ปมรัก

 

 

 

 

 

“เฮโลวว แด๊ด แวร์ อาร์ ยู..” เธอตะโกนหารอบๆบ้านก็ไม่พบใคร เลยเดินไปที่ห้องพักคนใช้

 

“ป้าค่ะ แด๊ดไปไหนหรอค่ะ” เธอถามแม่บ้านคนหนึ่งที่กำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่

 

 

 

“อ๋อ เย็นเมื่อวานป้าเห็นผู้ชาย3-4คนมาที่บ้าน แล้วคุณท่านก็ออกไปกับพวกเขา” หญิงวัยกลางคนว่า แล้วก้มหน้าก้มตา ทำกับข้าวต่อ

 

“เอ๋ ออกไปกับคนอื่นเนี่ยนะวันนี้วันเกิดแท้ๆ” เธอเดินปึงปังกลับขึ้นไปที่ห้องนอน สายตาหวานมองของขวัญที่ตั้งใจจะให้ผู้เป็นพ่อ ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเก็บมันเอาไว้ในลิ้นชักส่วนตัว

 

“โทรไปแฮปปี้เบิร์ดเดย์ก็ยังดีเนอะ” เธอพูดกับตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์สีขาวที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาโทร

 

แม้เธอจะดูวีนๆ ใช้เงินเก่ง และทำตัวเป็นเด็กที่ไม่รู้จักโตสักที แต่เธอก็รักพ่อคนนี้มากๆ แม่ของเธอเสียชีวิตตั้งแต่เธอยังเด็ก จะมีก็แต่พ่อที่คอยรักและดูแลเธอมาตลอด ไม่แพ้เด็กคนอื่นๆเลย

 

ตู้ด ตู้ด

“อะไรเนี่ย ไม่รับโทรศัพท์ด้วย” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆจากปลายสาย ได้ยินเพียงแต่บริการฝากข้อความเสียงไว้

 

“แฮปปี้เบิร์ดเดย์ค่ะแด๊ด ฟางรักแด๊ดที่สุดในโลกเลยนะ ว่างแล้วรีบโทรหาฟางด้วยย มีของจะให้ จุ้บๆ” เธอทิ้งข้อความเสียงเอาไว้ และไม่เอะใจอะไรมากนักเพราะคิดว่า คงกำลังยุ่งหรือมีประชุมสำคัญ

 

เพราะช่วงนี้พ่อของเธอดูจะวุ่นวายกับงานที่บริษัทเอามากๆ แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าเรื่องอะไรเพราะเธอไม่เคยสนใจเรื่องงานที่บริษัทอยู่แล้ว

 

“อืมม ไปทำเล็บดีกว่าเรา” ว่าแล้วเธอก็มุ่งตรงไปที่ร้านทำเล็บร้านประจำ

 

 

 

 

 

“ข่าวด่วน..บริษัทยักษ์ใหญ่อย่าง นีระสิงห์ กรุ๊ป เกิดวิกฤตอย่างหนักเมื่อผุ้ถือหุ้นต่างพากันถอดหุ้นกันจนหมด และผู้บริหารสูงสุดอย่าง คุณทรงพล นีระสิงห์

ก็ไม่มาร่วมการประชุมครั้งสำคัญโดยไม่ทราบสาเหตุ ทำให้บริษัทขนส่งสินค้ารายใหญ่ของประเทศเกิดปัญหาวุ่นวาย เหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อไป ดิฉันจะมารายงานให้ทราบเป็นระยะๆ ขอบคุณค่ะ..”

 

เสียงผู้ประกาศข่าวดังขึ้นในโทรทัศน์ภายในร้านทำเล็บที่หญิงสาวร่างเล็กกำลังใช้บริการอยู่ ที่จริงเธอก็ไม่ใช่คนที่จะสนใจข่าวสารอะไรเท่าไร่

 

แต่มันก็สะดุดตรง ชื่อของพ่อเธอ ทรงพล นีระสิงห์ ทำเอามือที่วางบนหมอนรองแขน กระตุกจนสีทาเล็บเปื้อนผิวข้างเล็บๆ

 

“เห้ยแกดูดิ พ่อหายไปทั้งคน ลูกยังมีจิตใจมาทำเล็บเนอะ” เสียงซุบซิบของพนักงานในร้านดังขึ้น คนในร้านนี้ส่วนใหญ่ก็จะรู้จักเธอดี

 

