ปมรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นไงแกทำงานวันแรก สนุกมั้ย” แก้วถามฟางที่เดินเข้ามาบ้านพร้อมกับป๊อปปี้

 

“ก็ดีนะ ไม่ยากอย่างที่คิด” ฟางพูดพร้อมชูสองนิ้วขึ้นมา ส่วนป๊อปปี้ก็พยักหน้าเห็นด้วย วันนี้เธอก็ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่จัดตารางงานให้ป๊อปปี้แล้วก็เช็คหุ้นแล้วลงบันทึกประจำวัน

 

“คุณฟางวันมะรืนนี้บริษัทเราจะไปจัดงานเลี้ยงประจำปีที่ระยองนะ” ป๊อปปี้พูดขึ้นมา แก้วยิ้มเพราะตัวเองก็รู้แต่แรกแล้ว

 

“งานประจำปีอะไรหรอ” ฟางที่ยังไม่รู้เรื่องก็ถาม

 

“วันที่ 18 ธันวา ของทุกปีบริษัทจะจัดเลี้ยงที่ต่างจังหวัดอยู่แล้ว ถือว่าเป็นวันครบรอบก่อตั้งน่ะ คุณในฐานะที่ตอนนี้เป็นเลขา ก็ต้องไปด้วย” ป๊อปปี้ยักคิ้วแล้วเดินขึ้นห้องไป

 

“อะไรกันเนี่ย มาทำงานได้วันเดียวเอง” ฟางเกาหัวงงๆ แล้วเดินตามขึ้นไป

 

 

 

 

“นี่คุณ ค้างแค่2คืน เอาของไปเหมือนไปเป็นเดือนงั้นแหละ” ป๊อปปี้แซว เมื่อเดินผ่านห้องฟางพอดีแล้วเห็นประตูแง้มๆอยู่เลย เดินเข้าไปดูก็เห็นฟางกำลังเลือกเสื้อผ้า ชุดว่ายน้ำ อยู่หลายชุด ไหนจะเครื่องสำอาง ครีมกันแดด โลชั่น เครื่องประดับ อะไรอีกมากมาย

 

“นั่นสิ โอ้ย ชั้นล่ะปวดหัวจะตายแล้ว ไม่ชอบเลยเวลาจัดกระเป๋าเนี่ย” เธอยกมือขึ้นมาขยุ้มผมจนยุ่ง สีหน้าที่บูดบึ้งเพราะทำอะไรไม่ถูกกับของมากมายที่กองรกบนเตียง

 

“แล้วคุณเอาออกมาทำไมเยอะแยะเนี่ย” เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ แล้วพูดพร้อมกับมองที่ไปที่ตู้เสื้อผ้าที่เปิดกว้างและภายในนั้นก็ไม่เหลือเสื้ออยู่เลย มีแค่ไม้แขวนเสื้อห้อยไว้ จากนั้นก็เลื่อนสายตามาที่เตียงพบว่าเสื้อผ้าทั้งหมดมากองที่เตียงนี่เอง

 

“ไอโน่นก็สำคัญ ไอนี่ก็จำเป็น นี่หน่า” เธอพูดแล้ว มือซ้ายก็ยกครีมกันแดด ส่วนมือขวาก็ชูครีมบำรุงผิวขึ้นมา อย่างเลือกไม่ถูก

 

“งั้นผมช่วยละกัน” เขาพูดแล้วส่ายหน้าให้กับความไร้เดียงสาของเธอก่อนจะนั่งลงข้างๆ

 

“เอาไปแค่2ชุดก็พอแล้ว เผื่อชุดว่ายน้ำไปก็ได้ถ้าคุณจะว่าย ส่วนชุดนอนก็ตามใจคุณ ครีมกันแดดกับพวกโลชั่น ก็ไว้ในถุงนี้ละกันจะไว้แยกเป็นสัดส่วน ส่วนถุงนี้ก็เครื่องสำอาง เสร็จแล้วก็เก็บไว้ตรงนี้ ”

 

เขาพูดแล้วหยิบชุดกระโปรงยาวสีขาว กับอีกชุดเป็นเสื้อที่ติดกับกางเกงยีน แล้วพับใส่กระเป๋าเดินทาง จากนั้นก็ชูถุงผ้าสองใบขึ้นมา ใบนึงจับเอาพวกครีมกับโลชั่นใส่ลงไป ส่วนอีกใบก็ใส่เครื่องสำอางค์

 

