MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ
9.9
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.17 น.
27 chapter
184 วิจารณ์
54.29K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
23) ทางเลือกสุดท้าย
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"ซะ โซชอน !" หน้าตาตกใจจนแทบจะช็อคบวกกับเสียงตะโกนอันดังลั่นของครูฝึกคนสวยเป็นผลทำให้ทั้งรถแตกตื่นขึ้นมาพร้อมกัน อย่างน้อยก็คนข้างๆเธอนี่แหละที่สะดุ้งตื่นขึ้นมาเป็นคนแรก
"ไอ้เกาหลีบ้านั่นมันโทรมาทำไม !!?" โทโมะรีบตะโกนถามแทบพาลทำให้หูของคนได้ยินแทบจะดิ้นระเบิด ทุกคนบนรถรีบกรูกันเข้ามาสุมหัวกันบริเวณหัวของแก้วเพื่อคอยฟังในสิ่งที่ครูฝึกคนสวยสื่อสารกับแฟนเก่าผู้น่ารำคาญ
"นายเอามือถือพี่ฉันมาได้ยังไง แล้วพี่ฉันอยู่ไหน แกทำอะไรพี่ฉัน ?!"
(หึ มาหาผมคืนนี้ที่สวนสาธารณะ แล้วมาคนเดียวด้วยนะครับ Princess ไม่อย่างงั้นผมไม่รับความปลอดภัยของพี่สาวคุณ ติ้ด!) หนุ่มเกาหลีพูดเองอย่างเสร็จสรรพ แล้วกดวางสายทันทีเป็นอันว่าเข้าใจ แก้วนิ่งไปซักพัก เสียงในรถเงียบสงัด ทุกสายตาจับจ้องมาที่เธอ โดยเฉพาะโทโมะที่ตอนนี้สีหน้าพร้อมจะหาเรื่องได้เต็มทีแล้ว
"แก้ว มีอะไรวะ" เขื่อนที่เห็นบรรยากาศในรถเงียบไปก็ถามตรงประเด็น
"เขาเรียกฉันไปหา เรื่องพี่กิ่ง.." คำตอบของแก้วทำให้คนอื่นๆงงไปไม่น้อย
"เกี่ยวอะไรกับพี่กิ่งอ่ะแก?" เฟย์ถามบ้าง
"ฉันก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันเกี่ยวกับความปลอดภัยของพี่กิ่ง ฉันต้องไปหาเขา" แก้วตอบคำถามโดยที่ไม่มองหน้าใครทั้งสิ้น รู้ดีอยู่แล้วว่ายังไงทุกคนก็ต้องห้ามเธอแน่ๆ
"ฉันไม่ให้เธอไป ถ้าเกิดมันทำอะไรเธอขึ้นมาล่ะ เธอจะเป็นยังไง" คิดไว้ไม่ผิด โทโมะจงใจบีบข้อมือหญิงสาวข้างกายเพื่อเตือนสติไม่ให้เธอทำก่อนคิด
"ฉันก็ไม่ให้แกไปยัยแก้ว แกก็เหมือนน้องสาวฉันทั้งคน ตอนนี้มันไว้ใจได้ที่ไหน" ฟางหันมาค้านเข้าอีกคน คนที่เหลือพร้อมใจกันพยักหน้าหงึกๆเพื่อเป็นการย้ำเตือนว่าสิ่งที่เธอกำลังเผชิญนั้นอันตรายมากเพียงใด
"แล้วพวกพี่จะให้ฉันทำยังไง นั่นพี่สาวฉันทั้งคนนะ" ครูฝึกสาวเริ่มจะน้ำตาคลอ
