Because Of you คำตอบของหัวใจ

ไม่มีอีกแล้ว...อ้อมกอดที่เคยปลอบเธอยามเสียใจ

ไม่มีอีกแล้ว...คำพูดที่แสนอ่อนโยนยามเธอร้องไห้

ไม่มีอีกแล้ว...เสียงนุ่มๆ ที่เคยหัวเราะยามเธอเล่นมุกตลกๆ

ไม่มีอีกแล้ว...รอยยิ้มที่เคยยิ้มให้เธออย่างสดใส

ไม่มีอีกแล้ว...ไม่มีแล้วทุกๆ อย่าง

ไม่มีผู้ชายที่ชื่อว่าอู๋อี้ฟาน...ชีวิตของดารกาคนนี้ก็มืดมนยิ่งกว่าสิ่งใด

นายอยู่ที่ไหน...อี้ฟาน ฉันกำลังจะขาดใจตายอยู่ตรงนี้

Love….Like my song is my wind forever

ความรัก...เปรียบเสมือนกับเพลงของฉันที่เป็นเพียงธาตุอากาศตลอดกาล

Do you hear it too?

คุณรับรู้ถึงความรักที่ฉันมีให้กับคุณไหม?

You leave so many memories

คุณลืมความทรงจำทั้งหมดของเราไปแล้ว

I only think about you

ฉันคิดถึงแต่คุณเท่านั้น

“ทานหน่อยนะดาร่า เธอไม่ทานอะไรมาหลายวันแล้วนะ” ลู่ฮานพยายามป้อนอาหารร่างบางที่นั่งคุดคู้อยู่บนพื้นห้อง ดวงตาแห้งผากของผู้หญิงที่กำลังมองเขาอยู่ทำร้ายจิตใจชายหนุ่มได้อย่างแสนสาหัส

“ฉัน...” คอตื้อไปเสียดื้อๆ เมื่อสบตากับเขา น้ำตาที่ไม่มีวันแห้งเหือดไหลพรากลงมาไม่ยอมหยุด ก่อนจะเข้าสู่วัฏจักรเดิมๆ...เขากอดปลอบเธออีกเช่นเคย

“เธอที่ฉันเคยรู้จัก...ไม่ใช่คนอ่อนแอแบบนี้นะ”

หญิงสาวที่ยิ้มได้ทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

หญิงสาวที่เข้มแข็งเมื่อเจอกับปัญหาหลายอย่าง

หญิงสาวที่ยังมีเรี่ยวแรงต่อสู้กับทุกสิ่งที่พัดมาในชีวิตเธอ

ดารกาคนเดิมของเขา....ไม่ใช่ดารกาคนอ่อนแอแบบนี้

“ฮึก...ฮือ”

เสียงสะอื้นของเธอเสมือนกับน้ำกรดที่ราดลงบนใจของเขาได้ดีทีเดียว สองมือลูบหลังปลอบประโลมคนในอ้อมกอดดังเช่นทุกวัน...

จากหนึ่งวัน...ก็กลายเป็นหนึ่งอาทิตย์

จากหนึ่งอาทิตย์...ก็กลายเป็นหนึ่งเดือน

หนึ่งเดือนเต็มๆ ที่ดารกาไม่ทำอะไรเลย นอกจากการหยิบไดอารี่เดิมๆ ขึ้นมาอ่าน...ความทรงจำแสนหวานของเธอและชายคนเดิม

ทั้งที่ความเป็นจริงแล้ว...อู๋อี้ฟานไม่มีวันกลับมารักเธอได้เหมือนเมื่อก่อน

ผู้ชายคนนั้น...มีรักใหม่ไปเสียแล้ว

และที่แย่ที่สุดคือ...บอกเลิกหญิงสาวในวันที่ครบรอบสามปี

สามปีที่ลู่ฮานคอยดูแลเธออยู่ห่างๆ...

สามปีที่คอยเช็ดน้ำตาให้ดารกายามเสียใจ...

สามปีที่คอยหักห้ามใจไม่ให้คิดเกินเลยกับเธอ...

สามปีที่คอยปลอบใจยามอี้ฟานไม่สนใจเธอ...

สามปีที่ผ่านมา...กับเวลาตอนนี้ มันไม่ต่างกันเลย

ดารกากำลังเสียใจ...และเขาอีกเหมือนเดิมที่ต้องเป็นหลักให้เธอ

“ไม่เอานะ...ไม่ร้องแล้ว ทานอาหารกันดีกว่า” ลู่ฮานจูงมือร่างบางนั่งเก้าอี้ หญิงสาวเดินตามแต่โดยดีเพราะไม่มีเรี่ยวแรงในการขัดขืนใดๆ ทั้งสิ้น