หญิงสาวที่ได้รับข่าวจากโทรทัศน์ก็ตกใจและทำอะไรไม่ถูก นี่เกิดอะไรขึ้นนะ เธอรีบลุกจากร้านแล้วเดินออกไปทั้งๆที่เล็บยังทาได้เพียงแค่มือเดียวเท่านั้น

 

“ต้องไปบริษัท ใช่ๆบริษัท” เธอพูดกับตัวเองในขณะขับรถ มุ่งตรงไปที่ นีระสิงห์ กรุ๊ป

 

 

 

 

 

 

 

ร่างเล็กมองไปที่ตึกสูงระฟ้า เกือบครึ่งปีได้แล้วมั้งที่เธอไม่ได้เข้ามาที่นี่ ล่าสุดที่เข้ามาก็เพราะเอาขนมมาฝากคุณพ่อ แล้วก็ไม่ได้มาอีกเลย ตึกมันสูงขึ้นหรือเปล่าเนี่ย

 

“มาพบใครครับ” ยามที่เฝ้าหน้าประตู ยืนขวางทางเข้าไว้

 

“ชั้นมาพบแด๊ดดี้ หลีกไปนะ” เธอว่าแล้วพยายามที่จะเดินต่อแต่ก็ไม่สำเร็จเพราะถูกยามขวางทาง

 

“เข้าไม่ได้นะครับ” ยามเอ่ยตามหน้าที่

 

“ทำไมจะไม่ได้ พ่อชั้นเป็นเจ้าของตึกนี้ เป็นคนจ่ายเงินเดือนแกนะ” เธอพูดอย่างหงุดหงิด เพราะถูกยามผลักออกห่างจากประตู

 

“เข้าไม่ได้จริงๆครับ” ยามยังคงยืนยันคำเดิม แปลกจังตอนที่เธอมาครั้งก่อนก็ไม่มีคนมาตรวจหน้าประตูแบบนี้นิ

“โอ้ะ โอเค นี่แหน่ะ”

งับ!

 

“โอ้ยยย" เธอกัดแขนยามสุดแรง แล้วรีบวิ่งเข้าไปข้างใน ตรงไปที่ลิฟท์นิ้วเรียวที่เล็บยังคงเปื้อนรอยสีทาเล็บเมื่อตอนบ่ายกดลงที่ชั้นบนสุดของตึก ห้องของท่านประธานนั่นเอง

 

รู้ฤทธิ์ฟางน้อยไปซะแล้วเฮอะ

 

 

ก๊อก ก๊อก

 

“ไม่มีคนอยู่จริงๆด้วย เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ” เธอมองไปรอบๆห้องทำงานขนาดใหญ่ไม่พบใคร บนโต้ะกลับมีเอกสารกองเกลื่อน

 

เธอจึงตัดสินใจนำกองเอกสารทั้งหมดใส่กระเป๋า แล้วเอากลับไปอ่านดูต่อที่บ้าน

 

“อ้ะ นั่นคุณค่ะ” ขณะที่เธอกำลังจะกดลิฟท์ลงก็หันไปเห็นพนักงานคนหนึ่งเดินมา

 

“ครับ?”

 

“ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับท่านประธานแล้วก็บริษัทนี้หรอค่ะ” เธอถามอย่างสุภาพ

 

“ผมมาทำงานไม่นานก็ไม่ทราบเรื่องมากนักหรอกครับ แต่รู้ว่าเย็นเมื่อวานนี้มีประชุมเกี่ยวกับผู้ถือหุ้นครั้งสำคัญ แต่ท่านประธานกลับไม่มาร่วม จนผู้ถือหุ้นก็ถอดหุ้นกันหมด” เขาอธิบายให้เธอฟัง

 

“อ๋อ ขอบคุณมากค่ะ” เธอคิดตามคำที่พนักงานคนนั้นพูด เย็นเมื่อวาน ก็เวลาเดียวกับที่ป้าแม่บ้านบอกว่า มีคนมาพาคุณพ่อออกไปเลยนี่




“โอ้ยเยอะขนาดนี้ใครจะไปดูหมดเนี่ย” หญิงสาวที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องนอนของคุณพ่อถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อมองไปที่เอกสารกองโตที่แบกกลับมาจากบริษัท

 

 

“เห้ยย ยัยแก้วว เพื่อนเลิฟเพื่อนรู้ใจ โทรมาได้จังหวะมากเลยแก มาที่บ้านชั้นหน่อยได้มั้ยอะ มีปัญหาด่วนว่ะ” เสียงเรียกเข้าดังขึ้น เธอพูดด้วยความดีใจ เมื่อเพื่อนสาวโทรเข้ามาพอดี

 

“เออๆ ชั้นก็โทรมาหาแกเพราะเรื่องนั้นนั่นละ อีก15นาทีก็จะถึงละ” ปลายสายตอบทำให้หญิงสาวตัวเล็กยิ้มทันที เห้ออย่างน้อยก็มีเพื่อนช่วยละเรา




“โห หมดนี่เลยอ๋อแก” แก้วที่เพิ่งมาถึงก็อุทานเสียงดัง หลังจากฟังเรื่องทั้งหมดจากฟาง

 

“ก็นั่นละถ้าชั้นอ่านคนเดียวมีหวังตายแน่ๆ” พูดจบทั้งสองสาวก็แยกย้ายกันอ่านเอกสารทั้งหมด เผื่อจะได้รู้เรื่องอะไรขึ้นมาบ้าง

“ฟางชั้นว่าเท่าที่อ่านมานี่ ส่วนใหญ่บริษัทแกจะขาดทุนนะ” แก้วพูด

 

“ชั้นก็ว่างั้นอะ แต่ตัวเลขมันแปลกๆปะ” ฟางชี้ไปที่ตัวเลขบัญชีทั้งหมด เพราะรวมๆดูแล้วรายรับที่ได้มีเยอะมากและสม่ำเสมอตลอด แต่ทำไมพอมาดูยอดรวมถึงลดลงมากขนาดนี้

 

“เห้ย ฟางๆดูนี่” แก้วหยิบเอกสารฉบับนึงขึ้นมา

 

 

“ห้ะ เอกสารลงนามผู้ถือหุ้น จะถอดหุ้นแด๊ด ?” เธออ่านรายละเอียดทั้งหมดด้วยความตกใจ

 

“ก็คือถ้าพ่อแกไม่ยอมขายหุ้น ผู้ถือหุ้นทั้งหมดก็จะรวมตัวกันถอดหุ้นแทน ถ้าเป็นงั้นบริษัทก็จะล่ม แต่นี่พ่อแกก็ลงชื่อไปแล้วนี่ แต่ดูเหมือนเอกสารนี้จะไปไม่ถึงห้องประชุมนะ” แก้วว่า ส่วนฟางก็พยักหน้าเห็นด้วย

 

 

“ไอ้พวกชั่ว จะถอดหุ้นพ่อชั้น งี้ก็ปลดกันเลยดีกว่ามะ คุณพ่อคงห่วงบริษัททีคุณปู่สร้างมากับมือต้องมาล่มรุ่นท่าน ฮืออ แล้วนี่แด๊ดดี้หายไปไหนน ป่านนี้ก็ยังไม่กลับ” น้ำใสๆไหลลงมาจากดวงตากลมโต เพื่อนสาวที่อยู่ข้างๆกอดปลอมอย่างเห็นใจ

 

“เอาน่ะฟาง เรามาช่วยกันสืบเรื่องทั้งหมดต่อเถอะ สู้ๆนะเว้ย” แก้วพูดปลอบใจ

 

 

 

 

 

ติ้ง หน่อง

 

เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น หญิงสาวสองคนที่นั่งภายในบ้านเดินออกไปดู

 

“หรือว่าจะเป็นแด๊ด” ฟางดีใจรีบวิ่งไปดู ก็ชะงักเมื่อผุ้มาเยือนไม่ใช่พ่อเธอ กลับเป็นเจ้าหน้าที่ 5-6คนเข้ามาในบ้าน

 

“พวกคุณมาทำไม” เธอถาม

 

“ทำตามหน้าที่ครับ” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งตอบไม่ทันจบก็แยกย้ายกันแปะป้ายแดงบนเฟอร์นิเจอร์และของใช้เกือบทุกชนิดในบ้านของเธอ แก้วและฟางยืนเหวอ

 

“นี่หยุดนะ พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องของของชั้น ออกไปเดี๋ยวนี้” เธอตะคอกเสียงดัง หากแต่ไม่มีใครสนใจเลย จนกระทั่งชายหนุ่มอี่กคนพูดขึ้นมา

 

“คุณพ่อคุณถูกศาลสั่งเป็นบุคคลล้มละลาย บ้านหลังนี่ก็ควรจะต้องถูกยึด หลีกทางด้วย” สิ้นเสียงนั้น หญิงสาวร่างเล็กที่ยืนอยู่ถึงกับเข่าอ่อน บุคคลล้มละลายงั้นหรอ เป็นไปอย่างไรกัน

