ปมรัก

“พรุ่งนี้ก็วันเกิดแกละ โทโมะมันอยากมาอวยพร” แก้วพูดตะกุกตะกักเพราะกลัวฟางจะวีนแตกที่ตัวเองพูดเรื่องโทโมะอีก

“มาทำไม ชั้นไม่อยากเจอ” ฟางพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ในวงสนทนาก็ไม่พูดไม่จา

 

“โธ่แก ถือซะว่าเพื่อนกันเถอะนะ มันอยากมาจริงๆ มันเตรียมของอะไรให้แกไว้นานแล้วด้วย พี่ป๊อปๆ” แก้วพยายามพูด พร้อมทั้งสะกิดพี่ชายที่ดูอาวุธโสสุดให้ช่วยพูด

 

“คุณก็ให้เค้ามาเถอะ รักษาน้ำใจกันไว้ก็ดี แล้วนี่ก็บ้านผมนะครับ” ป๊อปปี้พูดเสียงแข็งดุๆ

 

“โอ้ย รุมกันนี่น่า ตามใจละกันๆ” ฟางพูดเซ็งๆ แล้วเดินออกไปที่อื่น ป๊อปปี้มองตาม

 

“อย่าถือสาฟางเลย ฟางมันน่าสงสารนะ” แก้วพูดกับพี่ชาย

 

“แม่ฟางเสียตั้งแต่ยังเล็กๆน่ะ แถมตัวเองก็ถูกส่งไปเรียนนอกตั้งแต่ไฮสคูล ก็เลยหัวแข็งหน่อย พ่อก็ตามใจจนเคยตัว แต่นี่จู่ๆพ่อฟางก็หายไป บ้านโดนยึด อะไรๆก็แย่ไปหมด” แก้วพูดต่อ

 

“นีระสิงห์ กรุ๊ป สินะ” ป๊อปปี้ว่า

 

“ใช่ๆ พี่ป๊อปพอรู้เรื่องบ้างปะ บริษัทเราก็น่าจะเคยทำงานกับบริษัทยัยฟางนะ” แก้วพูดเสริมเพราะบริษัทของพ่อตัวเองนั้นก็เป็นบริษัทที่ใหญ่และกว้างขวางมากพอตัว

 

“เอ่อ ไม่หรอก ไปก่อนนะ” ป๊อปปี้รีบตัดบทสนทนาแล้วลุกออกไป

 

“เห้ยรีบไปไหน” แก้วดัก

 

“ไปซื้อของ” ป๊อปปี้ยกนาฬิกาดูแล้วรีบออกไปที่รถ แก้วมองตามแล้วยิ้มนิดๆ ซื้อของขวัญมากกว่าละสิ

 

งานวันเกิดฟางถูกจัดขึ้นเป็นปาร์ตี้บาร์บีคิวเล็กๆบริเวณสระว่ายน้ำของบ้านจิระคุณ มีดอกไม้และลูกโป่งตกแต่งเต็มไปหมด แต่จะว่าเป็นงานวันเกิดก็ไม่เชิงเพราะมีแค่ ป๊อปปี้ แก้ว โทโมะ และ ฟาง สี่คนเท่านั้น

 

เสียงเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ถูกร้องขึ้นจาก2สาวและ2หนุ่ม โดยที่มีโทโมะเดินออกมาจาบ้านและถือเค้กก้อนโตมา ตรงหน้าฟาง เธอหลับตาลงแล้ว อธิษฐาน ขอให้เธอได้เจอกับพ่ออย่างปลอดภัยและได้บ้านนีระสิงห์คืน

“ขอบคุณนะแก้ว คุณภาณุ และเอ่อนาย” เธอพูดหลังจากเป่าเทียนเสร็จ

 

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะเพื่อนเลิฟ คิดไรก็สมหวังนะจ้ะ” แก้วพูดอวยพรคนแรกแล้วเธอฟาง จากนั้นก็ยื่นกล่องของขวัญให้เธอ

 

“แต้งกิ้วนะแก้ว แกดีกับชั้นจริงๆ” เธอยิ้มรับน้ำตาซึม

 

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ครับฟาง โมะขอให้ฟางเจอแตเรื่องดีๆ และหวังว่าจะให้อภัยโมะ” โทโมะพูดต่อจากแก้วแล้วทำท่าจะกอดบ้างแต่เธอถอยหลบ โทโมะก็เลยได้แต่ยื่นกล่องเล็กๆกล่องนึงให้

“ใส่มันบ้างนะ” ภายในเป็นสร้อยคริสตันเล็กๆรูปหัวใจ ฟางมองแล้วปิดกล่องลง เธอยิ้มเป็นการขอบคุณ

 

