MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

 
 
 
 
 
 
 
 
 
จะทำยังไงดี.. เขากำลังจะไป..
การที่เขาไปอาจจะแค่ไปไหนไม่ไกลหรือแค่ไปไม่นาน แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนจะไม่ได้เจออีกแล้ว..
เจอความรู้สึกที่บอกว่าเขาให้ความสำคัญ..
ทำไมมันใจหายแบบนี้.. ใจหาย.. หายไปพร้อมกับเขาเลย..
จะทำยังไง..
 
 
 
 
 
 
 
 
ฟึบ !
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          ข้อมือหนาถูกคว้าเข้าหาอย่างแรง เพียงแต่นั้นไม่พอยังถูกจับท้ายทอยให้เข้าประชิดใบหน้าหวานอย่างขัดไม่ได้ ก่อนจะถูกประกบริมฝีปากด้วยปากบางของคนตัวเล็กกว่า ในตอนนี้โทโมะไม่มีแรงจะไปขัดขืนคนตรงหน้าเขาอีกแล้ว เขาเป็นผู้ถูกจู่โจม เขาถูกบุกรุกด้วยการกระทำของหญิงสาวที่เขารักมากที่สุด
 
 
 
          แก้วค่อยๆประคองใบหน้าหล่อให้คงสัมผัสความหวานของกันและกัน ใครจะเชื่อว่าเธอจะทำแบบนี้ แต่จะให้เธอทำยังไง ก็ครั้งนี้เขากำลังจะไปจากเธอโดยที่ไม่รั้งเธอไว้ซักนิด เขาบอกว่าเขาเจ็บที่เธอทิ้งให้เขาต้องทรมานเพียงแค่เวลาไม่กี่ชั่วโมง แล้วตัวเขาเองจะรู้มั้ย ? ว่าเมื่อกี๊นี้ตอนที่เขาปล่อยเธอ เธอรู้สึก เจ็บ อย่าบอกใครเลยล่ะ
 
 
 
          “อืม..” เสียงของทั้งสองยังคงนุ่มละมุน สัมผัสอันแผ่วเบาช่างหอมหวานเหนือสิ่งอื่นใด มือหนาเอื้อมไปโอบรัดเอวบางให้เข้าหาตัวมากยิ่งขึ้น เธอทำกับเขาถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็รู้ดีว่าจะทำอย่างไรต่อไป โทโมะดันตัวของเขาและเธอให้ค่อยๆนอนลงบนเตียงนุ่มที่แผ่กว้างต้อนรับไว้อย่างดิบดี ริมฝีปากยังไม่ยอมถอดถอนออกจากกันและกัน ยังคงดูดดื่มกับความหวานที่ไม่มีวันหมด เนิ่นนานจนกระทั่งทั้งคู่พร้อมใจจะผละออกจากกัน
 
 
          “ใจร้ายจังนะยัยตัวแสบ” โทโมะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เป็นการบอกได้ว่าเขาพึงพอใจแค่ไหนที่เธอสร้างความสั่นไหวของหัวใจได้มากถึงเพียงนี้ ใบหน้าสวยหวานขึ้นสีแดงก่ำไปถึงใบหู ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วที่จะจู่โจมเขาแบบนี้ ชะตากรรมของตัวเองจะเป็นเช่นไร เธอคงจะเข้าใจดี ถึงสัญญาที่ได้ให้ไว้กับเขา ครั้งนี้เขาไม่ได้ทวง แต่เธอได้มอบให้กับเขาเอง
 
 
          “อย่าไป..” มือบางยังคงโอบไปที่ลำคอของเขา เป็นการกำชับถึงคำพูดที่ได้กล่าวออกไปเมื่อครู่ ‘ไม่อยากให้ไป’  โทโมะยิ้มกริ่มออกมาด้วยความดีใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
เธอรั้งเขา ให้ตายเถอะครับ รู้จักรั้งด้วยเหอะ..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “ไม่ไปแล้วได้อะไร ?” ความเจ้าเล่ห์เปิดเผยออกมาจนได้ คำถามที่ไม่น่าถามนี่มันน่าถูกจับกดให้หายหมั่นไส้ ผู้ชายอะไร ชอบแกล้งเธอด้วยคำพูด
 
