FICTION หล่อวายร้ายกับนายน่ารัก [WONKYU]

 

 

                  เรียนเสร็จก็กลับมานอนอืดอยู่ในห้อง แต่นอนได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ต้องรุกขึ้นมารบกับยัยตัวเล็กที่ร่างสูงไปรับ มาจากบ้านชินดง เสียงโวยวายงุ่นง่านเอาแต่ใจ จนร่างบางอยากจะฟาดซักทีสองทีให้หยุดร้อง แต่ก็ทำไม่ได้

 

            “นั่งเฉยๆ สิ่ลูก”มือเล็กจับยัยตัวเล็กให้นั่งนิ่งๆ แล้วเอาน้ำอุ่นราดตัวให้ พร้อมกับสบู่เหลวสำหรับเด็กละเลงให้หอมฟุ้งไปทั้งห้องน้ำ ยัยตัวเล็กยืนเกาะขอบอ่างอาบน้ำ มองหน้าร่างบางตาแป๋ว

            “เอาอะไรลูก”ร่างบางถามเมื่อเห็นว่ายัยตัวเล็กมองไม่ละสายตา แต่เจ้าตัวกลับส่ายหน้า แถมยังส่งยิ้มส่งฟันขาวจั๊วะมาให้อีก ร่างบางก็ยิ้มตอบ แล้วรีบจัดการตรงนี้ให้เสร็จเสียที

 

            “คยู วันนี้ซื้อไก่อบมาด้วย”ร่างสูงบอกเมื่อเห็นว่าร่างบางออกมาจากห้องน้ำแล้ว

            “ไก่อบเหรอ”หน้าหล่อพยักหงึกหงัก จัดการเอาไก่ใส่จานใหญ่วางลงบนโต๊ะอาหาร รอร่างบางออกมาหลังจากพายัยตัวเล็กไปแต่งตัวข้างในห้อง

 

            “ลูกสาวใคร ทาแป้งหอมฟุ้งเลย”ร่างสูงเดินมาหายัยตัวเล็กที่วิ่งตึกๆ เข้ามาในครัว หอมแก้มเสียฟอดใหญ่ จูงมือกันไปที่โต๊ะอาหาร ร่างบางเดินตามออกมาเห็นก็ยิ้มเมื่อเห็นร่างสูงกำลังเอามีดหั่นเนื้อไก่ เอาส้อมจิ้มให้ยัยตัวเล็กกิน

            “อร่อยมั้ยลูก”ไม่ตอบเป็นคำพูด แต่ฉีกยิ้มตาหยีส่งให้ ร่างบางเดินไปตักข้าวและเตรียมน้ำให้พร้อม ก่อนจะลงมือหม่ำมื้อเย็นกันให้สนุก

 

 

 

                                                   ..................

 

 

 

            “อื้ม....ซีวอนอ่า พอแล้ว”ร่างบางร้องบอกเมื่อร่างสูงยังไม่ยอมหยุด ยังคงกอดอยู่อย่างนี้ไม่ยอมลุกออกจากตัวเขา รอบที่สามแล้วยังฮึดเอาแรงมาจากไหนเหลือเกินไม่รู้ แต่เขากำลังจะตายแล้ว เหนื่อย!!!

            “อีกรอบนะ”

            “อีกรอบมากี่รอบแล้ว พอ ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”ร่างบางว่า ตอนขอ ขอรอบเดียว พอเห็นเขาไม่ห้ามล่ะเอาใหญ่ มือเล็กดันอกแกร่งให้ออกจากตัว ร่างสูงปากยู่แต่ก็ยอมลุก ดึงผ้าที่คลุมบั้นท้ายให้พ้นจากตัว ถอนตัวออกมา ร่างบางพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง จุ๊บปากหยักก่อนจะลุกขึ้น เดินไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำที่กระจายอยู่บนพื้นมาใส่ลวกๆ เดินออกนอกห้องไป ร่างสูงยิ้มนิดๆ แล้วจัดการผ้าปูที่นอนเสียใหม่

 

 

                       ขายาวก้าวเดินตามร่างบางเข้ามาในห้องน้ำ เห็นคนสวยยืนให้น้ำรดตัวก็ยกยิ้มมุมปาก เดินเข้าไปกอดจากด้านหลัง

 

            “อ๊ะ...ซีวอน พอแล้ว”มือเล็กคว้ามือใหญ่ที่ลูบไล้ยอดอกให้หลุดออก ดันหน้าหล่อที่ซุกไซ้ซอกคอให้ออกห่าง แล้วเบี่ยงตัวหันหน้าเข้าหา

            “ถ้าไม่หยุด คืนนี้ถึงสิ้นเดือน ฉันจะไปนอนอีกห้อง”แค่นั้น ร่างสูงก็หยุดนิ่ง ร่างบางยัดฝักบัวใส่มือใหญ่ แล้วออกไปนอกห้องน้ำ เช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เข้าห้องไปนอนทันที ร่างสูงยืนค้างเติ่ง มือถือฝักบัว เกาหัวแกรกๆ

 

            “คยูอ่า อย่าไปนะ นะ”ร่างสูงอ้อนร่างบางที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ คยูฮยอนไม่ได้ตอบ เพียงแค่หันมาหาซุกหน้ากับอกแกร่งเท่านั้น แต่เมื่อร่างสูงยังไม่หยุดจึงงับหัวนมไปแรงๆ

            “หุบปาก นอนได้แล้ว ง่วง”เท่านั้นชเว ซีวอนก็เงียบกริบอีกรอบ ไม่พูดไม่จา รัดอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนร่างบางแทบหายใจไม่ออก ดันตัวขึ้นงับคอร่างสูงจนเป็นรอยแดง

            “โอ๊ย กัดเหรอ โดนแน่ๆ”ว่าจบก็ซุกไซร้ซอกคอร่างบางที่ดิ้นพราดอยู่ในอ้อมกอด

             “อิ๊...ซีวอน ปล่อยนะ อื๊อ คิคิ ซีวอน”ร่างบางร้องออกมาอย่างจั๊กจี้ แต่ก็ต้องกลั้นเสียงกลัวยัยตัวเล็กจะตื่นขึ้นมาเพราะเสียงดัง ดิ้นพราดอยู่อย่างนั้นเมื่อนิ้วใหญ่ของร่างสูงจิ้มเอวไม่หยุด แถมยังนัวเนียไม่เลิก

