Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
9.7
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.08 น.
11 ตอน
155 วิจารณ์
24.75K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.27 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
5)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
“หึ! จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะแม่เลขาคนสวย~” แก้วหยุดเทาลงทันทีเมื่อเห็นเมย์รี่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอแค่ไม่กี่ก้าว
“เอ่อ...คือ”
“โทโมะมารึยัง?”
“มะ...มาแล้วค่ะแต่กำลังเตรียมมเอกสารการประชุมอยู่” แก้วตอบแต่ไม่สบสายตาของบุคคลตรงหน้าแม้แต่นิดเดียว
“ดี! งั้นเธอก็หลบไปสิ!” เมย์รี่พูดแล้วจงใจเดินกระแทกหัวไหล่ข้างขวาของแก้วอย่างจัง
“โอ๊ย!” แก้วทรุดลงทันทีเมื่อเมย์รี่เห็นดังนั้นก็ระบายรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสะใจ
“นี่เธอทำอะไรเพื่อนฉัน!” กวินรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างของแก้วไว้
“ฉันเปล่า...สำออยให้ผู้ชายมาดูแลเองล่ะสิ” ว่าจบเมย์รี่ก็เดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องโทโมะทันที
“แก้วเปล่า...”
“เรารู้...แก้วไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอก” คำพูดของกวินทำเอาแก้วหน้าเจื่อนลงไปนิดนึงถ้าเค้าเกิดรู้เรื่องนั้นขึ้นมาจะอย่างไง...
กวินพาแก้วมานั่งท่โต๊ะทำงานเหมือนเพราะแรงกระแทกเมื่อกี้ทำให้ข้อเท้าแก้วแพลง จนแก้วต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บกวินที่ถามก็ไม่ยอมตอบบอกแต่ว่าไม่เป็นอะไรๆ จนเค้าต้องสังเกตเอง
“นั่งก่อนนะแก้วเดี๋ยวเราไม่เอายามานวดให้”
“ไม่เอา...ไม่ต้องหรอกกวินแก้วเกรงใจ” แก้วพูดพรางเอามือไปลูบๆบริเวณที่ปวด
“เกรงใจอะไรกันเล่าเราเป็นเพื่อนกันนะ...เพื่อน่ะเค้าจะทนเห็นเพื่อนเจ็บต่อหน้าได้อย่างไงกัน” กวินส่งยิ้มน้อยให้แก้วแล้วลุกออกไปเอายานวดที่ไหนก็ไม่รู้
“ชิ! กลับมานั่งเสนอหน้าอีกแล้วหรอ” เมย์รี่ที่เดินฮึดฮัดออกมาก็แขวะแก้วที่นั่งนวดขาตัวเองไปพรางๆก่อน
“เปล่าค่ะ...มันเป็นหน้าที่...ไม่ใช่เสนอหน้า”
“นี่แกกล้าเถียงฉันหรอ!” เมย์รี่กระชากผมของแก้วจนเจ้าตัวต้องรีบลุกตามแรงกระชากแต่ด้วยความที่แก้วยังคงข้อเท้าแพลงอยู่จึงทำให้เซล้ม
“หยุดนะ!” เมย์รี่ที่กำลังจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของคนตรงหน้ารีบลุกออกจากตัวแก้วทันที
“เอ่อคือ...โทโมะคะเมย์รี่อธิบายได้นะคะ...คือ”
