รักบนเส้นขนาน

 

 

 

 

 

ผลัก

 

 

 

ประตูห้องฉุกเฉินถูกผลักออกมา กวินรีบตรงเข้าไปหาหมอทันที

 

 

“หมอครับ น้องผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ”กวินรีบถามอย่างร้อนรนถึงอาการของฟาง

 

 

 

“ตอนนี้คนไข้ยังอยู่ในอาการน่าเป็นห่วงนะครับ แล้วโรงพยาบาลที่ต่างจังหวัดแบบนี้หมอคิดว่าเครื่อง

มืออาจจะยังไม่เพียงพอท่ะรักษาคนไข้ได้ หมอจะส่งไปที่โรงพยาบาลกรุงเทพภายในคืนนี้

ครับ”หมอบอก กวินและป๊อปปี้อึ้ง ป๊อปปี้นิ่งแล้วนั่งลงกับเก้าอี้เครียดจัด เป็นเพราะเขา ฟางเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงตาย

เพราะเขา

 

 

 

“เฮีย อย่าเครียดนะเฮีย”ฟ้านั่งข้างๆบีบมือพี่ชาย ป๊อปปี้เงยหน้ามองกวินที่เครียดอยู่แล้วมีธามไทนั่ง

ข้างๆ ไหนจะอาการฟางที่น่าเป็นห่วง ไหนจะเรื่องของแพทอีก ป๊อปปี้หันไปมองโทโมะที่นั่งซึม

เหมือนคนหมดอาลัยอยากตายไปพ้นๆแล้วมีแก้วนั่งเฝ้าไม่ห่าง

 

 

“เรื่องของเสือขาวและมังกรดำมันเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีทางบรรจบกันได้เลย ใครที่มีความรักมักจะ

จบลงอย่างแสนเศร้าแบบนี้”ป๊อปปี้พูด ฟ้านิ่งแล้วเงยหน้าสบตากับธามไทก่อนจะทำทีเป็นขอไปเข้า

ห้องน้ำ เมื่อมาถึงห้องน้ำ เป็นอย่างที่คิด ธามไทเดินตามเธอมาจริงๆด้วย

 

 

 

 

 

“เรื่องของแพท”ฟ้าเปิดประเด็นพูด

 

 

หมับ

 

 

ธามไทคว้าฟ้าเข้าไปกอดแน่น ฟ้าสัมผัสได้ถึงแรงสั่นจากชายหนุ่ม ธามไทกำลังร้องไห้ ฟ้าจึงเอื้อม

มือไปกอดตอบเพื่อปลอบใจธามไท

 

“ขนาดแพท ชั้นยังปกป้องไม่ได้เลย”ธามไทพูดแล้วนึกโมโหตัวเองกับเรื่องนี้

 

“อย่าโทษตัวเองเลยธาม ไม่มีใครอยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้นเหมือนกัน”ฟ้าปลอบพลางลูบที่หลังของชายหนุ่ม

 

 

“ถ้าฟางเป็นอะไรไปพี่กวินต้องคลั่งแน่ๆ แล้วชั้นจะทำยังไง ยัยนั่นน่ะยังทำหน้าที่พี่ให้ชั้นไม่ถึงไหน

เลยนะ”ธามไทพูดแล้วนึกถึงฟาง ฟ้ารู้ว่าผู้ชายปากร้ายอย่างธามไทแรกๆไม่ยอมรับฟางแต่ลึกๆชาย

คนนี้รักและห่วงฟางมากแค่ไหน

 

 

“ฟางจะต้องไม่เป็นอะไรธาม นายอย่าเครียดนะ ตอนนี้เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วนายเครียดไปมันก็ไม่มี

ประโยชน์ นายทำใจให้สบายแล้วตั้งสตินะ จะได้คิดหาทางแก้ว่าจะทำยังไงต่ไป ตอนนี้นายควรอยู่

กับกวินพี่นายนะ เพราะกวินกำลังอ่อนแอมาก แล้วชั้นจะไปอยู่กับเฮียเองเหมือนกัน”ฟ้าพูดก่อนจะ

กอดธามไทซักพักแล้วผละจากกอดนั้น ธามไทนิ่งแล้วเช็ดน้ำตาตัวเอง ฟ้าเอื้อมมือไปจับแก้มเพื่อ

ปาดน้ำตาที่แก้มของธามไทก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นแล้วจูบชายหนุ่มอย่างอ่อนโยนก่อนที่ทั้งคู่จะ

ผละจากกันแล้วเดินกลับไปหาพี่ตัวเองทั้งคู่

 

 

 

 

 

 

 

“คุณโทโมะคะ ทานอะไรหน่อยมั้ยคะ”แก้วยื่นแซนวิชและน้ำไปให้โทโมะ ชายหนุ่มหันไปมองก่อน

จะหันกลับไปกุมมือร่างที่ไร้วิญญาณของแพท เพื่อรอเข็นขึ้นรถไปทำพิธีกรรมที่กรุงเทพ

 

“ถ้าแก้วหิวแก้วก็กินไปเถอะ ชั้นไม่กิน”โทโมะพูดก่อนจะหันกลับไปจ้องที่ศพแพทต่อ

 

“แต่ถ้าคุณไม่ทานอะไรเลยคุณเองก็จะอาการแย่ลงไปนะคะ”แก้วพูด

 

 

“อย่ามาเซ้าซี้ได้มั้ยชั้นบอกไม่กินก็ไม่กินไงเล่า”โทโมะโมโหปัดแซนวิชและขวดน้ำกระเด็น เคนตะ

ที่เดินมาหาแก้วก็ตกใจ

 

 

“โทโมะ มันจะมากไปละนะ พวกเรารู้ว่านายเสียใจ แต่นายก็ไม่ควรทำกับแก้วแบบนี้”เคนตะโวยวาย

 

 

“ช่างเถอะเคนตะ ตอนนี้คุณโทโมะเค้าเสียใจอยู่ อย่าไปว่าเค้าเลย เอ่อ คุณโทโมะคะ งั้นแก้ววาง

แซนวิชกับน้ำไว้ข้างๆคุณนะคะ ทานซักหน่อยจะได้มีแรง ถ้าคุณอยากจะไปส่งคุณแพทกลับ

กรุงเทพด้วยคุณต้องทานนะคะ”แก้วพูดก่อนจะเดินออกไปแล้วปาดน้ำตาที่โทโมะไม่เคยจะเห็นมัน

ในสายตา

 

 

 

“คนที่จากก็ยังใส่ใจ แต่คนที่อยู่กลับไม่เคยอยู่ในสายตา”เคนตะพูดก่อนจะเดินตามแก้วไป ทิ้งให้

โทโมะนั่งเศร้าอยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มน้ำตาไหลออกมาอีกครั้งด้วยความเสียใจ

 

 

 

“ไหนว่าจะรอกันแล้วเธอจะให้ชั้นไปขอเธอที่พี่เธอไงแพท เธอใจร้ายกับชั้นมากเลยนะ”โทโมะ

น้ำตาไหลออกมาพุดซ้ำแล้วซ้ำอีก

 

 

 

 

 

 

รถพยาบาลมาจอดที่หน้าโรงพยาบาล กวินเดินตามเตียงคนไข้ที่เข็นร่างของฟางและเครื่องช่วย

หายใจมากมาย ป๊อปปี้ยืนมองตามด้วยความปวดใจ

 

 

“เฮียควรจะไปกับเค้านะ”ฟ้าพูด

 

 

“ไม่มีประโยชน์ เดี๋ยวเฮียไปจัดการเรื่องทั้งหมดกับตำรวจก่อนนะ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ

ที่ตัวเองให้จองเบและเคนตะมาจอดรอ ฟ้าจึงเดินตามไป ส่วนเขื่อนก็พาเฟย์ไปโรงพยาบาลเพ

ราะเฟย์เกิดอาการมึนหัวเพราะถูกท่อนเหล็กฟาดอย่างแรงจนสำลักเลือดออกมา ส่วนโทโมะก้ขึ้นไป

กับรถที่ขนร่างแพทไปกรุงเทพเช่นกัน

 

 

 

“แก้วไม่ไปเฝ้าโทโมะหรอ”ฟ้าถามที่เห็นแก้วเดินตามมา

 

 

“ให้เค้าได้อยู่กับคนที่เค้ารักครั้งสุดท้ายเถอะค่ะ แก้วไม่เป็นไร”แก้วพูดแล้วยิ้มให้ฟ้า ฟ้าจึงดึงแก้ว

ไปกอดเพราะรู้ว่าแก้วเองก็เจ็บปวดใจเหมือนกันที่เห็นโทโมะเป็นแบบนี้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

หลายวันต่อมา

 

 

 

หลังากจัดการเรื่องราวทุกอย่างที่เชียงรายแล้ว ป๊อปปี้และพวกก็กลับมาถึงกรุงเทพและไปเคลียร์งาน

