Deceive กลรัก หลอกลวง

เพียงปลายนิ้วของชายหนุ่มชี้สท้านมาที่ร่างของหญิงสาว โลกทั้งโลกเหมือนดับลงเหลือไว้แต่ความมืดและน้ำตาเพียงเท่านั้น
 
หญิงสาวไม่พูดอะไรตอบ เธอพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวมีแค่ความรู้สึกอัดอั้นและกดดันภายในใจ
 
น้ำตาที่เก็บกลั้นไว้ค่อยๆไหลโรยรินมาตามแก้มทั้งสองอย่างช้าๆ
 
เธอหันหน้ากลับแล้วเดินไปโดยไม่มองหน้าเขา ใช้มือทั้งสองปาดน้ำตาด้วยความโศกเศร้า
 
เธอจะไม่เหลืออะไร เธอจะไม่เหลืออะไรแล้ว.....
 
แม้เธอรู้ว่าเงินทองของเขาจะมีมากมาย เลี้ยงเธอได้ตลอดชีวิต แต่มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไรเท่ากับใจคนที่เธอมีอยู่
 
เธอเดินออกมาจากบ้านป๊อบปี้ด้วยความผิดหวัง ดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้
 
กำหนดการวันแต่งงานถูกปริ้นออกมาจากเครื่องปริ๊นท์ พ่อหยิบมันออกมาแล้วยื่นให้ฟางช้าๆ
 
เธอรับไว้ด้วยความไม่เต็มใจนัก ยิ่งนึกถึงข้อความที่โทโมะส่งมาให้ยิ่งรู้สึกช้ำใจไม่น้อย
 
อีกสัปดาห์เดียวเท่านั้น..
 
เธอจะต้องแต่งงานกับเขา....
 
เหมือนกลายเป็นผู้หญิงคนนึง ที่เค้าใช้เราเป็นของเล่น...
 
ออดด
 
เสียงออดหน้าประตูดังขึ้น ทำให้ฟางต้องเงยหน้าออกมาจากกระดาษแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูทันที
 
"......" 
 
ภาพที่เธอกำลังเห็นอยู่คือ เขาที่กำลังยิ้มพร้อมดอกไม้ช่อใหญ่
 
"สวัสดีครับ"เขาสวัสดีเธอ ซึ่งเธอก็สวัสดีตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา 
 
"รับไว้ด้วยนะครับ"เขายื่นดอกไม้ให้เธอ เธอกะว่าจะปัดมันทิ้งแต่พ่อกำลังมองเธอและเขาอยู่จึงยื่นมือไปรับดอกไม้ด้วยสีหน้าไม่เต็มใจนัก
 
เขาเข้ามาในบ้านของเธอคุยกับพ่อเรื่องกำหนดการวันแต่งงานโดยมีเธอนั่งฟังอยู่ห่างๆ
 
"ผมอยากให้อีกสามวัน แต่งเลยได้มั๊ยครับ"ป๊อบปี้พูดกับพ่อฟางด้วยน้ำเสียงร่าเริงซึ่งต่างจากความรู้สึกฟาง เขาทำให้เธอรู้สึกทรมานมากขึ้น เธอได้แต่ภาวนาว่าพ่อจะตอบว่าไม่
 
"เอาสิ วันไหนก็ได้ฉันไม่ซีเรียต"พ่อตอบป๊อปปี้
 
เหมือนหัวใจเธอสลายไปทั้งดวง รู้สึกเหมือนคนที่ขาดอากาศหายใจ เหมือนคนจมน้ำที่ใกล้จะตายแล้ว น้ำตาเริ่มคลอมาที่เบ้าตาทั้งสอง
 
"ขอตัวนะคะ"ฟางพูดเสียงเรียบแล้ววิ่งขึ้นห้องไป
 
เธอจัดการโยนดอกไม้ของป๊อบปี้ใส่ถังขยะ น้ำตาไหลมาอีกครั้ง
 
"กรี๊ดดด"
 
ฟางกรี๊ดออกมาด้วยความอัดอั้นใจภายในความรู้สึก ตามมาด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวด
 
"ฮึก..ฮืออ"
 
เธอสอื้นแล้วแล้วทุบหมอนไปหลายๆที
 
"ทำไม...ฮึก...ฮือ ทำไมฉันต้องมาเจอคนอย่างนายด้วย.. ฮือ"
 
ก๊อก ก๊อก
 
เสียงเคาะประตูดังออกมาจากข้างนอก
 
"คุณฟาง คุณพ่อให้มาตามค่ะ" ป้าน้อยคนใช้ที่บ้านตะโกนเข้ามาในห้องฉัน
 
"ค่ะ เดี๋ยวฉันออกไป"ฟางพยายามหยุดเสียงสอื้นให้ได้มากที่สุด ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วล้างหน้าล้างตา
 
ฟางเงยหน้าขึ้นมามองกระจก
 
"โชคดีนะ... ฟาง"เธอพูดกับกระจกยิ้มๆทั้งที่ความรู้สึกในใจมันไม่ใช่แบบนั้น...