MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.17 น.
แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
24) สุข ?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ราวกับถูกต้องมนต์สะกด เพียงได้ฟังประโยคเมื่อครู่ก็ต้องหยุดกึกเหมือนถูกบังคับไว้โดยผู้คุมสถานการณ์ และผู้คุมสถานการณ์ของเขาคนนี้ก็ช่างพิศวงเหลือเกิน มือบางโอบรัดใบหน้าหล่อเข้ามาประชิดริมฝีปากเรียว ก่อนจะประกบมันลงอีกครั้ง..
เมื่อกี๊นี้เธอบอกว่ายังไงนะ จะมา ..นอนด้วย ?
กว่าจะรู้ตัวตอนนี้คนสองคนก็เดินไม่มองทางมาจนถึงเตียงนอน ดวงตายังคงปิดลงราวกำลังหลับไหล จูบที่เนิ่นนานยังคงทำการประสานซึ่งกันและกันอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดยั้ง
"ดะ เดี๋ยว ..ยัยตัวแสบ บอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น ไอ้นั่นมันทำอะไรเธอ ถึงได้ บ้าดีเดือดรุกฉันขึ้นมาก่อนแบบนี้" ผู้จู่โจมถูกดึงตัวออกเมื่อสติพลันแล่นเข้าสู้หัวสมองของโทโมะ 'เธอแปลกไป' นี่คือสิ่งที่เขาคิดได้
"ปล่าว เขาไม่ได้ทำอะไรฉันหรอก.." ร่างสวยนั่งลงบนเตียงนุ่ม เธอตอบคำถามโดยที่ไม่มองหน้าเขาด้วยซ้ำ แก้วยิ้มออกมาน้อยๆเพื่อแสดงให้เขารู้ว่าเธอโอเค..
ซะที่ไหนกันล่ะ ที่มาหานี่.. ก็อาจจะเป็นครั้งสุดท้าย
"ฉันควรจะเชื่อเธอมั้ย" โทโมะยืนกอดอกถามท่าทีกวนประสาท
"ก็แล้วแต่" มือบางฉกฉวยขมับลำคอของเขาให้ล้มลงมานอนราบไปกับเธอ ใบหน้าทั้งสองสบตากันลึกซึ้ง รอยยิ้มบางๆผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อ ริมฝีปากเชิดรั้นประกบลงไปบนริมฝีปากสวยที่รอรับอยู่แล้ว ความเร่าร้อนกำลังจะเริ่มขึ้นในห้องที่อันเย็นเฉียบ
ร่างเล็กกว่ามากกำลังหุนหันตัวเองขึ้นมานั่งคร่อมบนลำตัวแกร่ง โทโมะนอนยกแขนขึ้นแล้วยิ้มหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นอันแสดงว่า 'ยอม' ให้คนตัวเล็กของเขาได้ทำอะไรตามใจชอบได้เลย ตอนนี้ขอยอม ยอมเธอจริงๆ
กระดุมเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินมืดถูกแกะออกทีละเม็ด หน้าอกที่แสนจะเซ็กซี่บาดตาบาดใจหญิงสาวร้อยทั้งร้อยถูกเปิดเผยออกจนหมด มือบางสอดแทรกเข้าไปในไรผมซอยสั้น ริมฝีปากบางไล่ประกบจูบไปทั่วใบหน้าหล่อ เคลิบเคลิ้มไปจนไม่รู้ตัวว่าชุดรัดรูปที่ตัวเองใส่อยู่นั้นถูกฉีกออกไปตอนไหน แผ่นหลังขาวนวลที่มีเพียงสายรัดบราเซียสีดำสนิทปกปิดมันช่างนุ่มนวลน่าสัมผัสเสียจนโทโมะเองอดใจไม่ไหว
เสื้อผ้าที่กองอยู่เต็มพื้นห้องนอน แสดงให้เห็นได้เป็นอย่างดีว่าคนสองคนที่อยู่บนเตียงนั้นกำลังทำอะไร ร่างสองร่างนัวเนียคลอเคลียกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
