FICTION หล่อวายร้ายกับนายน่ารัก [WONKYU]

 

 

 

                      ร่างบางนั่งเล่นเกมจนเบื่อก็เปิดดูอะไรเรื่อยเปื่อย จนเจอไฟล์วิดีโอที่ร่างสูงถ่ายเก็บเอาไว้ก็สงสัย จึงเปิดเข้าไปดู รอภาพไม่ถึงสองวิก็ขึ้นมาให้เห็นพร้อมเสียง หน้าหวานแดงระเรื่อหลับตาปี๋รีบคว่ำไอโฟนลงกับโต๊ะ แล้วรีบไปเปิดโน๊ตบุ๊คคู่ใจของร่างสูงดูว่ายังมีอีกหรือไม่     

       

                      มือเล็กเลื่อนเม้าส์ไปเรื่อยๆ เปิดไปเกือบทุกโฟลเดอร์ที่ถูกตั้งเอาไว้อย่างสงสัยว่ามันจะมีหลงเหลืออยู่ อีกหรือไม่ เพราะรู้นิสัยซีวอนดีว่ามันต้องมีเก็บเอาไว้อีกแน่ๆ

 

 

           “ไอ้หื่นเอ๊ย ถ้าใครมาเห็นจะทำยังไงเนี่ย”บ่นกับตัวเองเบาๆ เลื่อนมือไปเรื่อยๆ จนโฟลเดอร์สุดท้ายไฟล์วิดีโอหลายไฟล์อยู่ในนั้น ร่างบางรีบเปิดขึ้นดู แต่พอภาพขึ้นมาพร้อมเสียงร่างบางก็แทบจะปิดไม่ทัน หน้าที่แดงอยู่แล้วก็แดงขึ้นอีก ร้อนผ่าวไปหมดทั้งหน้า

 

 

                         ร่างบางใจกล้าเปิดขึ้นดูจนเกือบหมดทุกไฟล์ให้แน่ใจว่าเป็นเขากับซีวอนอยู่ใน นั้น ปรากฎว่ามีแต่ภาพที่เขากับร่างสูงกำลังเล่นรักกัน ตาคู่โตหลับปี๋ไม่มอง ถึงแม้ว่าจะเป็นตัวเองก็ตาม มือเล็กพยายามที่กดลบออกให้หมดจนถึงไฟล์สุดท้ายที่ยังไม่ได้เปิดดู ไอโฟนก็ดังขึ้นมาเสียก่อน ชื่อที่โชว์ขึ้นมาก็ทำให้ร่างบางต้องรีบรับ

 

 

           “ว่าไง......อ้อ.. เร็วๆ นะ เย็นนี้เราสองคนมีอะไรต้องเคลียร์กันหน่อย....ไม่ต้องถาม รีบกลับล่ะ”ว่าจบก็วางสายไม่อยากคุยด้วยนาน กลัวจะอาระวาดใส่เพราะความเขิน

 

 

                          เมื่อวางสายแล้ว ร่างบางจึงเปิดไฟล์สุดท้ายดู ภาพที่ขึ้นมาให้เห็นทำให้ร่างบางชะงักมือสั่น ภาพที่สามีตัวเองกำลังเล่นรักกับผู้หญิงคนอื่น ถึงแม้เขาจะไม่สนใจว่าสามีตัวเองจะมีใคร จะมีเมียน้อยอีกกี่คน แต่สิ่งที่เขาเห็นอยู่ตอนนี้มันก็ไม่ควรไม่ใช่หรือ มันไม่ควรจะมีภาพพวกนี้ให้เขาเห็น ต่อให้รักมากขนาดไหน แต่แบบนี้มันไม่หยามกันไปหน่อยหรือ ทั้งๆ ที่เขายังนั่งอยู่ตรงนี้

 

 

            “มันมากไปแล้วนะ”เสียงหวานเอ่ยขึ้นสั่นเครือ ก่อนจะปิดไฟล์ที่ว่า แล้วเช็ควันที่ ที่มาของไฟล์ วันที่ถ่ายโอนย้ายไฟล์ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ ย้อนไปเกือบสิบปี...แต่ทำไมซีวอนยังเก็บเอาไว้ ทำไมถึงยังเก็บเอาไว้ มันมีความสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

 

 

                            ร่างบางเปิดดูอีกครั้งเพื่อให้รู้ว่าคนนั้นเป็นใครถึงแม้จะไม่อยากดูก็ตาม ผู้หญิงคนที่อยู่ในวิดีโอทำให้ร่างบางต้องหลั่งน้ำตาออกมาจนได้ในที่สุด ตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมซีวอนถึงยังเก็บเอาไว้ แบบนี้เขาก็ไม่ควรจะลบมันออกใช่มั้ย?...

 

 

           “นายคงรักเธอมากสิ่นะ”พูดกับตัวเองแล้วลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ไม่สนใจที่จะปิดโน๊ตบุ๊คหรือพกมือถืออะไรไปทั้งสิ้น

 

 

 

 

 

 

                       ขาเรียวยาวพาคนร่างบางออกมานั่งอยู่ที่สวนสาธารณะ มือเล็กพยายามที่จะเช็ดน้ำตาออกแต่มันก็ไหลลงมาไม่ขาดสาย

 

 

            “จะคิดทำไมห๊ะ คยูฮยอนแกจะคิดทำไม มันนานแล้วนะ”พยายามเตือนตัวเองไม่ให้คิดมาก มันคงไม่มีอะไรเขาไม่ควรมานั่งคิดเองแบบนี้ เขาต้องถามซีวอน

 

 

 

 

 

                         ร่างสูงเดินเข้ามาในห้องก็เงียบสนิทไม่มีคนอยู่ก็เกิดอาการงง เขาอุส่ารีบกลับบ้านหลังจากเลิกงาน แต่คนที่นัดเขาเอาไว้กลับหายออกไป ขายาวพาร่างสูงเดินเข้าไปในห้องนอน เอาเสื้อไปเก็บให้เป็นที่ก็เห็นโน๊ตบุ๊คเปิดทิ้งเอาไว้พร้อมกับไอโฟนที่ ถูกวางทิ้งเอาไว้ไม่สนใจ มือใหญ่คว้าเม้าส์เลื่อนดูว่าร่างบางเปิดอะไรทิ้งไว้

 

 

 

                           ภาพที่เขากำลังเห็นอยู่ในตอนนี้ทำให้เขาอดที่จะตกใจไม่ได้ ร่างสูงกระสับกระส่าย เดินออกไปนอกห้องเพื่อหาตัวร่างบางกลัวว่าจะโกรธจนหนีหายไป

 

 

 