“เงียบ!! แล้วจะไปไหนก็ไป!” โทโมนิ่วหน้าไปนิดนึงที่แก้วต้องมาเจ็บตัวเพราะเค้า
“ฮึย!” เมย์รี่หันมามองหน้าอย่างเอาเรื่องและเดินกระแทกเท้าออกไป
“แก้วเป็นอย่างไงมั้ง” โทโมะเข้าพยุงแก้วให้ลุกขึ้นแล้วค่อยๆพาเดินมาที่โต๊ะ
“แก้ว!” กวินที่เพิ่งเห็นเหตุการณ์ก็รีบวิ่งมาแย่งโทโมะพยุงแก้วทันที
โทโมะยืมมองกวินที่เข้ามา’แย่ง’แก้วไปจากตนด้วยสายตาหงุดหงิดและต้องโมโหใหญ่เมื่อเจ้าเองก็ไม่ได้คิดจะขัดขืนทั้งๆที่เมื่อเธอเองก็’เป็นของเค้า’ โทโมะนิ่วหน้าไปแปปนึงก่อนจะโมโหจนทนไม่ไหวเลยเดินหนีเข้าห้องทำงานของตัวเองไปเพื่อสงบสติอารมณ์ที่มันกำลังร้อนอย่างเห็นได้ชัดแต่...เค้าก็ไม่สามารถดูแลแก้วได้เพราะเค้า...’ไม่มีสิทธิ์’ไม่ใช่สิ!...เพราะเค้า’ทิ้งสิทธิ์นั้นต่างหาก’
+
+
+
“แก้วเป็นอย่าไงบ้าง...นี่ใจคอยัยนั่นกะจะฆ่ากันเลยรึอย่างไง” กวินบ่นอุบอิบในขณะที่มือก็นวดข้อเท้าให้แก้วไปด้วย
“เค้าคงอาจจะ’หึง’คนของเค้าน่ะ ไม่มีอะไรหรอกมั้งเอ่อ...กวินเดี๋ยวแก้วนวดเองดีกว่า แก้วเกรงใจ”
“เอาอีกแล้วนะบอกว่าไม่ต้องเกรงใจไงแก้วนี่เริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะเดี๋ยวก็โดนตีหรอก” กวินเริ่มดุแก้ว
“งั้นก็ทำเองเลย...” แก้วทำหน้ามู่เมื่อเธอไม่สามารถขัดใจกวินได้เลย
“ดีมากไอ้เด็กน้อย เฮ้ย~แต่เราว่าแก้วน่าจะป้องกันตัวเองบ้างนะขืนป่อยไว้นานๆเข้าเค้าจะยิ่งได้ใจนะที่แก้วยอม...”
“ไม่ใช่ว่าแก้วไม่อยากทำนะ...แต่แก้วคงสู้เค้าไม่ได้หรอก เค้าน่ากลัวจะตาย”
“เราก็ไม่ได้ให้สู้นิแค่ปกป้องตัวเองให้ได้ในประมาณนึงก็พอไม่ใช่ปล่อยให้เค้ามาจิกมาตบเอาตามใจชอบ”
“งั้น...แก้วต้องไปเรียนเทควันโดป่ะ” แก้วพูดติดตลกจนกวินแอบอมยิ้มน้อยๆให้กับความน่ารักของแก้ว
“ก็ดีเหมือนกันงั้นเย็นนี้เราไปหาที่เรียนกันฮ่ะๆจะบ้ารึไงแก้วนี่นะ” กวินพูดพรางโยกหัวแก้วน้อยๆ
“อ่ากวินนี่น่าจัง” แก้วล้มลงไปหยิกแก้มกวินทั้งสองข้าง
“นี่พอๆเดี๋ยวก็ไม่ได้ทำงานทำการทั้งคู่หรอกเราต้องไปทำงานแล้วนะเอาไว้ถ้ามีอะไรก็โทร.เรียกแล้วกันอย่าดิ้อล่ะ”
“ค่า” แก้วจำใจพยักหน้าให้กวินก่อนจะเริ่มเปิดเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะดู
“ออดอ้อนกันพอแล้วหรอ” โทโมะที่แอบยืนฟังอยู่นานก็เปิดประตูออกมาแขวะแก้ว
“คะ?”
“หึ! รักกันมากเลยสินะ...ไม่ได้บอกมันไปหรอ...’เรื่องของเรา’น่ะ”
“นั่นมันอดีตตค่ะ กวินเค้ายอมรับได้เพราะเรา’รัก’กันที่ใจไม่ใช่ที่’ตัว’อย่างพี่” แก้วจงใจเหยียดยิ้มให้โทโมะพร้อมๆกับน้ำในตาที่มันกำลังเอ่ล้นอยู่
“แก้ว...”