 

 

                      นอนหอบแฮ่กกันอยู่บนเตียงจนเวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่ไปเกือบชั่วโมง ไม่รู้ว่าไปเอาแรงมาจากไหน เสร็จกิจแล้วยังเล่นกันอยู่แบบนี้ไม่หลับไปนอน เมื่อร่างสูงหยุดร่างบางก็นอนแผ่หอบหายใจเหนื่อยได้หายใจหายคอกับเขาบ้าง หัวหนุนแขนล่ำก่อนจะพลิกตัวขึ้นมาทับร่างสูงไปครึ่งตัว หน้าหวานเข้าใกล้ใบหน้าหล่อหายใจรดแก้มกร้าน มือเล็กลูบหน้าหล่อเบาๆ

 

            “นี่ซีวอน นอนได้แล้ว เหนื่อยจริงๆ นะคราวนี้ พรุ่งนี้มีเรียนสายๆ ด้วย เดี๋ยวไปเรียนไม่ไหว”ร่างสูงพยักหน้ารับ ทำปากจู๋จุ๊บริมฝีปากบางเบาๆ แล้วพลิกให้ร่างบางนอนใต้ร่าง

             “นอนสิ่นอน นอนนะเด็กดี”ร่างสูงแกล้งทำเหมือนร่างบางเป็นเด็ก กล่อมให้นอนหลับ พร้อมจูบหน้าผากมนเบาๆ

             “ผู้ใหญ่ก็นอนสิ่ครับ มาทับอยู่แบบนี้จะได้นอนมั้ยครับผู้ใหญ่ เด็กจะนอนแล้วครับ”ร่างสูงหัวเราะคิก มือใหญ่ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมทั้งสองคน แล้วให้พลิกตัวนอนหงาย ดึงให้ร่างบางหนุนแขน

 

 

 

                                                ....................

 

 

 

 

                        เลิกเรียนร่างบางก็มานอนเกยคนตัวยักษ์ที่วันนี้ได้หยุดงานอยู่บนโซฟา ร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไรแถมยังจะชอบเสียด้วยซ้ำเวลาโดนเมียลวนลามหรือลวนลาม เมียได้บ้าง มือใหญ่ประคองเอวบางก่อนจะพลิกตัวให้ร่างบางนอนอยู่ใต้ร่าง

 

            “น่าจะมีลูกแมวตัวน้อยๆ อยู่ในนี้เนอะ”เสียงทุ้มเอ่ยบอก มือก็ลูบไปที่ท้องแบนราบ ร่างบางหัวเราะน้อยๆ

             “อยากให้มีก็ทำดีๆ หน่อยสิ่”ร่างบางว่ากลั้วหัวเราะ

             “ทำยังไงล่ะ ทำดีๆ”

             “ไม่รู้”ว่าแล้วยิ้มหวานไปให้ ร่างสูงก้มลงจูบริมฝีปากบางเบาๆ จมูกโด่งคลอเคลียอยู่กับแก้มนวลไม่ห่าง รอยยิ้มไม่ไม่หายไปจากใบหน้าหล่อเช่นกัน ก่อนจะจูบไปที่แก้มหนักๆ และผละออก

             “จะทำยังไงน้า ถึงจะมีลูกแมวอยู่ในท้อง”กระซิบข้างกกหูขาวก่อนจะลุกขึ้นทิ้งตัวลงนอนเบียด กันบนโซฟารั้งร่างบางเข้ามากอดซบอก “รอให้นายเรียนใกล้จบก่อน ถ้าใกล้จบแล้วนายยังไม่ท้อง ฉันจะพาไปหาหมอ”ร่างสูงว่า คิ้วเรียวสวยขมวดมองหน้าหล่อไม่เข้าใจ

             “ไม่ดีมั้ง”

             “ดีสิ่ ลองดู ให้หมอช่วยน่าจะเวิร์ค”

             “นายไม่มีน้ำยาน่ะสิ่ ถึงต้องให้คุณหมอช่วย”ว่าจบก็หัวเราะเสียงใส ร่างสูงที่ได้ยินแบบนั้นก็ควันออกหู มาว่าเขาไม่มีน้ำยาแบบนี้

             “ว่าฉันไม่มีน้ำยาเหรอ มานี่เลย”พลิกตัวร่างบางขึ้นก่อนตัวเองจะลุกขึ้นยกตัวร่างบางพาดย่าเข้าห้องนอน

             “อ๊ะ...ซีวอน ปล่อยนะ ทำอะไร ไม่เอาเหนื่อย”ร้องโวยวาย แต่มีหรือที่ฉ่อยจะฟัง โดนหยามแบบนี้ต้องจัดหนัก!!!

              “ฉันจะทำให้นายรู้ไงว่าฉันมีน้ำยาหรือเปล่า สิบรอบก็จะยังเหลือน้ำยา คอยดู”ว่าจบก็ปิดประตูเสียงดังพร้อมเสียงหัวเราะชอบใจของร่างสูงดังออกมาให้ ได้ยิน...

 

 

 

                                                 ...................

 

 

 

 

 

                      อีทึกนั่งมองหน้าเยซองที่นั่งอยู่ตรงข้ามก่อนจะหัวเราะหึออกมาอย่างชอบใจ จนสุดท้ายทนไม่ไหวหัวเราะออกมาเสียงดัง เยซองถึงกับผงะมองหนาอีทึกอย่างตกใจ

 

           “คุณอีทึก หัวเราะอะไรครับ”ถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ อีทึกยักคิ้วสายตาเจ้าเล่ห์

            “ก็อย่างว่าแหละนะเยซอง หัวเราะทีหลังดังกว่า”อีทึกว่า พรางมองหน้าเยซองยักคิ้วข้างหนึ่งส่งให้อย่างตลก เยซองหน้าเสียเข้าใจเรื่องที่อีทึกกำลังสื่อ

             “คุณซีวอน...ยอมเหรอครับ”อีทึกยักไหล่หนึ่งที

             “ก็แน่นอน ซีวอนจะกล้าขัดใจพี่ชายอย่างฉันเหรอ แต่ก็นะ...ซีวอนไม่ใช่พ่อน้องอึนจอง ไม่มีสิทธิ์ยกน้องอึนจองให้ยองซู แต่ในเมื่อซีวอนบอกว่าโอเคแล้ว แล้วนายเองก็บอกให้ฉันโทรไปขอซีวอนเอง นายก็ปฏิเสธฉันไม่ได้นะเยซอง”เยซองหน้าเหี่ยวยุบลงทันที เบ้ปากนิดๆ ยู่ปากหน่อยๆ อย่างตลก อีทึกนั่งมองเลิกคิ้วขึ้นยิ้มหวานอย่างสนุก นั่งเท้าคางมองคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม

             “โทรถามซีวอนสิ่ ว่าฉันไม่ได้โกหก ฉันโกหกไม่เป็นอยู่แล้ว เอาสิ่”อีทึกส่งมือถือให้ เยซองเม้มปากเล็กน้อย แต่ก็รับมา กดโทรหาเจ้านายอย่างช่วยไม่ได้ เขาเองก็รู้ว่าอีทึกบังคับให้พูดแบบนั้นหรือเปล่าเพราะซีวอนเองก็เป็นคนที่ เชื่อฟังไม่กล้าขัดใจพี่ชายตัวเองอยู่แล้ว

 

 

 

                      รอสายอยู่เกือบสิบห้าวินาทีถึงมีคนรับ แต่เสียงที่ตอบกลับมาทำให้เยซองหน้าแดงกร่ำ รีบดึงมือถือออกจากหู วางสายแล้วส่งคืนอีทึกโดยฉับพลัน อีทึกถึงกับงง

 

             “อะไรเหรอ”

             “คือ...คือคุณซีวอน ไม่ว่างครับ”อีทึกเลิกคิ้วขึ้นงงไม่เข้าใจ จึงคว้ามือถือมากดโทรเอง เสียงที่ดังออกมาทำให้อีทึกหน้าขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารัก หน้าร้อนผ่าว แทบจะเควี้ยงมือถือทิ้งให้ห่างตัว มือบางวางมือลงมองหน้าเยซองสายตาเลิกลัก หน้าแดงด้วยกันทั้งคู่ อีทึกลุกขึ้นเดินไปเดินมา

              “ไอ้น้องบ้า ยังอุส่าจะรับ จิ๊”มือบางอยู่ไม่สุขไม่รู้จะเอาไปวางไว้ตรงไหน จึงได้แต่กำแน่น พอหันมองหน้าเยซองก็ยิ้มแหย ต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไร จนสุดท้าย อีทึกก็เดินออกไปนอกห้องทำงาน เพื่อหาน้ำกิน เยซองเองก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไง นั่งนิ่งแข็งเป็นตอไม้อยู่อย่างนั้น

 

 

 

                         อีทึกเดินกลับเข้ามาพร้อมแก้วน้ำส้มในมือ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งตรงข้ามเยซองที่ยังนั่งอยู่ไม่ได้ออกไปไหน อีทึกตั้งสติก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง

 

            “ตกลงตามนั้นนะ แล้วนายค่อยโทรไปใหม่ก็แล้วกัน”

            “แต่ว่า...”

            “ไม่มีแต่นะเยซอง สัญญาแล้ว ลูกผู้ชายห้ามคืนคำ แค่หมั้นเอาไว้เฉยๆ ไม่ได้จับแต่งงานกันซักหน่อย อีกอย่าง ถ้าโตขึ้นแล้วเขาไม่รักกัน ฉันจะไปบังคับลูกได้ยังไง บังคับแต่ตัวเองมีความสุขแล้วลูกไม่มีความสุข ฉันเองก็ทำไม่ได้เหมือนกัน”อีทึกอธิบายให้เยซองยอมอ่อนลง จนเจ้าตัวพยักหน้ารับอย่างช่วยไม่ได้ อย่างน้อยเขาก็เหลือทางเลือก แต่ทางเลือกที่เหลือยังคงต้องใช้เวลานานเหลือเกิน

             “ก็ได้ครับ”อีทึกยิ้มแป้นเมื่อได้ยินแบบนั้น

 

 

 

 

                                                  ...................

 

 

 

 

             “ใครโทรมา อ่ะ...”ร่างบางถามเสียงเบา เมื่อเห็นว่าร่างสูงวางสายแล้ว แต่คิ้วกลับขมวดมุ่น

             “เยซอง กับพี่ทึก แต่ไม่ยอมพูด”ร่างสูงว่า ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากบางหนักหน่วง มือใหญ่ไม่เคยปล่อยว่าง ลวนลามถึงเนื้อถึงตัวไม่ห่าง เสียงหวานครางหวานหูคนฟังได้ดียิ่งนัก จนเคลิ้มไปหลายรอบ

 

 

 

                                                 ...................  

 

 

 

 

                       ฮยอกแจประคองท้องตัวเองค่อยๆ เอนหลังลงนอน จะเรียกว่านอนก็คงไม่ถูกเพราะหมอนที่รองหลังอยู่เกือบห้าใบจึงอยู่ในท่ากึ่ง นั่งกึ่งนอน ฮันคยองเองก็สงสารที่เห็นฮยอกแจนอนตะแคงไม่ได้แต่ไม่รู้จะช่วยยังไงนอกเสีย จาก หาหมอนมารองหลังให้เท่านั้น

 

             “โอเครึยังครับฮยอก”ฮยอกแจพยักหน้ารับ

             “ไม่ดิ้นแล้ว ซนแบบนี้ลูกชายแน่ๆ เลยฮัน”ฮยอกแจว่าพร้อมรอยยิ้ม ฮันคยองเองก็ยิ้มจนตาหยี ก่อนจะก้มลงคุยกับเจ้าตัวเล็กในท้อง

             “อย่าดิ้นมากนะลูกนะ ให้มาม๊านอนหลับบ้างนะครับลูก”ฮันคยองว่า ฮยอกแจยิ้มหวาน มือบางเล่นผมฮันคยองเบาๆ เจ้าตัวเล็กเหมือนจะได้ที่นอนสบายจนหลับไปแล้ว เพราะถ้าฮยอกแจนอนผิดท่าเมื่อไร เจ้าตัวเล็กก็จะดิ้นจนไม่ได้นอน เหมือนไปนอนทับเขา จนสุดท้ายต้องนอนท่านี้ทุกวัน

             “ฮยอกแจหลับก่อนนะครับ”

              “แล้วฮันจะไปไหน”ถามด้วยความสงสัยเมื่อเห้นว่าคุณสามีลุกขึ้นจากเตียง

              “ไปทำงานต่ออีกนิดนึงครับ เสร็จแล้วเราจะได้ไปเที่ยวกันครับ”ฮยอกแจส่งยิ้มให้เป็นกำลังใจ

              “อย่าดึกนะฮัน ฮยอกไม่อยากนอนคนเดียว”ทำหน้าตาน่ารักน่าหยิก จนฮันคยองอดที่จะสูดความหอมจากแก้มไม่ได้ ฮยอกแจเองก็ให้กำลังใจในการทำงานด้วยการหอมแก้มคืนให้ทั้งสองข้าง ฮันคยองยิ้มจนปากจะฉีกถึงรูหู ก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอน

 

 

 

                                             ........................

