Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.08 น.
แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.27 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
8)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
ติ๊ง~ ต่อง~~
“อ้าวแก้วมาได้ไงเนี่ย...แล้วโทโมะแฟนแกไม่มาด้วยหรอ”
“เดี๋ยวค่อยตอบได้มั้ยร้อนจะตายอยู่แล้ว” ฟางพยักหน้าก่อนจะรีบเปิดประตูให้เพื่อนรักเข้ามา
“อ่ะนี่น้ำ ดื่มซะจะได้หายร้อน” ฟางพูดก่อนจะทิ้งตังลงนั่งต้องข้ามกับแก้ว
“แล้วนี่ลูกแกไปไหนอ่ะ ฉันของมาฝากด้วยนะ” แก้ววางถุงขนมและถุงของเล่นเด็กลงบนโต๊ะ
“แกไม่น่าซื้อมาซะเยอะแยะเลยยัยแก้ว ฟินเล่นกับป็อปอยู่หลังบ้านนู่แหละเดี๋ยวก็คงกลับเข้ามา” ฟางเอ่ยบอกแก้ว
“อืม...”
“...”
“...”
“แกมีอะไรรึเปล่า...ยัยแก้ว”
“ทำไมหรอ หน้าตาฉันมันฟ้องขนาดนั้นเลยรึไง” แก้วว่าพรางจิบน้ำ
“เปล่าหรอกแต่ปกติแกจะต้องดูสดใสกว่านี้ แต่อาการแกตอนนี้มันบ่งบอกได้ดีว่าแกกำลังไม่สบายใจ...ใช่มั้ย”
“...แกนี่รู้ใจฉันจริงๆ”
“คงจะเป็นเรื่องโทโมะแฟนแกอีกล่ะสิท่า...ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆแกจะทนคบไปทำไมห๊ะ” ฟางเริ่มอารมณ์เสียเมื่อเห็นเพื่อนรักของตนเองต้องมาเจ็บเพราะผู้ชายคนเดิม
“ฉันก็ว่าฉันจะเลิกกับเค้า...แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันจะทำใจแข็งพอรึเปล่าแกก็รู้นิสัยฉันดียัยฟาง”
“ได้ไม่ได้ก็ต้องลองดูดีกว่าต้องมานั่งร้องห่มร้องไห้ทุกวันแบบนี้นะแก เชื่อฉันตัดมันให้ขาดไปเลย”
“...”
“จะเจ็บก็ให้มันเจ็บแบบสุดๆแค่ครั้งเดียวไปเลยดีกว่าแกต้องคอยทรมานให้ความเจ็บมันมาบั่นทอนจิตใจแกทุกวันแบบนี้นะแก้ว”
“...”
“ฉันหวังดีกับแก้วนะแกก้ว ฉันถึงได้เตือน...ฉันไม่อยากเห็นแกต้องกลับไปทนทรมานซ้ำสองอีก แกเชื่อฉันสิยังมีผู้ชายที่พร้อมจะดูแลอย่างใจอีกมากมายแล้วแกจะแคร์ทำไมกับผู้ชายที่มัน’เคยทิ้ง’แก” ฟางขยับตัวมานั่งข้างๆแก้ว
“ฉัน...จะพยายามแล้วกันนะแก แต่ฉันไม่รับปากนะ” แก้กวหันไปนั่งกุมมือกับฟาง ภายในใจเธอลังเลไม่น้อยกว่าที่เธอจะได้เค้าคืนมาแต่จู่ๆก็ต้องปล่อยไป
“ฉันเชื่อมั้นใจการตัดสินของเสมอแก้ว...แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแกจะมีฉันอยู่ข้างๆเสมอนะ”
“ฉันขอบใจแกมากนะที่คอยเตือนสติฉัน แถมยังคอยให้กำลังฉันมาโดยตลอด”
“ก็แกเป็นเพื่อนฉันนิ อ้าว! ป็อปมาพาดีเลย น้องฟินมาสวัสดีน้าแก้วก่อนสิลูก น้าเค้าซื้อของมาให้เยอะแยะเลยนะ” ฟินวิ่งเข้ามาสวัสดีแก้วตามที่ฟางบอก
“สวัสดีค่ะน้าแก้ว^^”
“จ้า สวัสดีค่ะคนสวยเป็นไงคะไปเล่นมาเหนื่อยมั้ย” แก้วอุ้มฟินขึ้นมานั่งข้างๆตนเองและฟาง
“ไม่เหนื่อยเลยค่ะน้าแก้ว”
“ฟินไปอาบน้ำกับพ่อก่อนดีกว่า เดี๋ยวน้าแก้วเค้าจะเหม็นเหงื่อเราซะก่อน” ป็อปปี้เดินเข้ามาคว้าตัวฟินไปอาบน้ำทันที
“ฮ่ะๆลูกแกนี่ว่านอนสอนง่ายดีเนอะ...เห็นแล้วฉันชักอยากจะ’มีลูก’บ้างแล้วสิ” แก้วพูดติดตลก
“หยุดๆ หยุดความคิดของแกไปเลยนะยัยแก้ว” ฟางรีบเบรคความคิดของเพื่อนรักทันที
“ทำไมล่ะ?”
