[Fic EXO] HunHan ...What it love

     

2

ซวย!

                กริ๊งงงงง…

 

 

 

                เสียงเปิดประตูเข้าร้านทำให้คนอีกสิบกว่าคนที่อยู่ในร้านต่างพากันมองมายังสองคนที่เพิ่งเดินเข้ามา ร้านที่เล็กอยู่แล้วกลับเล็กลงอีกเมื่อคนสิบเอ็ดคนนั่งเบียดกันอย่างกับปลากระป๋องอัดแน่น นี่มันวันนัดรวมญาติกันรึไงวะทำไมมันถึงได้มาเยอะกันขนาดนี้

 

 

 

                “รวมญาติกันไง” เซฮุนทักขึ้นหลังจากเพ่งพินิจมองคนนับสิบ

 

 

 

                “หวัดดีฮะรุ่นพี่”

 

 

 

                “เออๆ มาก็ดีล่ะ จะได้เข้าเรื่อง พวกมึงแม่งมาช้าว่ะ!”

 

 

 

                เซฮุนกับจงอินมองรุ่นพี่ตรงหน้าอย่างรู้สึกหมั่นไส้ เดี๋ยวนี้แบคฮยอนเริ่มออกกับสั่งกับพวกเขาเพราะถือว่าตัวเองใหญ่กว่าคนในกลุ่ม ซึ่งทั้งที่ตัวเองก็อายุไม่ต่างอะไรกับพวกเขาเลยสักนิด

 

 

 

                “พอดีเดินชนชาวต่างชาติเข้าน่ะ” จงอินอธิบาย

 

 

 

                “ต่างชาติไหนวะ?”

 

 

 

                “จีนมั้ง ไม่รู้ว่ะ ว่าแต่…ทำไมถึงมาอยู่ด้วยกันได้อะพวกนาย?” เซฮุนตอบจื่อเทา เขากับจงอินเดินไปนั่งที่เก้าอี้สองตัวที่ว่างไว้สำหรับพวกเขา“เฮ้ยๆ แม่งเรียกดีๆหน่อย รุ่นพี่นะเว้ยรุ่นพี่” คริสปรามเมื่อเซฮุนเริ่มทำตัวสนิทกับพวกเขาที่เป็นรุ่นพี่

 

 

 

                เซฮุนยักไหร่อย่างไม่ยี่ระกับคำของคริสที่ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ แต่สำหรับเซฮุนแล้ว อายุมันก็แค่ตัวเลข สู้มิตรภาพไม่ได้หรอกถึงแม้เขาจะเด็กกว่าพวกเขาสองปี แต่เขาก็ไม่คิดมากอะไร เขาก็เป็นของเขาแบบนี้ ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ ทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าดี ใครคิดว่ามันไม่ดีก็ช่างแม่ง เพราะชีวิตเป็นของเขา ไม่ได้เป็นของใคร ใครก็ไม่สามารถมาบงการชีวิตของเขาได้ เขารักความเป็นอิสระ ขนาดครอบครัวของเขายังไม่สามารถตีกรอบชีวิตเขาได้เลย ดังนั้น…เขาก็จะเป็นนกน้อยบินตีลมไปเรื่อยๆ

 

 

 

                “ไอ้ดีโอมันเลงคนหนึ่งอยู่”

 

 

 

                อยู่ๆประเด็นของเรื่องที่นัดกันมาวันนี้ก็ถูกเปิดขึ้นโดยซุ่วหมิน ตัวต้นเรื่องที่เอาแต่ก้มหน้ามองแก้วเหล้าในมืออย่างเขินอาย เซฮุนกับจงอินหันไปมองทางดีโออย่างตกใจปนสงสัย คนอย่างดีโอไม่เคยชอบใครและไม่เคยรักใครมาก่อน และคนอย่างหมอนี้ก็ไม่เคยแสดงอารมณ์อะไรออกมาเลย แบบประมาณว่ามันเป็นคนที่เก็บอารมณ์เก่งตัวพ่อเลย

 

 

 

                “ใครวะ?” จงอินถาม

 

 

 

                “มันเป็นรุ่นน้องนายหนึ่งปี เรียนคณะวิศวะ สูง 178 ซม.น้ำหนัก 65 กก. มันย้อมผมสีนำตาล พ่อเป็นจิตกรชื่อดัง ส่วนแม่มันเปิดร้านขายกิมจิที่ย่านยงนัม อ้อ น้องมันอยู่ปีหนึ่งโรงเรียนหญิงล้วน ขอบอกว่าน่ารัก ผมยาวตาโต หุ่นนี่แบบ อก 35 เอว 24 ขาว หมวย สวย แซ่บ แม่งง! สเป๊คกูเลยสัส!”

 

 

                “ไอ้เชี่ย! ข้อมูลมึงแม่ง” ชานยอลที่ทึ่งกับข้อมูลของซูโฮเพื่อนร่วมคณะของตัวเอง เขาอยากจะบอกเหลือเกินว่า มึงจบไปมึงทำงานเป็นนักสืบเถอะไอ้สัส!