 

 

 

 

             “เป็นยังไง เอาอีกมั้ย น้ำยาของฉันยังเหลืออีกเป็นถังเลยนะ”ร่างสูงแกล้งว่าคนที่นอนหอบหายใจอยู่บน เตียง ร่างบางหันมาค้อนขวับทันที ก่อนจะลุกขึ้นโงนเงนจนร่างสูงต้องฉุดให้ลงมานอนหนุนแขนเหมือนเดิม

             “ไม่เอาแล้ว น้ำยาไม่มีคุณภาพแบบนี้”ว่ากลั้วหัวเราะ ร่างสูงย่นปากใส่ แต่ก็ยิ้ม ร่างบางก้มลงจูบปากหยักเบาๆ แขนเรียวโอบกอดอกแกร่งของร่างสูงก่อนจะซบหน้าอยู่แบบนั้น

              “พรุ่งนี้ไม่เอาแล้วนะ ไปเรียนทีไร ยัยตินาแซวทุกที”ร่างบางว่า ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นสงสัย

               “ทำไมล่ะ”

               “ก็ไอ้รอยที่นายทิ้งไว้เนี่ย”หันให้ดู ร่างสูงหัวเราะคิก จูบทับลงไปอีกจนโดนร่างบางสบัดตปบมือแมวลงไปที่อก

               “อย่าสิ่ แบบนี้เมื่อไรจะหายเล่า”

              “ก็ไม่ต้องให้มันหายสิ่”

              “ไม่เอา เขินเหมือนกันนะ นายมาโดนแซวเองบ้างดิ่ อีกอย่างไม่มีฝรั่งกล้ามาจีบฉันสักคน”ว่าหน้ายู่แกล้งคนตัวยักษ์ ก่อนจะหัวเราะคิกคัก

              “เรื่องปกติของฝรั่งเขาน่า ไม่ใช่เรื่องน่าอายสำหรับเขาหรอก แล้วถ้ามีฝรั่งมาจีบ นายจะเล่นด้วยรึไง”ร่างสูงว่าจบก็งอนใส่ ร่างบางยิ้มกว้าง พยักหน้ารับ

              “แน่นอน ถ้าเกิดวันนึงนะ น้ำยาของนายใช้ไม่ได้ ฉันจะได้มีสำรองไง”ร่างบางว่า หัวเราะเสียงใส ร่างสูงหัวเราะหึ พลิกตัวร่างบางลงไปอยู่ด้านล่าง

               “โอเค ก็ได้ แล้วจะรู้ว่าแม้นายจะอายุสี่สิบ น้ำยาของฉันก็ได้ผล แล้วจะรู้ว่ามีทีมฟุตบอลเป็นของตัวเองมันเป็นยังไง หึ งั้นตอนนี้อีกรอบแล้วกัน จะได้ไม่เสียดายน้ำยาที่มันกำลังก่อตัว”ร่างบางอ้าปากเหวอเมื่อได้ยินแบบ นั้น ร่างสูงหัวเราะชอบใจก่อนจะจัดการกินแมวไปอีกรอบ

 

 

 

                       ไม่รู้ว่า ณ นาทีนี้ ลีลารักจะเร่าร้อนสักแค่ไหนจะเพิ่มขึ้นหรือลดน้อยลง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความหื่นของฉ่อยลดลงแต่อย่างใด ยิ่งเมื่อเห็นว่าร่างบางเป็นงานมากกว่าเดิมหลายสิบเท่าก็ยิ่งชอบ หลังจากผ่านการฝึกงานและทดสอบมานานเกือบสามปีก่อนหน้านั้นหลังจากแต่งงาน ถ้าร่างบางไม่พัฒนานี่สิ่คงเป็นเรื่องแปลก เพราะจนถึงตอนนี้ก็เกือบแปดปีแล้วที่อยู่ด้วยกันมา ฉ่อยก็สอนงานเกือบทุกวันจนบางครั้งคนฝึกงานถึงกับเอียนไม่อยากเข้าใกล้คนสอน

 

                       กว่าจะจบบทเรียนก็ทำให้ร่างบางถึงกับไปไหนไม่รอด นอนเกยอกอาจารย์คนสอนอยู่แบบนั้น ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วตั้งใจยั่วให้ร่างสูงทำตั้งแต่ทีแรกหรือว่าเพราะแค่ อยากแกล้งแต่ไม่คิดว่าซีวอนจะหื่นขนาดว่าเรื่องที่แกล้งกันเอามาทำให้เป็น เรื่องจริง คยูฮยอนน่าจะจำบ้างว่าคนอย่างซีวอนเป็นยังไง โดนมาแปดปีแล้วยังไม่รู้ หรือไม่ต้องการจำกันแน่นะ?

 

             “เอาอีกมั้ย?”ร่างสูงถามขึ้น กระตุกยิ้มมุมปากนิดๆ ร่างบางเบ้หน้าใส่

             “พอแล้ว ไม่มีอะไรให้ออกแล้ว”ร่างบางว่าเพราะเขาหมดแรงหมดอารมณ์ ไร้ความรู้สึกแล้ว ชาไปหมด วันนี้พอกันทีเถิด

             “นึกว่าจะเอาอีก แหมๆ ที่รัก อึดนะเนี่ย คึคึ”ร่างสูงว่าหัวเราะพิลึกใส่ ร่างบางขบกัดหัวนมร่างสูงเอาไว้ พอซีวอนทำท่าจะพูดก็ย้ำแรงจนเจ้าตัวร้องเจ็บและหยุดหื่น ร่างบางจึงปล่อยออก

              “พาไปอาบน้ำด้วย ลุกไม่ขึ้นแล้ว”ร่างบางว่า เพราะขาอ่อนเปรี้ยหมดแรงจะให้เดินไปตอนนี้คงไม่ไหวจะลุกเดิน

