You are mind..มาเป็นของหนูซะดีๆ คิๆๆ!! [3ตอนจบ]
เขียนโดย 
ออมอนี่cake
วันที่ 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 20.32 น.
แก้ไขเมื่อ 23 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 12.36 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5) แรก [แลก] <3 กัน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~
เรื่องสั้น : You are mind!! ... มาเป็นของหนูซะดีๆ คิคิคิ!! [Special]
ผู้เขียน : ออมอนี่_cake
Rate : PG-15 [เรทรั่ว]
อย่าได้หาสาระจากเรื่องนี้ ..... เพราะมันไม่มี อารมณ์พาไปล้วนๆ มีแต่บทสนทนา ไร้การบรรยาย ไร้สาระสุดๆ!=[]=
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“แก้วเสร็จหรือยังลูก พี่เค้ามารอนานแล้วนะ”
“เสร็จแล้วค่ะแม่ๆ”
“,,^______^,, พี่ช่วยถือนะครับ”
“อ่อ เอ่อ ค่ะ .. แม่คะแก้วไปแล้วนะคะจะกลับตอนเย็นๆค่ะ”
“ไม่เห็นต้องมารับเลย บ้านก็อยู่แค่นี้เอง แก้วเดินเป็นอยู่นะ ไม่หลงหรอกมั้ง”
“อ้าว ใครจะไปรู้ล่ะ เกิดระหว่างทางที่เดินเลี้ยวเข้าบ้านพี่ จะมีมือดีมาหยิบใส่ตะกร้าหน้ารถไป พี่ก็ขาดใจตายสิครับ T____T”
“เว่อร์”
“นี่ๆ ไม่กลับเย็นๆไม่ได้เหรอครับ วันนี้พ่อกับแม่พี่ไม่อยู่ ค้างเป็นแฟนหน่อยสิ เค้ากลัว ;____;”
“ฮึ อะไรนะคะ....ค้างเป็นแฟน?”
“ก็ค้างกับพี่ไงครับ นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แก้วนอนห้องพี่ แล้วเดี๋ยวพี่ไปนอนห้องพ่อกะแม่เอง นะๆๆๆๆๆๆ”
“เดี๋ยวก่อนนะ แก้วก็พอจะเข้าใจว่าอยากให้ค้างด้วยเพราะกลัวผี แต่ไอ้ที่ว่าค้างเป็นแฟนนี่ ?”
“อ้าว ก็แก้วไม่ใช่เพื่อนนิ่ครับ จะให้บอกว่าค้างเป็นเพื่อนได้ไง ต้องค้างเป็นแฟนสิถึงจะถูก >____< ”
“=______________= นี่อย่าไปบอกใครเค้าล่ะว่ากำลังจะขึ้นปี2แล้ว เค้าจะคิดว่าอยู่ ม.2เอา... แก้วค้างไม่ได้พี่ก็รู้นี่นา เคยขอแม่แก้วได้สักครั้งป้ะ?”
“ไม่เคยครับ แฮ่”
“รู้ก็ดี ....นั่งดิ่ จะติวข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัยให้แก้วไม่ใช่เหรอ?”
“วันนี้พี่จะติวให้ที่ห้อง ^________^,, หนังสือพี่อยู่ข้างบน มันเยอะและหนักมากพี่แบกลงมาไม่ไหวอ่ะ แก้วขึ้นไปติวข้างบนกับพี่นะครับ”
“พี่โทโมะ อย่ามามุขนะ”
“เปล๊าาาาาาาาา มาๆๆๆ เดินไหวป่ะ ให้พี่อุ้มไหม....อึ๊บบบบ”
“ว้ายยย พี่ปล่อยแก้วนะ แก้วกลัวความสูง อ๊ายยยยยย ไม่นะ พี่อย่าปล่อยแก้วนะ !!!!!!!!!!!!!!!! T______T”
//หนึ่งปีที่แล้ว//
“นี่เดี๋ยว! ..... เออออออออ พรุ่งนี้เอาข้าวห่อสาหร่ายนะ แต่ไม่ต้องเยอะอ่ะ ไม่อยากแบ่งพวกมัน....หวง...”
“อ่อ แล้วก็รอด้วยอ่ะ ขี้เกียจเดิน...”
“เข้าบ้านได้ละไป วันหลังจะกลับดึกก็บอก จะไปส่ง ...ห่วง รู้ป่ะล่ะน้องมิกกี้เม้า....”
