FICTION หล่อวายร้ายกับนายน่ารัก [WONKYU]

 

 

 

 

                 เหมือนอาการอ่อนเพลียหน้ามืดจะต้องทำให้ร่างบางลากสังขารตัวเองไปโรงพยาบาล แต่เช้าเพราะเป็นมาเกือบอาทิตย์แล้ว ในใจก็ตุ๊มๆ ต่อมๆ กลัวว่าตัวเองจะท้องขึ้นมาอีกตอนนี้เพราะยังไม่พร้อม งานยังรุมเข้ามาไม่เคลียร์และเครียดกลัวว่าจะอันตราย หมอฝรั่งออกมาพร้อมผลตรวจทำให้ร่างบางใจเต้นแรง

 

            “คุณคยูฮยอน...”คุณหมอเรียกชื่อ ร่างบางพยักหน้ารับ “ร่างกายคุณอ่อนเพลียมาก พักผ่อนไม่เพียงพอทำให้ร่างกายอ่อนล้าและหน้ามืดได้”เท่านั้นคนรอผลก็ใจชื้น ขึ้นมาเล็กน้อย “คุณควรพักผ่อนแล้วก็ทานอาหารให้ตรงเวลานะครับ”ร่างบางยกยิ้มออกมาเมื่อไม่ เป็นอย่างที่คิด

            “ครับ”

            “คุณเป็นโรคกระเพาะ อย่าทานอาหารรสจัดมากนะครับ มันอันตราย”ร่างบางยิ้มแหยเพราะเป็นคนชอบกินอาหารรสจัดพอสมควร โดยเฉพาะถ้าเปรี้ยว เค็ม เผ็ด มันเป็นอะไรที่...มีความสุขมาก

            “ครับ”

            “ถ้าอย่างนั้นหมอจัดยาบำรุงร่างกายให้นะครับ”หมอบอกก่อนจะสั่งยาให้ ร่างบางลุกขึ้นก้มศีรษะให้เล็กน้อยก่อนจะออกไปรับยาข้างนอก

 

 

 

             “คยู ไปไหนอ่า”เสียงตามสายโทรหาร่างบางหลังจากออกจากโรงพยาบาลได้ไม่ถึงห้านาที คยูฮยอนยกยิ้ม

             “อยู่โรงพยาบาล กำลังจะกลับคอนโด กินอะไรมั้ยจะได้ซื้อเข้าไปเลย วันนี้ขี้เกียจทำ”ร่างบางถามคนปลายเสียงที่เสียงยังงัวเงียเพิ่งจะตื่น ก่อนจะหัวเราะเบาๆ เมื่อร่างสูงสั่งมือเช้าอย่างกับอดอยาก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                    ร่างบางกลับเข้าห้องมาด้วยของพะรุงพะรังเต็มไม้เต็มมือก่อนจะพาตัวเองเข้าไป ในครัวเอาของสดที่ซื้อมาด้วยยัดใส่ตู้เย็นและเอาของกินร้อนๆ ใส่ถ้วยชามให้เรียบร้อย ซีวอนที่เดินออกจากห้องน้ำได้ยินเสียงก๊อกแก๊กๆ ในครัวจึงเดินเข้าไปดูเห็นร่างบางก้มเงยอยู่ที่โต๊ะก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ เดินย่องเข้าไปหาร่างบางกอดหมับพร้อมกับหอมแก้มไปฟอดใหญ่

 

            “ไปโรงพยาบาลทำไม”ถามน้ำเสียงสงสัย ร่างบางที่สะดุ้งไปเมื่อครู่ตีต้นแขนล่ำเบาๆ แล้วเอี้ยวตัวมองหน้าคนถาม

            “ก็เหนื่อย ล้า อ่อนเพลีย มึนหัว คล้ายจะเป็นลม เลยไปหาหมอ โอเค๊”บอกก่อนจะหันไปจัดโต๊ะมื้อเช้าให้ดี

            “พักผ่อนไม่พอ หรือท้องแล้ว”ถามด้วยดวงตาวิบวับ ก่อนจะฟีบลงเล็กน้อยเมื่อร่างบางไม่ยอมตอบตรงๆ

            “นายว่าอย่างไหนล่ะ ที่ทำให้ฉันมีอาการแบบนี้ได้มากกว่ากันเนี่ย”

            “โถ่ที่รักก็.....”