              “พาไปอาบน้ำ แล้วต่ออีกรอบนะ”

               “ไม่เอาแล้ว หื่นนักนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปหาหมอ”ร่างสูงทำหน้างงใส่ เขาไม่ได้เป็นอะไรจะให้ไปหาหมอทำไม

               “ไปทำไมอ่ะ?”ร่างบางกระตุกยิ้มใส่คนด้านบนที่นอนคร่อมทับอยู่

               “ไปตัด....ออกไง นายจะได้หายหื่นบ้าง”มือเล็กคว้าฉับไปที่...ใต้สะดือของร่างสูงทำให้เจ้าตัวถึงกับตกใจสะดุ้งเฮือก

               “อย่าโดนสิ่ มันเสียว สยิวรู้มั้ย~”ร่างสูงว่า

               “จับอะไร ยังไม่ได้จับเลย”ร่างบางว่า เขาแค่เอามือแตะไปที่ท้องน้อยนิดหน่อย พูดเหมือนเขาเอามือไปจับฉ่อยน้อยอย่างนั้นแหละ

               “งั้นเราสองคนไปอาบน้ำกันเถอะ”ร่างสูงว่า สายตาเจ้าเล่ห์แต่ก็โดนร่างบางเล็งเป้า?หมาย ทำให้ร่างสูงถึงกับเอามือปิดเอาไว้ กลัวว่าจะทำจริง แต่ข้อนี้ฉ่อยก็น่าจะจำได้แล้ว โดนขู่มากี่ปีแล้ว ไม่เคยทำจริงๆ สักที

                “ดึงหน่อย”ร่างบางว่า ยื่นมือไปให้ร่างสูงที่ลุกขึ้นนั่งแล้วให้ดึงเขาขึ้นไปนั่งด้วย ร่างสูงฉุดร่างบางขึ้นมา แต่ด้วยความที่ใช้แรงเกินทำให้ร่างบางจมเข้าอ้อมกอดพอดิบพอดี แขนเรียวก็โอบเข้ากอดซบหน้ากับอกแกร่งอ้อนเหมือนลูกแมว

                “อุ้มไปหน่อยน้า”หน้าหวานถูๆ ไถๆ จนร่างสูงต้องกัดริมฝีปากเอาไว้ระงับความหื่น มือใหญ่ลูบไล้แผ่นหลังเนียนเบาๆ

                “โอเค อุ้มก็ได้ แต่นายปล่อยมือออกก่อนสิ่ มันเสียววูบรู้มั้ย”ร่างสูงว่าเพราะร่างบางเองก็มือไม่อยู่สุข จับนู่นจับนี่ คยูฮยอนผละออก มองหน้าหล่อตาปรือเยิ้มเหมือนจะยั่ว ร่างสูงสะบัดศีรษะก่อนจะดึงร่างบางให้ลุกขึ้นตวัดแขนอุ้มแต่ก็ต้องตกใจ

                “คยู...นายเลือดออก”ร่างบางก็ไม่ได้ตกใจอะไร เพราะรู้สึกเจ็บนิดๆ อยู่แล้ว เลยไม่แปลกใจ

                “ช่างมันเถอะ”ว่าไม่เดือดเนื้อร้อนใจ ซบหน้ากับอกแกร่ง แขนเรียวโอบรอบคอร่างสูง

                 “ขอโทษนะ ที่แรงไปหน่อย”ร่างบางส่ายหน้า แล้วให้ร่างสูงพาไปห้องน้ำเสียที อยากอาบน้ำใจจะขาดอยู่แล้ว เหนียวตัวไปหมด

 

 

 

                      ถึงห้องน้ำร่างสูงก็เปิดน้ำอุ่นให้ร่างบางแช่คลายเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไป พรางๆ ส่วนตัวเองก็ไปจัดการอาบบ้าง ครานี้ฝักบัวน้อยเป็นของเขา ส่วนอ่างใหญ่เป็นของร่างบาง

 

                “ซีวอน พรุ่งนี้สายๆ ไปรับโซอึนด้วยนะ”ร่างบางร้องบอกคนที่อาบน้ำอยู่ใกล้ๆ

                “ไม่ไปด้วยกันเหรอ”

                “ฮื....ฉันเรียนไปเรียนก่อน แล้วจะกลับมานี่เลย ไปรับให้ด้วยนะ”

                “ได้ๆ”ร่างสูงรับคำเพราะเขาเองก็คิดถึงยัยตัวเล็กจะแย่อยู่แล้ว ไม่รู้ว่าอยู่บ้านนู้น งอแงหรือเปล่า กลัวจะรบกวนจนเกินไป ถึงแม้เจ้าของบ้านจะบอกว่าไม่รบกวนและยินดีก็ตาม

 

 

                                                ......................

 

 

 

                                   สองเดือนต่อมา

 

 

                     ฮยอกแจออกมาเดินเล่นสูดอากาศกับฮันคยองที่สวนสาธารณะข้างหมู่บ้านก่อนจะต้อง เข้าโรงพยาบาลในพรุ่งนี้เช้า เดินจูงมือกันไม่มีท่าว่าจะปล่อย หาที่นั่งร่มๆ นั่งพัก

 

            “พรุ่งนี้จะได้เห็นหน้าลูกแล้ว ตื่นเต้นมั้ยครับ”ฮยอกแจส่ายหน้ายู่น้อยๆ ฮันคยองเลิกคิ้วขึ้นงง

            “ไม่ตื่นเต้นเลย”

            “ทำไมล่ะครับ น่าตื่นเต้นออกนะ เขาอยู่ในท้องมาตั้งเก้าเดือน ไม่เคยเห็นหน้าเลย”

            “ไม่รู้สิ่ ตอนนี้รู้สึกว่า อยากให้เขาออกมาเร็วๆ ซักที ตอนนี้เลยก็ได้ มันหนักอึดอัดไปหมดเลย ทำอะไรก็ไม่สะดวกซักอย่าง”ไม่ใช่ว่าไม่รักแต่อย่างใด เพียงแค่คิดว่าถ้าลูกออกมาให้อุ้มน่าจะดีกว่าที่ต้องมานั่งอุ้มท้องทำอะไร ไม่สะดวกอยู่แบบนี้ ฮันคยองส่งยิ้มขำไปให้ แขนโอบรอบเอวหนาขยับเข้าไปนั่งให้ติดกัน

