นักสืบหน้าใหม่หัวใจสีชมพู

          บ้านพักขนาดย่อมถูกอาบไปด้วยสีทาคลอลิกชนิดทนฟ้าทนฝน และยิ่งไปกว่านั้นด้านหน้าของตัวบ้านยังประดับไปด้วยพืชยืนต้นนานาชนิด แต่ละต้นก็มีสีสันแตกต่างกันออกไป แต่ที่โดดเด่นไปกว่านั้นก็คือ มีต้นไม้ขนาดใหญ่หนึ่งต้นซึ่งถูกคลุมด้วยผ้าแพรชนิดบางแต่ยืดยุ่น และยิ่งไปกว่านั้นผ้าแพรที่ใช้คลุมก็มีด้วยกันทั้งหมดห้าผืน โดยแต่ละผืนก็มีสิ่งที่โดดเด่นต่างกันออกไป ผืนแรกเป็นสีดำตรงกลางประกอบด้วยสัญลักษณ์เคียวด้ามยาวคล้ายของยมทูต ผืนที่สองเป็นสีขาวตรงกลางประกอบไปด้วยสัญลักษณ์รูปปืนพกในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง ผืนที่สามเป็นสีเขียวตรงกลางประกอบด้วยสัญลักษณ์จานดาวเทียมขนาดใหญ่ ผืนที่สี่เป็นสีม่วงตรงกลางประกอบด้วยสัญลักษณ์สมองมนุษย์ และผืนสุดท้ายเป็นสีน้ำเงินตรงกลางประกอบด้วยสัญลักษณ์วิทยุสื่อสารคล้ายกับวอที่ใช้ในหมู่ทหาร และผ้าแพรพวกนี้ก็เป็นเหมือนเครื่องผูกพันทางจิตใจสำหรับสมาชิกในหน่วย Stop k-os และยังคงเป็นแบบนั้นตลอดกาลและตลอดไป

          "ที่นี่น่ะเรอะ ศูนย์บัญชาการของเจ้าพวกสตออ๊อดๆนั่นน่ะ" สาวแก้วเดินมาอย่างทุลักทุเลพอสมควร ร่างบางของเธอที่แบกร่างของผู้ต้องหามาด้วยนั้น ทำเอาหนุ่มเขื่อนอดเป็นห่วงที่จะเข้าช่วยเหลือเธอคนนั้นไม่ได้ แต่ด้วยคำสั่งของโทโมะรุ่นพี่ของเขานั้น เขาจึงจำต้องทำตามคำสั่งของรุ่นพี่อย่างเคร่งครัดเพื่อเป็นการเคารพในตัวของเจ้าหน้าที่อาวุโสและหน้าที่ในเกียรติการเป็นนักสืบด้วย

          "เอาล่ะไอ้เขื่อนแกพายัยทอมนี่ไปรายงานตัวก็แล้วกัน ส่วนเจ้านี่ฉันจะเอาไปสอบปากคำเอง" โทโมะหนุ่มนักสืบรุ่นพี่ออกคำสั่งกับรุ่นน้องอย่างเคร่งครัด ก่อนที่เขาจะนำพาร่างของผู้ต้องหาบนหลังของสาวแก้วออกจากบริเวณนั้นและตรงไปยังห้องสอบสวนของเขาที่อยู่ข้างๆกับศูนย์บัญชาการ

          "รุ่นพี่นายเป็นแบบนี้ประจำเลยเรอะ?" เมื่อตัวต้นเหตุจากไป สาวแก้วได้ทีก็ถามหนุ่มเขื่อนผู้ที่สนิทสนมกับชายหน้าตายเมื่อสักครู่ทันที

          "ก็คงประมาณนั่นแหละ แต่เห็นแบบนั้นจริงๆเขาก็ใจดีเหมือนกันนะ แต่เอาเถอะยังไงก็รีบไปรายงานตัวกันก่อน ฉันไม่อยากโดนรุ่นพี่ป๊อปปี้ด่าหรอกนะ" เขื่อนเล่าอย่างละเอียดพร้อมกับนำทางสาวแก้วไปที่จุดรายงานตัวของสมาชิกใหม่

