Deceive กลรัก หลอกลวง

เสียงสอื้นของฟางยังคงอยู่ในห้องโทนสีขาว ไม่มีวี่แววว่าเสียงสอื้นนั้นจะหยุดเมื่อไร
 
แอ๊ดด
 
เสียงประตูเปิดออกแต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฟางหันไปดูเธอยังคงสอื้นอยู่ตรงโต๊ะเครื่องสำอางค์นั้น
 
"เป็นอะไรมากมั๊ย"เสียงผู้ชายคนนึงพูดขึ้น ฟางเงยหน้าขึ้นมาช้าๆแล้วขมวดคิ้วใส่เค้าคนนั้นก่อนจะหยิบกระจกบานเล็ก แป้ง หรืออะไรที่อยู่ใกล้ตัวปาไปที่เขาให้หมด
 
'โอ๊ย เธอทำบ้าอะไรเนี่ย"ผู้ชายคนนั้นเอาแขนขึ้นมาบังตัวเองเอาไว้
 
"เพราะนาย ไอบ้า ไอเฮงซวยทำให้ชีวิตฉันพัง ออกไป ฉันบอกให้ออกไป!!"
 
ฟางตวาดใส่ผู้ชายที่เธอเกลียดมากที่สุด.. แล้วปาข้าวของใส่เยอะกว่าเดิม
 
ป๊อบปี้... คนที่ทำให้ชีวิตตัวเองพังจนไม่เหลืออะไร..
 
"หยุด ฉันบอกให้หยุดไง!"ป๊อบปี้เดินเข้ามาจับไหล่ฟางทั้งสอง แล้วเขย่าแรงๆ
 
"ปล่อยฉัน ปล่อยยย!"ฟางพยายามดิ้น แต่ก็ไม่หลุด
 
"ผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไหนเค้าจะสู้ผู้ชายได้"ป๊อบปี้ยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะกดจูบร้อนลงไปบนริมผีปากบางของฟาง
 
เขาค่อยๆเงยหน้าออกมาช้าๆ ฟางยังคงยืนตัวแข็งด้วยความตกใจ...
 
"เธอคงเข้าใจนะ ว่าพ่อฉันอยากให้ฉันมีทายาทตัวน้อยๆเพื่อสืบทอดตระกูล"ป๊อบปี้ยิ้มที่มุมปาก
 
"จ..จะทำอะไรฉันน่ะ"ฟางพูดอย่างตื่นกลัว แล้วถอยหลังกรูดไปยังสุดมุมห้อง
 
ป๊อบปี้เดินเข้าไปหาฟางก่อนจะเอามือข้างนึงยันกำแพงไว้แล้วยิ้มที่มุมปาก
 
ใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งโปะไปที่ปากฟาง ร่างของฟางค่อยๆล้มลงกับพื้นอย่างช้าๆโดยมีป๊อบปี้เข้าไปรับไว้
 
เขาใช้มือทั้งสองอุ้มฟางแล้วพาขึ้นไปบนห้อง
 
เขาวางฟางลงบนที่นอนช้าก่อนที่จะถอดเสื้อของตัวเองออก
 
"ฉันรักเธอนะ"เขาพูดฟางเบาๆ ก่อนที่จะสอดแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากของฟางอย่างนุ่มนวล
 
ในค่ำคืนนี้เขาและเธอได้บรรเลงบทรักกัน อย่างที่เขาอยากให้เป็นแต่ไม่ใช่ที่เธอต้องการ
 
วันรุ่งขึ้น..
 
ฟางลืมตาเบลอๆขึ้นมาแสงแดดอ่อนๆแยงตาเธอเล็กน้อยเธอใช้มือทั้งสองข้างหมุนๆที่ตาก่อนที่จะมองไปข้างๆ
 
เธอไม่พบใครเลยมีแค่กระดาษโน๊ตแปะไว้ที่หัวเตียง
 
เธอกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบดูแต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรเลย..
 
นี่เขา....
 
ฟางเอื้อมไปหยิบกระดาษโน๊ตขึ้นมาอ่าน
 
"ที่รัก เดี๋ยวผมไปทำงานก่อนนะ ขอให้มีลูกของเราเร็วๆ
                                                   ปํอบปี้......."
 
ฟางโมโหอย่างหนักเธอขยำกระดาษแล้วโยนมันใส่ถังขยะด้วยอารมณ์โกรธแค้น
 
แม้แต่โทโมะ ฉันยังไม่เคยให้เขา..  แต่อยู่เพียงกับนายเวอร์จิ้นฉันก็กลับหายไปโดยที่ฉันยังไม่ได้เอ่ยปาก... เธอกอดร่างกายเปลือยเปล่าเบาๆ
 
น้ำตาหยดใสไหลออกมาจากดวงตาคิดถึงโทโมะที่ไร น้ำตาไหลออกมาทุกที
ฟางลุกออกมาจากเตียงด้วยความขมขื่น
 
ก่อนที่จะใส่เสื้อผ้าให้ตัวเอง...
 
เขาอยากมีลูก..
 
ถ้าฉันมีลูกขึ้นมาเขาจะปล่อยฉันไปมั๊ยนะ...
 
ฟางคิดแล้วยิ้มที่มุมปากเธอเหมือนจะมีความคิดดีๆ ผุดขึ้นมา