             “แบบนี้ฮยอกก็น่ารักออกนะครับ ตัวกลมๆ ผมชอบ”ฮันคยองว่า หอมแก้มเนียนจนฮยอกแจย่นปากใส่

 

 

                        นั่งคุยนั่งสูดอากาศไปเรื่อยๆ เพราะนานครั้งที่ฮันคยองจะมีเวลามาเดินเล่นด้วยแบบนี้ จากที่ให้ได้มากสุดก็เพียงแค่อยู่ในบ้านด้วยกัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                         รุ่งวันทั้งสองคนก็ไปโรงพยาบาลตั้งแต่เช้า โดยมีแจวอนตามติดไปด้วยเพราะติดเสาร์อาทิตย์จึงไม่ได้ไปโรงเรียน นั่งคุยกุ๊กกิ๊กกันอยู่ในห้องพักได้ไม่นาน ฮยอกแจก็ต้องเข้าห้องคลอด มีฮันคยองตามเข้าไปให้กำลังใจด้วย ฝากแจวอนเอาไว้กับดงเฮและซองมินที่มาอยู่เป็นเพื่อน

 

 

                          กว่าจะได้เห็นหน้าหลานก็เกือบสองชั่วโมงที่ทั้งสองหายเข้าไป ฮันคยองยิ้มกว้างอย่างดีใจส่งให้คนด้านนอกได้เห็นเมื่อได้สมใจอยาก ได้สิ่งที่รอมานานหลายปี ดงเฮกับซองมินที่รอผลอยู่ก็อดยิ้มตามไม่ได้ ก่อนที่หมอจะพาเจ้าตัวเล็กไปเฝ้าดูอาการที่ห้องเด็กแรกเกิด ฮันคยองเดินออกมาด้วยความดีใจ เข้ามากอดลูกสาวจนจมไปกับอก หอมแก้มไปเสียหลายฟอด

 

            “แจวอน หนูได้น้องชายนะลูก”ยัยตัวเล็กหัวเราะคิกคักชอบใจ

            “ดีใจด้วยนะฮัน/ดีใจด้วยนะครับฮัน”ดงเฮกับซองมินพูดออกมาพร้อมกัน ฮันคยองขอบคุณพร้อมรอยยิ้มกว้าง

            “ไปรอฮยอกแจในห้องกันเถอะครับ ตอนนี้พักฟื้นอยู่ อีกซักพักคุณหมอคงให้ย้ายเข้าไปได้”ทั้งสองพยักหน้ารับเดินตามฮันคยองไปที่ ห้องพักของฮยอกแจ

            “นี่ฮัน ไปดูหน้าหลานก่อนได้มั้ย ด๊องอยากเห็น”ดงเฮว่า เมื่อใกล้ถึงห้องพัก ฮันคยองยิ้มรับก่อนจะเลี้ยวไปอีกทางที่ไปห้องเด็กแรกเกิด

 

 

 

                          มาถึงก็เห็นเด็กเล็กๆ หลายคนอยู่ในนั้น ไม่รู้ว่าลูกใครเป็นลูกใคร ฮันคยองบอกพยาบาลที่ดูแลอยู่ให้พามาใกล้ๆ ดงเฮกับซองมินมองหน้ากันก็ยิ้มแก้มปริ

 

             “หน้าตาน่าเกลียดน่าชัง”ซองมินว่า ดงเฮเห็นแบบนั้นก็ยิ้ม สายตามองไปที่เด็กน้อยอย่างมีความสุขเหมือนเป็นลูกของตัวเองก็ไม่ปาน

             “ฮันตั้งชื่อเอาไว้รึยัง”ฮันคยองส่ายหน้า

             “ยังเลยครับ แต่ว่าคงให้ชื่อคล้ายๆ กับแจวอน”

             “คล้ายเหรอ แล้วจะตั้งเองหรือว่าปาป๊ากับมาม๊าตั้งให้”ซองมินถามขึ้น เลิกคิ้วขึ้นนิดๆ

             “ป๊ากับม๊าตั้งชื่อจีนให้อย่างเดียวครับ ส่วนชื่อเกาหลี ฮยอกแจบอกว่าถ้าได้ลูกชายจะให้ชื่อแจอิน แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่ายังอยากให้ชื่อนี้อยู่มั้ยน่ะครับ”ฮันคยองบอก เพราะเคยคุยเรื่องชื่อของเจ้าตัวเล็กอยู่ แต่ยังไม่ได้สรุปว่าจะเอายังไง

              “...น้องแจวอนชื่ออะไรเหรอ แล้วแปลว่าอะไร”ดงเฮถามอย่างอยากรู้ถามความหมายไปด้วยจะไม่ต้องถามหลายรอบ

             “แจวอนชื่อ หานหมิงเยว่....หมิงเยว่ แปลว่า สว่างไสว ครับ ถ้าเป็นคนนี้ชื่อ หานเจิงเวิ่น ความหมายผมก็ยังไม่แน่ใจ ไม่ได้ถามป๊ากับม๊าน่ะครับ”ทั้งสองพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันไปมองเจ้าตัวเล็กในห้องเด็กแรกเกิด

             “ผมว่าไปรอฮยอกแจที่ห้องกันเถอะครับฮัน มานานแล้วเดี๋ยวฮยอกแจตื่นมาไม่เจอจะน้อยใจ”ซองมินว่า ทั้งสองคนก็เห็นด้วยเดินตามกันไปที่ห้องพัก

 

                         ฮันคยองพาสองสาว? และอีกหนึ่งตัวเล็กเข้าไปนั่งพักในห้องก่อนจะออกมาโทรหาเพื่อนร่างสูงที่ อยู่ถึงบอสตันบอกข่าวดีให้รู้กันถ้วนหน้า...

 

 

 

                                                .................

 

 

 

            “ฮันว่าไงเหรอ ได้ลูกสาวหรือลูกชาย”ร่างบางดึงแขนเสื้อคนที่นอนเบียดอยู่ถามอย่างอยากรู้ ร่างสูงยอกยิ้มแล้วพลิกตัวเข้าซุกไซร้ซอกคอขาว ทั้งยังจูบปิดปากไม่ให้ร่างบางได้คำตอบของคำถามนั้น

            “อื๊อ...ซีวอน หยุดเลยนะ ตอบมาก่อนสิ่”มือเล็กดันคนตัวใหญ่ให้ออกห่าง ร่างสูงจึงลุกขึ้นนั่ง

            “ขอรอบนึงแล้วจะบอก”ร่างสูงต่อรอง ร่างบางส่ายหน้าคว้าไอโฟนของร่างสูงมากดโทรออกเอง ซีวอนเห็นแบบนั้นก็ขำคิก คว้าคืนแล้วโยนไปที่โซฟาอีกตัว ร่างบางเบ้ปาก

            “ซีวอน...”

