MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ

 
 
 
          
 
 
 
 
 
 
 
          
          เป็นวันมะรืนนี้แล้วที่จะต้องมีการแข่งขันเกิดขึ้น ทุกๆคนจึงต้องมาซ้อมใหญ่กันทั้งหมด ครูฝึกคนสวยในค่ายชื่อดังเดินย่างกรายเข้ามาในตึกด้วยสีหน้าปกติจนเกินไปซะจนสังเกตได้ แก้วเดินก้มหน้าก้มตาเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่บวกกับหมวกที่ปิดบังใบหน้าของเธอ ทำให้ไม่มีครคนหนึ่งได้ทันเห็นว่า คนที่เขารอคอยได้มาถึงแล้ว
 
 
          ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งในนามนักร้องชื่อดังมานั่งรอเธอตั้งแต่เช้าเพื่อหาเวลาได้คุยกับเธอให้รู้เรื่อง พลันสายตามองไปเห็นคนก้มหน้าก้มตาเดินมาก็คิดว่าคงไม่ใช่ แต่ท่าเดินประจำของเจ้าตัวนั้นทำให้โทโมะต้องเดินตามเสียไม่ได้
 
 
          ทั้งสองคนยืนหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องซ้อมพร้อมๆกัน คนนึงเพิ่งมาถึงไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างเลยซักนิด ส่วนอีกคนที่จงใจมาให้ทันเธอเพื่อที่จะได้หาเวลาคุยกัน แต่กลับไม่ได้เป็นดั่งใจเพราะผู้หญิงคนนี้อาจจะยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอคือเขา มือเล็กเอื้อมไปจับลูกบิดประตูได้ซักพักก็มีมือหนามาวางทับที่มือของเธออย่างจงใจ เป็นผลให้แก้วต้องเงยหน้ามองคนที่จับมือเธออยู่ในทันที
 
 
          ".....มีอะไร" เธอสบตากับเขาซักพักก่อนจะเอ่ยปากถามพร้อมเมินหน้าหนี
 
 
          "โกรธไง ?" คำพูดสั้นๆที่ต้องการคำตอบสั่นๆเพื่อให้เข้าใจกระจ่างทุกอย่างว่าเธอได้โกรธหรือได้งอนอะไรเขารึปล่าว ขนาดว่าโทรไปหาเป็นร้อยสายเธอก็ไม่คิดจะรับหรือโทรกลับหรือตอบข้อความอะไรเลย แบบนี้ไม่เรียกโกรธเรอะ ?
 
 
          "เหอะ.." แก้วสบถออกมาน้อยๆแล้วปัดมือเขาออก บิดลูกบิดประตูเข้าไปในห้องห็เห็นทุกๆคนนั่งจับจ้องสายตามาที่คนทั้งคู่ด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย          
 
 
 
 
 
 
          "มองอะไร ซ้อมสิ วันนี้วันสุดท้ายแล้ว" ถึงครูฝึกจะออกปากไปแบบนั้นแล้ว แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าทุกสายตาจะเลิกมองเธอสลับไปมากับโทโมะที่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร
 
 
          "ยัยแก้ว.."
 
 
          "ไอ้โมะ.."
 
 
          "พวกแกสองคนเป็นบ้าอะไร !?" ทุกเสียงประสานกันขึ้นมาทำเอาแก้วสะดุ้ง ความสงสัยงุนงงพุ่งเข้าหาเต็มเปา
         
 
          "อะไรของพวกแก"
 
 
          "เมื่อวานทำไมไม่มา อยู่ด้วยกันรึปล่าว" เขื่อนถามเพื่อนทั้งสองด้วยท่าทีไม่วางใจ
 
 
          "เหอะ.. หึ.." ทั้งสองคนพูดออกมาพร้อมกัน ทำให้ทุกคนต่างพากันถอนหายใจโล่งอก
 
 
          "แก้ว.. แกเป็นอะไรรึปล่าว เมื่อวานฉันก็โทรไปหาพี่กิ่งบอกว่าแกไม่สบาย" เสียงฟางถามขึ้นภายในห้องที่เงียบสงัด      
 
 
 
 
   
 
'ฟางโทรไปหาพี่กิ่งรับสายบอกว่าไม่สบาย ? เหอะ ! ทีเขาโทรไปเป็นร้อยๆสายไรับ ให้ตายสิ !'
 
