Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
9.7
เขียนโดย 
ruktomokaew
วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.08 น.
11 ตอน
155 วิจารณ์
24.75K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.27 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเรื่อง Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน
“เป็นไง...จัดการใครไปบ้างแล้วรึยัง”
“ยังเลยครับแต่ผมว่าจะเริ่มที่...เอ่อ...คุณแก้วก่อนเพราะเธอดูอ่อนแอกว่าที่คิด”
“ก็ดี...จะทำไรก็รีบๆทำเข้าล่ะอย่ามัวแต่ชักช้า” หญิงสาวบอกแล้วคว้ากระเป๋าใบสวยคู่ใจก่อนจะเดินหนีหายชายหนุ่มตรงไป
+
+
+
“แก้วเราไปไหนมาแต่เช้าพี่ตื่นมาก็ไม่เจอเราแล้ว” โทโมะเอ่ยถามคนที่เปิดประตูเข้าห้องมาใหม่
“วิ่งออกกำลังกายมาค่ะดีต่อสุขภาพนะคะ แก้วว่าพี่โทโมะน่าจะลองวิ่งดูบ้าง” แก้วบอกพรางถอดรองเท้าผ้าใบที่เธอใช้วิ่งเข้าไปเก็บในชั้นรองเท้า
“ก็ดีนะช่วงนี้พี่ก็ไม่ค่อยได้ออกกำลังเหมือนกันงั้น...พรุ่งนี้เราไปวิ่งด้วยกันดีกว่า”
“งั้นเดี๋ยวแก้วเข้าไปอาบน้ำก่อนนะคะแล้วเราค่อยออกไปหาอะไรทานกัน^^”
“ครับ...^^”
เมื่อเห็นว่าแก้วเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วโทโมะก็ควักโทรศัพท์ออกมาคุยไลน์กับหญิงสาวในสต๊อกของเค้าที่มีอีกมากมายที่แก้วไม่เคยรู้...??
ผ่านไปไม่นานนักแก้วก็เดินออกมาพร้มกับชุดเดรสสบายๆสีฟ้าอ่อนๆซึ่งขับผิวขาวของเธอได้เป็นอย่างดีโทโมะเห็นดังนั้นจึงรีบเก็บโทรศัพท์แล้วพุ่งเข้ามอบจูบหวานๆรับยามเช้าทันที
“อื้อ~…พอก่อนค่ะแก้วหิวแล้วนะ”
“แต่พี่หิวเรา...วันนี้แต่งตัวน่ารักจัง”
“>////<” แก้วได้แต่หลบสายตาที่จ้องมองมายังเธอราวกับจะกลืนกินเธอซะจริงๆ
“ฮ่ะๆไปกันเหอะ”
โทโมะพาหญิงสาวมาเดินเที่ยวเล่นในห้างสุดหรูก่อนที่แก้วจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ลูกหยีเห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะจึงรีบสาวเท้าเข้ามาหาโทโมะทันที
“โทโมะคะ...” ลูกหยีเข้ามาออดอ้อนโทโมะจึงรีบลากเธอเข้าไปในมุมที่ลับตาคนทันที
“เธอมีอะไร...วันนี้ฉันไม่ว่างหรอกนะ” โทมโมะเอ่ยบอกหญิงสาวตรงหน้าอย่างตัดเยื่อ
“ทำไมคะกลัวว่า’มัน’จะมมาเห็น’เรา’หรอคะ”
“อย่าเรียกแก้วว่ามันอีกนะ...แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน!” โทโมะสะบัดแขนของลูกหยีออกก่อนจะเดินหนีออกมมาแต่ใช่ว่าลูกหยีจะยอมเธอพร้อมจะเปิดศึกกับแก้วเต็มที่! อย่างไงซะโทโมะก็ต้องเป็นของเธอ!
“พี่โทโมะรอนานมั้ยคะ...”
“โทโมะขา~...” ลูกหยีวิ่งเข้ามาเกาะแขนโทโมะพร้อมกับเขย่งหอมแก้มโทโมะต่อหน้าต่อตาของแก้ว
“นะ...นี่มัน...อะไรกันคะพี่โทโมะ...”
