MAXSTEP POISON สเต็ปรัก อาบยาพิษ
เขียนโดย 
เบบี๋ทีเคอาร์
วันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.17 น.
แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.40 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
14) จะคุย.. หรือจะเคลียร์
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ร่างสวยกำลังโวยวายลั่นรถคันหรู แก้วถูกลากขึ้นมาบนรถด้วยแรงที่เหนือกว่าเธอ สองสายตากำลังประสานระหว่างกันอย่างเอาเป็นเอาตาย คนนึงก็แสนจะอาฆาต อีกคนก็ไม่ขอยอมปล่อยไปอย่างเด็ดขาด !
"จะพาไปไหน" จากที่จ้องตาเขม็งกันมานานคนสวยก็เมินหน้าหนีแล้วทำเสียงเชิดใส่ในทันที
"คอนโด"
"ฮะ !! นี่พี่จะบ้ารึไงฉันเหนื่อยจะตายแล้วอยากพักผ่อน พาฉันไปส่งที่บ้านเดี๋ยวนี้นะ นี่ ! ฟังกันบ้างมั้ยเนี่ย ฉันบอกให้พาฉันไปส่งที่บะ.." ก่อนที่ประโยคสุดท้ายจะจบลง ด้วยความระคายหูโทโมะจึงหันไปกระชากหน้าเธอมาแล้วปิดปากเธอด้วยปากเขาในทันทีทันใด พอจะทำให้เธอหยุดเงียบไปได้ในซักระยะ
"นั่งอยู่เฉยๆ ..อย่าดื้อ" เขากระซิบกับใบหน้าของเธอและจ้องตาเธอนิ่ง แก้วมองหน้าเขาพร้อมกับเม้มปากไว้จนห้อเลือดแล้วทำฟึดฟัดเบือนหน้าหนีเขาต่อไป ทำตัวเป็นเด็กๆพาลทำให้เขาอมยิ้มบางๆ
เสียงรถดับสนิทอยู่ที่ลานจอดรถของตึกสูงระฟ้า รถเงียบคนก็เงียบ ไม่มีใครพูดอะไรกันจนทโมะไม่คิดจะทน เขาลงจากรถแล้วเดินไปเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับและจับมือหญิงสาวหน้าสวยออกมาจากรถโดยที่ใช้วิธี 'กระชาก' เพราะถ้าไม่ทำแบบนี้เธอคงไม่ยอมลงมาง่ายๆแน่
"ปล่อย"
"ไม่ปล่อย"
"เอ้ะ !"
"ฉันกลัวเธอหนี" ประโยคนั้นของโทโมะและมือที่จับไว้แน่นนั้นทำให้แก้วต้องหยุดเถียงไปเพราะอาการใจเต้นแรงผิดปกติของเธอ และก็ยอมให้เขาลากเธอไปแต่โดยดีสิน่า
ห้อง 2207
คนทั้งคู่เข้ามาในห้องที่สุดแสนจะเรียบร้อย ไม่มีใครปริปากพูดอะไร มีแต่คนที่ก้มหน้างุดกับคนที่มองอย่างไม่วางตา โทโมะตัดสินใจจับไหล่เธอให้หันหน้าเข้าหาเขา แต่แก้วยังคงก้มหน้านิ่งไม่ประสีประสาอะไรกับการกระทำของคนตรงหน้าเลยซักนิด
"งอนอะไร" โทโมะเห็นว่าเธอเอาแต่ก้มหน้าไม่ยอมมองหน้าเขาจึงจับใบหน้าของเธอให้เข้ามาประชิดกับเขามากขึ้น.. อย่างนึงที่สังเกตได้และทำให้เขามีความสุขขึ้นมานั่นก็คือ แก้มเธอแดง ฮะๆ เขาแอบยิ้มในใจ อยากจับจูบชะมัด
"งะ งอนที่ไหน ไม่ได้งอน มั่ว !" แบบนี้แหละเวลาคนสวยเขิน ต้องโมโหกลบเกลื่อน ไม่ใช่เรื่องปกติ
"ไม่ได้งอน แล้วทำไมไม่คุยกัน เธอทำแบบเนี้ยทำฉันคลั่งนะ รู้ตัวรึปล่าว" เขาจับหน้าแดงก่ำของเธอเข้ามาใกล้มากขึ้น ยิ่งทำให้สัมผัสได้ว่าตัวเธอเกร็ง
"กะ ก็ไม่รู้จะคุยอะไรนี่ แล้วปล่อยด้วยนะฉันจะกลับบ้านแล้ว ง่วง !" ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ เขาก็ไม่มีทางปล่อยเธอหรอก ยังใช้สายตาสะกดเธอไว้ด้วยซ้ำ
"ง่วงก็นอนสิ"
"นอน ? ที่นี่เนี่ยนะ ?"
