MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

 
 
 
 
          
 
 
 
          
          เมื่อมาถึงมุมที่พอจะเห็นบ้านของแก้วทุกคนก็คอยซุ่มดูอยู่ในรถ ว่าไปแล้วมันก็เหมือนการมาเป็นนักสืบไปในตัวยังไงยังงั้น ไม่นานนักสาวร่างสวยที่ออกมาในชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสีดำสั้นดหนือเข่าก็เดินออกมาพร้อมกับเสื้อคลุมที่ไหล่ ทำเอาโทโมะถึงกับสงสัยปนตะลึง แน่ล่ะ แก้วเคยแต่งตัวแบบนี้ให้ใครเห็นซะที่ไหน แล้วนี่ที่ครูฝึกคนสวยของเขาจะไปไหนกัน ถึงได้แต่งตัวล่อหน้าล่อตาแบบนี้ 
 
 
          "เฮ้ยพวกมึง แก้วบอกอะไรมากกว่านั้นบ้างมั้ยวะ"
 
 
          "อืม.. เอ้อ! แก้วบอกว่ามีนัด ใช่มีนัด" เคนตะบอกกับคนที่นั่งอยู่ประจำที่คนขับ กำลังจ้องมองไปที่ร่างสวยนั่นอยู่อย่างไม่วางตา
 
 
          "ต้องตามว่ะ" เขื่อนบอก
 
 
          "ตามแน่ๆ แต่คิดแผนก่อนดิ้ จะไปตามยังไงให้เจ้าตัวไม่รู้ตัว" แน่สิ แก้วน่ะเป็นคนหูไวตาไว เจอคนคุ้นเคยแค่เห็นแวบเดียวก็ว่าใช่แล้ว ประสาอะไรกับคนสนิทอย่างพวกเขาที่เธอจะเห็นแค่ผ่านๆแล้วจำไม่ได้
 
 
          "กูคิดออกละ" ป็อปปี้บอกอย่างยิ้มเยาะ รถสีดำคันหรูของแก้วขับแล่นออกไปจากบ้านของเธอ เห็นดังนั้นโทโมะจึงขับรถตามออกไป
 
 
 
 
ความรู้สึกกลัวว่าจะเสียเธอไปมันเกาะกินหัวใจอยู่ร่อมร่อ ไม่ยอม.. ไม่ยอมเด็ดขาด!
 
 
 
 
 
 
 
 
          ร่างสวยในชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสีดำพร้อมกับเสื้อคลุมน้อยๆที่มีไว้ปิดไหล่นิดๆ กำลังเดินย่างกรายเข้าไปในร้านอาหารตามที่ถูกนัดเอาไว้ เธอรู้ดีว่าเขาเป็นใคร เธอไม่เกรงกลัวใครซักนิด เธอเพียงคิดแค่ว่าคนรอบข้างของเธอต้องปลอดภัยเท่านั้น
 
 
          "สวัสดีที่รัก" คำพูดทักทายคำแรกจากปากของผู้ชายต่างชาติแต่พูดไทยได้ชัดถ้อยชัดคำเอ่ยขึ้นเมื่อคนรักเก่าของเขานั่งลงตรงหน้า
 
 
          "นายมีอะไร" เธอถามพร้อมกับจิกสายตาไปที่เขาอย่างเค้นความ
 
 
          "หิวมั้ยครับ ?" คำพูดนอกเรื่องที่ดูจะจงใจพูดออกมาทำให้คนถูกถามกำหมัดด้วยความรำคาญ
 
          "อย่ามาลีลามาก มีอะไร" แก้วถามเขาอย่างไม่แยแสในคำพูดของตัวเอง รู้ดีว่ามันหยาบคาย แต่ก็เหมาะสมแล้วนี่ สำหรับคนอย่างเขาน่ะ
 
 
          "โธ่.. ที่รัก ทำไมพูดจาแบบนั้นล่ะ"
 
 
          "อย่ามาเรียกฉันแบบนั้น ฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกัน ก็แค่ 'คนเคยรู้จัก' " คไพูดเน้นประโยคนั้นของแก้วทำให้คนฟังถึงกับเดือดดาล แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เพียงแค่แสยะยิ้มออกมาไม่แยแส
 
 
 
 
 
 
          อีกคนหนึ่งที่มองดูเหตุการณ์และได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่อย่างชัดเจนนั้น ทำให้เขาอดเป็นห่วงเธอไม่ได้ โทโมะนั่งอยู่ข้างหลังของแก้วโดยคอยชำเลืองมองเรื่อยๆเมื่อได้ยินที่ทั้งสองคุยกันก็คิดไม่ตก กลัวว่าแก้วจะเป็นอันตรายเข้า
 
 
          "ก็คิดถึงนี่.. ไม่ได้เหรอ ?"
 