“เฮ้ย~ ฉันว่าก่อนที่แกจะคิดไปไกลขนาดนั้นน่ะนะแกควรจะหา’พ่อที่ดี’ให้ได้ก่อนจะดีกว่ามั้ย”
“แกนี่! ทำไมชอบตอกย้ำความโง่ของฉันจังเลยห๊ะ!” แก้วตีไหล่ฟางเบาๆ
“เปล่านะ! ฉันแค่เตือนสติแกเฉยๆ”
“ฮึย! ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า มีงานอะไรที่ต้องเคลียอีกเยอะเลยอ่ะ” แก้วบอกก่อนจะสะพายกระเป๋าแล้วลุกขึ้น
“เดี๋ยวฉันออกไปส่งนะ” ฟางเองก็รีบลุกตามแก้ว
“ฉันไปก่อนนะไว้ว่างๆจะมาเยี่ยมใหม่อ่ะนี่เบอร์ฉันมีอะไรก็หาโทร.หาฉันได้นะ” แก้วพูดก่อนจะส่งกระดาที่มีเบอร์ติดต่อเธออยู่
“ดูแลตัวเองดีๆนะแก้ว...รักแกเสมอนะ” ฟางเดินเข้ามากอดแก้วเบาๆแล้วผละออก
แก้วส่งยิ้มพร้อมล่ำลาเพื่อนรักอย่างฟางแล้วจึงขับรถออกไป ภายในใจกำลังคิดทบทวนคำพูดที่ฟางเตือนเธอเมื่อไม่นานนี้เอง
‘ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆแกจะทนคบไปทำไมห๊ะ’
“นั่นสิ...ฉันจะทนคบไปทำไม”
“หรือเพราะฉัน’รัก’เค้ามาก”
+
+
+
แก้วไม่รู้จะไปไหนเลยมาเดินเที่ยวที่ห้างใกล้ๆ ร่าบางเดินดูของไปต่างๆนานา ทั้งของใช้ ของกิน แล้วก็ตุ๊กตามิกกี้เมาท์แบบที่เธอชอบ แก้วรีบตรงเข้าไปดูร้านขายตุ๊กตานั่นทันที
“แก้ว!”
“อ้าวกวิน...บังเอิญจังนะ” แก้วหันไปทักเพื่อนชายของตนเอง
“นั่นสิว่าแต่แก้วมาทำอะไรอ่ะ”
“ก็มาเดินเที่ยวเล่นนิดหน่อยน่ะเห็นว่ามันพักเที่ยงพอดีเดี๋ยวว่าจะเข้าบริษัทล่ะ^^” แก้วหันไปยิ้มให้กวินก่อนจะเห็น’คนรัก’ของตนเอง
กวินมองไปตามสายตาของแก้วก็อึ้งเมื่อเห็นโทโมะมาหาผู้หญิงคนอื่นก่อนจะหันไปพร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้แก้วเพราะคิดว่าแก้วต้องร้องไห้แน่ๆแต่! ผิดคาดเพราะกวินหันไปเห็นแต่แววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ! เกลียด! และอาฆาตแค้น! แก้วในตอนนี้ได้เปลี่ยนจากแก้วคนที่เค้ารู้จักมากราวกับคนล่ะคน!
