[Fic EXO] HunHan ...What it love

     
1
มันคือพรมลิขิต?
 
                ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเทาที่ในมือของเขากำลังกดดูอะไรไปเรื่อยเปื่อยขณะรอเพื่อนของตัวเองที่แม่น้ำฮัน โดยที่คนที่เดินผ่านไปผ่านมาก็ได้แต่เดินผ่านและเหลียวหลังมอง บ้างก็แอบยืนถ่ายรูปเก็บไว้เพราะคิดว่าเขาเป็นศิลปิน แต่หารู้ไหมว่าเขาเป็นแค่นักศึกษาปีหนึ่งเท่านั้น
 
 
                “เฮ้ยเซฮุน! รอนานมั้ย?”
 
 
                เขาหันไปมองคนที่เดินเข้ามาทัก ชายคนนั้นสวมเสื้อยืดสีดำกับกางเกงขาดๆสีดำ กับเรือนผมสีดำ เสื้อฮู้ตหนักสีดำ คือแบบ…บนตัวของมันมีแต่สีดำ จนโอเซฮุนก็ได้แต่ปลงกับการแต่งตัวโทนดำมืดสนิทของเพื่อนตัวเองเบาๆ เขาได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่กันที่เพื่อนของเขานั้นจะเปลี่ยนไปแต่งตัวแนวอื่นสักที
 
 
                “ไม่” เขาตอบ แต่มือก็ยังกดอะไรยิกๆในโทรศัพท์ต่อไป
 
 
                “เอ้อ! เมื่อกี้ไอ้รุ่นพี่คริสมันโทรศัพท์มาชวนฉันกับนายไปกินเค้กฟรีที่ร้านมัน นายจะไปเปล่า?” จงอินหันไปถามเพื่อนตัวเองที่เอาแต่กดโทรศัพท์ โอเซฮุนเขาแค่พยักหน้าก่อนที่จะเดินนำคนชวนไปซะงั้น แต่จงอินก็ชิดแล้วแหล่ะกับนิสัยของโอเซฮุน เขาเป็นคนเงียบๆ แต่ถ้าได้ซนเมื่อไหร่ล่ะก็…ใครก็ฉุดไม่อยู่
 
 
                “ไอ้พี่คริสไม่น่าเชื่อนะว่ามันจะเปิดร้านขายเค้ก”
 
 
                “เออ ว่าแต่มึงจะกดโทรศัพท์อีกนานมั้ยวะ ดูทางหน่อยเว้ยๆ -_-!…เฮ้ยฮุนระวัง!!” จงอินทัก และไม่ทันขาดคำร่างที่สูงเกือบๆเขาหรือเซฮุนอาจจะสูงกว่า อันนี้ไม่รู้ ก็เกือบจะชนใครไม่รู้เข้า มีที่เขาฉุดให้เซฮุนมาอีกทาง
 
 
                “โอ๊ะ! ขอบคุณ -_-;” เขาพูดขอบคุณ แต่ก็ยังคงกดโทรศัพท์ต่ออีกเช่นเคย จนคนที่ช่วยไว้เมื่อกี้ได้แค่ถอนหายใจเบาๆ เขาไม่เคยสั่งอะไรโอเซฮุนคนนี้ได้เลยจริงๆ จะมีใครบ้างมั้ยที่จะสั่งคนอย่างหมอนี้ได้ ถ้ามีช่วยปรากฏตัวทีเถอะ!
 
 
                “เฮ้อออ …เฮ้ยไอ้ฮุนระวัง!!!”
 
 
                พลัก! ตุบ!
 
 
                “อูยยย / อูยยย”
 
 
                จงอินปิดหน้าตัวเองเมื่อเห็นว่าตัวเองนั้นไม่สามารถถลาเข้าไปช่วยได้ ผลนั้นก็คือ… เพื่อนของเขาเดินชนเข้ากับใครบางคนจนทำให้ทั้งสองต้องลงไปนอนบนพื้นด้วยกัน โดยที่เพื่อนเขากลายเป็นเบาะรองไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
 
 
                “กูบอกแล้วว่าให้มึงเลิกเล่นโทรศัพท์ =_=^”
 
 
                ถึงจะบ่น แต่เขาก็ยังคงเข้าไปช่วยพยุงเซฮุนให้ลุกขึ้นยืนขึ้น มือของเขาเป็นแผลถลอกนิดหน่อย เพราะเมื่อกี้เขาเห็นเซฮุนใช้มือเขาเองดันพื้นเอาไว้ก่อนร่วงลงไปทั้งคู่
 
 
                “มึงเป็นอะไรปะวะ?” จงอินถามเพื่อนตัวเองที่เอาแต่จ้องร่างเล็กตรงหน้าที่เดินมาชนตัวเอง
 
 
                ใบหน้าเรียวหวานราวกับผู้หญิง ปากรูปกระจับสีกุหลาบ ดวงตาที่ดูเล็ก กับแก้มป่องๆอมชมพูอย่างน่ารัก แต่เสียดายที่คนตรงหน้าเขาเป็นผู้ชาย ถ้าเป็นผู้หญิงนะ… แหม… ไม่เห็นจะต้องให้เขาบอก =.,=
 
 
                “กูไม่เป็นอะไร …ว่าแต่…มึงเป็นอะไรปะ?” เซฮุนบอกจงอิน เขาปัดมือตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะถามคนตรงหน้าอย่างเป็นห่วง
 
 
                “อ่า…เออ…อ่า…คือ…อ่า…@#$%^&*(&^%$#”
 
 
                “มันพูดอะไรวะ -0-?”
 
