ปมรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

          เสียงรถตู้คันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์ นีระสิงห์ หญิงสาวร่างเล็กที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ภายในบ้าน เมื่อได้ยินเสียงก็รู้ดีว่าใครมา จึงรีบลุกเดินตรงไปที่หน้าบ้านทันที

 

 

          “แด๊ดค่ะ! ทำไมเครดิตการ์ดฟางรูดไม่ผ่าน” เสียงแหลมเล็กพูดออกมาอย่างหัวเสีย ผู้เป็นพ่อยังไม่ทันได้ทักทายก็ถูกลูกสาวตัวดีเอ่ยตัดหน้าเสียก่อน

 

 

          “เอ่อ..เดี๋ยวพ่อจัดการให้ ลูกเอาเงินนี่ไปใช้ก่อนละกัน” ชายสูงวัยพูดเสียงเรียบก่อนจะควักแบงค์สีเงินหลายสิบใบ ยื่นให้ลูกสาวสุดที่รัก

 

 

          หากแต่เธอไม่เคยสังเกตเห็นว่า ในแววตาของผู้เป็นพ่อนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนล้าแค่ไหน

 

 

          “เงินแค่นี้ซื้อรองเท้าฟาง ได้ข้างเดียวเองมั้งค่ะแด๊ด” เธอพูดด้วยความขัดใจเล็กน้อย

 

 

          “เที่ยวเพลาๆบ้างสิ เมื่อไร่ลูกจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่สักที 22แล้วนะ” ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยความเอือมระอา

 

 

          เพราะยัยตัวแสบตรงหน้าเรียนจบมาปีกว่าแล้ว ไม่คิดจะทำงานเสียที ตั้งแต่กลับมาจากอเมริกาก็เอาแต่เที่ยวเล่นใช้เงินไปวันๆ

 

 

          “โหแด๊ดค่ะ จะให้ฟางทำงานทำไม ในเมื่อบ้านเราก็มีกินมีใช้ทั้งชาติก็ยังไม่หมด” พูดจบหญิงสาวก็เดินออกจากไปบ้านไปที่รถสปอตคู่ใจ และขับรถออกไปหาแก้ว เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเรียนที่อเมริกา

 

 

 

 

 

 

 

             ปัง! ตุบ!

 

 

          “กรี้ดดดด” หญิงสาวที่กำลังขับรถ เบรครถอย่างกะทันหันและร้องเสียงดังเมื่อตัวเองเหม่อลอยจนขับรถเฉี่ยวชายคนหนึ่ง เขาล้มลงไปนอนกับพื้น เธอตกใจรีบวิ่งลงจากรถไปดูอาการ

 

 

          “นี่คุณๆ เป็นอะไรหรือเปล่า ชั้นขอโทษนะ” เธอกล่าวคำขอโทษ แล้วสำรวจดูว่าเขาเป็นอะไรไหม

 

 

          “โอ้ยเจ็บ คุณขับรถประสาอะไรเนี่ย เห็นๆอยู่ว่ามีคนยังจะชนอีก” เขาพูดไปร้องไป

 

 

          “ก็ขอโทษแล้วไง ! อีกอย่างคุณก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่ ถลอกนิดเดียวเอง” เธอพูดเสียงดัง เพราะเขาไม่มีรอยแผลใหญ่ๆเลย เลือดก็ไม่ออก

 

 

          “หึ ชนแล้วยังจะขึ้นเสียงอีก” เขาหันไปมองค้อน

 

 

          “ต้องการอะไรอีกห้ะ หรือว่าต้องการเงิน” พูดจบเธอก็ควักแบงค์พันออกมาสองสามใบที่เมื่อตอนเช้า พ่อของเธอให้ไว้ ยื่นให้ชายตรงหน้า แล้วเดินเชิดขึ้นรถ แล้วรีบขับออกไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          “แก้ว! ถึงไหนแล้ว ชั้นรอนานละนะ” หญิงสาวที่นั่งรอที่ coffee shop ร้านประจำ ยกโทรศัพท์ขึ้นโทร หลังจากนาฬิกาข้อมือ ถูกยกขึ้นมาดูเวลาหลายรอบ

