ปมรัก

 

 

 

 

 

 

 

"อ้ะนี่แกจะตามมาทำไมย้ะ" หวายยืนเท้าเอวถามอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเห็นฟางที่ทั้งสวยและดูเด่นกว่าตัวเองเดินตามมาด้วย

 

 

"ชั้นไปเป็นเพื่อนแก้ว" เธอตอบส่งๆ

 

 

"ญาติก็ไม่ใช่ยังจะ" หวายเหน็บ

 

 

"หวายพูดดีๆกับคุณฟางหน่อยสิ เขาเป็นแขกของแก้วนะ อีกอย่างเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกคุณฟางด้วย" ป๊อปปี้ดุ ส่วนแก้วที่อยู่ข้างๆก็ยิ้มสะใจที่เห็นหวายยืนเหวอ

 

 

"อะ เอ่อ พี่ป๊อปขา หวายขอโทษนะค่ะ" หวายยิ้มเจื่อนๆ

 

 

"ไปเถอะ" ป๊อปปี้พูดอีกครั้ง แก้วและฟางเดินตามติดๆ

 

 

"ยอมให้วันเดียวเท่านั้นละ ชิ" หวายพูดแล้วเดินเชิดตัดหน้าฟาง ไปควงแขนป๊อปปี้ทันที ฟางมองตามแล้วส่ายหน้าเอือมๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"สวัสดีค่ะ/ครับ" ทั้งสี่เมื่อมาถึงงานก็กล่าวทักทายคุณหญิงป้าที่เป็นประธานในการจัดงานแต่งให้ลูกชาย

 

 

"หนูหวาย หนูแก้ว ตาป๊อป และเอ่อ" คุณหญิงป้าทักทายหลานๆทั้งสามและหญิงสาวไม่คุ้นตาอีกคน

 

 

"นี่ฟาง เพื่อนของแก้วเองค่ะ" แก้วแนะนำเพื่อนของตัวเอง

 

 

"สวัสดีค่ะ คุณหญิง" ฟางกล่าวทักทายและยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม

 

 

"จ้ะ เด็กๆสี่คนมานี่มา แจ่มจัดที่ให้หลานๆชั้นด้วย" คุณหญิงพูดแล้วหันไปสั่งกับแจ่ม สาวใช้สูงวัยคนหนึ่ง

 

 

"แล้วคุณนิมิตรไม่มาด้วยหรอจ้ะ" คุณหญิงป้าเอ่ยถามถึงอาของป๊อปปี้และแก้ว

 

 

"คุณอาไปดูงานที่สวิตยังไม่กลับเลยค่ะ" แก้วตอบ

 

 

"อ้าวหรอ เมื่อสองสามวันก่อนป้ายังเห็นเขาอยู่เลย อืมงั้นสงสัยคนแก่จะจำคนผิดแล้วล่ะ" คุณหญิงป้าหัวเราะ แก้วและป๊อปปี้งงนิดๆ แต่ไม่สนใจเพราะคิดว่าคงจะเป็นอย่างที่คุณหญิงป้าว่า จำคนผิด

 

 

 

 

 

 

 

"ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยนะครับ สาวโสดทุกท่านเชิญมารับดอกไม้เจ้าสาว ฮิ้วว" เสียงพิธีกรพูด หวายหูผึ่งรีบลุกขึ้น

 

 

"น้องแก้วไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิค่ะ" หวายกระตุกแขนชวนแก้ว

 

 

"เอ่อไม่ดีกว่าค่ะ พี่หวายไปเถอะ" แก้วตอบเลี่ยง

 

 

"ไม่เอาอะ ไปคนเดียวพี่เขินแย่" หวายตื้อต่อ แก้วส่ายหน้า

 

 

"ไปเป็นเพื่อนพี่เค้าหน่อยสิหนูแก้ว" คุณหญิงป้าช่วยพูด

 

 

"เอ่อค่ะ ฟางไปกัน" แก้วยอมรับคำแต่โดยดี ไม่ลืมจะลากฟางที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากไปด้วย

 

 

"เห้ย แก้วชั้นกำลังกินอยู่นะ ไม่ไปๆ" ฟางโวยวายขณะที่ตัวเองอยู่แถวหลังสุดของบรรดาสาวๆที่แห่กันมารอรับดอกไม้ และสักครู่ป๊อปปี้ก็เดินตามมา

 

 

