นักสืบหน้าใหม่หัวใจสีชมพู

                 ห้องรับรองสมาชิกหมายเลข 6 Stop-kos 
     "นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย" นั่นคือเสียงอันแผ่วเบาของฉัน นับว่าเป็นเวลาที่นานเอามักมากกับโลกแห่งความฝัน ฉันไม่รู้ว่าหลับไปนานเมื่อไหร่ แต่ก็รู้สึกได้ว่ามันคงนานพอสมควรความฝันอันเลวร้ายยังคงหลอกหลอนตัวฉันนับตั้งแต่ที่เขาหายออกจากบ้านไป ผู้ชายที่ถอดหน้าแบบเดียวกับฉันทำเอาฉันแทบช๊อกเมื่อเห็นรังสีอำมหิตจากในตัวของเขาและมือที่เปื้อนเลือดนั่นทำเอาขาของฉันไม่สามารถขยับเขยื้อนไปไหนได้เลย เขาทำเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่จริงๆแล้วมันใหญ่เอามากๆสำหรับตัวฉัน และก่อนที่ฉันจะได้ห้ามเขาก็มีเสียงๆหนึ่งเข้ามาห้ามฉันไว้ซะก่อน และทุกอย่างก็สว่างวาบ!  
 
     "รุ่นพี่ป๊อปปี้ รุ่นพี่ป๊อปปี้ครับ ยัยนี่น่ะ ยัยนี่ฟื้นแล้วล่ะครับ" เสียงเอะอะโวยวายนั่นทำเอาแก้วหูของฉันแทบแตก ทันทีที่ฉันลืมตาตื่นก็พบกับเจ้าพวกสต๊อปเคออสทั้งห้าที่กำลังยืนรายล้อมเตียงที่ฉันนอนอยู่ ฉันอยู่ในห้องๆหนึ่งที่ค่อนข้างจะหรูหราและดูมีระดับข้าวของทุกอย่างมีราคาไม่ต่ำกว่าแสน และมันอาจไม่ดีแน่ถ้าเกิดฉันเผลอไปทำให้ข้าวของพวกนั้นเสียหายเข้า
 
     "พวกนายจะทำอะไรฉัน แล้วชุดฉันล่ะ ชุดฉันหายไปไหน" สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจสุดๆเลยก็คือ ชุดยุนิฟอร์มของฉันดันถูกแปรเปลี่ยนเป็นชุดนอนบางๆไปซะได้ และนั่นก็ทำให้ฉันต้องตกใจอีกครั้งเพราะดันนึกขึ้นมาได้ว่า ไอ้พวกนี้มันเป็นผู้ชายและฉันก็คือผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ไม่นะนี่เรากำลังโดนพวกนั่นรุมอยู่หรอเนี่ย 
 
     "อย่าบอกนะว่านาย" ฉันชี้ไปที่ไอ้หน้าหมีทันที จะอะไรซะอีกล่ะก็ไอ้หมอนี่มันน่าสงสัยมากที่สุดแล้วนี่นา
 
     "ใจเย็นก่อนสิ คนที่เปลี่ยนเสื้อให้เธอน่ะ คือไอ้โทโมะต่างหากเล่า" ไอ้หน้าหมีพูดพร้อมชี้ไปที่ไอ้คนที่ชื่อโทโมะ ก่อนจะหันมามองฉันด้วยท่าทีเรียบเฉยพร้อมกับความรู้สึกที่ว่างเปล่า ชิไอ้หมอนี่มันเก็บความรู้สึกเร็วชะมัด
 
     "อย่าเข้าใจผิดล่ะหน้าอกอันน้อยนิดของเธอน่ะ มันไม่ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหวเลยสักนิด" คำพูดของหมอนั่นทำเอาฉันแทบคลั่ง จะอะไรซะอีกล่ะก็ดูมันพูดสิ กล้ามาว่าฉันเป็นไม้กระดานเหรอย่ะ
 
     "ไอ้ปากเสีย นี่นายฟังฉันดีๆนะ หน้าอกของฉันน่ะ มันกำลังเติบโตขึ้นต่างหาก มันไม่ได้น้อยนิดอย่างที่นายว่าเลยนะย่ะ" นั่นล่ะคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ของฉัน สายตาหื่นกามเริ่มจับจ้องมาที่หน้าอกของฉันทันที และมันก็ทำให้ฉันสะดุ้งอึกขึ้นมาในทันใด เมื่อไอ้โทโมะนั่นก็มองมาที่ฉันเหมือนกับเพื่อนๆของมัน
 
     "เธอพูดจริงเหรอ เรื่องหน้าอกน่ะ" ไอ้คนอายุน้อยสุดถามฉันอย่างลุ้นๆ ก่อนจะตวาดสายตาไปสำรวจร่างกายของฉันอย่างละเอียด และถือเป็นข่าวดีสุดๆเมื่อเสียงโทรศัพท์ของไอ้ลิงดังขึ้น ก่อนที่หมอนั่นจะรีบรายงานให้เพื่อนๆของมันได้รับรู้ ซึ่งฉันก็ฟังไม่ค่อยถนัดหรอกนะ ได้ยินแค่เสียงซุบซิบๆน่ะ ไม่นานนักไอ้คนที่ชื่อโทโมะก็ยื่นหน้ามาที่ฉันก่อนจะจับให้ฉันลุกขึ้น คำพูดของหมอนั่นทำเอาฉันงงมักมาก เพราะดันเกิดเรื่องขึ้นมาซะได้น่ะเซ่  
 