ทันทีที่ถึงบริษัทต้องตกใจเมื่อเห็นแคทและพวกเสือขาวบางพวกมารออยู่

 

 

 

เพี้ยะ

 

 

 

“ถ้าแพทมันไม่ไปรักแกน้องชั้นคงไม่ตายแบบนี้ แกไอ้โทโมะ คงสะใจมากแล้วสินะ สะใจแล้วใช่มั้ย

พวกมังกรดำที่ฆ่าน้องชั้นไปแบบนี้”แคทเดินตรงเข้าไปตบหน้าโทโมะเหมือนการย้ำแผลในใจโท

โมะให้ช้ำเลือดลงไปอีก ชายหนุ่มน้ำตาไหล เพราะหลังากฝังศพแพทแล้วเขาก็กลับเป็นโทโมะคน

เดิมที่เงียบขรึมไม่สุงสิงกับใครอีก

 

 

 

“ผมเสียใจ ผมเองก็ไม่อยากให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น”โทโมะพูดแต่แคทไม่ฟังยิ่งอาละวาด ตอนนั้นเองกวิน

และธามไทที่ได้ข่าวก็รีบวิ่งมาห้ามแคทกันคนละข้าง

 

 

“แคทกลับบ้านเถอะ เสียใจแล้วมาโวยวายที่นี่ก็ไม่ทำให้แพทฟื้นมาหรอก”กวินพูด

 

 

“ปล่อยยยย แคทจะฆ่ามัน มันทำแพทต้องตาย มันทำยัยเฟย์ต้องเข้าโรงบาล ปล่อยแคท”แคทอา

ละวาดโวยวายไม่หยุด และเมื่อพูดถึงเฟย์ เขื่อนชะงักลงไป เพราะหลังจากที่หมอตรวจอาการ เฟย์

มีอาการอวัยวะภายใจช้ำจนเลือดออก ต้องผ่าตัดเอาเลือดที่ห้อในนั้นออก ตอนนี้ยังไม่ฟื้นเลย

 

 

“พี่แคทหยุดโวยวายเถอะ เรากลับบ้านกันก่อนนะ”ธามไทช่วยพูดอีกแรง

 

 

“ถ้าน้องสามีชั้นเป็นอะไร นายต้องรับผิดชอบ”แคทพูดคาดโทษใส่ป๊อปปี้ก่อนจะยอมเดินกลับไปกับ

กวินและธามไทป๊อปปี้นิ่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

 

“ไม่คิดจะไปเยี่ยมคุณหนูรองเค้าหน่อยรึไง”จองเบพูดขึ้นทำให้4องค์รักษ์รวมถึงป๊อปปี้อึ้งเพราะนาน

ทีจองเบจะพูด

 

 

“ไปก็ไม่มีประโยชน์ยัยนั่นยังไม่ฟื้น แล้วชั้นก็มีงานยุ่งมากมายที่ต้องขัดการ โทโมะนายเอาเอกสารนี้

ไปให้บริษัทขนส่งทางทะเลของเราที อ้อเขื่อน นายเช็คดูทีซิว่าสปาที่เราจะเปิดนะเรียบร้อยไปถึง

ไหนละ เคนตะเดี๋ยวศุกร์นี้ท่าฑูตจากสเปนจะมานะช่วยจัดห้องอาหารรับรองที อ้อจองเบ เอาเอกสาร

นี่ไปเช็คทีนะเรื่องงบประมาณซื้อเครื่องมือแพทย์ที่โรงพยาบาลใหม่”ป๊อปปี้จัดการยัดเอกสารที่ต้อง

จัดการยื่นให้4องค์รักษ์ไปจัดการก่อนจะนั่งเคลียร์งานต่างๆ ทำเอา4องค์รักษ์เหวอก่อนจะยอมเดิน

ออกมากห้องเพื่อทำงาน

 

 

“จะปากแข็งใจแข็งได้ซักกี่น้ำอยากรู้จริงๆนะบอส”เขื่อนพูดก่อนที่ทั้ง4คนจะแยกออกไปทำงานของ

ตัวเองทันที

 

 

 

 

 

 

 

“มาแล้วหรอคะ”จินนี่เดินไปรับเสื้อสูทของกวินเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในบ้านก่อนจะหาน้ำมาให้กวิน

ดื่ม กวินมองจินนี่ที่ปรนนิบัติตัวเองดีไม่ขาดตกบกพร่อง ผิดกับแคทที่ตัวเองต้องคอยดูแลเธอตลอด

 

 