            “ไม่ต้องมาโถ่เลย ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนั้น....นายอยากมีลูกไม่ใช่เหรอ แต่ถ้าร่างกายฉันมีอ่อนเพลียอยู่แบบนี้ ทำให้ตายฉันก็ไม่ท้องหรอกนะ”ร่างบางว่า แล้วจับให้ร่างสูงออกไปนอกห้องครัวเล็กๆ “ไปแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนแล้วมากินข้าวนะ”บอกแล้วเดินออกไปเหมือนกัน แต่เดินไปปลุกยัยตัวเล็กที่ยังนอนหลับอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

 

            “เหลืออีกกี่ตัวถึงจะจบ”เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นหลังจากนั่งกินข้าวมาได้สักพัก คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นจากจานข้าวตอบเสียงเนือยๆ

            “อีกสามตัว ถ้าธีสิสจบเร็วก็สบายหน่อย ฉันก็เลยเร่งให้มันเสร็จ”ร่างสูงพยักหน้ารับ ก่อนจะเอากระดาษทิชชู่เช็ดปากยัยตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักร่างบาง

            “อาทิตย์หน้าซองอึนจะมา”ร่างบางเลิกคิ้วขึ้น

            “จริงเหรอ”

             “โกหกแล้วนายให้ตังค์ฉันกินข้าวเพิ่มป๊ะ”ร่างสูงตอบกวนทีน ร่างบางคว้าส้อมจิ้มไก่ยัดปากคนพูด

             “กวนแบบนี้ไม่ต้องเอาแล้ว วันละหมื่นวอนก็หรูแล้ว ไม่ต้องอ้าปากพูดเลย กินเข้าไป”ร่างบางว่าเพราะปกติอยู่เกาหลีใช้วันละห้าพันวอน - - อยู่อเมริกาค่าครองชีพมันสูงกว่าเกาหลีก็เลยต้องเพิ่มให้อีกห้าพันวอน - -

            “คุณแม่...โซอึนทานอันนั้น”ร่างบางเลิกคิ้วขึ้นก่อนจะตักเนื้อไก่นุ่มๆ ให้ยัยตัวเล็ก ค่อยๆ ป้อนจนหมดคำ ร่างสูงมองหน้ายู่มู่ทู่เป็นสิงโตขาดคู่ ก่อนจะงึมงำอยู่ในปาก

            “ใจร้ายชะมัด เมียหรือแม่วะ”งึมงำไม่เท่าไร เงยหน้าขึ้นมาก็เจอหน้าตาโหดของร่างบางที่จ้องจะกินเลือดอยู่

            “อย่าคิดว่าไม่ได้ยินนะ”

            “ได้ยินอะร๊าย!! ไม่ได้พูดอะไรเลยน้า”แก้ตัวทันควัน ร่างบางส่ายหน้า

             “คนทำผิดมักจะแก้ตัวเร็วอย่างนี้แหละ...”ร่างบางว่าแล้วหันไปมองลูกสาวคนสวย “อิ่มรึยังคะ ไปดื่มนมกัน”ยัยตัวเล็กพยักหน้ารับ คยูฮยอนจึงลุกไปเอานมที่อุ่นเอาไว้ใส่แก้วให้โซอึน ร่างสูงบู้ปาก                              

 

 

 

                     ชเว ซีวอนเดินหน้าหงิกงอเข้ามาในห้องทำงาน ต่างจากคยูฮยอนที่ส่งยิ้มเป็นกันเองให้กับพนักงานหลายคน ร่างบางวางแม็กบุ๊คลงโต๊ะทำงานตัวเล็กของตัวเองอย่างเคย ก่อนจะอ่านงานวิจัยที่อาจารย์ยื่นมาให้อีกห้าเล่มที่เหลือจากร้อยเล่มเพราะ เล่มหนึ่งไม่ได้หนามาก ก็เหมือนเล่มรายงานที่เด็กมหาวิทยาลัยชอบทำกัน           

 

          "หน้าหงิกแบบนี้ กลางวันนี้ไม่ให้ตังค์กินข้าวแล้วนะ"เอาเรื่องเงินขึ้นมาเอ่ยแกล้งอีกครั้ง พรางยิ้มขำเพราะตลกกับหน้าของซีวอน           

          "ไม่กินก็ได้"            