                            ร่างสูงเดินออกมาตามหาร่างบางที่สวนสาธารณะข้างคอนโดที่คิดว่าร่างบางไม่น่า จะไปไหนไกล เพราะไปที่บ้านของชินดงก่อนจะกลับมาที่นี่ก็ไม่อยู่ เดินไปที่ที่เคยมานั่งเล่นกับร่างบางก็เห็นคนนั่งอยู่ แผ่นหลังบางสั่นเทา มือเล็กเช็ดน้ำตาออกลวกๆ อยู่อย่างนั้น ร่างสูงเห็นก็ใจไม่ดี เดินเข้ามากอดจากด้านหลัง

 

 

            “คยู...”คนถูกกอดสะดุ้ง ตาคู่โตกระพริบถี่

 

            “มีอะไร”ถามเสียงสั่น ทั้งที่พยายามควบคุมมันแล้ว

 

            “ขอโทษ”เสียงทุ้มเอ่ยขอโทษทั้งๆ ยังไม่แน่ใจว่าร่างบางร้องไห้เพราะเรื่องที่เขากำลังคิดอยู่หรือเปล่า

 

            “รักเยจินมากเหรอ”เสียงหวานเอ่ยถามออกมาตรงๆ ร่างสูงชะงัก ปล่อยแขนที่โอบกอดร่างบางเมื่อถูกดันให้ออกห่าง ร่างบางลุกขึ้นเผชิญหน้า

 

            “ขอโทษนะ...”ร่างสูงพูดได้แค่เพียงเท่านี้ ตาคู่โตสั่นระริกมองคนตรงหน้าอย่างต้องการคำตอบ

 

            “ฉันถามว่ารักเยจินมากเหรอ ไม่ได้ให้ขอโทษ บอกมาสิ่”ถามขึ้นอีกครั้งเมื่อร่างสูงตอบไม่ตรงคำถาม ร่างสูงอึกอัก แต่ก็ยอมพยักหน้ารับ ร่างบางสะอื้นออกมาให้ได้ยินเมื่อได้คำตอบแบบนั้น

 

            “ขอบคุณนะที่ไม่โกหกกัน เอาเป็นว่า...ถ้าตอนนี้นายอยากกลับไปคืนดีกับเธอก็บอกฉันนะ ฉันจะหลีกทางให้”ว่าจบก็เดินเลี่ยงออกมาทั้งน้ำตา ร่างสูงที่ตกใจที่ได้ยินแบบนั้นก็คว้าแขนเรียวเอาไว้ แล้วดึงร่างบางเข้ามากอด

 

             “ฉันเคยรักเยจิน...แต่ตอนนี้เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน คนที่ฉันรักมากที่สุดตอนนี้มีแค่นายคนเดียว มีแค่นายนะคยูฮยอน”เสียงทุ้มกระซิบข้างกกหู ร่างบางร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น แขนเรียวโอบกอดคนตรงหน้าสะอื้นจนตัวโยน มือใหญ่ลูบแผ่นหลังบางเบาๆ ปลอบโยน

 

            “ทำไมนายไม่ลบคลิปอันนั้นทิ้ง เก็บเอาไว้ทำไม ยังลืมไม่ได้ใช่มั้ย”เสียงหวานเอ่ยถามเสียงสั่น ร่างสูงยอมรับตามตรงว่าใช่ ร่างบางเองก็ไม่ได้ต่อว่าอะไร

 

            “ฉันขอโทษนะคยู...ฉันไม่ได้อยากจะทำให้นายเสียใจ แต่คลิปนั้นมันนานแล้ว ฉันลืมมันไปแล้วว่ามีอยู่ในโน๊ตบุ๊คนั่น”ร่างสูงว่าเพราะเวลาเขาย้ายไฟล์เขา ก็ยกไปทีละโฟลเดอร์เขาไม่ได้สังเกตว่าในนั้นมันจะมีอะไรบ้าง

 

            “แล้วจะเก็บมันเอาไว้ทำไมตั้งแต่ทีแรก”ร่างบางว่า

 

            “เพราะตอนนั้นฉันยังลืมเยจินไม่ได้”ร่างสูงพูดตามตรง เพราะเคยสัญญากันเอาไว้แล้วว่าจะไม่ปิดบังไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม....และ ตอนนั้นเขายังลืมเยจินไม่ได้จริงๆ ถึงแม้จะแต่งงานกับร่างบางแล้วก็ตาม แต่ถ้าถามว่าตอนนี้รู้สึกยังไง เขารู้ว่าเขาผิดที่ไม่ลบมันทิ้งตั้งแต่แต่งงานใหม่ๆ เขาแค่ไม่คิดว่าร่างบางจะมาเห็นมันเท่านั้นเอง

 

            “นายมันบ้า ไอ้คนโรคจิต ไอ้หื่น ไอ้ลามก”มือเล็กทุบอกแกร่งด้วยความน้อยใจปนโมโห น้อยใจที่ซีวอนยังคงลืมแฟนเก่าไม่ได้ และโมโหที่ซีวอนแอบถ่ายคลิปเอาไว้โดยที่เขาไม่เคยรู้ตัวเลย

 

            “ฉันหื่นกับเมียตัวเองเท่านั้นนะ”เสียงทุ้มเอ่ยหยอกเมื่อเห็นว่าร่างบางหยุด ร้องไห้แล้ว แต่พอพูดแบบนั้นออกมา ร่างบางก็ปล่อยโฮออกมาอีกจนคนที่พูดหยอกเมื่อครู่ตกใจ แต่ก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าร่างบางยิ้ม ยิ้มไปด้วยร้องไห้ไปด้วย แปลกแหะคนเรา...

 

            “กลับห้องเถอะนะ ไปล้างหน้าล้างตาให้สะอาด ดูสิ่ ร้องไห้จนตาบวมหมดแล้วไม่สวยเลย”ร่างสูงว่า แล้วจับมือเล็กกุมเอาไว้ พร้อมส่งรอยยิ้มให้ ร่างบางพยักหน้ารับ เดินตามแรงจูงของร่างสูงตามขึ้นห้อง

 

 

 

 

                           เข้ามาในห้องได้ ซีวอนก็พาคยูฮยอนเข้ามาในห้องนอน คว้าเม้าส์เลื่อนให้หน้าจอสว่างขึ้นก่อนจะปิดคลิปที่เปิดทิ้งเอาไว้ แล้วลบออกให้ร่างบางเห็นว่ามันจะไม่มีอยู่ในเครื่องอีกแล้ว ถึงแม้มันจะเป็นความทรงจำเก่าๆ ที่เขาเคยทำร่วมกับคนที่เขาเคยรักมากที่สุดก็ตาม แต่ตอนนี้เขามีคนที่คอยยืนอยู่ข้างๆ ตรงนี้แล้ว เขาก็ไม่ควรทำให้คนที่รักเขาต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้อีก

 

 