“ฮึกๆ...บ้าจริง” แก้วสบถออกมาก่อนจะเช็ดน้ำตา
“พี่ขอโทษ...” โทโมะเดินเข้ามาหวังจะเช็ดน้ำตาให้แก้วแจ่แก้วกลับถอยหนี
“อย่าค่ะ...ใครเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี”
“ชั่งสิ...ก็เราเป็น...พี่น้องกัน” โทโมะดูจะคำว่า’พี่น้อง’ออกมาอย่างยากลำบาก
“พี่เค้าจะไม่ปล่อยให้น้องถูกทำร้ายหรอกค่ะ”
“พี่ก็ไม่ได้ปล่อยเมื่อกี้พี่ก็ช่วย...เราเองก็เห็น”
“พอเถอะค่ะ...เอาเป็นว่าต่อจากนี้พี่โทโมะคงจะกลับมาเป็นพี่ชายที่แสนดีของแก้วอีกครั้งนะคะส่วนเรื่องเมื่อคืนแก้วขอ...ให้ลืมมันไปซะเพราะถึงอย่างไงเราก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไมได้อยู่ดี”
“ทำไม! ชาสิเรามี’แฟนใหม่’แล้วนิจะสนใจอะไรกับ’แฟนเก่า’อย่างพี่แต่...พี่ก็อยากจะรู้เหมือนกันนะว่าถ้าไอ้กวินมันรู้เรื่องเมื่อคืนมันจะเป็นอย่างไง” โทโมะแสระยิ้ม
“หยุดเอาเรื่องเมื่อคืนมาอ้างสักที พี่ไม่เข้าใจรึไงว่าเราไม่มีทางเดินกลับมาหากันได้อีกแล้วต่อให้แก้วจะรักพี่มากแค่ไหนแต่แก้วก็ไม่ทนกับผู้ชายเจ้าชู้แบบพี่หรอก!”
“ทำไม! ก็ในเมื่อพี่มีโอกาสเลือกผู้หญิงที่เหมาะกับพี่มากที่สุดแล้วอีกอย่างพวกนั้นก็เข้ามาพี่เอง!”
“นั่นมันเป้นเหตุผลของคนเห็นแก่ตัว! และขอโทษนะคะถ้าแก้วจะ’ดีไม่พอ’สำหรับคนอย่างพี่!”
“...”
“แต่ก็ไม่แน่...แก้วอาจจะ’ดีเกินไป’มากกว่า”
“...”
“แก้วน่ะไม่ใช่’ดีไม่พอ’หรอกแต่พี่ต่างหากที่’ไม่พอดี’ อ้อ! วันนี้ขอลางานวันนึงนะคะมีธุระ” พูดจบแก้วแสระยิ้มก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินออก
“เดี๋ยวสิแก้ว!” โทโมะได้แต่ยืนตะโกนเรียกแต่ไม่สามารถเดินตามแก้วออกไปได้เพราะว่าตัวเองติดประชุมในตอนเช้า
+
+
+
“อะไรกันเนี่ย!” เมย์รี่ช็อคสุดขีดเมื่อเห็นสภาพห้องที่คอนโดสุดหรูของเธอแวะไปช็อปปิ้งมานิดหน่อย
เมย์รี่ค่อยๆก้าวเข้ามาอย่างยากลำบากเพราะสภาพห้องของเธอนั้นตอนนี้ไม่ต่างจากห้องเก็บของรกๆดีๆนี่เอง ข้าวของมี่ค่ายังอยู่ครบแต่ดูเหมือนว่าสิ่งของที่เป้นแก้วเป็นกระจกจะโดนทุบและทำลายลงบนพื้นอย่างไม่หยีระ เธอค่อยๆล้มเก็บเก็บข้าวของที่พอจะยังใช้งานอยู่ได้บ้างให้เข้าที่ก่อนที่สายตาของเอจะเห็น...จดหมาย
‘ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าให้เลิกยุ่งแต่เธอก็ไม่เชื่อ หึ! นี่มันยังน้อยไปถ้าเธอยังไม่เลิกคงรู้นะว่าจะเจอกับอะไร...’
“กรี๊ดดดด!!”
เมย์รี่กรี๊ดอย่างแผดเสียงสุดขีดเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องนอนของตนเองและเธอเห็น...รูปภาพของตนเองที่มีมีดอันแหลมคมปักอยู่และแฟน้ำแดงที่กระจายเต็มรูปดูแล้วน่ากลัวไม่น้อย...เธอชักจะไม่ตลกด้วยแล้วสิ...
...ruktomokaew...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------กลับมาโผล่หน้ากันอีกครั้ง หลังจากที่ห่างหาย ไม่รู้ว่ามีใครจะคอยอยู่ คิกๆกลอนสั้น? เอาเป็นว่ามาแล้วสำหรับเรื่องนี่ที่ภูมิใจนำเหนอ ให้เดาว่าตัวร้ายออกมารึยังคำตอบคือ...คือ!...คือ!! ยังไม่ได้คิดฮับT^T
“หึ! จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะแม่เลขาคนสวย~” แก้วหยุดเทาลงทันทีเมื่อเห็นเมย์รี่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอแค่ไม่กี่ก้าว
“เอ่อ...คือ”
“โทโมะมารึยัง?”
