Because Of you คำตอบของหัวใจ

ดารกาอดคิดไม่ได้ว่า บางครั้งพระเจ้าก็ชอบกลั่นแกล้งเธอให้จนตรอก..ส่งบททดสอบมากมายมาในชีวิตเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อเพื่อ ‘เข้มแข็ง’ หรือ ‘ท้อถอย’ กันแน่

อี้ฟานและเจียอิงดูรักกันดี...คู่ควรราวกับถูกสร้างมาเพื่อกันและกัน

อาจจะ ‘ฝืน’ ความรู้สึกไปบ้าง แต่เธอก็ ‘เต็มใจ’ ที่จะเห็นทั้งคู่มีความสุข

“ฉันยังไหว...ฉันยังสู้ต่อได้” เสียงหวานพึมพำกับตัวเอง ปลายนิ้วเรียวกรีดน้ำตาตรงขอบตาทิ้งอย่างเข้มแข็ง

สิ่งที่ ‘ควรทำ’ มากที่สุดในตอนนี้ นั่นคือการ ‘ทำใจ’

ไม่ใช่การ ‘ร้องไห้’...เพื่อบั่นทอนกำลังใจของตัวเอง

“อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ” เสียงนุ่มที่คุ้นเคยเอ่ยออกมาจากข้างหลัง ร่างสูงก้าวช้าๆ แต่มั่นคง...เพียงไม่กี่ก้าวก็สวมกอดร่างบางนั้นด้วยความรู้สึกไม่แตกต่างกัน

“บางอย่าง...ฉันอยากแสดงออกมาให้รู้ แต่เก็บไว้ข้างในมันคงดีกว่า” ใบหน้างดงามซบหน้ากับบ่ากว้างด้วยความเสียใจ น้ำตาเม็ดเล็กๆ ไหลออกตามหางตา

เหมือนเป็นคนอื่นที่เธอไม่เคยสนใจ เหมือนเป็นเพียงสิ่งที่เธอคุ้นเคยแต่มองข้ามไป

“จะฝืนทำไม”

คำถามคำเดียวที่ถามออกมายิ่งทำให้น้ำตาไหลพรากไม่ยอมหยุด...

สองมือหนาที่โอบกอดเธอไว้...เป็นสัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งไปไหน

“นายชอบเห็นฉันร้องไห้เหรอ”

ไม่หรอก...ไม่อยากเห็นเธอต้องเสียใจเลยแม้แต่น้อย

“ไม่เลย...เธอเข้มแข็งมามากพอแล้ว ระบายออกมาบ้าง”

ลู่ฮานตอบ ร่างน้อยๆ ในอ้อมกอดสั่นเทากลั้นแรงสะอื้น สองมือเรียวกอดเขาไว้...

“อย่าทิ้งฉันไปไหนนะลู่ฮาน อยู่กับฉันก่อน”

ต่อให้เธอไม่บอก เขาก็พร้อมที่จะอยู่กับเธอไปจนกว่าจะหยุดร้องไห้...

อาจเป็นเพราะความเศร้า...ที่ทำให้เราอยู่ด้วยกันได้

ไม่อาจปฏิเสธ...ว่าหัวใจก็รู้สึกดีเช่นกัน

“ฉันไม่ทิ้งเธอ”

ดั่งคำสัญญาที่เอื้อนเอ่ยออกมา...ดวงตากลมโตที่แดงช้ำเงยหน้ามองเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย นัยน์ตาสีน้ำตาลสั่นระริกไม่ยอมหยุด

มือหนาใช้นิ้วโป้งไล้คราบน้ำตาที่ติดอยู่แก้มเนียนออกไป

“ฉันไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน...นอกเสียจากว่าเธอไม่ต้องการฉันเท่านั้น”

น่าเสียดาย...ที่เขาคนนี้มาช้าเกินไป

เขาช้าเกินไป...หัวใจเธอตกเป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว

“ฉันจะอยู่ต่อยังไง...ถ้าไม่มีเขา ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ยังไง”

“เพื่อตัวเธอเอง...”

“ฮึก...”

“และเพื่อฉัน...”

ดารกาเงยหน้าขึ้นมามองทั้งน้ำตาเมื่อได้ยินประโยคนั้น ใบหน้าของคนตรงข้ามดูจริงจังเสียจนเธอไม่คิดว่าเขากำลังพูดเล่น

“อยู่ต่อไปเพื่อฉันได้ไหม...ดาร่า”

“..........”

“ฉันรักเธอ...รักเธอไม่แพ้ใคร พร้อมที่ยอมสละให้เธอได้ทุกอย่าง เพียงแค่เธอเอ่ยปากบอกมา...แค่เธอบอกมาเท่านั้น”

“ฉัน....”

“อะไรก็ได้ที่ทำให้เธอหยุดร้องไห้ เอาดารกาคนเดิมของฉันคืนมาก็พอ”

“ฮึก...ลู่ฮาน”

น้ำร้อนๆ คลอที่หน่วยตาอีกระลอก ก่อนจะไหลลงมาไม่หยุดอยากจะห้ามใจ...

เธอเสียใจ...เสียใจที่ไม่อาจตอบแทนความรู้สึกดีๆ ที่เขามีให้ได้

ผู้ชายคนนี้ดีกับเธอเหลือเกิน...

แต่ทำไมกันหนอ...เธอกลับไม่เคยรักเขาเลยแม้แต่น้อย

“นายเป็นเพื่อนฉัน...และนายจะยังเป็นเพื่อนของฉันตลอดไป”

“......”

“ฉันต้องการเขา...ฉันต้องการแค่อู๋อี้ฟาน”

“......”

“ฉันต้องการแค่เขาจริงๆ”

เสมือนเป็นการตอกย้ำกลายๆ...ว่าในใจของเธอไม่มีที่ว่างให้เขายืนอยู่

นอกจากเสียจากว่า ‘เพื่อน’ เพียงเท่านั้น

ลู่ฮานยิ้มออกมา...เป็นรอยยิ้มที่ดารการู้สึกเกลียดจริงๆ

“ฉันว่าแล้ว...ว่าเธอต้องตอบแบบนี้”

นายดีเกินไป...ลู่ฮาน

ไม่เหมาะสมกับผู้หญิงร้ายๆ อย่างฉันเลยแม้แต่น้อย

“เธอก็ยังเป็นดารกาคนเดิม...ที่ยังมั่นคงกับอู๋อี้ฟาน คนที่ไม่มีวันรักเธอ”

น้ำตาลูกผู้ชายกลิ้งออกมาทางหางตาอย่างกลั้นไม่อยู่...ใบหน้าหล่อเหลาเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตาหญิงสาวอันเป็นดั่งดวงใจของเขา

“ทั้งๆ ที่เธอก็รู้...ว่าอี้ฟานคนนั้นมันมอบใจให้ผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว”

เหมือนเขา...

มั่นคงในรักเดียว...และไม่สามารถรักใครได้อีก

นอกจากดารกาเท่านั้น...

“ถ้านายรักใครสักคน...นายจะเข้าใจ” เธอไง...ดารกา เธอเป็นคำตอบในทุกอย่างของฉัน

“........”

“ไม่ว่าคนอื่นจะมองว่านายโง่แค่ไหน...นายก็ยอมโดยไม่มีข้อแม้”

แล้วฉันล่ะ...ดารกา ฉันเป็นแค่เพื่อนได้จริงๆ ใช่ไหมสำหรับเธอ

“แต่อี้ฟานทิ้งฉันไปแล้ว...เขาทิ้งฉันไปแล้ว”

ประโยคบอกเลิกพร้อมกับน้ำตามากมายที่ดารกาพร่ำร้องเรียกเขา สองมือที่กอดเขาไว้ไม่ให้จากเธอไปนั้นหวนกลับมาในความคิด

ดารกาจะไม่เสียใจเลย...ถ้าผู้หญิงที่เขาตัดสินใจหมั้นด้วยไม่ใช่เจียอิง คุณหมอสาวชาวจีนผู้มีจิตใจเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เพื่อนสนิทของเธอคนที่สองบนแผ่นดินมังกรแห่งนี้....

“เขาทำกับฉันได้ยังไง...ฮึก ตลอดเวลาที่คบกันมา เขาสองคนหลอกฉันให้เป็นคนโง่ตลอดเวลาเลยใช่ไหม”

ทุกคนรู้...ว่าดารการักอู๋อี้ฟานมากแค่ไหน

แต่สุดท้าย...เพื่อนสนิทของเธอกลับกลายมาเป็นว่าที่คู่หมั้นของแฟนตัวเองได้อย่างเลือดเย็น พร้อมกับประโยคโง่ๆ

‘ฉันขอโทษ...แต่ฉันรักอี้ฟานจริงๆ ฉันเสียเขาไปไม่ได้’

แล้วฉันล่ะ...ดารกาคนนี้ก็เสียอี้ฟานไม่ได้เหมือนกัน

เธออยากเปลี่ยน ‘ความจริง’ และกลับไปอยู่ใน ‘ความฝัน’

นี่สินะ...ที่มีคนเคยบอกว่า 'เวลา' ทำให้มีการเปลี่ยนแปลง

“ความรักไม่มีคำว่าโง่หรือไม่โง่หรอกดาร่า”

มีแค่รักหรือไม่รักเท่านั้นแหละ...