            “ฉันลบแล้วนะ...”ร่างบางพยักหน้ารับ แต่ร่างสูงก็ต้องเบิกตากว้าง

 

            “คยูฮยอน นี่นายลบออกหมดเลยเหรอ ให้ตายเถอะ รู้มั้ยกว่าจะได้มุมสวยเนี่ย ต้องหามุมนานแค่ไหน”ร่างสูงโวยวายเมื่อไม่เห็นว่าจะมีคลิปหลงเหลืออยู่เลย แม้แต่คลิปเดียว

 

            “ก็นายมันโรคจิต บ้ารึปล่าว มาถ่ายไว้ทำไม”ว่าหน้าแดง จมูกที่แดงอยู่แล้วจากการรร้องไห้ก็แดงขึ้นอีกพร้อมกับแก้มสีระเรื่อ มือเล็กยัดไอโฟนใส่มือใหญ่ แล้วหันหลังให้ด้วยความเขิน เดินออกนอกห้องไปเข้าห้องน้ำ ร่างสูงรับมาเปิดดูงงๆ แต่ก็ต้องเข้าใจเมื่อเห็นว่ามีคลิปอยู่ในเครื่องที่เขายังไม่ได้เอาออก เพราะเมื่อเช้าเขาคงหยิบของร่างบางไปใช้

 

             “ลบออกให้หมดนะ ถ้าไม่ลบ ไม่ต้องมาโดนตัวฉันเลย”ร่างบางตะโกนเข้ามาในห้องให้ได้ยิน ร่างสูงหัวเราะส่งกลับไปเพียงเท่านั้น แต่ก็ลบอย่างที่เจ้าตัวต้องการ เพราะยังไงก็ยังมีโอกาสถ่ายได้อีกเสมอ     

 

 

 

 

 

 

 

 

                          ช่วงค่ำแทคยอนก็พายัยตัวเล็กมาส่งที่คอนโด นั่งเล่นต่ออีกซักพักเพราะโซอึนไม่ยอมปล่อยให้กลับบ้านจนเกือบสองทุ่ม ที่จะได้เวลานอนของเด็กดื้อแล้ว ถึงจะงอแงแต่ก็ต้องให้แทคยอนกลับบ้านไปพักผ่อน

 

 

             “ฝันดีก่อนค่ะโซอึน”ร่างบางบอกยัยตัวเล็กให้โบกมือบ๊ายบายคุณน้าสุดหล่อหน้า ประตู แทคยอนส่งยิ้มหวานไปให้ ยัยตัวเล็กก็ยกมือบ๊ายบาย พร้อมหอมแก้มไปอีกหนึ่งที แทคยอนโบกมือกลับก่อนจะออกไป ร่างบางจึงพายัยตัวเล็กกลับเข้ามา

 

             “ไปอาบน้ำกับแม่ดีกว่าเนอะ”ร่างบางบอกยัยตัวเล็กที่เกาะเกี่ยวคอไม่ปล่อย แล้วพาเข้าไปอาบน้ำกันสองคน

 

 

 

 

                         ออกมาจากห้องน้ำก็เห็นร่างสูงยังนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะทำงานจึงเดินเข้าไปหา แขนเรียวโอบอุ้มยัยตัวเล็กที่เกาะหนึบไม่ยอมปล่อยไปด้วย

 

 

            “ไปอาบน้ำก่อนสิ่ แล้วค่อยมาทำต่อ”เสียงหวานเอ่ยบอก ร่างสูงลุกขึ้นยืน เห็นยัยตัวเล็กก็หอมแก้มเสียฟอดใหญ่

 

            “ทำงานเสร็จแล้ว แต่ถ้าจะให้ทำก็เหลือแค่ทำลูกน่ะ ที่ยังไม่ได้ทำ”ว่าจบก็เดินอารมณ์ดีเข้าห้องน้ำไป ร่างบางมองตาม กัดริมฝีปากล่างแก้เขิน

 

            “บ้า”

 

            “แม่....อึน นอน”เสียงใสบอกร่างบาง ก่อนจะซบหน้าลงกับไหล่เล็ก

 

            “ง่วงแล้วเหรอคะ”

 

            “ง่วง~”ร่างบางยิ้มน้อยๆ แล้วพาเข้าห้องไปนอนตามคำบัญชา เดินมาถึงเตียงจะให้นอนก็ไม่ยอมปล่อย

 

             “หนูจะนอนแล้วไม่ปล่อยแม่ แล้วจะนอนยังไงล่ะคะลูก ปล่อยก่อนนะคะ”มือเล็กแกะมือป้อมออก แล้วจับให้นอนดีๆ ร่างบางหย่อนก้นลงนั่งขอบเตียงจนยวบลง ก้มลงจูบหน้าผากมนเบาๆ

 

             “หลับตาก่อนนะคะ หลับค่ะ”ร่างบางบอก ยัยตัวเล็กก็หลับตาฉับ ปิดสวิสต์ตัวเองอย่างว่าง่าย เสียงเพลงกล่อมดังขึ้นเบาๆ ให้คนที่นอนอยู่ได้หลับฝันดี

 

 

 

 

 

                        ร่างสูงเดินกลับเข้ามาก็เห็นร่างบางนั่งรอเงียบๆ อยู่ที่เตียง ก็เดินเข้ามาให้เสียงเบาที่สุด แต่แทนที่จะพากันไปนอน แต่ร่างสูงกลับดึงร่างบางให้ออกมาจากห้องนอน แล้วไปอีกห้องที่อยู่ข้างกัน

 

 

             “ซีวอน ฉันง่วงแล้วนะ”ร่างบางเอ่ยบอกเพราะรู้ว่ามาห้องนี้เพื่อจะทำอะไร

 

             “ก็จะพามานอนหลับไงที่รัก”ร่างสูงว่า ร่างบางหน้ายู่ใส่

 

              “หลับนอนน่ะสิ่ไม่ว่า นี่ ฉันง่วงจริงๆ นะ”ร่างบางบอก เพราะรู้สึกเพลีย สงสัยว่าจะร้องไห้มากเกินอัตราไปเสียหน่อย

 

              “วันนี้อยู่แต่ในห้อง เรียนก็ไม่ได้ไป แล้วทำไมง่วงง่ายจังเลยล่ะ หืม”ร่างสูงว่าเพราะปกติ คยูฮยอนมักจะหาข้ออ้างอย่างนี้เสมอ

 

              “ก็นายทำให้ฉันร้องไห้ เสียพลังงาน”ร่างบางว่า แล้วขึ้นไปนอนกลิ้งไม่สนใจร่างสูงอยู่บนเตียง ซีวอนหัวเราะน้อยๆ แล้วตามขึ้นเตียงไปพลิกตัวร่างบางให้นอนหงาย แทรกตัวไปอยู่กึ่งกลางระหว่างขาเรียวจนร่างบางหน้าย่น

