You are mind..มาเป็นของหนูซะดีๆ คิๆๆ!! [3ตอนจบ]
เขียนโดย 
ออมอนี่cake
วันที่ 9 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 เวลา 20.32 น.
แก้ไขเมื่อ 23 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2557 12.36 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2) แรกพบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้นตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้นกรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ^__^~
เรื่องสั้น: You are mind!! ... มาเป็นของหนูซะดีๆคิคิคิ!! [1/3]
ผู้เขียน: ออมอนี่_cake
Rate : PG-15 [เรทรั่ว] อย่าได้หาสาระจากเรื่องนี้ ..... เพราะมันไม่มีอารมณ์พาไปล้วนๆมีแต่บทสนทนาไร้การบรรยายไร้สาระสุดๆ!=[]=
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“นี่ลูกบาสยังไม่ลงสักลูกแล้วเค้ากรี๊ดอะไรกัน”
“ยัยฟางแกไม่รู้เรื่องหรอกดูไปเฉยๆเหอะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดพี่โทโมะจับลูกแล้ว!!!!!!!!!!!!!!”แค่ได้เห็นคนที่ตัวเองปลื้มสุดติ่งก็เก็บอาการไม่อยู่กรี๊ดดดดพี่โทโมะหล่อลากเลยอ่ะ >__<
“ก็แค่จับลูกยังไม่ได้ทำแต้มเลยเหอะ=____=”
“บาสวันนี้สนุกดีเนาะพี่ป๊อบก็หล่อพี่จงเบก็น่ารัก>__< อ๊ายยยยยฟินเว่อร์อ่ะ”
“แก้วแกจะกลับเลยไหมแล้วนี่กลับยังไงมอเตอร์ไซค์เสียไม่ใช่เหรอแก้ว.....แก้วเป็นไรอ่ะ”
“ห้ะ .... ห้ะเออๆๆๆเห็นด้วย” แต่เมื่อเกมเข้าสู่ช่วง15 นาทีของครึ่งแรกก็เกิดอาการปั่นป่วนในท้องเจ็บจี๊ดที่หัวใจ ... เมื่อมีนศ. จากมหา’ลัยข้างๆเข้ามาในสนาม ...พี่นิกกี้... แฟนคนสวยของพี่โทโมะมาเชียร์ ไม่ชอบเลยที่พี่นิกกี้มา เพราะอิจฉาที่พี่โทโมะยิ้มให้ลูบหัวป้อนน้ำอารมณ์ดีใส่ทั้งที่ปรกติทำหน้านิ่งๆตลอด .... ไม่ชอบเลย
“เห็นด้วยอะไรยะยัยฟางถามว่าแกจะกลับยังไงเป็นอะไรนิ่งตั้งแต่พี่โทโมะชู๊ตลูกที่สามละ”
“........... ป่าว” ไม่อยากทำให้เพื่อนรักไม่สบายใจจึงเลือกที่จะไม่เอ่ยอะไรออกไปสมน้ำหน้ารู้ทั้งรู้ก็ยังเลือกที่จะเจ็บเอง สมแล้ว
“เปล่าแสดงว่าเป็นแน่ๆมีอะไรล่ะวันนี้ฉันไม่ค่อยได้มองพี่โทโมะด้วยสิฉันขี้เกียจหลงเสน่ห์แล้วมาทะเลาะกะแกอ่ะ”
“ฉันเอาจักรยานมากลับนะ” ปลีกตัวออกจากลุ่มเพื่อนไปจูงจักรยานของตัวเองออกมาแล้วปั่นออกไปไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วกลับไปร้องไห้ที่บ้านดีกว่า T__T
“เอ้ายัยแก้วเดี๋ยวดิ่ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย”
“แก้ว”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
“โมะเหนื่อยป่ะ”
“นิดหน่อยสนุกดีขอบใจที่มานะทำไมวันนี้ว่างได้ล่ะครับ”
“ก็ม.พึ่งเปิดวันแรกยังไม่อยากไปนี่นามาเชียร์แฟนตัวเองสักแมตช์สองแมตช์จะเป็นไรไปแต่แฟนใครน้าเสน่ห์แรงเป็นบ้าสาวๆกรี้ดลั่นเลย”
“เด็กๆก็แบบนั้นแหล่ะครับ”
“นี่ขนาดรู้ทั้งรู้ว่าโมะมีแฟนเป็น นศ.มหา’ลัยสุดสวยนะเนี่ยแบบนี้ต้องมาบ่อยๆซะแล้วหวงน่ะคิกคิก”
“ผมไม่นอกใจหรอกครับกองเชียร์เป็นแหล่งพลังงานอย่างดีของนักกีฬานะครับ”
“อ้าวแล้วนิกกี้ล่ะ!!!”
