Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
9.7
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.08 น.
11 ตอน
155 วิจารณ์
24.74K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.27 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
9)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
อาทิตย์ต่อมา
“นี่ไอ้โมะแกเลิกกับน้องแก้วเค้าแล้วรึไงว่ะเห็นไม่มาทำงานเป็นอาทิตย์ล่ะ” ‘เขื่อน’เดินเข้ามาถามโทโมะ
“อืม...จบไม่สวยด้วยว่ะแต่ชั่งเถอะฉันไม่อยากพูดถึงผู้หญิงคนนั้น” โทโมะตอบอย่างขอไปทีก่อนก้มหน้าอ่านเอกสารต่อ
“แล้วเค้าลาออกไปแล้วรึไงว่ะ” เขื่อนยังคงามต่อ
“ยังว่ะ...เห็นกวินเอาใบลามาวางไว้ให้เมื่ออาทิตย์บอกว่าติดธุระที่ต่างจังหวัด”
“อ้าว! งั้นก็มีสิทธิ์รีเทิร์นอีกรอบสิว่ะ”
“...”
ก๊อก~ ก๊อก~~
“อนุญาติ...ค่ะ!” จงใจกระแทกเสียงลงไปในท้ายประโยค
ร่างบางในชุดเพรียวระหงษ์เดินกรีดกรายเข้ามาในห้องของประทานบริษัทอย่างโทโมะ ร่างบางอยู่ในชุดเดรสไม่รัดรูปสีฟ้าเปิดหัวไหล่ขาวเนียน เนื้อผ้าบองเบาสั้นระดับหัวเข่าขับผิวขาวผ่องของตัวได้ดี รองเท้าส้นเข็มสีครีมสูงกว่าห้านิ้ว ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกปล่อยกลางถึงกลางหลังและดัดเป็นรอนใหญ่ๆ ใบหน้าถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางอ่อนทำให้เธอดูเป็นสาวหวาน...
“เอ่อขอโทษนะครับถ้ามาติดต่อเรื่องงานรบกวนนัดเวลาไว้ก่อนจะดีกว่านะครับเพราะตอนนี้ทางเราติดงานนิดหน่อยน่ะครับ” เขื่อนบอก
“คะ?”
“เอ่อ...เพื่อนผมเค้าอยากจะบอกคุณว่าให้คุณไปติดต่อกับพนักงานด้านล่างก่อนน่ะครับ0.0!!” โทโมะพูดจบแล้วจึงเงยหน้ามองหญิงสาวที่เข้ามาเมื่อสักครู่อย่างตะลึง
“มองอะไรคะ”
“ตาค้างเลยหรอว่ะไอ้โมะ…แต่แม่งสวยจริงไร้มีดหมอ เอาดิคนนี้ฉันสนับสนุน” เขื่อหันมากระซิบกับโทโมะ โทโมะเริ่มคิดตาม
“เอ่อ...เชิญนั่งก่อนดีกว่ามาๆนั่งข้างผมก็ได้ผมไม่ถือ ขอโทษนะครับ...ไม่ทราบว่าคุณมีแฟนรึยังครับ” เขื่อนอาสาเป็นพ่อสื่อให้
“ฮ่ะๆ...ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะคะ” ‘เธอ’ หัวเราะอย่างขบขันในคำถามของเขื่อน
“ก็แหม...คนหน้าตาดีๆอย่างคุณ ให้ผมเดานะมีแล้วชัวๆ”
“ค่ะมีแล้ว...แต่ก็เลิกแล้วค่ะฮ่ะๆ”
“อ้าวทำไมล่ะครับ” คราวนี้เขื่อนถามอย่างมีหวัง โทโมะได้แต่นั่งฟังเงียบๆไม่ได้เถียงอะไร
“เค้า...เจ้าชู้น่ะค่ะ มักมาก ฉันทนไม่ไหวก็เลยคิดว่าเลิกกันดีกว่า” โทโมะสะดุดกับคำพูดนั้นนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ส่วนเขื่อนก็ได้แต่เงียบ
“...”