"งั้นฉันไปด้วย" โทโมะเสนอตัวทันทีเมื่อเห็นว่าผู้หญิงของเขาไม่ยอมลดละที่จะไปพบเจอกับศัตรูคู่อริ
"เขาให้ฉันไปคนเดียว ไม่งั้นพี่กิ่งไม่ปลอดภัยแน่" สีหน้าสุดแสนจะกังวลของแก้วบ่งบอกกับทุกคนได้ดีว่าเธอต้องการอ้อนวอนให้ไปช่วยเหลือพี่สาวแท้ๆของตัวเอง
"เฮ้ออออ" เสียงถอนหายใจดังออกมาพร้อมกัน โทโมะยังคงจ้องหน้าหญิงสาวที่ส่งสายตาอ้อนวอนมาให้อย่างไม่ลดละ
"โธ่โว้ย !" โทโมะตัดพ้อหญิงสาวที่รักอย่างเหลืออด มือบางเอื้อมไปคว้ามือหนาของชายหนุ่มมาประสานเอาไว้แน่น
"พี่เชื่อใจฉัน.. ฉันจะไม่ยอมให้เขาทำอะไรฉันเด็ดขาด พี่ก็รู้ฉันกล้ามเยอะนะ" แก้วพยายามทำให้เขาวางใจด้วยการพูดให้ดูตลกเข้าไว้ โทโมะหันมามองใบหน้าสวยก่อนจะเอนตัวไปสวมกอดเธอเอาไว้แน่น
"ฉันจะไม่ยอมเสียเธอให้มันแน่ๆ .. ป็อปมึงพาแก้วไปส่งที" โทโมะบีบมือนุ่มที่ไม่อยากจะปล่อยไปไหนให้แน่นขึ้น สิ่งหนึ่งที่ไม่อยากให้เกิดมากที่สุดคือผู้หญิงคนนี้อาจจะหลงกลคนโกงได้ทุกประเภทอย่างคิมโซชอน เสียแก้วไปคือสิ่งที่เขากลัวที่สุด
รถตู้คันยาวที่บรรทุกคนดังจำนวนสิบคนตรงเป้ะจอดอยู่ที่หน้าสวนสาธารณะแห่งหนึ่งใจกลางเมือง แก้วมองหน้าทุกคนที่คอยให้กำลังใจแล้วยิ้มให้เป็นเครื่องยืนยันว่า เธอจะ 'พยายาม' ให้ตัวเองไม่เป็นอันตรายมากที่สุด
"ดูแลตัวเองดีๆนะ" ใบหน้าหล่อของลูกครึ่งญี่ปุ่นแปรเปลี่ยนสีหน้าที่นิ่งเงียบกลายเป็นความกังวลปนกับความเป็นห่วงหญิงสาวที่กำลังจะ ปล่อยมือจากเขาไป
"ไม่ต้องห่วงนะ กลับกันไปเถอะ เดี๋ยวฉันหาทางกลับเอง ไม่งั้นเขาจะสงสัยเอา พวกพี่จะไม่ปลอดภัยด้วย" ครูฝึกสาวบอกกล่าวกับเพื่อนร่วมทางและร่วมชีวิต ทุกๆคนคอยส่งสายตาของความเป็นห่วงมาเป็นระยะๆ มือหนายังคงกุมมือเรียวเล็กเอาไว้แน่น แววตาส่อถึงความเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด
"ฉันจะกลับมา.." ริมฝีปากบางกระเตื้องขึ้นไปสัมผัสแผ่วเบากับริมฝีปากอ่อนๆของเจ้าของมือที่กุมเธออยู่ ก่อนจะให้คำมั่นสัญญาว่าเธอจะกลับมาหาเขา จะเป็นตายร้ายดียังไงเธอก็จะกลับมาหาเขาให้ได้
เสียงประตูรถถูกปิดลงอย่างเบาที่สุดเมื่อร่างของครูฝึกสาวได้ผ่านพ้นไปแล้ว ทุกสายตายังคงจับจ้องไปที่ร่างนั้นด้วยความเป็นห่วง