สายตาหวานนันตอนนี้วุ่นวายอยู่กับการมองหน้าชายหนุ่มคนหนึ่งที่ควรจะอยู่ในงานตอนนี้ แต่นี่กลับหายไปไหนนะ เดินไปรอบๆบ้านก็ไม่เจอ

 

ร่างเล็กยืนกอดอกขมวดคุ้นวุ่น เมื่อไม่พบคนที่ต้องการเจอที่สุด แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องการเจอเขานักหนา

 

ทำไมถึงต้องไม่พอใจเวลาที่เขาไม่อยู่ตอนที่ทุกคนกำลังอวยพรวันเกิดให้ ว่าแล้วเจอจึงตัดสินใจเดินกลับเข้าไปนั่งในบ้านดีกว่า

 

“หายไปไหนนะ” เธอบ่นอยู่คนเดียว แล้วอีกไม่ถึงนาทีเขาก็เดินลงมาจากบันได

 

“อ้าวคุณ ทำไมมานั่งตรงนี้” เขาถามขึ้น

 

“แล้วคุณเจ้าของบ้านหายไปไหนละค่ะ” เธอย้อนกลับ แล้วจู่ๆเขาก็เดินมานั่งข้างๆ

 

“ไปอาบน้ำมา” เขาตอบนิ่ง ทำให้เธอหงุดหงิดขึ้นกว่าเดิม อาบน้ำตอนนี้เนี่ยนะ!!

 

“ไปข้างนอกกัน วันเกิดคุณไม่ใช่หรอ” เขาชวน แต่เธอยังนิ่งไม่ตอบอะไร

 

“….”

 

“นี่ๆคุณ หลับในป่าวเนี่ย” เขาถามย้ำ

 

“ใช่สิ นี่วันเกิดชั้น” เธอตอบเน้นคำแล้วจ้องหน้าเขา

 

“สุขสันต์วันเกิดนะ ขอให้คุณได้เจอกับพ่ออย่างปลอดภัย” เขาอวยพรน้ำเสียงอ่อนนุ่ม ซึ่งคำอวยพรของเขาเหมือนกับที่เธออธิษฐานเป้ะ สิ้นเสียงสุดท้ายทำให้หญิงสาวที่ก่อนหน้านี้หน้าบูดบึ้ง ยิ้มออกทันที

 

“อะนี่ เห็นว่ามันเหมาะกับคุณดี” พูดจบเขาก็ยื่นกล่องกำมะหยี่สีเทาภายในมีสร้อยทองคำขาวเส้นเล็กกับจี้เพชรรูปกุญแจซอล ขนาดกะทัดรัดอยู่ เธอรับไว้แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

 

“น่ารักจัง ทำไมถึงเลือกรูปกุญแจซอลหรอ” เธอถามเพราะส่วนใหญ่ก็เห็นคนเขาซื้อรูปหัวใจไม่ก็ดาวอะไรงี้ให้กัน

 

“ก็เห็นคุณชอบเล่นเปียโน เลยคิดว่าน่าจะชอบ” เขาตอบ และก็เป็นอย่างที่เขาบอก เธอชอบสร้อยเส้นนี้มากๆ

 

และก็ถูกอีกที่ว่าเธอชอบเล่นเปียโน เวลาส่วนใหญ่ที่บ้านของเธอเองหรือแม้แต่บ้านจิระคุณ เธอมักจะนั่งเล่นเปียโนเสมอ

 

“ขอบคุณนะคุณภาณุ” หญิงสาวตอบอย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มสดใสถูกแต่งเติมบนใบหน้าหวานนั่น ทำให้คนตรงหน้าอดที่จะยิ้มตามไม่ได้

 

ที่เธอดีใจไม่ใช่ว่าเพราะได้สร้อย แต่เป็นเพราะเขารู้ว่าเธอชอบอะไรต่างหาก และก็อาจจะเป็นเพราะคนให้ด้วย

 

 

“นายยังหวังอยู่อีกหรอ” แก้วพูดขึ้น เมื่อเห็นโทโมะที่กำลังมองซ้ายมองขวาหาฟางอยู่

 

“หืม” สิ้นเสียงแก้ว โทโมะก็หันกลับมา

 

“โมะยังหวังว่าฟางจะกลับมาคบกับนายหรอ” แก้วพูดต่อ

 

“เอ่อ ชั้นรู้ว่าคนอย่างฟางคงไม่มีวันกลับมาหาชั้นที่ทิ้งไปอย่างไม่มีสาเหตุหรอก” โทโมะตอบอย่างสิ้นหวัง

 

“รู้แล้วยังจะ” แก้วกำลังจะพูด โทโมะพูดตัด

 

“ชั้นก็ไม่รู้เพราะอะไรถึงยังมาอยู่ตรงนี้ แต่ชั้นรู้สึกผิดและติดค้างกับฟาง ชั้นอยากให้ฟางให้อภัยชั้น” โทโมะพูดและน้ำตาเริ่มคลอเบ้า