“หน้าแปลกนะคะ ทั้งๆที่เราก็รักเค้ามากแต่เค้าไม่เคยมองเห็น’ค่า’ของเราเลย...”
“…”
“ผู้ชายเนี่ย...เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นไปซะหมดเลยรึเปล่าคะ’คุณโทโมะ’ :) ” โทโมะเงยหน้าทันทีเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆเอ่ยถึงชื่อเค้า
“คุณเป็นใคร...รู้จักเพื่อนผมได้อย่างไง” เขื่อนถามบ้าง
“แก้ว...เธอคือ’แก้ว’ใช่มั้ย” โทโมะพิจาณนารูปหน้าและ’ดวงตา’ที่เค้าคิดว่าเค้าจำมันได้ดี
“ห๊ะ!!”
“ว้า~ ความแตกจนได้ หึๆ สวัสดีอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะคะคุณเขื่อน คุณโทโมะ!” ‘แก้ว’ พนมมือก้มไหว้ผู้ชายทั้งสองที่นังมองเธออยู่อย่างอึ้งๆ
เขื่อนถึงกับเงียบปากไปอย่างปริยาย ส่วนโทโมะก็ลุกเดินมามองหน้าแก้วใกล้ๆแก้วเองก็หัวเราะในลำคอเมื่อเห็นปฏิกิริยาของทั้งสอง...ที่แท้! ก็’แพ้’ผู้หญิง! ร่างบางยิ้มเยาะอยู่ในใจก่อนขยับตัวหันไปจ้องมองหน้าโทโมะเช่นกัน
“หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรอคะ...” แก้วเอ่ยถามอย่างยียวน
“เหอะ! คิดว่าเปลี่ยนตัวเองแล้วฉันจะหันกลับไปสนใจเธอรึไง บ้า!”
“ก็ไม่ได้คิด...แค่จะบอกว่าเนี่ยแหละ’ธาตุแท้’ของฉัน” แก้วลุกขึ้นประจันหน้ากับโทโมะ
“เธอว่าไงนะ!”
“ก็บอกอยู่...หัดไปดูIGคนอื่นเค้าซะบ้างนะแล้วจะเห็นว่าฉํนเป็นคนอย่างไงกันแน่!”
“...”
“เอาล่ะ! หมดเวลาล่ะขอตัวไปทำงานก่อน อ้อ! ที่ฉันหายไปน่ะแค่ลานะไม่ใช่ลาออก ขอตัว!” แก้วเดินกระแทกไหล่โทโมะออกไป
“นี่เธอ!”
“เห้ยไอ้โทโมะใจเย็น นั่นมันผู้หญิงนะ” เขื่อนที่ยนังเงียบมานานเอ่ยห้ามเพื่อแต่สายตาเค้ายังคงจดจ้องไปยังร่าบางที่เดินออกจากห้องนี้ไปแล้ว
“ฮึย! แล้วเราจะได้เห็นดีกันแก้ว...”
หลังจากที่เขื่อนคุยธุระ(?)กับโทโมะเสร็จก็เดินออกมาโยที่ไม่ลืมแวะไปทักทายเลขาหน้าใหม่(?) ที่นั่งก้มหน้าก้มตาเคลียงานอยู่ เขื่อนได้แต่คิดในใจว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้แต่อีกใจเค้าเองก็ชอบนะ...เอิ่ม ชอบความความน่ารักของเธและยิ่งเธอแปลงโฉมแล้วเนี่ยยิ่งกระชากหัวใจออกมาได้ง่ายๆ
“มีอะไรรึเปล่าคะคุณเขื่อน...” แก้วเอ่ยถามทั้งๆที่ยังไม่ได้เงยหน้ามามอง
“อ่า เรียก’พี่’ดีกว่าครับ เรียกคุณแล้วดูไม่ชินหูอย่างไงก็ไม่รู้” เขื่อนเดินเข้าไปใกล้ๆโต๊ะของแก้ว
“...”
