Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.08 น.
แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.27 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
“แก้วไม่เป็นไรนะ...” กวินเอ่ยถามแก้วที่หนีออกมานั่งร้องไห้อยู่ร้านกาแฟข้างๆบริษัท
“อืม...แก้วโอเคขึ้นแล้วล่ะ กวินกลับไปทำงานกาอนก็ได้นะ”
“แล้วแก้วล่ะ...” กวินเอ่ยถามแก้วด้วยความเป็นห่วง
“แก้วลางานน่ะไม่ต้องหวงนะแก้วอยู่คนเดียวได้” แก้วส่งรอยยิ้มที่แสนจะฝืนให้กวิน
“เฮ้ย~ จะให้เราทิ้งแก้วไว้คนเดียวได้ไงกัน เราทำไม่ได้หรอก...งั้นเดี๋ยวเราโดดงานเป็นเพื่อนแก้วดีกว่าแล้วเราไปเที่ยวกัน^^” กวินเอ่ยชวน
“จะดีหรอแก้วเกรงใจ ถ้าเกิดเค้มาว่ากวินแก้วจะต้องรู้สึกผิดไปอีกน่านแน่ๆ กวินกลับไปทำงานเหอะนะแล้วพรุ่งนี้วันหยุดเราค่อยไปเที่ยวกันก็ได้นิ”
“ก็ได้ๆแต่แก้วเองก็ต้องสัญญานะว่าจะกลับบ้านทันทีแล้วมีอะไรก็ต้องรีบโทร.หาเราเลยนะ เราเป็นห่วง” กวินยื่มมือมากุมมือแก้วไว้
“อื้ม...แก้วสัญญา ไปได้แล้วเลยเวลาพักมานานแล้วนะ” แก้วเอ่ยเตือนกวินที่ยังคงนั่งกุมมือเธอไว้
“โอเคครับ...ถ้าว่างๆเดี๋ยวเราจะโทร.หานะ” กวินพูดแล้วควักเงินออกมาจวางไว้พอประมาณก่อนจะเดินมาส่งแก้วที่รถ
“โอเคจ๊ะ...เอาไว้คราวหน้าแก้วขอเลี้ยงตอบแทนกวินบ้างนะ” แก้วบอกแล้วเปิดประตูรถ
“กลับบ้านดีๆนะแก้ว” กวินพูดแล้วเป็นคนปิดประตูรถให้แก้วก่อนที่ตัวเองจะเดินกลับเข้าไปยังบริษัทอีกครั้ง
+
+
+
“งานสำเร็จแล้วใช่มั้ย?” ร่างบางริมฝีปากสีแดงสดและใบหน้าสวยใสภายใต้กรอบแว่นที่ชาเอ่ยถามชายตรงหน้าก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งและขยับชุดเดรสสั้นสีเพลิงสดของตัวนิดหน่อย
“เรียบร้อยครับ...”
“นี่ค่าตอบแทน...ฉันให้เพิ่มนิดหน่อยนะค่าเหนื่อยน่ะ” ร่างงบางพูดพรางยื่นซองสีน้ำตาลให้กับชายตรงหน้า
“ขอบคุณครับคุณนี่มีเมตตาจริงๆ...แล้วงานต่อไป...”
“อย่าเพิ่งถามเรื่องงานต่อไป…ตอนนี้ฉันให้นายไปพักผ่อนก่อนรอดูรายต่อไป...ฉันกลับก่อนนะ” ร่างบางพูดแล้วลุกขึ้น
“ครับ...มีอะไรก็เรียกใช้ผมได้ตลอดเวลานะครับ”
“ได้...อ้อ!อีกอย่างนึงน่ะฉันไม่ใช่’คนดีมีเมตตา’อะไรนั่นด้วย...” ร่างบางพูดแล้วหลังหันเดินออกไปนอกร้านนั้นทันที
+
+
+
Rrrrr~~
“ว่าไงกวิน” แก้วกดรับโทร.ศัพท์ทันทีก้าวขาเข้ามาในห้องของตนเอง
แก้ววางกระเป๋าลงบนเตียงก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนั่นด้วย เธอรู้สึกเหมือนว่าตนเองกำลังจะไม่สบายอีกแล้ว ให้ตายเหอะ! เธอนี่มันอ่อนแอจริงๆ...
