Because Of you คำตอบของหัวใจ

ไม่มีอีกแล้ว...อ้อมกอดที่เคยปลอบเธอยามเสียใจ
ไม่มีอีกแล้ว...คำพูดที่แสนอ่อนโยนยามเธอร้องไห้
ไม่มีอีกแล้ว...เสียงนุ่มๆ ที่เคยหัวเราะยามเธอเล่นมุกตลกๆ
ไม่มีอีกแล้ว...รอยยิ้มที่เคยยิ้มให้เธออย่างสดใส
ไม่มีอีกแล้ว...ไม่มีแล้วทุกๆ อย่าง
ไม่มีผู้ชายที่ชื่อว่าอู๋อี้ฟาน...ชีวิตของดารกาคนนี้ก็มืดมนยิ่งกว่าสิ่งใด
นายอยู่ที่ไหน...อี้ฟาน ฉันกำลังจะขาดใจตายอยู่ตรงนี้
Love….Like my song is my wind forever
ความรัก...เปรียบเสมือนกับเพลงของฉันที่เป็นเพียงธาตุอากาศตลอดกาล
Do you hear it too?
คุณรับรู้ถึงความรักที่ฉันมีให้กับคุณไหม?
You leave so many memories
คุณลืมความทรงจำทั้งหมดของเราไปแล้ว
I only think about you
ฉันคิดถึงแต่คุณเท่านั้น

“ทานหน่อยนะดาร่า เธอไม่ทานอะไรมาหลายวันแล้วนะ” ลู่ฮานพยายามป้อนอาหารร่างบางที่นั่งคุดคู้อยู่บนพื้นห้อง ดวงตาแห้งผากของผู้หญิงที่กำลังมองเขาอยู่ทำร้ายจิตใจชายหนุ่มได้อย่างแสนสาหัส
“ฉัน...” คอตื้อไปเสียดื้อๆ เมื่อสบตากับเขา น้ำตาที่ไม่มีวันแห้งเหือดไหลพรากลงมาไม่ยอมหยุด ก่อนจะเข้าสู่วัฏจักรเดิมๆ...เขากอดปลอบเธออีกเช่นเคย
“เธอที่ฉันเคยรู้จัก...ไม่ใช่คนอ่อนแอแบบนี้นะ”
หญิงสาวที่ยิ้มได้ทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
หญิงสาวที่เข้มแข็งเมื่อเจอกับปัญหาหลายอย่าง
หญิงสาวที่ยังมีเรี่ยวแรงต่อสู้กับทุกสิ่งที่พัดมาในชีวิตเธอ
ดารกาคนเดิมของเขา....ไม่ใช่ดารกาคนอ่อนแอแบบนี้
“ฮึก...ฮือ”
เสียงสะอื้นของเธอเสมือนกับน้ำกรดที่ราดลงบนใจของเขาได้ดีทีเดียว สองมือลูบหลังปลอบประโลมคนในอ้อมกอดดังเช่นทุกวัน...
จากหนึ่งวัน...ก็กลายเป็นหนึ่งอาทิตย์
จากหนึ่งอาทิตย์...ก็กลายเป็นหนึ่งเดือน
หนึ่งเดือนเต็มๆ ที่ดารกาไม่ทำอะไรเลย นอกจากการหยิบไดอารี่เดิมๆ ขึ้นมาอ่าน...ความทรงจำแสนหวานของเธอและชายคนเดิม
ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว...อู๋อี้ฟานไม่มีวันกลับมารักเธอได้เหมือนเมื่อก่อน
ผู้ชายคนนั้น...มีรักใหม่ไปเสียแล้ว
และที่แย่ที่สุดคือ...บอกเลิกหญิงสาวในวันที่ครบรอบสามปี
สามปีที่ลู่ฮานคอยดูแลเธออยู่ห่างๆ...
สามปีที่คอยเช็ดน้ำตาให้ดารกายามเสียใจ...
สามปีที่คอยหักห้ามใจไม่ให้คิดเกินเลยกับเธอ...
สามปีที่คอยปลอบใจยามอี้ฟานไม่สนใจเธอ...