 

              “รอบเดียวนะ”ร่างสูงขอ เหมือนจะเป็นการง้อไปในตัว ทำให้ร่างบางมีความสุข อีกซักพักก็คงลืม ตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็ยิ้มให้เขาได้เหมือนเดิม

 

              “รอบเดียวอย่างที่พูดจริงๆ เถอะ”ร่างบางว่าเพราะรอบเดียวทีไรไม่เคยต่ำกว่าสองรอบเสียที ร่างสูงยิ้มกริ่มพยักหน้ารับอย่างที่พูด แค่นั้นร่างบางก็ต้องยอมแต่โดยดีไม่มีขัดขืน

 

              “รอบเดียวจริงๆ ไม่โกหก”

 

              “เชื่อไม่เคยได้”ร่างบางเถียง ร่างสูงหัวเราะคิก ปากหยักกดจูบริมฝีปากบางไม่ให้ได้เอ่ยอะไรอีก ร่างบางเลยจำต้องปล่อยเลยตามเลย

 

 

                          มือใหญ่ลูบไล้ไปทั่วปลดกระดุมเสื้อนอนจนหลุดลุ่ย ปากหยักพรมจูบไปทั่วหน้าหวาน จนร่างบางต้องเบี่ยงหลบ หน้าหล่อซุกไซร้ซอกคอขาว มือก็บีบเคล้นยอดอกให้ร่างบางมีอารมณ์ร่วมก่อนปฏิบัติการ

 

 

 

 

                                            ...............................

 

 

 

 

           “อ๊ะ....เจ็บนะ เบาๆ สิ่”มือเล็กตีเพี๊ยะไปที่แขนล่ำ ร่างสูงจึงก้มลงกอดเอวบางแล้วขยับเข้าหาให้ลึกเข้าไปได้อีก

 

           “ขอโทษๆ แต่นายผลักฉันทำไมเนี่ย”

 

            “ก็พูดไม่เข้าหู...”ร่างบางว่า แต่เมื่อเห็นว่ายังไงซีวอนก็ไม่ยอมปล่อยจึงนอนนิ่งๆ ให้ทำตามใจ ร่างสูงเริ่มอีกครั้ง

 

           “ยังไงอ่ะ ก็ดีไม่ใช่เหรอ”

 

 

            “นายไปทำเองมั้ยล่ะ”ร่างบางว่า สิ่งที่ซีวอนขอ ใครจะไปยอม ใครจะไปทำใจได้กัน แล้วซีวอนขออะไร???

 

           “ก็ดีไง...ไม่อยากคลอดลูกได้เองเหรอ”ร่างสูงถามขึ้น นั่นทำให้ร่างบางลังเล แต่ก็ส่ายหน้า

 

            “ไม่!!!...แบบ นี้แหละดีที่สุดแล้ว ถ้าฉันทำเองได้ ฉันว่าฉันคงทรมานมากกว่านี้แน่”ร่างบางไม่ยอม จ้องหน้าหล่อกลับ แต่ก็ยังหลุดเสียงครางออกมาเบาๆ เมื่อโดนเสียดสีมากๆ จนเสียวซ่าน

 

            “น่าลองนะ”

 

            “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะซีวอน อื๊อ.......โครงร่างของฉันไม่ใช่ผู้หญิง มันเป็นไปไม่ได้ อ่ะ..ไปฟังใครพูดมาเนี่ย”เสียงหวานเอ่ยถามอย่างข้องใจ

 

            “ไม่ใช่ผู้หญิงแล้วตอนนี้มันต่างจากผู้หญิงยังไง อ่า.. ไหนลองบอกฉันหน่อย”ร่างสูงดันสะโพกเข้าจนสุด รู้สึกดีจนอดครางออกมาไม่ได้ มือใหญ่บีบเคล้นสะโพกเล็ก เอวคอด

 

            “.......”ร่างบางเถียงไม่ออก

 

            “แผ่นเอ็กซเรย์ที่ออกมาทุกครั้ง กระดูกของนายมันกระดูกผู้หญิงชัดๆ คุณหมอเคยบอกฉันตอนที่นายคลอดโซอึน....”ร่างสูงนึกย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่ ร่างบางต้องคลอดยัยตัวเล็กกระทันหันด้วยอาการที่ค่อนข้างจะสาหัสเพราะโดนรถ เฉี่ยว

 

 

 

           “กระดูกช่วงสะโพก ช่วงต่ำกว่าสะดือตรงนี้..”คุณหมอชี้ให้ร่างสูงดูตามแผ่นเอ็กซเรย์ “ทำไมเหรอครับ”ร่างสูงถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ ถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงร่างบางกลัวว่าจะเป็นอะไรร้ายแรงหรือเปล่า

 

           “ครับ คุณลองดูแผ่นนี้นะครับ แล้วลองเทียบดู”คุณหมอหยิบแผ่นเอ็กซเรย์ของผู้หญิงออกมาให้ดู ให้ร่างสูงเทียบดูของร่างบางกับที่คุณหมอส่งให้

 

           “เหมือนกันเหรอครับ”คุณหมอพยักหน้ารับ “ครับ เหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน แผ่นที่ผมส่งให้คุณคือของผู้หญิงทั่วไป ส่วนแผ่นที่คุณกำลังดูอยู่คือของภรรยาคุณ คุณไม่แปลกใจหรือครับ ที่ภรรยาของคุณมีทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนผู้หญิงไม่มีผิดเพี้ยนขนาดนี้”ร่าง สูงคิ้วขมวด

 

           “ผมยังไม่เข้าใจ...”ร่างสูงว่า คุณหมอจึงให้ร่างสูงไปเอ็กซเรย์เพื่อดูกระโดกช่วงสะโพกของตัวเองบ้าง

 

 

 

 

                        ผ่านไปสิบนาทีพยาบาลก็นำซองใหญ่มาให้ มาแผ่นฟิล์มเอ็กซเรย์อยู่ในนั้น คุณหมอหยิบออกมาแปะกับบอร์ดเพื่อให้เทียบได้อย่างชัดเจน

 

 

            “แผ่นนี้ของคุณ แผ่นนี้ของภรรยาคุณ และของผู้หญิงทั่วไป”คุณหมอเรียงเอาไว้ให้ร่างสูงได้เปรียบเทียบ ตาคมมองแผ่นฟิล์มทั้งสามแผ่นก็ตกใจ

 

            “ทำไมของผมกับภรรยาไม่เหมือนกัน”

 

            “ใช่ครับ นั่นคือสิ่งที่หมอกำลังจะบอก ของคุณปกติดีทุกอย่าง นี้คือโครงสร้างของผู้ชาย แต่ของภรรยาคุณเหมือนของผู้หญิง”ร่างสูงชะงัก

 

            “เหมือนของผู้หญิง?”คุณหมอยิ้มรับที่ร่างสูงพูด

 

            “สมัยนี้การแพทย์ก้าวหน้ามากขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก ถ้าจะทำให้เหมือนผู้หญิงทุกอย่างทั้งภายในภายนอกก็ไม่ยากอย่างที่คิด”คุณ หมอบอก

 

            “สามารถทำให้ภรรยาผมเหมือนผู้หญิงได้อย่างนั้นเหรอครับ”

 

            “ครับ ถึงแม้จะไม่หมดทุกอย่างเพราะอวัยวะที่ได้มาไม่เหมือนกันระหว่างหญิงชาย”ร่างสูงพยักหน้ารับคำพูดของคุณหมอ...