“ฮึก ฮืออออออออออออออออออออออออออออ พี่โทโมะเค้าจับได้แล้ว ว่าแก้วเป็นยัยโนเนมโรคจิตนันอ่ะ ทำไงดีๆๆๆๆๆ T_____T แล้วพรุ่งนี้แก้วจะทำยังไง จะมองหน้ากันยังไง ฮือออออออออออออออ”
“ไม่เห็นต้องทำไงเลย แค่ตื่นตี5ขึ้นมาทำข้าวห่อสาหร่ายสำหรับ 1 คน อาหารเสริมอีกเล็กน้อย ยืนน่ารักๆรออยู่หน้าบ้าน แล้วให้พี่ข้างบ้านปั่นจักรยานมาส่งก็แค่นั้น เนอะยัยเฟย์ // เออออออออออออ ถูกค่ะ 55555 อ๊ายยยยย ในที่สุดซีรี่เรื่องรักของเด็กหญิงบ้านนากับหนุ่มเมืองกรุงก็สมหวังจนได้ อ๊ายยยยย ฟินอ่ะแก >__< ”
“จะบ้าเรอะ -////- ใครจะไปทำบ้าอย่างนั้น พี่โทโมะเค้ารู้ความจริงแล้วนะ!!!”
“ก็ เออน่ะสิ รู้แล้วก็ดีไม่ใช่หรือไง ที่พี่เค้าพูดแกไม่เข้าใจจริงๆเหรอ ว่าพี่เค้าหมายถึงอะไร ตอนนี้เค้าอาจจะยังไม่ได้รักแก เพราะเค้าไม่รู้จักแก แต่ถ้าถามฉันหรือถามพี่ป๊อบฉันบอกได้เลยนะ ว่าพี่โทโมะรักน้องโนเนมคนนั้น รักเด็กที่ทำอาหารมาส่ง หาของขวัญน่ารักมาให้ พี่โทโมะคงขาดใจถ้าไม่ได้เห็นปิ่นโตโบราณแกอีก หมีมันบอกฉันเมื่อเย็นนี้ พี่เค้าพูดแบบนั้นจริงๆ // เออ แฮปปี้แล้วช่างมันเหอะน่า เรื่องรักไม่รัก อย่างน้อยตอนนี้พี่เค้าเห็นแกอยู่ในสายตาแล้ว และฉันก็คิดว่าพี่เค้าชอบแกมากเหมือนกัน ดูสิมีอย่างที่ไหนพึ่งเลิกกะแฟนกลับไม่เสียใจสักแอะ แถมยังมาหยอดแกได้หน้าตาเฉยอ่ะ”
“พี่เค้าอาจจะไม่ได้รู้สึกอะไรแบบนั้นก็ได้ คงแค่อยากหาเพื่อนเล่นแก้เหงา สนุกๆ ก็ฉันมันแกล้งสนุก พี่เขาคงชอบ พี่โทโมะไม่ได้ชอบแก้วใจหรอก”
“ถามหน่อย วันนั้นแกเจอพี่โทโมะที่หน้าบ้านยัยเฟย์ใช่ไหม?”
“อ่ะ อือ”
“แล้วทำไมแกไม่ห้ามพี่โทโมะล่ะ”
“ฉะ ฉัน....”
“เพราะลึกๆแล้ว แกก็อยากให้พี่โทโมะมาเห็น ให้พี่เค้าเลิกกะแฟนเค้าใช่ไหม ... ยัยแก้วแกมันก็แค่ผู้หญิงที่มั่นคงในความรักคนหนึ่ง ที่ยังมีความรู้สึกอยากเป็นเจ้าของ แล้วตอนนี้พี่โทโมะเค้ากำลังยื่นเชือกคล้องคอมาให้ แกจะเลือกอะไรระหว่าง หยิบเชือกขึ้นมาถือเอาไว้ หรือโยนเชือกที่ผูกคอพี่โทโมะทิ้งไป.... // เออ ถามหน่อย แกจะปล่อยพี่เค้าไปงั้นสิ?”