สามปีที่ผ่านมา...กับเวลาตอนนี้ มันไม่ต่างกันเลย
ดารกากำลังเสียใจ...และเขาอีกเหมือนเดิมที่ต้องเป็นหลักให้เธอ
“ไม่เอานะ...ไม่ร้องแล้ว ทานอาหารกันดีกว่า” ลู่ฮานจูงมือร่างบางนั่งเก้าอี้ หญิงสาวเดินตามแต่โดยดีเพราะไม่มีเรี่ยวแรงในการขัดขืนใดๆ ทั้งสิ้น
มีชีวิต...กับไม่มีชีวิต มันก็ไม่ต่างกันมากนักหรอก
หนึ่งเดือนที่ผ่านมาหญิงสาวขอทำการลาออกจากโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่ ก่อนจะส่งเรื่องขอเรียนต่อปริญญาเอกที่ปารีสในอีกสองเดือนข้างหน้านี้ หญิงสาวไม่สามารถทำใจได้จริงๆ...ที่ต้องอยู่กับชีวิตเดิมๆ โดยไม่มีเขา
“ลู่ฮาน...นาย ลำบากมากไหมที่ทนกับฉัน”
คำถามที่มาจากปากของดารกาทำให้คนที่กำลังหยิบอาหารมาอุ่นในไมโครเวฟถึงกับชะงัก ก่อนจะตอบออกไป
“แค่เป็นเธอ...ฉันยอมทุกอย่าง”
ผู้ชายที่แสนดี...มอบความรักให้เธอโดยไม่มีข้อแม้
แค่คิดก็สมเพชตัวเองเหลือแสน...
ผู้หญิงโง่...ที่มองข้ามความรักของเขา
“นายดีเกินไป...” ดีจนฉันไม่อาจคู่ควร...
ลู่ฮานยิ้ม ก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามเธอ เอื้อมมือจับมือบางที่เย็นชืดแผ่วเบา...ความอบอุ่นที่แผ่เผื่อมาทำให้ดารกาสะดุ้งน้อยๆ
“แต่ก็ไม่เคยชนะใจเธอ..”
นั่นสินะ...ความดีกับความรัก มันเอามารวมกันไม่ได้
“ฉันขอโทษ...”
เอ่ยได้เพียงเท่านี้จริงๆ...
“ไม่เลยดาร่า...เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันเลย”
เขายิ้มเหมือนเดิม...
“นายไม่โกรธฉันเหรอ...ไม่โกรธฉันซักนิดเลยเหรอ” อดไม่ได้ที่ต้องถามออกไป
“ดาร่า...ความรักสอนให้ฉันรู้จักการยอมแพ้”
“......”
“ไม่มีใครหรอกที่อยากเป็นผู้แพ้...”
“......”
“แต่ฉันก็ยอมแพ้...แพ้กับความรักที่เธอมีให้อี้ฟาน”
เมื่อเรารักใครสักคนข้างเดียว...แต่เธอคนนั้นกลับมอบหัวใจให้กับชายอื่นไปเสียแล้ว
เขาถามตัวเองเสมอ...ว่ารับได้หรือเปล่า ที่ต้องยืนอยู่ข้างๆ เธอในฐานะที่ไม่ใช่เจ้าของหัวใจ
คำตอบจากความรู้สึกคือได้...เขารับได้ เพียงแค่มีเธอเท่านั้น
เท่านั้นจริงๆ...
“ฉัน...ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวใช่ไหม” ดารกาถามเสียงเครือ กัดริมฝีปากจนห้อเลือด
“ฉันอยู่กับเธอ...ฉันจะไม่มีวันไปไหน”
“นายจะไม่ทิ้งฉันเหมือนที่อี้ฟานทิ้งฉันใช่ไหม...นายจะอยู่กับฉันใช่ไหม” หญิงสาวร่ำไห้ ไม่ว่าอย่างไรก็สลัดภาพที่อี้ฟานบอกเลิกเธอไม่ได้เลย
ความรู้สึกลึกๆ เธอยังกลัว...กลัวว่าจะต้องถูกทิ้งให้อยู่กับความเดียวดาย
ถูกทิ้งให้อยู่กับความทรงจำเดิมๆ ที่ไม่มีวันหวนมา...
“ฉันเคยทิ้งเธอเหรอ...”
นั่นสิ...เขาไม่เคยทอดทิ้งเธอ ไม่ว่าจะงานยุ่งสักแค่ไหน คนแรกที่มาหาเธอก็คือลู่ฮาน เมื่อหญิงสาวโทรไปคร่ำครวญกับเขาเมื่ออี้ฟานคุยกับหญิงอื่น
ลู่ฮานที่ใส่ใจเธอเสมอไม่ว่าเรื่องไหนๆ
“นายไม่เคยทิ้งฉัน สักครั้งก็ไม่เคย”
เขาคลี่ยิ้มอ่อนโยน ใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้เธอแผ่วเบา
“ครั้งนี้ก็เหมือนกัน...ฉันจะไม่ทิ้งเธอ”
ความอบอุ่นถูกเติมเต็มเข้ามาในหัวใจอันหนาวเหน็บอย่างรวดเร็ว ดารกายิ้ม...เป็นรอยยิ้มที่มาจากความรู้สึกจริงๆ
“ขอบคุณนะ....ขอบคุณจริงๆ”
more than bored : Sad,
more than sad : Unhappy
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันเต็มใจ” ลู่ฮานลูบศีรษะเล็กๆ นั้นด้วยความรัก
ไม่ว่าใครอาจมองว่ามันไม่มีค่า แต่ฉันคนนี้รักทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเธอ...ดารกา