รักบนเส้นขนาน

 
 
 
 
 
“ฟ้า ไปกินข้าวบ้างก็ได้นะ”ป๊อปปี้ใส่ชุดสูทสีดำเดินมาหาน้องสาวที่นั่งอยู่หน้าโลงศพของพ่อและแม่
ตัวเอง งานศพของหัวหน้าแก๊งค์มังกรถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ให้สมเกียรติที่ศาลเจ้าประจำตระกูลของ
พวกเขา
 
 
“ไม่ ฟ้าอยากจะอยู่กับป๊ากับม๊าให้นานๆ พรุ่งนี้แล้วสินะที่จะต้องพาป๊ากับม๊าไปอยู่ที่ฮวงซุ้ย”ฟ้าพูด
ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา ป๊อปปี้เอามือแตะที่ไหล่น้องสาวตัวเอง
 
“ป๊ากับม๊าได้พักผ่อนแล้วนะฟ้า ต่อไปนี้พี่จะดูแลฟ้าเอง”ป๊อปปี้พูดฟ้าโผเข้ากอดพี่ชาย
 
“เฮียยย ทำไม ฮือออ”ฟ้าร้องไห้อย่างหนัก ป๊อปปี้จึงต้องกอดปลอบฟ้าไว้
 
 
“จองเบ เคนตะ พาฟ้ากลับไปพักที”ป๊อปปี้สั่งก่อนที่ฟ้าจะออกไปกับจองเบและเคนตะ
 
“นายโอเคนะ”โทโมะเดินมานั่งข้างๆป๊อปปี้เช่นเดียวกับเขื่อน
 
“ชั้นจะต้องพาไอ้คนที่ฆ่าพ่อกับแม่ชั้นมาจัดการให้เร็วที่สุด”ป๊อปปี้พูดนิ่งๆ
 
“เดี๋ยวชั้นจะไปเช๊คกล้องวงจรปิดที่ศาลเจ้าเอง”เขื่อนพูด
 
“เดี๋ยวชั้นจะไปสังเกตการณ์ด้านนอกเผื่อพวกมันมาอีกครั้ง”โทโมะพูดก่อนเขื่อนและโทโมะจะเดิน
ออกไป ป๊อปปี้นั่งมองโลงศพของพ่อแม่ตัวเองแล้วเศร้า ฟางที่เดินเข้ามามองป๊อปปี้แล้วสงสารจับใจ
 
 
“ชั้นอยากอยู่คนเดียว พวกนายออกไปดูเหตุการณ์ด้านนอกเถอะ”ป๊อปปี้พูดโดยไม่หันมา
 
 
“ป๊อปปี้”ฟางเรียก ป๊อปปี้หันไปมองฟางก่อนที่ฟางจะเดินมานั่งข้างๆป๊อปปี้
 
“ยังเจ็บอยู่รึเปล่า”ป๊อปปี้ถามฟางถึงแผลที่โดนกระแทกจนหัวแตก
 
“ไม่แล้วล่ะ”ฟางพูด
 
“ขอบใจนะ ที่ช่วยพ่อกับแม่ชั้น แม้จะช่วยท่านไม่ได้ก็ตาม”ป๊อปปี้พูดเสียงเศร้า ฟางอดสงสารไม่ได้
เอื้อมมือไปแตะมือชายหนุ่มไว้
 
 
“นายต้องเข้มแข็งไว้นะป๊อปปี้”ฟางพูดจบป๊อปปี้ก็ดึงฟางไปกอดแน่น ฟางตกใจแต่ก็ยอมให้ป๊อปปี้
กอด
 
 
“ปะ ป๊อปปี้”ฟางรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลมากตาของป๊อปปี้ที่เอาหน้าซุกไว้ที่หัวไหล่ฟาง
 
 
“อยู่กับชั้นซักพักตรงนี้ได้มั้ย”ป๊อปปี้พูดเสียงสั่นจนฟางรับรู้ว่าชายหนุ่มกำลังร้องไห้ เขากำลัง
อ่อนแอตอนน้เขาต้องการใครสักคนที่อยู่กับเขา
 
 
“จะให้อยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ ชั้นไม่ทิ้งนายไปไหนหรอก”ฟางกอดปลอบป๊อปปี้ไว้อยู่ตรงนั้น
 
 
 
 
 
