MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.17 น.
แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
19) หนีไม่พ้น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ในอ่างอาบน้ำจากุซซี่สีขาวสว่างมีร่างสวยอันบอบบางเพียงแค่ภายนอก กำลังเล่นกับฟองสบู่อย่างสบายใจคนเดียวไม่สนใจคนที่อยู่ข้างนอก รอโอกาสที่จะได้เข้ามาอาบแร่แช่น้ำนมสบายๆแบบเธอบ้าง จนกระทั่งหญิงสาวตัวเล็กทนไม่ได้กระชากผ้าใบสีอ่อนออกมา
"แก้ว แกจะอาบอีกนานมั้ยเนี่ย คนอื่นเค้ารออยู่นะ" ฟางยืนเท้าเอวต่อว่าคนที่ยังนอนแช่ตัวในอ่างอย่างสบายอกสบายใจ
"อะไรอ่ะพี่ฟาง ก็บอกว่าคนละสามสิบนาทีไง นี่เพิ่งสิบหน้านาทีเองนะ" คนสวยทำหน้ายู่ทันที ทรงผมที่ถูกมัดรวบขึ้นเหนือหัวบวกกับผิวขาวนวลน่าสัมผัสนั่นทำให้แก้วดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก จนถึงขนาดว่าฟางเองก็อดอิจฉาน้องสาวคนนี้เป็นไม่ได้
"โอเคๆ สิบห้านาทีเท่านั้นนะ ห้ามเลท สี่คนรออยู่" ฟางกำชับน้องสาวไม่แท้ของตัวเอง อันที่จริงก็ทนไม่ได้ที่จะมองดูคนอื่นเสวยสุขก่อนเธอ ดูเข้าสิ ฟองฟู่ฟูฟ่องน่าเล่นขนาดนั้น ใครล่ะจะอดใจไหว
หลังจากจบการแข่งขันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมานี้ สาวๆทั้งห้าก็แยกตัวออกจากห้าหนุ่มแล้วแอบหนีมาพักผ่อนกันที่โรงแรมหรูใกล้กับไร่ชาชื่อดัง ทำไมถึงเลือกสถานที่นี้ ? ใครเป็นคนเลือก ? ถ้าคุณสงสัยคุณก็ลองคิดดูก็แล้วกันว่าใครล่ะ ที่หนีความผิดของตัวเองและพาเพื่อนฝูงมาด้วย
ก็จะมีใคร จริญญาเจ้าวางแผนนี่แหละ
อันที่จริงเธอก็ไม่ได้อยากทำผิดสัญญาอะไรหรอก แต่จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ตอนนี้เธอเองยังไม่รู้เลยว่าเธอรู้สึกแบบนั้นกับเขาจริงๆหรือปล่าว ทุกวันนี้มันมากพอรึยังที่จะสามารถบอกได้ว่าเธอเองก็รู้สึกดีและ รู้สึกรัก เขาเหมือนที่เขาพยายามจะบอกกับเธอ
ว่าแต่เขาจะตามหาเธอจริงๆมั้ยนะ ? รู้สึกโหวงเหวงวังเวงยังไงก็ไม่รู้ที่ขาดเขาไปแบบนี้ ไม่มีคนมาคอยทำหื่นใส่(?) ไม่มีคนคอยตามจอแจกวนประสาท ถึงแม้จะเป็นเพียงแค่เวลาไม่นานก็เถอะที่เริ่มรู้สึก แต่ทำไมมันถึงรู้สึกไม่ 'อบอุ่น' เหมือนที่เคยรู้สึกก็ไม่รู้..