“ไม่มีอะไรหรอกครับก็แค่คนเคยรู้จักกันน่ะครับน้องแก้วอย่าคิดมากนะครับ” โทโมะพูดพร้อมๆกับที่พยายามแกะมืออันเหนียวหนึบของลูกหยีออกจากแขนตัวเอง
“หรอคะ....เราเพิ่งรู้จักเมื่อ’สองคืน’ก่อนนะคะ” ลูกหยีส่งยิ้มเยาะเย้ยให้แก้ว
แก้วที่ทนฟังเรื่องราวของคนรักกับคนอื่นไม่ได้จึงหันหลังแล้วปาดที่ไหลออกตาตอนไหนไม่รู้เธอรู้แต่เพียงว่าตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะฟังอะไรทั้งนั้น!
“แก้ว...เดี๋ยวแก้วนั่นแก้วจะไปไหน...แก้ว!” โทโมะเรียกหญิงสาวเอาไว้แต่ครั้นจะเดินตามไปก็ไม่ได้เพราะว่าลูกหยีก็ยังคงเกาะแขนเค้าไว้ไม่ยอมปล่อย
“โทโมะคะจะไปสนใจมันทำไมคะ...ลูกหยีสวยกว่าตั้งเยอะ”
“พอ! ต่อไปนี้เลิกยุ่งกับฉัน! เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!” โทโมะบอกแล้ววิ่งตามแก้วออกไป
“คิดว่าฉันจะยอมงั้นหรอ! ไม่มีทาง! เพราะแกนังแก้ว!...ถ้าไม่มีแกโทโมะเค้าก็ต้องสนใจฉัน” ลูกหยียืนบ่นอยู่คนเดียวก่อนจะคิดแผนอะไรดีๆออก
แก้วที่วิ่งหนีโทโมะออกมาได้สักระยะนึงก็เริ่มเหนื่อยจึงหยุดพัก แต่เธอไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเธออยู่ตลอดเวลา....
“แก้วมาทำอะไรตรงนี้”
“อ้าว! กวินเอ่อคือ...” แก้วจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้กวินฟัง
“เราว่าแก้วควรจะถอยห่างออกจากเค้าได้แล้วนะ...แก้วเหนื่อยเกินไปแล้วรู้ตัวรึเปล่า” กวินเอื้อมมือมาจับมือแก้วด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรักของเค้า
“แก้ว...ไม่รู้”
“แก้วลองคิดให้ดีๆนะตั้งแต่แก้วคบกับเค้ามาแก้วมีความสุขกับความทุกข์อะไรมากกว่ากัน”
“เอ่อ...” แก้วลองคิดตามที่แก้วพูดมันก็จริงตลอด้วลาที่กลับมาคบกับโทโมะที่ยังไม่ถึงอาทิตย์เธอก็เจอแต่’ความทุกข์’ที่เกิดจากความไม่รู้จักพอของโทโมะเองทั้งสิ้น!
“แก้ว...เราเป็นห่วงแก้วนะ...” กวินจ้องลึกไปยังดวงตาของแก้ว
พลัก!
โทโมะที่เข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้พุ่งเข้ามากระชากตัวกวินเข้าไปต่อย กวินที่ไม่ทันตั้งตัวจึงล้มลงไปก่อนจะเช็ดเลือดที่ตรงแก้วที่เห็นท่าทั้งสองคนไม่ดีจึงรีบเข้ามาห้ามแต่ดูเหมือนจะยาก
“ไม่ต้องมาเป็นห่วง’เมีย’ของคนอื่น!” โทโมะพูดก่อนจะออกแรงกระชากแก้วเข้าหาตัวเพื่อ’แสดงความเป็นเจ้าของ’
“ปล่อยนะแก้วจะไปดูกวิน”
“ผัวตัวเองยืนอยู่นี้ยังจะไปหาชู้อีกหรอ!”
เพียะ!
ฝ่ามือบางๆของแก้วจงใจฟาดลงบนใบหน้าหวานของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็น’คนรัก’ของตน ถ้อยที่โทโมะพูดออกมาไม่ได้ให้เกียติเธอเลยสักนิดเธอเองก็เป็นผู้หญิงเค้าควรจะให้เกียติเธอมากกว่านี้!
“จะพูดจะจาอะไรก็ให้เกียติแก้วนิดนึงก็น่าจะดีนะคะ!”
“แก้ว...”