 
          “ได้ทุกอย่างเลย อย่าไปนะ.. ขอร้อง” สิ้นคำพูดของคนสวยใต้ร่าง โทโมะก็จัดการประกบริมฝีปากบางให้ชุ่มฉ่ำใจในทันที มือบางรัดคอของเขาให้เข้าประชิดใบหน้ายิ่งขึ้น ลิ้นเล็กๆถูกผนวกรวมเข้ากับลิ้นใหญ่ที่เกี่ยวกระวัดเข้าไปในโพรงปากหวาน ทั้งสองดูดด่ำความนุ่มละมุนของกันและกันอย่างไม่มีหยุดหย่อน ความร้อนจากภายในแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย มือหนาเลื่อนขึ้นจากโอบเอวค่อยๆจัดการกับผ้าขนหนูที่พันรอบตัวของสาวร่างสวยคนนี้ให้คลายออกอย่างช้าๆ เพียงแค่แผ่นอกอันแข็งแกร่งนี้กระทบกับเนื้อหน้าใจของเจ้าหล่อนก็พาลทำให้หัวใจระสับระส่ายไม่เป็นจังหวะ
 
 
 
          ทั้งสองยังคงตกอยู่ในห้องแห่งความฝันที่กำลังจะกลายเป็นจริง เสื้อเชิ้ตที่สวมทับร่างกายอันแข็งแกร่งนั้นถูกถอดออกไปตอนไหนเจ้าตัวเองก็ยังไม่รับรู้ รู้แต่ว่าจิตใจมันจดจ่ออยู่ที่ร่างระหงส์ที่ช่างวาบหวิว กระตุ้นอารมณ์ทางจิตใจได้ดีเหลือเกิน เพียงผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวมันปกปิดได้ไม่มิดชิดนัก ไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าผู้หญิงที่เขารักมาตลอดตั้งแต่แรกเจอนั้นจะมีรูปร่างที่สวยงามอะไรเช่นนี้ ระหว่างนั้นริมฝีปากก็ยังคงทำหน้าที่เดิมของมัน ยังคงสร้างความหวานจนตัวแก้วเองไม่รู้เลยว่าเขาทำอะไรกับร่างกายของเธอไปแล้วบ้าง
 
 
 
          มือหน้าถลกผ้าขนหนูลงเผยให้เห็นอกงามคู่สวย โทโมะค่อยๆปลดปากของตัวเองให้เลื่อนไล่ต่ำลงมาต้องแต่ปลายคาง ลงมาที่ลำคอขาว อดไม่ได้ที่จะดูดเม้มไปอย่างตั้งใจ แสดงให้เห็นถึง สัญญา ที่เขาและเธอตกลงกัน เนื่องจากการดูดเม้มที่แสนจะรุนแรงขึ้นเรื่อยทำเอาแก้วที่กำลังหลับตาพริ้มนั้นอ้าปากออกมาด้วยความรู้สึกเจ็บที่ลำคอเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอหลุดออกจากวิมานแห่งความสุขนี้ได้ โทโมะใช้ลิ้นของเขาไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงร่องอกขาวนวล มือหนาทั้งสองข้างบีบคลึงไปที่อกคู่สวย สร้างความกระสันให้แก่ร่างสวยไปไม่น้อย ลิ้นหนาไล่กระหวัดไปทั่วยอดบัวตูมทีละข้าง กัดเล็กๆดูดน้อยๆพอเป็นการสร้างอารมณ์ให้กับหญิงสาวที่รัก อีกข้างหนึ่งก็ใช้นิ้วทั้งบีบทั้งกดให้ไม่น้อยหน้ากัน จนแก้วนั้นส่งเสียงหวานออกมาให้เขาชื่นฉ่ำหัวใจ
 