"อ้าวคุณภาณุ มาพอดีอยู่เป็นเพื่อนแก้วแทนชั้นหน่อยละกันนะ อ้ะ" ฟางพูดแล้วจะเดินแยกออกมาแต่ไม่ทันไร ดอกไม้ก็ถูกโยนและตกมาใส่มือของเธอพอดี

 

 

"เป็นที่รู้กันนะครับว่า สาวโสดคนใดหากได้รับดอกไม้เจ้าสาวก็จะมีข่าวดีเร็วๆนี้แน่นอน ยินดีกับคุณผู้หญิงด้วยคร้าบบบ" พิธีกรพูดเสริม เสียงปรบมือดังทั่วฮอล ฟางยืนงงๆ แต่เขินมาก

 

 

"ยินดีด้วยละกัน" ป๊อปปี้พูดนิ่งๆ

 

 

"ยินดีอะไร" ฟางได้ยินก็งง หันควับไปถาม

 

 

"ก็คุณกำลังมีข่าวดีไง" เขาพูดต่อ

 

 

"ข่าวดีได้ไง แฟนยังไม่มีเลย" ฟางหัวเราะ

 

 

"อ้าวแล้วหนุ่มหน้าหวานที่เมื่อสองสามวันก่อนเอาดอกกุหลาบช่อโตมาง้อ" เขาเนียนถามต่อ

 

 

"ไม่ใช่แฟน นั่นแฟนเก่าค่ะคุณ" ฟางว่าแล้วยัดดอกไม้ในมือตัวเองใส่ป๊อปปี้แล้วเดินออกไป โดยมีแก้วและหวายตามมา จากนั้นไม่นาน ป๊อปปี้ แก้วและฟาง ลากลับบ้านก่อนเพราะดึกมากแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เบื่อชะมัด" ฟางบ่นอุบอิบขณะเดินเข้าบ้าน มือเรียวเล็กถอดรองเท้าส้นสูงอย่างลำบาก และก็ต้องร้องโอ้ย เพราะแผลถลอกที่เกิดจากรองเท้ากัด

 

 

"เบาหวิวเลยสิ" แก้วแซว เพราะทุกครั้งที่มีงานอะไรแบบนี้้ฟางก็จะเป็นแบบนี้เสมอ เพราะเธอเป็นคนตัวเล็ก ทำให้ต้องใส่ส้นสูง4-5นิ้วเพื่อให้ตัวเองดูสูงขึ้น

 

 

"เจ็บจัง ไม่ชินสักทีเห้อ" ฟางพูดพลางเอามือนวดฝ่าเท้าตัวเอง

 

 

"อะ" จู่ๆป๊อปปี้ก็ยื่นพลาสเตอร์ยามาให้ฟาง เธอรับแล้วยิ้มขอบคุณ ก่อนที่เขาจะเดินขึ้นห้องตัวเอง

 

 

"แหนะๆ อะไรกันจ้ะ" แก้วที่เดินออกมาพร้อมแก้วน้ำสองใบมาเผื่อเพื่อนสาว ก็แซว

 

 

"ป่าวนิ ชั้นว่าพรุ่งนี้ชั้นต้องสืบหาเรื่องของแด๊ดต่อแล้วล่ะ นี่มาอยู่บ้านแกก็อาทิตย์นึงแล้ว เมื่อไร่กันแก้ว เมื่อไร่ชั้นจะหาแด๊ดเจอ" ฟางพูดท้อๆ

 

 

"ชั้นจะช่วยแกเองเพื่อนรัก" แก้วพูดยิ้มๆ แล้วกอดฟางอย่างเห็นใจ โดยที่มีป๊อปปี้ที่ยืนอยู่บันไดชั้นบนยืนฟังเรื่องทั้งหมดอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"โอ้ยร้อนจัง" ฟางบ่นแล้วเอากระดาษที่ถืออยู่มาพัด แล้วมองไปรอบๆ

 

 

เธอเดินออกมานอกตึกบริษัท นีระสิงห์ กรุ๊ป หลังจากที่ตัวเองไปหาข้อมูลเพิ่มเติม ก็สืบได้ความมาว่า ช่วงก่อนหน้าที่เกิดเหตุการณ์ขึ้น

 

 

มีชายคนหนึ่งซึ่งอ้างตัวว่าเป็นเพื่อนสมัยเรียนกับท่านประธานซึ่งก็คือพ่อของเธอ มาพบบ่อยมากประมาณ 3-4 ครั้งในอาทิตย์เดียว