          "โอ๋ๆๆ งอน...ไม่ง้อนะ"ว่ากลั้วหัวเราะ ซีวอนแลบลิ้นใส่เหมือนหลอกเด็กทำให้คยูฮยอนได้แต่ส่ายหน้าขำ ก่อนจะก้มลงไปอ่านวิจัยต่ออีกเล็กน้อย            

          "ไม่ง้อคืนนี้จะปล้ำให้ไม่ได้นอนเลย คอยดูสิ่"ร่างสูงงึมงำไม่เลิก ทำให้คยูฮยอนอดขำไม่ได้            

          "บ่นเป็นคนแก่ไปได้ คิดจะปล้ำฉัน...ดูสภาพร่างกายตัวเองด้วยนะ ว่าทั้งคืนน่ะตัวเองจะไม่หอบอีก"ร่างบางว่าเพราะจนป่านนี้แล้วซีวอนยังออก กำลังกายหนักไม่ได้ หรือว่า...ความหื่นมันพุ่งเกินพิกัดจนร่างกายรับไม่ไหวก็ไม่รู้            

          "ใครกันแน่จะทนไม่ได้ โดนเข้าหน่อยก็เจ็บ ลืมไป...ของเขาใหญ่ก็งี้แหละ ตัวเองเล็กกว่าเลยทำใจไม่ได้ เหอะ"            

          " = =' "ร่างบางทำหน้าอึนใส่ มีใครเคยบอกซีวอนให้เจ้าตัวมั่นใจขนาดของตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงกล้าพูด - -            

          "เห็นมั้ยล่ะ พอพูดไม่ออกก็ทำหน้าแบบนั้น"ร่างสูงเบ้ปากใส่ คยูฮยอนส่ายหน้ากับความหลงตัวเองของซีวอน อะไรจะขนาดนั้น            

          "มั่นใจนะว่าตัวเองใหญ่กว่าคนอื่นแล้ว"ร่างบางเงยหน้าขึ้นถาม ก่อนจะส่งสายตาล้อเลียนไปให้ "ฉันว่า...ถ้าเทียบกันแล้ว นายมันก็ไม่ต่างจากเด็กหรอกถ้าเทียบกับฝรั่งน่ะ แบร่..."ร่างบางว่าแล้วแลบลิ้นใส่บ้าง (คู่นี้มันไม่มีไรคุยกันแล้ว)            

          "ใครเหมือนเด็ก อย่ามามั่วนะ รู้ได้ไงว่าฝรั่งใหญ่"            

          "ก็เคย...."ยังไม่ทันพูดจบก็เห็นร่างสูงถลึงตาใส่ "ก็ดูหนังที่นายเปิดนั่นแหละ ไอ้บ้า >///<"ร่างบางว่าแก้เขินเพราะเขาดูหนังพวกนี้ ไม่หลับก็เขินจนไม่เป็นอันได้ดูจนถึงจบ แถมบางทีก็โดนลวนลามไปพร้อมกับหนังที่ซีวอนเปิดดู เสร็จทั้งในหนังทั้งเรื่องจริง - -"            

          "หึหึ"            

          "........"คยูฮยอนเบ้ปากใส่ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออีกครั้ง ซีวอนจึงหันกลับไปทำงานของตัวเองบ้าง                          

 

 

 

                     เปิดแม็กบุ๊คได้ไม่นาน คยูฮยอนก็งึมงำๆ อยู่หน้าจอจนร่างสูงคิ้วขมวดว่าเจ้าตัวพูดอะไร เงยหน้าขึ้นก็เห็นหน้าร่างบางเหมือนกำลังอยากได้อะไรซักอย่าง           

 

          "ดูอะไร"คยูฮยอนเงยหน้าขึ้นมองดวงตาวิบวับ           

          "ซีวอนจ๋า......ฉันอยากกินนี่อ่ะ"ร่างบางลุกขึ้นพร้อมกับยกมาให้ดูด้วย ภาพหน้าจอทำให้ซีวอนถึงกับยิ้มขำก่อนจะส่ายหน้าเชิงว่าไม่ได้จนร่างบางหน้า งอ           

           "กินไม่ได้"           

          "ทำไมล่ะ"           

          "ไม่มีตังค์"จบข่าว...คยูฮยอนเบ้ปากบู่บี้           

          "ฉันเลี้ยง ไปส่งหน่อยนะ นะ น้า"เริ่มใช้วิธีอ้อน จับมือใหญ่สบตาปิ๊งๆ           

          "ข้อแลกเปลี่ยนล่ะ"            

          "ก็เลี้ยงแล้วไง จะเอาอะไรอีกล่ะ"ร่างบางว่า ซีวอนส่งสายตาบ่งบอกเท่านั้นคยูฮยอนก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้            

          ".........."            