 

 

 

                “มึงเลงน้องมันด้วยสินะ” เฉินพูดขึ้นอย่างระอา ประเด็นก็คือซูโฮเพื่อนของเขามันเลงน้องสาวของคนที่ดีโอชอบอยู่ เรื่องนี้มันเลยเชียร์เต็มที่เพื่อจุดประสงฆ์บางอย่าง

 

 

 

                “มึงก็รู้ว่าอิเชี่ยนี่มันแม่งม่อทุกคนสัส” ทุกคนพยักหน้ากับคำพูดของเลย์ ซึ่งมันตรงทุกอย่าง ซูโฮมันแม่งม่อทุกคน ทุกเพศและทุกวัย

 

 

 

                “กูเปล่า ถึงกูจะเป็นแบบนี้กูก็เลือกนะมึงงง” ซูโฮรีบแก้ตัว จริงๆนะ ถึงเขาจะเป็นแบบนี้เขาก็เลือก ไม่สวย ไม่หล่อจริงกูแม่งไม่เอา…ใช่เขาเลยยยย

 

 

 

                “แล้วเอาไงวะ? พวกมึงมีแผนรึไง?” เซฮุนถาม

 

 

 

                “มีเว้ย! แต่เดี๋ยวก่อน…” คริสที่คิดแผนได้แบบสดๆร้อนๆพูดขึ้น เขาหยุดพูดเมื่อรู้ตัวเองว่าตัวเองลืมอะไรไปบางอย่าง ก่อนจะตะโกนออกจาอย่างตกใจ

 

 

 

“เชี่ยยยยยย!!”

 

 

 

                “เหรี้ยยย! เป็นเชี่ยไรมึงเนี่ย!!”

 

 

 

                “พ่อมึงตายรึไง ตะโกนมาได้ อยู่กันแค่นี้”

 

 

 

                คนในร้านที่ไม่ใหญ่อะไรมาก แต่เสียงของคริสมันทำให้เสียงก้องจึงทำให้คนในร้านพากันหาที่อุดหูแทบไม่ทัน แล้วเสียงมันไม่ใช่จะแหลมน้อยนะ ย้ำ! แม่งโคตรแหลมเวลามันตะโกนอะไรออกมา

 

 

 

                “ไอ้ดีโอกี่โมงแล้ววะ?”

 

 

 

                “เอ่อ…จะเก้าโมงแล้ว ทำไม?” คนถูกถามตอบพรางถามต่ออย่างสงสัย

 

 

 

                “เชื่อแม่งงงง! กูลืมสนิทไปเลย!!”

 

 

 

                คริสยีหัวตัวเองไปมาอ่างนึกโมโหตัวเอง เรื่องสำคัญแบบนี้ยังจะลืม ทั้งๆที่ย้ำกับตัวเองไว้แล้วแท้ๆว่าวันนี้ญาติของป้าจะมาพักด้วย อีกอย่างเขาก็ยังไมได้หาที่อยู่ให้ญาติของป้าเลยด้วยนี่สิปัญหา แล้วทีนี้เขาจะโดนด่ามั้ยวะเนี่ยยยย!!

 

 

 

                “เป็นเชี่ยไรมึง?” จงอินที่ยกมือออกถามพรางส่ายหัวไปมาเพื่อปรับสมดุลของน้ำหู

 

 

 

                “โอ๊ยยยย!! กูจะบ้าตายไอ้ห่า!!” คราวนี้คริสแทบอยากจะร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด ถ้าป้าเขารู้เข้างานนี้เขาตายจบไม่สวยแน่ๆ คงกลายเป็นผีไม่มีญาติ เพราะป้าเขาคงจะไม่นับเขาเป็นญาติแน่ๆถ้ารู้เข้า

 

 

 

                หลังจากที่ส่ายหัวไปมาอย่างหัวเสียเจ้าตัวก็คิดอะไรขึ้นมาได้ ไม่แน่…งานนี้เขาอาจจะยังรักษาชีวิตเขาไว้ได้อยู่ก็ได้ ถ้าหมอนั้น…ยอมช่วยเขา หึหึ!

 

 

 

                “มองเชี่ยไรมึง”

 

 

 

                คนที่เริ่มรู้ตัวว่าสายตาจิตอาฆาตมองมาทางตัวเองก็เริ่มใจไม่ดี เพราะสายตาแบบนี้เขาเคยสัมผัสมาแล้ว มันไม่มีอะไรดีเลยสักนิดนอกจากปัญหาที่คนตรงหน้าส่งต่อมาให้

 

 

 

                “บ้านมึงมีสองห้องนอนใช่ปะ?”

 

 

 

                “ถามไม” เซฮุนตอบอย่างระวังคำถามของคริส

 

 

 

                “เออ กูถามมึงก็ตอบมาเถอะ!”คริสเร่ง

 

 

 

                “เปล่ากูมีหนึ่งห้องนอน”

 

 

 

                “มึงมีสอง เพราะกูเคยเมาแล้วกูเคยไปนอนค้างบ้านมึง”

 

 

 

                “ไอ้เชี่ยจงอินพูดไมวะ!!” เซฮุนหันไปตีหน้าดุใส่จงอินที่แอบแลบลิ้นใส่เขา และอยู่ๆเสียงหัวเราะดุจปีศาจก็ดังขึ้น ทำให้เขาหันไปมองพรางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ๆ งานนี้เขาซวยแน่ๆ