แต่ไม่ต้องตามหาก็ดีไปอย่าง ก็ถ้าเขาตามหาเธอเจอ ไอ้ปากเจ้ากรรมที่พูดท้าทายเขาไปมันก็ย้อนเข้าตัวเธอนะสิ แย่ แย่แน่ๆถ้าเป็นแบบนั้นน่ะ แต่จะเป็นไปได้ยังไง ในเมื่อที่นี่มีแต่พวกเธอห้าคนเท่านั้นที่รู้
"ยัยแก้ว แย่แล้วโว้ยยยยย !!" เสียงของสี่สาวในห้องนั่งเล่นดังขึ้น แต่คนที่วิ่งปรี่เข้ามาในห้องที่มีวิมานความคิดของสาวสวยในฟองสบู่นั้นดูจะเป็นสาวมั่นอย่างเฟย์ หน้าตาตื่นตกใจยิ่งกว่าเห็นผีสางเสียอีก
"อะไรแย่แก ฉันกำลังเพลินนะ นี่ยังไม่ครบสามสิบห้านาทีเลย" ให้มันให้อย่างนี้สิ พี่มาทีน้องมาที ปวดหัวได้ทุกทีกับสองพี่น้องคู่นี้สิน่า
"ก็พวกเขื่อนน่ะสิ ตามหาเราเจอแล้วกำลังจะมาที่นี่ด้วย !"
"อ๋อพวกเขื่อน.. หือ 0.0 เขื่อนแฟนแกอ่ะนะ งั้นก็มากันทั้งหมดเลยสิ" ตอนแรกแก้วยังคงทำหน้านิ่งไม่สนใจ คิดว่าเขื่อนคงจะเป็นเขื่อนคนในไร่ชา แต่คงจะไม่ใช่แน่ๆเพราะเพื่อนของเธอโหวกเหวกโวยวายมาถึงขนาดนี้ มันจะเป็นเขื่อนไหนไปได้ ก็ต้องเป็นเขื่อน K-OTIC น่ะสิ
พวกเขื่อนมา ?ไอ้พี่โทโมะบ้าก็ต้องมาสิ OoO ตายแน่แก้วเอ้ยยยยยยยยย
ร่างสวยรีบลุกขึ้นจากวิมานความคิดก่อนจะยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันรอบตัวก่อนจะวิ่งออกไปสั่งการเพื่อนสาวทั้งสี่อย่างรีบร้อน
"พวกแกรีบเก็บของเลยนะ เราต้องหาที่ใหม่แล้ว โอ้ยให้ตายสิ ฉันจะพักผ่อนอย่างสบายๆไม่ได้รึยังไงกันนะ" คนสวยอารมณ์ขึ้นเอามืออิงหน้าผากได้ซักพักและกำลังจะเข้าห้องไปใส่เสื้อผ้า ทว่าเสียงเอื่อยของจินนี่นั้นทำให้เธอถึงกับสะดุ้ง
"เอ่อ ไม่ทันแล้วแก.." ประโยคนั้นส่งผลให้ทั้งห้าสาวขนลุกซู่ เป็นไปได้ยังไง ? พวกเขาตามหาเธอเจอได้ยังไง ในเมื่อไม่มีใครรู้เลยว่าพวกเธอจะไปไหน แม้แต่พ่อแม่ญาติพี่น้อง หรือใครที่ไหนก็ไม่มีทางจะรู้ พวกเขามีเครื่องจับทางด้วยรึยังไง บ้าน่ะ !
ปังงง !!!!!
ประตูห้องถูกเปิดออกอย่างสนั่นไม่แคร์ว่าเสียงจะดังไปถึงห้องข้างๆห้องไหนถึงห้องไหน ปรากฏกายร่างอันแข็งแกร่งน่าเกรงขามทั้งห้าย่างกรายเข้ามาในห้องที่สามารถมีคนอยู่ได้นับสิบ คงจะไม่ต้องบอกก็รู้ได้ว่าพวกเขาเป็นใคร 'อัจฉริยะข้ามคืน'
"เฮือก !" หญิงสาวทั้งห้ากรูเข้าหากันอย่างไม่ต้องบอกกล่าว แต่ที่มันไม่สามัคคีร่วมใจก็ตรงที่ทั้งสี่คนดันไปหลบอยู่ข้างหลังครูฝึกสาวที่อยู่ในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวน่ะสิ ท่าทีหวาดกลัวของทุกคนมันยิ่งทำให้แก้วกดดันมากกว่าเดิม
จะมากลัวอะไรกันตอนที่เธอนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเล่า !