“ไม่สิ .....พี่โทโมะต้องเป็นของฉัน.... พี่โทโมะของแก้วใจ”
“ดีมาก อย่าคิดมาก ไปนอนซะ พรุ่งนี้ยิ้มหวานๆให้ว่าที่แฟนของแกด้วยล่ะ // กรี๊ดดดดดดดดดดดด ยายฟางอ่ะ >__< ฉันฟินอ่ะแกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
“แฟน...พี่โทโมะแฟนของแก้วใจ >//////////////////< ”
“อาบน้ำอาบท่าให้สบายใจดีกว่า อย่างที่ยัย2ฟ บอก วันนี้ควรเป็นวันที่เรามีความสุขสิ >____< ลา ลั้ล ลา”
“แกร่ก.....ก๊อก อ๊ะ ซี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“เสียงอะไรน่ะ??? นั่นใคร??? ถ้าไม่ตอบจะเอาไม้เบสบอลฟาดให้หัวแบะเลยคอยดู…. ย่าส์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“แก้วครับ พี่เองๆๆๆๆ \o/ “
“พะ พี่......โทโมะ”
“แหะๆ เอาไม้ลงก่อนนะ พี่ขอเข้าไปนิดนึงนะครับ ซี้ดดดดดดดดด”
“ที่หัวไปโดนอะไรมาคะ ??? ให้แก้วดูหน่อย ทำไมเลือกออกเยอะจัง T^T เจ็บไหมคะ เดี๋ยวแก้วทำแผลให้นะ รอแป๊บนึง”
“เดี๋ยวสิ พี่มีเรื่องจะพูดด้วย”
“เอ่อ ดะ เดี๋ยวแก้วมาค่ะ”
....พี่โทโมะแทนตัวเองกับเราว่าพี่.....>/////< ไม่จริงใช่ไหมเนี่ย???
“........”
“เรียบร้อยแล้ว ลายมิกกี้เม้าเหมือนเดิมนะคะ ของแก้วมีแต่แบบนี้แหล่ะ”
“ขอบคุณนะครับ พอดีตอนปีนข้ามหน้าต่างมา หัวพี่มันโดนเข้ากะหลอดไฟหน้าห้องแก้วอ่ะ”
“ห้ะ ? อะไรนะ ..... ใช่สิ พี่โทโมะปีนข้ามหน้าต่างห้องแก้ว!!!!!!!????”
“คือ พี่มีเรื่องจะคุยกับแก้วนิดนึง พี่รู้สึกว่าเมื่อตอนเย็นพี่ยังพูดไม่เคลียเท่าไหร่”
“.........”
“พี่ขอบคุณมากนะ สำหรับ 5 ปี กับของขวัญ ถ้าวันนึงพี่มีโอกาสได้พาแก้วไปเที่ยวที่ห้อง แก้วจะรู้ว่ามันยังอยู่บนเตียงพี่ครบทุกชิ้นเลย....ยกเว้นช็อกโกแลตนะครับ พี่กินหมดแล้วล่ะ ฮะๆๆ”
“....>//////<.....”
“ขอบคุณสำหรับ 3 ปี สำหรับอาหาร ได้ยินไอ่ป๊อบบอกว่า ฝึกฝีมือมา 2 ปี ถึงกล้าเอาปิ่นโตมาวาง จริงๆพี่เสียดายนะ ที่ไม่ได้ชิมตั้งแต่แก้วเริ่มหัดทำอ่ะ”
“...ฮึก....”
“แก้วทำอะไรเพื่อพี่มาเยอะเลย ตั้ง 5 ปี แต่พี่กลับไม่รู้อะไรเลย .... หลงรักผู้หญิงไร้ตัวตนมา 5 ปี ที่พี่คบพี่นิก เพราะหวังว่าวันนึง ผู้หญิงโนเนมคนนั้นจะอิจฉาแล้วลุกขึ้นมาเปิดตัว แต่ก็ไม่มี ....พี่คิดผิด แต่ยังไงซะ สุดท้ายพี่ก็ได้รู้ความจริงแล้ว ^___^,, ”
“...ฮึก...พะ..พี่...”
“พี่หลงรักเธอนะ ยัยปิ่นโตโบราณ...... คบกับพี่ครับนะแก้วใจ”
“......T///////T........”
“พี่สัญญาว่าต่อแต่นี้ไป พี่จะเป็นฝ่ายทำเพื่อแก้ว จะเป็นผู้ชายของแก้ว.... นับจากวันนี้” โอบเอวคนตัวเล็กให้ขยับเข้ามาชิดกันมากขึ้นอีก
“...ฮึก....”
“เป็นแฟนพี่นะ....จุ๊บ....”
“อื้อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“แก้มแก้วหอมจัง นิ่มดีด้วย ขอหอมอีกทีนะครับ....จุ๊บ....จุ๊บ....ฟอดดด....ฟอดดดด...”