"อ่า.. ถึงตาฉันบ้างล่ะ ยัยตัวแสบร้อนรัก.." โทโมะพูดออกมาด้วยเสียงแหบพร่า หลังจากที่ปล่อยให้คนสวยของเขาได้จัดการทำในสิ่งที่ต้องการกับตัวเขาไปแล้ว ร่างเล็กกว่าถูกพลิกตัวให้กลายเป็นผู้อยู่เบื้องล่าง แรงดูดเม้มที่ลำคอขาวเป็นจุดเริ่มต้นสำคัญที่จะสร้างความกระสันให้แก่หญิงสาวได้เป็นอย่างดี รอยแดงบริเวณหัวไหล่นั้นมันช่างเจ็บปวดไปด้วยแรงดูดเม้มของเขาเสียเหลือเกิน แต่เรื่องแค่นี้ ทำไมจะทนไม่ได้
หนักกว่านี้ก็เจอมาแล้ว
"อืม.. อือ.." เสียงครางหวานๆเริ่มออกจากปากของคนสวย เมื่อรู้สึกได้ระหว่างหลับตาเคลิ้มว่าชายหนุ่มคนนี้กำลังทำอะไรกับหน้าอกของเธอ อกคู่สวยถูกบีบคลึงอย่างรุนแรงด้วยอารมณ์รักอันเร่าร้อน ยอดอกสีเชอร์รี่ถูกบดขยี้ด้วยริมฝีปากของชายหนุ่มที่รัก แรงดูดและแรงขยี้ที่ถูกมอบให้ส่งผลให้ร่างกายอันน้อยนิดกระตุกเกร็งขึ้นชิดกับลำตัวแกร่ง
เป็นไปตามสเต็ป ริมฝีปากได้รูปไล่ลงต่ำลงมาโลมเลียบนหน้าท้องน้อยของแก้ว สร้างอารมณ์แห่งความต้องการได้ดีอีกครั้ง แต่คราวนี้โทโมะไม่ได้จัดการอะไรกับเส้นทางสายสวรรค์ของเขาก่อนการลงมือ เขาลุกขึ้นมาประจัญหน้ากับคนตัวเล็กที่เอาแต่หลับตาพริ้ม ริมฝีปากเผยอ ใบหน้าสวยขึ้นสีด้วยความร้อนที่มีอยู่ในตัวอย่างถึงขีดสุด
"ซักทีเหอะ หยุดทำไมละ.. อืม.." คำพูดที่เรียกร้องนั้นถูกดูดกลืนให้หายเข้าไปในโพรงปากของโทโมะ ลิ้นร้อนๆเกี่ยวกระหวัดกันอย่างมัวเมา ความหวานดื่มด่ำลงสู่ห้วงแห่งอารมณ์ของคนทั้งคู่ แววตาหวานปรือขึ้นเล็กน้อย คิ้วขมวดลงพร้อมๆกับเสียงอู้อี้บวกกับเสียงครางในลำคอ รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ช่องทางรักของตัวเองเมื่อได้รับสิ่งแปลกปลอมขนาดใหญ่เข้าไป โทโมะยังคงดูดดื่มความหวานหอมในโพรงปากของคนใต้ร่างไม่ยอมถอดถอนเพื่อเป็นการปลอบประโลมไม่ให้เธอเจ็บมากนัก
"อ่าส์ อื้อ อ๊ะ !" เสียงครางแหลมเล็ดลอดออกมาเมื่อโทโมะได้เริ่มขยับร่างกายของตัวเองหลังจากได้แช่ค้างเอาไว้นาน ริมฝีปากปล่อยเป็นอิสระจากกันและกันเพื่อรับเสียงครางที่อยากได้ยินให้ชุ่มฉ่ำหัวใจ
"อ๊า ! อ้ะ อ่าส์ อ่า.." แรงกระแทกที่ส่งเข้ามาเป็นจังหวะทำให้ร่างสวยกระตุกเกร็งคล้อยตามไปด้วย มือหนาเอื้อมไปฉกฉวยเอวบางให้ลุกขึ้นเปลี่ยนเป็นท่านั่งแทนที่จะนอน มือบางโอบรัดบ่าของโทโมะไว้แน่น ใบหน้าสวยหรี่ตาลงจดจ้องใบหน้าหล่อที่จ้องมองเธอไปพร้อมๆกับใส่จังหวะแรงๆนั้นมาให้ แก้วก้มลงซบกับไหล่กว้างแล้วให้ความร่วมมือกับเขาด้วยการยกตัวเองขึ้นลงกระแทกกับลำตัวอันแข็งแรง
ภายในห้องนอนสีมืดนี้ยังคงมีเพียงแสงสว่างจากไฟหัวเตียงเล็กน้อย รวมไปกับเสียงดังผับๆจากแรงกระแทกอันรุนแรงของคนสองคน
กึก ! กึก ! กึก ! กึก !
