Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน

9.7

เขียนโดย ruktomokaew

วันที่ 27 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 14.08 น.

  11 ตอน
  155 วิจารณ์
  24.72K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 พฤศจิกายน พ.ศ. 2556 20.27 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

1)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

เรื่อง Blacklist ผู้หญิงของนาย...อยู่ในกำมือฉัน

 

 

 

 

 

 

 

 

“เป็นไง...จัดการใครไปบ้างแล้วรึยัง”

 

 

 

“ยังเลยครับแต่ผมว่าจะเริ่มที่...เอ่อ...คุณแก้วก่อนเพราะเธอดูอ่อนแอกว่าที่คิด”

 

 

 

“ก็ดี...จะทำไรก็รีบๆทำเข้าล่ะอย่ามัวแต่ชักช้า” หญิงสาวบอกแล้วคว้ากระเป๋าใบสวยคู่ใจก่อนจะเดินหนีหายชายหนุ่มตรงไป

 

 

 

+

 

+

 

+

 

 

 

 

“แก้วเราไปไหนมาแต่เช้าพี่ตื่นมาก็ไม่เจอเราแล้ว” โทโมะเอ่ยถามคนที่เปิดประตูเข้าห้องมาใหม่

 

 

 

“วิ่งออกกำลังกายมาค่ะดีต่อสุขภาพนะคะ แก้วว่าพี่โทโมะน่าจะลองวิ่งดูบ้าง” แก้วบอกพรางถอดรองเท้าผ้าใบที่เธอใช้วิ่งเข้าไปเก็บในชั้นรองเท้า

 

 

 

“ก็ดีนะช่วงนี้พี่ก็ไม่ค่อยได้ออกกำลังเหมือนกันงั้น...พรุ่งนี้เราไปวิ่งด้วยกันดีกว่า”

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวแก้วเข้าไปอาบน้ำก่อนนะคะแล้วเราค่อยออกไปหาอะไรทานกัน^^”

 

 

 

“ครับ...^^”

 

 

 

     เมื่อเห็นว่าแก้วเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วโทโมะก็ควักโทรศัพท์ออกมาคุยไลน์กับหญิงสาวในสต๊อกของเค้าที่มีอีกมากมายที่แก้วไม่เคยรู้...??

 

 

 

     ผ่านไปไม่นานนักแก้วก็เดินออกมาพร้มกับชุดเดรสสบายๆสีฟ้าอ่อนๆซึ่งขับผิวขาวของเธอได้เป็นอย่างดีโทโมะเห็นดังนั้นจึงรีบเก็บโทรศัพท์แล้วพุ่งเข้ามอบจูบหวานๆรับยามเช้าทันที

 

 

 

“อื้อ~…พอก่อนค่ะแก้วหิวแล้วนะ”

 

 

 

“แต่พี่หิวเรา...วันนี้แต่งตัวน่ารักจัง”

 

 

 

“>////<” แก้วได้แต่หลบสายตาที่จ้องมองมายังเธอราวกับจะกลืนกินเธอซะจริงๆ

 

 

 

“ฮ่ะๆไปกันเหอะ”

 

 

 

     โทโมะพาหญิงสาวมาเดินเที่ยวเล่นในห้างสุดหรูก่อนที่แก้วจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ลูกหยีเห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะจึงรีบสาวเท้าเข้ามาหาโทโมะทันที

 

 

 

“โทโมะคะ...” ลูกหยีเข้ามาออดอ้อนโทโมะจึงรีบลากเธอเข้าไปในมุมที่ลับตาคนทันที

 

 

 

“เธอมีอะไร...วันนี้ฉันไม่ว่างหรอกนะ” โทมโมะเอ่ยบอกหญิงสาวตรงหน้าอย่างตัดเยื่อ

 

 

 

“ทำไมคะกลัวว่า’มัน’จะมมาเห็น’เรา’หรอคะ”

 

 

 

“อย่าเรียกแก้วว่ามันอีกนะ...แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน!” โทโมะสะบัดแขนของลูกหยีออกก่อนจะเดินหนีออกมมาแต่ใช่ว่าลูกหยีจะยอมเธอพร้อมจะเปิดศึกกับแก้วเต็มที่! อย่างไงซะโทโมะก็ต้องเป็นของเธอ!