          สาวแก้วต้องตกตะลึงกับภาพที่เห็น เมื่อเธอได้พบหนุ่มสองคนที่กำลังนั่งมองจอคอมพิวเตอร์ด้วยหน้าตาเคร่งเครียด เจ้าหัวแหลมที่นั่งกินขนมหวานรีบหันมามองเธอทันทีที่ประตูอัตโนมัติถูกเปิดออก แต่หนุ่มหน้าหมียังคงง่วนอยู่กับหน้าจอของเขาที่เหมือนจะทำให้เขาอยู่อีกโลกหนึ่งยังงั้นแหละ

          "เจ้าหน้าที่ภาคสนามฝ่ายสังเกตุการณ์เขื่อน มารายงานตัวครับ!" เขื่อนยืนตรงพร้อมทำความเคารพต่อเจ้าหน้าที่อาวุโสพร้อมกับแจ้งรายละเอียดเกี่ยวกับตัวของหญิงสาวและรายงานสถานการณ์ที่ตรวจพบทันที

          "ยัยทอมนี่เนี่ยนะ ที่จัดการไอ้หื่นนั่นน่ะ!" ท่าทางของเจ้าหัวแหลมทำเอาเจ้าหน้าที่เขื่ิอนแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ แต่พอหนุ่มหน้าหมีมองมาที่เขา ก็ทำเอาเขื่อนเจ้าปัญหาสำลักหลอดลมทันที

          "ทำไมสาวสวยอย่างฉันจะจัดการไอ้เลวนั่นไม่ได้ ถ้านายไม่เชื่อ จะประลองกับฉันเมื่อไหร่ล่ะก็ ยินดีรับคำท้าเสมอ" สาวแก้วพูดพร้อมกับชี้ไปที่หน้าของเจ้าหัวแหลม ที่บัดนี้เขากำลังส่งขนมหวานเข้าปากไปอย่างช้าๆ

          "เถื่อนได้ใจจริงๆเลยนะเธอน่ะ ฉันชื่อเคนตะ operator ฝ่ายส่งและรับข้อมูล ยินดีที่ได้รู้จักนะ ยัย-แก่น-แก้ว" คนที่ชื่อเคนตะยืนตัวตรงก่อนจะก้มลงทักทายสาวแก้วด้วยท่าทางเป็นมิตร

          "นายเป็นโอปาเรต้าเรอะ"

          "โอเปอร์เรเตอร์ต่างหากเล่า" เคนตะมองค้อนด้วยอารมณ์หงุดหงิด ก่อนที่เขาจะมองจอคอมพิวเตอร์ของตนต่อ 

          "สงสัยเธอคงจะตกภาษาอังกฤษสินะ ยัยทอมไร้มารยาท" หลังจากที่เงียบมานานหนุ่มหน้าหมีก็พูดขึ้นสักที แต่ด้วยประโยคหลังสุด ทำเอาสาวแก้วดูจะไม่ภิริภิรมย์เท่าไหร่นัก 

          "แล้วนายล่ะไอ้หน้าหมี อยู่ตำแหน่งอะไร คนล้างเท้าเรอะ?" สาวแก้วตอบโต้ออกไปอย่างไม่เกรงกลัว แต่เหมือนหนุ่มหน้าหมีจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรนัก เขายืนขึ้นและแนะนำตัวเองด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

          "ฉันชื่อป๊อปปี้ operator ฝ่ายอาวุธและให้ความรู้ จากนี้ไปเธอคงต้องฟังคำแนะนำจากฉันทุกวันล่ะนะ" 

          "นายก็เป็นโอปาเรต้าเหมือนกับไอ้ลิงบ้านั่นเรอะ ป๊อปอาย" 

          "ช่วยเรียกชื่อฉันให้มันถูกๆหน่อยยัยปัญญาอ่อน แล้วก็สิ่งแรกที่เธอควรจะทำเลยก็คือ รีบๆเอาปลาซาดีนที่อยู่ในกางเกงของเธอออกไปจากห้องนี้ซะ ไม่งั้นเธอได้ถูกทำโทษแน่"