“มะ...มาแล้วค่ะแต่กำลังเตรียมมเอกสารการประชุมอยู่” แก้วตอบแต่ไม่สบสายตาของบุคคลตรงหน้าแม้แต่นิดเดียว
“ดี! งั้นเธอก็หลบไปสิ!” เมย์รี่พูดแล้วจงใจเดินกระแทกหัวไหล่ข้างขวาของแก้วอย่างจัง
“โอ๊ย!” แก้วทรุดลงทันทีเมื่อเมย์รี่เห็นดังนั้นก็ระบายรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสะใจ
“นี่เธอทำอะไรเพื่อนฉัน!” กวินรีบวิ่งเข้ามาประคองร่างของแก้วไว้
“ฉันเปล่า...สำออยให้ผู้ชายมาดูแลเองล่ะสิ” ว่าจบเมย์รี่ก็เดินตรงดิ่งเข้าไปในห้องโทโมะทันที
“แก้วเปล่า...”
“เรารู้...แก้วไม่ใช่คนอย่างนั้นหรอก” คำพูดของกวินทำเอาแก้วหน้าเจื่อนลงไปนิดนึงถ้าเค้าเกิดรู้เรื่องนั้นขึ้นมาจะอย่างไง...
กวินพาแก้วมานั่งท่โต๊ะทำงานเหมือนเพราะแรงกระแทกเมื่อกี้ทำให้ข้อเท้าแก้วแพลง จนแก้วต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บกวินที่ถามก็ไม่ยอมตอบบอกแต่ว่าไม่เป็นอะไรๆ จนเค้าต้องสังเกตเอง
“นั่งก่อนนะแก้วเดี๋ยวเราไม่เอายามานวดให้”
“ไม่เอา...ไม่ต้องหรอกกวินแก้วเกรงใจ” แก้วพูดพรางเอามือไปลูบๆบริเวณที่ปวด
“เกรงใจอะไรกันเล่าเราเป็นเพื่อนกันนะ...เพื่อน่ะเค้าจะทนเห็นเพื่อนเจ็บต่อหน้าได้อย่างไงกัน” กวินส่งยิ้มน้อยให้แก้วแล้วลุกออกไปเอายานวดที่ไหนก็ไม่รู้
“ชิ! กลับมานั่งเสนอหน้าอีกแล้วหรอ” เมย์รี่ที่เดินฮึดฮัดออกมาก็แขวะแก้วที่นั่งนวดขาตัวเองไปพรางๆก่อน
“เปล่าค่ะ...มันเป็นหน้าที่...ไม่ใช่เสนอหน้า”
“นี่แกกล้าเถียงฉันหรอ!” เมย์รี่กระชากผมของแก้วจนเจ้าตัวต้องรีบลุกตามแรงกระชากแต่ด้วยความที่แก้วยังคงข้อเท้าแพลงอยู่จึงทำให้เซล้ม
“หยุดนะ!” เมย์รี่ที่กำลังจะฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของคนตรงหน้ารีบลุกออกจากตัวแก้วทันที
“เอ่อคือ...โทโมะคะเมย์รี่อธิบายได้นะคะ...คือ”
“เงียบ!! แล้วจะไปไหนก็ไป!” โทโมนิ่วหน้าไปนิดนึงที่แก้วต้องมาเจ็บตัวเพราะเค้า
“ฮึย!” เมย์รี่หันมามองหน้าอย่างเอาเรื่องและเดินกระแทกเท้าออกไป
“แก้วเป็นอย่างไงมั้ง” โทโมะเข้าพยุงแก้วให้ลุกขึ้นแล้วค่อยๆพาเดินมาที่โต๊ะ
“แก้ว!” กวินที่เพิ่งเห็นเหตุการณ์ก็รีบวิ่งมาแย่งโทโมะพยุงแก้วทันที