          "ให้อยู่ทุกวัน ยังไม่พอรึไง"บอกหน้าบูด ไม่เคยขัดแล้วทำไมต้องเอามาเป็นข้อแลกเปลี่ยน ไม่เข้าใจจริงๆ            

          "ก็..."           

          "งั้นก็ไม่ต้องไปก็ได้ ฉันให้เพื่อนไปส่งก็ได้"ร่างบางว่าหน้าเศร้าก่อนจะยกแม็กบุ๊คกลับไปนั่งดู ที่เดิม ซีวอนที่เห็นอย่างนั้นก็ไหล่ตก           

          "คยูอ่า....ไปส่งสิ่ ไปกลางวันนี้เลย โอเคมั้ย?"           

          "ไม่ต้องแล้ว ไม่อยากกินแล้ว"บอกแล้วคว้าหนังสือมาอ่าน หันหลังให้คนทำงานเสร็จสรรพ ไม่พูดคุยอีกด้วยความน้อยใจ ไม่ใช่ว่าเขาโหดร้ายไม่ให้ตังค์ซีวอนเสียหน่อย เงินเดือนแต่ละเดือนเขาเก็บก็จริง แต่มันก็ต้องมีส่วนของตัวเอง เงินที่เก็บเอาไว้ก็ส่วนต่างที่เอาไว้ให้ลูกทั้งนั้น แต่แค่ขอให้พาไปกินขนมอร่อยๆ ข้างนอกกลับต้องมีข้อแลกเปลี่ยนตลอด เขาก็เหนื่อยเหมือนกัน            

          "คยูอ่า..."ร่างสูงเรียกเสียงอ่อน ก่อนจะลุกจากเก้าอี้เมื่อร่างบางยังไม่สนใจ ขายาวสาวเท้าเข้ามาหาอีกคนที่สนใจหนังสืออยู่กอ่นจะกอดหมับเข้าที่เอวบาง "ล้อเล่นเฉยๆ"คยูฮยอนเบี่ยงตัวออก           

          "นายพูดว่าล้อเล่น แต่นายไม่เคยล้อเล่นอย่างที่พูด"ร่างบางว่า ร่างสูงยู่ปากเล็กน้อย           

          "อารมณ์ขี้น้อยใจแบบนี้ แปรปรวนแบบนี้ ท้องแล้วแน่เลยนะเนี่ย"ร่างสูงว่าเสียงทะเล้น จูบไปที่ท้ายทอยเบาๆ เอาคางเกยไหล่เล็กเอาไว้           

          "ท้องน่ะสิ่....เพิ่งรู้รึไง"ร่างบางว่าน้ำเสยงจริงจัง ซีวอนตกใจปล่อยร่างบางออกก่อนจะจะพลิกตัวหันมองหน้า           

          "จริงเหรอ?"ถามด้วยสายตาวิบวับ           

          "ล้อเล่นเฉยๆ"ตอบกลับประโยคที่ซีวอนพูดกับเขาเมื่อครู่ สีหน้าของซีวอนก็เปลี่ยนไปทันทีแล้วก็ยู่หน้าอีกด้วย "รู้สึกมั้ยว่าฉันรู้สึกยังไง" ซีวอนก้มหน้ารับชะตากรรม แต่ก็ยังกอดร่างบางอยู่อย่างนั้น

 

 

 

 

 

                     กว่าจะง้อคยูฮยอนและพาไปกินของอร่อยได้ก็เกือบสองชั่วโมง กินเสร็จก็พากลับคอนโดได้ทันทีเพราะได้เวลาเลิกงาน ร่างบางเดินอารมณ์ดีเข้าห้องนอนไปทิ้งตัวลงนอนสบายใจ ซีวอนที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมของพะรุงพะรังมองคนที่แผ่อยู่บนเตียงแล้วยู่ปาก

 

          “ไม่อาบน้ำเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนยังคงนอนอยู่บนเตียงไม่ยอมลุก ร่างบางเงยหน้าขึ้นแล้วส่ายไปมา

          “เดี๋ยวค่อยอาบก็ได้...ว่าแต่...”         