“...” แก้วไม่ได้ฟังอะไรโทโมะแต่กลับรีบฉวยโอกาสนั้นวิ่งเข้าไปประคองกวินไว้ทันที
“แก้ว...พี่ขอโทษ”
“กองไว้ตรงนั้นแหละค่ะ...แก้วยังไม่พร้อมจะคุยอะไรรกับพี่ตอนนี้ขอตัวนะคะ”
พูดจบแก้วก็พยุงร่างของกวินเดินผ่านหน้าโทโมะไปทันที สร้างความคับแค้นใจให้โทโมะเป็นอย่างมาก นี่แก้วเลือกมันอย่างงั้นหรอ! แต่เค้าไม่มีทางยอมแพ้ไอ้กวินเด็ดขาด!
+
+
+
วันต่อมาแก้วเข้ามาทำงานในบริษัทช้ากว่าปกติเนื่องจากเธอแวะไปเยี่ยมกวินก่อนจึงทำให้เธอมาสาย แต่ความจริงแก้วก็ไม่อยากมาเช้าๆเหมือนกันเธอกลัวว่าจะเจอบุคคลที่ไม่อยากเจอ...เมื่อวานเธอเลือกที่จะกลับไปนอนที่บ้านเพื่อหลีกเลี่ยงการกลับมาโทโมะที่คอนโดตนเอง
“อ้าวสวัสดีจ๊ะแก้ว”
“ฟาง!...กลับมาตั้งแต่เมื่อไร” แก้วรีบวิ่งเข้าไปหา’ฟาง’เพื่อนรักของเธอที่ย้ายไปสร้างครอบครัวที่ต่างประเทศเมื่อหลายไปก่อน
“ก็เมื่อวานเองจ๊ะ...ว่าแต่แก้วเหอะทำใจได้แล้วหรอถึงได้มาทำงานที่นี่...” ฟางรู้เรื่องของเธอกับโทโมะเมื่อในอดีตดีเพราะเวลามีอะไรแก้วก็จะคอยบอกฟางอยู่ตลอดเวลา
“อืม...แต่ตอนนี้ฉันกับมาคบกับเค้าใหม่อีกครั้งแล้วนะ”
“จริงหรอ! หวังว่าคราวนี้คงยาวไปตลอดชีวิตเลยนะจ๊ะเพื่อนเลิฟ”
“ไม่หรอก...ยังไม่ถึงอาทิตย์ฉันรู้สึกว่าคงจะไปไม่รอด”
“ฟางครับ...น้องฟินเริ่มงอแงแล้วนะครับเราจะกลับกันรึยังเอ่ย...” ‘ป๊อปปี้’สามีของฟางเป็นหนุ่มนักธุรกิจชื่อดังไฟแรงแถมยังเป็นพ่อที่ดีของ’ฟิน’ลูกสาวของทั้งคู่
“นี่แกมีลูกแล้วหรอ”
“ใช่จ๊ะ...นี่ฟินลูกสาวฉันเองแล้วนี่ป็อปคะจำเพื่อนฟางตอนงานแต่งเราได้มั้ยคะ...แก้วไงคะ”
“อ๋อ น้องแก้วเองหรอครับแหมไม่เจอกันตั้งนานน่ารักกว่าเดิมเยอะนะครับ...โอ๊ย! ฟางครับ”
“จะจีบเพื่อนฟางหรอ”
“เปล่าซะหน่อย...ป็อปมีฟางคนเดียวก็พอครับ...ฟอด” ป็อปปี้บอกพร้อมกับหอมแก้มภรรยาสาวสวยของตนเอง
“พอก่อนป็อป...นี่น้องฟินคะสวัสดีน้าแก้วสิลูก”
“สวัสดีค่ะน้าแก้ว^^” แก้วก้มลงไปรับไหว้เจ้าตัวน้อยที่ไหว้เธออยู่ก่อนจะระบายยิ้มออกมาเด็กอะไรก็ไม่น่ารักน่าชังเสียจริงๆ
“ก็ขวบแล้วคะ”
“สองขวบค่ะ” แก้วเอามือมาลูบหัวเล็กๆของฟินก่อนจะลุกขึ้นยืน
“งั้นเดี๋ยวฉันไปทำงานก่อนนะแกแล้วค่อยเจอกันใหม่”
“ก็ได้จ๊ะ...อ๊ะนี่ที่ยู่ฉันพร้อมเบอร์โทร.มีอะไรก็ไปหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ”
“โอเคจ๊ะ...น้าไปก่อนนะคะเด็กน้อย” แก้วหันไปบอกฟินก่อนจะแยกตัวออกมา
+
+
+
“มาทำงานสายหักเงินเดือนมั้ยห๊ะ” เมื่อแก้วก้าวเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานตัวเองก็มีเสียงทักที่ไม่เป็นมิตรดังขึ้น
“...”