โทโมะยืมมองกวินที่เข้ามา’แย่ง’แก้วไปจากตนด้วยสายตาหงุดหงิดและต้องโมโหใหญ่เมื่อเจ้าเองก็ไม่ได้คิดจะขัดขืนทั้งๆที่เมื่อเธอเองก็’เป็นของเค้า’ โทโมะนิ่วหน้าไปแปปนึงก่อนจะโมโหจนทนไม่ไหวเลยเดินหนีเข้าห้องทำงานของตัวเองไปเพื่อสงบสติอารมณ์ที่มันกำลังร้อนอย่างเห็นได้ชัดแต่...เค้าก็ไม่สามารถดูแลแก้วได้เพราะเค้า...’ไม่มีสิทธิ์’ไม่ใช่สิ!...เพราะเค้า’ทิ้งสิทธิ์นั้นต่างหาก’
+
+
+
“แก้วเป็นอย่าไงบ้าง...นี่ใจคอยัยนั่นกะจะฆ่ากันเลยรึอย่างไง” กวินบ่นอุบอิบในขณะที่มือก็นวดข้อเท้าให้แก้วไปด้วย
“เค้าคงอาจจะ’หึง’คนของเค้าน่ะ ไม่มีอะไรหรอกมั้งเอ่อ...กวินเดี๋ยวแก้วนวดเองดีกว่า แก้วเกรงใจ”
“เอาอีกแล้วนะบอกว่าไม่ต้องเกรงใจไงแก้วนี่เริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะเดี๋ยวก็โดนตีหรอก” กวินเริ่มดุแก้ว
“งั้นก็ทำเองเลย...” แก้วทำหน้ามู่เมื่อเธอไม่สามารถขัดใจกวินได้เลย
“ดีมากไอ้เด็กน้อย เฮ้ย~แต่เราว่าแก้วน่าจะป้องกันตัวเองบ้างนะขืนป่อยไว้นานๆเข้าเค้าจะยิ่งได้ใจนะที่แก้วยอม...”
“ไม่ใช่ว่าแก้วไม่อยากทำนะ...แต่แก้วคงสู้เค้าไม่ได้หรอก เค้าน่ากลัวจะตาย”
“เราก็ไม่ได้ให้สู้นิแค่ปกป้องตัวเองให้ได้ในประมาณนึงก็พอไม่ใช่ปล่อยให้เค้ามาจิกมาตบเอาตามใจชอบ”
“งั้น...แก้วต้องไปเรียนเทควันโดป่ะ” แก้วพูดติดตลกจนกวินแอบอมยิ้มน้อยๆให้กับความน่ารักของแก้ว
“ก็ดีเหมือนกันงั้นเย็นนี้เราไปหาที่เรียนกันฮ่ะๆจะบ้ารึไงแก้วนี่นะ” กวินพูดพรางโยกหัวแก้วน้อยๆ
“อ่ากวินนี่น่าจัง” แก้วล้มลงไปหยิกแก้มกวินทั้งสองข้าง
“นี่พอๆเดี๋ยวก็ไม่ได้ทำงานทำการทั้งคู่หรอกเราต้องไปทำงานแล้วนะเอาไว้ถ้ามีอะไรก็โทร.เรียกแล้วกันอย่าดิ้อล่ะ”
“ค่า” แก้วจำใจพยักหน้าให้กวินก่อนจะเริ่มเปิดเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะดู
“ออดอ้อนกันพอแล้วหรอ” โทโมะที่แอบยืนฟังอยู่นานก็เปิดประตูออกมาแขวะแก้ว
“คะ?”
“หึ! รักกันมากเลยสินะ...ไม่ได้บอกมันไปหรอ...’เรื่องของเรา’น่ะ”
“นั่นมันอดีตตค่ะ กวินเค้ายอมรับได้เพราะเรา’รัก’กันที่ใจไม่ใช่ที่’ตัว’อย่างพี่” แก้วจงใจเหยียดยิ้มให้โทโมะพร้อมๆกับน้ำในตาที่มันกำลังเอ่ล้นอยู่
“แก้ว...”