“พี่ โทโมะ พะ พอแล้ว!!! -////////////////////////- ”
“แล้วคำตอบล่ะครับ” โน้มหน้าลงไปหวังจะหอมแก้มขึ้นสีแดงตรงหน้าอีกครั้ง
“พะ พอแล้ว แก้มช้ำหมดแล้วเนี่ย ... คบก็คบสิ >___< ”
“ดีใจจัง...ฟอดดดดดดดดดดด....” สูดแก้มสาวขึ้นสีระเรื่อเข้าเต็มปอด
“อ๊ะ นี่หยุดนะ!!!!” นี่ก็ฟาดด้วยมือเรียวอย่างเต็มรักเช่นกัน
“โอ้ยยย หยุดก็ได้ครับ แต่ขอกอดแบบนี้ต่อได้หรือเปล่า บรรยากาศกำลังดีเลย”
“ไม่ๆ ไม่เลย แก้วจะอาบน้ำ ถ้าพี่อยากอยู่ก็อยู่ไปเลย ปล่อยๆๆๆๆ >//////////////////////////////<” อยู่ด้วยไม่ได้แล้ว อายจนอยากจะเอาหน้ามุดไปกะขากางเกง
“ว้า ไม่อยากปล่อยเลยอ่ะ ไม่ต้องอาบหรอก แค่นี้ก็หอมจะแย่อยู่แล้ว”
“ถ้าพี่ไม่ปล่อย แก้วจะไล่กลับบ้านนะ!!!!!!!!!0//////0”
“โอเคครับๆๆ เฮ่อออ อิจฉาผ้าเช็ดตัวจังเล้ยยยยยยยย.... อยากเช็ดตัวแก้วมั่งจัง”
“อ่ะ ไอ่พี่บ้า!!!!!!!!!!!!!!!>///////<”
//หนึ่งปีผ่านไป//
“พี่ไม่อยากติวให้ละ” ขยับตัวไปนั่งซ้อนด้านหลังคนรัก พร้อมกับโอบเอวเล็กนั้นไว้หลวมๆ พร้อมกับเกยคางหนาไว้ที่ไหล่ลาดเล็กเบาๆ
“อ้าวไมอ่ะ? ไม่อยากให้แก้วเข้า ม. ได้เหรอ??”
“ก็อยาก แต่ไม่อยากให้เรียนคณะนี้นี่นา เปลี่ยนเหอะคณะนี้จบไปต้องไปแต่งหน้าแต่งตาขายยาให้ลูกค้าอ่ะ พี่ไม่ชอบ!!” กอดรัดคนตัวเล็กตรงหน้าให้รับรู้ว่าเข้าหวงแค่ไหน
“เดี๋ยวนะ เภสัชกรนี่มันต้องแต่งหน้าแต่งตายังไง? เรียนอะไรมันก็ต้องแต่งป่ะ แก้วเป็นผู้หญิงนะ แล้วจะให้เรียนอะไร”
“มาเรียนวิศวะกับพี่สิ นะครับ ถึงผู้ชายจะเยอะแต่ก็อยู่ในสายตาพี่อ่ะ ถ้าไปเรียนกับพวกแพรดดดดนั่น พี่เข้าไม่ถึงอ่ะ รัศมีมันไกลเกินไปอ่ะครับ ;___; ”
“แพทย์ค่ะ แพทย์ ช่วยพูดให้มันดีๆหน่อย...แล้วก็นะ จะให้แก้วไปเรียนซ่อมเครื่องยนต์ พ่นสีรถ เคาะสนิมเลยด้วยไหม หน้าจะได้ดำๆไม่ต้องเจอะเจอผู้คนได้อ่ะ???”
“อือ แบบนั้นก็ดี เพื่อนพี่อยู่ช่างยนต์ก็เยอะเหมือนกันอ่ะ ตกลงแล้วเนาะ เปลี่ยนใจนะ”
“พี่โทโมะ!!!!” ฟาดมือเรียวไปที่แขนปลาหมึกที่ยิ่งหยิกก็ยิ่งแน่น ยิ่งดิ้นก็ยิ่งรัด
“..จุ๊บ..อย่าเสียงดังสิ พี่ตกใจอ่ะครับบบ T^T”
“ไม่ต้องมาจุ๊บเลย จะติวให้ไหม ถ้าไม่ติวแก้วจะกลับนะ ไปอ่านเองที่บ้านยังรู้เรื่องกว่าเลย อยู่นี่มีแต่มือปลาหมึก!!!”
“ง่า แก้วอ่า T^T เป็นหมอหมาได้ไหม? ไม่ต้องเจอคน เจอแต่หมาอ่ะ นะครับๆๆๆๆ ” เขารู้ดีว่าแก้วหัวดีแค่ไหน จากที่แอบหาข้ออ้างติวนี่มาบังหน้า ก็รับรู้เลยว่าแฟนสาวคนสวยฉลาดมาก แบบนี้สอบอะไรก็ติดหมด ไม่อยากให้ไปเรียนกับไอพวกผู้ชายคณะนั้นเลยครับ โทโมะต่อสู้ไม่ไหว T_____T เกิดมันอยากจะฆ่าหั่นศพเขาขึ้นมาล่ะ??