ทั้งหมดที่จำเป็นถูกป๊อปปี้จัดอย่างเป็นระเบียบลงกระเป๋าหมด ฟางที่นั่งมองอย่างงงๆก็อึ้ง ที่ผู้ชายนิ่งๆอย่างเขาจะใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อยๆของเธอขนาดนี้ ผู้ชายอะไรน่ารักชะมัด

 

“เสร็จละ ส่วนที่ที่เหลือคุณก็ใส่พวกเสื้อชั้นใน” เขาพูดและทำทุกอย่างเสร็จภายในเวลาไม่ถึง15นาที

 

“เอ่อ ขอบคุณนะค่ะ” เธอยิ้มขอบคุณอย่างเขินๆ

 

“เห้อ เหมือนเลี้ยงลูกเลยจริงๆ” เขาพูดแล้วขำ หญิงสาวตัวเล็กมองค้อนนิดๆ

 

“ไม่คิดว่าคุณจะทำเรื่องพวกนี้เป็นด้วย” เธอมองอย่างอึ้งๆไม่หาย

 

“สมัยเรียนที่อังกฤษผมก็ต้องดูแลตัวเองเหมือนนะครับ” เขาพูดแล้วนึกถึงตอนสมัยเรียนอยู่มหาวิทยาลัยที่อังกฤษ

 

“อ้าวนึกว่ามีแฟนคอยเทคแคร์” เธอเนียนถาม

 

“พอดีว่าไม่มีแฟนน่ะสิ” เขาตอบ

 

“โห เชื่อเลย” เธอมองอย่างไม่ค่อยเชื่อ แม้ว่าเขาจะดูนิ่งๆ แต่ก็มีมุมน่ารัก ผู้ชายหล่อ รวย นิสัยดี แบบนี้มีหรอจะไม่มีแฟน สาวๆคงตามกรี๊ดเป็นแถวจนเลือกไม่ถูกมากกว่าล่ะสิ แม้แต่เธอเองยังแอบหวั่นไหวกับเขาไม่น้อยเลย

 

 

 

 

 

 

“ฟางครับนั่งด้วยกันไหม” ธามไทชวนฟางที่เพิ่งมาถึงให้ไปนั่งด้วยกันบนรถ ที่จุดนัดพบมีรถทัวร์มาจอดรอ3-4คัน พนักงานกว่า100ชีวิตยืนรอขึ้นรถกันอยู่

 

“อ๋อ เอ่อฟางไปกับคุณภาณุน่ะค่ะ” ฟางตอบ เพราะยังไงเธอก็ต้องนั่งรถไปกับป๊อปปี้เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว ธามไทหน้าเสียเล็กน้อย

 

“สนิทกันจังนะครับ ฟางกับท่านประธาน” ธามไทพูดปนไม่พอใจนิดๆ

 

“ฟางเป็นเพื่อนกับน้องสาวคุณภาณุค่ะ” เธอตอบถามความเป็นจริง

 

“อ๋อครับ งั้นเดี๋ยวเจอกันที่ระยองนะ” ธามไทเหวอนิดๆ ก่อนจะกล่าวลาแล้วเดินขึ้นรถไปอย่างเสียดายๆ

 

“นายธามไทมาจีบคุณหรอ เห็นคุยกันบ่อย” ป๊อปปี้ที่เดินตามมาที่หลังเห็นก็ถามขึ้น

 

“ไม่หรอกมั้ง เพิ่งรู้จักกันวันสองวันเอง” เธอตอบแล้วเดินไปที่รถสปอตของป๊อปปี้

 

 

 

 

 

 

 

 

“ยินดีต้อนรับพนักงานจิระคุณกรุ๊ปทุกคน เข้าสู่งานเลี้ยงประจำปีที่28คร้าบบบ เดี๋ยวผมจะแจกกุญแจห้องให้ ทุกคนเอาสัมภาระไปเก็บแล้วพักผ่อนตามอัธยาศัยมารวมตัวกันที่ล๊อบบี้อีกทีตอน6โมงครึ่งนะครับ”

 

 

พนักงานคนหนึ่งของบริษัทที่รับหน้าที่เป็นพิธีกรพูดใส่ไมค์ จากนั้นก็แจกกุญแจห้องให้พนักงาน ห้องนึงจะพักคู่2คน แยกชายแยกหญิง

 

“อ้ะคุณเขาว่าพักเป็นคู่ แล้วทำไมชั้นได้นอนคนเดียวล่ะ” ฟางท้วงขึ้นกับป๊อปปี้

 