“นี่พี่พูดกับแก้วอยู่นะ!” โทโมะเริ่มโมโหเมื่อเห็นว่าแก้วไม่สนใจตัวเอง
“...”
“อยากโดนไล่ออกมากนักรึไง....คุณเลขา”
“วันนี้มีประชุมตอนบ่ายกับฝ่ายผลิตนะคะ...อย่าลืม”
“เหอะ! พูดได้แล้วหรอ”
“แล้วก็เอกสารรายงานการประชุมครั้งนี้ดิฉันได้วางไว้บนโต๊ะท่านประทานเรยบร้อยแล้วนะคะ” แก้งบอกก่อนจะนั่งพิมพ์เอกสารชุดใหม่โดยไม่สนใจโทโมะ
“แก้ว!”
“มีอะไรให้รับใช้คะท่านประทาน...”
“อย่ามายั่วโมโหพี่นะแก้ว...เรื่องเมื่อวานพี่...”
“ตอนนี้อยู่ในเวลาทำงานกรุณาอย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวด้วยนะคะ”
“ได้! เธอเล่นอย่างนี้ใช่มั้ยจริญญา!”
...ruktomokaew....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- อ่าขอประทานอภัยอย่างยิ่งที่หายยยยยยยยย(หัว!) ไปซะนานเลย แต่บัดนี้ไรท์เตอร์ได้กลับมาครอบครองคอมอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้แตะซะนาน ฝากกันด้วยนะคะอย่าเพิ่งลืมกันนะคะยังอยู่ที่เดิมตรงนี้ไม่ได้หายไปไหนแน่นอนค่าาาาาาาาา
“เป็นไง...จัดการใครไปบ้างแล้วรึยัง”
“ยังเลยครับแต่ผมว่าจะเริ่มที่...เอ่อ...คุณแก้วก่อนเพราะเธอดูอ่อนแอกว่าที่คิด”
“ก็ดี...จะทำไรก็รีบๆทำเข้าล่ะอย่ามัวแต่ชักช้า” หญิงสาวบอกแล้วคว้ากระเป๋าใบสวยคู่ใจก่อนจะเดินหนีหายชายหนุ่มตรงไป
+
+
+
“แก้วเราไปไหนมาแต่เช้าพี่ตื่นมาก็ไม่เจอเราแล้ว” โทโมะเอ่ยถามคนที่เปิดประตูเข้าห้องมาใหม่
“วิ่งออกกำลังกายมาค่ะดีต่อสุขภาพนะคะ แก้วว่าพี่โทโมะน่าจะลองวิ่งดูบ้าง” แก้วบอกพรางถอดรองเท้าผ้าใบที่เธอใช้วิ่งเข้าไปเก็บในชั้นรองเท้า
“ก็ดีนะช่วงนี้พี่ก็ไม่ค่อยได้ออกกำลังเหมือนกันงั้น...พรุ่งนี้เราไปวิ่งด้วยกันดีกว่า”
“งั้นเดี๋ยวแก้วเข้าไปอาบน้ำก่อนนะคะแล้วเราค่อยออกไปหาอะไรทานกัน^^”
“ครับ...^^”
เมื่อเห็นว่าแก้วเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วโทโมะก็ควักโทรศัพท์ออกมาคุยไลน์กับหญิงสาวในสต๊อกของเค้าที่มีอีกมากมายที่แก้วไม่เคยรู้...??