            “อะไร?”เสียงทุ้มเอ่ยกวนประสาท ร่างบางลุกขึ้นตึงตังไปหยิบของตัวเองมาโทร แต่ก็โดนมือใหญ่คว้าโยนไปกองที่เดียวกันจนร่างบางหมั่นใส้กระโดดเข้าใส่งับ คอจนเป็นรอยแดง

            “จะกัดให้คอขาดเลย”เสียงหวานเอ่ย งับเข้าไปที่คอแกร่งของร่างสูงจนแดง คนตัวโตสะดุ้งโหยงคว้าตัวร่างบางกดลงกับโซฟา

           “หึ ถ้าคอขาด ฉันจะหลอกนายคนแรกเลย”

            “กลัวตายหล่ะ ถ้าไม่ให้โทรก็บอกมาสิ่”ร่างบางว่า ร่างสูงกระตุกยิ้มนิดๆ

            “ก็ขอรอบนึงไง แล้วจะบอก”

            “ไม่อยากรู้แล้ว ไปไหนไปเลย”ผลักคนหื่นให้ออกจากตัว ร่างสูงกลับกอดรัดแน่นกว่าเดิมจนร่างบางจมไปกับอก

            “อื๊อ...ซีว๊อน”เสียงหวานอู้อี้ทั้งดิ้นทั้งถีบ แต่ก็โดนกดจนขยับไม่ได้ ร่างสูงหัวเราะคิก ที่เห็นร่างบางหมดแรงจะสู้แล้วจึงปล่อยออก

            “โอ๋ๆๆ อย่าพึ่งงอนสิ่ บอกก็ได้”ร่างบางอมยิ้มแล้วลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าหล่อขอคำตอบ แต่ร่างสูงก็ยังไม่ยอมพูดออกมาเสียทีจนเริ่มเกิดอาการรำคาญอยากถีบคนลีลาตะ หงิดๆ

            “ชเว ซีวอน”

            “ครับ ชเว คยูฮยอน”ร่างบางยู่ปากจนชนกับจมูกเมื่อโดนเรียกย้อน พอไม่ได้คำตอบจึงลุกขึ้นรีบคว้าไอโฟนเครื่องหรูวิ่งออกไปที่ระเบียง ปิดประตูฉับกันร่างสูงไม่ให้เข้าใกล้ ซีวอนยิ้มขำกับท่าทีของร่างบางที่เหมือนจะกลัวเขาเสียเหลือเกิน

 

 

 

                        พอได้คำตอบก็ยิ้มโล่หน้าบานเป็นจานดาวเทียมอยู่กับไอโฟนอยู่นานสองนาน ร่างสูงมองอยู่ก็อดขำไม่ได้ เดินเข้ามาหาร่างบางแต่ก็โดนล็อกด้วยแม่กุญแจตัวใหญ่ด้านนอกที่ร่างสูงเห็น ทีแรกถึงกับอึ้งเพราะไม่คิดว่าร่างบางจะกลัวเขาทำเรื่องอย่างว่าถึงขนาดนี้

 

             “คยูฮยอน เปิดประตูได้แล้ว ไม่ได้จะทำอะไรซักหน่อย”ร่างสูงว่า เคาะกระจกอยู่ด้านในห้อง ร่างบางยู่ปากส่งไปให้ก่อนจะวางสายแล้วปลดล็อกออกเดียวเบียดคนตัวยักษ์เข้า ห้อง

             “นั่นของฉัน”ร่างสูงว่า ชี้ไปที่มือของร่างบาง

             “นี่นะ...ของนายอยู่โน่น”มือเล็กชี้ไปที่โซฟาเพราะร่างบางเปลี่ยนมาใช้ เหมือนร่างสูงทำให้บางทีหยิบไปแล้วสับสนว่าของใครเป็นของใครถ้าไม่ได้มอง ก่อนหยิบออกไป

             “อ้าวเหรอ”ร่างบางหัวเราะเหอะออกมา ขำร่างสูงที่ยืนหน้าแตกอยู่ที่ประตู

             “อ่ะ อยากได้เอาไป ฉันเอาเครื่องนู้นก็ได้”ว่าจบก็ยัดใส่มือใหญ่ เดินแท่ดๆ ไปที่โซฟาเหมือนเดิม ร่างสูงมองในมือก็เกาศีรษะแกรกๆ เพราะเครื่องนี้เป็นของร่างบางจริงๆ ของเขานอนแอ่งแม้งอยู่ที่โซฟา

             “คยูอ่า...บอกแล้วว่าให้ซื้อสีดำ”ร่างสูงเดินตูดบิดไปหาร่างบางที่ดูรายการ ตลกอยู่ ร่างบางหันมามองแล้วแลบลิ้นใส่อย่างน่ารัก

             “ก็ฉันชอบสีขาวนิ่ นายก็เปลี่ยนเป็นสีดำสิ่”ร่างบางว่า

              “แต่ฉันซื้อก่อน นายก็ไปเปลี่ยนเป็นสีดำสิ่”ร่างสูงเถียงไม่ยอมเปลี่ยนเพราะเขาเองก็ชอบสีขาว

             “ไม่เกี่ยวเลยนะ ไปซื้อเครื่องใหม่เลยป่ะ”ร่างบางไล่ให้ร่างสูงออกไปซื้อใหม่จะได้ไม่ต้องมา เถียงกันอยู่แบบนี้ ซีวอนเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ

              “ไม่ ถ้าซื้อใหม่ก็ซื้อสีขาวอยู่ดี”

              “ฉันก็จะซื้อสีขาวเหมือนกัน”ร่างบางว่า ร่างสูงอมลมแก้มป่องไม่ยอม

              “นิ่...คยูฮยอน”