เสียงเตียงดังกึกจากแรงขย่มหนักนั่นช่างเป็นเสียงที่สร้างอารมณ์ชวนฝันได้ดีเสียจริง ร่างของชายหนุ่มถูกดันให้นอนราบลงหลังจากที่สงครามการกระแทกหยุดลงไปเพียงชั่วครู่
"อ่า.. อะไร จะรุกฉันเหรอ?" โทโมะถามอย่างเหนื่อยหอบเมื่อคนสวยที่นั่งทับตัวเขาอยู่ดันตัวเขาให้นอนราบลงที่ปลายเตียง แก้วมองแล้วยิ้มที่มุมปากบางๆ
"ฉันรุกมาตั้งแต่ต้นแล้วมั่งเหอะ" สงครามการกระแทกได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง แก้วใช้มือจับไปที่หน้าท้องที่มีซิกแพ็ควางเรียงรายอวดความเซ็กซี่ ก่อนจะเริ่มหลับตาลงขย่มร่างตัวเองขึ้นลงบนลำตัวแกร่ง ริมฝีปากบางเผยอขึ้นชี้ฟ้าด้วยความเสียวที่ตัวเองสร้างขึ้น
"อ่าส์ เก่งไปซะทุกเรื่องเลยนะเธอเนี่ย อ่าส์ !" ไม่ปล่อยให้มือว่างปล่าว เขาเองก็อยากทำหน้าที่ช่วยเธอบ้าง มือหน้าจอมเจ้าเล่ห์คว้าไปขย้ำที่อกคู่สวยอีกครั้ง แรงควบขย่มจากคนตัวเล็กสร้างอารมณ์ของเขาให้เพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
"อ๊ะ อ่า อ๊า อ่าส์.." สาวน้อยนักเต้นคนนี้คงจะนำการเต้นที่เธอถนัดมาใช้ได้ดีทีเดียว เรื่องจังหวะและแรงที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆนั้นไม่มีตกเสียงจริงๆ นับหลายสิบนาทีกว่าที่การขย่มนี้จะจบลง ร่างสวยถึงกับทรุดฮวบลงทันที
"แฮ่กๆ อือ.. พะ พี่ ฉันเหนื่อยแล้วนะ.."