“นี่ก็จะเที่ยงแล้วเราจะว่าอะไรถ้าพี่จะ’ชวน’ไปเลี้ยงข้าวกลางวัน”
“เพื่ออะไรคะ...คุณ...เอ่อพี่มีอะไรรึเปล่า พูดมาตรงๆก็ได้ค่ะ”
“ไม่นิ พี่อยากเลี้ยงเราจริงๆ”
“เนื่องในโอกาสอะไรคะ...โอกาสที่แก้วกลับมาทำงาน หรือว่าพี่คิดจะจีบแก้วกันแน่” แก้วถามอย่างติดตลก
“ว้าว! รู้ทันพี่ด้วยฮ่าๆ” เขื่อนเองก็พลอยเล่นไปด้วย
“แล้วนี่พี่พูดจริงรึเปล่าคะแก้วกินจุนะจะบอกให้”
“จุแค่ไหนก็’เลี้ยงไหว’ไปๆให้พี่เลี้ยง’ตลอดชีวิต’เลยก็ได้นะถ้าไม่ว่า” เขื่อนหิ้วกระเป๋าสีครีมของแก้วเดินนำไปทำให้แก้วต้องรีบวิ่งตาม(กระเป๋า)ไป
“เดี๋ยวสิพี่เขื่อน! เอากระเป๋าแก้วคืนมาก่อนนน”
+
+
+
“หึ!!” โทโมะเปิดประตูห้องออกมมาก่อนจะกระแทกลมหายใจไล่หลังเพื่อนรักและแก้วไป
“เธอคิดจะทำอะไรกันแน่...จริญญา” โทโมะพูดก่อนจะรีบเดินตามสองคนนั้นไป
แก้วเดิน’ควง’(?)เขื่อนมายังห้างหรูก่อนที่ทั้งคู่จะเลือกร้านอาหารอิตาลีโดยมีเขื่อนเป็นแกนนำทำหน้าที่แนะนำอาหารมากมายให้แก้ว แก้วเองก็ได้แต่พยักหน้าเออออห่อหมกไปด้วย ดูเหมือนว่าทุกๆอย่างจะไปด้วยแต่’ใครอีกคน’รึจะยอม!
“อ้าว! ไอ้เขื่อนบังเอิญจัง...นั่งด้วยดิ” โทโมะเบียดตัวนั่งลงข้างๆแก้ว แก้วจึงเขยิบตัวหนี
“เอ่อ...มาๆฉันสั่งไปแล้วนะถ้าไม่ชอบค่อยสั่งเพิ่ม” เขื่อนบอกก่อนลอบมองไปทางแก้ว
“สั่งอะไรมาก็ก็กินอันนั้แหละไม่เรื่องมาก” โทโมะพูดก่อนจะเสมองไปทางแก้ว
“อาหารมาแล้วเราททานกันดีกว่านะคะ’พี่’เขื่อน” แก้วจงใจเน้นคำว่าพี่ให้โทโมะได้ยิน
“หึ! นี่ไอ้เขื่อนแกจะไปรับ’เมีย’แกวันไหนว่ะ” โทโมะเองก็เน้นคำว่าเมียใส่แก้ว
“เฮ้ยๆพูดให้ถูกนะโว๊ยคู่หมั้ยเฉยๆยังไม่ถึงเมีย”
“พี่เขื่อนหมั้นกับยัยเฟย์แล้วหรอคะ...แต่ก็ดีนะคะเห็นคบกันมาตั้งนานแก้วฝากดูแลเพื่อนแก้วด้วยนะคะ” ผิดคาด! โทโมะเดาผิดมหันนอกจากแก้วจะไม่สะเทือนใจแล้วแถมยังดีใจออกนอกหน้าด้วยซ้ำ
“ใช่ครับ...ว่าแต่เรายังจำเฟย์ได้ด้วยหรอเนี่ยไม่ได้เจอกันนานแล้วนิตั้งแต่เฟย์ทำงานที่ต่างประเทศ”
“ค่ะ...เพื่อนแก้วทั้งคนนะคะจะลืมได้ไง”
Arrrrrrrr~
“พี่ขอตัวแปปนึงนะ ไอ้โทโมะเดี๋ยวฉันมานะ” เขื่อนพูดกับแก้วและโทโมะก่อนเดินเดินออกไปรับโทรศัพท์นอกร้าน
“ไง...คิดจะจับเพื่อนฉันรึไงห๊ะ”
“ก็ไม่รู้สิ...เป็นความคิดที่ดีเหมือนกันนะคะ” แก้วพูดก่อนจะดื่มน้ำ
“นี่เธอ!” โทโมะคว้าข้อมือแก้วทำให้น้ำหกใส่เธอทันที
“นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย!!” แก้วโวยวายพรางรีบหาผ้ามาเช็ดน้ำ ดีนะที่เป็นนำเปล่าไม่อย่างนั้นเธอคง...
