Because Of you คำตอบของหัวใจ

ดารกาอดคิดไม่ได้ว่า บางครั้งพระเจ้าก็ชอบกลั่นแกล้งเธอให้จนตรอก..ส่งบททดสอบมากมายมาในชีวิตเพื่อให้มีชีวิตอยู่ต่อเพื่อ ‘เข้มแข็ง’ หรือ ‘ท้อถอย’ กันแน่
อี้ฟานและเจียอิงดูรักกันดี...คู่ควรราวกับถูกสร้างมาเพื่อกันและกัน
อาจจะ ‘ฝืน’ ความรู้สึกไปบ้าง แต่เธอก็ ‘เต็มใจ’ ที่จะเห็นทั้งคู่มีความสุข
“ฉันยังไหว...ฉันยังสู้ต่อได้” เสียงหวานพึมพำกับตัวเอง ปลายนิ้วเรียวกรีดน้ำตาตรงขอบตาทิ้งอย่างเข้มแข็ง
สิ่งที่ ‘ควรทำ’ มากที่สุดในตอนนี้ นั่นคือการ ‘ทำใจ’
ไม่ใช่การ ‘ร้องไห้’...เพื่อบั่นทอนกำลังใจของตัวเอง
“อยากร้องไห้ก็ร้องออกมาเถอะ” เสียงนุ่มที่คุ้นเคยเอ่ยออกมาจากข้างหลัง ร่างสูงก้าวช้าๆ แต่มั่นคง...เพียงไม่กี่ก้าวก็สวมกอดร่างบางนั้นด้วยความรู้สึกไม่แตกต่างกัน
“บางอย่าง...ฉันอยากแสดงออกมาให้รู้ แต่เก็บไว้ข้างในมันคงดีกว่า” ใบหน้างดงามซบหน้ากับบ่ากว้างด้วยความเสียใจ น้ำตาเม็ดเล็กๆ ไหลออกตามหางตา
เหมือนเป็นคนอื่นที่เธอไม่เคยสนใจ เหมือนเป็นเพียงสิ่งที่เธอคุ้นเคยแต่มองข้ามไป
“จะฝืนทำไม”
คำถามคำเดียวที่ถามออกมายิ่งทำให้น้ำตาไหลพรากไม่ยอมหยุด...
สองมือหนาที่โอบกอดเธอไว้...เป็นสัญญาว่าจะไม่ทอดทิ้งไปไหน
“นายชอบเห็นฉันร้องไห้เหรอ”
ไม่หรอก...ไม่อยากเห็นเธอต้องเสียใจเลยแม้แต่น้อย
“ไม่เลย...เธอเข้มแข็งมามากพอแล้ว ระบายออกมาบ้าง”
ลู่ฮานตอบ ร่างน้อยๆ ในอ้อมกอดสั่นเทากลั้นแรงสะอื้น สองมือเรียวกอดเขาไว้...
“อย่าทิ้งฉันไปไหนนะลู่ฮาน อยู่กับฉันก่อน”
ต่อให้เธอไม่บอก เขาก็พร้อมที่จะอยู่กับเธอไปจนกว่าจะหยุดร้องไห้...
อาจเป็นเพราะความเศร้า...ที่ทำให้เราอยู่ด้วยกันได้
ไม่อาจปฏิเสธ...ว่าหัวใจก็รู้สึกดีเช่นกัน
“ฉันไม่ทิ้งเธอ”
ดั่งคำสัญญาที่เอื้อนเอ่ยออกมา...ดวงตากลมโตที่แดงช้ำเงยหน้ามองเขาด้วยความรู้สึกหลากหลาย นัยน์ตาสีน้ำตาลสั่นระริกไม่ยอมหยุด
มือหนาใช้นิ้วโป้งไล้คราบน้ำตาที่ติดอยู่แก้มเนียนออกไป
“ฉันไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน...นอกเสียจากว่าเธอไม่ต้องการฉันเท่านั้น”
น่าเสียดาย...ที่เขาคนนี้มาช้าเกินไป
เขาช้าเกินไป...หัวใจเธอตกเป็นของคนอื่นไปเสียแล้ว
“ฉันจะอยู่ต่อยังไง...ถ้าไม่มีเขา ฉันจะมีชีวิตอยู่ต่อได้ยังไง”
“เพื่อตัวเธอเอง...”
“ฮึก...”
“และเพื่อฉัน...”
ดารกาเงยหน้าขึ้นมามองทั้งน้ำตาเมื่อได้ยินประโยคนั้น ใบหน้าของคนตรงข้ามดูจริงจังเสียจนเธอไม่คิดว่าเขากำลังพูดเล่น
“อยู่ต่อไปเพื่อฉันได้ไหม...ดาร่า”
“..........”
“ฉันรักเธอ...รักเธอไม่แพ้ใคร พร้อมที่ยอมสละให้เธอได้ทุกอย่าง เพียงแค่เธอเอ่ยปากบอกมา...แค่เธอบอกมาเท่านั้น”
“ฉัน....”