(ว่าไงถึงคอนโดรึยัง?)
“ถึงแล้วกวินล่ะไม่ทำงานหรอถึงได้โทร.มาหาแก้วแบบนี้ได้”
(ทำดิแต่ไม่ได้ปากทำเลยคุยได้) ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงกวนประสาทจนแก้วนึกขำ
“ชิ! เดี๋ยวนี้หัดกวนประสาทแก้วแล้วหรอ นิสัยไม่ดีเลยนะ” แก้วบ่นใส่ปลายสาย
(อ่าขอโทษครับแค่อยากแกล้งเล่นบ้างไรบ้างนิดหน่อยเองน่า อย่าโกรธเราเลยนะ...นะแก้วนะ...) ปลานสายทำเสียงออดอ้อนจนแก้วนึกถึงใบหน้าของเค้าทันที
“…”
(นะๆอย่าเงียบดิ เราใจไม่ดีเลยนะ ให้เราทำอะไรก็ยอมทั้งนั้นนะแต่หายโกรธเราก่อนเหอะนะ~)
“คิกๆ...พอๆหายโกรธก็ได้ กวินเดี๋ยวแก้วขอนอยนก่อนนะเดี๋ยวแผลไม่หาย”
(โอเคครับ...)
“บ๊ายบาย~”
พอแก้ววางงสายเสร็จก็ลุกออกไปอายน้ำแล้วกินยาก่อนจะเดินกลับมาล้มตัวลงนอนทันที แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งตื่นทั้งๆที่ยังไม่ทันจะไม่จะหลับดี เธอได้ยินเสียงของหล่นจากภายนอกห้องนอนของเธอเองแต่เธออยุ่คนเดียวแล้วเสียงนั่นจะมาจากใครกันล่ะ...
แก้วค่อยๆเดินไปใกล้ๆประตูพรางเปิดออกเล็กน้อยเพื่อส่องดูบุคคลข้างนอกแต่แล้วเธอก็ต้องขมวดคิ้วสวยเมื่อไม่พบใครสักคนและข้าวของก็ยังวางเป็นที่เป็นระเบียบเหมือนเดิมแต่มีของชิ้นนึงที่มันหายไป...กรอบรูป!
ปัง!
“ว๊าย!!...” แก้วร้องสุดเสียงเมื่อจู่ๆประตูที่เธอใช้แอบดูก็ถูกกระชากออกพร้อมๆกับเสียงร้องของเธอเอง
แก้วรีบวิ่งไปนั่งลงขดตัวอยู่อีกฝ่ายของห้องนั่นคือฝั่งประตูชานระเบียงพรางก้มหน้าหลับตาแน่นไม่ยอมมองบุคคลที่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เธอ เงาดำๆตะคุ่มๆนั่นเป็นสิ่งเดียวเท่านั้นที่แก้วแอบมองและรู้ว่าเค้าเป้นผู้ชายและที่สำคัญเค้าเป็นคน! ไม่ใช่สิ่งที่เธอกลัว…
“หึ! ไหนบอกว่าเพื่อนกัน!” น้ำเสียงที่ฟังดูอย่างไงก็คุ้นหูแก้วเสียเหลือเกินจนเจ้าตัวอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมอง
“พี่โทโมะ!!”