 

“โมะ นาย..” แก้วไม่รู้จะทำอย่างไร ก็เลยเอามือตบไหล่เบาๆเป็นการปลอบ ใจจริงก็อยากจะเช็ดน้ำตาให้แต่นี่คงไม่ใช่ที่ของเธอสินะ

 

“งั้นทำไมนายถึงทิ้งฟางล่ะ อย่างน้อยก็น่าจะให้ฟางรู้เหตุผล” แก้วว่า

 

“เอ่อ คือชั้น” โทโมะตอบตะกุกตะกัก

 

“…”

 

“ชั้นทำผู้หญิงคนนึงท้อง” โทโมะพูด แก้วตกใจพูดไม่ออก

 

“จริงๆแล้วแม่ของชั้นอยากให้ชั้นแต่งงานกับพิมลูกสาวของเพื่อนท่านแต่ชั้นไม่อยากก็เลยหนีไปเรียนต่อที่อเมริกา จนได้เจอฟางและก็คบกัน ชั้นรักฟางมากนะตอนนั้นแต่ก็ตัดสินใจว่าคนจะแต่งงานด้วยต้องเป็นฟางเท่านั้น”

 

“แต่ว่าแม่ก็ยังไม่ยอม ท่านส่งพิมตามมาที่อเมริกาด้วย แล้วคืนนึงชั้นเมามาก เลยเผลอมีอะไรกับพิม เมาจนจำไม่ได้ว่าคืนนั้นป้องกันหรือเปล่า”

 

“และหลังจากนั้นสองเดือน พิมท้อง และบอกว่า ชั้นเป็นพ่อเด็ก แม่ก็เลยจัดงานแต่งงานและจดทะเบียน สมรสก่อนทิ่พิมจะท้องป่อง”

 

“ชั้นทำอะไรไม่ถูก จะปฏิเสธก็ไม่ได้ เพราะชั้นก็เคยนอนกับพิมจริงๆ ก็เลยต้องบอกเลิกฟางชั้นกลัวและละอายใจเกินกว่าจะบอกเหตุผล ที่ชั้นไม่พบฟางเลยเพราะชั้นกลัวจะทนไม่ได้ ชั้นกลัวจะทิ้งฟางไม่ลง”

 

“จนวันนึงที่พิมคลอดลูก ชั้นสงสัยว่าทำไมลูกถึงผิวค่อนข้างดำเพราะทางตระกูลพิมกับชั้นเป็นคนผิวขาว ด้วยความหวังเล็กๆที่อยากจะกลับมาหาฟางอีกครั้ง ชั้นก็เลยแอบตรวจดีเอ็นเอ และผลก็คือ”

 

“เด็กไม่ใช่ลูกของชั้น พิมถูกคนงานก่อสร้างข่มขืน แตเธออายเกินกว่าจะบอกความจริงกับทุกคน แม่ชั้นรู้ก็โกรธมาก เลยให้ชั้นหย่ากับพิมทันที” โทโมะเล่าเรื่องทุกอย่างตั้งแต่ต้นให้แก้วฟัง แก้วอึ้ง และสงสารโทโมะมาก

“นะ นาย น่าเห็นใจจริงๆ นายน่าจะเล่าให้ฟาง ฟางอาจเข้าใจและให้อภัยนายนะ” แก้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้โทโมะที่น้ำตาไหลไม่หยุด

 

“ฟางจะฟังหรอ ชั้นไม่อยากให้ฟางเกลียดชั้นมากไปกว่านี้ หน้าชั้นฟางยังไม่มองเลย” โทโมะพูดท้อแท้

 

โดยที่ไม่รู้เลยว่าฟางและป๊อปปี้ที่เพิ่งเดินออกมาจากบ้านได้ยินทุกคำพูดทุกประโยคของบทสนทนาระหว่างโทโมะและแก้ว

 

 

 

 

“ฮึกก โทโมะ” น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตากลม ฝ่ามือเล็กทั้งสองข้างกำแน่น ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆก็ได้แต่ปลอบ เรียวนิ้วของเขาปาดนำตาบนแก้มสีชมพูออกช้าๆ

 

“ฟาง” โทโมะหันกลับไปเห็นฟางพอดีก็ลุกพรวดแล้วเดินไปหา ส่วนฟางก็รีบทำสีหน้าและปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ

 

“เอ่อ ชั้นให้อภัยนายแล้ว นายกลับไปก่อนเถอะ” พูดจบฟางก็หันหลังกลับแล้งเดินเข้าบ้านไปทันที

 

 

 

-----เรื่องของโมะนี่ยาวจริงๆ 5555-----

 

-----เปนไงกันบ้างง เม้น โหวตไห้หน่อยน้าา-----