“เหนื่อยมั้ย”กวินนั่งลงแล้วดึงจินนี่มานั่งที่ตัก

 

 

“เอ่อ คุณมาเหนื่อยอย่าทำแบบนี้ค่ะ มันจะทำคุณเมื่อยกว่าเดิมนะ”จินนี่พูดแล้วขืนตัวเองนั่งลงข้างๆ

กวินพลางลูบผมกวินที่เอนหลังนอนลงที่ตักจินนี่

 

 

 

“อยากกลับบ้านมั้ย”กวินถามต่อ

 

“คุณถามแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ”จินนี่ถาม

 

 

“เพราะป๊อปปี้โกรธที่ผมพาคุณมาเป็นนางบำเรอของผม เค้าเลยพาฟางไปอยู่กับเค้าเพื่อแก้แค้น

ต้องการให้ผมเจ็บ แต่ก็มีเรื่องของพวกเพชรแดงทำให้เราต้องพักเรื่องนี้แล้วร่วมมือกันจัดการก่อน

แต่สุดท้ายฟางเองก็ถูกยิงอาการยังโคม่าอยู่เลย”กวินกังวลถึงอาการของฟาง

 

 

 

“ฟางจะต้องหายนะคะ คุณอย่าเครียดเลย”จินนี่พูดแล้วเอื้อมมือไปนวดขมับให้กวินอย่างผ่อนคลาย

กวินหน้าแดงจัด

 

 

 

“ผมจะไม่ทรมานคุณอีกแล้วนะ ผมจะให้อิสระกับคุณ เอ่อ คนที่ผม รัก”กวินพูดจบก็ก้มไปจูบจินนี่

โดยที่จินนี่ตกใจเล็กน้อยก่อนจะหลับตารับสัมผัสที่อ่อนโยนนั้นแล้วเอามือโอบรอบคอกวิน โดยที่

ไม่รู้เลยว่าการกระทำนั้นที่นอกหน้าต่างมีคนเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด

 

 

 

 

“นี่น่ะหรอ อีหนูที่กวินเอามาเก็บไว้ที่นี่”แคทพูดหลังจากมีสายรายงานให้ตัวเอง แคทมองไปที่เซฟ

เฮ้าส์ด้วยสายตาอาฆาตก่อนจะสั่งคนรถขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว หึ ไม่มีเด็กของกวินคนไหนที่เธอ

ไม่จัดการให้เลิกยุ่งกับกวิน ถ้าพูดดีๆแล้วไม่ยอมเธอก็จะใช้กำลัง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

แอ้ดด

 

 

 

เสียงเครื่องช่วยหายใจในห้องพักผู้ป่วยพิเศษของโรงพยาบาลพวกเสือขาว ชายหนุ่มในชุดกาวน์

แพทย์เดินมาแล้วเอาที่ปิดปากออก ป๊อปปี้ยืนมองฟางที่นอนไม่ได้สติแล้วใช้เครื่องช่วยหายใจ

มากมาย ป๊อปปี้ลูบผมฟางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

“ชั้นรอเธอให้รางวัลอยู่นะ”ป๊อปปี้พูดจบก็ก้มลงจูบหน้าผากฟางอยางอ่อนโยนก่อนจะล้วงของใน

กระเป๋ากางเกงออกมา มันคือสร้อยหยกรูปมังกรที่เขาเคยร่วมมือกับพิมเล่นละครยกสร้อยนี้ให้พิมต่อ

หน้าฟางให้ฟางเสียใจเล่นๆ

 

 

“มันกลับมาหาเจ้าของของมันแล้วนะ”ป๊อปปี้พูดจบก็ก้มลงใส่สร้อยให้ฟางแล้วลูบผมฟางซักพักก่อน

จะเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

 

ปี้บๆ

 

 

 

“หมอคะ ชีพจรคนไข้เต้นเร็วขึ้นแล้วค่ะ”พยาบาลที่ได้ยินเสียงเครื่องช่วยหายใจของฟางดังก็รีบวิ่ง

เข้ามาในห้องหลังจากที่ปีอปปี้เดินออกไปซักพัก ก่อนจะให้พยาบาลอีกคนวิ่งไปตามหมอเข้ามาดู

อาการฟางอย่างรวดเร็ว

 

 

ขอโทษ จิงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

ช่วงนี้มันยุ่งมากอ่ะ เลยไม่ได้อัพเช้าๆให้ทุกคนได้อ่าน แต่เราพยายามมาอัพละนะ ขอโทษอีกทีๆๆๆๆ