“ใช่พี่เอง...ทำไมตกใจอะไรรึว่ากลัวว่าพี่จะเห็นอะไรดีๆที่เราไม่อยากให้เห็นรึไงห๊ะ!” โทโมะพูดแล้วโยนกรอบรูปในมือของตัวเองลงตรงหน้าแก้ว จนแก้วต้องถอนหนีเศษกระจกจากกรอบรูปของ’เธอกับกวิน’
“กะ...แก้วทำอะไรผิดคะ”
“ยังจะถามอีกหรอ...นี่น่ะหรอเพื่อนกัน เหอะ! การกระทำมันแสดงออกมากกว่านั้นอีก!” โทโมะตะคอกใส่ร่างบางที่ถอยหนีเศษกระจกที่เกิดจากการกระทำของตนเอง
“ละ...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่โทโมะล่ะคะถ้าแก้วจะคบกับกวิน” แก้วค่อยๆเงยหน้ามองหน้าอันแสนหวานของโทโมะ
“ทำไมมันจะไม่เกี่ยวห๊ะ! เธออย่าลืมสิว่าเธอเป็น’เมีย’พี่แล้วนะ” โทโมะกระชากร่างของแก้วให้ขึ้นมองมองหน้าเค้า
“หยุดนะ! พอสักทีแก้วไม่อยากฟัง!” แก้วยกมือขึ้นปิดหูตนเองพรางส่ายหน้าอย่างไม่ยอมฟัง
“ทำไม! รับไม่ได้รึไงที่เธอมี’ผัว’ถึงสองคนน่ะ!”
เพียะ!
“หยุดพูดจาหยาบคายและหยุดดูถูกแก้วสักที! ความจริงน่ะ...พี่ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวแก้วเลย! พี่จำไม่ได้หรอว่าใครกันที่ทิ้งแก้วไป...ใครกัน!” แก้วตะคอกใส่หน้าโทโมะ
“แก้ว...พี่ขอโทษ...”
“แล้วตอนนี้พี่จะมายุ่งอะไรกับแก้วอีกไม่ทราบห๊ะ! พี่รู้มั้ยกว่าที่แก้วจะลืมพี่และเรื่องระหว่างเราได้มันต้องใช้เวลานานขนาดไหนแล้วแก้วต้องร้องไห้กี่ครั้ง!”
“…”
“และวันนึงก็มีผู้ชายดีๆสักคนเข้ามาในชีวิตของแก้ว แต่พี่กลับทำตัวเป็น’หมาหวงก้าง’ทั้งๆที่พี่เองก็ไม่ได้คิดอะไรกับแก้วเลย! พี่ทำแบบนี้เพื่ออะไร!” แก้วทุบตีอกแกร่งของโทโมะอย่างแรงและร้องไห้โดยที่โทโมะก็ไม่ได้ห้ามอะไรแก้วเลย
“พี่ขอโทษ...แต่พี่อยากจะบอกแก้วว่าพี่ยังรักแก้วอยู่เสมอนะ...”
“ไมจริง! พี่แค่ต้องการร่างกายของแก้วเฉยๆพี่ไม่เคยรักแก้ว ฮึกๆ” แก้วทรุดตัวลงนั่งก่อนจะกอดขาโทโมะไว้แล้วปล่อยโฮออกมา
“แก้วพี่อยากขอโอกาส...อีกครั้ง” โทโมะนั่งลงเสมอกับแก้วก่อนจะพูด
“แก้ว...แก้ว...พี่จะทำแก้วเสียใจอีกมั้ย...ฮึกๆ” แก้วเอ่ยถามทั้งน้ำตา
“พี่...เอ่อ...พี่สัญญา…พี่จะไม่ทำให้แก้วเสียใจ” แล้วโทโมะก็สวมกอดแก้ว...
“แล้ว...พวกผู้หญิงของพี่ทั้งหลายล่ะเค้าจะไม่โกรธแก้วหรอ...แก้วไม่อยากมีปัญหา”
“แก้วก็อย่าไปสนใจสิ พี่รักแก้วคนเดียวนิ” โทโมะพูดพรางลูบผมของคนในอ้อมกอดที่นั่งยิ้มแย้มอยู่
“แก้วก็รักพี่ค่ะ” แก้วบอกแล้วหอมแก้มโทโมะไปทีนึง
“งั้นเดี๋ยวพี่พาไปฉลองดีกว่า เนื่องในโอกาสทีเราคืนดีกัน^^”
โทโมะพูดแล้วพาแก้วไปเปลี่ยนชุดก่อนจะพาออกไปฉลองตามที่พูดไว้ วันนี้เป็นวันที่แก้วมีความสุขมากที่สุดวันนึงเพราะเธอได้คนที่เธอ’รัก’กลับคืนมาแต่อีกใจนึงก็บอกเธอว่าเค้าจะอยู่กับเธอสักกี่วันกัน...เพราะเค้าไม่เคยพออยู่แล้ว
“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” จู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้าใจชนกับโทโมะหลังจากที่ทั้งคู่ทานอาหารกันเสร็จแล้ว ไม่รู้ว่าด้วยความบังเอิญหรือว่าตั้งใจ!
