Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน

เรื่อง Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
 
 
 
 
 
 
“อื้มมมม~” เสียงครางของชายหนุ่มที่กำลังโดนหญิงสาวลวนลาม? ใช่!เค้ากำลังโดนลวนลามแต่ด้วยความเต็มใจ ทั้งๆที่สถานที่ ณ ตอนนี้เป็นห้องทำงานของเค้าเองแต่ใครจะสนกันล่ะในเมื่อเค้า’ต้องการ’แม่สาวอกอึ๋มคนนี้
 
 
“จะทำอะไรก็รีบๆทำ’เมย์รี่’ฉันไม่มีเวลามากพอหรอกนะ”
 
 
“คิกๆอย่าเพิ่งรีบร้อนสิคะ ของดีน่ะก็ต้องรอกันหน่อย” หญิงสาวหัวเราะอย่างจีบปากจีบคอ
 
 
ก๊อก! ก๊อก!!
 
 
“พี่โทโมะคะ...แก้วไม่เข้าใจ...เอ่อ” ร่างบางเดินพรวดพราดเข้ามาทำให้ทั้งคู่ต้องรีบผละออกจากกันและตามมาด้วยการชักสีหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจของหญิงสาว’คู่ขา’ของเค้า
 
 
“ชิ! งั้นเมย์รี่กลับก่อนนะคะ หมดอารมณ์!” หญิงสาวสะบัดหน้าใส่หน้าแก้วที่ยืนหลับตาแน่นด้วยความกลัวก็คู่ขาของโทโมะแต่ละคนน่ะใช่ย่อยซะที่ไหนกัน
 
 
“อืม...ไหนแก้วเราว่าอะไรนะ” โทโมะจัดเสื้อผ้าให้เจข้าที่แล้วถามเรียกสติแก้วที่ยังคงยืนหลับตาอยู่
 
 
“เอ่อ ค่ะ...เอกสารตรงนี้อ่ะแก้วไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร” ร่างบางเอ่ยบอกพร้อมกับวางเอกสารที่เธอตั้งใจจะเข้ามาถามให้ถานะ’เลขาส่วนตัว’
 
 
“อ๋อง่ายนิดเดียว อย่างนี้นะ....” และโทโมะก็เริ่มอธิบายให้แก้วฟัง ร่างบางก็ตั้งใจฟังอยู่ตลอดแต่เธอมีความรู้สึกถูกลอบมองอยู่ตลอดเวลาที่โทโมะอธิบาย...
 
 
“งั้นแก้วขอตัวเลยแล้วกันนะคะ”
 
 
“เดี๋ยวสิ...เมื่อกี้ที่เข้ามาเราทำพี่ค้างนะรู้มั้ย...สาวน้อย” โทโมะออกแรงดึงข้อมือร่างบางให้เข้ามาแนบชิดกับตัวเองมากยิ่งขึ้นพรางเริ่มมทำนิสัย’เจ้าชู้’ใส่เธออีก
 
 
“แก้วขอโทษค่ะ แก้วจะรีบไปตามคุณเมย์รี่กลับมาให้” แก้วบอกพรามพยายามดันใบหน้าหวานของโทโมะให้ออกห่างจากบริเวณลำคอของเธอ
 
 
“พี่ว่ามันไม่ทันแล้วมั้ง...พี่ขอแก้วเลยแล้วกัน” ว่าจบโทโมะก็ประกบริมฝีปากตัวเองลงบนริมฝีปากเบาสีเชอร์รี่ตรงหน้าทันที แก้วน่ะหน้าน่ารักออกแนวใสๆสำหรับเคาเสมอ และแถมเธอยังไม่เอาแต่ใจอีกด้วย แบบนี้สิ!...ที่เค้าต้องการ!
 
 
“เอ่อ...แก้วมีงานที่ต้องทำค้างอยู่งั้นแก้วไปก่อนนะคะ” แก้วรีบผลักโทโมะออกจากตัวแล้วสาวเท้าออกมาจากห้องทำงาน’เจ้านาย’ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำทันที
 
 
“ฮ่ะๆเธอนี่ยังหน้ารักไม่เปลี่ยนจริงๆ” โทโมะนั่งเดาะลิ้นพรางนึกถึงแม่เลขาตัวส่วนของเค้าเมื่อกี้ใช่เธอน่ารักจริงๆ และแน่นอนว่าเธอก็คงไม่พ้นเนื้อมือเค้า
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
“อีเลขาหน้าจืด! ฉันกำลังจะ...ฮึย!!” เมย์รี่เดินบ่นมาตลอดทางที่เธอเดินออกมาจากบริษัทยักใหญ่ของประเทศ นี่ถ้าเธอได้เป็น’เมีย’เจ้าของที่นี่อย่าง’โทโมะ’ล่ะก็ เธอคงจะสบายน่าดู...
 