“ก็เธออยากยั่วโมโหฉันก่อนทำไมล่ะ”
“เอ๊ะ!! ฉันไปยั่วโมโหนายตอนไหนมิทราบห๊ะ!”
“สองคนนี้มีอะไรกันรึเปล่า?” เขื่อนกลับเข้ามาหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ
“ปะ...เปล่าค่ะ” แก้วตอบเสียงอ่อนหวานจนโทโมะหันมองขวับ...แหมทีกับเค้านะ
“หรอครับ...แล้วนี่น้องแก้วอิ่มรึยังครับ”
“อิ่มแล้วค่ะ อิ่มมากเลยด้วยงั้นเรากลับกันเลยมั้ยคะ” แก้วถามเขื่อนในขณะที่ลุกขึ้นสะพายกระเป๋า(ที่เขื่อนคืนให้แล้ว)
“คือ...ขอโทษนะครับน้องแก้วพอดีว่าพี่ติดธุระต่อน่ะครับมันเป็นธุระด่วนมมากซะด้วยสิ พี่ก็เลย...คงไปส่งเราไม่ได้ เราไม่โกรธใช่มั้ย”
“ไม่หรอกค่ะเดี๋ยวแก้วกลับเองก็ได้ พี่เขื่อนไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ”
“ไม่ได้นะครับ พี่จะกังวลแน่ถ้าปล่อยให้เรากลับเอง...เอ่อไอ้โทโมะไหนๆแกก็ต้องกลับบริษัทอยู่แล้วแกพาแก้วกลับไปด้วยดิ นะๆ ถือว่าฉันขอ”
“...ทำไมต้องเป็นฉัน”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แก้วไม่ถือ แก้วกลับเองได้ค่ะ พี่เขื่อนรีบไปทำธุระเถอะเดี๋ยวค่าอาหารพวกนี้แก้วจ่ายให้ก็ได้”
“ไม่ได้ๆเรื่องค่าอาหารพี่บอกแล้วว่าพี่จะเลี้ยงเรา แต่พี่อยากแน่ใจมากกว่าเราจะกลับอย่างปลอดภัย...” เขื่อนเอื้อมมือมากุมมือแก้วท่ามกลางสายตาของโทโมะ
“แต่แก้ว...คุณโทโมะคงไม่สะดวกหรอกค่ะ แก้วกลับเองดีกว่าถ้าถึงแล้วแก้วจะรีบโทร.ไปบอก”
...ruktomokaew...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- แวะมาอัพให้แล้วนะคะ เริ่มมีความรู้สึกว่ารีดเดอร์เริ่มหายไปกันหมด(น้อยใจ) มันไม่สนุกใช่มั้ย ได้! งั้นต่อจากนี้ไรท์เตอร์จะแต่งแบบไม่สนตอนจบแล้วนะจะขอแบบที่คิดไว้จริงๆ ถ้าตอนจบไม่ดีก็กรุณาอย่าเขวี้ยงรองเท้า ไข่เน่า แก้วน้ำมานะ เค้ากลัวแล้วววววววววววT^T
อาทิตย์ต่อมา
“นี่ไอ้โมะแกเลิกกับน้องแก้วเค้าแล้วรึไงว่ะเห็นไม่มาทำงานเป็นอาทิตย์ล่ะ” ‘เขื่อน’เดินเข้ามาถามโทโมะ
“อืม...จบไม่สวยด้วยว่ะแต่ชั่งเถอะฉันไม่อยากพูดถึงผู้หญิงคนนั้น” โทโมะตอบอย่างขอไปทีก่อนก้มหน้าอ่านเอกสารต่อ
“แล้วเค้าลาออกไปแล้วรึไงว่ะ” เขื่อนยังคงามต่อ
“ยังว่ะ...เห็นกวินเอาใบลามาวางไว้ให้เมื่ออาทิตย์บอกว่าติดธุระที่ต่างจังหวัด”
“อ้าว! งั้นก็มีสิทธิ์รีเทิร์นอีกรอบสิว่ะ”
“...”