"อืม.. ฉันก็ง่วงจะตายละ ป่ะ นอนกัน" คำพูดคมคายชวนคิดลึกนั้นกระซิบมาที่ข้างใบหูของคนสวย เธอหยุดกึกไปได้ซักพัก เมื่อรู้ตัวก็ผลักเขาออกเต็มแรง
"บ้า ! ใครจะไปนอนกับพี่กัน ฉันจะกลับบ้าน !" แก้วพูดแล้วตึงตังจะเดินออกจากห้อง แต่มีเหรอที่คนอย่างโทโมะจะยอม เขาโอบตัวเธอไว้แล้วจับทุ่ม(?) ลงบนเตียงนุ่ม คนตัวใหญ่กว่ากำลังนอนคร่อมสาวหน้าสวยอย่างจงใจ แก้วที่ดูจะออกแรงขัดขืนเต็มกำลังก็ต้องหยุดนิ่งเพราะสายตาเจ้าเสน่ห์ที่ทอดมองเธออย่างอ่อนหวานนั่นแหละ ทำเธออ่อนไหวอีกแล้ว..
"ดึกแล้ว อย่าไปเลยนะ ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย.. นะ" เขาพูดแล้วก้มหน้าต่ำลงมาหาเธอเรื่อยๆ เรื่อยๆ..
"อืมมมมม.." เสียงอ่อนนุ่มในลำคอดังออกมาพร้อมกับอารมณ์ที่เคลิบเคลิ้มของทั้งสองร่าง หลังจากที่โทโมะรุกเร้าประกบริมฝีปากเข้าหาคนใต้ร่าง เธอตอบรับสัมผัสนั่นอย่างเผลอใจ มือสองข้างสอดแทรกเข้าไปในไรผมของคนตรงหน้า เขารีบกดแรงจูบลงไปหนักกว่าเดิม พยายามให้ออกมาอ่อนหวานมากที่สุด แต่มันกลับกลายเป็นความเร่าร้อนอย่างห้ามไม่ได้ ลิ้นทั้งสองกำลังพัวพันกันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนแก้วเองลืมไปแล้วว่า.. เธอกับเขายังไม่ได้เป็นอะไรกัน
"ดะ เดี๋ยว" เธอผลักหน้าของเขาที่จะมาซุกซนกับคอของเธอออก โทโมะมองคนตรงหน้าอย่างอ้อนๆ เขาคิดว่าเธอจะยอมเขาแล้วซะอีก นี่ที่แสดงออกมาขนาดนี้ยังไม่รู้อีกเหรอว่าเขาต้องการเธอมากแค่ไหน ?
"อะไรอีกล่ะ" เขาถามออกไปอย่างหงุดหงิด อยากจะได้เธอมาเป็นเจ้าของจะตายอยู่แล้ว ทำไมชอบขัดกันจังนะ
"พี่มีอะไรจะคุยกับฉันไม่ใช่เหรอ เอ่อ ฉันว่าเรา.."