 
“คอยดูนะ ถ้าฉันจะให้โทโมะไล่แกออก!” เมย์รี่ทะนงตนคิดว่าเป็นที่หนึ่งในบรรดาเหล่าผู้หญิงของโทโมะที่มีมากมายแล้วแต่ละคนที่เธอเคบแอบเห็นมาก็สวยใสไม่แพ้เธอเลยแต่เธอน่ะรู้ว่า...เธอต้องทำอย่างไงโทโมะถึงจะหลงเธอเพียงคนเดียว แล้วมันจะตามด้วยทรพย์สมบัติมากมายมหาศาลมันก็ต้องตกเป็นเธอแต่เพียงผู้เดียว!
 
 
ปรี๊น~~
 
 
     รถยนตร์ราคาแพงโผล่จากไหนไม่รู้แต่ที่รู้ๆคือมันกำลังพุ่งตรงเข้ามาหาเธอโดยตั้งใจ ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นและขาที่ชาจนไม่สามารถขยับออกไปได้ เมย์รี่ได้แต่ยืนหลับตาป่แล้วกรี๊ดร้องด้วยความกลัว
 
 
“กรี๊ดดดดด!!” เธอรู้สึกถึง’บางอย่าง’ที่ผ่านบริเวณลำตัวของเธออย่างเฉียดฉิวแต่มันก็คงไม่พ้นมากนัก บริเวณต้นแขนฝั่งซ้ายของเธอมีเลือดไหลออกมาเป็นทาง ถึงมันไม่ลึกมากแต่เจ้าแม่จอมโวยวายอย่างเธอก็แหกปากร้องไว้ก่อน
 
 
“อ๊ะ!...จดหมาย” เมย์รี่รีบคว้าซองจดหมายที่หล่นอยู่ถ้าให้เธอเดานะมันจะต้องมาพร้อมกับรถคันนั้นแน่ๆ
 
 
‘นี่เป็นการเตือน! ถ้าแกยังไม่เลิกยุ่งกับ’คนของฉัน’ล่ะก็แกได้เจ็บตัวกว่านี้แน่!! แล้วก็บอกคิดไปบอกเค้าเชียวล่ะไม่งั้นแกได้ตายแน่!’
 
 
     เมื่ออ่านจบเมย์รี่ถึงกลับช็อคนี่มันอะไรกัน มี’ใครบางคน’กำลังขู่เธองั้นหรอ ดูท่าทางบุคคลที่เขียนจดหมายนี่คงจะไม่ได้ล้อเล่นแน่ๆเพราะขนาดขู่ยังทำให้ถึงกลับเลือดตกยางออกเลยหรอ เธอชักจะหวั่นเสียแล้วสิ...
 
 
 
+
 
+
 
+
 
 
 
 
“แก้วหายไปไหนมาอ่ะ เรานั่งรออยู่ตั้งนาน” ร่างบางเดินกลับยังโต๊ะทำงานของตัวเองก็ถูกเอ่ยทักขึ้น
 
 
 
“อ๋อแก้วไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ...มีอะไรรึเปล่า” แก้วเอ่ยถามบุคคลที่มมาหาเธอ
 
 
 
“แก้ววันนี้กลับบ้านกับเรานะ” ‘กวิน’เดินเข้ามาเอ่ยชวนเพื่อนร่วมงานด้วยความสนิทสนม
 
 
 
“เอาสิ...แก้วไม่ได้เอารถมาพอดีเลยแต่มีข้อแม้นะ” โทโมะที่แอบฟังอยู่บริเวณประตูห้องทำงานของตนเองได้ยินเข้าจึงทำหน้าสงสัยไม่น้อยเพราะปกติแก้วจะต้องขอเคากลับบ้านด้วยทุกวันตั้งแต่...ที่เราเลิกกันแล้วแก้วก็ขอมาทำงานในฐานะ'น้องสาว’ของเค้า
 
 
 
“อะไรอ่ะ...เราทำให้หมดเลย”
 
 
 
“กวินต้องเลี้ยงมื้อเย็นแก้วด้วยไม่งั้นแก้วไม่ยอมกลับด้วยเข้าใจมั้ย...” แก้วเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้ม หลังจากที่เธอเริ่มจะทำให้เรื่องของโทโมะได้แล้วก็มีแต่กวินเนี่ยแหละที่ยังคอยเป็นห่วงเป็นใยเธอมาตลอดถึงแม้จะอยู่ในฐานะเพื่อนก็ตาม
 
 
 
“ฮ่ะๆเรื่องแค่นี้เอง...งั้นเราว่าไปกันเลยเหอะนี่ก็สี่โมงเย็นแล้วด้วยได้เวลาเลิกงานแล้ว” กวินพูดเองเสร็จสรรพวางปิดแฟ้มงานของแก้วที่ยังคงทำไม่เสร็จด้วย
 
 
 
“แก้ว...รายงานล่ะ” โทโมะรีบทำท่าทีเข้ามาขอเช็คงานงานของแก้วแล้วมันดันเป็นแฟ้มเล่มเดียวกับที่อยู่ในมือของกวินพอดี
 
 
 
“มันใช้พรุ่งนี้ไม่ใช่หรอคะ” แก้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม
 
 
 
“พี่อยากอ่านก่อนเผื่อว่ามีข้อผิดพลาดน่ะ ไหนล่ะเอามาสิพี่รอออยู่นะ” โทโมะแบมือไปตรงหน้าของคนตัวเล็ก แก้วหันไปสบตากลับกวินก่อนจะสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆแล้วตอบ
 