“ผมเป็นคนสั่งเอง เห็นว่านอนคนเดียวมันจะสบายกว่า คุณยังไม่ค่อยสนิทกับใครนี่ มีปัญหาอะไรหรอ” ป๊อปปี้ถาม

 

“ป่าวๆ ก็มันจะไม่ยุติธรรม เดี๋ยวพนักงานก็ว่าว่าท่านประธานลำเอียง” ฟางตอบตามที่คิด แต่ในใจก็ดีใจไม่น้อยที่เขาเป็นห่วงเรื่องของเธอด้วย

 

“พนักงานผมเค้าไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก คุณพักผ่อนตามสบายเถอะ ถ้ามีอะไรก็ผมอยู่ห้องข้างๆ” ป๊อปปี้พูดจบก็เดินเข้าห้องไป

 

 

 

ก๊อก ก๊อก

 

“ไปเล่นน้ำทะเลกันนน” เสียงใสๆของเธอที่ยืนยิ้มแป้น อยู่หน้าห้องในสภาพเตรียมพร้อมจะเล่นน้ำเต็มที่ดังขึ้น

 

 

ทันทีที่ชายหนุ่มเปิดประตูออกมา พบกับหญิงสาวตัวเล็กสวมแว่นกันแดด รองเท้าแตะกับกางเกงขาสั้นแล้วก็ทับด้วยเสื้อยืดตัวใหญ่สีเทา ข้างในถ้าเดาไม่ผิดก็คงจะเป็นบีกีนี่

 

ส่วนผมทั้งหมดถูกเกล้าขึ้นหลวมๆ เสื้อพวกนี้ตอนจัดจำไว้ว่าไม่ได้ใส่กระเป๋ามาด้วยนี่หน่า แอบยัดมาด้วยล่ะสิ

 

“ก้คุณบอกเองนี่ว่าถ้ามีอะไรให้เรียก” เธอพูดต่อ หลังจากเห็นเขาเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

 

“นะนะนะนะ ไปเล่นน้ำกัน ไม่ได้มาทะเลนานแล้วอ่า เนี่ยเหลือเวลาอีกตั้ง2ชั่วโมงกว่า” หญิงตัวเล็กยังคงตื้อไม่เลิก

 

“เห้อจริงๆเลยนะคุณฟาง เข้ามารอก่อนสิผมเปลี่ยนเสื้อแปบนึง” เขาชวนเธอเข้าไปรอในห้อง ส่วนตัวเองก็ไปเปลี่ยนชุดสำหรับลงน้ำ

 

“เห้ นี่ๆๆ รอก่อน ทาครีมกันแดดก่อนสิคุณ” เธอท้วงขึ้นหลังจากเห็นเขาทำท่าว่าจะลุกออกไปข้างนอกโดยที่ไม่ทาครีมกันแดดก่อน

 

“ไม่ได้พกมาด้วย” เขาตอบหน้าตาเฉย

 

“ว่าแล้วว จัดให้คนอื่นจนตัวเองลืมเอง อะนี่” เธอพูดแล้วยื่นครีมกันแดดของตัวเองให้เขา

 

“เอ้ารับไว้สิ ให้ชั้นทาให้หรอไง” เธอพูดขำๆเมื่อเห็นว่าเขาเหม่อๆอะไรสักอย่าง

 

“ก็ดีนะ” เขาว่า

 

“เห้ยบ้าน่ะๆ รีบๆทาเลยย” เธอยัดขวดครีมกันแดดใส่มือเขาแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป ชายหนุ่มมองตามแล้วยิ้มเล็กๆ

 

 

 

 

 

 

 

“คุณภาณุ ฟางอยากพายเรือแคนนู” เธอพูดแล้วชี้ไปที่เรือแคนนู4-5ลำที่จอดเรียบชายฝั่งอยู่ หลังจากเล่นน้ำอยู่ริมชายหาดกับเขามาประมาน15นาที

 

“พายไหวหรอน่ะตัวแค่นี้ เดี๋ยวไม่ใช่พายๆอยู่เหนื่อยติดกลางทะเลไม่รู้ด้วยนะ” เขาพูดกวนๆ

 

“ไม่กลัวหรอก มีคุณภาณุไปด้วยทั้งคน” เธอยิ้มหน้าระรื่น ก็งานนี้กะจะไปนั่งเรือมากกว่าพายน่ะสิ