ก๊อก~ ก๊อก~~
“อนุญาติ...ค่ะ!” จงใจกระแทกเสียงลงไปในท้ายประโยค
ร่างบางในชุดเพรียวระหงษ์เดินกรีดกรายเข้ามาในห้องของประทานบริษัทอย่างโทโมะ ร่างบางอยู่ในชุดเดรสไม่รัดรูปสีฟ้าเปิดหัวไหล่ขาวเนียน เนื้อผ้าบองเบาสั้นระดับหัวเข่าขับผิวขาวผ่องของตัวได้ดี รองเท้าส้นเข็มสีครีมสูงกว่าห้านิ้ว ผมสีน้ำตาลอ่อนถูกปล่อยกลางถึงกลางหลังและดัดเป็นรอนใหญ่ๆ ใบหน้าถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางอ่อนทำให้เธอดูเป็นสาวหวาน...
“เอ่อขอโทษนะครับถ้ามาติดต่อเรื่องงานรบกวนนัดเวลาไว้ก่อนจะดีกว่านะครับเพราะตอนนี้ทางเราติดงานนิดหน่อยน่ะครับ” เขื่อนบอก
“คะ?”
“เอ่อ...เพื่อนผมเค้าอยากจะบอกคุณว่าให้คุณไปติดต่อกับพนักงานด้านล่างก่อนน่ะครับ0.0!!” โทโมะพูดจบแล้วจึงเงยหน้ามองหญิงสาวที่เข้ามาเมื่อสักครู่อย่างตะลึง
“มองอะไรคะ”
“ตาค้างเลยหรอว่ะไอ้โมะ…แต่แม่งสวยจริงไร้มีดหมอ เอาดิคนนี้ฉันสนับสนุน” เขื่อหันมากระซิบกับโทโมะ โทโมะเริ่มคิดตาม
“เอ่อ...เชิญนั่งก่อนดีกว่ามาๆนั่งข้างผมก็ได้ผมไม่ถือ ขอโทษนะครับ...ไม่ทราบว่าคุณมีแฟนรึยังครับ” เขื่อนอาสาเป็นพ่อสื่อให้
“ฮ่ะๆ...ทำไมถึงถามอย่างนั้นล่ะคะ” ‘เธอ’ หัวเราะอย่างขบขันในคำถามของเขื่อน
“ก็แหม...คนหน้าตาดีๆอย่างคุณ ให้ผมเดานะมีแล้วชัวๆ”
“ค่ะมีแล้ว...แต่ก็เลิกแล้วค่ะฮ่ะๆ”
“อ้าวทำไมล่ะครับ” คราวนี้เขื่อนถามอย่างมีหวัง โทโมะได้แต่นั่งฟังเงียบๆไม่ได้เถียงอะไร
“เค้า...เจ้าชู้น่ะค่ะ มักมาก ฉันทนไม่ไหวก็เลยคิดว่าเลิกกันดีกว่า” โทโมะสะดุดกับคำพูดนั้นนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ส่วนเขื่อนก็ได้แต่เงียบ
“...”
“หน้าแปลกนะคะ ทั้งๆที่เราก็รักเค้ามากแต่เค้าไม่เคยมองเห็น’ค่า’ของเราเลย...”