 

 

 

 

           “นายฟังหมอมากเกินไปรึปล่าว”ร่างบางถามคนที่ยังไม่ได้ปลดปล่อยแต่อย่างใด ยังคงกระแทกกายเข้าหาไม่หยุดหย่อน

 

           “ฉันรู้ เอางี้นะ วันหยุดนี้ลองไปให้คุณหมอตรวจดู แล้วนายจะรู้ว่าฉันไม่ได้โกหก”ร่างบางส่ายหน้า

 

           “ไม่เอาหรอก  อ๊ะ....นายไม่ชอบที่ฉัน...อ่ะ...อื้อ....เป็นแบบนี้เหรอ”

 

           “ไม่ใช่แบบนั้น ฉันแค่คิดว่าถ้านายสามารถทำอะไรบางอย่างเองได้ มันก็น่าภูมิใจไม่น้อย”ร่างสูงบอก ก่อนจะหยุดขยับสะโพกแล้วแช่ทิ้งเอาไว้อย่างนั้นทั้งที่ไม่ได้ปลดปล่อย  

 

           “ถ้าฉันทำอย่างที่นายบอก ร่างกายฉันมันจะไม่เหมือนเดิม สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ กับสิ่งที่นายกำลังคาดหวัง มันต่างกัน ผู้ชายชอบผู้หญิงที่เวลามีอะไรด้วยแล้วรู้สึกดี ไม่อย่างนั้นคงไม่ชอบผู้หญิงบริสุทธิ์หรอกจริงมั้ย? นายพูดอยู่เสมอเวลาที่เราสองคนกำลังทำแบบที่กำลังทำตอนนี้ ว่านายชอบ มันแน่นแล้วรู้สึกดี มันทำให้นายอยากที่จะมีอะไรกับฉันบ่อยๆ แล้วถ้าฉันทำอย่างที่นายกำลังขอ มันจะไม่เหมือนเดิมนะซีวอน ผู้ชายต่อให้ทำแล้วเหมือนผู้หญิงยังไง ส่วนที่นายคิดว่าเหมือนผู้หญิง มันก็ไม่สามารถเหมือนผู้หญิงได้อยู่ดี”ร่างบางว่า มองปฏิกิริยาจากคนที่นอนทับเขาอยู่

 

           “อวัยวะที่สร้างโดยธรรมชาติกับอวัยวะที่หมอเป็นคนสร้างให้ไม่มีวันเหมือนกัน แล้วนายขอร้องให้ฉันกำลังจะมีอวัยวะที่หมอสร้างให้ ฉันทำให้ได้ แต่...นายอาจจะไม่อยากมีอะไรกับฉันอีกเลยตลอดชีวิต”ร่างบางว่าจบก็นอนนิ่งๆ ให้ร่างสูงได้ทำตามใจตัวเอง

 

           “ของผู้หญิงจริงๆ ยังสามารถทำให้นายไม่รู้สึกดีกับมันได้เมื่อโดนมากๆ เข้าแล้วไม่ดูแลตัวเอง ยิ่งถ้าคลอดลูกเองด้วยแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่มีการทำรีแพร์หรอก แล้วนายคิดว่าของที่หมอทำให้มันจะไม่สึกหรอเลยเหรอ ฉันคิดว่ามันจะยิ่งแย่กว่าของผู้หญิงจริงๆ ซะอีก ถ้าฉันทำแล้ว ฉันอาจจะไม่สามารถมีอะไรกับนายได้เลยก็ได้ มันอาจจะไร้ความรู้สึก อย่างมากก็แค่ท้อง คลอดลูกเองได้ มันจะทำให้นายหมดอารมณ์เสียเปล่านะ”ร่างบางว่าจบ นอนมองหน้าหล่อที่กำลังใช้ความคิดอยู่ตรงหน้า

 

           “ที่นายพูดมันก็จริง ฉันแค่อยากให้นายภูมิใจว่าอย่างน้อย สิ่งที่คุณพ่อคุณแม่ให้นายมา ก็สามารถทำให้นายคลอดลูกเองได้ ทุกอย่างในร่างกายของนายมันเป็นผู้หญิงตั้งแต่เกิดมาแล้ว แล้วก็ยิ่งชัดขึ้นเมื่อท้องซองอึน จนมาถึงโซอึน คุณหมอทักขึ้นฉันก็เลยอยากถามนายดู ฉันจะถามตั้งนานแล้วหล่ะ แต่ก็ลืม”ร่างบางยิ้มให้กับคำพูดของร่างสูงตรงหน้า

 

           “ฉันไม่อยากเสี่ยง”ร่างบางว่า เพราะถ้ามันทำได้จริงๆ แล้วเขาท้องขึ้นมามันไม่เสี่ยงต่อการแท้งมากกว่าเดิมหรือ? ถ้าดูแลมาได้ถึงวันคลอด แล้ววันที่เขาต้องคลอดเองมันไม่ทำให้เขาต้องเสียเลือดมากจนน่าเป็นห่วงหรือ ไงกัน? ขนาดผู้หญิงยังตกเลือด แล้วเขาที่ไม่รู้อนาคตตัวเองกับลูกไม่ถึงกับต้องเสี่ยงตายเลยเหรอ

 

           “ไม่ทำก็ไม่เป็นไรนิ่นา ฉันแค่อยากถามความเห็นเฉยๆ ไม่ต้องคิดมาก”ร่างสูงว่า แล้วจูบริมฝีปากบางหนักหน่วงขึ้น

 

 

 

                                        ................................