"คุยกันแบบนี้แหละ" สายตาคมมองทอดลงมาที่ดวงตาใสๆคู่นั้น ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันไม่ถึงนิ้ว ดวงตาประสานกันนิ่ง
"จะคุยอะไรเล่า" คนสวยรีบหันหน้าหนีปิดบังความเขินอายของตัวเอง แต่ก็อย่างว่า อยู่ใกล้กันขนาดนี้ทำไมเขาจะไม่เห็นว่าเธอเขินเขาน่ะ
"เลิกงอนซะทีเถอะยัยบ้า"
"ก็บอกว่าไม่ได้งอน จะนอนไม่ใช่รึไง นอนดิ ลงไปเลย" แก้วบอกคนตรงหน้าไม่แยแสและผลักตัวเขาออก แต่ก็เท่านั้นแหละเขาล้มลงแล้วก็กลับขึ้นมานอนคร่อมเธออีกครั้ง
"เอ้ะนี่พูดไม่รู้เรื่องเหรอ"
"ก็บอกแล้วว่ายังคุยไม่รู้เรื่อง"
"ก็แล้วจะคุยอะไรเล่า นี่ ! ฉันอารมณ์เสียแล้วนะ" สิ้นคำขาดของคนสวยใต้ร่างโทโมะก็รู้สึกหวั่นๆอยู่ไม่น้อย ถ้าคนสวยของเขาทำร้ายเขาขึ้นมาจริงๆล่ะ เขาไม่คอหักไปเลยเหรอ แต่คงไม่หรอก เธอต้องไม่ทำให้เขาบอบช้ำสิ ไม่งั้นงานวันแข่งเขาก็ขึ้นไม่ได้ เธอไม่ทำหรอก ไม่ทำหรอก..
"แก้ว เธอไม่มีความรู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ" เขาถามเธอด้วยสายตาอ้อนๆ ริมฝีปากเผยอขึ้นมาน้อยๆเหมือนเด็กสามขวบ ทำเอาคนสวยมองแล้วอยากจะหัวเราะแล้วหยิกแก้มให้หายหมั่นไส้
"ความรู้สึก ?" จากที่ยิ้มน้อยๆ แก้วก็ทำหน้างทันทีกับท่าทางจริงจังกับคำพูดประหลาดๆของเขา
"ฉันยังทำไม่มากพออีกเหรอ เธอถึงได้มองมันไม่ออก" น้ำเสียงนิ่งบางเบาของเขาบวกกับดวงตาละห้อยนั้นก็ยังทำให้แก้วงงเข้าไปอีก
"พี่ต้องการจะสื่อ ?" ก็เอาจริงๆถ้าให้เธอเดาก็คงจะเป็นเหตุที่ว่า 'เขาชอบเธอ' อะไรประมาณนั้น ไม่ใช่ว่าเธอดูไม่ออกว่าที่เขากำลังทำกับเธอตอนนี้มันหมายความว่ายังไง แต่จะให้คิดว่าอะไรล่ะ คนอย่างเธอเป็นพวกประเภทที่ฟังคำพูดแล้วตัดสินไปเลยซะด้วยสิ ก็วันนั้นเขายังบอกอยู่เลย เขาหาว่าเธอหลงตัวเอง.. ก็แสดงว่าเขาไม่ได้จริงใจ งั้นสิ..
"ที่เค้าว่ากันว่าเธอเก่งนักหนานี่ฉันว่ามันขาดไปอย่างนึงนะ"
"ฮะ ?" อะไรกัน เขาจะไม่พูดให้เธองงซักเรื่องน่ะเป็นมั้ย
"เธอมันโง่" คำพูดเหมือนไม่ใส่ใจราวกับเป็นเพียงแค่ลมปากของโทโมะนั่นเปรียบได้เป็นคำพูดที่ทำให้เธอโกรธขึ้นมาได้ แต่พลันสายตาของเขาที่ทอดมองเธอนั้นมันช่างอ่อนหวานปนเอ็นดู เหมือนกำลังจะสื่อให้เธอรู้ในสิ่งที่เขาปรารถนาจะบอกมันออกมา
"เฮ้ยนี่อยู่ดีๆยังจะมาด่ากันแบบนี้ประสาทรึปล่าวเนี่ย !" ยังไงซะคนอย่างแก้วก็ไม่หลุดพ้นจากอารมณ์ขี้โวยวาย ด้วยเหตุครั้งนี้เธอคิดว่าเขากำลังหาว่าเธอโง่ ทั้งๆที่เธอไม่เคยได้ยินออกมาจากปากของใคร แล้วนี่เขาพูดแบบนี้ ถือว่าบังอาจมากนะ !