“…”
“ผู้ชายเนี่ย...เห็นผู้หญิงเป็นของเล่นไปซะหมดเลยรึเปล่าคะ’คุณโทโมะ’ :) ” โทโมะเงยหน้าทันทีเมื่อได้ยินเสียงเล็กๆเอ่ยถึงชื่อเค้า
“คุณเป็นใคร...รู้จักเพื่อนผมได้อย่างไง” เขื่อนถามบ้าง
“แก้ว...เธอคือ’แก้ว’ใช่มั้ย” โทโมะพิจาณนารูปหน้าและ’ดวงตา’ที่เค้าคิดว่าเค้าจำมันได้ดี
“ห๊ะ!!”
“ว้า~ ความแตกจนได้ หึๆ สวัสดีอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะคะคุณเขื่อน คุณโทโมะ!” ‘แก้ว’ พนมมือก้มไหว้ผู้ชายทั้งสองที่นังมองเธออยู่อย่างอึ้งๆ
เขื่อนถึงกับเงียบปากไปอย่างปริยาย ส่วนโทโมะก็ลุกเดินมามองหน้าแก้วใกล้ๆแก้วเองก็หัวเราะในลำคอเมื่อเห็นปฏิกิริยาของทั้งสอง...ที่แท้! ก็’แพ้’ผู้หญิง! ร่างบางยิ้มเยาะอยู่ในใจก่อนขยับตัวหันไปจ้องมองหน้าโทโมะเช่นกัน
“หน้าฉันมีอะไรติดอยู่หรอคะ...” แก้วเอ่ยถามอย่างยียวน
“เหอะ! คิดว่าเปลี่ยนตัวเองแล้วฉันจะหันกลับไปสนใจเธอรึไง บ้า!”
“ก็ไม่ได้คิด...แค่จะบอกว่าเนี่ยแหละ’ธาตุแท้’ของฉัน” แก้วลุกขึ้นประจันหน้ากับโทโมะ
“เธอว่าไงนะ!”
“ก็บอกอยู่...หัดไปดูIGคนอื่นเค้าซะบ้างนะแล้วจะเห็นว่าฉํนเป็นคนอย่างไงกันแน่!”
“...”
“เอาล่ะ! หมดเวลาล่ะขอตัวไปทำงานก่อน อ้อ! ที่ฉันหายไปน่ะแค่ลานะไม่ใช่ลาออก ขอตัว!” แก้วเดินกระแทกไหล่โทโมะออกไป
“นี่เธอ!”
“เห้ยไอ้โทโมะใจเย็น นั่นมันผู้หญิงนะ” เขื่อนที่ยนังเงียบมานานเอ่ยห้ามเพื่อแต่สายตาเค้ายังคงจดจ้องไปยังร่าบางที่เดินออกจากห้องนี้ไปแล้ว
“ฮึย! แล้วเราจะได้เห็นดีกันแก้ว...”
หลังจากที่เขื่อนคุยธุระ(?)กับโทโมะเสร็จก็เดินออกมาโยที่ไม่ลืมแวะไปทักทายเลขาหน้าใหม่(?) ที่นั่งก้มหน้าก้มตาเคลียงานอยู่ เขื่อนได้แต่คิดในใจว่าทำไมเธอถึงทำแบบนี้แต่อีกใจเค้าเองก็ชอบนะ...เอิ่ม ชอบความความน่ารักของเธและยิ่งเธอแปลงโฉมแล้วเนี่ยยิ่งกระชากหัวใจออกมาได้ง่ายๆ
“มีอะไรรึเปล่าคะคุณเขื่อน...” แก้วเอ่ยถามทั้งๆที่ยังไม่ได้เงยหน้ามามอง
“อ่า เรียก’พี่’ดีกว่าครับ เรียกคุณแล้วดูไม่ชินหูอย่างไงก็ไม่รู้” เขื่อนเดินเข้าไปใกล้ๆโต๊ะของแก้ว
“...”