“สัตว์แพทย์ ???”
“ใช่ครับ จะได้ช่วยรักษาสัตว์ด้วยนะครับ เดี๋ยวพอแก้วจบมา เราก็มาเปิดร้านไงนะครับ พี่เป็นคนออกแบบแก้วเป็นคุณหมอนะครับ หมอหมาเหอะนะครับ *__*”
“อืม...ก็น่าสนใจนะ งั้นแก้วจะเลือกไว้เป็นอันดับสองก็แล้วกัน รองจากแพทย์อ่ะ นี่ให้แซงหน้าเภสัชเลยนะ”
“ไม่เอา อันดับหนึ่งสิครับ แก้วไม่รู้หรอก ถ้าแก้วเป็นหมอ แก้วจะไม่มีเวลาให้พี่เลย พี่ต้องขาดใจตาย แดดิ้นลงไปต่อหน้าแน่ๆ T^T ไม่เอาหมอนะครับ ไม่เอาๆๆๆๆ” ปล่อยมือจากเอวของคนรัก แล้วหงายหลังลงไปนอนที่พื้นพร้อมกับดิ้นงอแงไปมาเหมือนเด็กๆ
“แก้วจะกลับแล้ว -////- ”
“ฮึก แก้วไม่รักพี่เลย พี่ขอแค่นี้ก็ไม่ให้ ฮึก” หันหลังให้พร้อมกับขดตัวงอเหมือนกุ้งถูกลวก พร้อมกับสะอื้นเบาๆ
“พี่..โทโมะ ....ก็พี่ไม่มีเหตุผลนี่นา”
“...ฮึก...”
“พี่..โทโมะ” เอื้อมนิ้วเรียวไปสะกิดที่แผ่นหลังกว้างนั้นเบาๆ ก็รู้สึกใจหายเมื่อคนตัวสูงกำลังสั่นเล็กๆ พร้อมกับขยับหนีออกจากมือของเธอ
..... เธอทำพี่โทโมะเสียใจ? แก้วใจรู้ดีว่าความเจ็บปวดน่ะมันรู้สึกแย่แค่ไหน แก้วใจจะไม่ทำให้คนที่รักต้องเจ็บแบบนั้น……
“แก้วกลับไปเถอะ”
“พี่..โทโมะ ไม่นะคะ แก้วขอโทษ ไม่ทำแบบนี้ หันหน้ามาคุยกันนะคะ”
“กลับไปเถอะ พี่อยากพัก..” ลุกขึ้นโดยที่ยังไม่ยอมหันหลังกลับมามองคนตัวเล็กที่กำลังตกใจ และที่ดวงตาใสกำลังมีร่องรอยของน้ำตา
“แก้วขอโทษ จะให้แก้วทำอะไรแก้มยอมทั้งนั้น พี่อย่าไล่แก้วนะ ฮึก” ตามไปโอบกอดคนรักไว้อย่างหวงแหนที่สุดจากทางด้านหลังบนเตียงกว้าง ยังไงเธอก็จะไม่ยอมให้เรื่องมันจบแบบนี้
“อะไรก็ยอมจริงเหรอครับ???? งั้นคืนนี้ค้างที่นี่นะคนดี ...ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...” หันกลับมาพร้อมกับใช้สองแขนตวัดเอวคนตัวเล็กแล้วนอนหงายหลังไปกับเตียงสีเข้ม โดยกอดคนน่ารักไว้อย่างแรงด้วยความรัก
“พี่โทโมะ คนบ้า ปล่อยแก้วนะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
จบเถอะ 555555555555555+
…NEVER ENDING STORY // TK NEVER DIE //…
Talk 1 : ไม่สนุกเลย พี่ไม่ชอบแบบนี้ คือปรกติพี่ชอบแบบสนทนาไปด้วยบรรยายไปด้วย แต่นี่อะไร??? มันแบบไม่ได้เรื่องเลยที่มีแต่บทสนทนาอย่างเดียว ขอโทษทุกคนที่ตั้งใจเข้ามาอ่านด้วยนะคะ ถามว่าพี่ตั้งใจเขียนไหม ตอบว่าตั้งใจ แต่มันไม่เต็มที่เพราะเวลาจำกัด ขอโทษนะคะ
Talk 2 : จบแบ๊วววววว *0* ลาล่ะค่ะ >___<
ด้วยรักและจริญญาวิศวะ <3 <3
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