“โหห เรามาไกลจากชายหาดมากเลยนะเนี่ย” เธอพูดอย่างตื่นเต้นหลังจากมองกลับไปที่ชายหาดพบว่าตัวเองออกมาไกลพอควร ตอนนี้ทั้งคู่อยู่บนเรือแคนนูกันสองคนกลางทะเล

 

“ดีนะเนี่ยคลื่นไม่แรงมาก” เขาพูดเสริม แล้วมองไปรอบๆ

 

“หยุดพักก่อนก็ได้น้า มาดูปลากันดีกว่า” เธอพูดเหมือนเด็กเล็กๆที่ตื่นเต้นกับการได้มาพายเรือแบบนี้ทำให้เขามองแล้วอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

 

“บรรยากาศดีแบบนี้ น่าจะเอาขนมติดมาด้วย” เธอพูดต่อ

 

“น้ำทะเลใสมากเลยเนอะ คุณภาณุลงไปดำน้ำดูปลากันน้าาา” หญิงสาวตัวเล็กที่อยากจะลงเล่นน้ำซะเดี๋ยวนี้พูดปนอ้อนๆ

 

“จะมองเห็นหรอ ไม่มีแว่นดำน้ำน่ะ”

 

“ไม่ต้องห่วงค่า อุปกรณ์พร้อมม” สิ้นเสียงของชายหนุ่มเธอก็ไม่รีรอที่จะหยิบเป้ที่เตรียมมาด้วย ข้างในใส่แว่นตาดำน้ำมา 2อัน

 

“แต่เราก็ไม่มีเสื้อชูชีพอยู่ดี มันอันตรายนะ ทะเลไม่ใช่สระว่ายน้ำหน้าบ้าน” เขาพูดขัดเพราะเป็นห่วงความปลอดภัย

 

“ฟางน่ะเป็นนักกีฬาว่ายน้ำสมัยเรียนไฮสคูลนะ ไม่เชื่อโทรถามแก้วได้เลย” เธอพูดอย่างมั่นใจ

 

“ไม่มีโทรศัพท์จะโทรไงเล่า” เขาส่ายหน้ากับความเอาแต่ใจของหญิงตัวเล็กตรงหน้า

 

 

“ไม่จมหรอก น้าาา นะ อุตส่าห์ออกไปไกลขนาดนี้ ลงไปแปปเดียวเท่านั้นแหละ น้า” เธอตื้อต่อ

 

“ก็ได้อะ แปบเดียวจริงๆนะ” และสุดท้ายก็ไม่วายที่เขาจะต้องใจอ่อน ยอมเธออีกครั้ง

 

“เย้ ๆ น่ารักที่สุดเลย” พูดไม่ทันขาดคำ หญิงตัวเล็กก็รีบสวมแว่นดำน้ำแล้ว โดดจากเรือลงทะเลทันที

 

ตู้มมม

 

“ฮู้ววว น้ำเย็นจัง คุณภาณุรีบลงมาสิ” เธอโบกมือชวน ขณะที่อีกมือก็กวักน้ำไปมา

 

“จับมือไว้งี้ ปลอดภัยกว่า” ทันทีที่เขากระโดดลงน้ำตามลงมาก็จับมือหญิงสาวที่ลอยตัวในน้ำอยู่ก่อนเอาไว้

 

“ปลาว่ายไปว่ายมาเต็มเลย สวยจังง” ทั้งคู่ดำนำอยู่ในทะเลครู่หนึ่ง เห็นปลาการ์ตูนมากมายว่ายไปว่ายมาเป็นฝูง ขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินกับการดูปลานั้น ก็ไม่รู้ตัวเลยว่า มีอีกหนึ่งสายตาที่อยู่ข้างๆนั้นมองเธออย่างมีความสุขเหมือนกัน

 

“ขึ้นได้แล้วว ฟ้าเริ่มมืดแล้วนะ” เขาพูดแล้วมองไปที่ท้องฟ้าเริ่ม ครึ้มฟ้าครึ้มฝน

 

 

“อ้ะ นั่นแว่นน” เธอร้องอุทานเมื่อแว่นดำน้ำของตัวเองหลุดลอยไปตามน้ำ

 

“เห้ยคุณ” เขาหันกลับมาอีกทีก็พบว่าเธอว่ายน้ำไปตามเอาแว่นที่ลอยไปไม่ไกลมาก สายตาคมไม่ละจากหญิงตัวเล็กที่ว่ายออกห่างตัวเลย เขามองตามเธอด้วยความเป็นห่วง