 
 
 
 
          "อืม ปวดหัวนิดหน่อย แต่หายแล้วอย่าห่วงเลย" เมื่อเธอบอกไปแล้วทุกๆคนก็เอาแต่เงียบ มีแต่ฟางที่พยักหน้าเบาๆ เงียบกันผิดเวลา ครูฝึกคนสวยจึงประกาศเวลางานที่สำคัญที่สุดในวันนี้
 
 
          "งั้นซ้อมกัน วันนี้เลิกห้าทุ่ม"
 
 
 
 
 
 
 
 
 
          เสียงดนตรีจากเครื่องเล่นสตูดิอดังขึ้น ทั้งห้าหนุ่มก็ตั้งท่าเตรียมการซ้อมกันอย่างพร้อมเพรียง ทุกๆอย่างดูจะปกติ แต่มันผิดปกติก็ตรงที่ทุกๆครั้งครูฝึกอย่างแก้วจะต้องมายืนคุมจังหวะให้ตลอด แต่วันนี้กลับไม่ใช่..
 
 
          แก้วยืนนิ่งมองดูทั้งห้าหนุ่มเต้นไปตามท่วงท่าที่เธอวางไว้ พวกเขาก็ยังคงสเต็ปได้ดีเหมือนเดิม ถามว่าทำไมเธอไม่ไปยืนคุมจังหวะเหมือนที่ผ่านมา มีอยู่สองคำตอบ ข้อแรกคืออยากที่จะทดสอบว่าพวกเขาจะทำได้ดีขนาดไหนถ้าไม่มีเสียงคุมจังหวะ ก็แปลกสำหรับเหตุผลข้อนี้ เพราะเธอรู้ดีว่ายังไงซะจังหวะจะออกมาแบบไหนพวกเขาก็ทำได้อยู่แล้ว และข้อที่สอง ไม่อยากมองหน้าคนบางคน..
 
 
 
'ทิ้งเขาซะ ทิ้งเขาซะ
ถ้าไม่รักก็เกลียดเขาไป (เกลียดเขาไป)
อย่างเธอนั้นไม่มีเหงาหรอก เหงาหรอก
ว่างได้ก็ไม่นาน
 
ทิ้งเขาซะ ทิ้งเขาซะ
ถ้าไม่รักก็เขี่ยเขาไป (เขี่ยเขาไป)
คนน่ารักทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด
Baby Baby ทิ้งเขาซะ..'
 
 
 
 
 
          คำร้องถูกต้อง จังหวะตรงเป๊ะ ทุกคนเต้นออกมาได้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน จบไปหนึ่งฮุคสาวๆทั้งห้าก็ต้องมาประจันหน้ากับเขาทุกคน เป็นที่หนักใจสุดๆก็คงจะเป็นครูฝึกคนสวย แก้วคงความเป็นปกติให้มากที่สุดเพื่อไม่ให้มีใครผิดสังเกต จนถึงท่อนคู่เร้นของเธออย่างโทโมะ ที่ต้องมาเต้นเดี่ยวกัากลางห้องซ้อม และบนกลางเวทีด้วย..
 