               “อะไรห๊ะ อยากใช้เครื่องไหนก็ใช้ไปสิ่ นายก็เมมเบอร์ให้เหมือนกันทั้งสองเครื่องไปเลย เวลาไปไหนจะได้หยิบไปได้ไม่ต้องเลือก”ร่างบางว่า หาทางเลือกให้ ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะยิ้มออกมา คว้าของร่างบางและของตัวเองมาจัดการทำทุกอย่างให้เหมือนกันทั้งเครื่องยกเวน เบอร์โทรของตัวเอง เวลาไปไหนจะได้หยิบออกไปเลยไม่ต้องกลัวว่าจะหยิบผิดเครื่อง

              “รูปนี้นะ”ร่างสูงบอกพร้อมกับยื่นหน้าจอไปให้ดู เป็นรูปที่เขาแอบถ่ายร่างบางตอนอาบน้ำ (-*-) เมื่อสามวันก่อน คยูฮยอนที่เห็นรูปนั้นก็พูดไม่ออก ทำไมถึงมีผัวหื่นแบบนี้

              “ไอ้บ้า เปลี่ยนเดี๋ยวนี้เลยนะ ลบออกด้วย ไม่งั้นฉันโกรธจริงๆ ด้วย”ร่างบางว่า ร่างสูงขำคิกเมื่อเห็นอาการร่างบาง หน้าแดงระเรื่อแบบนั้นแล้วรีบลบออกก่อนที่ร่างบางจะโกรธจริงๆ

              "ลบแล้วๆ งั้นเอารูปนี้”ร่างสูงส่งให้ดูใหม่ คราวนี้เป็นแค่รูปที่ร่างสูงหอมแก้มร่างบางเท่านั้น ขึ้นรูปแบบนี้ไว้เวลาใครเห็นจะได้รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว เมื่อเห็นว่าร่างบางไม่ว่าอะไรก็เอารูปที่ว่าทันที แล้ววางเอาไว้ที่เดิม

              “ทายซิ เครื่องไหนของนาย”ร่างสูงว่า ให้ร่างบางเลือก แล้วมีหรือที่ร่างบางจะจำของตัวเองไม่ได้ ถึงแม้ตอนนี้อะไรๆ จะเหมือนกันหมดแล้วทั้งสองเครื่อง

              “เครื่องซ้ายของฉัน”ร่างบางบอก จะไม่ให้จำได้ ได้อย่างไร ก็เมื่อวันก่อนเขาพึ่งทำมันตกจนมันบิ่นไปเล็กน้อยเป็นรอย แต่ถ้าไม่สังเกตจริงๆ ก็ไม่เห็น

              “รู้ได้ไงอ่ะ อาจจะเป็นของฉันก็ได้”ร่างสูงว่า แล้วหยิบขึ้นมาดู ร่างบางคว้ามาจากมือใหญ่แล้วชี้รอยที่เขาทำเอาไว้ให้ร่างสูงเห็น

              “นี่ไง ฉันทำมันตกจนเป็นรอยเนี่ย”มือเล็กจิ้มรอยให้ดู ร่างสูงเบ้ปาก เขาไม่ทันสังเกตก็เลยไม่เห็น

               “ไม่หนุกเลย นอนดีกว่า”ว่าจบก็นอนหนุนตัก ศีรษะยังไม่ทันถึงต้นขาร่างบางก็ลุกพรวดเพราะเสียงยัยตัวเล็กดังออกมาจากใน ห้องนอน ร่างสูงทำหน้าบู้ทิ้งตัวลงนอนแผ่ไม่เผื่อที่ให้ใครนั่ง

 

 

 

                                                 ..............

 

 

 

                        ฮยอกแจตื่นขึ้นก็เห็นหน้าเจ้าตัวเล็กก็ยิ้มไม่หุบ ฮันคยองเองก็ไม่ให้ลุกเพราะคุณหมอสั่งเอาไว้ว่าให้นอนราบอยู่แบบนั้นไปสิบ สองชั่วโมง ทั้งยังกินอะไรไม่ได้แม้กระทั่งน้ำไปอีกคูณสองของเวลาสิบสองชั่วโมงนั้น

 

               “เจ็บมั้ยครับ”ฮันคยองถามร่างเล็กที่นอนกอดลูกชายอยู่

               “ไม่เจ็บเลยฮัน ฮยอกให้คุณหมอบล็อกหลังน่ะ สงสัยคุณหมอใส่ยาแก้ปวดลงไปด้วยมั้ง”ฮฮยอกแจว่า เพราะถ้าใส่ยาแก้ปวดลงไปด้วยจะไม่มีอาการเจ็บแผลปอีกหนึ่งวันเต็มๆ

               “ดีแล้วครับ ถ้าเจ็บบอกผมนะ”ฮยอกแจยิ้มรับ

               “ฮยอกครับ เราต้องอยู่ที่นี่หนึ่งอาทิตย์นะครับถึงจะกลับบ้านได้ แล้วก็ต้องลุกขึ้นเดินบ่อยๆ ด้วย แผลจะได้หายเร็วขึ้น ห้ามยกของหนัก อยากได้อะไรต้องบอกผมนะครับ”ฮันคยองบอก ร่างเล็กพยักหน้ารับ แล้วส่งเจ้าตัวเล็กคืนให้ฮันคยองเอาไปนอนบนเตียงเด็ก

               “อ้อ แล้วก็...เย็นนี้ทุกคนคงจะมาที่นี่กันนะครับ เมื่อกี้ดงเฮกับซองมินพึ่งจะกลับไป ส่วนคุณพ่อคุณแม่ของฮยอกท่านมาแล้วแต่ว่าฮยอกหลับอยู่ ท่านก็เลยกลับบ้านก่อนแล้วจะมาใหม่ ท่านฝากสร้อยเส้นนี้ให้หลานด้วย”ฮันคยองบอกทุกอย่างให้ฮยอกแจได้รับรู้ คนฟังเองก็ยิ้มรับไม่หุบ มือบางรับสร้อยข้อมือจากฮันคยองมาดูก็ยิ้มอ่อนๆ

               “เหนื่อยมั้ยฮัน”ฮันคยองหันมาส่ายหน้ายิ้มๆ รับรู้ถึงน้ำเสียงห่วงใยของร่างเล็ก

                “ไม่หรอกครับ แค่เห็นฮยอกมีความสุข ผมก็ไม่เหนื่อยแล้วครับ”คำหวานของฮันคยองทำให้ฮยอกแจหัวเราะออกมาเบาๆ

 

 

 

 

 

......................................................................................................