 

 

          “ใจเย็นๆสิค่ะคุณนายย จะถึงละค่า แค่นี้นะๆๆ” เสียงห้าวตอบกลับอย่างรวดเร็ว แล้วก็รีบตัดสายอย่างรวดเร็วเช่นกัน

 

 

          “เลท 37นาที 21วินาที” หญิงร่างเล็กที่นั่งรออยู่ ชี้นิ้วไปที่นาฬิกาข้อมือ ก้มมองมันแล้วพูดขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนสาวนั่งลงที่นั่งตรงข้ามอย่างหอบๆ

 

 

          “ขอโทษๆ ก็พี่ชั้นน่ะสิ จู่ๆก็ให้ชั้นไปรับ แฮ่กๆ” แก้วพูด

 

 

          “มีพี่ด้วยหรอแก้ว ชั้นคบกับเธอมา 4ปี ยังไม่เคยได้ยินเธอพูดถึงพี่เธอเลย” ฟางรู้จักกับแก้วที่อเมริกา ยังไม่เคยพบกับครอบครัวของแก้ว และแก้วก็ไม่เคยพูดถึงพี่คนนี้ให้ฟัง

 

          

          “อ๋อ มีสิ แต่พี่ชั้นเค้าไม่ค่อยชอบสุงสิงกับใครน่ะ” แก้วว่าพลางกินเค้กที่เพิ่งถูกยกมาเสิร์ฟอย่างเอร็ดอร่อย

 

 

          “นี่ๆสนใจชั้นบ้างสิ กินอย่างเดียวเลย” เธอพูดขึ้นมาหลังจากเห็นเพื่อนที่นั่งตรงข้าม ก้มหน้ากินไม่หยุด

 

 

          “ชั้นยังไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เช้านะเห้ย” แก้วเถียงกลับ

 

          

          “อ้าวก็ไม่บอก งั้นไปหาไรทานกัน” เธอว่า ก่อนจะจ่ายเงินค่าน้ำและเค้กทั้งหมด แล้วขับรถไปที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

 

 

 

 

 

 

 

 

          “โอ้ย! ทำไมวันนี้โดนชนบ่อยจังเนี่ยยย” เธออุทานเสียงดัง หากแต่คราวนี้ไม่ใช่รถชน เธอเดินไปชนกับชายคุ้นตาคนหนึ่ง

 

 

          “อ้าว โทโมะ เป็นไงบ้าง” แก้วที่เดินมากับฟางเห็นโทโมะ เพื่อนกลุ่มเดียวกันสมัยเรียนก็ทักขึ้น

 

 

          “ชั้นก็สบายดี” โทโมะตอบนิ่งๆแล้วหันไปจ้องฟาง แก้วหน้าเจื่อน

 

 

          “โทโมะ!” เธอชะงัก โทโมะ คือ แฟนเก่าที่บอกเลิกเธ โดยไม่ยอมบอกเหตุผล ตอนอยู่ที่อเมริกา เธอตามง้ออยู่หลายเดือนก็ไม่สนใจ พอเรียนจบกลับมาเมืองไทยก็หายไปเลยเป็นปี

 

          

          “สวัสดีฟาง ไม่เจอกันนานสบายดีไหม” โทโมะถาม สายตานิ่งนั้นยังไม่ละออกจากคนตัวเล็กตรงหน้า

 

 

          “เหอะ ก็อย่างที่เห็น ไปเหอะแก้ว หิวข้าว” เธอตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะจูงมือแก้วแล้วเดินออกไป โทโมะเดินตาม

 

 

          “เดี๋ยวสิ ชั้นก็หิว ทานด้วยได้ไหม” โทโมะพูดแล้วเดินไปขวางข้างหน้า

 

 

          “มะ..”