 

 

 

“พี่โทโมะรอนานมั้ยคะ...”

 

 

 

“โทโมะขา~...” ลูกหยีวิ่งเข้ามาเกาะแขนโทโมะพร้อมกับเขย่งหอมแก้มโทโมะต่อหน้าต่อตาของแก้ว

 

 

 

 

 

“นะ...นี่มัน...อะไรกันคะพี่โทโมะ...”

 

 

 

“ไม่มีอะไรหรอกครับก็แค่คนเคยรู้จักกันน่ะครับน้องแก้วอย่าคิดมากนะครับ” โทโมะพูดพร้อมๆกับที่พยายามแกะมืออันเหนียวหนึบของลูกหยีออกจากแขนตัวเอง

 

 

 

“หรอคะ....เราเพิ่งรู้จักเมื่อ’สองคืน’ก่อนนะคะ” ลูกหยีส่งยิ้มเยาะเย้ยให้แก้ว

 

 

 

     แก้วที่ทนฟังเรื่องราวของคนรักกับคนอื่นไม่ได้จึงหันหลังแล้วปาดที่ไหลออกตาตอนไหนไม่รู้เธอรู้แต่เพียงว่าตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะฟังอะไรทั้งนั้น!

 

 

 

“แก้ว...เดี๋ยวแก้วนั่นแก้วจะไปไหน...แก้ว!” โทโมะเรียกหญิงสาวเอาไว้แต่ครั้นจะเดินตามไปก็ไม่ได้เพราะว่าลูกหยีก็ยังคงเกาะแขนเค้าไว้ไม่ยอมปล่อย

 

 

 

“โทโมะคะจะไปสนใจมันทำไมคะ...ลูกหยีสวยกว่าตั้งเยอะ”

 

 

 

“พอ! ต่อไปนี้เลิกยุ่งกับฉัน! เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!” โทโมะบอกแล้ววิ่งตามแก้วออกไป

 

 

 

“คิดว่าฉันจะยอมงั้นหรอ! ไม่มีทาง! เพราะแกนังแก้ว!...ถ้าไม่มีแกโทโมะเค้าก็ต้องสนใจฉัน” ลูกหยียืนบ่นอยู่คนเดียวก่อนจะคิดแผนอะไรดีๆออก

 

 

 

 

     แก้วที่วิ่งหนีโทโมะออกมาได้สักระยะนึงก็เริ่มเหนื่อยจึงหยุดพัก แต่เธอไม่รู้ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองเธออยู่ตลอดเวลา....

 

 

 

“แก้วมาทำอะไรตรงนี้”

 

 

 

“อ้าว! กวินเอ่อคือ...” แก้วจึงตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้กวินฟัง

 

 

 

“เราว่าแก้วควรจะถอยห่างออกจากเค้าได้แล้วนะ...แก้วเหนื่อยเกินไปแล้วรู้ตัวรึเปล่า” กวินเอื้อมมือมาจับมือแก้วด้วยความเป็นห่วงเพื่อนรักของเค้า

 

 

 

“แก้ว...ไม่รู้”

 

 

 

“แก้วลองคิดให้ดีๆนะตั้งแต่แก้วคบกับเค้ามาแก้วมีความสุขกับความทุกข์อะไรมากกว่ากัน”

 

 

 

“เอ่อ...” แก้วลองคิดตามที่แก้วพูดมันก็จริงตลอด้วลาที่กลับมาคบกับโทโมะที่ยังไม่ถึงอาทิตย์เธอก็เจอแต่’ความทุกข์’ที่เกิดจากความไม่รู้จักพอของโทโมะเองทั้งสิ้น!

 

 

 

“แก้ว...เราเป็นห่วงแก้วนะ...” กวินจ้องลึกไปยังดวงตาของแก้ว

 

 

 

พลัก!