 

 

 

 

 

                              รุ่งเช้า

 

 

 

                       ร่างบางหน้านิ่วเมื่ออะไรๆ ก็ยังค้างอยู่ ร่างสูงก็ยังไม่ตื่นแล้วแบบนี้เขาจะลุกยังไง เมื่อมองไม่เห็นหนทางก็ขยับตัวพยายามจะดึงตัวออก มือเล็กจับแขนล่ำวางลงพื้น แล้วขยับตัวออกถอนแก่นกายที่ยังคงค้างคาอยู่ในตัวเขาออกจนหลุด ร่างสูงขยับผละออกเหมือนไม่รู้ตัว หันหลังให้ ร่างบางลุกขึ้นนั่งหน้างอ แล้วลุกเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่ข้างเตียงมาสวมลวกๆ เดินกลับเข้าห้องไปเตรียมตัวอาบน้ำ

 

 

          “โซอึน อาบน้ำกับแม่มั้ยคะลูก”ร่างบางปลุกยัยตัวเล็กที่นอนหลับสบายไม่สนใจใครให้ ลุกขึ้น แต่เจ้าตัวกลับพลิกหนี ร่างบางเห็นแบบนั้นก็ไปอาบน้ำก่อน เพราะมีเรียนตอนสิบโมง

 

 

 

                        อาบน้ำเสร็จก็ไม่มีท่าว่าสองพ่อลูกจะตื่นจึงเดินไปปลุกยัยตัวเล็กอีกครั้ง ไม่สนใจร่างสูงเพราะเมื่อคืนเขาโกรธจริงๆ ที่ซีวอนไม่เคยฟังกันบ้าง

 

 

           “โซอึนคะ ตื่นไปอาบน้ำเร็วๆ ลูก”ร่างบางร้องเรียก เพราะไม่อยากให้ลูกอดอาหารเช้า มันไม่ดีต่อสุขภาพ ยัยตัวเล็กลืมตาขึ้นมาก็เบ้ปากร้องไห้ ร่างบางอุ้มขึ้นพาดบ่าลูบหลังเบาๆ

 

            “ฮึก...ฮืออ~”

 

            “ไม่ร้องสิ่ลูก ไปอาบน้ำดีกว่าเนอะ จะได้ไปเที่ยว ไปหาน้าแทคดีกว่า”ร่างบางบอกแล้วพาไปเข้าห้องน้ำ

 

 

 

                         ยัยตัวเล็กวิ่งออกมาจากในห้องน้ำหลังจากตื่นเต็มตา ร่างบางวิ่งตามออกมาแทบไม่ทัน ทำอาหารเช้าให้กินตามปกติ

 

 

                          กินข้าวเสร็จก็พากันออกไปนอกบ้าน ตรงไปบ้านของชินดงเพราะร่างบางต้องไปเรียนต่อกลับเข้ามาอีกทีก็ช่วงค่ำ ทิ้งเอาไว้แค่โน๊ตใบเล็กๆ แปะอยู่ที่หัวเตียงให้คนที่นอนหลับอยู่รู้เท่านั้น

 

 

 

 

                           มาถึงบ้านชินดง ยัยตัวเล็กก็วิ่งไปหาแทคยอนทันทีจนร่างบางอดยิ้มไม่ได้ เดินเข้าไปทักทายเจ้าของบ้านก่อนจะออกไปเรียนตามปกติ

 

 

 

 

 

                                                 ..................

 

 

 

 

 

                       ร่างบางกลับคอนโดมาอีกครั้งพร้อมยัยตัวเล็กหลังจากกินข้าวเย็นที่บ้านชินดง แล้วก็พากันไปอาบน้ำ ไม่สนใจคนที่นั่งดูโทรทัศน์มองตามเขาเดินไม่กระพริบตา

 

 

           “อาบน้ำให้สดชื่นแล้วไปนอนกับแม่ดีกว่าเนอะลูก”ร่างบางพูดกับยัยตัวเล็กที่ พยักหน้ารับ ฟังร่างบางพูดมาตลอดทาง ทั้งสองคนหายเข้าไปในห้องและเข้าห้องน้ำไป ร่างสูงได้แต่นั่งเหี่ยวอยู่ที่โซฟาเมื่อไม่มีใครให้ความสนใจ

 

 

 

 

 

                        เสียงงุ๊งงิ๊งคุยกันสองแม่ลูกดังออกมาให้คนด้านนอกได้ยิน ร่างสูงลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปหาร่างบางที่กำลังอาบน้ำอยู่กับยัยตัวเล็ก จะเปิดประตูเข้าไปปรากฎว่าล็อคอยู่ทั้งๆ ที่ร่างบางไม่เคยล็อคด้วยซ้ำ ครั้งนี้คงโกรธจริงจัง

 

 

           “คยูฮยอน”เสียงทุ้มเอ่ยเรียกคนด้านใน และเสียงคุยก็เงียบไป มีแต่เสียงน้ำที่กลบเสียงเรียกของเขา ซักพักประตูก็เปิดออกมาพร้อมกับร่างบางที่อุ้มยัยตัวเล็กเข้าห้องนอนไม่สนใจ คนที่ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ

 

 

 

 

                         ร่างบางวางยัยตัวเล็กลงนอนบนเตียงคุยจุ๊กจิ๊กกันสองคน บ้างก็แกล้งยัยตัวเล็กจนหัวเราะเสียงใส จนเหนื่อยและหลับไป ร่างสูงที่รอจังหวะอยู่เมื่อเห็นว่าลูกสาวคนสวยหลับไปแล้วและร่างบางก็กำลัง จะล้มตัวลงนอนก็รีบเข้ามาในห้องและดึงร่างบางให้ลึกขึ้น

 

 

           “อ๊ะ...นี่ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ”ร่างบางว่าหน้านิ่ว ไม่ชอบใจ ร่างสูงไม่ฟังเมื่อร่างบางไม่ลุกก็อุ้มออกจากห้องไปทั้งอย่างนั้น

 

           “เงียบสิ่ เดี๋ยวโซอึนก็ตื่นหรอก”ร่างสูงว่า ร่างบางหน้างอหันหน้าหนีไม่มอง จนรเมื่อร่างสูงปล่อยลงนั่งบนโซฟาก็ลุกขึ้นเตรียมกลับเข้าห้องแต่ก็โดนดึง แขนเอาไว้ ร่างบางยื้อตัวออกจนร่างสูงต้องปล่อยและเดินไปดักหน้าเอาไว้

 

            “คยูฮยอน...คุยกันก่อนสิ่”เสียงทุ้มเอ่ยบอก ร่างบางเดินมาทิ้งตัวลงนั่งโซฟา ให้ห่างจากที่คิดว่าร่างสูงจะนั่ง ซีวอนเดินเข้ามานั่งติดกันทำให้ร่างบางขยับออกหน้างอ ร่างสูงก็ยังตาม ขยับจนจะตกโซฟาก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ ร่างสูงจำต้องยอมให้เป็นแบบนั้น

 

            “ฉันรู้ว่านายโกรธที่ฉันเห็นแก่ตัว ฉันขอโทษ”ร่างสูงว่า ร่างบางนั่งนิ่ง

 

            “นายขอโทษฉันมากี่ครั้งแล้วซีวอน เดือนนึงนายเคยนับบ้างมั้ย”ร่างบางถามเสียงเรียบ ก่อนจะเริ่มร้องไห้ออกมา เขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไม ช่วงนี้เขามักจะร้องไห้ รู้สึกอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ

 

             “.....”ร่างสูงนั่งก้มหน้าตอบไม่ถูก เขาขอโทษร่างบางบ่อยเกินไป สงสัยว่าช่วงนี้เขาคงทำตัวแย่เอามากๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ต้องพูดบ่อยขนาดนั้น

 

            “ฉันไม่เคยห้ามไม่ให้นายมีอะไรกับฉัน ฉันตามใจนายทุกอย่าง แต่แค่ฉันขอพักบ้าง...มีกี่ครั้งกันที่ฉันขอนาย แทบจะนับครั้งได้ แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่นายจะเคยทำตามที่สัญญาตามที่พูด ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เมื่อคืนฉันเหนื่อย ฉันง่วงจริงๆ นายก็ไม่ฟังฉันเลย นายอยากให้ฉันช็อคตายเลยหรือไงนายถึงจะหยุด”ร่างบางว่าเสียงสั่น

 

            “ไม่ใช่แบบนั้นนะคยู ฉันแค่อยากให้นายมีความสุข”

 

            “แบบนี้เขาเรียกว่าความสุขได้เหรอซีวอน นายคิดว่าถ้านายไม่รักษาสัญญาแล้วฉันจะมีความสุขเหรอ ต่อให้ฉันเหนื่อยแบบเมื่อวานแต่ถ้าฉันอยากที่จะให้นายทำให้หลายๆ รอบ นั่นน่ะความสุขของฉัน แต่ที่เมื่อวานนายทำ มันคือการบังคับฉัน ให้ฉันต้องยอม นั่นน่ะความสุขของนาย”ร่างบางว่าจบก็ลุกขึ้นยืน

 

            “ฉันขออยู่เงียบๆ คนเดียว ซักพักนะ”ร่างบางว่าจบก็ลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้อง ร่างสูงมองตามก็ใจเสีย เพราะอยู่ๆ ร่างบางก็ร้องไห้ออกมาแบบนั้น ทั้งที่เรื่องมันไม่ได้ใหญ่โตอะไร

 

            “เดี๋ยวคยู...”ร่างสูงรั้งเอาไว้ “ฉันจะออกไปรับตอนสี่ทุ่มที่สวนสาธารณะ อย่าไปไหนไกลนะ”ร่างสูงบอก เขาควรปล่อยให้ร่างบางได้อยู่คนเดียวบ้างอย่างที่ร่างบางว่าเมื่อครู่ คยูฮยอนไม่ได้ตอบรับอะไรเดินออกไปเงียบๆ

 

 

 

                       ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งถอนหายใจออกมา เมื่อเห็นว่าร่างบางเหมือนจะเครียด และเขาเองก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเพราะคยูฮยอนไม่เคยพูดออกมา บางทีเขาก็อดน้อยใจไม่ได้ที่เหมือนร่างบางไม่เคยไว้ใจที่จะปรึกษาอะไรเลย

 

 

 

                         ร่างบางเดินไปตามทางเรื่อยๆ อย่างไม่มีจุดหมาย จนสุดท้ายก็มานั่งอยู่ที่เดิม...เหมือนจะรอให้ร่างสูงลงมารับอย่างที่เจ้า ตัวบอก ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า อยากกลับบ้าน แต่ไม่อยากอยู่กับใคร อยากใช้ชีวิตคนเดียวซักระยะ อยากทำอะไรตามใจตัวเอง แต่ก็ทำไม่ได้เพราะภาระที่มีอยู่ในตอนนี้

 

 

 

                         นั่งเหม่อได้ไม่เท่าไร ก็โดนสะกิดจากด้านหลัง ร่างบางหันไปมองก็นิ่งเงียบไม่พูดอะไรเมื่อเห็นว่าคนที่สะกิดเป็นใคร

 

 

           “สี่ทุ่มแล้วนะ”ร่างสูงบอกเพราะเขาเดินตามร่างบางลงมาหลังจากที่ร่างบางเดิน ออกจากห้องได้ไม่ถึงสิบนาที แต่เขาไม่ได้เข้ามาหา แค่มองอยู่ไกลๆ เท่านั้น คยูฮยอนพยักหน้ารับลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินเอื่อยๆ กลับห้อง ร่างสูงเดินตามไม่ตอแย แต่อยู่ๆ ร่างบางก็เอ่ยออกมา              

 

            “ฉันอยากกลับบ้าน”เสียงหวานเอ่ยเบา จนแทบจะไม่ได้ยิน แต่ด้วยความเงียบงันของสถานที่กลับทำให้ร่างสูงได้ยินชัดเจน

 

            “ฉันก็อยากให้กลับ แต่อาทิตย์หน้านายจะสอบ”ร่างสูงว่า ร่างบางพยักหน้ารับเท่านั้นแล้วกดลิฟท์ขึ้นชั้นสิบ ร่างสูงเดินตามเข้ามายืนพิงผนังมองร่างบางที่ไม่พูดไม่จาเงียบๆ จนลิฟท์หยุดชั้นที่ต้องการ ร่างบางก็เดินออกไป ร่างสูงถอนหายใจออกมาน้อยๆ...

 

 

 

            “ถ้านายเบื่อชีวิตแบบนี้ เราแยกกันซักพักก็ได้นะคยู...เผื่อว่านายอาจจะดีขึ้น ถ้านายรู้สึกว่าอยากกลับมา เหงา ไม่มีเพื่อนคุย ก็กลับมาหาฉัน ฉันจะรออยู่ที่นี่ไม่ไปไหน”ร่างสูงเอ่ยขึ้นเพราะเขารู้สึกได้ว่าร่างบาง กำลังรู้สึกอย่างที่เขาพูด

 

             “ฉันต้องพูดคำว่าขอโทษกับนายหรือเปล่าที่ฉันกำลังคิดแบบที่นายพูดออกมา เมื่อกี้”ร่างบางพูดตามตรง อย่างที่ใจคิด ร่างสูงส่ายหน้าเข้าใจ

 

            “ไม่เป็นอะไรหรอก”ร่างสูงส่งยิ้มให้ เพราะเขาแย่งเวลาส่วนตัวของร่างบางมาตั้งแต่ยังเรียนไม่จบด้วยซ้ำ แทนที่ร่างบางจะเอาเวลาไปตั้งใจเรียน อนาคตอีกไกล อาจจะเจอใครที่ดีกว่าเขา แต่เขากลับทำให้ร่างบางมาจมปรักอยู่แบบนี้ ไปไหนก็ลำบาก แทบไม่มีเวลาส่วนตัว

 