          “หือ?” ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนเงียบไป “อะไร?” เอ่ยถามเมื่อไม่เห็นว่าร่างบางจะยอมเอ่ยต่ออีก คยูฮยอนส่ายหน้าอีกครั้ง

          “ไม่มีไร นายไปอาบน้ำเถอะ ฉันจะพักสายตาแปบนึง” ซีวอนส่ายหน้าขำแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป คยูฮยอนพลิกตัวนอนคว่ำหน้าลงเตรียมหลับแต่พอนึกอะไรขึ้นได้ก็เด้งตัวขึ้น นั่ง ลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดแม็กบุ๊คของซีวอนที่วางอยู่บนโต๊ะ

 

 

 

                   ร่างบางเปิดงานที่ยังทำค้างเอามาแก้ให้เรียบร้อย ซีวอนที่เดินออกมาเห็นก็ชะเง้อหน้าเข้าไปมองจนร่างบางตกใจ ร่างสูงส่งยิ้มบางให้แล้วเดินไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย เพียงแค่กางเกงนอนขายาวกับเสื้อกล้ามสีขาวเท่านั้น แล้วเดินมานั่งข้างๆ ร่างบางที่นั่งลงสีภาพอยู่

 

          “แบบนี้ถูกมั้ย ดูให้หน่อย” ร่างบางว่าแล้วเปิดหน้าแพลนงานให้ซีวอนดู ร่างสูงไล่สายตาดูสัดส่วนทุกอย่างๆ ละเอียด ใช่เวลาไม่นานนักก็พยักหน้ารับ

          “พวกนี้ต้องให้สถาปนิกคำนวณให้” ร่างสูงชี้ไปที่รูปให้คยูฮยอนดู ร่างบางพยักหน้ารับ “หางานทำให้เหนื่อยทำไมน้า...อยู่เฉยๆ ก็ดีอยู่แล้ว” ร่างสูงบอกแล้วดึงร่างบางมากอด หอมแก้มไปฟอดใหญ่

          “ก็เรียนมาก็ต้องใช้สิ่ ถ้าเรียนแล้วไม่ใช้ก็ไม่รู้จะเรียนไปทำไม เสียเงินเปล่าๆ” ร่างบางว่า แล้วเปลี่ยนหน้ากลับไปลงสีต่อ

          “เล่มเกมเหอะ เบื่องานแล้ว” คยูฮยอนส่ายหน้า

          “ไม่ได้ๆ วันนี้งานนี้ต้องเสร็จ ฉันจะส่งให้พี่ทึกแล้ว งานทุกอย่างเสร็จ เรียนจบ เราจะได้กลับบ้านกันซะที” ซีวอนพยักหน้ารับตามนั้น นั่งมองร่างบางลงสีพื้นไปเรื่อย “ไม่หนาวรึไง” ถามขึ้นเพราะเห็นว่าซีวอนใส่เพียงเสื้อกล้ามไม่หนามากนัก

          “กอดนายอยู่แบบนี้ ไม่หนาวหรอก” คยูฮยอนยิ้มออกมาบางๆ เอนหลังพิงอกแกร่งอย่างสบายใจ

          “ซีวอน.....นายว่าเรียวอุคกับพี่เยซองจะได้ลูกสาวหรือลูกชาย” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นเสียงเบา หน้าตายิ้มแย้มดูมีความสุข แต่คนได้ยินคำถามนั้นกลับกอดร่างบางแน่นขึ้น ใบหน้าคมเกยไหล่เล็กจนลมร้อนเป่าข้างแก้มนวล

          “ถ้าเยซองได้ลูกสาวล่ะ” ไม่ตอบแต่กลับถามออกมา คยูฮยอนยิ้มออกมาอีก

          “ถ้าได้ลูกสาว...ก็คงดีมั้งเนอะ” เอ่ยบอกเสียงเบา อาการคิดถึงลูกของคยูฮยอนเหมือนจะกำเริบจนซีวอนแทบตั้งตัวไม่ทัน ร่างบางหลับตาลง ปล่อยเม้าท์ออกมาจับแขนของซีวอนที่โอบกอดตัวเขาอยู่