"กลับกันเถอะเรา ไอ้แก้วมันนักบู๊ขนาดนั้น ฉันว่าถ้าไอ้เกาหลีจะทำอะไร มันนั่นแหละที่จะเดี้ยง" เขื่อนพยายามพูดเพื่อปรอบประโลมให้เพื่อนจอมเก๊กของเขาเลิกกังวล ป็อปปี้ที่เห็นแบบนั้นก็ออกความเห็นขึ้นบ้าง
"นั่นสิเนอะ เราคงวางใจกันได้แล้วล่ะ กลับบ้านกันดีกว่า" ไม่ว่าจะกี่เสียงกี่ร้อยคำพูด จิตใจของโทโมะก็ยังคงไม่เป็นสุขอยู่ดี เฝ้าแต่คอยดูเวลาว่าผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว รอให้มันผ่านไปเร็วๆ ผู้หญิงของเขาก็จะได้กลับมาหาเขาเร็วๆเหมือนกับที่เธอพูดไว้
ชายหนุ่มผมทองสวมชุดสีดำสนิทนั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมทางในสวนสาธารณะ แว่นกันแดดสีทึบถูกถอดออกแล้วเสียบไว้ในตัวเสื้อเมื่อเห็นว่าคนที่ต้องการจะพบนั้นได้มาถึงแล้ว แก้วยืนประจัญหน้ากับเขาโดยที่ไม่เกรงกลัวใดๆทั้งสิ้น สิ่งที่เธอควรจะกลัวมากที่สุดคือความปลอดภัยของพี่สาว ไม่ใช่ความปลอดภัยของตัวเอง
"ฉันมาแล้วนี่ไง นายเอาพี่ฉันไปไว้ที่ไหนโซชอน"
ฟึบ..
คนตัวเล็กกว่าถูกดึงเข้าไปกอดโดยไม่ทันตั้งตัว คิมโซชอนใช้แขนโอบรัดตัวเธอเอาไว้แน่น ราวกับไม่อยากจะปล่อยให้ไปไหน แก้วที่ไม่คุ้นชินกับการถูกกอดจาก 'คนอื่น' นั้นจึงผลักใสไปตามสัญชาตญาณ
"แก้ว ฉันคิดถึงเธอ ฉันเฝ้ารอเธอมาตลอด ฉันคิดถึงเธอจังแก้ว.." คิมโซชอนจะเข้ามากอดเธออีกครั้ง แก้วรีบดันตัวเขาออกอย่างแรงและไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูด
"พี่สาวฉันอยู่ที่ไหน"
"เธอไม่คิดถึงฉันบ้างเหรอแก้ว ไม่คิดถึงเรื่องราวดีๆของเราบ้างเลยเหรอ" โซชอนถือวิสาสะเอื้อมมือไปจับมือบาง แก้วยังคงนิ่งไปกับคำพูดของเขา คิดถึงเรื่องของเราน่ะเหรอ ? เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้มันไม่ใช่
"ขอโทษทีนะ ฉันมาหานายเพราะเรื่องพี่กิ่ง นายเอาตัวพี่กิ่งไปไว้ที่ไหน" คนสวยยังคงถามถึงพี่สาวโดยไม่สนใจคนตรงหน้าอย่างไม่ใยดี แต่ชายคนนี้ก็ยังคงระรานเธอไม่เลิก
"ตอบฉันมาก่อนสิแก้ว เธอรู้มั้ยว่าตอนที่เธอทิ้งฉันไปฉันทรมานแค่ไหน เธอตอบฉันสิว่าเธอคิดถึงฉัน.."
"เหอะ ต้องการอยากจะรู้นักใช่มั้ย ได้ งั้นฟังให้ดี" แก้วกอดอกเตรียมพร้อมที่จะพูดทุกอย่างที่คิด หนุ่มเกาหลีคนนี้ก็ตั้งตารอฟังด้วยรอยยิ้มอย่างมีความหวัง..