 
 
“แก้วยังทำไม่เสร็จค่ะ...แต่แก้วจะรีบเอามาให้พรุ่งนี้แต่เช้านะคะ” พูดจบแก้วก็พยักหน้าให้กวินเอาของของเธอไปเก็บที่รถก่อนเพื่อที่จะได้คุยกับโทโมะได้สะดวกยิ่งขึ้น
 
 
 
“แต่พี่ต้องการวันนี้...” โทโมะรอบยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นสีหน้าอันกังวลของแก้ว
 
 
 
“แต่แก้งต้องกลับกับกวินนะคะ...เค้าอุตส่าห์ชวน”
 
 
 
“แล้วไง! นี่เราเห็นผู้ชายสำคัญกว่างานหรอแก้ว...พี่ผิดหวังในตัวเราจริงๆ” โทโมะพูดแล้วหันเดินหนีแก้วเข้าไปยังห้องทำงาน แก้วรู้ว่าตนต้องทำอย่างไงจึงรีบเดินตามเข้าไปข้างในทันที
 
 
 
“โอเคค่ะ...แก้วจะรีบทำให้เสร็จแต่ไม่ใช่ตอนนี้นะคะ”
 
 
 
“ที่พี่พูดไปทั้งหมดเนี่ยเราไม่เข้าใจหรอแก้ว...” โทโมะตีหน้าขรึมใส่ร่างบางที่คงความดื้ด้านเป็นที่หนึ่ง!
 
 
 
“...”
 
 
“ก็ได้...พี่ให้โอกาสเธอถึง’คืนนี้’รีบเอาไปให้พี่ซะ” คำพูดของโทโมะสื่อได้สองแง่สองง่าม แต่แก้วเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะเอคงไม่มีทางเลือกไปมากกว่านี้แล้วนิ
 
 
“โอเคค่ะ...” ไม่ว่าคืนนนี้เธอจะอย่างไงเธอก็คงเรียกร้องอะไรไม่ทันทีอยู่แล้วล่ะ เพราะคำสั่งของโทโมะได้ขีดเส้นชีวิตเธอไว้แล้วนิ
 
 
 
 
+
 
 
 
+
 
 
 
+
 
 
 
 
 
 
“เป็นไงบ้างแก้วคุณโทโมะเค้าว่าอะไรแก้วรึเปล่า” เมื่อเธอเดินลงมาถึงรถของกวินทีท่มีเจ้าของรถยืนทำหน้านิ่วคิ้วขมาวดอยุ๋ตรงประตูรถฝั่งคนขับ แก้วก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติและเติมแต้มด้วยรอยยิ้มสดใส
 
 
 
 
 
 
 
“ไม่มีอะไรสักหน่อย กวินนี่ทำโวยวายไปได้” แก้วส่ายหัวอย่างนึกขำกับท่าทีของ’เพื่อน’
 
 
 
 
 
 
 
“ก็แหม เรานึกว่าแก้วจะไม่รอดแล้วซะอีก”
 
 
 
 
 
 
 
เพียะ!
 
 
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวเหอะ พูดจาไม่มงคลเอาซะเลยนะกวิน” แก้วฟาดมือลงไปยังต้นแขนล่ำๆของกวินแต่เพียงเบาๆเท่านั้นราวกลับจำแกล้งเล่นเฉยๆ
 
 
 
 
 
 
 
“เจ็บนะแก้วเดี๋ยวเราก็ตีคืนบ้างหรอก” กวินพูดแล้วง้างมือเหมือนตี แก้วได้แต่ตาหลับแน่นไม่คิดว่ากวินจะตีเธอคืน
 
 
 
 
 
 
 
“นี่แหนะ! ฮ่ะๆ” กวินลอบยิ้มอย่างสะใจที่ทำแก้วกลัวได้ก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นจักจี๊แก้วแทนเพราะเค้าน่ะรู้จุดอ่อนของเธอดี...
 
 
 
 
 
 
 
     ทั้งคู่วิ่งเล่นภายในลานรถของบริษัทโดยไม่รู้ว่ามีสายตาที่ไม่ค่อยจะเป็นสักเท่าไรมองอยู่ เค้ากำลังมองดูทุกการกระทำของทั้งคู่รวมไปยังใบหน้าที่ยิ้มแย้มและแสนจะมีความสุขของ’แก้ว’
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
...ruktomokaew...
 
 
 
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------มาแล้วสำหรับตอนที่1!! เริ่มต้นกันให้งงไปเลยว่ายัยบ้านั่นมันเป็นผู้ดายยยยย ฝากหน่อยนะคะเรื่องนี้ เป็นอีกผลงานที่ไรเตอร์ภูมิใจนำเหนออออ
 
 
**ป.ล. วอนรีดเดอร์ที่รักทุกท่าน...        อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหน
         ไรเตอร์ยังอัพไม่เสื่อมคลาย         อาจจะหายหนีหน้ามาช้าหน่อย...
มาเป็นบทกลอนเลยแห๊ะ5555