"นี่พวกเธอ คงจะรู้ใช่มั้ยว่าทำอะไรลงไป" ป็อปปี้เปิดประเด็นเป็นคนแรก
"และคงจะรู้ใช่มั้ยว่าทำแบบนี้แล้วจะโดนลงโทษยังไง.." สายตาเปล่งประกายฉายแสงอัมหิตใส่หญิงสาวทั้งห้าอย่างแค้นใจ ทำได้ยังไงกัน ทิ้งพวกเขาให้ทรมานเกือบจะครึ่งค่อนวัน
"พวกพี่จะทำอะไร คิดบ้างนะ" แก้วยังทำปากเก่งไปอย่างนั้น ทั้งๆที่ในใจกลัวจนตัวหด ไม่ใช่อะไรหรอก กลัวว่าไอ้สายตาที่โทโมะส่งมามันจะทำให้เธอกลัวจนเผลอปล่อยไอ้ผ้าขนหนูนี่แหละ
จะรอดมั้ย เมื่ออยู่ในสภาพเยี่ยงนี้ !
"มานี่เลย" ทั้งป็อปปี้ เขื่อน เคนตะ และจองเบต่างก็ก้าวเข้าไปคว้าข้อมือของแฟนสาวของตัวเองและแยกย้ายกันไป คิดว่าคงจะไปในห้องของโรงแรมที่แต่ละคนแอบจองเอาไว้ก่อนที่จะเข้ามาในห้องของสาวๆนี้ ทิ้งไว้ก็แต่โทโมะและแก้วที่ยังคงจ้องตากันไม่พูดไม่จา
"หึ แสบนักนะ" กลายเป็นโทโมะที่ยืนกอดอกมองคนตรงหน้าที่ร่างกายวาบหวิวเช่นนี้ แถมยังหน้าแดงคิ้วขมวดคลับคล้ายคนที่กำลังโกรธ แต่มองยังไงมันก็อาการโกรธกลบเกลื่อนเขินชัดๆ คนสวยเม้มปากจนมันห้อเลือดเมื่อปะทะเข้ากับสายตาเจ้าเล่ห์เช่นนั้น
"พี่มาที่นี่ได้ยังไง ?!" แก้วยังทำตัวเก่งไม่เลิกรา ตอนนี้เธอไม่สนแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น รู้อย่างเดียว ยังไงๆเธอก็ไม่รอด T^T
"ยั่วจังนะแม่คุณทูนหัว อยากรู้ใช่ป่ะ ? เหอะ ได้รู้แน่ !"
"กรี๊ดดดดดดดดดดด ปล่อยฉันลงนะไอ้ผีบ้า ไอ้หน้าขาว ไอ้หื่น ไอ้โรคจิต ! ปล่อยยยย" โทโมะจัดการอุ้มร่างของคนสวยขึ้นพาดบนบ่า และแน่นอน ตรงไปยังห้องนอนที่มีเตียงนุ่มคอยรองรับร่างของทั้งคู่เอาไว้อย่างเพรียบพร้อม..