 

 

          “อ๋อมาทานด้วยกันสิๆ” ฟางยังไม่ทันตอบปฏิเสธ แก้วก็พูดขึ้นมาก่อน

 

 

          “แต่..แก้ว..”

 

 

          “เอาน่าฟาง เพื่อนกันทั้งนั้น ไปเร็วๆชั้นหิว” แก้วไม่สนใจ รีบลากทั้งสองเดินเข้าร้านอาหาร

 

 

          “กินไม่ลง!” หญิงสาวร่างบางเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย แสดงถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดที่มีบุคคลที่สามมาร่วมโต้ะอาหารด้วย

 

 

          “ฟาง โกรธโมะอยู่หรอ โมะขอโทษ” โทโมะเอ่ยอย่างรู้สึกผิด

 

 

          “หึ เสียใจด้วย พอดีว่า ชั้น ไม่ ให้ อภัย!” เธอตอบกลับอย่างเย็นชา และตั้งใจเน้นไปที่คำว่า ไม่ให้อภัย โทโมะหน้าเสีย ก้มหน้าทานอาหารต่อไม่พูดอะไร บรรยากาศบนโต้ะเงียบสนิท

 

 

          คนที่ทำให้ชั้นเสียใจหลายเดือน ละอยู่ก็มาหายไปไม่มีส่งข่าวแบบนี้ จู่ๆโผล่มามีหน้าจะมาขอโทษหรอ !! ไม่มีทาง เธอคิดในใจ

 

 

          “อร่อยจังเนอะ อิ๊มอิ่ม มื้อนี้จริญญาเลี้ยงเองค่ะ” แก้วเมื่อเห็นท่าไม่ดี ก็รีบพูดขึ้นมา

 

 

          “แก้วชั้นกลับก่อนนะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้วันเกิดแด๊ดด้วย บ้ายบาย” เธอโบกมือลาแก้ว พรุ่งนี้เป็นวันเกิดพ่อของเธอ ที่มาห้างวันนี้ก็ตั้งใจจะมาซื้อของขวัญวันเกิดให้ นี่แหละ

 

 

 

 

 

 

          รถคันหรูจอดลงหน้าบ้าน ในบ้านเงียบสนิท ไฟก็ไม่เปิด เธอตะโกนเรียกแต่ก็ไม่มีใครตอบ

 

 

          “หายไปไหนหมดเนี่ย” เธอมองซ้ายมองขวาไม่เจอใคร

 

 

          “หาวว ง่วงจังสงสัยนอนกันหมดละมั้ง ดึกขนาดนี้” เธอไม่ใส่ใจอะไร เพราะคิดว่าดึกแล้ว จากนั้นก็เดินขึ้นห้องนอน แล้วล้มตัวนอนอย่างอ่อนแรง

 

 

          “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ค่ะแด๊ดดด..” เมื่อตื่นขึ้นเธอก็รีบลุกจากเตียง แล้วตรงไปที่ห้องนอนของผู้เป็นพ่อ เปิดประตูแล้วพูดขึ้น ในมือเล็กก็ถือกล่องของขวัญที่เมื่อวานไปเลือกซื้อกับแก้ว

 

 

          “เอ๋ แด๊ด..แด๊ดอยู่ไหนน แด๊ดค่ะ” เธอชะงัก และเริ่มตะโกนเสียงดัง เมื่อในห้องนอนไม่มีใครอยู่เลย

 

 

 

 

 

 

 

 

--------เรื่องใหม่น้าา คนละแนวกะเรื่องเก่าเลยแหะ เรื่องนี้ฟางดูวีนๆ แต่จริงๆฟางเป็นคนดีนะค่ะแหะ------

 

-------ติดตามกันด้วยน้าา เม้นๆ โหวต เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์นะคะ-------