 
          ทั้งๆที่น่าจะเป็นเรื่องที่ต้องคุ้นชิน แต่เธอกลับใจหวิวๆแปลกทุกๆครั้งที่เต้นไปตามจังหวะพร้อมๆกับเขา สติเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่ จนถึงท่าที่ต้องโอบคอแล้วโน้มหน้าเข้าหากันนั้น แก้วเผลอปล่อยมือออกจากคอของเขา ทำให้ตัวเธอล้มตึงลงไปนอนราบกับพื้น ความเจ็บปวดสูบฉีดไปที่กลางหลัง แต่แค่นี้เธอโอเค มันไม่ได้เจ็บอะไรมากมายถึงขนาดมีอะไรแตกหัก แค่เจ็บแปล็บๆ เดี๋ยวเดียวก็คงจะหาย
 
 
          "ไหวมั้ย ?" เสียงทุ้มต่ำก้มลงมาถามที่ข้างใบหู ก็ว่าที่เธ ไม่เจ็บมากก็เพราะมือ้ขาประคองตัวเธอไว้ แก้วผลักตัวเขาออกแล้วเบือนหน้าหนีเนื่องจากเริ่มรู้สึกร้อนผ่าวที่ใบหน้า หัวใจกระตุกถี่แรงขึ้นเรื่อยๆ มาอีกแล้ว.. อาการที่เรียกว่าหวั่นไหว
 
 
          "ไม่เป็นไร ขอโทษทีนะ ขอใหม่อีกรอบ" แก้วกล่าวขอโทษขอโพยกับทุกคน ซึ่งทุกๆคนก็เข้าใจว่าที่เธอพลาดนั้นคงจะเป็นเพราะที่เธอเพิ่งหายป่วย
 
 
 
 
 
 
          "แกไหวแน่นะยัยแก้ว เต้นพลาดมาหลายรอบมากแล้วนะเนี่ย" จินนี่เอ่ยถามเพื่อนสาวเมือเห็นว่าเธอเต้นผิดมาเกือบสิบรอบได้แล้ว
 
 
          "อืม ไหวๆ พักก่อนสิบนาทีละกัน" แก้วประกาศทั่วห้องแล้วเดินยืดแขนยืดขากระโดดไปมาเพื่อเป็นการเรียกสติ
 
 
 
'ไม่ได้นะแก้ว เธอต้องไม่หวั่นไหวตอนนี้ งานนี้สำคัญมากนะแก้ว..' เธอพูดกับตัวเองในใจ
 
 
 
 
 
 
          "ฉันว่ามันผิดปกตินะ ยัยแก้วไม่เคยเต้นพลาดแล้วอยู่ดีๆมาพลาดเอาหลายๆรอบแบบนี้ มันต้องมีเหตุผลบางอย่างสิ" ป็อปปี้พูดออกมาเมื่อครูฝึกคนสวยเดินออกไปจากห้องได้ซักพัก ก็เหลือกันอยู่แค่เก้าคน
 
 
          "ขวับ ! ( - -)( - -)( - -)( - -)( - -)( - -)( - -)( - -)" ทุกสายตาหันไปหาเป้าหมายที่ชื่อว่าโทโมะทันที
 
 
          "อะไร" เขาถามเสียงนิ่ง
 
 
          "เมื่อวานแกกับแก้วทำอะไรกันมารึปล่าว" ป็อปปี้
 
 
          "เมื่อคืนก่อนแก้วนอนที่ไหนน่ะ" ฟาง
 
 
          "บ้านมันหรือคอนโดแก" เขื่อนยิงคำถามมาเป็นคนสุดท้าย
 
 
          "คอนโดฉัน.."
 
 
          ".................." ความเงียบปนกับอึ้งบรรจุรวมกันเมื่อได้ยินคำตอบนั้น
 
 
          "แต่ไม่ได้มีอะไร แก้วหลับตลอด ส่วนถ้าถามว่ามีเรื่องอะไรกันมั้ยก็ขอบอกว่ามี"
 
 
          "มีอะไร !?"
 
 
          "แก้วคงโกรธฉันที่ทำล่วงเกิน.. อะไรประมาณนั้นน่ะ"
 
 
          "นายมันบ้า ! ยัยแก้วไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นนะ" เฟย์ตวาดใส่ทันทีที่โทโมะพูดจบ แต่ถูกเขื่อนรั้งแขนไว้พอให้เธอได้ใจเย็นลงบ้าง
 
 
          "ฉันรู้ ฉันแค่คิดว่าแก้วจะมีใจให้ฉันบ้างแล้ว อารมณ์มันพาไปน่ะ.."
 