“คุณก็เป็นแหล่งพลังงานทางใจของผมไง”
“,,โครม,,”
“เฮ้ยน้องเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เลือดออกด้วยอ่ะโมะอี๊!!!!!!! นิกกี้ไม่ดูนะๆๆๆ”
“น้องครับน้อง .... เด็ก รร เรานิ่ หน้าคุ้นๆนะ ...เป็นอะไรมั้ยครับน้อง?”
“ห้ะเอ่อคะ ? คะ ......พี่โทโมะ......มะไม่เป็นอะไรค่ะหนูไม่เป็นอะไร” ปั่นจักรยานข้ามสะพานหน้าโรงเรียนมายังไม่ทันจะถึงออกนอกรั้วโรงเรียนก็ได้ยินเสียงคนคุยกันที่สนามบาสเสียงที่จำได้ดีเสียงพี่โทโมะเรี่ยวแรงหมดไปเมื่อได้ยินคำนั้นคำที่แสดงถึงความรักของพี่โทโมะต่อผู้หญิงคนนั้น “พลังงานทางใจ” เผลอปล่อยมือจักรยานโดยไม่ได้ตั้งใจแล้วก็ล้มลงไปไม่เป็นท่าหัวเข่าแตกเลือดไหลเป็นทางยาวกับปากที่กระแทกโดนแฮนด์รถเล็กน้อยแต่ทำไมไม่รู้สึกเจ็บเลยนะมันเจ็บที่หัวใจมากกว่าทำไมกัน...
“แล้วยังไงเนี่ยปั่นยังไงให้ล้มไม่เป็นท่าแบบนี้เลือดไหลแล้วเช็ดก่อนสิ”
“เอ่อไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวผ้าเช็ดหน้าพี่จะเปื้อนหนะหนูไปนะคะ” สติกลับมาเมื่อพี่โทโมะมายืนอยู่ตรงหน้าช่วยเก็บจักรยานให้และกำลังจะเอาผ้าเช็ดหน้าซับให้ที่ริมฝีปากไม่ได้นะอยู่ตรงนี้ไม่ได้ถ้าพี่โทโมะจำหน้าเราได้เราต้องตายแน่ๆต้องรีบหนี ...รีบหนี
“อะไรของเค้า”
“โทโมะไปเหอะนิกกี้ร้อน”
“ฮึก ...... ก็รู้ทั้งรู้ว่าเค้ามีแฟนอยู่แล้วยังจะไปหลงรักเค้าอีกเจ็บทำไมไม่จำสักทีนะ ”
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
(แก้วมีอะไรจะเล่าไหม)
“........”
(เรื่องพี่โทโมะเหรอ)
“ฮึก .... ฮือออออออออออออออออ” ความอดทนตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันหมดลงเมื่อมีใครสักคนเดาออกคงเป็นห่วงเลยโทรมาถามยัยฟางมักจะมีเหตุผลฉลาดกว่าเค้า2 คนเสมอโดยเฉพาะเรื่องความรักพอกลับมาถึงบ้านเธอก็รีบขึ้นไปอาบน้ำทำแผลแล้วก็นั่งร้องไห้มา3 ชั่วโมงก่อนยัยฟางจะโทรมา
(ทำไมอีกล่ะหมาเค้าตายหรือต้นไม้ที่บ้านเค้างอกถึงได้มีอิทธิพลกะคุณภาพชีวิตแกเหลือเกิน)
“วันนี้ที่สนาม .....”