"โง่.. ที่ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงกับเธอ" เสียงอ่อนระทวยกระซิบที่ข้างหูของคนสวยใต้ร่าง เหมือนถูกมนต์สะกดต้องตาต้องใจเอาไว้ให้หยุดนิ่งทุกการกระทำ ลมหายใจเหมือนหยุดชะงักไปซักพัก ความหมายของคำพูดนั้นมันทำใจเธอสั่นไหว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม รู้แต่ว่ามีความรู้สึกหัวใจกระตุกถี่ ดวงตากลมโตจ้องกลับไปที่ดวงตาคมนั่นอย่างเค้นหาคำตอบ มาถึงเวลานี้แก้วยังไม่รู้เลยว่า เขาต้องการจะสื่ออะไร ?
"............."
"ฉัน.."
~กับสิ่งที่เธอถามฉันจะถามใคร มันเจ็บที่ถูกทิ้งต้องนานเท่าไหร่ ที่เธออยากรู้ ฉันเองก็อยากรู้ ถ้าฉันถามอย่างนี้ อยากได้เธอคืน..~
ไม่ทันที่โทโมะจะพูดจบก็มีเสียงเรียกเข้าจากมือถือของแก้วที่อยู่ในเสื้อคลุมของเธอ โทโมะมองหน้าเธอซักพักก็ตัดสินใจจำยอมปล่อยเธอจากการรัดกุม แก้วลุกไปหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมารับสาย แต่สายตายังคงมองตามแผ่นหลังของคนที่นั่งอยู่ปลายเตียงโดยที่ไม่หันมามองเธอเลยแม้แต่นิด
"สวัสดีค่ะ" เมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก แก้วจึงกล่าวสวัสดีไปตามมารยาท แต่ไม่ทันที่ปลายสายจะตอบกลับมา ก็ถูกกระชากมือถือโดยมือหนาของโทโมะโดยทันทีทันใด
"กรุณาอย่าโทรมารบกวนเวลาส่วนตัวครับ !" โทโมะตัดสายทันทีที่พูดจบ เขาไม่สนใจว่าใครจะโทรมาหาเธอ แต่มันมีลางสังหรณ์ว่าคนที่โทรมาอาจจะทำให้เธอไปจากเขาก็ได้ ซึ่งนั่นไม่มีทางที่เขาจะยอมให้เป็นแบบนั้นแน่ๆ
"พี่ ! ฉันยังไม่ได้คุยเลยนะ ทำไมเสียมารยาทแบบนี้เนี่ย" เธอตะคอกใส่หน้าเขาไปตามความจริง มีอย่างที่ไหนมาขโมยโทรศัพท์คนอื่นเค้าไปตัดสาย บ้าชะมัด !
"ช่างสิ วันนี้เธออยู่ที่นี่ คืนนี้เธอต้องอยู่กับฉัน มัวยืนบื้ออะไร มานอนสิ ฉันง่วง" มีเหรอที่คนรักนวลสงวนตัวแบบมิดชิดอย่างแก้วจะยอมตามไป เธอยืนนิ่งมองคนที่ทิ้งตัวลงนอนหงายบนเตียงนุ่มอย่างไม่สนใจอะไร ดวงตาคมปิดสนิทราวกับว่าต้องการพักผ่อน แก้วเดินไปที่เตียงแล้วนั่งลงข้างๆเขา ไม่รู้เหมือนกันทั้งๆที่มีสิทธิ์จะออกไปจากที่นี่ได้แต่กลับไม่ไป รู้สึกหัวใจมันเรียกร้องให้อยู่ที่นี่ รู้สึกดีทุกๆทีที่มีเขาคนนี้อยู่ใกล้ๆ ถึงแม้เขาจะล่วงเกินเธอแทบจะทุกอย่างก็เถอะ แต่เขาสามารถทำให้เธอคนนี้เข้าหาเขาได้ง่ายขนาดนี้ จะเรียกว่ายังไงดีล่ะ ถ้ามันเป็น 'ความรัก' เธอเองก็ยังไม่ค่อยจะแน่ใจ หรือมันเป็นเพราะเสน่ห์ของเขา ที่ทำให้เธอแค่ 'หวั่นไหว' ไปชั่ววูบเท่านั้น ?