"ป็อป ป็อปจ๋า ป็อปใจเย็นๆนะ ป็อปฟังฟางนะ คือฟางไม่ได้คิดจะหลอกป็อปหรืออะไรเลย ฟางแค่ทำตามคำขอของแก้วก็เท่านั้นเองนะ ป็อปเชื่อฟางเถอะน้า นะ นะ นะค้า น้าาาา" เมื่อเข้ามาในห้องของโรงแรมที่ป็อปปี้ได้แอบจองเอาไว้ในทันทีที่รู้ว่าพวกเธออยู่ที่นี่ ฟางก็อ้อนวอนทุกวิถีทางให้เขาฟังคำอธิบายของเธอ แต่ดูเหมือนเจ้าของหน้าตาหมี๊หมีคนนี้จะไม่ยอมฟัง นั่งกอดอกแก้มป่องเป็นหมีน้อยหิวน้ำผึ้งอยู่บนเตียง
"ก็แล้วทำไมจะต้องหนีมาด้วย รู้มั้ยครับผมทรมานมากนะ เป็นห่วงนะรู้ไว้ด้วย" เขากลายเป็นเด็กน้อยไปแล้ว ฟางรู้แค่นี้ และเด็กน้อยขี้งอนอย่างเขาก็คงต้องง้อสินะ
"โธ่ป็อปอ่า ฟางขอโทษน้า ดีกันนะ หายโกรธเถอะน้า" ฟางยื่นมือไปหยิกแก้มป่องๆนั่นอย่างหมันเขี้ยว แต่ก็ยังมีทีท่าว่าหมี(ไม่)น้อยของเธอจะหายโกรธเลยซักนิด แบบนี้ต้องใช้ไม้ตาย
"เอ.. ถ้าไม่หายงอน คืนนี้ไม่ให้นอนกอดน้า" เหมือนจะได้ผล สิ่งที่ฟางพูดออกมาทำป็อปปี้หน้าเหวอทันที ตั้งแต่คบกันมาเขาไม่เคยได้เข้าใกล้ถึงเธอได้อย่างที่ต้องการมากเท่าไหร่นัก นี่เขาจะได้กอดคนที่ตัวเองรักเชียวนะ แถมยังกอดได้ทั้งคืนอีกต่างหาก ใครไม่ยอมก็โง่แล้วครับ
"อ่ะๆ หายงอนก็ได้ งั้น.. นอนกันดีกว่าเนอะ ^^" ถือว่าเปลี่ยนอารมณ์และกิริยาได้อย่างฉับพลัน ป็อปปี้จับไหล่จของคนตัวเล็กให้ล้มตัวลงอย่างตั้งใจ และตัดสินใจสวมกอดเธออย่างถือวิสาสะ
"อ้ะ ป็อปเดี๋ยวๆ หายงอนง่ายจังเลยนะทีแบบเนี้ย ไม่เอาอ่ะ บอกฟางมาก่อนว่าตามหาพวกเราได้ยังไง ไม่งั้นป็อปอดแน่ๆ"
"โถ่ฟางครับ.."
"ป็อป ฟางจริงจังนะ" สายตาบ่งบอกว่าจริงจังสุดแสนพร้อมกับนิ้วชี้หน้าแบบนั้น ทำเอาป็อปปี้ต้องจำใจเล่าเรื่องราวความเป็นมาของการที่พวกเขาได้มาจุติ ณ ที่นี้
.
.
.
.
.
ย้อนไปเมื่อห้าชั่วโมงก่อนหน้านี้
"ไอ้เบ แกคิดจะทำอะไร" เขื่อนถามเพื่อน
"เดี๋ยวก็รู้ครับผม" หนุ่มตี๋มาดใสซื่อไม่มีพิษภัยเผยรอยยิ้มร้ายกาจอย่างกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ก่อนที่จะกดโทรศัพท์มือถือในมือต่อสายถึงใครบางคนที่เขารู้จักดี
"ฮัลโหลครับ ผมจองเบเองครับพี่ ช่วยโพสต์ลงในแฟนเพจและสื่อทุกทางให้หน่อยนะครับ ว่าถ้าใครพบเห็นห้าสาวที่ลงการแข่งขันเต้นคู่กับพวกผมห้าคนให้รีบแจ้งในทันที ถ้ามีแล้วพี่รีบบอกผมนะครับ ขอบคุณมากครับ" จองเบกดวางสายแล้วยกหูขึ้นมาโทรอีกครั้ง ทำเอาเพื่อนทั้งสี่งงเป็นไก่ตาแตก พ่อหนุ่มเกาหลีทำอะไร ? โทรหาใคร ? โทรทำไม ? และโทรเพื่ออะไร ?