 
          "ใครคิดถึงนายไม่ทราบ ?" คำพูดที่ดูจะยอกย้อนนั่น ทำให้คิมโซชอนถึงกับโกรธจัด  ก็ถูกที่ว่าเขาต้องการได้เธอคืนมา ถ้าเป๋นเมื่อก่อนที่ยังเคยคบกันแล้วเขาทำแบบนี้กับเธอมีอันต้องเขินอายในคำพูดปอยอของเขา แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เธอใจแข็งยิ่งกว่าอะไรดี หักหน้าเขาไม่เหลือชิ้น แบบนี้ก็เท่ากับเขาเสียฟอร์มไปทั้งหมดน่ะสิ !
 
 
          "แก้ว !" เขาพูดกัดฟันกรอด โทโมะที่ฟังอยู่ก็เริ่มเป็นห่วงจับใจกับคำพูดยอกย้อนกวนประสาทของเธอ ถึงแม้เขาจะแอบดีใจมากก็เถอะ 
 
 
          "เรียกทำไม กลัวจำชื่อไม่ได้เรอะ อ้อ.. แต่ไม่ต้องจำก็ดี ฉันกลัวหูเน่าที่จะต้องฟังเสียงนาย !" 
 
 
 
~กับสิ่งที่เธอถามฉันจะถามใคร มันเจ็บที่ถูกท..~
 
 
 
          "ขอตัวสักครู่" แก้วพูดแค่นั้นเมื่อมีเสียงโทรศัพท์เข้ามาก่อนจะออกจากร้านไป โทโมะเห็นก็ทำเป็นลุกตามไป โดยที่ไม่ทันสังเกตคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะว่ากำลังทำอะไร..
 
 
          "เสร็จฉันล่ะที่รัก หึหึ"
 
 
 
 
 
          หลังจากที่แก้วคุยโทรศัพท์เสร็จก็เดินกลับเข้าไปที่เดิม ส่วนโทโมะก็เดินพลัดกับแก้วตอนไหนเจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้ เมื่อแก้วมาถึงคนตรงหน้าก็นั่งยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะ หญิงสาวมองอย่างเฉยชาเห็นเขาเป็นเหมือนคนบ้าเรียกร้องความสนใจ
 
 
          "ตกลงนายมีอะไรไม่ทราบ ?" แก้วบอกเชาออกไปโดยที่หยิบแก้วไวน์มาจิบไปพลางเพื่อทำเป็นไม่สนใจเขา
 
 
          "อย่ารีบนักสิ เราไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้มั้งที่รัก" คิมโซชอนพูดไปก็อมยิ้มไป สองมือประสานกันไว้ใต้คาง เมื่อเห็นว่าคนสวยตรงหน้าเริ่มมีสายตาจ้องมาที่เขาแปลกๆ มือข้างหนึ่งจับแก้วไวน์ไว้แน่น อีกข้างกุมผ้าปูบนโต๊ะไว้จนยับยู่ยี่
 
 
          "นะ นาย ทำ อะไร ฉะ ฉัน.." เจ้าตัวถามออกมาเสียงตะกุกตะกัก ความรู้สึกทรมานเหมือนกับว่า.. ต้องการใครซักคน
 
 
          "หึหึ ปล่อยของใส่เธอมั้งล่ะ เธอนี่มันน่าฟัดซะจริง ฉันไม่น่าปล่อยเธอไปเลย"
 
 
 
 
 
 
 
          "อยู่ไหนนะแก้ว" อีกคนที่พลัดหลงกับผู้หญิงอันเป็นที่รักก็กระวนกระวายอย่างหนัก จนยิ่งหนักขึ้นเมื่อมีสายเรียกเข้าจากมือถือของเขา
 
 
          "มีอะไรมึงวะไอเขื่อน"
 
 
          (ไอ้เชี่ยโมะ ! มึงอยู่ไหนเนี่ย)
 
 
          "กูก็หาแก้วอยู่สิวะ ไม่รู้ไปหลงกันตอนไหน"
 
 
          (เวร ! มึงรีบกลับไปเลยนะ แก้วโดนวางยา !!) เขื่อนพูดเท่านั้นคนฟังก็ไม่สนใจไม่รีรออะไรแล้ว โทโมะตัดสายแล้วรีบวิ่งกลับไปในร้านทันที
 
 
 
          สภาพที่เห็นนั้นก็คือหนุ่มผมทองกำลังกระทำชำเราลวนลามหญิงสาวที่กำลังสั่นเทาด้วยฤทธิ์ยาที่ถูกใส่ให้กินเข้าไปโดยที่ไม่รู้ตัว คิมโซชอนกำลังคลอเคลียอยู่กับใบหน้าสวยหวานของหญิงสาว ใกล้จะถูกกับริมฝีปากของเธอ โทโมะไม่รอช้ารีบจัดหมัดงามๆไปที่ใบหน้าหล่อสไตล์เอเชียนั่นทันที
 
 
 
ผลัวะ ! ตุ้บ !
 
