Deceive กลรัก หลอกลวง

ครืน.....

 

เสียงฟ้าร้อง ทำให้ฟางสดุ้งตื่น เธอมองออกไปนอกหน้าต่างฝนกำลังตกหนัก

 

สายฟ้าแลบสว่างจ้าทั่วห้อง เธอรู้สึกกลัว ยิ่งวันนี้ไม่มีโทโมะอยู่ด้วย....

 

"ไม่ต้องกลัวนะ เธอจะมีฉันอยู่ใกล้ๆ"โทโมะเอาหัวฟางมาซบที่ไหล่ตัวเอง

 

ภาพในภวังฟางขึ้นมาอีกครั้ง วันที่เธออยู่กับโทโมะในวันฝนตกหนัก

 

ครืด ครืด..

 

เสียงโทรศัพท์ที่อยู่บนหัวเตียงนอนฟางสั่น เธอเอื้อมมือไปหยิบมาดู เป็นข้อความจากโทโมะ

 

"เธอคิดว่าตัวเองดีแค่ไหน ทิ้งฉันแล้วเธอจะเสียใจ"

 

ฟางปิดโทรศัพท์ แล้วเม้มปากกลั้นน้ำตาที่กำลังคลออยู่

 

 

เธอเจ็บลึกไปถึงข้างใน เธออยากบอกเขา...

 

อยากบอกเหลือเกินว่ายังรักเขาอยู่...

 

อยากเป็นคนที่เขารักอีกครั้ง..

 

อยากให้เรากลับมาเหมือนเดิม...

 

อยากขอโทษสำหรับทุกอย่าง..

 

แต่เขาก็คงเกลียดเธอไปแล้ว....

 

น้ำตาที่กลั้นไว้ค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง เธอใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตา

 

แล้วใช้แขนทั้งสองข้างกอดตัวเอง ใช่สิ วันนี้ไม่มีโทโมะแล้วไม่มีใครที่จะคอยมากอดเธอแล้ว

 

ครืนน!

 

เสียงฟ้าผ่า ทำให้เธอต้องเอามือทั้งสองปิดหู น้ำตายังคงไหลรินมาที่แก้มทั้งสอง

 

"โห.. ขี้กลัวนะเนี่ยเราน่ะ"

 

ภาพที่โทโมะกำลังลูบหัวเธอเบาๆในขณะทีเธอกำลังซบที่อกโทโมะอยู่ เพราะกลัวเสียงฟ้าร้อง

 

"ฮึก..ฮือ.."เธอสอื้น มองออกไปนอกหน้าต่าง สายฝนกำลังตกหนัก

 

"เพราะนายสินะ.. ฮึก.. ที่ทำให้ชีวิตฉัน..ฮึก..พัง.. ฮึก..ฮือ"เธอพูดออกมาเบาๆ ดวงตาแดงก่ำจากน้ำตาที่ไหลริน

 

เมื่อเดือนก่อน

 

"ฟาง ลูกไปเตรียมตัวแต่งตัวนะ"พ่อพูดกับฟางขณะที่กำลังดูเอกสารบริษัทอยู่

 

"อ่าว.. ทำไมหล่ะคะ"ฟางถามพ่ออย่างงงๆ

 

"พ่อจะพาลูกไปดูตัว.." พ่อพูดเรียบๆ แต่มันทำให้ฟางอึ้งแทบล้มทั้งยืน

 

"พ...พ่อ"ฟางพูดเสียงสั่น

 

พ่อเงียบไม่ตอบยังคงเซ็นเอกสารบริษัทต่อไป ฟางไม่คิดว่าพ่อจะทำกับฟางอย่างงี้

 

"รีบๆไปสิ"พ่อพูดกับฟางทั้งที่ตาก็กำลังดูเอกสารอยู่

 

ฟางรีบวิ่งขึ้นห้องไป เธอคงไม่มีค่าอะไรแล้วสินะ แม้แต่พ่อของตัวเอง..

 

ก็แค่ผู้หญิงคนนึงที่เป็นได้แค่ลูกกำพร้า...

 

ฟางพยายามเลือกเสื้อผ้าที่ดูทุเรศที่สุดใส่ให้กับตัวเอง  เธอหวังไว้แค่ว่าเขาที่จะไม่เลือกเธอ

 

เผื่ออาจจะคิดว่าเธอขี้เหร่บ้าง ไม่งั้น... เธอจะไม่เหลือใครเลย.. แม้แต่โทโมะ...

 

ที่บ้านของป๊อบปี้

 

มีสาวๆมากมายมารวมตัวอยู่ที่นี่ แต่ละคนต่างใส่กระโปรงสั้นบ้าง กางเกงสั้นบ้าง

 

เพื่อโชว์ขาอ่อน แหงล่ะ เจ้าของบ้านรวยซะขนาดนี้ใครได้เป็นลูกสะใภ้คงจะสบายไปถึงชาติหน้า

 

แต่ไม่ใช่กับเธอ... เธอต้องการแค่โทโมะเท่านั้น

 

"เธอๆดูผู้หญิงคนนั้นสิ ใส่กระโปรงยาวถึงเข่าเชียวเสื้อสีดำอีก เชยชะมัด"

 

เสียงซุบซิบดังมาแต่ไกล แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไร

 

ผู้ชายคนหนึ่งลงมาจากบรรไดยาว

 

"กรี๊ดด พี่ป๊อบปี้ๆ"เสียงกรี๊ดดังสั่น พร้อมผู้หญิงมากมายต่างกรูเข้าไปหาผู้ชายคนนั้น

 

มีเพียงเธอคนเดียวที่ยืนอยู่นิ่งๆไม่เข้าไปเหมือนกับคนอื่นๆ

 

"เอ้า เลือกเลยลูกเอาคนไหน"พ่อป๊อบปี้เดินมาข้างๆแล้วตบไหล่ป๊อบปี้เบาๆ

 

เพียงป๊อบปี้ชี้นิ้วไปที่ใครคนนึง เสียงกรี๊ดก็เงียบลงตามมาด้วยเสียงซุบซิบนินทาแทน

 

 

 

 

 

 

อาจจะอัพช้าหน่อยนะคะ TT