“นี่ก็จะเที่ยงแล้วเราจะว่าอะไรถ้าพี่จะ’ชวน’ไปเลี้ยงข้าวกลางวัน”
“เพื่ออะไรคะ...คุณ...เอ่อพี่มีอะไรรึเปล่า พูดมาตรงๆก็ได้ค่ะ”
“ไม่นิ พี่อยากเลี้ยงเราจริงๆ”
“เนื่องในโอกาสอะไรคะ...โอกาสที่แก้วกลับมาทำงาน หรือว่าพี่คิดจะจีบแก้วกันแน่” แก้วถามอย่างติดตลก
“ว้าว! รู้ทันพี่ด้วยฮ่าๆ” เขื่อนเองก็พลอยเล่นไปด้วย
“แล้วนี่พี่พูดจริงรึเปล่าคะแก้วกินจุนะจะบอกให้”
“จุแค่ไหนก็’เลี้ยงไหว’ไปๆให้พี่เลี้ยง’ตลอดชีวิต’เลยก็ได้นะถ้าไม่ว่า” เขื่อนหิ้วกระเป๋าสีครีมของแก้วเดินนำไปทำให้แก้วต้องรีบวิ่งตาม(กระเป๋า)ไป
“เดี๋ยวสิพี่เขื่อน! เอากระเป๋าแก้วคืนมาก่อนนน”
+
+
+
“หึ!!” โทโมะเปิดประตูห้องออกมมาก่อนจะกระแทกลมหายใจไล่หลังเพื่อนรักและแก้วไป
“เธอคิดจะทำอะไรกันแน่...จริญญา” โทโมะพูดก่อนจะรีบเดินตามสองคนนั้นไป
แก้วเดิน’ควง’(?)เขื่อนมายังห้างหรูก่อนที่ทั้งคู่จะเลือกร้านอาหารอิตาลีโดยมีเขื่อนเป็นแกนนำทำหน้าที่แนะนำอาหารมากมายให้แก้ว แก้วเองก็ได้แต่พยักหน้าเออออห่อหมกไปด้วย ดูเหมือนว่าทุกๆอย่างจะไปด้วยแต่’ใครอีกคน’รึจะยอม!
“อ้าว! ไอ้เขื่อนบังเอิญจัง...นั่งด้วยดิ” โทโมะเบียดตัวนั่งลงข้างๆแก้ว แก้วจึงเขยิบตัวหนี
“เอ่อ...มาๆฉันสั่งไปแล้วนะถ้าไม่ชอบค่อยสั่งเพิ่ม” เขื่อนบอกก่อนลอบมองไปทางแก้ว
“สั่งอะไรมาก็ก็กินอันนั้แหละไม่เรื่องมาก” โทโมะพูดก่อนจะเสมองไปทางแก้ว
“อาหารมาแล้วเราททานกันดีกว่านะคะ’พี่’เขื่อน” แก้วจงใจเน้นคำว่าพี่ให้โทโมะได้ยิน
“หึ! นี่ไอ้เขื่อนแกจะไปรับ’เมีย’แกวันไหนว่ะ” โทโมะเองก็เน้นคำว่าเมียใส่แก้ว
“เฮ้ยๆพูดให้ถูกนะโว๊ยคู่หมั้ยเฉยๆยังไม่ถึงเมีย”
“พี่เขื่อนหมั้นกับยัยเฟย์แล้วหรอคะ...แต่ก็ดีนะคะเห็นคบกันมาตั้งนานแก้วฝากดูแลเพื่อนแก้วด้วยนะคะ” ผิดคาด! โทโมะเดาผิดมหันนอกจากแก้วจะไม่สะเทือนใจแล้วแถมยังดีใจออกนอกหน้าด้วยซ้ำ
“ใช่ครับ...ว่าแต่เรายังจำเฟย์ได้ด้วยหรอเนี่ยไม่ได้เจอกันนานแล้วนิตั้งแต่เฟย์ทำงานที่ต่างประเทศ”
“ค่ะ...เพื่อนแก้วทั้งคนนะคะจะลืมได้ไง”
Arrrrrrrr~
“พี่ขอตัวแปปนึงนะ ไอ้โทโมะเดี๋ยวฉันมานะ” เขื่อนพูดกับแก้วและโทโมะก่อนเดินเดินออกไปรับโทรศัพท์นอกร้าน
“ไง...คิดจะจับเพื่อนฉันรึไงห๊ะ”
“ก็ไม่รู้สิ...เป็นความคิดที่ดีเหมือนกันนะคะ” แก้วพูดก่อนจะดื่มน้ำ
“นี่เธอ!” โทโมะคว้าข้อมือแก้วทำให้น้ำหกใส่เธอทันที
“นี่นายทำบ้าอะไรเนี่ย!!” แก้วโวยวายพรางรีบหาผ้ามาเช็ดน้ำ ดีนะที่เป็นนำเปล่าไม่อย่างนั้นเธอคง...