"แกโทรหาใครวะไอ้หลี" เคนตะถาม
"อ่า.. เดี๋ยวนะ นับ หนึ่ง.. สอง.. สาม.. ติ้ด !" สิ้นเสียงนับครบตามกำหนดไปแล้วหนุ่มเกาหลีหน้าตี๋แว่นหนาเตอะ ก็กดรับสายโทรศัพท์ที่วิ่งแจ้นเข้ามาในเวลาเพียงไม่กี่นาที จองเบกดรับสายนั้นแล้วกดปุ่มเปิดลำโพงให็เพื่อนทั้งสี่ได้ฟังไปพร้อมๆกัน
(คุณจองเบครับ ได้เรื่องแล้วครับ พวกเธออยู่ที่โรงแรมติดๆกับไร่ชาแถบทางเหนือครับ)
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด เจอแล้ว ! เจอเฟย์ของเขื่อนแล้ววว" แค่เพียงได้ยินประโยคในสายนั้นจบ เขื่อนก็รีบกระโจนเข้าไปกอดคอขี่หลังโทโมะหนุ่มเก๊กในทันที
"โอ้ยไอ้เพื่อนบ้า หนักนะโว้ย ลงไป !" ผู้ถูกกระทำสะบัดตัวเพื่อนหนุ่มที่สะดีดสะดิ้งลงไปจากตัว ส่วนตัวของเขาเองนั้นก็รีบตกลงปลงใจพาเพื่อนทุกคนไปพบกับหญิงสาวที่รักของตัวเอง ถึงตัวจะอยู่แต่ใจไปถึงที่หมายเรียบร้อยซะแล้ว
"ไอ้เบ สุดยอดว่ะ ฉลาดล้ำ สมแล้วที่ใส่แว่นหนา ไปกันเหอะ" ป็อปปี้ตบบ่าพร้อมกับอมยิ้มอย่างมีหวัง อีกนิดก็จะจับตายวายร้ายของหัวใจได้แล้ว อีกแค่นิดเดียว..
.
.
.
.
.
กลับเข้าสู่ปัจจุบัน
"โฮ้ จองเบนี่เก่งจังเนอะ พวกเราก็ลืมเรื่องนี้ไปได้" ฟางนั่งลงบนเตียงพร้อมกอดอกทำท่าเข้าอกเข้าใจอย่างแน่แท้ จนลืมไปแล้วว่า เธอมีพันธสัญญากับชาายหนุ่มข้างกายผู้นี้
"ใช่ม้า ไอ้เบมันเก่งจริงๆแหละ ฮ้าววว ง่วงแล้ว นอนกันดีกว่า มามะ มานอนกัน ^^" เมื่อความคิดเจ้าเล่ห์ยังวนอยู่ในหัวสมองและจิตใจ พ่อหน้าหมีจับไหล่ของแม่กระต่ายน้อยให้ล้มลงนอนราบกับพื้นเตียงนุ่ม ก่่อนจะปิดไฟที่หัวเตียงและจับตัวเธอมากอดไว้แน่น
"อื้อ ป็อป ปล่อยนะ -///-" ถึงจะทำเป็นขัดขืน แต่ใบหน้าก็บ่งบอกว่าเขินอายถึงที่สุด
"ไม่รู้แหละ คืนนี้ป็อปจะกอดฟางอยู่แบบนี้แหละ อย่าไปไหนอีกนะครับ ผมเป็นห่วง ผมใจจะขาดตายถ้าไม่มีฟางอยู่ด้วย ผมรักฟางนะครับ" ป็อปปี้จัดการกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้แน่นมากยิ่งขึ้นและก้มลงประโคมจูบไปที่หน้าผากสวยเบาๆ สาวสวยในอ้อมกอดจำยอมหนุนตัวเข้าไปในอ้อมอกของเขา จะมีที่ใดที่อบอุ่นเท่านี้ ไม่มีอีกแล้ว..
"......................"
"เขื่อน.."
"......................"