 
 
 
 
 
          “ฮื้อ.. อา..”  ปลายลิ้นหนายังคงชโลมเลียไปทั่วยอดบัวสีชมพูอ่อน ไม่มีหยุดพักให้หญิงสาวได้คัดค้านอะไร ก่อนจะไล่ลิ้นลงต่ำมาเรื่อยที่หน้าท้องแบน ไม่ว่าจะจุดไหนๆก็สร้างความเสียวกระสันให้กับเธอได้ทั้งสิ้น สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด.. โทโมะก้มลงต่ำไปที่เนินเนื้อหน้าใจของหญิงสาว อดไม่ไหวที่จะก้มลงไปสัมผัสกลีบกุหลาบน้อยๆ ลิ้นอันซุกซนเกี่ยวกระหวัดไปที่จุดซ่อนเร้นนั้นอย่างช้าๆ ในขณะที่มือทั้งสองข้างยังคงทำหน้าที่จัดการกับอกคู่สวยเช่นเดิม
 
 
          “อ่าส์.. พะ พี่คะ.. อือ..” เสียงครางในลำคอเริ่มเปล่งออกมาอย่างชัดเจนเมื่อได้รับสัมผัสที่ไม่เคยมีมาก่อนจากชายหนุ่มเบื้องล่าง เขายังคงเล่นกับกลีบกุหลาบน้อยๆของเธอไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ สะโพกบางกระตุกแรงเมื่อเขาใช้นิ้วเรียวๆสอดเข้ามาในโพรงพรหมจรรย์ มันค่อยๆดึงเข้าดึงออกเป็นจังหวะช้าๆ แต่มันก็ช่างรุนแรงกับเธอเสียเหลือเกิน
 
 
          “อ๊ะ.. อื้อ อ่าส์ อ๊า..”  แก้วเริ่มร้องเสียงดังขึ้นเรื่อยๆเมื่อเขาใช้นิ้วจู่โจมเธออย่างแรง สะโพกบางกระตุกเกร็งรับสัมผัสนั้นไปอย่างอัตโนมัติ โทโมะรับรู้ถึงความร้อนในร่างกายของเธอได้อย่างชัดเจน ภายในของเธอรัดนิ้วของเขาอย่างแน่นหนา แล้วแบบนี้เจ้าตัวไม่น้อยของเขาจะทำยังไง โทโมะถอดถอนนิ้วของตัวเองออกมาเพื่อให้เธอได้มีโอกาสผ่อนคลาย เขาเลื่อนริมฝีปากขึ้นไปบดเบียดกับริมฝีปากสีพีชของเธออีกครั้งอย่างเนิ่นนาน
 
 
          “พร้อมนะคนดี” โทโมะผละริมฝีปากออกมาแล้วถามกับหญิงสาวที่มีสีหน้าร้อนผ่าว แก้วเอื้อมมือไปโอบที่คอของเขาเอาไว้แล้วพยักหน้ากัดฟันเล็กน้อย เขาค่อยๆจับสิ่งที่แสดงถึงความเป็นชายเข้าสู่ช่องทางแห่งสวรรค์อย่างช้าๆ พร้อมกับจดจ้องใบหน้าสวยที่เม้มปากด้วยความทรมาน ก่อนจะยัดมันเข้าไปอย่างรุนแรง
 
 
          “อ๊ะส์.. กรี๊ดดดดด ! จะ เจ็บ.. โอ้ย.. อ้ะ ! ” แก้วร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวด ขนาดของเขามันช่างเสียดแทงเธอเหลือเกิน ของเหลวสีแดงสดไหลออกมาตามทางแสดงให้ทั้งสองรับรู้แก่กันแล้วว่าได้ผ่านจุดที่เรียกว่าเวอร์จิ้นมาแล้ว โทโมะกดจูบปลอบประโลมหญิงสาวที่จิกเข้าที่แผ่นหลังของเขาอย่างแรง
 