"ตอนที่เราคบกัน นายเคยทำให้ฉันมีความสุขบ้างมั้ย ? เคยสนใจฉันบ้างมั้ยถามทีเหอะโซชอน วันทั้งวันนายทำอะไรเหรอ ? เที่ยวไปวันๆกับผู้หญิงมากหน้าหลายตางั้นสิ ? สนุกมั้ยล่ะ"
"แก้ว.." เธอกำลังคิดถึงเรื่องของเรา เธอกำลังจะกลับมา.. ความคิดของคิมโซชอนบอกมาแบบนี้
"แต่ก็อย่างว่านะ นายมันคนหน้าตาดี รูปหล่อพ่อรวย มันก็คงไม่แปลกที่จะทำแบบนั้น อ้อ ถ้าถามความรู้สึกของฉันว่าเจ็บมั้ยน่ะเหรอ ? เหอะ ไม่เลยซักนิด"
"..........." ความหวังพังทลาย เธอไม่เจ็บที่เขาทำแบบนั้นเลยซักนิดงั้นเหรอ ?
"ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงไม่รู้สึกอะไรเลย แต่มาถึงตอนนี้มันกระจ่างหมดแล้วล่ะ สิ่งที่เป็นความจริงมากที่สุด นั่นก็คือ ฉันไม่ได้รักนาย ชัดรึยัง!" ใบหน้าขาวเหวออย่างเห็นได้ชัดเมื่อได้ยินคำที่หญิงสาวตรงหน้าตะคอกใส่เขาเมื่อครู่
"เพราะอะไรแก้ว ทำไมถึงไม่รักฉัน ที่ฉันทำทุกอย่างนี้ก็เพราะเธอทั้งนั้น เพราะเธอรักมันใช่มั้ย ? ไอ้โทโมะบ้าอะไรนั่น เธอรักเขาใช่มั้ยแก้ว ตอบฉันสิ !" แขนเรียวเล็กถูกบีบด้วยมือหนา สีหน้าของคนสวยเหยเกไปซักพักด้วยความเจ็บ แต่ก็กลับมาทำหน้าบึ้งตึงใส่ชายตรงหน้า เธอต้องท่องให้ขึ้นใจว่าเพื่อพี่สาว เธอจะต้องไม่เป็นอะไรไปง่ายๆ
"ใช่ ! ฉันรักเขา ฉันรักพี่โทโมะ และก็จำไว้ด้วยนะว่าเขาน่ะไม่ได้บ้า นายต่างหากที่บ้า !" การออกตัวรับแทนคนอื่นที่ไม่อยากได้ยินชื่อของแก้วนั้นทำให้คิมโซชอนถึงกับเดือดจัด สีหน้าของเขาตอนนี้กำลังแดงก่ำไปด้วยความโกรธ
"เหอะ ! รักมันมากงั้นเหรอ งั้นก็ไม่ต้องเจอละกันพี่สาวของเธอน่ะ"
"นะ นายจะทำอะไรพี่ฉัน ?!" แก้วเบิกตากว้างทันทีเมื่อคนตรงหน้าเอ่ยปากถึงเรื่องไม่ดีที่เขาทำกับพี่สาวของเธอ
"ฉันมีข้อเสนอให้เธอนะแก้ว ถ้าเธอกลับมาหาฉัน พี่สาวของเธอก็จะปลอดภัยและเป็นอิสระ อ้อ แล้วก็การที่เธอกลับมานั่นคือเธอต้องเลิกยุ่งกับไอ้บ้านั่น และไปอยู่กับฉันที่เกาหลี"
"จะบ้ารึไง !"
"ก็เลือกเอาแล้วกันนะ ว่าพี่เธอจะปลอดภัย หรือว่าจะต้องมาทรมานเพราะน้องเห็นแก่ตัว" ริมฝีปากบางเม้มกันแน่น รอยกัดที่มุมปากนั้นมีเลือดห่ออยู่เล็กน้อย มือบางกำหมัดแน่น ความรู้สึกโกรธมีอยู่เต็มไปทั้งจิตวิณญาณ อยากจะขอกระทืบผู้ชายตรงหน้านี้กลางสวนสาธารณะซะเหลือเกิน
"ฉันขอเวลานายสามวัน แล้วฉัน.. จะไปกับนาย" นี่คือสิ่งที่เธอตัดสินใจแล้ว เพื่อพี่สาวคนเดียวของเธอ จะให้ต้องแลกกับอะไรเธอก็ยอม รอยยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะเผยออกมาจนได้
"อย่างนี้สิน่ารัก หึ ! ครบสามวันเมื่อไหร่พี่เธอก็จะได้อิสระเมื่อนั้น เว้นก็แต่.. เธอจะผิดคำพูด"
"นาย.." ความโกรธของแก้วเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ ความร้ายกาจของผู้ชายคนนี้มันถึงที่สุดจริงๆ
"แล้วเจอกันนะครับ Princess.." คิมโซชอนเดินล้วงกระเป๋ากางเกงไปที่รถคันหรูของตัวเองอย่างสบายอกสบายใจ สิ้นเสียงรถคันนั้นขับออกไปแล้ว ร่างของครูฝึกสาวก็แทบทรุดลงกับพื้น ยังดีที่มีเก้าอี้คอยรองรับ เธอจะต้องทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ แต่ก็ต้องทำเพื่อแลกกับอิสระของพี่สาว นี่สิ เรียกว่า 'เจ็บ' ของจริง
เล่นเอง เจ็บเอง..
"เมื่อไหร่จะกลับมานะ" อีกคนที่ยังคงกระวนกระวายอย่างหนัก ยังคงเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องนอนที่คอนโดของตัวเองไม่รู้กี่ร้อยรอบแล้ว ดีที่เขาไล่เพื่อนทั้งหมดให้กลับไปก่อน ไม่อย่างนั้นคงต้องโดนไม่มากก็น้อยที่ด่าเขาว่าเดินเพื่ออะไร ? ปวดหัวปล่าวๆ
ก็อก ก็อก ก็อก
เสียงเคาะประตูที่ดังลอดมาจากนอกห้องนั้นทำให้เขายิ้มออก โทโมะรีบก้าวเท้าไปเปิดประตูต้อนรับคนที่รอคอย
"มาแล้วเหรอ มันทำอะไรเธอรึปล่าว แล้วนี่กลับมายังไง ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย เรื่องพี่กิ่งล่ะเป็นยังไงบ้าง และ.." ทันทีที่ประตูเปิดออกปรากฏร่างของคนที่เขาตั้งหน้าตั้งตารอ เขาก็ยิงคำถามใส่ไม่ยั้ง แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าหญิงสาวตรงหน้าจะตอบหรือห้ามอะไร กลับกลายเป็นว่าเธอปิดประตูลงแล้วก็รีบเข้ามาโอบคอเขาอย่างเป็นสเต็ป จากนั้นก็รีบฉกฉวยริมฝีปากสีจางของเขาประกบมันอย่างตั้งใจ
"ธะ เธอเป็นอะไรไปเนี่ยยัยตัวแสบ วันนี้สองรอบแล้วนะครั้งนั้นฉันยังตั้งตัวได้ แต่ครั้งนี้มาแบบนี้มันมะ.." ริมฝีปากของโทโมะถูกปิดลงด้วยปากเรียวของแก้วอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้าหล่อเหม่อลอยไปเลย สามรอบของวันนี้มันช่างน่าตกใจเสียจริง
"ไม่ต้องพูดอะไรมากได้มั้ยฮื้อ วันนี้จะมานอนด้วย.."
ซอรี่ที่อัพช้า ไปเข้าค่ายมาค่ะเหนื่อยมากกกกกกกกกกก (บ่นเพื่อไร ? ใครสน ?)
อิโซชอนมันชั่วเนาะ แก้วใจเราเอาไงดีล่ะ
ไม่เม้นไม่อัพเอ้า ^_-
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