 

“ได้แล้วว โอ้ยยยย” และก็เป็นอย่างที่เขากังวลเธอร้องเสียงดังเมื่อรู้สึกปวดที่น่องเพราะตะคริวกิน ทำให้ว่ายน้ำไม่ได้

 

“กรี้ดดด ป๊อปปช่วยด้วยย ตะคริววมันน อุ้บบ” เธอร้องกรี๊ดเสียงดัง มือที่เคยจับแว่นดำน้ำไว้ ได้ปล่อยให้แว่นลอยไปตามน้ำออกไปไกลจนลับสายตา

 

 

มือทั้งสองกวักน้ำไปมา เพื่อขอความช่วยเหลือตามวิธีที่คนจมน้ำเขาทำกันตามสัญชาตญาณ ด้วยความที่ตะคริวกินขาทำให้ไม่สามารถว่ายน้ำไปได้เลย จนร่างของเธอจมหายไปจากผิวน้ำ

 

“ฟางงงงงงง” ชายหนุ่มร้องด้วยความตกใจเมื่อหันไปตามเสียงร้องก็ไม่พบหญิงสาวแล้วจึงรีบดำน้ำหาอย่างร้อนใจ ร่างแกร่งดำน้ำหาอยู่เพียงไม่นานก็สามารถพาร่างเล็กที่เมื่อก่อนหน้านี้จมน้ำไปกลับมาได้

 

“ฟางอย่าเป็นอะไรไปนะ ตื่นสิๆๆ” เขาใจเสียเมื่อเธอหมดสติไป จึงรีบว่ายน้ำกลับไปที่เรือ

 

“โอ้ยยย ดันอยู่ไกลฝั่งด้วยสิ อึ้บบ” เขาพยายามดันตัวหญิงสาวขึ้นไปบนเรืออย่างลำบากเพราะเรือก็ลอยไปลอยมาไม่อยู่นิ่งๆ กระแสน้ำซัดเข้าฝั่งตลอด

 

“ฟางงง ตื่นเร็ววมาหลับแบบนี้ไม่ได้นะ” เมื่อเขานำตัวเธอและตัวเองกลับขึ้นเรือมาได้ก็รีบผายปอดทันที แต่ก็ไม่ได้ผล เธอยังไม่ฟื้น เขาผายปอดอีกหลายครั้ง ผลัดกับปั้มหัวใจด้วย

 

“ฟาง ตื่นมาก่อนสิ คุณยังหาพ่อไม่เจอเลยนะ ฮึกก” เขาเริ่มใจเสียเมื่อไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา น้ำใสๆเริ่มเอ่อล้นที่เบ้าตาของเขา และสุดท้ายมันก็ไหลออกมาอาบแก้มตามแรงโน้มถ่วงของโลก

 

“อะแฮ่กกก” หญิงสาวสำลักน้ำออกมาอย่างปาฏิหาริย์ เปลือกตาสีชมพูค่อยๆเปิดออก เธอรู้สึกตัวแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเรือลำเล็กๆนี้กับเขา กลางทะเล

 

 

ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าตาแดงก่ำและสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกลัว

 

“ป๊อปป” เธอพูดชื่อของเขาเบาๆ

 

“ฟางงง ป๊อปตกใจแทบตาย ปลอดภัยแล้วนะ” เมื่อเห็นเธอฟื้นเขาก็รีบกอดเธอไว้แน่นๆ จนเธอตั้งรับไม่ทัน

 

“เอ่ออ ฟางขอโทษนะคุณภาณุ” เธอพูดอย่างสำนึกผิด

 

“แล้วก็ขอบคุณคุณมากๆ ถ้าไม่ได้คุณฟางคงตายเป็นผีเฝ้าทะเลแล้วแน่เลย” เธอยิ้มเจื่อนๆ

 

“เรียกป๊อปน่ะดีแล้ว คุณภาณุมันดูห่างๆไงไม่รู้” ได้โอกาสเขาก็รีบพูดเพราะจริงๆแล้วเขาก็ไม่ค่อยชอบใจเท่าไร่ที่เธอเรียกเขาห่างเหินแบบนี้

 

“ค่า”

 

 

 

-------สอบเสร็จแล้วว ปิดปีใหม่ซะทีอิอิ--------

 

 

-------เม้น โหวตตนะค้าาา ขอเยอะๆน้าา ไรเตอร์ชอบอ่านเม้นน-----