“แก้วไม่เป็นไรใช่มั้ย...”
“ไม่ๆ กวินกลับไปก่อนเหอะ แก้วขอ...” กวินยอมพยักหน้าช้าๆแล้วค่อยๆถอยออกไปจนลับตา
ร่างบางเดินเข้ามาหาคนที่แสนจะคุ้นเคย ใบหน้าเปลื้อนยิ้มสดใสค่อยๆเลือนหายไปเพราะสิ่งที่เธอได้เห็นมันถึงกับทำให้เธอแทบล้มทั้งยืน! ยิ่งเดินเข้าไปใกล้มากเท่าไรเสียงหัวเราะคิกคักก็เริ่มดังมากขึ้นเรื่อยๆจนแก้วเริ่มฉุน!
“พี่โทโมะ!!” แก้วรีบแล้วสาวเท้าเข้าไปหาโทโมะ
ใช่! เธอเห็นเค้าเดิน’ควง’ผู้หญิงคนอื่นอยู่! เป็นใครจะรับได้ เธออุตส่าห์อดทนพยายามไม่คิดอะไรเผื่อว่าเค้าจะสำนึกได้ด้วยตัวเอง! แต่ที่ไหนได้เค้าก็ยัง’ไม่รู้จักพออยู่ดี!’ แต่แก้วก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป หึ! รอดูสถานการณ์ก่อนจะดีกว่า!
“น้องสาวคุณหรอคะ แหม~น่ารักจัง” หญิงสาวที่โทโมะ’ควง’ เอ่ยทักเธอด้วยจริตมารยา!
“เค้าบอกเธออย่างนั้นหรอ...” แก้วเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ นัยน์ตาคลอไปด้วยน้ำตา
“เอ่อ...มันไม่ใช่อย่างนั้นนะแก้ว คือ นี่เป็น...เป็นเพื่อน ใช่ๆเป็นเพื่อนน่ะ” โทโมะรีบลนลานหาคำแก้ตัว
“อะไรนะคะ! ไหนคุณเพิ่งว่าชอบฉันไม่ใช่รึไง!” หญิงสาวปรี๊ดแตกรีบโวยวายใส่หน้าโทโมะทันที!
“เงียบๆไปก่อนเหอะน่า” โทโมะหันไปทำหน้าดุใส่เธอก่อนจะหันกลับมาหาแก้ว
เพียะ!!
“นี่สำหรับคนโกหกหลอกลวง!”
“แก้ว...พี่ขอโทษ”
“เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก!” แก้วรีบสบัดหน้าหนีโทโมะแล้วรีบเดินออกไปทันที
“แก้วเดี๋ยวแก้ว!!” โทโมะรีบวิ่งตามแก้วมาทิ้งให้หญิงสาวอีกคนยืนฮึดฮัดใจอยู่คนเดียว
“แก้วบอกแล้วไงคะว่าเราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก” แก้วพูดแล้วทำท่าจะเดินหนีอีกรอบ
“เดี๋ยวสิแก้ว...พี่ขอโทษพี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำอีกแล้ว แก้วให้อภัยพี่นะ” โทโมะลงทุนยอมคุกเข่าต่อหน้าสาธาณะอย่างนี้
เค้าหวังว่าแก้วจะใจอ่อน ไม่สิ! อย่างไงซะแก้วก็ไม่มีปล่อยให้เค้านั่งคุกเข่าอยู่อย่างนี้แน่ๆ แก้วน่ะใจอ่อนจะตายไป ง้อแปปเดียวเดี๋ยวก็หาย! โทโมะเริ่มหันไปมองผู้คนรอบข้างที่เริ่มให้ความสนใจเค้ากับแก้ว แก้วเองก็มีสีหน้าตกใจรีบหันซ้ายหันขวาทันทีก่อนจะรีบบอกให้เค้าลุกขึ้น
“ลุกขึ้นก่อนเถอะค่ะ” โทโมะที่ได้ฟังก้แอบลอบยิ้มแต่ก็ยังไม่ยอมลุก
“ไม่! จนกว่าแก้วจะหายโกรธพี่”
“...”
