You are mind..มาเป็นของหนูซะดีๆ คิๆๆ!! [3ตอนจบ]

เรื่องที่แต่งนี้เป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมมติขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น ตัวละครไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้น กรุณาอ่านแบบไม่คิดมากนะคะ ^__^~

เรื่องสั้น : You are mind!! ... มาเป็นของหนูซะดีๆ คิคิคิ!! [2/3]

ผู้เขียน : ออมอนี่_cake

Rate : PG-15 [เรทรั่ว] อย่าได้หาสาระจากเรื่องนี้ ..... เพราะมันไม่มี อารมณ์พาไปล้วนๆ มีแต่บทสนทนา ไร้การบรรยาย ไร้สาระสุดๆ!=[]=

 

๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐

 

 

“ว่าไงแก้ว”

 

 

 

“ว่าไงอะไร?”

 

 

 

“เรื่องที่ฉันบอกแกไง”

 

 

 

“เรื่อง???”

 

 

 

“ก็เรื่องสารภาพรักกะพี่โทโมะในพิธีปัจฉิมไงเล่า!!!!”

 

 

 

“เฮ้ยยยยยย แล้วแกจะตะโกนทำซาก ???? กลัวชาวบ้านเค้าไม่รู้ ????”

 

 

 

“หืมมมมมม เพื่อนเรามันไม่รู้เลยมั้ง ? ว่าแกคลั่งพี่กัปตันบาสนั่นแค่ไหนอ่ะ”

 

 

 

“พวกนั้นก็คิดเหมือนๆกัน คิดว่าฉันก็แค่พวกแฟนคลับ อย่างที่พวกนั้นเป็นไง ไม่ได้รู้อะไรมากกว่านั้นสักหน่อย ช่วงนี้ฉันรู้สึกใจคอไม่ดียังไงไม่รู้”

 

 

 

“เป็นไรอ่ะแก้ว??”

 

 

 

“เฮ้ยยยย ยัยเป็ด =[]= อย่ามาแบบนี้ดิ่ ตกใจหมดเลยอ่ะ”

 

 

 

“แหมๆๆๆ แม่คนขวัญอ่อน ถ้าเป็นพี่โทโมะคงไม่ตกใจอ่ะ ชอบละซี่ๆๆๆๆ”

 

 

 

“ไม่ตกใจอะไรล่ะ....”

 

 

 

 

//ย้อนกลับไปเมื่อเช้า//

 

 

 

 

“แม่ แก้วไปนะคะ สวัสดีค่ะ”

 

 

 

“อืม ครับ ไม่ว่างก็ไม่เป็นไรครับ ครับผม เล่นเสร็จแล้วจะรีบโทรฯ ไปครับ อืม หรือจะให้โมะไปหาที่ห้องดี?”

 

 

 

“..พี่โทโมะ....ตึก ตึก ตึก...โอยยยยยย จะบ้าตายมาเจอกันได้ไงเนี่ย ยัยแก้วยัยเฟอะฟะ เวลานี้มันเวลาออกจากบ้านของพี่โทโมะนี่ 5 ปีมาแล้วที่หลบหน้าหลบตา ดันมาเปิดเผยตอนนี้เนี่ยนะ โอ้ยยยย ไอแก้วไอ่ง่ออออออออออออออ T_________T ไม่นะ ไม่เห็นๆๆๆ พี่โทโมะไม่เห็นๆๆๆๆ”

 

 

 

“ครับ งั้นเดี๋ยวเย็นนี้โมะไปหาที่ห้องนะครับ....ติ้ด... อ๊ะ เดี๋ยว เรา!!!”

 

 

 

 

 

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ยัยมิกกี้เม้าาาาาาาา”

 

 

 

“ห่ะ ??? ยัยมิกกี้เม้า? โอยยยยย ไอ่แก้วใครบอกให้ใช้กระเป๋ามิกกี้วะ โตแล้วป่ะ?? 17 แล้วป่ะคะเมิงงงงง T___T แก้วใจตายแน่ๆๆ ไม่ได้ต้องแกล้งหูหนวก !! เออ คนหูหนวกไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น”

 

 

 

 

 

“นี่ ยัยมิกกี้เม้า ขาแพลง ยัยรถคิตตี้!!!! หยุดนะ ถ้าไม่หยุดจะปาหัวด้วยลูกบาสนะ!!!!”