 

 

"นั่นสงสัยจะบ้า ร้อนขนาดนี้ใส่แจ็คเก็ทดำซะขนาดนี้ หลงฤดูป่าวเนี่ย" ฟางพูดกับตัวเองหลังจากเห็นผู้ชายกลุ่มหนึ่งประมาน4-5คนยืนอยู่ตรงข้างตึก

 

 

มีคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าเพราะแต่งตัวดูดีที่สุด มีนาฬิกาสีทองเด่นอยู่คนเดียว และทำตัวลึกลับพอควร

 

 

"อ้ะ ชายชุดดำ" ขณะที่เธอกำลังก้าวขึ้นรถก็สะดุดคิดไปถึงคำพูดของป้าแม่บ้าน ก็รีบเก็บของแล้ววิ่งตามไปดูก็ไม่พบใครแล้ว

 

 

"อืม คิดไปเองมั้งเรา" เธอมองไปรอบๆไม่เจอใครก็เดินกลับไปที่รถเพราะแดดร้อนมาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ฮัลโหลแก้ว มาหาชั้นที่ร้านที่เจอกันล่าสุดหน่อยสิ มีเรื่องจะปรึกษา" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเมื่อเจ้าของโทรศัพท์เห็นว่าปลายสายที่โทรมาเป็นใครจะดีใจมาก

 

 

แต่ก็ต้องชะงักเมื่อกดรับแล้วประโยคแรกที่ได้ฟังคืออะไร เธอรู้ดีว่าเขาจะปรึกษาเรื่องของใคร ก็คงจะไม่พ้นเรื่องของฟางสินะ

 

 

"โอเค แล้วเจอกัน" แก้วตอบสั้นๆแล้ว ตัดสายทิ้ง แม้จะน้อยใจแค่ใหนแต่ก็อดไม่ได้ที่จะไปหากเขาขอความช่วยเหลือ

 

 

 

 

 

"ว่าไง จะคุยเรื่องวันเกิดฟางอาทิตย์หน้าล่ะสิ" แก้วที่มาถึงร้านพูดขึ้นทันที

 

 

"เห้ยรู้ได้ไง" โทโมะตกใจ ทำไมเธอถึงรู้ได้ล่ะเนี่ย

 

 

"โธ่เพื่อนค่ะ จริญญาซะอย่างเห็นเป็นโมะก็มีอยู่เรื่องเดียวนั่นล่ะ" แก้วพูดแล้วปั้นยิ้มบนใบหน้า

 

 

"เธอนี่รู้ใจชั้นที่สุดแล้ว" โทโมะว่า แก้วฟังแล้วถอนหายใจเบาๆ

 

 

ชั้นรู้ใจนายทำไมนายไม่รู้ใจชั้นบ้างล่ะ ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นตอนฟางคบกับโทโมะอยู่หรือเมื่อไร่ แก้วก็จะเป็นคนที่รู้ใจโทโมะเสมอ ว่าเขาชอบอะไร ไม่ชอบอะไร หรือกำลังคิดอะไรอยู่

 

 

"เธอว่าชั้นจะจัดงานไงดี" โทโมะถาม

 

 

"ก็ไม่ต้องใหญ่มากหรอกชั้นว่าจัดเล็กๆที่บ้านเนี่ยแหละช่วงนี้ฟางมันเครียดๆ" แก้วตอบ

 

 

"เรื่องพ่อสินะ ชั้นสงสารฟางจริงๆ ถ้ามีอะไรให้ชั้นช่วยก็บอกได้ทันที24ชั่วโมงเลยนะ" โทโมะพูดต่อ

 

 

"ส่วนเรื่องของขวัญหรือเซอร์ไพร์สอะไรก็ตามใจนายละกัน เรื่องสถานที่เดี๋ยวพอใกล้วันจริงชั้นโทรบอกนายอีกที"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

------กลับมาแล้ววว ยังจำกันได้มั้ยย ขอโทษจริงๆที่หายไปหลายวันมาก กีฬาสีจบแล้วก็เลยต้องเคลียร์งานตึม แต่สัญญาว่าจะไม่ทิ้งนิยายแน่นอนค่ะ-----

 

------รีดเดอร์ที่น่ารักทุกคนก็อย่าเพิ่งหนีไปไหนนะ พรีสสสส------

 

------เม้นโหวต ด้วยน้าาา จุ้บๆๆ-------