มีชีวิต...กับไม่มีชีวิต มันก็ไม่ต่างกันมากนักหรอก

หนึ่งเดือนที่ผ่านมาหญิงสาวขอทำการลาออกจากโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่ ก่อนจะส่งเรื่องขอเรียนต่อปริญญาเอกที่ปารีสในอีกสองเดือนข้างหน้านี้ หญิงสาวไม่สามารถทำใจได้จริงๆ...ที่ต้องอยู่กับชีวิตเดิมๆ โดยไม่มีเขา

“ลู่ฮาน...นาย ลำบากมากไหมที่ทนกับฉัน”

คำถามที่มาจากปากของดารกาทำให้คนที่กำลังหยิบอาหารมาอุ่นในไมโครเวฟถึงกับชะงัก ก่อนจะตอบออกไป

“แค่เป็นเธอ...ฉันยอมทุกอย่าง”

ผู้ชายที่แสนดี...มอบความรักให้เธอโดยไม่มีข้อแม้

แค่คิดก็สมเพชตัวเองเหลือแสน...

ผู้หญิงโง่...ที่มองข้ามความรักของเขา

“นายดีเกินไป...” ดีจนฉันไม่อาจคู่ควร...

ลู่ฮานยิ้ม ก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามเธอ เอื้อมมือจับมือบางที่เย็นชืดแผ่วเบา...ความอบอุ่นที่แผ่เผื่อมาทำให้ดารกาสะดุ้งน้อยๆ

“แต่ก็ไม่เคยชนะใจเธอ..”

นั่นสินะ...ความดีกับความรัก มันเอามารวมกันไม่ได้

“ฉันขอโทษ...”

เอ่ยได้เพียงเท่านี้จริงๆ...

“ไม่เลยดาร่า...เธอไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันเลย”

เขายิ้มเหมือนเดิม...

“นายไม่โกรธฉันเหรอ...ไม่โกรธฉันซักนิดเลยเหรอ” อดไม่ได้ที่ต้องถามออกไป

“ดาร่า...ความรักสอนให้ฉันรู้จักการยอมแพ้”

“......”

“ไม่มีใครหรอกที่อยากเป็นผู้แพ้...”

“......”

“แต่ฉันก็ยอมแพ้...แพ้กับความรักที่เธอมีให้อี้ฟาน”

เมื่อเรารักใครสักคนข้างเดียว...แต่เธอคนนั้นกลับมอบหัวใจให้กับชายอื่นไปเสียแล้ว

เขาถามตัวเองเสมอ...ว่ารับได้หรือเปล่า ที่ต้องยืนอยู่ข้างๆ เธอในฐานะที่ไม่ใช่เจ้าของหัวใจ

คำตอบจากความรู้สึกคือได้...เขารับได้ เพียงแค่มีเธอเท่านั้น

เท่านั้นจริงๆ...

“ฉัน...ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวใช่ไหม” ดารกาถามเสียงเครือ กัดริมฝีปากจนห้อเลือด

“ฉันอยู่กับเธอ...ฉันจะไม่มีวันไปไหน”

“นายจะไม่ทิ้งฉันเหมือนที่อี้ฟานทิ้งฉันใช่ไหม...นายจะอยู่กับฉันใช่ไหม” หญิงสาวร่ำไห้ ไม่ว่าอย่างไรก็สลัดภาพที่อี้ฟานบอกเลิกเธอไม่ได้เลย

ความรู้สึกลึกๆ เธอยังกลัว...กลัวว่าจะต้องถูกทิ้งให้อยู่กับความเดียวดาย

ถูกทิ้งให้อยู่กับความทรงจำเดิมๆ ที่ไม่มีวันหวนมา...

“ฉันเคยทิ้งเธอเหรอ...”

นั่นสิ...เขาไม่เคยทอดทิ้งเธอ ไม่ว่าจะงานยุ่งสักแค่ไหน คนแรกที่มาหาเธอก็คือลู่ฮาน เมื่อหญิงสาวโทรไปคร่ำครวญกับเขาเมื่ออี้ฟานคุยกับหญิงอื่น

ลู่ฮานที่ใส่ใจเธอเสมอไม่ว่าเรื่องไหนๆ

“นายไม่เคยทิ้งฉัน สักครั้งก็ไม่เคย”

เขาคลี่ยิ้มอ่อนโยน ใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำตาให้เธอแผ่วเบา

“ครั้งนี้ก็เหมือนกัน...ฉันจะไม่ทิ้งเธอ”

ความอบอุ่นถูกเติมเต็มเข้ามาในหัวใจอันหนาวเหน็บอย่างรวดเร็ว ดารกายิ้ม...เป็นรอยยิ้มที่มาจากความรู้สึกจริงๆ

“ขอบคุณนะ....ขอบคุณจริงๆ”

more than bored : Sad,

more than sad : Unhappy

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ฉันเต็มใจ” ลู่ฮานลูบศีรษะเล็กๆ นั้นด้วยความรัก

ไม่ว่าใครอาจมองว่ามันไม่มีค่า แต่ฉันคนนี้รักทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเธอ...ดารกา