ผ่านไปไม่นานนักแก้วก็เดินออกมาพร้มกับชุดเดรสสบายๆสีฟ้าอ่อนๆซึ่งขับผิวขาวของเธอได้เป็นอย่างดีโทโมะเห็นดังนั้นจึงรีบเก็บโทรศัพท์แล้วพุ่งเข้ามอบจูบหวานๆรับยามเช้าทันที
“อื้อ~…พอก่อนค่ะแก้วหิวแล้วนะ”
“แต่พี่หิวเรา...วันนี้แต่งตัวน่ารักจัง”
“>////<” แก้วได้แต่หลบสายตาที่จ้องมองมายังเธอราวกับจะกลืนกินเธอซะจริงๆ
“ฮ่ะๆไปกันเหอะ”
โทโมะพาหญิงสาวมาเดินเที่ยวเล่นในห้างสุดหรูก่อนที่แก้วจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ลูกหยีเห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะจึงรีบสาวเท้าเข้ามาหาโทโมะทันที
“โทโมะคะ...” ลูกหยีเข้ามาออดอ้อนโทโมะจึงรีบลากเธอเข้าไปในมุมที่ลับตาคนทันที
“เธอมีอะไร...วันนี้ฉันไม่ว่างหรอกนะ” โทมโมะเอ่ยบอกหญิงสาวตรงหน้าอย่างตัดเยื่อ
“ทำไมคะกลัวว่า’มัน’จะมมาเห็น’เรา’หรอคะ”
“อย่าเรียกแก้วว่ามันอีกนะ...แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน!” โทโมะสะบัดแขนของลูกหยีออกก่อนจะเดินหนีออกมมาแต่ใช่ว่าลูกหยีจะยอมเธอพร้อมจะเปิดศึกกับแก้วเต็มที่! อย่างไงซะโทโมะก็ต้องเป็นของเธอ!
“พี่โทโมะรอนานมั้ยคะ...”
“โทโมะขา~...” ลูกหยีวิ่งเข้ามาเกาะแขนโทโมะพร้อมกับเขย่งหอมแก้มโทโมะต่อหน้าต่อตาของแก้ว
“นะ...นี่มัน...อะไรกันคะพี่โทโมะ...”
“ไม่มีอะไรหรอกครับก็แค่คนเคยรู้จักกันน่ะครับน้องแก้วอย่าคิดมากนะครับ” โทโมะพูดพร้อมๆกับที่พยายามแกะมืออันเหนียวหนึบของลูกหยีออกจากแขนตัวเอง
“หรอคะ....เราเพิ่งรู้จักเมื่อ’สองคืน’ก่อนนะคะ” ลูกหยีส่งยิ้มเยาะเย้ยให้แก้ว
แก้วที่ทนฟังเรื่องราวของคนรักกับคนอื่นไม่ได้จึงหันหลังแล้วปาดที่ไหลออกตาตอนไหนไม่รู้เธอรู้แต่เพียงว่าตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะฟังอะไรทั้งนั้น!
“แก้ว...เดี๋ยวแก้วนั่นแก้วจะไปไหน...แก้ว!” โทโมะเรียกหญิงสาวเอาไว้แต่ครั้นจะเดินตามไปก็ไม่ได้เพราะว่าลูกหยีก็ยังคงเกาะแขนเค้าไว้ไม่ยอมปล่อย
“โทโมะคะจะไปสนใจมันทำไมคะ...ลูกหยีสวยกว่าตั้งเยอะ”
“พอ! ต่อไปนี้เลิกยุ่งกับฉัน! เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!” โทโมะบอกแล้ววิ่งตามแก้วออกไป
“คิดว่าฉันจะยอมงั้นหรอ! ไม่มีทาง! เพราะแกนังแก้ว!...ถ้าไม่มีแกโทโมะเค้าก็ต้องสนใจฉัน” ลูกหยียืนบ่นอยู่คนเดียวก่อนจะคิดแผนอะไรดีๆออก
แก้วที่วิ่งหนีโทโมะออกมาได้สักระยะนึงก็เริ่มเหนื่อยจึงหยุดพัก แต่เธอไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเธออยู่ตลอดเวลา....
