Deceive กลรัก หลอกลวง

"อย่าไปสนใจเลยฟาง คนพันนั้น"
โทโมะหันไปมองด้วยความอารมณ์เสีย
 
ปึก ปึก!
 
"เปิดประตูให้ฉ้านน ฮืออ" เสียงทุบประตูและสอื้นของคนข้างนอก
 
"ไปไหนก็ไป!"โทโมตะคอกคนข้างนอก
 
หญิงสาวด้านนอกร้องไห้ แล้วทุบประตูอยู่อย่างนั้น
 
แก้ว...  คนที่โทโมะจ้างมาเป็นแฟนหลอกเมื่อวันแต่งงานของฟางกับป๊อบปี้
 
มันไม่ใช่แค่แฟนหลอกอย่างที่โทโมะคิด เธอรัก.. รักโทโมะจริงๆ
 
รักมาก..และรักมานานแล้ว
 
เธอไม่อยากให้โทโมะจากเธอไป..  นี่มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่มั๊ย มันคงเป็นแค่ฝันร้ายที่พอตื่นมาทุกอย่างก็จะเป็นอย่างเดิม
 
ปึง! ปึง!
 
"ฉันรักเธออ เปิดประตู!! ฮึก...ฮือออ"แก้วทุบประตูแบบไม่ยั้งมือ
 
"จะไปตายที่ไหนก็ไป!!"โทโมะตวาดคนข้างนอกก่อนที่จะเตะประตูดัง ปัง จากข้างในห้อง
 
"ฉันว่านาย จะใจร้ายเกินไปแล้วนะ" ฟางขมวดคิ้ว เป็นสัญญานว่าเริ่มไม่พอใจกับการกระทำของโทโมะ เธอลุกขึ้นมาจากเตียง ลากสายน้ำเกลือแล้วไปเปิดประตูห้อง
 
ผู้หญิงหน้าห้องแทบคลานกับพื้น หน้าที่เปรอะเปี้อนด้วยมาสคาร่าที่เลอะน้ำตาเต็มไปหมด รอยฟกช้ำที่แก้ม และแขน ผมที่ดูยุ่งรุงรัง
 
"โทโมะ..."แก้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบา มองโทโมะด้วยสายตาดีใจ
 
ฟางไม่พูดอะไร แต่กลับพยุงตัวแก้วเข้ามาข้างในห้อง
 
"กรี๊ดด ปล่อยฉ้าน ฉันจะไปหาโทโมะ"แก้วพยายามดิ้นจากฟางที่กำลังจับตัวเธออยู่
 
"ใจเย็นๆนะ"ฟางพูดเพื่อกล่อมแก้ว
 
"กรี๊ดดด ปล่อย!!"แก้วพยายามดิ้นอีก
 
"ใจเย็นสิ!"ฟางเริ่มเสียงหนักขึ้นแล้วจับแก้วแน่นนขึ้น
 
"กรี๊ดดดด ปล่อยยฉันนน!!!"แก้วกรี๊ดดสุดเสียง
 
"เค้าไม่รักเธอ เธอจะทนอยู่ทำไม!!"ฟางเริ่มตะคอกแก้ว ทำให้แก้วเริ่มนิ่งเงียบสงบไปชั่วครู่
 
"ใช่ฉันไม่รักเธอ ฉันรักฟาง ไปๆซะสิ"โทโมะพูดกับแก้วแล้วยิ้มที่มุมปาก
 
"โทโมะ นี่มันจะมากไปแล้วนะ เธอทำกับผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ได้อย่างไง"ฟางขมวดคิ้วกับการกระทำของโทโมะ
 
"ฟางฉันว่าเรามากินขนมนี่ดีกว่านะ ฉันทำเองกับมือ"โทโมะยิ้มแล้วเอามือเรียวแข้ามาจับมือฟาง แต่ฟางชักมือกลับ
 
"ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ฉันไม่คิดเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้"ฟางส่ายหน้าตัวเองเบาๆ
 
"นี่ฉันทำเองนะ ไม่ลองชิมหน่อยหรอ"โทโมะเริ่มเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง
 
"นายอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ฉันถามว่านายทำแบบนี้ทำไม!!!"แก้วขึ้นเสียงกับคนข้างหน้า
 
"ก็เพราะ.."โทโมะก้มหน้า แล้วถอนหายใจเบาๆ
 
"เพราะอะไร นายทำกับผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง!!"ฟางตวาดโมะ
 
"ก็เพราะฉันรักเธอ!!"โทโมะพูดออกมาเสียงดัง น้ำตาเริ่มคลอเบ้า มือทั้งสองกำหมัดแน่น
"อ๋อ.. เพราะรักหรอ"ฟางพยักหน้าเบาๆ
 
"ถ้ารักฉันอย่างนี้ นายไม่ต้องรักฉันเลยดีกว่า!!  นายมันไม่ใช่คนแล้ว นายเคยเข้าใจความรู้สึกคนอื่นเค้ามั๊ยย!!"ฟางตะคอกเสียง
 
โทโมะไม่ตอบ แต่กลับเดินไปเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไปด้วยน้ำตาที่ไหลมาอาบแก้มทั้งสอง
 
"เป็นอะไรมั๊ย "ฟางเข้ามากอดแก้วเบาๆ
 
"ฮึก..ฮืออ"แก้วเอามือปาดน้ำตาแล้วสอื้นต่อ
 
ฉันไม่รู้นะว่าทำไมฉันถึงโกรธโทโมะได้ขนาดนี้ มันเหมือนเป็นความรู้สึกจากข้างใน เมื่อก่อนฉันเป็นคนยังไงนะ รึว่ามันจะเป็นเพราะความเก็บกดของฉัน..
 
"เธอ..ฮึก"แก้วเรียกฟางด้วยเสียงแผ่วเบา
 
"หือ?"ฟางหันขวับไปยังเสียงเรียกขณะที่มือกำลังรินน้ำใส่แก้ว