 

 

 

                   ซีวอนไม่ได้ตอบอะไรออกมาอีก ปล่อยให้ความเงียบปรกคลุมไปทั่วเพราะกลัวว่าคยูฮยอนจะร้องไห้ถ้ายิ่งพูดมัน ออกมา ปากหยักจูบแก้มนวลเบาๆ ซ้ำย้ำหลายครั้งไม่ห่างไปไหน ทั้งโอบกอดให้อีกคนรู้ว่ายังมีเขาอยู่ข้างกายเสมอ

 

          “ฉันง่วงแล้วซีวอน” ร่างบางเอ่ยออกมาทำลายความเงียบ ซีวอนจับเก้าอี้หมุนให้ร่างบางหันมาหาก็เห็นว่าคยูฮยอนยิ้มอยู่ก็ยิ้มตอบ

          “เหนื่อย ง่วง อยากพักก็พักนะ อย่าฝืนเข้าใจมั้ย” ร่างบางพยักหน้ารับก่อนจะต้องรับจูบที่ซีวอนกำลังมอบให้ ไม่มีการล่วงล้ำไปมากกว่าแตะกลีบปากนิ่ม จูบย้ำเนิ่นนานจนเมื่อเห็นว่าสมควรพอแล้วซีวอนจึงดึงคยูฮยอนให้ลุกขึ้นไปนอน บนเตียง

 

          “นอนหลับก่อนนะ เดี๋ยวฉันโทรหาแทคก่อน วันนี้โซอึนจะกลับบ้านมั้ยก็ไม่รู้” คยูฮยอนพยักหน้ารับ ร่างสูงจึงเดินออกไปนอกห้องนอน ร่างบางถอนหายใจเบาๆ พยายามข่มตาให้หลับลง

 

 

 

 

 

                   ร่างสูงเดินกลับเข้ามาในห้องอีกทีคยูฮยอนก็หลับไปแล้ว กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นถูกวางตั้งเอาไว้ที่โต๊ะทำงาน ซีวอนหย่อนก้นลงนั่งเก้าอี้บุนวมนุ่มมองใบหน้าหวานยามหลับพริ้มก็ยิ้มออกมา บางๆ จนเมื่อคนบนเตียงขยับตัวตะแคงหันมาทางที่นั่งอยู่ซีวอนถึงได้เบนหน้ากลับไป นั่งเปิดแม็คบุ๊คเล่น

 

          “ซีวอน....” เสียงหวานเอ่ยเรียก ร่างสูงหันมองก็เห็นวึคยูฮยอนลืมตามอง มือเล็กตบเตียงปุๆ ข้างตัว “ขอกอดหน่อย” เอ่ยถึงความต้องของตัวเองทำให้ร่างสูงหลุดขำออกมาน้อยๆ

          “หน่อยเดียวเหรอ” ร่างบางพยักหน้ารับทำให้ร่างสูงหัวเราะออกมาอีก

          “เร็วๆ” เมื่อเห็นว่าซีวอนยั่งนั่งแช่ก้นอยู่บนเก้าอี้ก็เร่งจนอีกคนต้องตามใจลุก ขึ้นเดินไปทิ้งตัวลงนั่งขอบเตียง เท่านั้นก็โดนดึงจนหงายหลังลงไปนอนกอด

          “ใจร้อนจังนะ หืม...เร่าร้อนด้วยรึเปล่าเนี่ย” เพี๊ยะ!! “โอ๊ย...” ร่างสูงร้องออกมาเมื่อโดนฝ่ามือของคยูฮยอนตีที่ต้นแขน

          “ตีเบาๆ ร้องอย่างกับเอาไม้หน้าสามฟาดนะ” ร่างบางว่า แล้วกอดร่างสูงแทบจะขี่ กอดก่ายคล้ายชเว ซีวอนเป็นหมอนข้างนุ่มๆ ร่างสูงเลยได้ทีกอดร่างบางหมับเข้าซุกจนแทบหายใจไม่ออก คยูฮยอนดิ้นพราด “ซีวอน...” โวยออกมาเบาๆ มือเล็กดันอกแกร่งให้ออกห่าง มองค้อนตาขวาง

          “อย่ามองแบบนั้นนะ นายกอดฉันเอง”