“แก้วมาทำอะไรตรงนี้”
“อ้าว! กวินเอ่อคือ...” แก้วจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้กวินฟัง
“เราว่าแก้วควรจะถอยห่างออกจากเค้าได้แล้วนะ...แก้วเหนื่อยเกินไปแล้วรู้ตัวรึเปล่า” กวินเอื้อมมือมาจับมือแก้วด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรักของเค้า
“แก้ว...ไม่รู้”
“แก้วลองคิดให้ดีๆนะตั้งแต่แก้วคบกับเค้ามาแก้วมีความสุขกับความทุกข์อะไรมากกว่ากัน”
“เอ่อ...” แก้วลองคิดตามที่แก้วพูดมันก็จริงตลอด้วลาที่กลับมาคบกับโทโมะที่ยังไม่ถึงอาทิตย์เธอก็เจอแต่’ความทุกข์’ที่เกิดจากความไม่รู้จักพอของโทโมะเองทั้งสิ้น!
“แก้ว...เราเป็นห่วงแก้วนะ...” กวินจ้องลึกไปยังดวงตาของแก้ว
พลัก!
โทโมะที่เข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้พุ่งเข้ามากระชากตัวกวินเข้าไปต่อย กวินที่ไม่ทันตั้งตัวจึงล้มลงไปก่อนจะเช็ดเลือดที่ตรงแก้วที่เห็นท่าทั้งสองคนไม่ดีจึงรีบเข้ามาห้ามแต่ดูเหมือนจะยาก
“ไม่ต้องมาเป็นห่วง’เมีย’ของคนอื่น!” โทโมะพูดก่อนจะออกแรงกระชากแก้วเข้าหาตัวเพื่อ’แสดงความเป็นเจ้าของ’
“ปล่อยนะแก้วจะไปดูกวิน”
“ผัวตัวเองยืนอยู่นี้ยังจะไปหาชู้อีกหรอ!”
เพียะ!
ฝ่ามือบางๆของแก้วจงใจฟาดลงบนใบหน้าหวานของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็น’คนรัก’ของตน ถ้อยที่โทโมะพูดออกมาไม่ได้ให้เกียติเธอเลยสักนิดเธอเองก็เป็นผู้หญิงเค้าควรจะให้เกียติเธอมากกว่านี้!
“จะพูดจะจาอะไรก็ให้เกียติแก้วนิดนึงก็น่าจะดีนะคะ!”
“แก้ว...”
“...” แก้วไม่ได้ฟังอะไรโทโมะแต่กลับรีบฉวยโอกาสนั้นวิ่งเข้าไปประคองกวินไว้ทันที
“แก้ว...พี่ขอโทษ”
“กองไว้ตรงนั้นแหละค่ะ...แก้วยังไม่พร้อมจะคุยอะไรรกับพี่ตอนนี้ขอตัวนะคะ”
พูดจบแก้วก็พยุงร่างของกวินเดินผ่านหน้าโทโมะไปทันที สร้างความคับแค้นใจให้โทโมะเป็นอย่างมาก นี่แก้วเลือกมันอย่างงั้นหรอ! แต่เค้าไม่มีทางยอมแพ้ไอ้กวินเด็ดขาด!
+
+
+
วันต่อมาแก้วเข้ามาทำงานในบริษัทช้ากว่าปกติเนื่องจากเธอแวะไปเยี่ยมกวินก่อนจึงทำให้เธอมาสาย แต่ความจริงแก้วก็ไม่อยากมาเช้าๆเหมือนกันเธอกลัวว่าจะเจอบุคคลที่ไม่อยากเจอ...เมื่อวานเธอเลือกที่จะกลับไปนอนที่บ้านเพื่อหลีกเลี่ยงการกลับมาโทโมะที่คอนโดตนเอง
“อ้าวสวัสดีจ๊ะแก้ว”
“ฟาง!...กลับมาตั้งแต่เมื่อไร” แก้วรีบวิ่งเข้าไปหา’ฟาง’เพื่อนรักของเธอที่ย้ายไปสร้างครอบครัวที่ต่างประเทศเมื่อหลายไปก่อน
“ก็เมื่อวานเองจ๊ะ...ว่าแต่แก้วเหอะทำใจได้แล้วหรอถึงได้มาทำงานที่นี่...” ฟางรู้เรื่องของเธอกับโทโมะเมื่อในอดีตดีเพราะเวลามีอะไรแก้วก็จะคอยบอกฟางอยู่ตลอดเวลา