 
          “อย่างเกร็งนะ อดทนหน่อย ค่อยๆผ่อนคลาย อย่าเกร็ง..” เขาค่อยๆยกสะโพกของตัวเองขยับขึ้นลงช้าๆให้หญิงสาวใต้ร่างได้ปรับตัวรับแรงกระแทกนั้น แก้วยังคงเม้มปากพยายามสูดลมหายใจเข้าออกไปตามจังหวะที่เขาส่งมอบให้ พยายามทำตัวให้ผ่อนคลายที่สุดเท่าที่จะทำได้ โทโมะเริ่มต้นบทรักอันร้อนแรงนี้ให้แรงยิ่งขึ้น เขาเร่งจังหวะเข้าออกเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว สะโพกบางกระตุกเกร็งรับแรงกระแทกนั้นอบ่างจังพร้อมกับเสียงครางที่สุดแสนจะโรแมนติก
 
 
          “อื้อ.. อ๊าส์.. อ้ะ.. พี่คะ อะ อ่าส์..”
 
 
          “ให้ความร่วมมือดีมาก ยัยตัวแสบของพี่ อ่าส์..” ร่างทั้งสองกลมกลืนกันได้อย่างดี เสียงเนื้อกระทบเนื้อและเสียงเอี๊ยดอ๊าดโครงครางของเตียงนั้นสั่นสะท้านไปทั่วทั้งห้องนอน เนิ่นนานนับเป็นชั่วโมงกว่าที่จะได้หยุดหย่อน
 
 
 
 
 
          “อ้ะ พะ พี่ ฉันจะ อ๊าส์.. ไม่ไหว แล้ว..”
 
 
          “อีกนิดนึงนะ อีกนิด อีกนิด อ่าส์..” โทโมะเร่งจังหวะบทรักอย่างรุนแรงก่อนที่ทั้งสองจะปล่อยสายธารแห่งรักออกมาพร้อมๆกัน ร่างสองร่างยังคงค้างเติ่งไม่มีฝ่ายไหนปลดปล่อยออกจากกันและกัน ทั้งคู่สบสายตาประสานกันอยู่เนิ่นนาน ก่อนที่จะผลอยหลับลงไป
 
 
 
 
 
 
 
 
เป็นพันธสัญญาที่คุ้มค่าที่สุดในชีวิตเลยทีเดียวเชียวล่ะ..
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “เอ้ะ ไอ้โมะกับไอ้แก้วทำไมยังไม่ลงมาวะ” เป็นเขื่อนเองทีบ่นขึ้นมาท่ามกลางบรรยากาศยามเช้าที่เต็มไปด้วยอาหารสุดหรูรายล้อมอยู่รอบตัวเขาและเพื่อนหกคนและคนรักหนึ่งคน อันที่จริงมันจะต้องครบสิบไม่ใช่เหรอถ้านับตามความเป็นจริง แล้วนี่เพื่อนตัวดีทั้งสองของเขาหายไปไหนกัน ?
 
          
          “ปล่อยสองคนเค้าเคลียร์กันไปเหอะมึง มึงจะไปยุ่งอะไรกับมันสองคนละ” ป็อปปี้ดุเพื่อนร่วมวง
 
 
          “เออ มึงก็น่าจะรู้ ป่านนี้ไอ้โมะคงลงโทษครูฝึกด้วยสัญญาของมันแล้วล่ะมั้ง” เคนตะท้วงไปบ้าง
 
 
          “เออเนาะ ว่าแต่พวกมึงเหอะ เมื่อคืนทำอะไรกับคุณแฟนของพวกคุณมึงไปบ้าง มาแชร์ดิ้ครับ กูนี่ไม่อยากจะอวดครับ แกล้งงอนเฟย์เย่เจ้าตัวก็ง้อซะน่ารักเชียว อร๊ายยย กูฟิน” ได้ทีเขื่อนก็เล่าเรื่องราวความสุขของตัวเองให้กับเพื่อนฝูงฟัง เป็นจังหวะเวลาดีที่สาวๆสี่คนไปเอาเครื่องดื่ม ทั้งโต๊ะเลยมีแค่พวกเขาสี่คนนั่งเม้าท์กันอย่างเมามันส์
 