          “ชริส์” เท่านั้นก็เบะปากใส่ ซีวอนยิ้มขำแล้วดึงร่างบางเข้ามาจูบปากเสียหนึ่งที คยูฮยอนดันออกแล้วค้อนปะหลับปะเหลือกใส่อย่างตลกจนซีวอนทนไม่ไหวหลุดหัวเราะ ออกมาเสียลั่นห้อง

          “นี่คยูฮยอน อย่าทำหน้าแบบนี้น่า ไม่น่ารักเลยนะ” ร่างสูงว่า

          “ไม่น่ารักก็ปล่อยเด่ะ”

          “ไม่น่ารัก แต่น่าเลิฟต่างหาก”

          “แหวะ ไม่ต้องมาเลี่ยนเลย จะอ้วก” ว่าแล้วเอาขาพาดเอวของซีวอน หลับตานอนอย่างเคย ร่างสูงส่ายหน้าขำ “น่ารักไม่มาก แต่...ท่ายากเค้าเยอะนะ” เท่านั้นซีวอนก็หัวเราะก๊ากออกมาอย่างชอบใจ ง่วงแล้วยังพูดจายั่วแบบนี้อีก

          “รักฉันป๊ะ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่งัวเงียอยู่ในอ้อมกอด

          “อือ....” ตอบมาเท่านั้น ซีวอนยกยิ้มกว้างออกมา

          “ความรักไม่ใช่เรื่องบนเตียง....ไปที่ระเบียงบ้างก็ได้” ร่างสูงว่า เท่านั้นมือเล็กก็ฟาดเข้าที่อกแกร่งไปอีกที “ฮ่าฮ่า ไปกอดกันที่ระเบียงดีกว่านะ”

          “บ้า ไม่เอา....จะนอน” ร่างบางบ่นงึมงำออกมา ร่างสูงเชยคางมนขึ้นแล้วจูบปากนุ่มเบียดจนร่างบางต้องอ้าปากรับลิ้นร้อน สมองอื้ออึงไปหมด มือบางกำเสื้อร่างสูงจนยับไปหมด ไม่นานมากนักซีวอนก็ผละออกแล้วย้ำเข้าไปอีกทีเบาๆ

          “คยู....รีบเรียนให้จบแล้วกลับบ้านกันนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนเงียบไปแล้ว “ฉันคิดถึงบ้านซะแล้วสิ่” ร่างบางพยักหน้ารับว่ารับรู้แล้ว

          “ทนอีกหน่อยนะ” เสียงหวานเอ่ยเบาๆ งัวเงีย ซีวอนยิ้มบางแล้วจูบหน้าผากมนกล่อมให้นอนหลับ

 

 

 

 

 

                              ..........................................................

 

 

 

 

 

                   คยูฮยอนเร่งปั่นงานให้เสร็จ มีซีวอนคอยช่วยดูช่วยคิดออยู่ตลอดจนเมื่อถึงวันที่ซองอึนกลับมาที่บอสตัน คยูฮยอนก็ยิ้มหน้าบาน งานที่ใกล้เสร็จก็ทำอย่างมีความสุขเพราะมีลูกอยู่ข้างกาย

 

          “คุณแม่!!!! อ้ำอันนี้ก่อน” เสียงใสร้องเรียกร่างบางที่นั่งอ่านงานอยู่ที่โซฟาแล้วกระโดดขึ้นขี่หลังจน คยูฮยอนแทบหน้าคะมำ ทั้งยังโดนไอศกรีมเย็นๆ ยัดใส่ปากพร้อมเสียงหัวเราะมีความสุขของเจ้าตัวเล็กอีก

          “อะไรลูก แม่หนักครับ ลงก่อนนะ ไหนดูสิ่” ร่างบางว่าแล้วดึงซองอึนมานั่งตัก จับแก้มยุ้ยๆ บีบเล่น “คุณย่าเลี้ยงเราด้วยอะไรเนี่ยลูก แก้มยุ้ยแล้ว” ว่าทั้งบีบแก้มนุ่มเล่น

          “คุณย่าซื้อขนมให้ทุกวันเลย....คุณแม่ ปาป๊ากับน้องไปไหน” เอ่ยถามเพราะยังไม่เจอตั้งแต่ตื่นขึ้นมา คยูฮยอนยิ้มขำ