 

 

 

 

“;______________________; ไม่นะ แม่จ๋า ลูกแก้วทำไงดีๆๆๆๆ”

 

 

 

 

“ก็แค่นี้ จะรีบไปไหน เรียกไม่หันมามองกันบ้างเลย”

 

 

 

 

“.....”

 

 

 

“นี่ขาหายแล้วเหรอ? เดินยังไม่คล่องเท่าไหร่ ทำไมไม่พันผ้ามาเดี๋ยวก็แพลงอีกหรอก”

 

 

 

 

“.....”

 

 

 

“นี่เธอ จะก้มหน้าก้มตาอีกนานป่ะเนี่ย? หน้าตาฉันมันน่าเกลียดขนาดนั้น??”

 

 

 

 

“ไม่ค่ะ หล่อลากมากค่ะ” ก็ได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าบอกไปๆๆๆๆให้เธอได้ฟัง >_____<

 

 

 

“นี่ยัยมิกกี้เม้า ขอล่ะ เธออยู่ข้างบ้านฉันมาตั้งนาน อะไรกันไม่เคยได้พูดได้จากันเลย เดี๋ยวฉันก็ต้องไปเรียนที่อื่นแล้วนะ ไม่คิดจะทำความรู้จักฉันเลย??? เฮ้ยย เธออยู่ รร เดียวกับฉันนี่???”

 

 

 

 

“เอ่อ...ค่ะ”

 

 

 

 

“รู้มาจากคุณแม่ว่าชื่อแก้วใจ ? ท่านก็เคยบอกเหมือนกันว่าเรียนที่ไหน แต่ฉันลืมน่ะ ไม่โกรธนะ พอดีชีวิตมีแต่บาส ป่ะไป รร พร้อมกันเลย เดี๋ยวฉันปั่นให้ ขาแบบเธอปั่นยังไงก็ไม่ถึงหรอก รร น่ะ”

 

 

 

“ห้ะ??? มะ ไม่ ไม่นะคะ ไม่ๆๆๆ”

 

 

 

“อะไรกัน เราคนข้างบ้านกันเองนะ มาเหอะไม่ต้องเกรงใจ ฉันแข็งแรงน่า ถึงตัวเธอจะดูใหญ่ก็เหอะ ฮะๆๆๆ”

 

 

 

“คือ แก้ว....อ๊ะ!!”

 

 

 

 

“พูดมาก เดี๋ยวก็ไปสายกันพอดี ปั่นนะ”

 

 

 

 

“......”

 

 

 

 

“อยู่ ม.อะไรนะเรา?”

 

 

 

“ม.5”

 

 

 

 

“อ่อ ฉันอยู่ ม.6นะ ว่าแต่ ทำไมเราไม่เคยเจอกันเลย ตอนบ้านฉันมีงาน เธอไม่เคยมาเลยนะ ? เอ แต่บางทีที่ฉันไม่อยู่เธอกลับมางานได้ แปลกจริงๆ”

 

 

 

 

“พี่...พี่โทโมะคุยกับเรา สังเกตเรา >_____< โอยยยย หัวใจจ๋าอย่าเต้นแรง แก้วใจกลัววววววว”

 

 

 

 

“เห็นคุณแม่บอกว่าเธอชอบทำขนม 5555 ฉันไม่เชื่อหรอกนะ หน้าตาท่าทางแมนซะขนาดนี้ นี่ไปโกหกอะไรคนแก่ล่ะ แต่ก็อีกนั่นแหล่ะ ขนมที่เธอทำมาไม่เหลือถึงฉันสักทีเลยไม่รู้ว่ารสชาติมันเป็นยังไง? วันหลังทำให้ฉันกินบ้างก็ได้ เราเพื่อนบ้านกันนะ”

 

 

 

 

“ไม่ค่อยอร่อยหรอกค่ะ....คุณป้าคงชมเล่นๆ”

 

 

 

“สงสัยจะจริง คุณแม่ท่านชอบเธอมากนะ ท่านเล่าให้ฟังบ่อยๆ แต่ฉันไม่มีโอกาสเจอเธอสักที เป็นไปได้ไง ตั้ง 5 ปีเชียวนะ เธอนี่มันมนุษย์ล่องหนหรือไง ทุกคนเจอเธอ แต่ฉันกลับไม่เจอ?”

 

 

 

“ก็...มะ ไม่ค่อยว่างมั้งคะ”

 

 

 

“อือ สงสัยจะจริง ชีวิตฉันอย่างที่บอกมันมีแต่บาสน่ะ 5555”

 

 

 

 

“แล้วก็พี่นิกกี้ มีแค่นั้นใช่ไหมคะ...”

 

 

 

 

“เอ้า ถึงแล้ว เธอจูงเข้าไปเองนะ ฉันนัดเพื่อนเอาไว้ ตอนเย็นให้ฉันขี่กลับให้ป่ะ ?”

 

 

 

 

“มะ ไม่ค่ะ ไม่ๆๆๆๆๆ ไม่นะคะ”

 

 

 

 

“ออๆๆๆ รู้ละ ไม่ก็ไม่ แหม่ะ ไม่หลายไม่จัง ไปละยัยมิกกี้เม้า”

 

 

 

 

“......ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก .... หัวใจจ๋า กลับมาอยู่กับแก้วใจนะ อย่าเดินตามพี่โทโมะไป กลับมา กลับมา กลับมา T________T”

 

 

 

 

 

--------------------------------

 

 

 

 

“นี่ ยัยแก้ว!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

 

 

 

 

“ห่ะ ห้ะ?”

 

 

 

 

“คิดอะไรน่ะ อมยิ้มหน้าแดงเชียว เป็นอะไร?”

 

 

 

 

“แอบคิดทะลึ่งกะพี่โทโมะแน่ๆ เมื่อเช้าแกแอบดูหกห่อพี่โทโมะที่ข้างหน้าต่างใช่ไหมยะ ตอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ *0*”

 

 

 

 

“ยัยเฟย์ คิดไปได้เนาะแกอ่ะ เออ แล้วนี่เป็นอะไร”

 

 

 

 

 

“ป่ะ เปล่า”

 

 

 

 

“เชื่อก็ได้ ขี้เกียจจะถาม ว่าแต่วันนี้กำลังใจของพี่โทโมะเป็นอะไรเหรอคะ คุณหนูมิกกี้เม้า?”

 

 

 

 

“น้ำส้มคั้น แซนวิชทูน่า แล้วก็พายกล้วยหอม”

 

 

 

 

“อืม อาหารให้พลังงานทั้งนั้นนนนนน สมกับที่ไปอดทนอยู่ชมรมคหกรรมตั้งแต่เรียน ม.1”

 

 

 

 

“ก็สนุกดี”

 

 

 

 

“ตอนแรกแกคิดแบบนั้น??? 55555 อย่ามาตลก ได้ข่าวว่าเป็น1เดือนแรกแห่งความทรมานนะยะ”

 

 

 

 

“ยัยเฟย์ เลิกแซวแก้วมันเหอะ ถึงยังไงซะตอนนี้มันคือดาวของชุมนุมนะ หยิบจับอะไรเป็นเมนูรสเลิศได้หมดอ่ะ ดีจะตาย แต่มันจะดีกว่านี้ถ้า...”

 

 

 

 

“ถ้าอะไรยัยฟาง?”

 

 

 

 

“ก็ถ้ายัยแก้วมันเปิดเผยตัวเองสักที ว่าขนม อาหาร น้ำดื่มต่างๆนาๆตั้งแต่ตอน ม.3 เนี่ยเป็นฝีมือของมัน ไม่ใช่ของน้องโนเนม!!!”