ฟึบ..
"................." ร่างสวยของแก้วถูกจับให้ลงมานอนราบอีกครั้งโดยผู้ชายที่แกล้งหลับตาเพราะมั่นใจว่าเธอจะไม่ไปไหน คราวนี้โทโมะไม่ได้ขึ้นไปคร่อมตัวเธอ แต่เป็นการนอนจับใบหน้าของเธอเข้ามาประชิดปลายจมูกเท่านั้น.. เอง ?
"ไม่ด่าแล้วเหรอ" เขาถามคนที่อยู่ชิดหน้าด้วยเสียงแผ่วเบา แก้วส่ายหน้าน้อยๆแล้วอยู่ดีๆก็หลับตาลง รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นมาบนใบหน้าสวย โทโมะสงสัยมากแค่ไหนก็เลือกที่จะไม่พูด เขายังคงจับใบหน้าของเธอเอาไว้แล้วประโลมจูบไปที่หน้าผากของเธอเบาๆ ค่อยๆเลื่อนต่ำลงมาที่สันจมูกและจบลงที่ริมฝีปากระเรื่อ มีความสุขที่สุดที่ได้ลิ้มลองรสชาติความอ่อนหวานของริมฝีปากนี้ ลิ้นอันแสนซุกซนเริ่มสอดใส้เข้าไปในโพรงปากหวานฉ่ำ แก้วหลับตาพริ้มตอบสนองไปด้วยความเคลิบเคลิ้ม เห็นแบบนั้นโทโมะก็เปลี่ยนจากจับที่ใบหน้าไปเป็นโอบกอด สัมผัสของเขาเริ่มรุนแรงไปด้วยการกระทำชำเราร่างกายของหญิงสาวที่รัก แต่คนที่ยังคงมีสติหลงเหลืออยู่ กลับเลื่อนจูบออกมา แล้วห้ามปรามเขาไม่ให้ถลกเสื้อของเธอขึ้นด้วยสายตา
เอาอีกแล้ว.. เธอขัดใจอีกแล้ว..
โทโมะกลับไปนอนหงายเหมือนเดิมด้วยความ 'เสียดาย' อีกนิดก็จะได้เธอมาเป็นเจ้าของแล้ว แต่ทำไมนะทำไม เธอไม่คิดจะเปิดโอกาสให้เขาบ้างหรือยังไง เห็นแบบนั้นแก้วรู้สึกใจคอไม่ดี รู้อยู่หรอกว่าเขาต้องการอะไร เธอให้ได้ เธอเต็มใจ.. แต่ไม่ใช่ตอนนี้ แก้วจับใบหน้าของเขาเข้ามาหาตัว แล้วกระซิบลงไปที่ข้างหูของเขาอย่างแผ่วเบา
"นี่.. อย่ามางอนนะ ไว้จบการแข่งก่อน ถ้าพี่ชนะ 'ครั้งแรก' ของฉันน่ะ มันเป็นของพี่แน่นอน.."
รอนานม้ายยยยย เค้าขอโทษนะตัว เค้าเพิ่งได้เล่นเน็ตเองน้า
ช่างเถอะ เอ้อ พระเอกเรารุกเยอะแล้วนางเอกเราไม่ยอมขัดใจรีดเดอร์ใช่ป่ะ
นี่ไง นางเอกเราพูดขนาดนี้แล้ว ขอบอกแก้วใจเค้าไม่เคยยอมใครน้า ไม่ได้อ่อยไม่ได้ยั่วนะ แก้วใจของเค้าน่ารักจะตายย
พรุ่งนี้เจอกันตอนต่อไปนะที่รักทั้งหลาย ♥
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