"เขื่อน.. อย่าเงียบสิ" เมื่อเข้าห้องมาแล้วต่างคนต่างไม่พูด เป็นเรื่องที่ผิดแปลกอย่างถึงที่สุด เป็นเขื่อนที่เงียบขรึมไม่เคยเป็นมาก่อน เขายืนนิ่งไม่สะทกสะท้านถึงเสียงเรียกของหญิงสาวที่รัก
"......งอน"
"ฮื้ม เฟย์ไม่เคยที่จะเป็นฝ่ายยอมแพ้ก่อน แต่ครั้งนี้เฟย์ผิดจริงๆ เฟย์ผิดที่ทำร้ายความรู้สึกของเขื่อน เฟย์รู้ว่าเฟย์ทำผิดเกินไป เพราะฉะนั้นในครั้งนี้เฟย์จะเป็นฝ่ายง้อ จะให้เฟย์พูดถึงเช้าเลยก็ได้ ยังไงมันก็ไม่เทียบเท่ากับที่เขื่อนเคยง้อเฟย์ เพราะงั้นสิ่งที่เฟย์จะพูด มีแค่คำว่า ขอโทษ.."
"ไม่ให้อภัย" เขื่อนกอดอกยืดคอไม่มองหน้าคนตรงหน้าที่ยังคงยืนกรานจะขอโทษต่อไป เฟย์สูดลมหายใจเข้าอย่างดังเป็นการให้กำลังใจตัวเอง ครั้งนี้เธอทำผิดอย่างมาก ทุกๆทีเขาและเธอจะตัวติดกันตลอดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม จะไปไหนมาไหนก็ต้องบอกกล่าวกันทุกครั้ง แต่นี่เธอทำผิดมากเกินไป สำหรับเขาแล้วมันร้ายแรงมาก
แต่ใครบอกล่ะว่าเขื่อนคนนี้จะไม่ใจอ่อน ?
"เฟย์ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ ขอโท.."
"ไม่ให้อภัย ..ก็ไร้หัวใจแล้วล่ะครับ จะมีใครที่มาง้อผมคนนี้ที่ร่าเริงเกินเหตุไปได้ ไม่มีใครทำให้เขื่อนคนนี้รักได้เท่านี้อีกแล้ว ขอบคุณนะเฟย์จ๋า ขอบคุณที่สนใจเขื่อนนะ :D" เขื่อนคว้าตัวเฟย์เอามาซบที่ไหล่แล้วหลับตาพูดสิ่งที่เต็มเปี่ยมด้วยความรู้สึกในขณะนี้
"ฮึก.. เขื่อนบ้า หายโกรธแล้วนะ ไม่เอาแล้วนะ.." เฟย์กอดตอบเขาไปแน่นขึ้นเรื่อย น้ำตาแห่งความดีใจระคณตื้นตันไหลพรากออกมาเต็มแขนเสื้อของเขื่อน ทั้งสองยืนกอดกันอย่างเนิ่นนานจนกระทั่งเฟย์เองนั้นเผลอหลับไปทั้งๆอย่างนั้น เขื่อนจึงพาเธอไปที่เตียงแล้วจัดการให้เธอนอนตักของเขา และค่อยๆหลับตาลงช้าๆ..
จะมีใครให้เขื่อนได้เท่านี้มีอีกไหมครับ รักผู้หญิงมั่นใจเกินร้อยคนนี้จัง :D
สีหน้าแดงฝาดผสมกับรอยเม้มปากที่ห้อเลือดแดงจัดยังคงประชันกับสายตาที่จ้องตากับเธอมาได้ซักพัก ไม่มีใครเริ่มพูดจาอะไรกันเสียที สีหน้านิ่งเงียบเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไรของโทโมะนั้นทำให้สาวน้อยที่ถูกเขาจับแขนกดขึ้นเหนือหัวนั้นหยุดจ้องหน้าาเขาแล้วหันหน้าหนีไปไม่ได้ เขาทำตัวน่าค้นหาอย่างน่าสงสัย บ้าน่ะ จะเลิกจ้องตากับเธอได้รึยัง
"ออก - ไป - จาก - ตัว - ฉัน - ไม่ - งั้น - จะ - หา - ว่า - ไม่ - เตือน !" แก้วตะเบงเสียงขู่คนตรงหน้าที่ห่างกันเพียงแค่คืบให้ออกไปจากตัวของเธอ แต่มีเหรอคนอย่างโทโมะจะกลัว ครั้งนี้เขา 'ถือไพ่เหนือกว่า' เธอชัดๆ
"กล้าทำเหรอ ? เอาซี้ ถ้าเธอทำฉันก็ทำเธอกลับคืนสองเท่าตัว เอาไง" เขาขมวดคิ้วอย่างกวนประสาท ทำให้แก้วหน้าแดงขึ้นมากกว่าเดิม เธอคงหนีเขาไปไม่พ้นจริงๆใช่มั้ยเนี่ย
"ขอร้อง.." แม้ว่าจะพยายามบีบน้ำตาออกมาเพื่อจะทำให้เขาสงสารและปล่อยเธอไป แต่มันดันไม่มีฟีลลิ่งมากเกินจะพอเล่นละครฉากนี้ได้ เขาจึงไม่ฟัง
"เธอทำให้ฉันเจ็บมากเกินไปจริงๆยัยตัวแสบ เธอนี่มันแสนแสบตัวจริงเลย"
"กะ ก็ ฉันยังไม่พร้อม.." แก้วเบือนหน้าหนีเขาอย่างอายๆ เขาจะโกรธเธอมั้ยนะที่เธอพูดออกไปแบบนี้ ?