 

 

 

     โทโมะที่เข้ามาตอนไหนก็ไม่รู้พุ่งเข้ามากระชากตัวกวินเข้าไปต่อย กวินที่ไม่ทันตั้งตัวจึงล้มลงไปก่อนจะเช็ดเลือดที่ตรงแก้วที่เห็นท่าทั้งสองคนไม่ดีจึงรีบเข้ามาห้ามแต่ดูเหมือนจะยาก

 

 

 

“ไม่ต้องมาเป็นห่วง’เมีย’ของคนอื่น!” โทโมะพูดก่อนจะออกแรงกระชากแก้วเข้าหาตัวเพื่อ’แสดงความเป็นเจ้าของ’

 

 

 

“ปล่อยนะแก้วจะไปดูกวิน”

 

 

 

“ผัวตัวเองยืนอยู่นี้ยังจะไปหาชู้อีกหรอ!”

 

 

 

เพียะ!

 

 

 

     ฝ่ามือบางๆของแก้วจงใจฟาดลงบนใบหน้าหวานของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็น’คนรัก’ของตน ถ้อยที่โทโมะพูดออกมาไม่ได้ให้เกียติเธอเลยสักนิดเธอเองก็เป็นผู้หญิงเค้าควรจะให้เกียติเธอมากกว่านี้!

 

 

 

“จะพูดจะจาอะไรก็ให้เกียติแก้วนิดนึงก็น่าจะดีนะคะ!”

 

 

 

“แก้ว...”

 

 

 

“...” แก้วไม่ได้ฟังอะไรโทโมะแต่กลับรีบฉวยโอกาสนั้นวิ่งเข้าไปประคองกวินไว้ทันที

 

 

 

“แก้ว...พี่ขอโทษ”

 

 

 

“กองไว้ตรงนั้นแหละค่ะ...แก้วยังไม่พร้อมจะคุยอะไรรกับพี่ตอนนี้ขอตัวนะคะ”

 

 

 

     พูดจบแก้วก็พยุงร่างของกวินเดินผ่านหน้าโทโมะไปทันที สร้างความคับแค้นใจให้โทโมะเป็นอย่างมาก นี่แก้วเลือกมันอย่างงั้นหรอ! แต่เค้าไม่มีทางยอมแพ้ไอ้กวินเด็ดขาด!

 

 

+

 

+

 

+

 

 

 

     วันต่อมาแก้วเข้ามาทำงานในบริษัทช้ากว่าปกติเนื่องจากเธอแวะไปเยี่ยมกวินก่อนจึงทำให้เธอมาสาย แต่ความจริงแก้วก็ไม่อยากมาเช้าๆเหมือนกันเธอกลัวว่าจะเจอบุคคลที่ไม่อยากเจอ...เมื่อวานเธอเลือกที่จะกลับไปนอนที่บ้านเพื่อหลีกเลี่ยงการกลับมาโทโมะที่คอนโดตนเอง

 

 

 

“อ้าวสวัสดีจ๊ะแก้ว”

 

 

 

“ฟาง!...กลับมาตั้งแต่เมื่อไร” แก้วรีบวิ่งเข้าไปหา’ฟาง’เพื่อนรักของเธอที่ย้ายไปสร้างครอบครัวที่ต่างประเทศเมื่อหลายไปก่อน

 

 

 

“ก็เมื่อวานเองจ๊ะ...ว่าแต่แก้วเหอะทำใจได้แล้วหรอถึงได้มาทำงานที่นี่...” ฟางรู้เรื่องของเธอกับโทโมะเมื่อในอดีตดีเพราะเวลามีอะไรแก้วก็จะคอยบอกฟางอยู่ตลอดเวลา

 

 

 

“อืม...แต่ตอนนี้ฉันกับมาคบกับเค้าใหม่อีกครั้งแล้วนะ”

 

 

 

“จริงหรอ! หวังว่าคราวนี้คงยาวไปตลอดชีวิตเลยนะจ๊ะเพื่อนเลิฟ”

 

 

 

“ไม่หรอก...ยังไม่ถึงอาทิตย์ฉันรู้สึกว่าคงจะไปไม่รอด”

 

 

 

“ฟางครับ...น้องฟินเริ่มงอแงแล้วนะครับเราจะกลับกันรึยังเอ่ย...” ‘ป๊อปปี้’สามีของฟางเป็นหนุ่มนักธุรกิจชื่อดังไฟแรงแถมยังเป็นพ่อที่ดีของ’ฟิน’ลูกสาวของทั้งคู่