 
                “มึงถามกูแล้วกูจะรู้ทำพ่องมึงมั้ยไอ้จงอิน -_-^”
 
 
                เซฮุนกับจงอินเพ่งมองไปที่ร่างเล็กตรงหน้าที่เริ่มหมุนตัวไปมา มือเล็กสองข้างกำลังถูสูสีกัน ใบหน้าที่เริ่มมีเหงือเม็ดเล็กๆโผล่ กับภาษาแปลกๆที่เจ้าตัวโผล่งออกมา มันทำให้พวกเขาสองคนรู้ว่า… ไม่ใช่คนเกาหลีแน่ๆ
 
 
                “@#$%^&*(*&^%!@#$%”
 
 
                “=[]=?”
 
 
                “มันพูดอะไรวะ -*-”
 
 
                “คือ…พูดเกาหลีได้มั้ยครับ -0-?” จงอินพยายามพูดช้าๆ และชัดๆ
 
 
                ร่างชายร่างเล็กตรงหน้าล้วงเข้าไปในเป้ข้างหลังของตัวเอง ก่อนจะหยิบไอพอตขึ้นมากดอะไรหยิกๆอยู่สองสามวิ เขาก็ยื่นมาตรงหน้าของทั้งสอง พวกเขามองหน้ากันก่อนจะก้มลงไปมองตัวหนังสือภาษาจีนที่ถูกแปลเป็นภาษาเกาหลีแสดงตัวใหญ่เท่าจานไข่เจียวอยู่ในนั้น (?)
 
 
                “미안합니다”
 
 
                “เอ่อ -0-… ไม่เป็นอะไรครับ มันเป็นคนจีนเหรอวะจงอิน?” เซฮุนหันไปถามเพื่อนตัวเองเสียงเขา แต่ความจริงเขาไม่ต้องพูดเสียงเบาก็ได้ เพราะยังไงคนตรงหน้าก็ไม่เข้าใจที่เขาพูดอยู่ดี
 
 
                “คงงั้น ว่าแต่มันมาทำอะไรที่นี่วะ -*-?”
 
 
                “มึงถามมันดิ -_-;”
 
 
                “พ่องไร! กูพูดจีนไม่เป็นโว้ยยยย!” จงอินหันมาค้อนใส่เพื่อนตัวเอง ขนาดภาษาอังกฤษเขายังพูดไม่เป็นเลย นับภาษาอะไรกับภาษาจีน …เขาก็พูดไม่เป็นเหมือนกัน -_-
 
 
                “안녕히계세요”
 
 
                เซฮุนกับจงอินหันไปมองผู้ชายหน้าหวานตรงหน้าอีกครั้งเมื่อเขายื่นไอพอตมาให้เขาสองคนอ่าน ก่อนที่เจ้าตัวจะเก็บไอพอตเข้าไปในกระเป๋าเป้อย่างรวดเร็วและเดินผ่านเขาสองคนไปในที่สุด…
 
 
                “ไปแล้ว -0-” เซฮุนพูดขึ้น แต่เขายังคงมองตามร่างบางนั้นไปจนร่างบางนั้นหายไปไกลจากสายตา เขาจึงหันมามองจงอินที่ยังคงมองร่างบางที่เดินตัวปลิวหายไปกับสายลมอยู่แต่แล้วอยู่ๆเขาก็หัวเราะขึ้นมา
 
 
                “ฮ่าฮ่า แม่ง กูขำหน้ามันว่ะ”
 
 
                “ทำไมวะ -0-”
 
 
                “หน้ามันแม่งโคตรหวาน มันต้องเป็น *เกอีแน่เลย”
 
 
                หลังจากที่เซฮุนฟังจงอินพูดจบ เจ้าตัวก็หันไปมองทางที่ร่างบางเดินจากไปอีกครั้ง เกอี…งั้นเหรอ รอยยิ้มที่มุมปากอยู่ๆก็ยกขึ้นเล็กน้อย กับความคิดที่ว่า…จะต้องรู้จักชื่อของหมอนั้นให้ได้ เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงอยากรู้จักชื่อของหมอนั้น แต่เขารู้แต่เพียงว่า…เขาติดใจใบหน้าหวาน…ของหมอนั้นซะแล้ว