 
 
 
          ซ้ำยังไม่พอถีบเข้าไปที่หน้าท้องของเต็มๆ โทโมะรีบกระชากหญิงสาวบนโต๊ะเข้ามาอยู่ในอ้อมอกแล้วชี้หน้าคนที่ล้มลงกับพื้นอย่างคาดแค้น
 
 
          "แกอย่าคิดจะทำอะไร 'ผู้หญิงของฉัน' เด็ดขาด !" พูดเท่านั้นโทโมะก็ลากตัวแก้วออกไปที่รถพอดีกับทั้งสี่หนุ่มที่เหลือที่เข้ามาจัดการตัวร้ายทันที
 
 
          "อย่าคิดจะสู้เชียวนะ แกนับซิ กี่เท้า ?" ป็อปปี้พูดอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้เมื่อทั้งสี่มาล้อมหนุ่มเกาหลีไว้และเหมือนเจ้าตัวจะยันสู้ แต่จะสู้ยังไง แปดต่อสอง(เท้า) คงจะมีแต่แพ้ราบคาบ
 
 
          "ฮึ่ย ! ฝากไว้ก่อนเถอะพวกมึง" คิมโซชอนพูดแล้วเดินขากระเผกออกไป
 
 
 
 
 
          "แก้วๆ มีสติหน่อยแก้ว" โทโมะพูดพลางตบหน้าแก้วเบาๆไปพลางเพื่อเรียกสติให้กับเธอที่ดิ้นเร่าๆจะเป็นจะตาย 
 
 
          "พะ พี่ แก้วทนไม่ไหว.. แก้วทรมาน" เธอพูดออกมาอย่างเหนื่อยหอบ เม็ดเหงื่อผุดขึ้นประปรายเต็มตัว โทโมะรีบเปิดแอร์ในรถให้เย็นที่สุดแล้วประโคมจูบอันแผ่วเบาเพื่อให้คนข้างๆลดความทรมาน
 
 
          "อดทนหน่อยนะคนดีของพี่ พี่จะช่วยเธอเอง" พูดแล้วก็ละใบหน้าออกจากคนสวยและรีบขับรถมุ่งไปยังคอนโดของตัวเองอย่างรวดเร็ว
 
 
 
 
 
 
          ร่างสวยที่สลบเหมือดไปแล้วกำลังถูกวางลงบนเตียงนุ่มๆโดยเจ้าของคอนโดสุดเพอร์เฟ็คส์ โทโมะเรียกคนที่นอนหลับตาสนิทเบาๆ แต่มันก็ทำให้เธอสะดุ้งออกมาพร้อมกับสายตาแห่งความต้องการทางเพศอย่างถึงที่สุด
 
 
          "แก้ว พี่ไม่อยากทำแบบนี้" เขาบอกพร้อมกับประกบจูบอันร้อนเร่าลงไปอย่างจงใจ แต่กลับถูกผลักออกจนทำให้เขางงงัน
 
 
          "เเป็นอะไรไป" โทโมะถามคนตรงหน้าอย่างสงสัยแก้วไม่ตอบแต่ลุกขึ้นนั่งประชันหน้ากับเขาตัวสั่น ดวงตาจ้องเขม็งเหมือนพยายามบังคับตัวเองอย่างเห็นได้ชัด
 
 
          "พะ พี่โทโมะ ช่วยฉันที่ ดะ ได้โปรด" 
 
 
          "พี่ทำได้แก้ว แต่พี่ไม่อยากทำถ้าเธอไม่เต็มใจ"
 
 
          "ได้โปรด.." โทโมะมองเธอด้วยสายตาสงสาร เขาจับที่ไหล่ของเธอให้นอนลงอีกครั้ง แต่กลับถูกเธอปัดมืออกอีกแล้ว
 
 
          "?"
 
 
          "ไม่ได้ ชะ ช่วย แบบ นะ นี้.." แก้วพูดอย่างทนอารมณ์ที่ปกปลุกเธออีกครั้ง ดวงตาปรือแสดงถึงความทรมานอย่างถึงขีดสุด
 
 
          "แล้วแบบไหน" โทโมะถามอย่างสงสัยมากถึงโคตรมาก
 
 
          "พี่ ตบแก้วที"
 
 
          "ห้ะ?!!"
 
 
 
 

รู้ว่าทุกคนอยากได้แบบnc แต่เค้าเขียนเรื่องไว้ อยากให้มันแหวกแนวบ้างน่า
ขอโทษที่เค้าขัดใจนะตัว T^T แต่ไรท์อยากให้มันแหวกแนวจีจีนะ อย่าโกรธกันเลยเถอะพลีสสสส
แบบ nc น่ะมีแน่ แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้ ถ้าถึงแล้วรับรอง จัดว่าเด็ด!
อีกไม่กี่ตอนเองน้าาาา รอเค้านิสนุง 
ถึงร้ายก็รักนะเกเรอย่างไรก็รักนะ เนื้อเรื่องเป็นตัวกำหนดกำลังใจหายหดไปไหนหมดน้า ~