 
          “อย่ามาทำเป็นอวดเลยไอ้เขื่อน นี่ของกูเหอะ ฟางง้อกูเองแถมให้กูนอนกอดทั้งคืนด้วย ฮ่าๆๆ ชื่นใจชะมัด” ป็อปปี้พูดอย่างผู้มีชัยชนะ
 
 
          “โห ของพวกมึงน่าอิจฉาว่ะ กูกะจะแกล้งงอนจินนี่บ้าง นี่นะ พอถึงห้องปุ้บขู่ปั้บเลยว่าถ้ากูงอนจะขอเลิก ดูเด้ะ ไม่ได้อะไรเลย T^T” เคนตะทำท่าร้องไห้เป็นลิงน้อยผู้น่าสงสาร
 
 
          “ของกูเข้าใจซึ่งกันและกันครับ จบนะ”
 
 
          “โห่ ไอ้เบ มึงนี่ตี๋ทั้งกายทั้งใจจริงๆเล้ย”
 
 
          “อ้าวๆ นั่นไงครับพ่อหนุ่มขี้เก๊กประจำวง ลงมาตักข้าวต้มซะด้วย สงสัยมันคงจะทวงสัญญาแรงไปว่ะ ครูฝึกเราเลยต้องนอนรอหยอดน้ำข้าวต้ม ฮ่าๆๆๆ” เมื่อเห็นเพื่อนร่วมวงที่ไม่ได้พบเจอกันมาตั้งแต่เมื่อคืน เขื่อนก็เอ่ยปากแซวตรงๆไปที่โทโมะทันทีทีเห็นเขาเดินไปหยิบถ้วยไปตักข้าวต้มโดยที่ไม่สนใจจะมาทักเพื่อนฝูง ที่สำคัญคือ เขาลงมาคนเดียว ไม่มี่ครูฝึกจอมโหดลงมาด้วย นั่นแหละเป็นข้อสงสัยให้กับเขื่อนคนนี้ได้เป็นอย่างดี
 
          
          “หุบปากไปไอ้เขื่อน พูดมากเดี๋ยวปั้ด” เจ้าของใบหน้าหล่อหันมาค้อนเพื่อนจอมกวนประสาทก่อนจะเดินถือชามข้าวต้มตรงไปที่ลิฟท์ของโรงแรมเพื่อตรงไปยังห้องของตนเอง อันที่จริงให้พนักงานโรงแรมเอาไปให้เองก็ได้หรอกครับ แต่อยากดูแลเองไงครับ คงจะไม่มีปัญหานะครับ ?
 
 
          “นั่นไง กูว่ามันคง ได้รับสัญญาที่ไอ้แก้วให้ไว้ แล้วล่ะ” เขื่อนพูดพลางยกแก้วน้ำส้มขึ้นมาดื่ม เพื่อนทั้งสามพยักหน้ายิ้มตามอย่างรู้เรื่อง แต่ก็แทบจะสำลักเมื่อเจ้าตัวนั้นถูกตีไหล่ไปอย่างแรง ก็เจ้าของแก้วน้ำส้มนั่นมันของเฟย์สาวมั่นต่างหาก
 
 
          “นี่แหนะ ชอบไปยุ่งเรื่องคนอื่นแล้วยังจะมาแย่งน้ำเฟย์กินอีก เมื่อคืนไม่น่าง้อเลยเขื่อนนี่”
 
