวิวไงล่ะ ไม่สวยหรอ”ป๊อปปี้ถาม

 

 

“สวยน่ะสวยค่ะ แต่นี่ก็เย็นมากแล้ว ลงไปเถอะค่ะเดี๋ยวจะไม่สบายกว่าเดิม”ฟางบอกก่อนจะพยุง

ป๊อปปี้ลงมาจากดาดฟ้าแล้วสัมผัสถึงไอร้อนจากตัวป๊อปปี้ที่แผ่มา

 

 

 

ตุบ

 

 

 

ฟางวางป๊อปปี้ลงแล้วไปหยิบมาพาราและน้ำดื่มมาให้ป๊อปปี้

 

 

“แล้วแบบนี้คุณป๊อปจะขับรถไหวมั้ยคะเนี่ย”ฟางถามเมื่อเห็นป๊อปปี้หน้าแดงจัดด้วยพิษไข้

 

 

“ถ้าไม่ไหวเธอขับไง”ป๊อปปี้พูดแล้วยิ้มๆ

 

 

“บ้าหรอ ฟางขับไม่เป็นนะคะ งั้นเอารถไว้ที่นี่แล้วเรากลับแท๊กซี่กันเนาะวันนี้”ฟางพูดก่อนจะไปเก็บ

ของให้ป๊อปปี้แล้วเก็บของให้ตัวเองก่อนจะลงมาจากบริษัทแล้วโบกรถแท๊กซี่เพื่อกลับบ้าน

 

 

“ถ้าไข้ไม่ลดคุณป๊อปไม่ต้องไปทำงานนะคะวันพรุ่งนี้”ฟางเอามืออังหน้าผากป๊อปปี้แล้วพูด

 

 

“ขอบใจนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเอาหัวซบลงที่ไหล่ของฟาง ฟางนิ่งมองคนตัวสูงที่หลับตาลงเพราะพิษ

ไข้ก็เอามือที่จะดันชายหนุ่มออกจากตัวเองลงแล้วเปลี่ยนไปโอบกอดชายหนุ่มแทน

 

 

 

บอกเลยว่าตัวละครเรื่องนี้ทุกตัวล้วนมีความลับ หุหุ

 

อย่าลืมเม้นกับโหวตเยอะๆนะจ้ะ