“ฮึกๆ...บ้าจริง” แก้วสบถออกมาก่อนจะเช็ดน้ำตา
“พี่ขอโทษ...” โทโมะเดินเข้ามาหวังจะเช็ดน้ำตาให้แก้วแจ่แก้วกลับถอยหนี
“อย่าค่ะ...ใครเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี”
“ชั่งสิ...ก็เราเป็น...พี่น้องกัน” โทโมะดูจะคำว่า’พี่น้อง’ออกมาอย่างยากลำบาก
“พี่เค้าจะไม่ปล่อยให้น้องถูกทำร้ายหรอกค่ะ”
“พี่ก็ไม่ได้ปล่อยเมื่อกี้พี่ก็ช่วย...เราเองก็เห็น”
“พอเถอะค่ะ...เอาเป็นว่าต่อจากนี้พี่โทโมะคงจะกลับมาเป็นพี่ชายที่แสนดีของแก้วอีกครั้งนะคะส่วนเรื่องเมื่อคืนแก้วขอ...ให้ลืมมันไปซะเพราะถึงอย่างไงเราก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมไมได้อยู่ดี”
“ทำไม! ชาสิเรามี’แฟนใหม่’แล้วนิจะสนใจอะไรกับ’แฟนเก่า’อย่างพี่แต่...พี่ก็อยากจะรู้เหมือนกันนะว่าถ้าไอ้กวินมันรู้เรื่องเมื่อคืนมันจะเป็นอย่างไง” โทโมะแสระยิ้ม
“หยุดเอาเรื่องเมื่อคืนมาอ้างสักที พี่ไม่เข้าใจรึไงว่าเราไม่มีทางเดินกลับมาหากันได้อีกแล้วต่อให้แก้วจะรักพี่มากแค่ไหนแต่แก้วก็ไม่ทนกับผู้ชายเจ้าชู้แบบพี่หรอก!”
“ทำไม! ก็ในเมื่อพี่มีโอกาสเลือกผู้หญิงที่เหมาะกับพี่มากที่สุดแล้วอีกอย่างพวกนั้นก็เข้ามาพี่เอง!”
“นั่นมันเป้นเหตุผลของคนเห็นแก่ตัว! และขอโทษนะคะถ้าแก้วจะ’ดีไม่พอ’สำหรับคนอย่างพี่!”
“...”
“แต่ก็ไม่แน่...แก้วอาจจะ’ดีเกินไป’มากกว่า”
“...”
“แก้วน่ะไม่ใช่’ดีไม่พอ’หรอกแต่พี่ต่างหากที่’ไม่พอดี’ อ้อ! วันนี้ขอลางานวันนึงนะคะมีธุระ” พูดจบแก้วแสระยิ้มก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วเดินออก
“เดี๋ยวสิแก้ว!” โทโมะได้แต่ยืนตะโกนเรียกแต่ไม่สามารถเดินตามแก้วออกไปได้เพราะว่าตัวเองติดประชุมในตอนเช้า
+
+
+
“อะไรกันเนี่ย!” เมย์รี่ช็อคสุดขีดเมื่อเห็นสภาพห้องที่คอนโดสุดหรูของเธอแวะไปช็อปปิ้งมานิดหน่อย
เมย์รี่ค่อยๆก้าวเข้ามาอย่างยากลำบากเพราะสภาพห้องของเธอนั้นตอนนี้ไม่ต่างจากห้องเก็บของรกๆดีๆนี่เอง ข้าวของมี่ค่ายังอยู่ครบแต่ดูเหมือนว่าสิ่งของที่เป้นแก้วเป็นกระจกจะโดนทุบและทำลายลงบนพื้นอย่างไม่หยีระ เธอค่อยๆล้มเก็บเก็บข้าวของที่พอจะยังใช้งานอยู่ได้บ้างให้เข้าที่ก่อนที่สายตาของเอจะเห็น...จดหมาย
‘ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าให้เลิกยุ่งแต่เธอก็ไม่เชื่อ หึ! นี่มันยังน้อยไปถ้าเธอยังไม่เลิกคงรู้นะว่าจะเจอกับอะไร...’
“กรี๊ดดดด!!”
เมย์รี่กรี๊ดอย่างแผดเสียงสุดขีดเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องนอนของตนเองและเธอเห็น...รูปภาพของตนเองที่มีมีดอันแหลมคมปักอยู่และแฟน้ำแดงที่กระจายเต็มรูปดูแล้วน่ากลัวไม่น้อย...เธอชักจะไม่ตลกด้วยแล้วสิ...
...ruktomokaew...
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------กลับมาโผล่หน้ากันอีกครั้ง หลังจากที่ห่างหาย ไม่รู้ว่ามีใครจะคอยอยู่ คิกๆกลอนสั้น? เอาเป็นว่ามาแล้วสำหรับเรื่องนี่ที่ภูมิใจนำเหนอ ให้เดาว่าตัวร้ายออกมารึยังคำตอบคือ...คือ!...คือ!! ยังไม่ได้คิดฮับT^T
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