          
          “โอ้ย คนอื่นที่ไหนกันเฟย์ คนกันเองทั้งนั้นอ่ะ เฟย์ใจร้ายอ่ะครับ TT” เขื่อนแสร้งทำหน้าเศร้าหวังจะให้แฟนสาวเห็นใจ แต่ที่ไหนได้ก็กลับโดนดุโดนด่าอีกเหมือนเคย
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          “หิวมั้ย” โทโมะถามทันทีที่เข้ามาในห้องนอนก็พบกับคนสวยของเขานอนลืมตาเล่น(?)อยู่บนที่นอน แก้วค่อๆยันตัวเองขึ้นพิงกับผนังหัวเตียง แล้วพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับมองไปที่ชามข้าวต้มในมือของชายหนุ่มตรงหน้าและอ้าปากรออย่างว่าง่าย
 
 
          “อ่ะนี่ ฟู่ว ไม่ร้อนละ” เขาตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าเบาๆแล้วค่อยๆป้อนเข้าไปในปากของเธอ แก้วยิ้มออกมาทั้งๆที่ยังเคี้ยวข้าวต้มแก้มตุ่ย เธอดูไม่ไหวติงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาเลยซักนิด ดูท่าทางสดใสเหมือนเด็กน้อยที่เพิ่งตื่นนอนปกติ พาลทำให้อดโทโมะสงสัยไม่ได้
 
 
          “แปลกเนอะเธอเนี่ย ลุกไหวป่ะ” เป็นคำถามที่สูบฉีดเลือดบนใบหน้าของแก้วได้เป็นอย่างดี ช่างกล้าถามมาได้ไอ้คำถามที่ไร้ความคิดเนี่ย
 
 
          “วะ ไหวเส้ ! ถามอะไรบ้าๆ -//-” แก้วเก็บอาการเขินด้วยการแสดงความโกรธโทโมะเห็นแบบนั้นก็ขำออกมาเบาๆ
 
 
          “อ๊าว ก็คนเป็นห่วง จะมาโมโหใส่อีก อ่ะนี่กินเข้าไปเยอะๆเลยยัยตัวแสบ” แก้วงับข้าวต้มเข้าปากอย่างงอนๆ แต่พอเห็นรอยยิ้มที่แสนจะสดใสปนเอ็นดูเธอแบบนั้นก็พาลทำให้เธอยิ้มตามไปด้วย เสียงหัวเราะและเสียงคุยของทั้งสองดังไปทั่วห้องด้วยความสนุกสนาน
 
 
          “นี่ ยัยตัวแสบ”
 
 
          “อะไร ไม่เรียกฉันแบบนั้นซักวันจะเป็นไรมั้ยถามจริงเหอะ”
 
 
          “ก็ฉันชอบเรียกเธอแบบนี้” โทโมะพูดยักไหล่ทำเป็นไม่แคร์ ในความคิดของแก้วคือหมั่นไส้จนอยากจะชกให้หงายท้องไปเลยให้ตายสิ
 
 
          “ชิ” เธอเอ่ยออกมาสั้นแล้วกอดอกเบือนหน้าหนีพร้อมทำปากยู่เป็นการบ่งบอกว่าเนี่ยน่ะ ‘จริญญางอน’
 
 
          “นี่ยัยตัวแสบ..” โทโมะนั่งลงบนเตียงแล้วเข้าไปดึงตัวเธอเข้ามาซุกกับแผ่นอกกว้าง
 
 
          “ขอบคุณ.. สำหรับสัญญานะ” เขาก้มลงจูบไปที่หัวของเธอเบาๆแล้วลูบปอยผมนั่นอย่างเอ็นดู ส่วนแก้วน่ะเหรอ เหวอตั้งแต่ถูกดึงเข้าไปกอดแล้ว มารู้ตัวอีกทีพอเขาพูดจบใบหน้าสวยก็ขึ้นสีอีกครั้ง เขินจะตายอยู่แล้วไอ้พี่บ้าเอ้ย !
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

จุ๊กกะรู้วววว แต่งไปเครียดไป กลัวรีดไม่ชอบ ง๊อวววว
แต่ง NC นี่ยากจังเนาะ(อยากอ่านคลุมฮะคลุม) เป็นยังไงดีไม่ดีตรงไหนช่วยบอกด้วยนะเคิ้บ
บายฮัฟฟจุดจุดจุด