"แล้วทำไมต้องหนี หนีแล้วคิดเหรอว่าจะรอด เธอจะหนีไปดาวอังคารหรือดาวพลูโตฉันก็ตามหาเธอให้เจออยู่ดี ไม่พร้อมก็บอกกันดีๆไม่ได้เหรอ ถ้าเธอขอร้องฉัน อ้อนฉันดีๆ ฉันก็ยอมเธอแล้ว แต่นี่เธอหนีมา เธอหนีฉันทาถึงที่นี่ ฉันทรมานมาก"
"..........................." ไร้คำพูดที่จะต่อกร มาแรงเกินไป คำพูดของเขาเสียดแทงใจเธอ มันทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความรู้สึกลึกๆของเขา เขาไม่เคยพูดตรงๆและเลี่ยนจนน่าเบื่อ เขามักจะมาแบบคำพูดที่ปกติเป็นกันเอง แต่คราวนี้ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงนี้มันจริงจังเกินกว่าที่เธอจะทนได้
เขาดูเจ็บปวดจัง.. ทรมานมากเหรอ ? ที่เธอรู้สึกเหมือนขาดส่วนใดส่วนหนึ่งในชีวิตไปนี่เรียกว่าทรมานหรือปล่าว ?
"โอเค ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ตามสบายนะ ฉันไปก็ได้" โทโมะปลดปล่อยเธอจากพันธนาการของเขา แก้วมองเขาอย่างอาลัยอาวรณ์ จะทำยังไงดี เธอจะทำยังไงดี จะทิ้งให้เขาเจ็บปวดเพราะเธอเหรอ เธอเป็นต้นเหตุทำให้ทุกคนต้องเข้าใจผิดต่อกัน เธอควรจะแก้ที่ตรงไหน ที่สำคัญ.. เขาทำเป็นเมินใส่เธอ ไม่สนใจไม่หันมาง้อเธอเหมือนทุกครั้งแบบนี้ เธอทนไม่ได้ !
ฟึบ !
มาลั้นนนน กราบงามๆเหอะรีดเดอร์ที่เคารพ ./\.
คืองี้ คือว่าที่ผ่านมานี้งานยุ้งยุ่ง
เอางี้ง่ายๆจอยๆเลยมะ ตอนนี้ไรท์ปิดเทอมละ พอจะมีเวลาว่างมาให้รีดได้ชุ่มฉ่ำหัวใจแน่ๆ
เดี๋ยวจะมาอัพให้บ่อยๆ บ่อยกว่าเดิมอย่างที่ไม่เคยบ่อยเลยเป็นไง
ตอนนี้จัดไปยาวๆ (หือยาว?) เอาน่ะออกจะยาวเหอะ
**บอกสิบอกสิ ว่าคิดถึงฟิคของเรา บอกสิบอกสิ ว่าต้องการเรามากแค่ไหน บอกสิบอกสิคนดี**
บ๊ายยยยยยยยยยยยค์
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