          "อะไรของนาย กะอีแค่ปลาร้าแค่นี้ทำไมฉันจะต้องโดนลงโทษด้วย น่าอร่อยดีออก นายก็ลองดูสิ" สาวแก้วควักถุงปลาร้าของเธอออกมา และเตรียมจะปาไปที่ป๊อปปี้เพื่อให้เขาได้สัมผัสและลิ้มลองกับรสชาติแปลกๆของอาหารพื้นบ้าน แต่เหมือนเจ้าตัวดูจะหวาดกลัวปลาร้าเอามากๆ ป๊อปปี้รีบควักปืนและเหนียวไกทันที 

          ปัง! ถุงปลาร้าสุดห่วงของสาวแก้วแตกกระจายหายไปกับสายลมไปในทันที ปลาซาดีนตัวเป็นๆดิ้นกระแด่วๆบนพื้นอย่างน่าสมเพชเวทนา เขื่อนและเคนตะต่างยืนตรงไว้อาลัยให้กับพวกมันอย่างสุดซึ้ง แต่คนที่ไม่เห็นด้วย กำลังจะอาละวาดในไม่ช้า

          "ปะ-ปลาร้าของฉัน" เป็นเรื่องเศร้าสำหรับสาวน้อยหน้าใสอย่างเธอที่ต้องมาสูญเสียสิ่งที่รักและหวงแหนไปอย่างไม่มีวันหวนกับมา ความแค้นของพวกซาดีนได้ถูกหญิงสาวรับเอาไว้ซะแล้ว และนี่ก็คือ การแก้แค้นให้เหล่าปลาซาดีนผู้น่าสงสาร

          "อะ-เอ่อ...ขอโทษนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ" ป๊อปปี้ก้มหัวยอมรับผิดในสิ่งที่ตนได้กระทำลงไป แต่ถึงอย่างไรสำหรับตัวสาวน้อยแล้ว การฆ่าชีวิตถือเป็นโทษร้ายแรงมีรึที่จะปล่อยให้คนร้ายลอยนวล

          "เก็บคำพูดของนายไปบอกพวกปลาที่น่ารักของฉันในนรกซะเถอะ" สาวแก้วว่าพร้อมรุกไล่ไปที่ป๊อปปี้โดยทันที และเหตุการณ์ครั้งนี่คงจะจบที่การนองเลือดครั้งใหญ่ ถ้าไม่มีหนุ่มปริศนามาปรากฏตัวล่ะก็ ปานนี่คนที่ชื่อป๊อปปี้คงจะกลายเป็นแค่วีรบุรุษในอดีตแล้วล่ะ 

          "น่าสนุกจังเลยนะ ขอเล่นด้วยคนสิ" หนุ่มแว่นท่าทางเด็กเรียนพร้อมกับหนังสือเล่มโปรดเดินผ่านประตูที่อยู่ด้านหลังของป๊อปปี้อย่างช้าๆ ก่อนจะไปนั่งที่ของตนซึ่งอยู่ตรงกลางของเจ้าหน้าที่ทั้งหมด 

          "ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนะไอ้แว่น สิ่งที่ฉันจะทำก็คือฆ่าไอ้บ้านี่ที่บังอาจทำร้ายน้องปลาที่น่ารักของฉัน และฉันขอบอกไว้เลยนะว่า ฉันจะค่อยๆทรมานหมอนี่เหมือนกับน้องปลาที่นอนเกลื่อนกลาดอยู่ตรงนี้อย่างแน่นอน!!!" แก้วหันหน้ามาบอกกับหนุ่มแว่นถึงจุดประสงค์ของเธอ ก่อนที่จะมองค้อนไปที่ป๊อปปี้ที่กำลังยืนนิ่งมองเธออยู่บนโต๊ะส่วนตัว 

          "จริงเรอะป๊อปปี้" หนุ่มแว่นหันไปถามเพื่อนของเขา 

          "ก็มัน เป็นอุบัติเหตุนี่นาทำไงได้ล่ะ" ป๊อปปี้กล่าวอย่างไม่ใส่ใจ ยิ่งสร้างความโกรธแค้นต่อสาวแก้วมากขึ้นทุกขณะ

          "อุบัติเหตุยังงั้นเรอะ เล่นซะกระจายเต็มห้องแบบนี้เนี่ยนะ ยังมีหน้ามาบอกว่าเป็นอุบัติเหตุอีก นี่นายเป็นลูกผู้ชายหรือป่าวห่ะ" 