 
          "แล้วแก้วให้เหตุผลว่ายังไง" จองเบที่ดูจะมีหลักการมากที่สุดถามขึ้น
 
 
          "เรายังไม่ได้เป็นอะไรกัน.." โทโมะบอกเสียงแผ่วเบา มันก็จริงอย่างที่เธอบอก เขาทำผิดไปมากที่ทำแบบนั้นกับเธอ ยังดีที่เธอมีสติมากพอที่จะปฏิเสธเขา ไม่อย่างงั้นเขาคงจะต้องโดนข้อหาล่วงละเมิดสิทธิต่อกันเป็นแน่
 
 
 
 
 
 
 
          การซ้อมยีงคงดำเนินต่อไปอย่างหนักหน่วง แต่บรรยากาศเวลาซ้อมนั้นอึมครึมเหมือนกับตกอยู่ในสถานที่ที่มีแต่คนสองคน ทั้งโทโมะและแก้วต่างซ้อมกันไปอย่างร่างที่ไร้วิญญาณ ทุกคนมองตามอย่างเป็นห่วงแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จนกระทั่งถึงเวลาเลิกซ้อมก็ปาไปเกือบๆจะเที่ยงคืน
 
 
          "พรุ่งนี้ไม่มีซ้อมนะ พักผ่อนเอาแรง วันจริงทำให้ดีที่สุดก็พอ" ครูฝึกสาวบอกลาแล้วิดินออกจากห้องไปไม่สนใจใครทั้งสิ้น ทิ้งให้คนๆนึงมองตามอย่างวิตก
 
 
          "กูว่ามึงควรตามไปคุยนะ" เขื่อนบอกพร้อมตบบ่าเพื่นเบาๆ
 
 
          "ถ้ายัยแก้วยังเป็นแบบนี้วันแข่งมีหวังล่มแน่ๆ นายต้องเป็นคนเอายัยแก้วผู้แสนมั่นใจกลับมาให้ได้นะโทโมะ" ฟางพูดตบท้าย ทุกๆคนพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ เมื่อเห็นแบบนั้นแล้วเขาก็วิ่งออกจากห้องแล้วตามแก้วไปทันที
 
 
 
 
 
 
 
 
          "แก้ว ฟังฉันก่อน อย่าหนีกันแบบนี้สิ" โทโมะวิ่งไปคว้าข้อมือของคนที่เดินนำหน้าเขาไปอย่างไม่สนใจ
 
 
          "มีอะไร" เธอตอบเขาโดยที่ไม่มองหน้า
 
 
          "เธอเป็นอะไร"
 
 
          "ปล่าวนี่ ฉันเหนื่อยแล้ว ขอตัวนะ" แก้วบอกแล้วแกะมือของเขาออกจากแขนของเธอพร้อมกับหีนหลังกำลังจะเดินจากไป แต่เขาก็ยังพยายามที่จะยื้อเธอไว้ด้วยการบีบแขนเธอแน่นไม่ยอมปล่อย
 
 
          "คุยกันให้รู้เรื่องก่อน" คนสวยทำหน้าตาไม่พอใจอย่างหนักเมื่อได้ยินแบบนั้น
 
 
          "อะไรอีก รีบๆหน่อยฉันเหนื่อย" 
 
 
          "เหนื่อยก็ไปนอน มานี่" โทโมะพูดจบก็ลากเธอขึ้นมาบนรถของตัวเอง และแน่นอนว่าเธอขัดขืน เขาไม่กลัวหรอกว่าเธอจะทำร้ายเขา จะตบจะตียังไงเขาก็ยอม ไม่ว่าจะยังไงคืนนี้เขาต้องเคลียร์กับเธอให้ได้ ไม่อย่างนั้นเขาคงจะต้องเสียเธอไปให้ไอ้หน้าเกาหลีนั่นเพราะตอนแข่งสติแตกแน่ๆ !
 
 
 
 

บายค่า