(เออทำไมฉันก็เห็นแกกรี๊ดสลบเหมือนทุกทีพี่เค้าก็เล่นดีออกนิ่รู้สึกจะเล่นดีกว่าทุกครั้งนะ)
“พี่นิกกี้มาเชียร์” เพราะมีกำลังใจดีแบบนี้นี่เองพี่โทโมะถึงได้ชู๊ตไปตั้ง24 ลูก ไม่ใช่เพราะเสียงกรี๊ดของเรา ไม่ใช่เพราะข้าวหน้าหมูกระเทียมที่เราแอบเอาไปให้ ไม่ใช่พราะพุดดิ้งกล้วยที่เราแอบเอาไปวางที่ข้างสนามก่อนการแข่งขัน
ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย
(พี่นิกกี้? .... อ๋อที่ยัยเฟย์บอกว่าเป็นแฟนรุ่นพี่น่ะเหรอฟางไม่ค่อยได้มองมัวแต่จับผิดพี่ชายตัวเองอยู่ถ้ามันชู๊ตลงฟางต้องซักผ้าให้มันตั้ง3 วันแน่ะ เอ๊ะนี่เค้าคบกันตั้งแต่พี่โทโมะอยู่ม.อะไรนะ?)
“3”
ตั้งแต่เธอเข้ามาเรียนม.๑สายตาก็อยู่ที่พี่โทโมะเสมอพี่โทโมะช่วยไล่สุนัขพันธ์ดุให้เธอก่อนจะถึงประตูโรงเรียนพี่โทโมะคือฮีโร่และชายในดวงใจมองแต่พี่โทโมะเท่านั้น... แต่พอพี่โทโมะขึ้นม. ๓ ก็มีรุ่นพี่หน้าตาดีเข้ามาจีบและคบกันถามว่าตอนนั้นเสียใจไหมก็เสียใจแต่ใครใช้ให้แอบชอบเค้าล่ะก็ทำได้แค่แอบชอบอยู่อย่างนั้นต่อไป
(เออ4 ปีแล้วสินะ)
“ฉันเจ็บมากๆเลยฮึก”
(เออรู้หรอกแอบชอบเค้ามาตั้งแต่ม.1 นี่ก็ม.5 แล้วนิ่แต่แกก็รู้นี่นาว่าเค้าคบกันทำไมไม่ตัดใจเสียทีล่ะบอกตั้งหลายครั้งก็ไม่เชื่อบ้าตามยัยเฟย์อยู่ได้)
“ทำไมไม่เห็นยัยเฟย์เสียใจเลยเวลาคนที่มันชอบไปคบกะคนอื่นทำไมแก้วเจ็บเจ็บมากๆ” 5 ปีแล้วสำหรับการตามผู้ชายคนนี้ตามให้กำลังใจตามมให้ความรักและหวังดีชอบพี่โทโมะมากๆชอบมากๆมองคนอื่นนอกจากพี่โทโมะไม่ได้เลย
(ยัยเฟย์น่ะมันพวกเห่อเป็นพักๆใครหน้าตาดีเข้าสเป็กมันก็ชอบหมดเดี๋ยวนี้มีรุ่นน้องน่ารักๆมันก็ปลื้มไปทั่วชั่วพักชั่วคราวมันแค่ปลื้มแค่ชอบไม่เหมือนแก...)
“แก้วเป็นยังไง แก้วไม่เข้าใจ”
(แกรักเค้าแกไม่มองผู้ชายคนอื่นเลยตลอด5 ปีที่ผ่านมา ทุกวาเลนไทน์แกต้องทำช็อกโกแลตไปให้ ทุกวันเกิดแกต้องส่งของขวัญ ทุกปีใหม่แกต้องให้ตุ๊กตาหมีแกคิดถึงแต่พี่โทโมะ แกคิดถึงแต่เค้า...รักแต่เค้า)
“เจ็บเนาะ”
(ก็บอกให้สารภาพเค้าไปเลยว่าแกเป็นใครแกก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรแต่งหน่อยก็คงสวยกว่ายัยหน้าพลาสติกนั่นทำไมไม่พูดไปล่ะแกแอบชอบอยู่แบบนี้พี่เค้าไม่รู้หรอกนะเพราะคนอื่นๆก็ทำแบบนี้ให้เค้าเหมือนกันเค้าคงคิดว่าแกก็แค่แฟนคลับทั่วๆไปไม่จริงจัง)
“ไม่มีประโยชน์หรอกพี่เค้ามีแฟนแล้วเค้ารักกันจะตาย...” ใช่เค้ารักกันจะตาย เรื่องนี้เธอรู้ดีเพราะเธออยู่บ้านข้างๆพี่โทโมะ ตั้งแต่ม๒ ไม่รู้โชคชะตาฟ้ากำหนดอะไรดลใจให้คุณพ่อเปลี่ยนที่ทำงานใหม่แล้วซื้อบ้านหลังนี้บ้านที่มีพี่โทโมะอยู่ใกล้ๆ กรีดร้องแทบตามเมื่อได้รู้ยกเงินค่าขนม 3 เดือนให้พี่กิ่งเพื่อขอแลกห้องห้องที่อยู่กันข้ามกับพี่โทโมะ อยู่มาได้ 2 อาทิตย์แอบมองพี่โทโมะทุกวันๆจนวันนึงพี่โทโมะพาพี่นิกกี้มาที่บ้านและอยู่บนห้องพี่โทโมะด้วยกัน...ทั้งคืน
“อ้าวแล้วนิกกี้ล่ะ!!!”
“คุณก็เป็นแหล่งพลังงานทางใจของผมไง”
(ใครจะไปรู้ล่ะถ้าแกไม่ลองก่อนเอางี้ไหมเดือนหน้ามีพิธีปัจฉิมเอาดอกไม้ไปลาแล้วบอกความในใจของแกไปเลย)
“อย่าเลยให้มันเป็นแบบนี้แหล่ะเราอยู่ข้างบ้านกันนะฉันจะไม่ทำอะไรให้พี่โทโมะเกลียดฉันหรอกถึงจะเจ็บแต่ฉันก็ทนได้เดี๋ยวพอพี่เค้าไปเรียนมหา’ลัยฉันก็คงลืมได้เอง” พูดไปแบบนั้นไม่รู้เลยว่าจะทำได้ไหมพอพี่โทโมะไปเรียนที่อื่นอาจจะย้ายไปอยู่ข้างนอกกับพี่นิกกี้ก็ได้ก็ดีเหมือนกันจะได้ตัดใจได้เร็วๆ
(ตามใจแกก็แล้วกันถ้าแกอยากให้ฉันช่วยก็บอกนะพี่ป๊อบสนิทกับพี่โทโมะมากนะแกก็รู้)
“ขอบใจนะฟางแค่แกไม่เอาเรื่องฉันไปบอกพี่ป๊อบแค่นี้ก็ดีแล้วฉันสบายใจแล้วขอบใจแกมากฉันนอนนะเจ็บแผลอ่ะ”
(อือบาย)
“คุยกับใครนานจังยัยกระต่ายเน่า”
“พี่ป๊อบเข้ามาห้องน้องตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย???”
“สักพักแล้วจะมายืมแผ่นCD เปล่าเห็นคุยเป็นเรื่องเป็นราวเลยไม่เรียกแก้วเหรอ? เห็นได้ยินชื่อไอโมะ”
“อืม ... ถ้าแก้วรู้ว่าฟางเอาเรื่องที่ชอบพี่โทโมะมาบอกพี่ป๊อบฟางหัวขาดแน่”
“ก็พี่ไม่ได้บอกไอโมะมันเสียหน่อยถึงบอกไปมันก็เฉยๆมันคิดว่าเป็นแค่พวกแฟนคลับอยู่แล้วอีกอย่างมันรักพี่นิกกี้มากมันไม่สนคนอื่นหรอก”
“ทำไมต้องพูดขนาดนี้ด้วยเนี่ยพี่ชายเราทำไมใจร้ายจังออกไปCD น่ะมีแต่ไม่ให้เกลียดพวกหลายใจ!!!”
“อ้าวเห้ยหลายใจอะไรวะ?”
“ไม่รู้แหล่ะไม่ชอบเพื่อนหนูแสดงว่าหลายใจจบนะไปออกไปจะทำการบ้าน!!!!!!!!!!”
……ยายแก้วแกต้องสู้นะฟางไม่ยอมนะไอพี่บ้า!!!……
To be continue…
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