 

 

 

“นี่แกมีลูกแล้วหรอ”

 

 

 

“ใช่จ๊ะ...นี่ฟินลูกสาวฉันเองแล้วนี่ป็อปคะจำเพื่อนฟางตอนงานแต่งเราได้มั้ยคะ...แก้วไงคะ”

 

 

 

“อ๋อ น้องแก้วเองหรอครับแหมไม่เจอกันตั้งนานน่ารักกว่าเดิมเยอะนะครับ...โอ๊ย! ฟางครับ”

 

 

 

“จะจีบเพื่อนฟางหรอ”

 

 

 

“เปล่าซะหน่อย...ป็อปมีฟางคนเดียวก็พอครับ...ฟอด” ป็อปปี้บอกพร้อมกับหอมแก้มภรรยาสาวสวยของตนเอง

 

 

 

“พอก่อนป็อป...นี่น้องฟินคะสวัสดีน้าแก้วสิลูก”

 

 

 

“สวัสดีค่ะน้าแก้ว^^” แก้วก้มลงไปรับไหว้เจ้าตัวน้อยที่ไหว้เธออยู่ก่อนจะระบายยิ้มออกมาเด็กอะไรก็ไม่น่ารักน่าชังเสียจริงๆ

 

 

 

“ก็ขวบแล้วคะ”

 

 

 

“สองขวบค่ะ” แก้วเอามือมาลูบหัวเล็กๆของฟินก่อนจะลุกขึ้นยืน

 

 

 

“งั้นเดี๋ยวฉันไปทำงานก่อนนะแกแล้วค่อยเจอกันใหม่”

 

 

 

“ก็ได้จ๊ะ...อ๊ะนี่ที่ยู่ฉันพร้อมเบอร์โทร.มีอะไรก็ไปหาฉันได้ตลอดเวลาเลยนะ”

 

 

 

“โอเคจ๊ะ...น้าไปก่อนนะคะเด็กน้อย” แก้วหันไปบอกฟินก่อนจะแยกตัวออกมา

 

 

+

 

+

 

+

 

 

 

“มาทำงานสายหักเงินเดือนมั้ยห๊ะ” เมื่อแก้วก้าวเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานตัวเองก็มีเสียงทักที่ไม่เป็นมิตรดังขึ้น

 

 

 

“...”

 

 

 

“นี่พี่พูดกับแก้วอยู่นะ!” โทโมะเริ่มโมโหเมื่อเห็นว่าแก้วไม่สนใจตัวเอง

 

 

 

“...”

 

 

 

“อยากโดนไล่ออกมากนักรึไง....คุณเลขา”

 

 

 

“วันนี้มีประชุมตอนบ่ายกับฝ่ายผลิตนะคะ...อย่าลืม”

 

 

 

“เหอะ! พูดได้แล้วหรอ”

 

 

 

“แล้วก็เอกสารรายงานการประชุมครั้งนี้ดิฉันได้วางไว้บนโต๊ะท่านประทานเรยบร้อยแล้วนะคะ” แก้งบอกก่อนจะนั่งพิมพ์เอกสารชุดใหม่โดยไม่สนใจโทโมะ

 

 

 

“แก้ว!”

 

 

 

“มีอะไรให้รับใช้คะท่านประทาน...”

 

 

 

“อย่ามายั่วโมโหพี่นะแก้ว...เรื่องเมื่อวานพี่...”

 

 

 

“ตอนนี้อยู่ในเวลาทำงานกรุณาอย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวด้วยนะคะ”

 

 

“ได้! เธอเล่นอย่างนี้ใช่มั้ยจริญญา!”

 

 

 

 

 

 

 

...ruktomokaew....

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- อ่าขอประทานอภัยอย่างยิ่งที่หายยยยยยยยย(หัว!) ไปซะนานเลย แต่บัดนี้ไรท์เตอร์ได้กลับมาครอบครองคอมอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้แตะซะนาน ฝากกันด้วยนะคะอย่าเพิ่งลืมกันนะคะยังอยู่ที่เดิมตรงนี้ไม่ได้หายไปไหนแน่นอนค่าาาาาาาาา

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายฟิคชั่นเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา