ปมรัก

 

 

 

 

 

 

 

“พี่ป๊อปขาาา” เสียงเรียกของหญิงคนหนึ่งดังมาแต่ไกล ทำให้ป๊อปปี้และฟางที่อยู่ในห้องต้องหันควับตามเสียง

 

 

“กรี๊ดดดดด แกเป็นใครทำไมอยู่กับพี่ป๊อปขาของชั้นสองคนในห้องแบบนี้ อ้าย” เจ้าของเสียงโวยวายใหญ่เมื่อเปิดประตูเข้ามาเห็นพอดี

 

 

“หวาย” ชายหนุ่มคนกลางพูดขึ้น

 

 

“เอ่อคือ..” หญิงสาวที่ยังงงๆอยู่กำลังจะอธิบายให้สาวผมบลอนด์ฟังแต่ก็ถูกพูดขัดเสียก่อน

 

 

“ไม่ต้องมาแก้ตัว! แกคงมาอ่อยพี่ป๊อปขาล่ะสิ เห็นไฮโซรวยๆหล่อหน่อยไม่ได้ ตัวสั่นเชียวนะ” หวายยังคงวีนไม่เลิก

 

 

“นี่! ชั้นแค่ขอให้พี่ป๊อปขาของคุณเนี่ยมาอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้นเอง เห็นมั้ยห้ะว่า ฟ้าผ่ามันน่ากลัว เลิกกรี๊ดได้แล้วหนวกหู” เธอตะโกนเสียงดัง

 

 

“อ่าว จริงหรอค่ะ” หวายได้ยินก็หน้าเหวอ หันไปถามป๊อปปี้ที่นั่งนิ่งเขาไม่ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้าแทนคำตอบเล็กน้อย

 

 

“อ้ะ งั้นชั้นก็ขอโทษละกัน” หวายพูดเชิ่ดๆ แล้วรีบเบียดตัวไปนั่งแทรกกลางระหว่างฟางและป๊อปปี้

 

 

“แล้วหวายมีอะไรมาหาพี่ถึงบ้าน” ชายหนุ่มถามขึ้น

 

 

“หวายจะมาชวนพี่ป๊อปขาไปงานแต่งงานของลูกชายคุณหญิงป้าน่ะค่ะ” หวายพูดไปก็เกาะแขนป๊อปปี้ไป

 

 

“เอ่องั้นชั้นขอตัวนะ ว่าจะไปรอแก้วข้างล่าง” หญิงร่างเล็กที่นั่งเงียบสักครู่เรื่องรู้สึกเป็นส่วนเกินก็แยกตัวออกมา

 

 

“เห้อ สวีทไม่แคร์โลกจริงๆคู่นี้” เธอที่นั่งอยูตรงโซฟาห้องรับแขก บ่นเบาๆอยู่คนเดียว แขนทั้งสองข้างกอดอกแน่นอย่างไม่สบอารมณ์

 

 

 

 

“ตกลงไปกับหวายนะค่ะ นะนะนะ” หวายยังคงตื้อไม่เลิก แม้จะรู้ดีว่าเขาไม่ชอบร่วมงานประเภทนี้เท่าไร่

 

 

“อืม ก็ได้ แต่พี่ขอพาแก้วไปด้วยละกันนะ” เขาตอบรับเพื่อตัดรำคาญ

 

 

“โอเคค่ะ พี่ป๊อปขาน่ารักที่สุดเลยอะ” หวายยิ้มอย่างอารมณ์ดี

 

 

“หวายขอตัวก่อนน้า นัดเพื่อนไว้ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าหวายมารับนะค่ะจุ้บๆ” เขายังไม่ทันได้เอ่ยลา หวายก็รีบวิ่งออกไปเสียก่อน

 

 

หวาย เป็นลูกสาวของเพื่อนของคุณอาป๊อปปี้ที่โตมาพร้อมๆกับเขา เป็นเด็กพี่ติดป๊อปปี้เอาซะมากๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“เห้ย ฟางชั้นขอโทษพอดีว่าเอ่อ” แก้วที่ก้าวขาลงจากรถคันหรูเดินเข้ามาในบ้านพบกับฟางที่นั่งรอหน้าบึ้งตึง ถึงกับไปไม่เป็น รีบเดินเข้าไปหาแล้วขอโทษยกใหญ่

 

 

“ไหนว่าไปแป๊บเดียวไง ชั้นรอแกตั้งนาน” ฟางพูดงอนๆ

 

 

“โอ๋เอ๋ ขอโทษน้า ชั้นเจอเพื่อนที่ห้างอะเลยคุยเพลินรีบดูเวลาเลย” แก้วตอบเลี่ยงๆไม่อยากบอกฟางว่าตัวเองนั่งคุยกับโทโมะเลยทำให้กลับมาสาย

 

 

“เออแล้วแกเจอพี่ชั้นรึยัง” แก้วรีบเปลี่ยนเรื่องถามทันที

 

 

“เจอแล้ว” เธอตอบ

 

 

“เป็นไงๆ” แก้วถามต่อเพราะพี่ชายของเธอเป็นคนเงียบๆนิ่งๆ มาเจอกับเพื่อนสาวของตัวเองแล้วจะเป็นอย่างไร

 

 

“อืม จะว่าดีก็ดี แต่จะว่าไม่ก็ไม่” เธอตอบ ที่ตอบแบบนั้นก็เพราะว่า แม้เขาจะดูนิ่งๆหยิ่งๆ แต่ก็มาบางส่วนที่ดูใจดีเหมือนกัน แต่บางทีก็อึดอัดชะมัดเวลาอยู่ด้วย

 

 

“หา อะไรของแกเนี่ย ตกลงดีไม่ดี” แก้วถาม

 

 

“มันก้ำกึ่งวะแก พูดไม่ถูก เอาเป็นว่าก็คุยได้ละกัน ไปนอนเหอะง่วงแล้ว” เธอตอบแล้วลากแก้วขึ้นไปที่ห้องนอน

 

 

“แก้วคืนนี้ชั้นขอนอนห้องแกนะ” เธอขอเพราะฝนยังคงตกหนักไม่หยุด

 

 

“เอาสิงั้นแกก็หาไรดูไปก่อนละกัน ชั้นไปอาบน้ำ” แก้วพูดแล้วยื่นรีโมทโทรทัศน์ให้ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ก๊อก ก๊อก

 

 

 

 

“แก้ว พี่เข้าไปนะ” เสียงของผู้ชายเพียงคนเดียวที่อยู่ในบ้านตอนนี้ดังขึ้นมาอีกครั้ง เขาเดินเข้ามาให้ห้องนอนของแก้ว

 

 

สายตาหวานจ้องตาไม่กระพริบ ทำไมทุกๆคำพูด ทุกๆการกระทำของเขาถึงดูน่าดึงดูดแบบนี้ มันทำให้เธอไม่อาจละสายตาจากเขาได้เลย

 

 

“เหม่ออะไร” เขาถาม ทำให้เธอสะดุ้งหลุดจากภวังค์

 

 

“ป่าวนิ นี่ทำไมคุณภาณุชอบเข้าห้องคนอื่นจังห้ะ” เธอถามกลับ

 

 

“ผมมาหาน้องสาวแล้วนี่ก็บ้านผมนะครับคุณฟาง” เขาตอบแล้วมองไปรอบๆ เห็นไฟในห้องน้ำเปิดอยู่ แล้วก็เสียงน้ำจากฝักบัว

 

 

“แก้วอาบน้ำอยู่หรอ” เขาเดินเข้ามานั่งลงตรงข้างๆเธอแล้วถาม

 

 

“อืม” เธอตอบแล้วหันไปสนใจกับโน้ตบุ้คที่วางอยู่บนตัก เธอกำลังค้นหาข้อมูลและข่าวต่างๆเกี่ยวกับบริษัท ในอินเทอร์เน็ตต่างก็ลงข่าวว่า บริษัทของเธอประสบปัญหาอย่างนั้นอย่างนี้

 

 

บ้างก็ว่า ท่านประธานบริหารงานล้มเหลวเลยหนีเอาตัวรอด ทิ้งลูกสาวให้รับเคราะห์คนเดียว บ้างก็ว่า ท่านประธานถูกคนสั่งเก็บเพราะความไม่ลงตัวในผลประโยชน์ของผู้ถือหุ้นคนอื่นๆ

 

 

ทุกๆข้อความที่อยู่ในอินเทอร์เน็ต ทำให้ใจดวงน้อยของหญิงสาวที่กำลังอ่านอยู่ ล่วงไปถึงตาตุ่ม น้ำตาแห่งความอ้างว้างและความกลัว ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ทัน

 

 

“แด๊ด ทำไมทื้งให้ฟางอยู่คนเดียวฮึกกก” เธอพูดเบาๆ

 

 

“เอ้านี่ ร้องไห้อีกแล้วนะ” มือหนาที่ถือผ้าเช็ดหน้าถูกยื่นมาให้หญิงร่างเล็กที่นั่งร้องไห้ไม่หยุด

 

 

“ขอบคุณ” เธอได้แต่รับมันไว้ไม่กล้าหันไปมองหน้ากับเขา เธอไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตา และช่วงเวลาที่อ่อนแอแบบนี้ เธอรีบลุกพรวดออกไปนอกห้อง

 

 

“คงมีปัญหาอยู่สินะ” เขามองตามร่างเล็กที่เดินจ้ำๆออกไป พลันหันไปเห็นหน้าจอโน้ตบุ้คที่เปิดหน้าข่าวค้างเอาไว้ เขาหันหน้าจอมาใกล้สายตาเพื่อจะอ่านข่าว

 

 

“อ้าวพี่ป๊อป” แก้วเปิดประตูห้องน้ำออกมาพอดี ทำให้เขาผลักโน้ตบุ้คออกห่างตัวแล้วทำตัวให้เป็นปกติ

 

 

“ฟางไปไหนอะ” แก้วมองซ้ายมองขวาไม่เจอเพื่อนสนิทถามขึ้น

 

 

“เดินออกไปไหนไม่รู้เขา”

 

 

“พี่จะมาชวนเธอไปงานแต่งเป็นเพื่อนพี่หน่อย” เขาพูดเข้าประเด็น

 

 

“งานแต่งใครอะ” แก้วถามไปเช็ดผมไป

 

 

“ไม่รู้สิ หวายมาตื้อพี่ก็รับปากส่งๆไปแล้ว” เขาว่า

 

 

“ห้ะ ยัยหวายพี่ป๊อปขา นั่นอะนะ ไม่อะงานนี้แก้วขอบาย” แก้วส่ายหน้าทันที

 

 

“ไปเป็นเพื่อนพี่หน่อยเถอะนะแก้ว ไม่อยากไปคนเดียวอะ” ป๊อปปี้ขอร้องต่อ

 

 

“อะไปก็ไป แต่มีข้อแม้” แก้วต่อรอง

 

 

“ว่ามาเลยน้องสาว อยากเที่ยวไหนล่ะ” ป๊อปปี้พูดอย่างดีใจ

 

 

“แก้วจะพาฟางไปด้วย” แก้วพูดแล้วยักคิ้วกวน

 

 

“จะพาชั้นไปไหนหรอ” ฟางที่เดินกลับเข้ามาได้ยินพอดีเลยถามขึ้น

 

 

“อ้ะ มาพอดีเลย อาทิตย์หน้าไปงานแต่งเป็นเพื่อนชั้นกับพี่หน่อยน้า” แก้วชวน

 

 

“จะบ้าหรอ ชั้นไม่ได้เป็นไรกับบ่าวสาวจะไปทำไม” ฟางรีบปฏิเสธ

 

 

“ผมกับแก้วก็ไม่ได้เป็น” ป๊อปปี้พูดนิ่งๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 “แก้ว คุณฟาง เสร็จหรือยัง” เสียงเข้มตะโกนเสียงสองสาวที่แต่งตัวอยู่บนห้อง

 

 

“มาแล้วๆ” แก้วตะโกนตอบมาแต่ไกล แก้วเดินลงมาในชุดกระโปรงสีครีมยาวเสมอเข่า สวมรองเท้าส้นเตี้ยเพราะแก้วเองเป็นคนสูงอยู่แล้ว ผมถูกรวบเกล้าขึ้นสูง ทำให้ดูเท่และหรูในเวลาเดียวกัน

 

 

“สวยเชียวน้องใครเนี่ย” ป๊อปปี้เอ่ยแซว

 

 

“คนที่สวยอะอยู่นู่น” แก้วพูดแล้วชี้ไปที่ฟางที่เดินตามมาทีหลัง ใช่เธอสวยจริงๆ สวยจนเขามองตาค้าง

 

 

เธอสวมชุดเดรสสีชมพูอ่อนรัดรูปส่วนบน แต่กระโปรงเป็นแบบด้านหน้าสั้น ด้านหลังยาว รองเท้าส้นสูงทำให้เธอดูสูงเด่นขึ้น

 

 

ใบหน้าที่หวานอยู่แล้วถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางค์บางๆทำให้ดูหวานขึ้นอีก คอขาวที่มีสร้อยเพชรเส้นเล็กสวมอยู่ทำให้ดูพอดีๆไม่เยอะและไม่โล่งจนเกินไป ผมก็ถูกดัดลอนเล็กน้อยให้ดูมีน้ำหนักมากขึ้น

 

 

“มองไม่กระพริบเลยนะพี่ชาย” แก้วแซวกลับป๊อปปี้ชะงัก หันไปจ้องแก้วดุๆ

 

 

“พี่ป๊อปขาาา หวายมารับแล้ว” เสียงหวายดังขึ้น คน3คนที่อยู่ในบ้านพากันถอนหายใจเฮือกใหญ่

 

 

“ไปกันค่ะ” หวายพูดต่อแต่ก็ต้องหยุดมองเพราะเห็นฟางเดินตามมาด้วย

 

 

 

 

 

 

------เรื่องนี้สนุกมั้ยอ่า เม้น โหวต หน่อยนะค้าา-----

 

 

------อีกไม่ถึงอาทิตย์ก็กีฬาสีแล้วเลยยุ่งมาก แต่จะพยายามมาอัพให้บ่อยที่สุดนะ-----