          “ปาป๊าพาน้องหนีเที่ยวแล้ว หนูตื่นสายนิ่นา” ร่างบางว่าพร้อมรอยยิ้ม ซองอึนยู่ปากอย่างตลกจนร่างบางอดไม่ได้ที่จะจุ๊บลงไป ซองอึนยิ้มกว้างแล้วจุ๊บปากร่างบางคืนบ้าง

          “คุณแม่พาซองอึนไปหาน้าแทคนะ...นะครับนะ” เอ่ยบอกเสียงอ้อน คยูฮยอนพยักหน้ารับตามนั้น

          “อยากกลับบ้านรึยังลูก กลับเกาหลีกับแม่กับปาป๊ามั้ยครับ” ร่างบางถามเพราะอยากให้ซองอึนกลับไปเรียนที่เกาหลีพร้อมกับเขาที่เรียนจบ แล้วจะกลับไปทำงาน เจ้าตัวเล็กเงียบไป มองหน้าร่างบางตาแป๋ว คยูฮยอนที่รอคำตอบอยู่ก็ยิ้มออกมา

          “คุณแม่จะกลับแล้วเหรอ”

          “ครับ...ปาป๊าก็จะกลับด้วยนะลูก น้องก็กลับ ไม่อยากอยู่กับน้องเหรอครับ” ซองอึนพยักหน้ารับ เท่านั้นร่างบางก็ระบายยิ้มบาง คิดมาตลอดว่าถ้าซีวอนต้องกลับมาทำงานที่นี่ เขาคงต้องพาซองอึนย้ายกลับไปเรียนที่เกาหลี

                  

 

                   ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันมากกว่านั้น ซีวอนก็เปิดประตูเข้ามา ดันให้โซอึนเข้ามาด้านในพร้อมถุงขนมมากมายในมือ ร่างบางดันเจ้าตัวเล็กขยับให้ไปช่วยร่างสูงถือของไปเก็บแล้วหันไปเก็บ หนังสือของตัวเองให้เรียบร้อย

 

          “ได้อะไรมาบ้าง” เอ่ยถามทั้งมือก็เปิดถุงดู “นมสดล่ะซีวอน” เมื่อไม่เห็นของที่ให้ซื้อก็ถามขึ้นทันที

          “คุณแม่ อยู่นี่” ซองอึนยกขึ้นให้ดูพร้อมรอยยิ้มหวานและเก็บใส่ถุงเหมือนเดิม ซีวอนยิ้มขำแล้วจึงยกเข้าไปแช่ตู้เย็นในครับ

          “โซอึน มานั่งนี่ค่ะลูก มาให้แม่ดูหน่อยว่าปาป๊าซื้ออะไรให้น้า” ร่างบางว่าแล้วดึงโซอึนมานั่งตัก ดึงซองอึนให้นั่งลงข้างๆ มือเล็กดึงถุงมาเปิดออกดูก็เห็นกล่องตุ๊กตาเด็กผู้หญิง

          “ปาป๊า...แล้วหุ่นยนต์ของซองอึนอยู่หนายยย” เสียงใสร้องถามลั่นบ้าน ซีวอนเดินกลับมาหาแล้วยักคิ้วให้หนึ่งที

          “ป๊าลืมซื้อให้” เท่านั้นซองอึนก็เบ้ปากคล้ายจะร้องไห้ “โอ๋ๆๆ ป๊าล้อเล่น มานี่ลูก มาดูตรงนี้” ร่างสูงบอกแล้วดึงมือให้ไปที่โซฟา ซองอึนลุกตามออกไปนั่งลง พอเห็นถุงใบใหญ่ใส่กล่องกันดั้มตัวใหม่ก็ยิ้มกว้างพร้อมกับกระโดดกอดคอซีวอน ทันที

          “ปาป๊าใจดีที่สุดในโลกเลย คิกคิก” ว่าทั้งที่หัวเราะเสียงใส ปากเล็กจุ๊บเข้าที่แก้มกร้านของซีวอนเพื่อขอบคุณอย่างที่เคยทำเสมอมาตั้ง เริ่มเรียนรู้

          “ป๊าใจดีแล้วให้แค่จุ๊บเองเหรอ นี่แพงนะเนี่ย” ร่างสูงว่า คยูฮยอนส่ายหน้า

          “กะลูกยังหากำไรนะซีวอน” ร่างสูงหลุดขำออกมา

 

 

.............................................................................................................