“อืม...แต่ตอนนี้ฉันกับมาคบกับเค้าใหม่อีกครั้งแล้วนะ”
“จริงหรอ! หวังว่าคราวนี้คงยาวไปตลอดชีวิตเลยนะจ๊ะเพื่อนเลิฟ”
“ไม่หรอก...ยังไม่ถึงอาทิตย์ฉันรู้สึกว่าคงจะไปไม่รอด”
“ฟางครับ...น้องฟินเริ่มงอแงแล้วนะครับเราจะกลับกันรึยังเอ่ย...” ‘ป๊อปปี้’สามีของฟางเป็นหนุ่มนักธุรกิจชื่อดังไฟแรงแถมยังเป็นพ่อที่ดีของ’ฟิน’ลูกสาวของทั้งคู่
“นี่แกมีลูกแล้วหรอ”
“ใช่จ๊ะ...นี่ฟินลูกสาวฉันเองแล้วนี่ป็อปคะจำเพื่อนฟางตอนงานแต่งเราได้มั้ยคะ...แก้วไงคะ”
“อ๋อ น้องแก้วเองหรอครับแหมไม่เจอกันตั้งนานน่ารักกว่าเดิมเยอะนะครับ...โอ๊ย! ฟางครับ”
“จะจีบเพื่อนฟางหรอ”
“เปล่าซะหน่อย...ป็อปมีฟางคนเดียวก็พอครับ...ฟอด” ป็อปปี้บอกพร้อมกับหอมแก้มภรรยาสาวสวยของตนเอง
“พอก่อนป็อป...นี่น้องฟินคะสวัสดีน้าแก้วสิลูก”
“สวัสดีค่ะน้าแก้ว^^” แก้วก้มลงไปรับไหว้เจ้าตัวน้อยที่ไหว้เธออยู่ก่อนจะระบายยิ้มออกมาเด็กอะไรก็ไม่น่ารักน่าชังเสียจริงๆ
“ก็ขวบแล้วคะ”
“สองขวบค่ะ” แก้วเอามือมาลูบหัวเล็กๆของฟินก่อนจะลุกขึ้นยืน
“งั้นเดี๋ยวฉันไปทำงานก่อนนะแกแล้วค่อยเจอกันใหม่”
“ก็ได้จ๊ะ...อ๊ะนี่ที่ยู่ฉันพร้อมเบอร์โทร.มีอะไรก็ไปหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ”
“โอเคจ๊ะ...น้าไปก่อนนะคะเด็กน้อย” แก้วหันไปบอกฟินก่อนจะแยกตัวออกมา
+
+
+
“มาทำงานสายหักเงินเดือนมั้ยห๊ะ” เมื่อแก้วก้าวเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานตัวเองก็มีเสียงทักที่ไม่เป็นมิตรดังขึ้น
“...”
“นี่พี่พูดกับแก้วอยู่นะ!” โทโมะเริ่มโมโหเมื่อเห็นว่าแก้วไม่สนใจตัวเอง
“...”
“อยากโดนไล่ออกมากนักรึไง....คุณเลขา”
“วันนี้มีประชุมตอนบ่ายกับฝ่ายผลิตนะคะ...อย่าลืม”
“เหอะ! พูดได้แล้วหรอ”
“แล้วก็เอกสารรายงานการประชุมครั้งนี้ดิฉันได้วางไว้บนโต๊ะท่านประทานเรยบร้อยแล้วนะคะ” แก้งบอกก่อนจะนั่งพิมพ์เอกสารชุดใหม่โดยไม่สนใจโทโมะ
“แก้ว!”
“มีอะไรให้รับใช้คะท่านประทาน...”
“อย่ามายั่วโมโหพี่นะแก้ว...เรื่องเมื่อวานพี่...”
“ตอนนี้อยู่ในเวลาทำงานกรุณาอย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวด้วยนะคะ”
“ได้! เธอเล่นอย่างนี้ใช่มั้ยจริญญา!”
...ruktomokaew....
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- อ่าขอประทานอภัยอย่างยิ่งที่หายยยยยยยยย(หัว!) ไปซะนานเลย แต่บัดนี้ไรท์เตอร์ได้กลับมาครอบครองคอมอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้แตะซะนาน ฝากกันด้วยนะคะอย่าเพิ่งลืมกันนะคะยังอยู่ที่เดิมตรงนี้ไม่ได้หายไปไหนแน่นอนค่าาาาาาาาา
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