          "นี่เธอ มันจะมากไปแล้วนะ" ประโยคหลังของแก้ว ทำเอาเครื่องยนต์ในตัวของป๊อปปี้เริ่มติดขึ้นมา 

          "เอาน่าๆ ยังไงเรื่องนี้ก็เป็นความผิดของพวกเรา ยังไงก็ขอโทษด้วยล่ะกันนะ ว่าแต่เธอน่ะ คงจะเป็นสมาชิกใหม่ที่จะเข้าสังกัด Stop k-os สินะ" หนุ่มแว่นใช้คำพูดเรียบๆแต่น่าฟัง ทำเอาความโกรธแค้นในใจของสาวแก้วลดถอยลงไปตามระดับ 

          "นี่นายคงเป็นหัวหน้าชุุดปฏิบัติการสินะ ถึงได้รู้ดีแบบนี้" 

          "ไม่ใช่หรอกนะยัยแก้ว แว่นตาของรุ่นพี่น่ะเป็นระบบ hight scanner system ซึ่งสามารถวิเคราะห์รายละเอียดบุคคลด้วยการมองน่ะ" เขื่อนอธิบายให้แก้วได้ฟัง ทำเอาเธออึ้งไปสักพักแต่ก็ไม่นาน 

          "ใช่แล้วล่ะ และก็ฉันไม่ใช่หัวหน้าหน่วยหรอกนะ ฉันชื่อจองเบ operetor ฝ่ายวิเคราะห์เหตุการณ์และวางแผนให้กับเจ้าหน้าที่ภาคสนาม ส่วนหัวหน้าหน่วย Stop k-os น่ะ ตอนนี้คงจะสอบปากคำผู้ต้องหาอยู่ข้างๆศูนย์บัญชาการนี่ล่ะมั้ง" 

          ไอ้ขี้เก็กนั่นนะเรอะหัวหน้าหน่วย 

          "ว่าแต่ ฉันสงสัยมานานแล้วว่า ไอ้โอปาเรต้าที่นายพูดถึงน่ะมันคืออะไร แล้วทำไมพวกนายถึงได้นั่งเล่นคอมสบายใจเฉิบอยู่แบบนั้น ทั้งๆที่ไอ้ปลาน้ำจืดกับไอ้กบในกะลานี่ออกไปเสี่ยงอันตรายข้างนอกแท้ๆ" สาวแก้วอดสงสัยกับภาษาแปลกๆของพวกเขาไม่ได้ เธอจึงรีบทักทวงเกี่ยวกับเรื่องนี้ขึ้น 

          "เฮอะ คงต้องอธิบายกันยาวล่ะนะ อย่างแรกเลยก็คือ Stop k-os น่ะประกอบด้วยคนห้าคนแต่ละคนก็มีหน้าที่แตกต่างกันออกไปตามความสามารถล่ะนะ แล้วก็ไอ้โอปาเรต้าเฮ่ย! โอเปอร์เรเตอร์ที่เธอพูดถึงน่ะ ก็คือหน่วยสนับสนุนยังไงล่ะ ไม่ใช่ว่าพวกฉันสามตัวเฮ่ย! สามคนจะนั่งหน้าคอมสบายๆหรอกนะ พวกเราต้องเครียดกับงานที่ได้รับมอบหมาย รวมทั้งคอยช่วยเหลือเจ้าหน้าที่ภาคสนามอย่างพวกเธอด้วย และถ้าเกิดเจ้าหน้าที่ภาคสนามอย่างพวกเธอเป็นอะไรไปล่ะก็ คนที่รับผิดชอบมากที่สุดก็คือโอปาเรต้าเฮ่ย!โอเปอร์เรเตอร์อย่างพวกฉันยังไงล่ะ นี่เธอ ฟังที่ฉันพูดอยู่หรือป่าวเนี่ย!!!" ป๊อปปี้เจ้าหน้าฝ่ายให้ความรู้อธิบายซะยาวเยียด ทำเอาสาวแก้วถึงกับหลับไปเลยทีเดียว 

          "เอาไงดีล่ะครับ ยัยนี่หลับไปแล้ว" เขื่อนชี้ไปที่ร่างของหญิงสาว 

          "งั้นนายพาไปพักผ่อนที่ห้องรับรองซะไป" เคนตะบอก

          "รับทราบ"

จบตอนที่สามครับอิอิ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะครับ