FICTION หล่อวายร้ายกับนายน่ารัก [WONKYU]

 
 
 
                    วันเวลาเหมือนมันจะช้าในความคิดใครบางคน แต่มันอาจจะไม่ใช่สำหรับคยูฮยอนเลยแม้แต่น้อย ธีสิสของเขาใกล้สมบูรณ์แล้ว และยิ่งเวลาเร่งมากเท่าไร คยูฮยอนก็ยิ่งต้องรีบเร่งตัวเองให้ทำเสร็จก่อนกำหนด
 
          “ซีวอน วันนี้ฉันกลับมืดหน่อยนะ” คยูฮยอนเอ่ยบอกและรีบออกไปไม่รอช้าเพราะต้องเข้าเรียนวิชาสุดท้ายของหลัก สูตรแล้วยังต้องปั่นงานให้เสร็จภายในสิ้นเดือนนี้
          “อ้าวคยู....ไม่กินนะ.....” ยังไม่ทันพูดจบประโยคประตูห้องก็ปิดไปเสียแล้ว ซีวอนยิ้มบางๆ แล้วรีบเตรียมของให้เสร็จจะได้ออกไปทำงานต่อ ช่วงนี้เขาก็ไม่ค่อยได้ทำงานแล้วเพราะเตรียมตัวกลับเกาหลีอีกหนึ่งเดือนข้าง หน้า งานส่วนมากเขามอบหมายให้แทคยอนดูแลต่อหลังจากเขากลับเกาหลี และถ้าชินดงจะถอนตัว วันนั้นเขาต้องมาที่นี่อีกรอบ
 
 
 
 
                   คยูฮยอนเดินออกมาจากมหาวิทยาลัยพร้อมรอยยิ้มดีใจหลังจากอาจารย์ยอมให้ธีสิสผ่านไปกว่าครึ่งแล้ว เพิ่มอีกเล็กก็ถือว่ามันสมบูรณ์ ซีวอนออกมารับช่วงประมาณสามทุ่ม รออยู่หน้ามหาวิทยาลัยไม่ไปไหน
 
          “มานานแล้วเหรอ?” เอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าซีวอนหันมาเห็นพอดี ร่างสูงพยักหน้ารับ ยื่นมือไปรับหนังสือและแม็กบุ๊คไปเก็บในรถ
          “ไม่นานหรอก หิวมั้ย กินข้าวรึยัง?”
          “กินแล้ว กลับบ้านเถอะ อยากนอนกอดคนแถวนี้ใจจะขาดแล้ว” ร่างบางเอ่ยแล้ะเปิดประตูรถเข้าไปนั่งรอด้าในทันที ซีวอนหัวเราะเบาๆ รีบเดินอ้อมไปด้านคนขับและออกรถไปรับเด็กๆ ที่บ้านของชินดงก่อนกลับคอนโด
 
 
 
                   กลับมาถึงห้อง ซีวอนก็ดึงรายงานเล่มหนาของคยูฮยอนมาดูว่าเป็นยังไงบ้าง อ่านคราวๆ ถือว่าดีในระดับหนึ่งไม่อย่างนั้นอาจารย์คงไม่ให้ผ่านง่ายๆ เป็นแน่
 
          “ถ้าเป็นฉัน ฉันไม่ให้คะแนนนายนะคยูฮยอน” ว่าหน้านิ่งแล้ววางเล่มรายงานลงบนโต๊ะทำงานตัวเล็กที่มุมห้องนอน ร่างบางเงยหน้าขึ้นขณะนั่งพิมพ์งานส่วนที่เหลืออยู่
          “อ้าว...ไรอ่ะ ใจร้ายชะมัด!!!”
          “ก็เพราะว่าฉันจะให้หัวใจของฉันแทนไง กิ๊วๆๆๆ” ร่างสูงว่า พร้อมทำหัวใจตรงอกซ้าย เท่านั้นคยูฮยอนก็ว่า ‘บ้า’ ออก มามุบมิบอยู่ในปากตัวเองด้วยความเขิน ซีวอนหัวเราะชอบใจ “พูดให้รีแล็กซ์น่า ไม่อยากให้เครียด” คยูฮยอนหันมองอีกครั้งแล้วลุกออกมาจากเตียง
          “ฉันไม่เครียดหรอก เพราะมีนายอยู่ข้างๆ ฉัน” ว่าแล้วลงไปนั่งตักทันที แขนเรียวคล้องคอ ซีวอนเลิกคิ้วขึ้นสูงยิ้มๆ
          “ไม่ว่าจะอยู่ตรงกลาง อยู่ข้างๆ หรือว่าอยู่ข้างหลังน่ะ ฉันก็อยู่ได้ทุกส่วนนั่นแหละที่รัก แค่ขอให้เป็นนาย” เจอหยอดเข้าไปด้วยน้ำเสียงออกแนวเจ้าชู้ คยูฮยอนก็ยกยิ้มนิดๆ
          “ถ้างั้น...ฉันอยู่กลางใจเลยนะ” ร่างบางว่าออกแนวยั่วชายเจ้าชู้ตรงหน้า นิ้วเรียวจ้มที่อกซ้ายตรงกลางใจอย่างที่ปากว่าพร้อมรอยยิ้มยั่ว
          “โอ้โห...โดนใจจริงๆ” ว่าจบก็อุ้มร่างบางขึ้นไปนอนบนเตียงทันที ยังไม่ทันได้ทำอะไรร่างบางก็พลิกตัวหนี
          “หยุดเลยชเว ซีวอน เล่นแล้วเลยเถิดนะ หื่นจริงๆ ขอทำงานก่อน” ร่างบางว่า เอามือยันหน้าหล่อเอาไว้ ซีวอนดึงออกแล้วฉวยจูบแนบริมฝีปากทันที ทั้งยังดีฟคิสจนร่างบางไม่ทันตั้งตัวแทบหายใจไม่ทัน “อื๊อออ” ร้องห้าม มือบางยันอกแกร่งเอาไว้แล้วดันตัวออกพลิกหนีอีกครั้ง
          “ยั่วทำไมล่ะ ของมันขึ้นง่ายก็รู้นิ่” ซีวอนว่าและยักคิ้วหลิ่วตา
          “เขาเรียกว่าหื่นป๊ะ?” คยูฮยอนเถียง ซีวอนหลุดหัวเราะออกมาทันทีเมื่ออีกคนรู้ทัน...ก็นะ...อาการปกติ - -“
          “คยู...พรุ่งนี้ไปตรวจร่างกายกันมั้ย?” ร่างสูงถามเสียงเบาเมื่อร่างบางหันกลับไปทำงานแล้วเมื่อครู่ ร่างบางเงยหน้าขึ้นมอง ส่งยิ้มให้บางๆ
          “คิดดีแล้วเหรอ เหนื่อยนะ” ถามขึ้นเพราะแค่ลูกแมวสองตัวก็เหนื่อยจะแย่ แล้วคนเหนื่อยน่ะเป็นเขา ไม่ใช่ซีวอน
          “ไม่รู้สิ่” ว่าแล้วทิ้งตัวลงนอนหงาย มองเพดานห้อง คยูฮยอนขยับเข้าไปใกล้ๆ เอานิ้วจิ้มแก้มกร้านเบาๆ แล้วยิ้มขำ
          “จุดประสงค์ไม่แน่ชัด เลิกคิดก่อนแล้วช่วยฉันทำรายงานให้เสร็จ จะได้ไปเที่ยวกัน ลุกๆๆ” ว่าแล้วดึงซีวอนให้ลุกขึ้นนั่งดีๆ ยัดหนังสือใส่มือใหญ่ให้อ่านแล้วจะได้ช่วยเขาทำงานให้เสร็จ
          “ก็ได้ๆๆๆ” ร่างสูงลุกขึ้นนั่ง อ่านตำราแล้วช่วยคยูฮยอนเขียนงาน อยากจะปล่อยให้ทำเองแต่เพราะอยากมีเวลาส่วนตัว เขาก็ต้องเร่งงานของคยูฮยอนให้เสร็จ
 
 
 
 
                                       .................................................
 
 
 
 
                   ทุกเช้า คยูฮยอนต้องตื่นขึ้นลากทั้งสามีและลูกออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ในสวนข้างคอนโด อากาศดีก็พลอยมีความสุขไปด้วย ซองอึนที่ขี่หลังร่างบางอยู่ก็เหมือนจะสนุกไม่งอแงเหมือนตอนที่ดึงลงมาจาก เตียง แต่โซอึนกลับหลับคาอกของซีวอนไปเสียแล้ว
 
          “กลับเข้าห้องไปอาบน้ำกันดีกว่า วันนี้ออกไปเที่ยวกัน” ร่างสูงบอกแล้วดึงร่างบางให้เดินกลับเข้าไปในคอนโด ทั้งแขนก็ยังโอบอุ้มลูกสาวคนเล็กอยู่
          “ปาป๊าจะไปเที่ยวไหนคับ” เจ้าตัวเล็กถามด้วยความอยากรู้ แขนโอบรอบคอของคยูฮยอนกันตกพื้น
          “ไปไหนดีน้า ถามคุณแม่ซิ อยากไปไหน” ไม่รู้จะพาไปไหนดีเพราะไม่ได้เตรียมโปรแกรมเที่ยวจึงขอความเห็น คยูฮยอนส่ายหน้า
          “ไม่รู้สิ่ อยากไปไหนกันล่ะ” คยูฮยอนเอี้ยวถามซองอึน เจ้าตัวเล็กไหลลงไปยืนบนพื้นแล้วเดินมาข้างหน้าให้ร่างบางอุ้ม เกาะเป็นลูกลิง
          “ซองอึนอยากทานอาหารฝีมือคุณแม่ อยากให้ปาป๊ากับคุณแม่ทำอาหารให้กิน” เจ้าตัวเล็กบอกเพราะนานครั้งจะได้อยู่ด้วยกัน มีเวลาว่างตรงกัน และซองอึนจะยังเด็กแต่ก็รู้สึกได้ว่าคยูฮยอนเครียดๆ ไม่ค่อยได้ผ่อนคลาย
          “หือ?” ร่างสูงครางเบาๆ อย่างสงสัย
          “ซองอึนไม่อยากไปไหน นะๆ คุณแม่กับปาป๊าทำอาหารให้หน่อยนะ” บอกเสียงอ้อนแล้วซบหน้ากับอกร่างบางออดอ้อนอย่างชอบทำ คยูฮยอนระบายยิ้ม
          “โอเคครับ งั้นเราสี่คนไปซื้อของสดที่ซูเปอร์มาเก็ตกัน แต่ว่าตอนนี้เราต้องไปอาบน้ำก่อน โอเค๊?”
          “โอเค!!!” ตอบรับในทันทีเมื่อคยูฮยอนตามใจ ร่างสูงยิ้มขำ ยีผมเจ้าตัวเล็กจนยุ่งเหยิงไปเล็กน้อย
 
 
 
 
                   ทั้งสี่คนพากันออกไปเลือกของสดเพื่อทำอาหาร และซื้อส่วนผสมสำหรับทำขนมด้วยเผื่อว่าเด็กๆ อยากกินจะเอาไปทำที่บ้านของชินดงได้เพราะที่คอนโดไม่มีเตาอบขนม
 
          “โซอึนจะเอาอันนี้เหรอลูก” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างแปลกใจเพราะโซอึนไม่ชอบกินนมจืดแบบนี้ บางทีต้องบังคับให้ดื่มจนร้องไห้
          “อันนี้....” มือเล็กๆ ชี้ว่าจะเอา ซีวอนจึงต้องหยิบให้
          “หนูไม่ชอบนมจืดไม่ใช่เหรอลูก” โซอึนส่ายหน้าจนซีวอนหลุดขำ ส่ายหน้าว่าไม่ชอบหรือว่าไม่ใช่ก็ไม่รู้ “ปาป๊าซื้อให้ แต่ถ้าน้องโซอึนไม่ทาน คุณแม่ตีนะคะ” โซอึนหันไปมองคยูฮยอนที่ยืนหันหลังเลือกของอยู่และหันกลับมามองซีวอน
          “โชอึน...เอาอันนี้....” ยังยืนยันว่าจะเอา ทั้งยังเรียกชื่อตัวเองผิดอีกจนซีวอนอดขำไม่ได้ แล้วคว้านมจืดขวดขนาดกลางใส่รถเข็นของห้าง คยูฮยอนเดินกลับมาเห็นก็เลิกคิ้วขึ้น
          “เอานมจืดไปทำไมล่ะ” ร่างบางถามเพราะเห็นว่าที่ห้องยังอยู่แล้วซองอึนก็ดื่มคนเดียว
          “โซอึนจะเอา....อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ่ ซื้อไปแล้วไม่กินเดี๋ยวค่อยทำโทษ” ว่าแล้วหอมแก้มนิ่มของโซอึนไปเสียฟอดใหญ่
          “ตามใจทุกเรื่องน่ะ เดี๋ยวกลับมาเหมือนเดิมจะส่งไปดัดนิสัยทั้งพ่อทั้งลูกเลย” คยูฮยอนว่า ส่ายหน้าหน่ายแล้วดึงรถเข็ญไปใส่ผักกาดที่ซองอึนอุ้มอยู่ ร่างสูงหันหน้ามองโซอึนก็ยิ้ม
          “อย่าสนใจคุณแม่เลย คนแก่ชอบบ่นเนาะ”
          “เดี๋ยวเถอะ!!....นายสิ่แก่” ร่างบางหรี่ตาอย่างเอาเรื่อง ซีวอนหลุดหัวเราะออกมาแล้วพาโซอึนไปใส่รถเข็ญ จับให้ยืนเกาะเอาไว้และพาไปดูของอย่างอื่น
 
 
                   พากันช็อปปิ้งของสดอยู่นานก็ได้มาพอสมควร และยังมีขนมอีกหลายห่อคล้ายจะซื้อไปถมบ้านของเด็กๆ กลับออกมาจากซูเปอร์มาเก็ตก็สายมากแล้ว
 
          “หิวรึยังลูก ไปทานข้าวข้างนอกก่อนดีกว่านะ แล้วมื้อกลางวันกับมื้อเย็นแม่จะทำให้” ร่างบางเอ่ยขึ้นหลังจากมองนาฬิกาแล้ว
          “คั๊บ!!” ซองอึนรับคำอย่างแข็งขัน
 
 
 
 
                                ..........................................................
 
 
 
 
                   ตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลได้เยซองก็แทบจะไม่ได้ไปทำงานเพราะต้องช่วยศรีภรรยา คุณแม่ลูกสองเลี้ยงลูก เรียวอุคหยุดงานที่ร้านและฝากให้มิยองดูแลทุกอย่างช่วงหนึ่ง แค่ช่วงสองสัปดาห์แรกเท่านั้น พอออกมาข้างนอกได้ พนักงานที่ร้านก็กรูกันเข้าไปดูหน้าน้องเล็กของบ้านคิมด้วยความตื่นเต้น
 
          “พี่เย่ขึ้นทำงานเถอะนะ ผมอยู่ได้ น้องๆ เขาก็อยู่กัน ไม่ต้องห่วงนะ” เรียวอุคบอก เยซองมองอย่างเป็นห่วง แต่สุดท้ายก็ต้องยอม
          “โอเคๆ ก็ได้ มีอะไรก็โทร.เรียกนะครับ” เรียวอุคส่งยิ้มหวานให้ และโบกมือบ๊ายบายอย่างเคย เยซองเห็นอย่างนั้นก็ไม่วายหอมแก้มนวลไปเบาๆ แล้วรีบขึ้นไปทำงาน
 
          “น้องเรียวอุค พักผ่อนเถอะนะคะ ไม่น่าออกมาทำงานเลย” มิยองเข้ามาให้ห้องนอนด้านหลังร้านเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเรียวอุคนั่งอยู่ขอบ เตียง รู้ว่าเรียวอุคเป็นห่วงกลัวว่ามิยองจะเหนื่อย แต่ไม่ดูเลยว่าตัวเองนั่นแหละที่จะเหนื่อย ถ้าคยูฮยอนรู้เธอคงโดนตำหนิแน่ๆ เธอไม่อยากเห็นเรียวอุคต้องเหนื่อยสองเท่าแบบนี้ น้องก็เพิ่งจะเกิด
          “ไม่เป็นไรครับ ผมอยู่ในนี้ก็ได้ ถ้ามีปัญหาอะไรก็เรียกผมนะครับ” เรียวอุคบอกพร้อมรอยยิ้มเมื่อเห็นสายตาเป็นห่วงนั่น
          “ถ้าอย่างนั้น ห้ามออกมาช่วยพี่นะ เลี้ยงน้องอยู่ในนี้นะคะ” เรียวอุคพยักหน้ารับ มิยองถึงได้เดินออกไปด้านนอก ร่างเล็กอมยิ้มออกมาน้อยๆ และมองไปรอบๆ ห้องที่คยูฮยอนสั่งให้ปรับเปลี่ยนจากเดิมเล็กน้อย เพื่อให้ดูสดชื่นขึ้นเวลาเขาพาตัวเล็กมาอยู่ที่นี่...เกือบจะปฏิเสธไม่ทัน แล้วเพราะคยูฮยอนจะให้เติมห้องอีกห้องติดกัน สุดท้ายก็จำต้องเข้ามาอยู่ในห้องนี้
 
 
                   เสียงพูดคุยด้านนอกทำให้เรียวอุคต้องลุกออกไปดู เห็นอีทึกเดินแท่ดๆ เข้ามาพร้อมรอยยิ้มกว้างก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อโดนจับให้หลบไปอยู่ข้างประตู
 
          “ตายแล้ว!!! น่ารักอะไรแบบนี้นะ” เสียงอุทานของอีทึกทำให้เรียวอุคต้องรีบหันกลับมาดูก่อนจะหลุดยิ้มออกมาน้อยๆ
          “พี่ทึกเสร็จงานแล้วเหรอครับ”         
          “ยังหรอก จะรีบทำไปทำไม มาเลี้ยงหลานดีกว่า” อีทึกว่าแล้วอุ้มตัวเล็กที่ขยับยุกยิกอยู่บนเตียงขึ้นแนบอก เรียวอุคยิ้มเมื่อเห็นท่าทางนั้น
          “พี่ไม่อยากมีบ้างเหรอครับ” อีทึกได้ยินคำถามนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองคนถามแล้วส่ายหน้า
          “ไม่หรอก คนเดียวก็พอแล้ว หรือว่าเรียวอุคอยากให้พี่มีแล้วมาจองคนนี้” เรียวอุคส่ายหน้าพรึ่บทันทีจนอีทึกหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ จะหัวเราะดังก็กลัวหลานจะตื่นขึ้นมางอแง
          “อ่า...ไม่ดีกว่าครับ แหะๆ” รีบปฏิเสธทันที อีทึกยิ้มขำแล้วลุกขึ้นจากเตียง อุ้มตัวเล็กเดินออกไปด้านในร้าน เรียวอุคจึงเก็บของให้เรียบร้อยและเดินตามหลังออกไป
 
 
 
                                 .....................................
 
 
 
                   คยูฮยอนนั่งปั่นงานหน้าสุดท้ายเรียบร้อยก็ยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจ แต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อวานแล้วก็อดยู่หน้าไม่ได้ ธีสิสของเขามันควรจะได้ส่งเมื่อวานแล้ว แต่ชเว ซีวอนน่ะตัวปัญหาชอบก่อกวนไม่ให้เขาทำงานก็เลยต้องลงโทษให้หราบจำ...
 
          “ชเว ซีวอน ขัดห้องน้ำเสร็จรึยัง?!!!” เสียงหวานตะโกนถามคนที่เข้าไปขัดห้องน้ำนานแล้ว พอนึกถึงหน้าซีวอนที่เหวอตอนที่เขาบอกให้ขัดห้องน้ำไถ่โทษก็อดขำไม่ได้
          “เสร็จแล้ว แต่ฉันกำลังส่งแฟ็กซ์อยู่”
          “- -“”....อืม....ขรี้...“ให้อาหารน้องห่านอีกแล้ว ช่วงนี้ท้องไส้ไม่ดีรึยังไงน่ะ” ร่างบางว่าแล้วเดินไปหาอะไรเตรียมเอาไว้ให้ซีวอนดื่มเพราะช่วงนี้เหมือนจะ อาหารเป็นพิษอยู่บ่อยๆ
          “น้องห่านบอกว่าหิว รอแปบนึงนะ เดี๋ยวออกไป” คยูฮยอนครางรับอือ-ออเท่านั้น
 
 
 
                   ซีวอนเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพไม่น่ามองนัก ใส่กางเกงให้มันเรียบร้อยหน่อยไม่ได้รึยังไงกันนะ ตาคู่โตเหลือบมองเพียงเล็กน้อยหลังจากปริ้นงานออกมาหมดแล้ว รวบรวมงานเสร็จก็หยิบเกลือแร่ส่งให้
 
          “ท้องเสียอีกแล้วเหรอ” ร่างสูงส่ายหน้า
          “ไม่ถึงขนาดนั้นอ่ะ แต่ก็...นิดหน่อย” รับเกลือแร่มาดื่มจนหมดแก้วแล้ววางแก้วลงบนโต๊ะตามเดิม ก่อนจะหย่อนก้นลงนั่ง “งานเสร็จแล้วเหรอ” คยูฮยอนพยักหน้ารับว่าใช่
          “อีกสองอาทิตย์จะสอบแล้วด้วย จะได้กลับบ้านกันเสียที” ซีวอนยิ้มออกมาเมื่อได้ยินอย่างนั้นแล้วดึงให้ร่างบางลงมานั่งตัก
          “ไปฉลองกันหน่อย”
          “กลับไปฉลองที่บ้านสิ่ ชวนพี่ๆ มากินข้าวที่บ้าน คิดถึงจะแย่แล้ว” ร่างสูงส่ายหน้าจนคยูฮยอนเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความไม่เข้าใจ
          “ไม่ใช่แบบนั้น แต่ฉลองแบบนี้ต่างหาก” ว่าจบก็อุ้มร่างบางขึ้นเดินเข้าห้องทันที และเหมือนว่าคยูฮยอนจะไม่มีปฏิเสธเสียด้วย (- -“)
          “ฉลองครั้งนี้ครั้งเดียวแล้วห้ามอีกตลอดชีวิตนะ” ขายาวชะงักทันที....ก็ว่าแล้วทำไมไม่มีปฏิเสธ
          “โอเค...กลับไปฉลองที่บ้าน” ว่าจบก็วางร่างบางลงบนเตียงแล้วฟัดแก้มไปเสียสองสามที
 
 
 
 
                                               .............................
 
 
 
 
                   ผ่านการสอบที่เครียดและหฤโหดไปได้  ชินดงกับนาริกับทำอาหารฉลองเรียนจบให้หลานคนเดียวที่บ้านเสียใหญ่โต คยูฮยอนดูมีความสุขเสียจนซีวอนอดยิ้มตามไม่ได้
 
          “ทุกคนครับ” เสียงแทคยอนเรียกทุกคนที่กำลังคุยสนุกอยู่ให้หันมาสนใจ แทคยอนยืนเกาท้ายทอยแก้เขินเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาทุกคนจ้องไปด้านหลัง
          “ว่าไงลูก แล้วนั่นใครครับ” นาริเอ่ยถาม “มานั่งทานข้าวด้วยกันดีกว่านะลูกนะ” แทคยอนพยักหน้ารับและพาเจสซี่ไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
          “คือ..นี่เจสสิก้าแฟนผมเองครับ” แทคยอนว่าทั้งยิ้มแก้เขิน
          “น้องขายออกแล้วเหรอเนี่ย เห็นยึกๆ ยักๆ มาตั้งนานสองนาน” คยูฮยอนเอ่ยถามด้วยความสงสัย แทคยอนยู่ปากส่งให้
          “แน่นอนสิ่พี่....อ่า......เจสครับ นี่คุณพ่อ คุณแม่ พี่ แล้วก็พี่เขย นั่นก็หลานๆ คุณก็รู้จักแล้วนะครับ” แทคยอนแนะนำคนในครอบครัวให้เธอได้รู้จัก
          “สวัสดีค่ะ” เธอเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษเพราะพูดเกาหลีไม่ได้ ทุกคนยิ้มต้อนรับเป็นอย่างดี
          “นั่งทานข้าวด้วยกันนะหนู ตามสบายเลยลูก” นาริเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มใจดี และให้แทคยอนแทคแคร์แฟนตัวเองให้ดี คยูฮยอนมองยิ้มๆ แล้วหันไปยิ้มส่งให้คนข้างตัว
 
          “แล้วนี่เราสองคนจะกลับเกาหลีเมื่อไรกันล่ะลูก” ชินดงเอ่ยถามขึ้นเมื่อนั่งกินข้าวกันมาได้สักพักแล้ว ทั้งมือก็ป้อนขนมให้โซอึนไปด้วย
          “ก็อีกสองสัปดาห์ครับคุณอา”
          “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่มีคนอยู่คอนโดแล้ว งั้นผมขอนะพี่” แทคยอนเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าห้องมันคงว่างอยู่อีกนาน คยูฮยอนหันไปสบตาชินดงที่พอรู้ว่าจะเอาห้องไปทำอะไร
          “ถามคุณพ่อสิ่แทค” ร่างบางเอ่ยบอกแล้วยักคิ้วให้ แทคยอนยู่หน้าอีกครั้ง
          “ผมขอนะพ่อนะ”
          “เอาไปทำอะไร ห้องนั้นพ่อซื้อให้เป็นของขวัญพี่เรานะ” เท่านั้นแทคยอนก็อมลมแก้มป่องงอน
          “พี่ยกให้ก็ได้ รักษาห้องด้วยล่ะ กลับมาอีกทีห้องเละ จะให้ซื้อคอนโดใหม่ให้เลยคอยดู” คยูฮยอนว่า แทคยอนยิ้มกว้างทันที ชินดงส่ายหน้าระอา รู้อยู่ว่าลูกจะพาสาวไปอยู่และสาวที่ว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหน คนที่นั่งอยู่ข้างตัวนั่นแหละ
 
 
                   หกผู้ใหญ่ สองเด็กนั่งกินมื้อเย็นด้วยกันในครอบครัวที่อบอุ่นไม่น้อย ทุกคนรักและดูแลซึ่งกันและกันมาตลอด นาริเองก็ใจหายไม่น้อยที่โซอึนกับซองอึนจะกลับเกาหลีเสียแล้ว เธอก็คงเหงาช่วงแรกๆ เป็นแน่
 
          “แทคยอน แต่งงานกับแฟนเราเร็วๆ นะ แม่อยากอุ้มหลาน โซอึนกับซองอึนจะกลับแล้ว แม่เหงา” นาริเอ่ยบอกลูกชายคนเดียวด้วยความหวัง แทคยอนยิ้มเขิน
          “เอางั้นเลยเหรอครับ แต่ว่า....”
          “หือ? อะไรลูก”
          “ผมเขิน ><”
          “เป็นผู้ชายประสาอะไรเนี่ย แบบนี้แม่จะได้อุ้มหลานมั้ยเนี่ย!!!” นาริว่าอย่างระอาเมื่อเห็นท่าทางเขินอายของลูกชาย......
 
 
 
                                .................................................
 
 
 
 
                   หลังจากเรียนจบและทำเรื่องจบรับเอกสารสำคัญเรียบร้อย คยูฮยอนกับซีวอนก็พาเด็กๆ กลับเกาหลีทันที ประตูร้านดอกไม้เปิดเข้ามาทำให้ทุกคนต่างเงยหน้าขึ้นมองลูกค้ารายใหม่ แต่กลับต้องยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าใคร
 
          “คยูฮยอน!!!!” เรียวอุคเรียกพร้อมรอยยิ้มกว้าง เท่านั้นทุกคนก็ต่างมารุมล้อมกันด้วยความคิดถึง เยซองที่อยู่ด้วยวันนี้ก็ยิ้มออกมา ลุกขึ้นก้มศีรษะให้ซีวอนเล็กน้อย ซีวอนเองก็ไม่ต่างกันทำให้เยซองตกใจเพราะซีวอนไม่เคยทำแบบนี้
          “ทำไมกลับมาไม่บอกก่อนล่ะครับ ผมจะได้ขับรถไปรับที่สนามบิน” เยซองเอ่ยถามขึ้น ซีวอนส่ายหน้าไปมา
          “ไม่เป็นไรหรอก กะว่าจะมาเซอร์ไพรส์ แล้วถ้าฉันให้นายไปรับ จะไปยังไง” เอ่ยถามพลางมองไปที่น้องหนูตัวน้อยที่ยังนอนแบเบาะอยู่ในวงแขนของเยซอง “ขอดูหน่อยสิ่” ร่างสูงขยับเข้าไปใกล้ๆ เยซองยิ้มออกมาและส่งลูกสาวคนเล็กให้อุ้มเมื่อซีวอนยื่นแขนออกมารับ
 
          “คยูฮยอน เป็นยังไงบ้าง จะกลับมาอยู่ที่นี่เลยมั้ย?” เรียวอุคถามด้วยความคิดถึง ร่างบางพยักหน้ารับ
          “ผมกับซีวอนกลับมาอยู่เกาหลีถาวรแล้วครับเรียวอุค เรียนจบแล้ว” ร่างบางว่าพร้อมรอยยิ้มหวาน เรียวอุคยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ “แล้วนี่เป็นยังไงบ้างครับ ลูกค้าเยอะมั้ย ผมขอขึ้นไปดูด้านบนหน่อยสิ่” คยูฮยอนถามด้วยความอยากรู้ เรียวอุคพยักหน้ารับ
          “ป่ะ ขึ้นไปดูด้านบนกัน ช่วงนี้ลูกค้ามาเรื่อยๆ น่ะ ส่วนมากก็จะสั่งเอาไว้ก่อน” เรียวอุคเอ่ยรายงานผลอย่างทุกเดือน ทั้งสองคนเดินขึ้นไปชั้นสองของร้านที่ต่อเติมเมื่อไม่นานมานี้
 
 
                   ขึ้นมาถึง คยูฮยอนก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ตาคู่โตมองไปรอบๆ และเดินดูให้ทั่ว เรียวอุคอดยิ้มออกมาไม่ได้ ร่างบางเดินดูรอบร้าน เจ้าหน้าที่ที่คอยดูแลลูกค้าอยู่ลุกขึ้นก้มศีรษะเล็กน้อย คยูฮยอนเองก็ไม่ต่างกัน
 
          “ผมแบ่งร้านออกเป็นสองโซนนะครับ จะเป็นโซนที่ให้บริการแบบที่ลูกค้าสามารถเลือกดีไซน์ชุดตามความต้องการซึ่ง ราคาก็จะอยู่ในระดับที่สูงนิดนึงก็คือโซนนี้ เมื่อกี้ดาน่าคงให้ลูกค้าคุยกับดีไซน์เนอร์อยู่ อีกด้านก็คือด้านโน้น” คยูฮยอนมองไปตามมือของเรียวอุค
          “โซนนี้ลูกค้าเข้าเยอะมั้ยครับ” ร่างบางเอ่ยถามเพราะราคามันค่อนข้างสูงทีเดียวกับการให้ดีไซน์เนอร์ออกแบบ ชุดของตัวเองตามความต้องการ
          “ส่วนมากจะเป็นลูกค้าระดับไฮโซนั่นแหละครับ เรื่องปกติ” เรียวอุคว่าติดตลกและพาเข้ามาดูอีกโซนหนึ่ง “โซนนี้เป็นชุดที่ดีไซน์เนอร์ออกแบบเอาไว้เป็นชุดสำเร็จ ถ้าลูกค้าอยากจะสั่งตัดชุดใหม่หรือซื้อชุดนั้นๆ ไปเลยก็ได้ครับ” คยูฮยอนพยักหน้ารับ เดินดูชุดเจ้าสาวสีขาวที่ดีไซน์เนอร์ออกแบบเอาไว้ได้สวยทีเดียว
          “เรียวอุค นั่นมันชุด....”
          “ดีไซน์เนอร์บอกว่า ชุดของคยูสวยมาก แล้วคุณท่านเองก็เห็นว่าน่าจะเป็นแบบที่ลูกค้าชอบได้ก็เลยเอาออกมาใส่หุ่นใน ตู้กระจกอย่างนั้นหล่ะครับ” ร่างบางหัวเราะเบาๆ “ชุดนี้มีลูกค้าสั่งตัดตามแบบไปแล้วหลายรายเลยนะ เลยกลายเป็นว่า ชุดที่มีแบบเดียวมีแฝดไปเลย”
          “เรียวก็พูดซะตลกเลยนะครับ” ร่างบางว่ากลั้วหัวเราะ จำได้ว่าชุดนี้ซีวอนสั่งให้ร้านที่ตัดชุดให้เขาออกแบบปรับเปลี่ยนจากแบบเดิม ตามความต้องการคนอยากเห็นความสวยของว่าที่เมียในตอนนั้น
          “ผมพูดจริงนะเนี่ย” เรียวอุคว่าแล้วมองไปที่ตู้กระจก ในนั้นมีชุดบ่าวสาวสวมอยู่กับหุ่น ซึ่งเป็นชุดของซีวอนและคยูฮยอนที่ใส่ในวันแต่งงาน “อ้อ...ข้างหลังร้านเป็นสตูดิโอ คยูเข้าไปดูมั้ย?” ร่างบางพยักหน้ารับ เรียวอุคจึงพาเดินเข้าไปดูด้านใน
 
 
                   อีกด้าน สองพ่อแท้พ่อเลี้ยงนั่งเลี้ยงหนูน้อยตัวเล็กหน้าตาถอดแบบเยซองออกมาเด๊ะจนซี วอนเห็นตอนแรกอดยิ้มไม่ได้ เยซองปล่อยให้ซีวอนอุ้มยัยหนูเดินไปนู่นนี่ตามใจ
 
          “พรุ่งนี้ฉันจะเข้ามาที่บริษัทก่อนเก้าโมง อย่าบอกพี่ทึกล่ะ” ซีวอนเอ่ยบอกก่อนที่เยซองจะไปบอกอีทึกเสียก่อน
          “ครับ แล้วคุณซีวอนไม่พักสักหน่อยเหรอครับ กลับมาก็จะทำงานเลย เหนื่อยนะครับ” ร่างสูงส่ายหน้า
          “ไม่หรอก ชินแล้ว อยู่โน่นก็ทำงานทุกวัน โดนบ่นจนหายขี้เกียจ” คำพูดนั้นเรียกเสียงหัวเราะของเยซองได้ เพราะไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครบ่นจนเจ้านายของเขาเป็นแบบนี้
 
 
 
 
                   กว่าสองคนจะลงมาจากเวดดิ้งสตูดิโอก็เห็นสองพ่อนั่งคุยงานข้ามหัวลูกสาวเสีย แล้ว คยูฮยอนยิ้มขำ แต่เมื่อเห็นว่ามีลูกค้าเข้าร้านจึงเดินไปที่เคาท์เตอร์เพราะคิดถึงงานจึงขอ พนักงานดูแลลูกค้าเอง ให้พนักงานไปเตรียมของตามสั่ง
 
          “ผมว่า...ดอกไม้ร้านนี้ไม่ค่อยสวยเท่าไรเลยนะครับ” คำพูดของลูกค้าที่พูดพร้อมรอยยิ้มทำให้คยูฮยอนแปลกใจ พร้อมส่งรอยยิ้มงงๆ ให้
          “ก็สวยดีนะครับ”
          “มันจะสวยได้ยังไงล่ะครับ ในเมื่อความสวยของคุณน่ะ มันกลบความสวยของดอกไม้หมดแล้วน่ะครับ” เท่านั้นคยูฮยอนก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ แต่คนที่นั่งอยู่ไม่ไกลกลับหูผึ่งเงยหน้าขึ้นมองคนพูดทันที พอเห็นว่าจีบเมียเขาก็ควันออกหู
 
            “ตอนแม่คลอดมัน คลอดที่โรง’บาล หรือโรงลิเกวะ” เสียงทุ้มงึมงำออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ มาจีบเมียเขาด้วยมุกลิเกแบบนี้ เยซองที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้ยินจะหัวเราะก็เกรงใจเพราะรู้ว่าซีวอนกำลังจ้องจะกินเลือดชายคนที่ยืนอยู่ที่เคาท์เตอร์
 
 
.............................................................................................................