“ก็เธออยากยั่วโมโหฉันก่อนทำไมล่ะ”
“เอ๊ะ!! ฉันไปยั่วโมโหนายตอนไหนมิทราบห๊ะ!”
“สองคนนี้มีอะไรกันรึเปล่า?” เขื่อนกลับเข้ามาหลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จ
“ปะ...เปล่าค่ะ” แก้วตอบเสียงอ่อนหวานจนโทโมะหันมองขวับ...แหมทีกับเค้านะ
“หรอครับ...แล้วนี่น้องแก้วอิ่มรึยังครับ”
“อิ่มแล้วค่ะ อิ่มมากเลยด้วยงั้นเรากลับกันเลยมั้ยคะ” แก้วถามเขื่อนในขณะที่ลุกขึ้นสะพายกระเป๋า(ที่เขื่อนคืนให้แล้ว)
“คือ...ขอโทษนะครับน้องแก้วพอดีว่าพี่ติดธุระต่อน่ะครับมันเป็นธุระด่วนมมากซะด้วยสิ พี่ก็เลย...คงไปส่งเราไม่ได้ เราไม่โกรธใช่มั้ย”
“ไม่หรอกค่ะเดี๋ยวแก้วกลับเองก็ได้ พี่เขื่อนไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ”
“ไม่ได้นะครับ พี่จะกังวลแน่ถ้าปล่อยให้เรากลับเอง...เอ่อไอ้โทโมะไหนๆแกก็ต้องกลับบริษัทอยู่แล้วแกพาแก้วกลับไปด้วยดิ นะๆ ถือว่าฉันขอ”
“...ทำไมต้องเป็นฉัน”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แก้วไม่ถือ แก้วกลับเองได้ค่ะ พี่เขื่อนรีบไปทำธุระเถอะเดี๋ยวค่าอาหารพวกนี้แก้วจ่ายให้ก็ได้”
“ไม่ได้ๆเรื่องค่าอาหารพี่บอกแล้วว่าพี่จะเลี้ยงเรา แต่พี่อยากแน่ใจมากกว่าเราจะกลับอย่างปลอดภัย...” เขื่อนเอื้อมมือมากุมมือแก้วท่ามกลางสายตาของโทโมะ
“แต่แก้ว...คุณโทโมะคงไม่สะดวกหรอกค่ะ แก้วกลับเองดีกว่าถ้าถึงแล้วแก้วจะรีบโทร.ไปบอก”
...ruktomokaew...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- แวะมาอัพให้แล้วนะคะ เริ่มมีความรู้สึกว่ารีดเดอร์เริ่มหายไปกันหมด(น้อยใจ) มันไม่สนุกใช่มั้ย ได้! งั้นต่อจากนี้ไรท์เตอร์จะแต่งแบบไม่สนตอนจบแล้วนะจะขอแบบที่คิดไว้จริงๆ ถ้าตอนจบไม่ดีก็กรุณาอย่าเขวี้ยงรองเท้า ไข่เน่า แก้วน้ำมานะ เค้ากลัวแล้วววววววววววT^T
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