“นะครับ แก้วไม่ร้ายหรอกพี่รู้อย่างไงซะแก้วก็ต้องให้อภัย เพราะเราน่ะขาดพี่ไม่ได้หรอก”
แวบนึงที่แก้วใจอ่อน กำลังจะ’ให้อภัย’เค้าอีกรอบแต่เมื่อได้ยินที่เค้าพูดเหมือนว่าเธอ’เป็นของตาย’ทำให้เธอนิ่งและย้อนไปถึงทำพูดของฟางอีกรอบ...
‘จะเจ็บก็ให้มันเจ็บแบบสุดๆแค่ครั้งเดียวไปเลยดีกว่าแกต้องคอยทรมานให้ความเจ็บมันมาบั่นทอนจิตใจแกทุกวันแบบนี้นะแก้ว’
จริงสิ! ในเมื่อโอกาสนี้ก็มาถึงแล้วเธอจะปล่อยมันไปทำไม แก้วแสระยิ้มก่อนจะก้มลงไปพยุงโทโมะให้ลุกขึ้นตามมา โทโมะแอบดีใจกับการกระทำของแก้ว แต่! คุณเคยได้ยินมั้ย ’ปากปราศรัย น้ำใจเชือดคอ!’
“แก้วว่าแก้วให้อภัยมาโดยตลอด...”
“หมายความว่า...^^”
“แต่! พี่ก็ไม่เคยปรับปรุงตัวได้เลยสักครั้ง”
“...”
“และครั้งนี้แก้วก็คิดว่ามันก็คงจะเป็นแบบเดิม...’คนไม่รู้จักพอ’’มักมาก’อย่างพี่ ให้อภัยตลอดชีวิตก็อย่างเดิมคง...ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”
“มันจะมากไปแล้วนะแก้ว!” โทโมะที่โดนแก้ว’ด่า’ก็เริ่มโมโหขึ้นมา ที่ผ่านมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาว่าเค้าอย่างนี้เลย
“...”
“เธอคิดว่าฉันจะ’รัก’จะ’หลง’เธอรึไง ผู้หญิงจืดชืดแบบเธอเนี่ยนะ เหอะ! ฉันยอมกลับไปขอคืนดีด้วยก็ดีเท่าไรแล้ว!”
เพียะ!!
“งั้นเราก็เลิกกันเหอะ ทางใคร!...ก็ทางมัน! แก้วก็ไม่ได้หวังให้พี่มาง้ออยู่แล้ว”
“เออดี! ถึงเธอไม่พูดฉันก็คิว่าจะไม่ทนล่ะ ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้น่าเบื่อ!!”
โทโมะผลักร่างบางเซล้มลงไปกับพื้นท่ามกลางสายตาผู้คนนับสิบ! แก้วแอบสะอื้น สุดท้าย! เค้าก็ไม่เคยเห็นค่าเธออยู่ดี เธอน่าจะเชื่อคำพูดของฟางตั้งแต่ทีแรกเมื่อหลายปีก่อน! ไม่งั้นเธอก็คงไม่โง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่แบบนี้หรอก
“งั้นก็อย่าหวังว่าจะมีความสุข! ต่อจากนี้เราจะเป็นศัตรูกัน!!” แก้วลุกขึ้นแล้วตะโกนลั่นอย่างเหลืออดและเธอก็จะไม่ทนอีกต่อไป!
...ruktomokaew...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- มาแล้วๆ ฮ่าๆมาดูธาตุแท้ของแก้วกันดีฝ่าาาาาาาา "(- - )( - -)" มองซ้ายมองขวาหาทางหนีทีไล่ก่อนเผื่อมีรองเท้า ไข่เน่า หรือแก้วน้ำ ลอยมาใส่ไรท์เตอร์ ฮ่าๆๆมันเป็นแค่ฟิค(ที่อยากให้ฟิน) คืนนี้ฝันดีนะคะ 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