 

 

 

 

“ยัยฟาง เราคุยกันแล้วนี่ แก้วจะทำแบบนั้นไปเพื่อประโยชน์อะไรล่ะ พี่โทโมะเค้าไม่ได้คิดอะไรกับแฟนคลับซะหน่อย แก้วก็แค่แฟนคลับธรรมดาคนนึง” พี่โทโมะก็เห็นว่าเป็นแค่น้องข้างบ้าน...เท่านั้นแหล่ะ

 

 

 

 

 

“รู้ได้ยังไง เรายังไม่เคยสารภาพนะ บางที เออๆๆๆ บางทีอาจจะเหมือนในซีรี่ย์ก็ได้เนอะเฟย์”

 

 

 

 

“เออๆๆๆ แบบที่นางเอกโก๊ะๆ เปิ่นๆ แต่แอบชอบพระเอกแสนเพอเฟ็กซ์ สุดท้ายเจ้าชายก็แอบชอบความเปิ่นของนางเอกเหมือนกันไรงี้ >___< อ๊ายยยยย พี่จองเบบบบบบบบบบบบบ เฟย์จะเอาๆๆๆๆๆๆ”

 

 

 

 

 

“อะไรยัยเฟย์ มะวานยังกรี๊ดพี่ป๊อบของฉันอยู่เลย =___= ไหนอ่ะพี่จองเบ อ้าวแล้วทำไมมา 4 คน พี่โทโมะล่ะ?”

 

 

 

 

“หือ พี่โทโมะ? พี่โทโมะล่ะ ว้ายยยยยยยยยยยยย ยายแก้วๆๆๆๆ อีก 10 นาทีพักเที่ยงนะ แกเอา ลันช์เมนูไปใส่ในล็อกเกอร์พี่โทโมะยัง??”

 

 

 

 

“อืม ใส่ตั้งแต่เช้าแล้ว”

 

 

 

 

“นี่แกคงไม่เปิ่นอะไรนะ วันนี้แกดูเหม่อๆด้วยอ่ะ”

 

 

 

 

 

“อื้ม ไม่หรอก ฉันแอบดูอย่างดีแล้วว่าพี่โทโมะอยู่กับเพื่อนๆที่สนามบาส แล้วตรงนั้นก็ไม่มีใครด้วย มันเป็นช่วงก่อนออดเข้าแถวอ่ะ คนไม่ค่อยมีหรอก ทำมาแล้วตั้ง 3 ปีนะ ไม่พลาดแล้ว 5555”

 

 

 

 

“แล้วทำไมพี่โทโมะไม่มีอะไรติดมือมาล่ะวันนี้ ?”

 

 

 

 

“ห้ะ?"

.....ไม่มี ข้าวของเรา วันนี้พี่โทโมะ...ไม่มี...

 

 

 

 

 

----------------------------------

 

 

“เฮ้ย เดี๋ยวข้าแวะหาน้องแป๊บนึง พวกเองไปที่สนามก่อนเลย” นานมาหลายปีแล้วที่พวกเขาไม่ได้ไปที่โรงอาหาร อาจเพราะเสียงกรี๊ดจากบรรดาแฟนคลับ มันมีผลต่อความสงบของที่นั่น และเพราะบรรดาแฟนคลับอีกนั่นแหล่ะที่หาเมนูต่างๆมาให้เลยไม่จำเป็นต้องไป เวลามื้อเที่ยงของพวกเขา 5 คนเลยอยู่ที่สนามบาสแทน

 

 

 

 

“เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวดิ่ข้าไปด้วย ข้าอยากเจอน้องสาวเองอ่ะนะๆๆๆ ว่าที่พี่เขย *0*”

 

 

 

 

“เดี๋ยวข้าเตะให้ ไปไกลๆเลยน้องตู ตูหวงเว้ยไปไกลๆ ไอโมะไปด้วยกันดิ่”

 

 

 

 

“ห่ะ ข้าอ่ะ ไมอ่ะ?”

 

 

 

 

“อ้าว แล้วเอ็งหยิบเมนูประจำทุกวันของเอ็งมาแล้ว????”

 

 

 

 

“อ้าวเห้ย!!! ลืม มัวแต่อ่านการ์ตูนเพลินว่ะ เออๆ ข้าไปด้วย พวกเอ็งไปก่อนละกันนะ อ่ะฝากกระเป๋าหน่อยดิ่ไอ่เบ”

 

 

 

 

 

 

“เดี๋ยวข้าไปที่ล็อกเกอร์ เอ็งก็ไปหาน้องแล้วเรามาเจอกันตรงนี้ละกัน”

 

 

 

 

 

“เฮ้ยยยย เดี๋ยวดิ่ มากะข้าก่อน สาวๆห้องนี้เยอะข้าไม่อยากไปคนเดียวนะ นะ มาด้วยกันก่อน นะเพื่อนโมะ”

 

 

 

 

“อะไรของเอ็งวะ อาหารอร่อยรอข้าอยู่นะเว้ย”

 

 

 

 

“เออ ไอ่อาหารแสนอร่อยในปิ่นโตโบราณน่ะมันยังอยู่ที่เดิมของมันนั่นแหล่ะครับพี่ครับ เจ้าของมันยังมีความพยายามอยู่ ยังไงมันก็มีครับพี่ มันไม่หนีหายไปไหนหรอก”

 

 

 

 

“เอ็งพูด เหมือนเอ็งรู้จักคนทำเลย ไหนบอกมาดิ้ นี่ข้าแอบดูหลายทีนะ ไม่ยักกะเจอ?”

 

 

 

 

“ความพยายามเอ็งยังน้อยไปไง ไอ้ที่ว่าหลายทีน่ะมันกี่ทีช่วยตอบ”

 

 

 

 

 

“แหะๆ 2 เออ ก็มันอร่อยนี่หว่า ถ้าเกิดข้าไปจับได้ซะ แล้วเค้าเกิดไม่อยากทำให้ข้าแล้วข้าก็เฉาตายดิ่ นี่ถ้าวันเสาร์ทิตย์ทีไรนะ จะไม่เจริญอาหารเลยว่ะ คิดถึงน้องปิ่นโตวัดทุกที อร่อยมาได้ตั้ง 3 ปี”

 

 

 

 

“นี่ถ้าเค้าเปิดตัว คงได้ขี่กันไปแล้วสิ?”

 

 

 

 

“เฮ้ยยย ไอ่บ้าขี่บ้านพ่อง เห็นข้าเป็นคนแบบนั้น?”

 

 

 

 

“เอออออ พ่อคนแมนนนนนน มาๆๆ ถึงละ หูยยยย สาวๆเยอะจริงๆ นี่มันห้องคนหรือห้องนางฟ้า ถ้าข้าเอาไอ่กบมาด้วยนะ มีหวังไม่ได้กลับไปกินข้าว”

 

 

 

 

 

“ทำไม มันจะติดสาวๆอยู่นี่จนไม่ยอมกิน?”

 

 

 

 

 

“มันจะจมเท้าอยู่นี่สิไม่ว่า ปากดีขนาดนั้น 5555 เอ่อ พี่มาหาน้องฟางอ่ะครับ”

 

 

 

 

 

“หืม ว้ายพี่ป๊อบ พี่โมะ >___< อ้อๆๆ มาหายัยฟางเหรอคะ เดี๋ยวจินไปตามให้นะคะ *____*”

 

 

 

 

 

“ฟางๆ พี่ป๊อบมาหาอ่ะ พี่ชายเธอนี่หล่อยังไงอย่างนั้นเลยนะ เฮ่อออ พี่โทโมะก็เท่ห์สุดๆๆๆๆ อร๊ายยยยยยย ป๊อบโมะ จินนี่ฟินค่า >__<”

 

 

 

 

 

“หืม ? หน้าหมีมาทำไม ปรกติไม่เคยมาหาที่ห้องนี่นา อ๊ะ ? พาพี่โมะมาด้วย... แก้วไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ นะนะนะนะนะนะนนะนะนะนะ”

“เดี๋ยว ฟะ”

 

 

 

 

 

“ไม่ต้อง ยัยเฟย์ เตรียมอาหารเลย เดี๋ยวของอร่อยยัยแก้วจะหายใจไม่ออก ไม่ต้องพูด หรือไม่อยากกิน????”

 

 

 

 

 

“ชิ เชอ ถ้าพี่เบมาฉันถึงจะไปก็ได้ ชิๆๆๆๆๆ อาหารจ๋า มามะมาเป็นของพี่เฟย์นะคะ ฮิฮิ”

 

 

 

 

 

“หมี ว่าไง?”

 

 

 

 

 

“รองเท้าบาสฉันล่ะ เมื่อเช้าบอกให้เอามาให้ไง ไหนบอกว่าเอาใส่กระเป๋ามาแล้ว??? อ่ะ น้องแก้วหวัดดีครับ ^__^”

 

 

 

 

 

“อ่ะ เอ่อ พี่ป๊อบ หวัดดีค่ะ”

 

 

 

 

“ยัยกระต่ายเน่า พาไปดูที่โต๊ะดิ้ เธอบอกฉันเองว่าเอาใส่กระเป๋ามาให้แล้วไงวะ ไปเลยไปๆๆๆ... น้องแก้วพี่ฝากยืนเป็นเพื่อนไอ่โมะมันหน่อยนะครับ มันไม่ค่อยทันคนเดี๋ยวโดนหลอก”

 

 

 

 

 

“ห้ะ ดะเดี๋ยวนะคะ อ่ะ”

 

 

 

 

“เธออยู่ห้องนี้เหรอ? เป็นเพื่อนกะน้องฟางด้วย? แปลกแฮะฉันก็ไปบ้านไอ่ป๊อบบ่อยนะ ทำไมไม่ยักจะเจอ เธอนี่มันมนุษย์ล่องหนจริงๆนะ”

 

 

 

 

“......”

 

 

 

 

 

“แล้วกินอะไรหรือยัง? ทำไมไม่ลงไปทานอะไรข้างล่าง”

 

 

 

 

“ยะ ยังค่ะ แก้วเตรียม เอ่อ หมายถึง เพื่อนเตรียมอาหารมาน่ะค่ะ ทานข้างบนกันหมด”

 

 

 

 

 

“อืม สาวๆทำกับข้าวเป็นเยอะนะสมัยนี้ โอยหิวข้าว”

 

 

 

 

 

“...ยังไม่ได้ทานเหรอคะ?”

 

 

 

 

“อือ ฉันกินอย่างอื่นไม่ได้อ่ะ ต้องเป็นอาหารประจำ เมนูประจำ เจ้าประจำ ถึงจะกินได้ ท้องไส้ไม่ค่อยรับ บอกไอป๊อบนะฉันลงไปก่อนจะไปเอาข้าวที่ล็อกเกอร์”

 

 

 

 

 

“เอ่อค่ะ....อาหารประจำ เมนูประจำ เจ้าประจำ ถึงจะกินได้ ท้องไส้ไม่ค่อยรับ.... หมายถึงอาหารของเราหรือเปล่านะ...”

 

 

 

 

“นี่ไง ฉันบอกแล้วว่าแกเอามาให้ฉันอ่ะ อ้าว ไอ่โมะล่ะน้องแก้ว?”

 

 

 

 

 

“ลงไปรอข้างล่างแล้วค่ะ”

 

 

 

 

“โฮะ ไอ่บ้านี่ ไม่รอกันเลย อือ โอเค ขอบใจสำหรับอาหารกลางวันนะครับน้องแก้ว พวกพี่กินอย่างอร่อยมาตลอด 3 ปีเลย โดยเฉพาะไอ้โมะถึงมันจะหวงไปบ้างแต่พวกพี่ก็ยังได้กินเพราะน้องแก้วใส่มาเยอะนี่แหล่ะ พี่ไปละ”

 

 

 

 

“พี่ป๊อบ....ฮึก ”

 

 

 

 

 

“ไอ้บ้า ร้องไห้ทำไม มาเลยกลับมานั่งที่เลย มาๆๆๆ ยายเฟย์รอนานแล้ว ......ขอบใจนะ ไอพี่หน้าหมีบ้า ที่อุตส่าห์พาพี่โมะมาเจอยัยแก้วอ่ะ นี่มันอยากได้ CD ขนาดนั้นเลย ได้ข่าวว่าแผ่นละ 3 บาทเองมั้ง =___=”

 

 

 

 

 

“กินน้อยไปนะ ไม่สงสารคนทำหรือไง ตื่นตั้งแต่ตี 4 ตี 5”

 

 

 

 

 

“มันจะสงสารตัวเองทำไมล่ะ เอ้อออ เดี๋ยวฉันกินเอง แกไม่หิวก็ไม่ต้องฝืนนะ โหยยยยย พายกล้วยอร่อยเฟ่อออออ ปรกติฉันไม่ชอบกล้วยหอมนะ แต่ของๆแกมันฟินจริงๆๆว่ะค่ะ เฮ้อออออ ฉันชักอิจฉาพี่โทโมะขึ้นมาตะหงิดๆ เพราะบางเมนูฉันไม่เคยได้กิน เสร็จพี่โมะหมด!!!”

 

 

 

 

 

“ก็อะไรที่พี่โมะเค้าชอบ แก้วมันก็ต้องให้พี่เค้าไป หรือแกจะแย่งล่ะ ยัยแก้วก็ทำของชอบให้แกตลอดนะยัยเฟย์”

 

 

 

 

 

“รู้แล้วน่า ฉันถึงไม่เคยโกรธแกไงที่แกเอาแต่ทำของอร่อยๆให้พี่โมะอ่ะ เพราะฉันก็ได้ฟินเหมือนกันนนน ฮ่า อร่อยจุง อิ่มละ ไปเดินย่อยกันไหม?”

 

 

 

 

 

“ไม่อ่ะ ฉันปวดแผล // อือ ฉันก็ไม่ไป”

 

 

 

 

“อ้าว??? ไรวะ!!!”

 

 

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

 

 

 

 

 

“พี่โทโมะแรงไม่ตกเลยอ่ะ เพราะมื้อกลางวันของแกแน่ๆๆ เมื่อกี้ฉันเห็นนะ พี่โทโมะแอบกินพายกล้วยของแกก่อนลงสนามอ่ะ อ๊ายยยยยย ฟินเฟ่อออออออออออออ >__<”

 

 

 

 

 

“ไม่มั้ง....จริงเหรอ? จริงๆใช่ไหม ...ดีจัง แก้วขอแค่นี้เองนะคะ แก้วขอแค่นี้เอง ความสุขของแก้วใจ ^_____^ พี่โทโมะเก่งจัง”

 

 

 

 

“เอ วันนี้พี่นิกกี้ไม่มาแฮะ แบบนี้แกก็กรี๊ดได้เต็มที่เลยสิ”

 

 

 

 

“อื้อ พี่โทโมะสู้ๆๆนะคะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”

 

 

 

 

“แหม่ะ ยัยเว่อ! //แหม่ะ ยัยเว่อ!”

 

 

 

 

 

“แป๊บนะ ไอ่พี่หมีบอกให้ฉันรออ่ะ พวกแกอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนนะ”

 

 

 

 

 

“อื้อ สบายมาก แก้วแกปั่นกลับไหวป่ะล่ะ เดี๋ยวฉันปั่นให้ป่ะ”

 

 

 

 

 

“ไหวน่า บ้านแกอยู่คนละทางนะ เดี๋ยวค่อยๆปั่นไปก็ถึง จะเดินก็ไม่ไหวอ่ะ”

 

 

 

 

 

“ยัยกระต่ายมานี่ๆๆๆๆๆ”

 

 

 

 

 

“ป่ะ มันเรียกละ ไปเป็นเพื่อนหน่อย”

 

 

 

 

 

“อ่าว ไหนบอกพี่ป๊อบจะมาหาไง”

 

 

 

 

 

“ว้ายยยยย ไปเหอะแก้ว ฉันอยากใกล้ชิดพี่จงเบบบบบ >__< ไปเร็วยัยฟาง”

 

 

 

 

 

“เอ่อ แก้ว มะ ไม่ .... ฮึ้ยยยยย วันนี้จะเจอหน้าพี่โทโมะตั้ง 3 รอบเลยเหรอ ไม่ไหวแล้วนะ หัวใจของแก้วไม่ไหวแล้วววว ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก”

 

 

 

 

 

“อ่าว ยัยมิกกี้เม้า เจอกันอีกละ อย่าบอกนะว่ามาเชียร์อ่ะ”

 

 

 

 

 

 

“เอ่อ มากะฟาง...ค่ะ”

 

 

 

 

 

 

“โธ่ เราก็นึกว่าสาวๆจะมาเชียร์เราซะอีก ที่แท้ก็มาเชียร์พี่ชายเพื่อน เออ ไอ่ป๊อบมันฮอตว่ะ ....ตึง ตะ ดึ่ง ดึ้ง.... ฮัลโหลครับนิกกี้.... ”

 

 

 

“.....”

 

 

 

 

“พี่เบ พี่เขื่อน พี่เคน พี่ป๊อบเหนื่อยมั้ยคะ????? น้องเฟย์เป็นกำลังใจให้นะคะ >___<”

 

 

 

 

 

“โหวววว มีน้องเฟย์น่ารักๆขนาดนี้มาให้กำลังใจ ยังไงก็หายเหนื่อยนะครับ *0*”

 

 

 

 

 

“พี่เขื่อนอ้ะ >__<”

 

 

 

 

 

“แก้วกลับก่อนนะ เฟย์ ฟาง .... ขอตัวนะคะพี่ๆ พวกพี่ๆเล่นได้ดีมากเลยค่ะ ^___^,,”

 

 

 

 

 

“อ้าว แก้ว!!! ไอ้หมีบ้า!!!!”

 

 

 

 

 

“โห่ ใครจะไปรู้เล่า ...ว่ายัยป้านั่นจะโทรมาอ่ะ ไม่รู้ละ ช่วยเยอะแล้ววันนี้เอา CD มาให้ซะดีๆนะ ”

 

 

 

 

“=__________=”

 

 

 

 

 

 

“โอเคๆๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้ช่วยอีกโอป่ะ ถ้าไม่ติดว่าเงินค่าขนมเดือนนี้หมดไปแล้ว ไม่ง้อหรอกนะจะบอก ฮึ!!! ป่ะ กลับได้ล่ะพวกเอ็งก็เหมือนกัน น้องเฟย์กลับครับอย่าไปฟังคารมไอ้พวกนี้ให้มันมากนะครับ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ฮึก..........แก้วใจไม่ร้องนะ วันนี้ได้มีตัวตนอยู่ในสายตาพี่โทโมะก็ดีแค่ไหน ได้คุย ได้เจอกัน ได้เป็นคนมีลมหายใจต่อหน้าพี่โทโมะก็สมควรจะพอใจแล้วนะ ฮึก....หยุดร้องเลยนะไอ่แก้ว ไอ่แก้วหยุดๆๆๆๆ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“วันนี้สาคูไส้หมู น้ำตะไคร้ แซนวิชแฮมชีท ทานแซนวิชติดกัน2วันจะเบื่อป่ะเนี่ย?? ก็นะ ขามันยังไม่หายเจ็บนี่นา ไม่มีแรงปั่นจักรยานไปแล้ว แค่เก็บแรงไว้ปั่นจากบ้านไป รร ก็แย่ละ ขอโทษนะน้องแลคโตบาซีลลัสของพี่โทโมะ ทนๆกินไปก่อนนะตัวเอง >_< วันนี้ต้องรีบออกไป เดี๋ยวจะเจอพี่โมะอีก...เฮ่อออ แต่ทำไมอยากคุยแบบเมื่อวาน อยากซ้อนจักรยานแบบนั้นอีกนะ เฮ่ออออออออออออออออ แย่จังยัยแก้วใจ นั่นแฟนคนอื่นนะ!!!”

 

 

 

 

 

 

 

.

.

.

.

.

 

“เอางี้ไหมเดือนหน้ามีพิธีปัจฉิม เอาดอกไม้ไปลาแล้วบอกความในใจของแกไปเลย”

.

.

.

.

To be continue

 

 

 

Talk : คิดถึงล่ะสิ [เหรอ?] 555555555 ^___^,, Kiss you na!