“เธอเป็นใครกันแน่”โทโมะพูดเมื่อฟางเดินออกมาจากห้องหลังจากแยกกับป๊อปปี้
 
“นายพูดถึงอะไร”ฟางไม่เข้าใจแล้วถามโทโมะ
 
“วันนั้น ชั้นตามเธอไป ชั้นเห็นเธออยู่กับพวกเสือขาว แต่แปลก ทำไมพวกนั้นถึงไม่ทำอะไรเธอ”โท
โมะพูดอย่างจับผิดฟาง
 
 
“นายจะเชื่อหรือไม่ก็ตามแต่ชั้นก็ไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมพวกนั้นถึงไม่ทำอะไรชั้นเหมือนกัน”ฟางพูดตามจริง
 
 
“แล้วเธอจำหน้าไอ้โม่งนั่นได้มั้ย”โทโมะถามต่อ ฟางอึ้ง เพราะไอ้โม่งนั่น คือพ่อของเธอเอง
 
 
“ชะ ชั้นจำไม่ได้หรอก ชั้นไปก่อนนะ ต้องรีบไปหาแม่”ฟางพูดก่อนจะรีบเดินออกไป โทโมะมองตาม
อย่างสงสัย
 
 
 
“จองเบ ให้คนของเรา ค้นประวัติหัวหน้าแก๊งค์เสือขาวทั้งคนเก่าและคนใหม่มาให้หมด อ้อ ค้น
ประวัติของฟางด้วยล่ะ”โทโมะโรศัพท์โทรหาจองเบทันที
 
 
 
 
“แม่”ฟางเดินกลับเข้าบ้านมาเห็นแม่ตัวเองนั่งอยู่ก็โผเข้ากอดแม่แล้วร้องไห้ทันที
 
“มีอะไรรึเปล่าลูก”แม่ฟางถาม
 
“ทำไม ทำไมพ่อถึงต้องทำร้ายครอบครัวของป๊อปปี้ด้วยล่ะแม่”ฟางถามอย่างไม่เข้าใจ แม่ฟางอึ้ง
 
“เดี๋ยวหนูจะรู้ทุกอย่างเอง เพราะมันคงจะถึงเวลาแล้วที่หนูต้องรู้”แม่ฟางพูด
 
“พ่อของเราเป็นคนเลวแล้วใช่มั้ยคะ”ฟางถามด้วยความสับสน ก่อนน้ำตาจะไหลออกมา
 
“ไม่มีใครเค้าอยากทำเลวหรอกลูก ถ้ามันไม่จำเป็น”แม่ฟางพูดก่อนจะกอดลูกสาวไว้
 
 
 
 
หลายวันต่อมา
 
 
 
“อ่ะ สิ่งที่นายให้ชั้นไปสืบมา”จองเบยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับโทโมะ
 
“ไม่น่าเชื่อ”โทโมะอ่านเอกสารในซองแล้วอึ้ง
 
“ตอนแรกที่ชั้นอ่าน ชั้นก็ตกใจไม่แพ้นายล่ะ ละนายจะบอกป๊อปปี้ให้รู้รึเปล่า”จองเบพูด ป๊อปปี้ที่เดิน
ออกมาได้ยินพอดี
 
 
“มีอะไรจะบอกชั้นหรอ”ป๊อปปี้ถาม
 
 
“เอ่อ คือ”จองเบอึกอักแล้วมองหน้าโทโมะ ก่อนโทโมะหายใจเข้าลึกๆแล้วยื่นซองสีน้ำตาลให้
ป๊อปปี้
 
 
“มันคือสิ่งที่นายจะต้องรับรู้”โทโมะพูด ป๊อปปี้เปิดเอกสารในซองออกมาช้าๆ ก่อนจะนั่งอ่านเอกสาร
ทั้งหมดอย่างตกใจ
 
 
“มิสเตอร์ปีเตอร์ ดูวาล หัวหน้าแก๊งค์เสือขาวรุ่นที่10 มอบตำแหน่งหัวหน้าแก๊งค์รุ่นที่11ให้กับกวิน
ดูวาล นายกวินเป็นลูกชายของมิสลอร่า ดูวาล มีน้องชายคนเดียวชื่อธามไท ต่อมานายปีเตอร์มีความ
สัมพันธ์ลับๆกับนางพยาบาลในบ้าน ชื่ออรวิภา นีระสิงห์ แต่เนื่องจากกลัวภรรยาคนที่2ที่ตั้งครรภ์อยู่
จะได้รับอันตรายจากศัตรูและแก๊งค์ต่างๆ จึงพาอรวิภาไปแต่งงานใหม่กับคนสนิทของตัวเอง ชื่อ นาย
จาง แซ่ลี และนางอรภิวาได้คลอดบุตรสาวออกมาชื่อ ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ หรือฟาง”โทโมะพูดสรุป
เรื่องราวให้ป๊อปปี้ฟังอีกครั้ง ป๊อปปี้อึ้งก่อนจะหยิบรูปถ่ายของมิสเตอร์ปีเตอร์ กับแม่ของกวิน กวินและ
ธามไทออกมา ก่อนจะหยิบรูปของมิสเตอร์ปีเตอร์กับแม่ฟาง และรูปแม่ฟางกอดกับฟาง รูปแม่ฟาง
กับนาจาง รูปฟางกอดกับนายจางผู้เป็นพ่อ
 
 
 
“และที่สำคัญ นายจางคือคนที่ฆ่าพ่อแม่นายในคืนนั้น ชั้นตามฟางที่วิ่งออกไป ชั้นเห็นฟางยืนอยู่กับ
พวกกวิน แต่พวกนั้นไม่ทำอะไรเธอเลย แล้วเมื่อวันก่อน ชั้นถามเกี่ยวกับคนที่ฆ่าพ่อแม่นายจากฟาง
แต่ฟางกลับบอกว่าไม่รู้จำหน้าไม่ได้ ทั้งๆที่ยืนประจันหน้ากับนายจาง”โทโมะพูดจบ ป๊อปปี้ปล่อยรูป
ถ่ายทั้งหมดลงพื้น ภาพที่เธอกับเขาสนิสนมกัน จูบกัน ฉายออกมา นี่เขากำลังหลงรักลูกสาวคนที่
ฆ่าพ่อแม่เขาหรอกหรอ
 
 
 
“มันเป็นความจริงที่พวกชั้นสงสัยและไปสืบมา หวังว่านายคงจะเข้าใจ”โทโมะพูด
 
“ไม่เป็นไร ชั้นเข้าใจ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะนิ่งอยู่ตรงนั้นแล้วกำมือแน่น
 
 
 
 
“เป็นอะไรอ่ะแก กดโทรศัพท์อย่างงี้มาหลายวันแล้วนะ”แจมถามฟางที่พยายามกดมือถือโทรออก
หาป๊อปปี้แต่แล้วชายหนุ่มก็ไม่รับ ไม่ตัดสายทิ้งก็ปิดเครื่องไป นี่มันก็ผ่านมาหลายวันหลังจากงานศพพ่อแม่ป๊อปปี้แล้ว เขาจะเป็นยังไงบ้างนะ
 
 
 
“ป๊อปปี้อาจจะเตรียมตัวรับตำแหน่งเลยไม่ว่างมั้งฟาง อย่าเครียดเลย”มีนพูดก่อนปลอบใจฟาง ฟาง
ยิ้มรับก่อนจะกลับมาที่บ้านในตอนเย็นแล้วต้องตกใจเมื่อเห็นพ่อของเธอ
 
 
 
 
 
 
“พ่อ”ฟางเรียกพ่อตัวเองก่อนน้ำตาจะพาลไหลออกมา
 
 
“ฟาง คือว่า”พ่อฟางอึกอักเมื่อเห็นลูกสาวร้องไห้ ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่าวันนั้นฟางไปหาป๊อปปี้ที่ศาลเจ้า
และทำให้ฟางรู้ความจริงเรื่องของเขา
 
 
 
“ทำไมพ่อทำแบบนี้ พ่อทำแบบนี้กับพ่อแม่ป๊อปปี้ทำไม ฮือออ ทำไมพ่อต้องฆ่าพวกเค้า”ฟาง
ร้องไห้พ่อของฟางเดินไปหาฟางทันที
 
 
 
“มันคือคำสั่งที่พ่อหลีกเลี่ยงไม่ได้”พ่อฟางพูดไปตามตรง
 
 
 