"อืม.. งั้นอยู่เฉยๆ" ไม่ปล่อยให้เสียเวลาปล่าว โทโมะยกตัวเองขึ้นเปลี่ยนเป็นให้เธอนอนอยู่ใต้ร่างของเขาแทน ก่อนจะเริ่มบทรักอันร้อนแรงที่ไม่รู้จักจบสิ้นอีกครั้ง
"อ้ะ ! อ้ะ อ๊ะ อ๊า อ๊ะ อ่าส์ ! พี่ แรงอีก อ๊าส์ !" เมื่อถูกรุกจนเริ่มจะชิน ความต้องการของสาวน้อยก็เริ่มบ้าดีเดือดขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายยินยอมรับแรงกระแทกรุนแรงนี้ได้โดยไม่มีขัดขืน โทโมะเองก็ทำตามคำร้องขอได้เป็นอย่างดี เขาใส่แรงกระแทกลงไปไม่มียั้ง เสียงเนื้อกระทบเนื้อกับเสียงเตียงกระทบพื้นดังกึกก้องไปทั่วห้องนอนแสนหวาน ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศคงจะสู้กับความร้อนของคนสองคนไม่ได้เสียแล้ว ร่างกายมันยังคงสั่งการให้สร้างสงครามร้อนรักนี้ ไม่รู้จะจบลงได้เมื่อไหร่
เวลาล่วงเลยมานับหลายชั่วโมง ดูเหมือนการร่วมรักของคนสองคนยังไม่จบลงง่ายๆ เสียงครางยังดังคงก้องไปทั่วบริเวณ
"อือ อา อ่าส์ ฉันจะไม่ไหวแล้ว พร้อมมั้ย" โทโมะถามคนใต้ร่างเสียงต่ำขณะที่ยังคงใส่แรงกระแทกลงไปไม่หยุด
"อ๊ะ อ๊ะ อื้ม.." มือเพียงเสียงร้องครางสูงตอบกลับมาพร้อมกับการพยักหน้าเล็กน้อยเป็นคำตอบ เห็นแบบนั้นแล้วโทโมะก็เริ่มรวบรวมแรงทั้งหมดเร่งจังหวะลงไปไม่ยั้ง แรงและเร็วขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ สร้างความเจ็บปวดปนกับความเสียวไปตามๆกันจนมือบางต้องกุมผ้าปูที่นอนระบายความเจ็บ ก่อนที่จะได้เวลาปล่อยสายธารแห่งรัก..
"อ่าส์.. แฮ่กๆ" ร่างทั้งสองครางออกมาพร้อมๆกันเมื่อน้ำรักของทั้งคู่ถูกปล่อยออกมาพร้อมซึ่งกันและกัน โทโมะยิ้มออกมาพร้อมกับจ้องไปที่ใบหน้าสวยอย่างเอ็นดู ริมฝีปากอวบอิ่มประกบเข้าหากันอีกครั้ง ความนุ่มละมุนของมันยังคงตราตึงอยู่เช่นเดิมไม่มีเปลี่ยน
"ครั้งนี้เธอคุมเกมเก่งกว่าฉันอีกนะ :)" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยให้เห็นบนใบหน้าหล่อ แก้วตีไปที่แขนของเขาอย่างแรงปิดบังความอายที่มีอยู่ท่วมท้น
"นี่แหนะ พี่นั่นแหละที่รุนแรง ชิ ว่าแต่คนอื่น" คนสวยกอดอกภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ที่ปิดบังร่างสวยระหงส์เอาไว้ ปากบางๆเชิดขึ้นตามแบบฉบับประจำตัว
"เอ้า แล้วใครกันล่ะที่บอกว่า พี่คะ แรงอีกๆ ฮ่าๆ โอ้ย" โดนเข้าไปอีกหมัดหนัก ใครใช้ให้ล้อเลียนเธอแบบนั้นกัน อายเป็นนะ -////-
"เงียบไปเลยนะ ! จะนอนแล้ว" แก้วพูดทำเป็นงอนแล้วมุดตัวเองลงใต้ผ้าห่มแล้วคลุมตัวเองเกือบจะมิดหัว โทโมะรับรู้ได้ถึงอาการงอนของว่าที่ภรรยา ก็ขำน้อยๆ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่ม โอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่น แก้วที่ดูเหมือนจะขัดเล็กน้อยก็ยอมเข้าจนได้ วันนี้ยอม
"อย่าไปไหน อย่าทิ้งฉันไปไหนนะ.." โทโมะพูดพร้อมซบใบหน้าหล่อลงกับแผ่นหลังขาวนวล คำพูดของเขาทำเอาแก้วชะงัก สิ่งที่เขาพูดไปเมื่อครู่นี้ เธอคงทำให้เขาไม่ได้..