“อะไรก็ได้ที่ทำให้เธอหยุดร้องไห้ เอาดารกาคนเดิมของฉันคืนมาก็พอ”
“ฮึก...ลู่ฮาน”
น้ำร้อนๆ คลอที่หน่วยตาอีกระลอก ก่อนจะไหลลงมาไม่หยุดอยากจะห้ามใจ...
เธอเสียใจ...เสียใจที่ไม่อาจตอบแทนความรู้สึกดีๆ ที่เขามีให้ได้
ผู้ชายคนนี้ดีกับเธอเหลือเกิน...
แต่ทำไมกันหนอ...เธอกลับไม่เคยรักเขาเลยแม้แต่น้อย
“นายเป็นเพื่อนฉัน...และนายจะยังเป็นเพื่อนของฉันตลอดไป”
“......”
“ฉันต้องการเขา...ฉันต้องการแค่อู๋อี้ฟาน”
“......”
“ฉันต้องการแค่เขาจริงๆ”
เสมือนเป็นการตอกย้ำกลายๆ...ว่าในใจของเธอไม่มีที่ว่างให้เขายืนอยู่
นอกจากเสียจากว่า ‘เพื่อน’ เพียงเท่านั้น
ลู่ฮานยิ้มออกมา...เป็นรอยยิ้มที่ดารการู้สึกเกลียดจริงๆ
“ฉันว่าแล้ว...ว่าเธอต้องตอบแบบนี้”
นายดีเกินไป...ลู่ฮาน
ไม่เหมาะสมกับผู้หญิงร้ายๆ อย่างฉันเลยแม้แต่น้อย
“เธอก็ยังเป็นดารกาคนเดิม...ที่ยังมั่นคงกับอู๋อี้ฟาน คนที่ไม่มีวันรักเธอ”
น้ำตาลูกผู้ชายกลิ้งออกมาทางหางตาอย่างกลั้นไม่อยู่...ใบหน้าหล่อเหลาเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตาหญิงสาวอันเป็นดั่งดวงใจของเขา
“ทั้งๆ ที่เธอก็รู้...ว่าอี้ฟานคนนั้นมันมอบใจให้ผู้หญิงคนอื่นไปแล้ว”
เหมือนเขา...
มั่นคงในรักเดียว...และไม่สามารถรักใครได้อีก
นอกจากดารกาเท่านั้น...
“ถ้านายรักใครสักคน...นายจะเข้าใจ” เธอไง...ดารกา เธอเป็นคำตอบในทุกอย่างของฉัน
“........”
“ไม่ว่าคนอื่นจะมองว่านายโง่แค่ไหน...นายก็ยอมโดยไม่มีข้อแม้”
แล้วฉันล่ะ...ดารกา ฉันเป็นแค่เพื่อนได้จริงๆ ใช่ไหมสำหรับเธอ
“แต่อี้ฟานทิ้งฉันไปแล้ว...เขาทิ้งฉันไปแล้ว”
ประโยคบอกเลิกพร้อมกับน้ำตามากมายที่ดารกาพร่ำร้องเรียกเขา สองมือที่กอดเขาไว้ไม่ให้จากเธอไปนั้นหวนกลับมาในความคิด
ดารกาจะไม่เสียใจเลย...ถ้าผู้หญิงที่เขาตัดสินใจหมั้นด้วยไม่ใช่เจียอิง คุณหมอสาวชาวจีนผู้มีจิตใจเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เพื่อนสนิทของเธอคนที่สองบนแผ่นดินมังกรแห่งนี้....
“เขาทำกับฉันได้ยังไง...ฮึก ตลอดเวลาที่คบกันมา เขาสองคนหลอกฉันให้เป็นคนโง่ตลอดเวลาเลยใช่ไหม”
ทุกคนรู้...ว่าดารการักอู๋อี้ฟานมากแค่ไหน
แต่สุดท้าย...เพื่อนสนิทของเธอกลับกลายมาเป็นว่าที่คู่หมั้นของแฟนตัวเองได้อย่างเลือดเย็น พร้อมกับประโยคโง่ๆ
‘ฉันขอโทษ...แต่ฉันรักอี้ฟานจริงๆ ฉันเสียเขาไปไม่ได้’
แล้วฉันล่ะ...ดารกาคนนี้ก็เสียอี้ฟานไม่ได้เหมือนกัน
เธออยากเปลี่ยน ‘ความจริง’ และกลับไปอยู่ใน ‘ความฝัน’
นี่สินะ...ที่มีคนเคยบอกว่า 'เวลา' ทำให้มีการเปลี่ยนแปลง
“ความรักไม่มีคำว่าโง่หรือไม่โง่หรอกดาร่า”
มีแค่รักหรือไม่รักเท่านั้นแหละ...