     "เอาล่ะยัยโง่ รีบไปแต่งตัวแล้วก็ลงมาที่ศูนย์บัญชาการเดี๋ยวนี้เลยนะ" เจ้าหมอนั่นพูดจบก็วิ่งหายไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้ฉันยืนเอ๋ออยู่หน้าห้องเนี่ย
 
     "ไอ้บ้า แล้วศูนย์บัญชาการที่นายว่ามันอยู่ที่ไหนกันล่ะย่ะ" ฉันคงเสียสติไปแล้วแน่ๆ การเป็นนักสืบไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะเนี่ย ฉันต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำ และเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างโดยใช้เวลาทั้งหมดแค่ห้านาที นี่มันระดับไฮคลาสเลยนะนั่น  
 
     ฉันลงไปสมทบที่ศูนย์บัญชาการของเจ้าพวกนั้น ซึ่งมันก็ใช้เวลาประมาณสิบห้า้นาที จริงๆแล้วฉันควรจะถึงภายในห้านาทีต่างหาก ซึ่งก็ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ก็ไอ้เจ้าคนที่ชื่อโทโมะมันดันไม่บอกรายละเอียดอะไรเลยน่ะสิ อีกเรื่องก็คือที่ที่ฉันอยู่น่ะมันไม่ได้แคบอย่างที่คิดไว้หรอกนะ หน่วยงานสต๊อปเคออสของไอ้พวกโรคจิตพวกนั้นน่ะ มันดูกว้างขวางเกินความจำเป็นไปซะหน่อยล่ะนะ ว่ากันว่ามันมีเนื้อที่ถึงสิบห้้าไร่เลยทีเดียวเชียว
 
     "เธอมาช้านะ" ยังมีหน้ามาพูดอีก
 
     "ก็นายดันหายหัวไปเลยนี่นาไอ้ปลาทูเน่า"
 
     "อะไรนะ เธอเรียกรุ่นพี่ว่าไงนะ" ไอ้หน้ากบดูสงสัยมาก
 
     "เชอะ ก็ปลาทูเน่าน่ะสิถามมาได้" จู่ๆเจ้าพวกนั่นก็พากันหัวเราะพร้อมกัน ซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเป็นเรื่องอะไร แต่ที่แน่ๆเลยก็คือไอ้คนที่ชื่อโทโมะเริ่มจะส่งสายตาไม่ดีมาที่ฉันซะแล้ว น่ะสิ นี่คงไม่โกรธที่ฉันว่านายหรอกนะ เอ๊ะ แต่พอมานึกดูอีกทีมันก็สมควรอยู่หรอก ก็นายดันทิ้งให้ฉันหาทางมาที่นี่คนเดียวนี่นา
 
     "เอาเถอะ เรื่องนั้นน่ะเอาไว้ก่อนมีสายรายงานมาว่า พบศพเด็กผู้หญิงจากโรงเรียนของเรานอนจมกองเลือดอยู่ที่หอห้อง 104 จากการชั้นสูตรศพเบื้องต้นพบว่าผู้ตายถูกแทงด้วยมีดดาบความยาว 8 เซนติเมตร ซึ่งห่างจากศพ 2 เมตร มีดที่พบเป็นมีดชั้นเยี่ยมจากฝรั่งเศษด้ามจับฉาบด้วยสีทองอร่ามตัวมีดทำจากเงินทั้งเล่ม และที่น่าแปลกใจที่สุดเลยก็คือ ตรงด้ามจับมีรูปตัว G สลักเอาไว้ซะด้วย เอาล่ะจบการรายงาน" ไอ้ลิงอธิบายซะยาวเยียดเอาทำฉันแทบเป็นลมล้มพับไปกับพื้น แต่ฉันกับลืมตาโพลงเมื่อได้ยินอักษรตัว G นั่นพร้อมๆกับมีดฝรั่งเศษนั่นอีก นี่มันจะบังเอิญไปรึป่าวเนี่ย
 
     "คนร้ายคงเป็นคนที่แปลกพิลึกนะครับรุ่นพี่" ไอ้หน้ากบพูดพลางหัวเราะไปด้วย แต่ที่น่าแปลกเลยก็คือ มีดที่ไอ้ลิงพูดถึงน่ะมันดูคุ้นกับที่ฉันเคยรู้จักมาก ทั้งลักษณะและตัวอักษรที่ว่านั่นด้วยแล้ว จะเป็นใครไม่ไม่ได้เลยนอกจาก....ไอ้กัส    
 
โปรดติดตามตอนต่อไปน่ะค่ะ