“ไม่เป็นไรครับ” แก้วมองมือของตนเองที่โทโมะจับแต่เค้าก็ยังส่งสายตาหวานซึ้งไปให้ใครคนอื่นได้อีก...นี่แค่วันแรกนะ
“เอ่อ...คุณ...”
“โทโมะครับ...แล้วคุณ”
“ลูกหยีค่ะ^^”
“ชื่อน่ารักจังเลยครับ...” โทโมะพูดพรางส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้หญิงสาวตรงหน้าจนลืมหญิงสาวอีกคนที่ยืนจับมืออยู่ด้านหลัง
“พี่โทโมะคะกลับกันรึยังคะแก้วง่วง!” แก้วกระแทกใส่นิดหน่อยพอให้โทโมะรู้สึกตัวว่า’ตรงนี้ก็มีเธออยู่เหมือนกัน!’
“อ่าจริงด้วยสิ...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ...” โทโมะพูดก่อนจะยัดนามบัตรตนเองใส่มือของลูกหยีโดยที่แก้วไม่เห็น!
หลังจากที่โทโมะไปส่งแล้วเสร็จเค้าก็หลบออกมาคุยโทรศัพท์ซึ่งแน่นอนว่าไม่ใช่ใครที่ไหน ‘ลูกหยี’ผู้หญิงที่พึ่งจะเจอกันเมื่อกี้นี้เอง เค้าไม่คิดจะปฏิเสธเธออยู่แล้วก็ในเมื่อเจ้าตัวเสนอมาเค้าก็แค่สนอง(โดยที่ไม่บอกแก้ว)เท่านั้นเอง! ไม่ได้มีอะไรจริงจังอยู่แล้วก็แค่สนุกกันไปวันๆ และตอนนี้เค้าก็กำลังเดินเข้ามาหาผู้หญิงคนนั้นอีกรอบแล้วก็พากันไปต่อในที่ที่เค้ารู้จักดี
แก้วที่แอบสะกดรอยตามโทโมะมาถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ เนี่ยหรอที่เค้าสัญญากับเธอเมื่อตอนกลางวัน! เนี่ยหรอที่บอกรักเธอ! และเนี่ยหรอคนที่เธอรัก! แก้วยืนร้องไห้ปนสมเพชตัวเองที่โง่ซ้ำซากให้กับผู้ชายคนนี้รอบแล้วรอบเล่าแต่เธอก็ไม่รู้จักจำทั้งๆที่เธอก็เจ็บทุกครั้ง!
“เห็นฉันโง่มากเลยใช่มั้ย...ได้!!”
แก้วยืมกำมือตัวเองแน่นก่อนจะหลังหันหลังเดินหนีออกไปทั้งน้ำตา! พอกันที! ผู้ชายคนนี้ต้องได้รับการแก้แค้น! จาก...เธอ เธอจะสอนผู้ชายคนนี้ให้รู้สึกเจ็บอย่างที่เธอได้รับมาตลอดบ้าง! อยากเจ้าชู้นักใช่มั้ย! มีฉันไม่พอใช่มั้ย! ต่อจากนี้เราจะคบกันโดยไร้ซึ้งความรัก!
“แล้วเจอกัน...คุณวิศว...”
...ruktomokaew...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- เอาล่ะ! นางเอกเราเริ่มร้ายเอ๊ะ!แน่ใจหรอ...แล้วไหนจะยัยคนส่งจดหมายนั่นอีกโอ๊ย!สงสารผู้ใด๋ดีเด้อออออ ขอสัก80เมนต์หน่อยเด้อพอดีคอมมันเสียเลยไม่ได้เข้ามาอัพเลย 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