 

“ไม่จริงงง !! แก้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น ฮือออ ฮึกกก แด๊ดด” เธอร้องไห้ยกใหญ่ เพื่อนสาวอย่างแก้วก็ได้แต่ปลอบ

 

ทั้งสองได้แต่นั่งมองเจ้าหน้าทีเดินไปเดินมาภายในบ้านอย่างทำอะไรไม่ได้

 

“กรุณาย้ายออกภายใน3วันด้วยนะครับ” พูดจบพวกเขาก็เดินออกไป

 

“ชั้นจะทำยังไงดี...” เสียงเล็กพูดสะอึ้นๆออกมาอย่างสิ้นหวัง เธอตัวคนเดียว..

 

“แล้วชั้นจะนอนไปที่ไหน ชั้นมีบ้านอยู่ที่เดียว” เธอพูดต่อก่อนจะหลับตาลงอย่างท้อแท้

 

“นี่แกอย่าลืมว่าแกมีชั้นอยู่ทั้งคนนะฟาง มาอยู่กับแก้วก่อนก็ได้นะ” แก้วพูด

 

“ได้หรอแก้ว ชั้นไม่อยากรบกวนครอบครัวแกอะ” ฟางตอบ

 

“ได้สิ เราก็มีกันอยู่สองคนเนี่ย แกไม่พึ่งชั้น ละแกจะไปพึ่งใครห้ะยัยบ๊อง” แก้วว่าแล้วลูบผมฟางด้วยความสงสาร

 

 

“ฮึกๆ ขอบคุณนะแก้ว” หญิงสาวเช็ดน้ำตาออกแล้ว ลุกไปเก็บเสื้อผ้าและของใช้ต่างๆ รวมไปถึงกล่องของขวัญที่เธอตั้งใจจะให้พ่อในวันเกิดด้วย

 

“ฟางจะต้องให้นี่กับมือแด๊ดให้ได้ รอก่อนนะ” เธอคิดแล้วหยิบมันขึ้นมาใส่กระเป๋า

 

 

 

 

“ปะ ไปบ้านแก้วกันเถอะ” แก้วขับรถพาฟางมาที่บ้านตัวเอง คฤหาสน์ จิระคุณ

 

“โหห แกซุ่มเงียบนะ ชั้นไม่เคยรู้เลยว่าบ้านแกจะอลังแบบนี้” ฟางพูดเมื่อเห็นบ้านแก้วที่เด่นตง่านอยู่ตรงหน้า

 

“ฮ่าๆ บ้านชั้นก็ไม่มีอะไรหรอก อยู๋กันไม่กี่คน มีชั้นกับพี่ ป๊า ม๊าแล้วก็ อา กับคนใช้อีก2-3คน หมาอีก1ตัว” แก้วว่าแล้วขำ

 

“เออใช่ช่วงนี้ป๊าม๊าชั้นไม่อยู่นะ ท่านไปเที่ยวรอบโลกอะ อีกหลายเดือนกว่าจะกลับ ส่วนอาก็ไปดูงานที่สวิตอีก2อาทิตย์ถึงกลับ” แก้วอธิบายอีกครั้ง

 

“งั้นตอนนี้บ้านแกก็มี แกกับพี่ แล้วก็แม่บ้านกับหมา1ตัว” ฟางถาม

 

“ใช่ๆ”

 

 

“เห้ยแก เดี๋ยวชั้นมานะชั้นไปเอาของที่ห้างแถวนี้ก่อน แกมาเหนื่อยๆก็ไปพักก่อนก็ได้ ชั้นบอกแม่บ้านไว้แล้วเดี๋ยวเขาก็พาแกไปที่ห้องเอง” พูดจบแก้วก็รีบขับรถออกไป

 

ฟางยืนงงก่อนจะหันเดินไปสำรวจรอบๆบ้าน จนต้องไปสะดุดกับห้องห้องหนึ่ง เป็นห้องออกกำลังกาย

 

ภายในนั้นมีชายรูปร่างดีคนหนึ่งกำลังยกเวทอยู่ เธอจ้องมองเข้าไปทางด้านหลัง

 

 

“นี่คุณ!”

"เห้ย นั่นมัน..."

-----อัพแล้วว ขอโทษจริงๆนะที่มาอัพช้า ช่วงนี้งานยุ่งมากกๆ----

-----เป็นไงกันบ้าง เม้น โหวตเยอะๆน้าาา จุ้บ----