เพราะที่มาในวันนี้ ก็เพื่อจะใช้เวลาที่มีให้คุ้มค่ามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ อยู่กับคนรักให้นานที่สุด เท่าที่จะอยู่ได้..
แก้วเดินออกจากคอนโดสุดหรูของคนรักอย่างจำใจ อ่อนเปลี้ยเพลียแรงเหลือเกิน ไม่ใช่ว่าเจ็บจากการกระทบกระเทือนใดๆ แต่เป็นเพราะการทำใจที่สุดแสนจะลำบากเกินทน ทิ้งทุกอย่าง.. เพื่อคนที่ตัวเองรัก
และแน่นอนว่าก่อนที่จะออกมาโดยที่เจ้าตัวที่นอนหลับเป็นตายในห้องนั้นไม่รู้ตัว แก้วก็ได้ฝากข้อความไว้ด้วยการแปะโพสต์อิทที่หน้าผากของเขาไว้แล้ว จะได้ไม่ต้องมาโวยวายซะทีหลัง
การจากไปในครั้งนี้จุดม่งหมายต้อไปคือการได้บอกลาคนที่มีความสำคัญรายต่อไป 'เพื่อน' ที่ชีวิตนี้ทั้งชีวิตคงหาคนที่เข้าใจขนาดนี้ไม่ได้
กริ๊ง !
เสียงใสๆของกระดิ่งที่ติดอยู่ที่ประตูส่งเสียงดังขึ้นภายในร้านขนมแสนหวานที่ทั้งหวานไปทั้งอาหารและบรรยากาศภายในร้าน แสดงให้เจ้าของรับรู้ได้ดีว่าบัดนี้มีึนมาที่ร้าน จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช่ลูกค้า และเมื่อลูกค้ามา ก็ต้องออกไปต้อนรับ แต่ทว่า..
"อ้าวยัยแก้วมาทำไมไม่โทรบอกก่อนซะล่ะ" เฟย์ที่ออกมาทำหน้าที่ประจำก็ทักเพื่อนสาวของเธอที่ดูท่าทางจะเพลียเอามากๆ
"ไม่เห็นต้องโทรเลย ทุกทีก็ไม่" คนสวยพูดแล้วทิ้งตัวดิ่งลงบนโซฟาในห้องพักผ่อนของเจ้าของร้าน
"กวนนะยะอุตส่าห์ถามดีๆ เออแล้วนี่เป็นอะไรไป ทำไมดูเหนื่อยๆจัง" เหมือนว่าเฟย์จะจับทางได้ แก้วจ้องหน้าเพื่อนสาวของตัวเอง ถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ยิ้มรับกลับไป
"ปล่าวนี่ แกกับพี่ฟางก็ขยันซะจริงนะ เพิ่งเที่ยวกันมาก็เปิดร้านทำงานกันต่อซะละ"
"ก็คนมันคิดถึงนี่นา ปิดไปตั้งหลายวันกลัวเงินไม่เข้า" สาวเปรี้ยวทำหน้างอง้ำเมื่อพูดถึงรายได้ของร้านที่ขาดหายไปเป็นช่วง
"ก็จริงเนอะ ปิดไปตั้งนานแหนะ ที่ฉันมาวันนี้ก็จะมาช่วยนี่แหละ คิดถึงหน้าที่" คนสวยยักคิ้วหลิ่วตาใส่เพื่อนสาว เฟย์ยืดอกหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะออกไปทำงานของตัวเองและรอให้เพื่อนตามมา
ก็อยากจะช่วย.. ก่อนที่จะไม่ได้ช่วยไปอีกนาน