            “ฉันก็ทำได้แค่คิด”ว่าจบก็เดินเข้าห้อง เลิกคิดเรื่องนี้ เพราะเขาทิ้งลูกไม่ได้ ทำไม่ได้อย่างที่คิดจริงๆ ถ้าแต่งงานแล้วไม่มีลูก เขาอาจจะทำอย่างที่ร่างสูงบอก แต่ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้

 

            “คยูฮยอนเดี๋ยว...”ร่างสูงรั้ง ร่างบางหันมามอง เดินออกมาเมื่อร่างสูงดึงออกมาให้ห่างจากประตู

 

            “ฉันรู้ว่านายเครียด ไหนจะเรียน สอบ ต้องเริ่มทำทีซิส โซอึนอีก แล้วฉันก็ยังมาง๊องแง่งใส่นาย เอาเป็นว่า...ฉันจะพาโซอึนไปอยู่แคนาดากับคุณแม่ เราแยกกันซักพัก อาจจะหนึ่งเดือน สองเดือนแล้วแต่ว่านายอยากจะกลับมาเมื่อไร ฉันจะไปอยู่ที่โรงแรม นายก็อยู่ที่นี่อ่านหนังสือสอบ ฉันจะไม่กวนนายจนกว่านายจะโทรหาฉัน ให้ฉันกลับมาที่นี่”ร่างสูงบอก เขาหาทางออกตอนนี้ได้เท่านี้ แยกกันในเวลาสั้นๆ ตอนนี้ดีกว่าจะต้องแยกกันตลอดชีวิต

 

            “ขอโทษนะซีวอน นายอาจจะรู้สึกแย่ ที่ฉันเป็นแบบนี้ แต่ฉันต้องขอโทษจริงๆ”ร่างบางว่าจบก็เข้าห้องไปนอนจริงๆ ร่างสูงยิ้มกับตัวเองแล้วถอนหายใจออกมา เดินตามร่างบางเข้าไปในห้อง...    

 

 

    

 

                                                   ................

 

 

 

 

 

                      ร่างสูงพาโซอึนไปอยู่แคนาดากับคุณนายชเว ส่วนตัวเองก็ออกมาพักอยู่ที่โรงแรมตามที่ตกลงกับร่างบางเอาไว้ ถึงแม้จะไม่อยากทิ้งให้อยู่คนเดียวก็ตาม ร่างบางเดินเข้ามาในบ้านของชินดงก็เห็นชินดงหน้าเครียด

 

 

           “มีอะไรรึปล่าวครับคุณอา”ร่างบางถามหลังจากที่โดนเรียกมา ชินดงให้นั่งลงก่อนจะเริ่มพูดขึ้น

 

           “ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลยลูก”เมื่อชินดงเอ่ยขึ้น ร่างบางก็รู้ว่าพูดเรื่องอะไรอยู่

 

           “ผมแค่อยากอยู่เงียบๆ คนเดียวซักระยะ”ร่างบางบอก ขินดงส่ายหน้า

 

           “อยู่คนเดียวเงียบๆ ก็ไม่เห็นต้องให้ซีวอนออกไปอยู่ข้างนอก อยู่บ้านเดียวกัน ก็แยกกันได้นิ่ลูก ห้องนอนก็มีตั้งสองห้อง โซอึนก็เอามาให้อยู่กับอาก็ได้ ต่างคนต่างอยู่ แต่แค่อยู่บ้านเดียวกัน ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนิ่ลูก ไม่จำเป็นต้องให้ซีวอนออกไปอยู่โรงแรมแล้วหนูต้องอยู่คนเดียวแบบนั้น อย่างน้อยให้ซีวอนอยู่ด้วยเขาก็อยู่เป็นเพื่อนเราได้ ตอนนี้ซีวอนทำแต่งาน แทบจะไม่คุยกับใครเลย”ชินดงบอก

 

           “แต่เขาเลือกที่จะออกไปอยู่ข้างนอก ผมแค่ไม่ได้ห้าม”

 

           “คยูฮยอน!! ทำไมหนูเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง”ชินดงดุเล็กน้อย

 

           “ผมแค่อยากทำตามใจตัวเองบ้าง แค่เวลาสั้นๆ ไม่ได้เลยเหรอครับคุณอา ผมเหนื่อย ผมอยากพัก อยากพักจริงๆ”เขาแค่อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ซักพักโดยที่ไม่มีใครมากวน แล้วหลังจากนั้นจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ทำหน้าที่ภรรยา ทำหน้าที่แม่ของลูกให้ดีกว่าเดิม มันไม่ได้เชียวหรือ

 

           “หนูทำตามใจตัวเองได้ แต่บางที่มันก็มากเกินความจำเป็น โตแล้วต้องรู้หน้าที่ของตัวเองว่าควรจะทำอะไร”ชินดงว่า ร่างบางน้ำตาไหลออกมาเมื่อได้ยินแบบนั้น

 

            “คุณอาไม่เคยรู้สึกแบบที่ผมรู้สึกอยู่ในตอนนี้เหรอครับ ผมรู้ว่าคุณอาก็เคยเป็น คุณอาน่าจะเข้าใจว่าตอนนี้ผมรู้สึกยังไง อยากกลับบ้าน คิดถึงคนที่บ้าน แต่ก็อยากอยู่คนเดียว ทำอะไรคนเดียว เหงาเวลาต้องทานข้าวคนเดียวแต่ก็ไม่อยากให้ใครมานั่งทานข้าวด้วย มันรู้สึกรำคาญตัวเองที่มันไม่ได้อย่างใจซักอย่าง รำคาญตัวเองที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันรู้สึกขวางหูขวางตาไปเสียทุกอย่าง”ร่างบางว่าเสียงสั่น สะอื้นออกมา ชินดงลุกขึ้นเดินเข้าไปหาแล้วดึงเข้ามากอดปลอบ มือหนาลูบผมเบาๆ

 

           “ถ้าทำแล้วสบายใจขึ้น อาไม่ว่า แต่อย่าลืมว่าหนูไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว หนูยังมีหน้าที่ที่ต้องทำ”ชินดงบอก ร่างบางพยักหน้ารับ เช็ดน้ำตาลวกๆ ชินดงเห็นแบบนั้นก็ยิ้มแล้วส่งมือถือให้

 

           “โทรไปหาเขาบ้าง ปล่อยให้อยู่คนเดียว เดี๋ยวจะเฉาตายซะก่อน”ร่างบางยิ้มรับคำพูดนั้น ก่อนจะส่งคืนให้ แล้วล้วงมือถือของตัวเองขึ้นมาโทร ชินดงจึงออกไปข้างนอก

 

 

 

           “ฮัลโหล...เป็นยังไงบ้าง”เสียงหวานเอ่ยถามปลายสายพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะที่ทั้งสองคนจะอยู่ในโลกส่วนตัว...        

 

 

 

 

 

.................................................................................................