“นายหัวหน้าแก๊งค์เสือขาวนั่นใช่มั้ย ทำไมคะ พวกนั้นถึงสั่งพ่อทำแบบนี้ พ่อทำทำไม”ฟางพูด
 
 
“เพราะพ่อคือคนของแก๊งค์เสือขาว”พ่อฟางพูด ฟางอึ้งกับสิ่งที่รับรู้มา
 
 
“ไม่จริง พ่อฟางคือพนักงานบริษัทธรรมดาพ่อฟางไม่ใช่พวกนั้น นายกวินนั่นบังคับพ่อใช่มั้ย ฟางจะ
ไปจัดการมัน”ฟางพูดและส่ายหน้าไม่เชื่อ
 
 
 
“ฟางจะทำร้ายพี่ชายฟางไม่ได้นะ”แม่ฟางพูดขึ้นทำเอาฟางที่จะเดินออกไปอึ้งตัวชา
 
“แม่คะ หมายความว่ายังไง ทำไมถึง”ฟางอึ้ง
 
“พ่อของหนูคือมิสเตอร์ปีเตอร์ หัวหน้าแก๊งค์คนเก่าของแก๊งค์เสือขาว และกวินคือพี่ชายต่างแม่ของ
หนู ส่วนนี่ไม่ใช่พ่อหนูแต่คือมือขวาของพ่อหนูที่ส่งตัวมาดูแลแม่กับหนูมาตลอด”แม่ฟางพูดแล้ว
น้ำตาไหลออกมา ฟางยิ่งร้องไห้หนัก
 
 
 
“น้องคงไม่เชื่อน้าอร งั้นให้ผมบอกความจริงกับน้องอีกครั้งก็ได้ครับ”กวินเดินเข้ามาพร้อมบอดี้
การ์ด4คนเข้ามาในบ้าน ก่อนจะนั่งยองๆตรงข้ามกับฟางที่นั่งทรุดร้องไห้อยู่
 
 
 
“บอกแล้วไงว่าเราจะได้เจอกันอีก สาวน้อย”กวินพูดแล้วยิ้มให้กับฟาง ฟางอึ้งผลักกวินล้มลงแล้ววิ่ง
หนีไปจากบ้านตัวเองทันที
 
 
 
 
“หยุด ไม่ต้องตาม น้องสาวชั้นคงจะช๊อคอยู่ ปล่อยไปก่อน”กวินสั่งลูกน้องไม่ต้องตามฟาง ฟางวิ่ง
ออกมาจากบ้านเรื่อยๆตามทางเริ่มโพล้เพล้และไม่มีคน ฟางยังคงร้องไห้ต่อไป
 
 
 
 
 
“ฮือๆ รับสิ ป๊อปปี้”ฟางที่อึ้งและสับสนกับสิ่งที่รับรู้พลางกดโทรศัพท์โทรหาป๊อปปี้อีกครั้ง เพียงแค่หวังให้เค้ารับสายเธอในตอนนี้ที่
เธออ่อนแอแบบนี้
 
 
 
 
ตรู้ดดด
 
 
 
เสียงโทรศัพท์ที่คุ้นหู อยู่ๆกับเธอ ฟางเอามือถือกดโทรออกหาป๊อปปี้เรื่อยๆแล้วเสียงมันยังดังอยู่
ฟางเดินเลาะเข้าไปในซอยทำให้เสียงโทรศัพท์ยิ่งชัดเจน จนออกมาจากซอย แล้วพบชายคนหนึ่ง
ยืนหันหลังให้เธอแล้วถือโทรศัทพ์ที่ดังอยู่ ไม่ยอมรับสาย ปลายสายบอกว่า ฟาง โทรเข้า
 
 
 
 
“ป๊อปปี้”ฟางเรียกชื่อเขาให้หันมา ป๊อปปี้หันมามองฟางช้าๆ ด้วยสายตาเย็นชาจนฟางรู้สึกกลัวผู้ชาย
คนนี้
 
 
 
“อื้อออ”แต่ก่อนที่ฟางจะคิดอะไร ก็มีมือๆหนึ่งมาจับฟางแล้วเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดปากฟางไว้ก่อนที่
สติทุกอย่างของฟางจะดับลง
 
 
 หมดเวลาหวานของพระเอกนางเอกละจ้า อิอิ อยากรู้เป็นไงก็เม้นกับโหวตเรื่องนี้เยอะๆน้า