เป็นเวลาเกือบจะบ่ายได้แล้วที่ร่างสูงโปร่งเจ้าของใบหน้าหล่อนอนแผ่หราอยู่บนเตียงอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับแสงสว่างที่ผ่านลอดเข้ามา ยังคงยิ้มเพลินไปในความฝัน ใช้มือควานหาบุคคลข้างกายแสนรัก แต่กลับต้องหุบยิ้มในทันทีเมื่อสัมผัสได้ว่าข้างๆเขานั้น.. ว่างเปล่า
"แก้วครับ.." เสียงทุ้มงัวเงียออกมาเรียกชื่อคนรักไปพลาง คิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างห้ามไม่ได้จณะที่ยังคงหลับตา นัยน์ตาเรียวค่อยๆลืมขึ้นมาหาสิ่งที่ต้องการพบเจอ
ว่างเปล่าอีกแล้วครับ ว่างซะจนน่าหงุดหงิด
"ยัยตัวแสบ หายไปไหน?" เขาถามตัวเองคนเดียวขณะใช้มือขยี้หัวตัวเองไปมา และก็ดันไปสัมผัสได้ถึงความเรียบหยาบๆ(?) บนหน้าผากของตัวเอง
โพสต์อิทสีเขียวอ่อนมาอยู่บนหัวได้ยังไงหวา ? โทโมะยังคงงงกับสถานการณ์ในตอนนี้ เขาหยิบโพสต์อิทพลิกไปมาแล้วมองดูข้อความที่ถูกเขียนเอาไว้
ลายมือแบบนี้ มาแปะไว้ที่หน้าผากแบบนี้ เล่นพิเรนทร์แบบนี้ มีคนเดียว..
'ไปช่วยงานร้านเฟย์นะ ไม่ต้องตามมากวนด้วยคนขี้เซา :p'
เบื่อคนรู้ทัน..
โทโมะคิดได้แบบนั้นก็ลุกขึ้นเตรียมตัวไปอาบน้ำ ไม่ใช่ว่าจะดื้อเตรียมตัวไปหาคนรักตามที่โดนสั่งมาหรอก เพียงแค่จะทำตัวสบายๆ พอคนสวยกลับมาก็จะได้ 'ปรนนิบัติ' ได้อย่างสะดวกชิวๆไม่ต้องเรียบหรูอะไรมากมาย
สิ่งที่โทโมะคิดยังคงติดอยู่อย่างนี้ มันแปลกที่ว่ายัยเด็กเอาแต่ใจไม่ยอมใครง่ายดันมาโอนอ่อนต่อหน้าเขาซะอย่างนั้น ไอ้ที่ยอมเขาเนี่ยมันได้ใจอยู่ แต่ที่มารุกเข้าให้ก่อนนี่มันก็แปลกชอบกล
แปลก.. จนมีความรู้สึกไม่ดีแทรกซึมอยู่ลึกๆ
ความรู้สึกเหมือนเป็นลางบอกว่า ..ยัยตัวแสบของเขาคนนี้กำลังจะหายไป..
กร้าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ!
เค้ามาแล้วนะตัว หุหุ ไม่ได้ไปไหนเลย ไม่ได้หายเลยนะ จริงจิ๊งง แค่หนีไปบ้าเกาหลีสองเดือนเอง (หราาาาาา/หลบหม้อ)
เอาหน่ายังไงก็มาแล้วนี่นะ อุอิครุคริ กลับมาพร้อมกับตอนนี้ด้วยเอ็นซีเบาๆ(คลุมเหมือนเดิมจ้า) เอออออ ก็เบานั่นแหละ รึว่าไม่จริง?
คืนนี้จะมาอีกตอนเนื่องจากหายไปนานเกิ๊นนนนนนนนนนน อ้ะอ้ะ รอไม่รอก็แล้วแต่นะ มีดราม่าเล็กน้อยพอเป็นสีสัน คิก!
พล่ามเยอะเวิ่นเว้อเว่อร์วังละพอๆ เจอกันดึกๆ
ปล. คิดถึงรีดสุดติ่งกระดิ่งเสือดาว ง๊อวววววว
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
